Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
คนแก่ขี้น้อยใจ อารมณ์ประมาณนี้ มันเริ่มขึ้นแล้ว ติดต่อทีมงาน

เพิ่งเข้าใจว่าอาการงอนของผู้สูงวัยเป็นอย่างไรเพราะกำลังประสบด้วยตนเอง
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเป็น นึกถึงจิตใจความรู้สึกของพ่อแม่ของเราในอดีตเลย

เมื่อวานผมไปรับลูกสาวที่ทำงาน เธอบ่นว่าไม่ต้องมารับก็ได้ เทียวไปเทียวมาแบบนี้ เป็นห่วง
ให้หนูขับมอไซด์มาเองจะดีกว่ามั้ย ไม่เปลืองด้วย พ่อจะได้มีเวลาทำงานได้เต็มที่ไม่ต้องพะวง

ผมบอกลูกว่าขี่รถมอเตอร์ไซด์น่ะมันอันตรายรอบตัว เราไม่ชนเค้าก็จริงแต่เค้าอาจชนเราได้
ส่วนรถยนต์ลูกก็ยังไม่มีใบขับขี่ เอาไว้ให้มีก่อนค่อยว่ากัน แต่ที่สำคัญมันเป็นความสุขของพ่อด้วย

จริงๆนะ ผมขับรถส่งลูกตั้งแต่เข้าเตรียมอนุบาล จนปัจจุบันลูกจบชั้น ป.ตรี เช้าไปส่ง เย็นไปรับ
มันเป็นความเคยชินมากๆที่แก้ไขไม่ได้เลย ผมรู้แต่เพียงว่า ตื่นเช้าต้องไปส่งลูก เมื่อเลิกต้องไปรับ
ผมเข้าใจที่ลูกพูดแบบนั้น ก็คงเป็นเพราะห่วงนั่นแหละ เพราะพักหลังผมมีอาการมึนหัวหน้ามืดบ่อยๆ
เวลากินยาเข้าไปก็ทำให้ง่วงจนเบลอ แต่ผมก็พยายามไม่กินยาก่อนขับรถเด็ดขาด
ลูกบอกว่าจะซื้อรถเอาไว้ขับเอง ไม่อยากให้ผมเทียวไปเทียวมาแบบนี้ เป็นห่วงมาก

เรื่องหยุมหยิมจริงๆ เมื่อวานพ่อลูกขัดคอกันในรถด้วยเหตุผลเดียว ต่อมาสักพักก็งอนกัน
ถึงบ้านไม่มีใครยอมใคร ลูกเล่นเน็ตคุยแชทกับเพื่อนๆ ส่วนผมหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าทีวีนู่น
อารมณ์ตอนนั้นประมาณว่ากินช้างได้ทั้งตัว งอนลูก งอนมากๆ ช่างเจรจา เหตุผลเยอะนัก
เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เข้าใจเลยหรือไงว่าเป็นห่วง จะยังไงก็เถอะไม่อยากให้ขับรถเลย  
(เค้าเป็นคนตีนหนัก เกือบลงถนนมาแล้วเพราะหลับใน โชคดีที่ผมนั่งข้างๆก็เลยคว้าพวงมาลัยไว้ทัน)

ผมก็งอนไปตามเรื่องแหละครับ พอถึงบ้านก็เปิดทีวีดูข่าวดูละครไปมันเรื่อยเปื่อยไม่สนใจใคร
แต่บางทีก็นึกขำตัวเองไม่หาย เฮ้ย! แกไม่เคยเป็นแบบนี้นะเว้ย ทบทวนดูให้ดี ตั้งสมาธิหน่อยไอ้พ่อ!

ตกตอนเช้าต่างคนต่างก็ไม่คุยกัน ผมไปส่งลูกตามปกติ ตลอดระยะทาง สองเราพ่อลูกเงียบกริบ
ผมส่งลูกลงหน้าสำนักงาน เธอปิดประตูใส่หน้าโคร้มใหญ่ สบัดก้นเดินหายลับเข้าไปข้างใน
พอถึงบ้าน ผมจัดการแพ็คของเพื่อส่งไปให้ลูกค้าตามปกติ แต่ก็ใจก็ยังงอนลูกไม่หาย (เป็นไรวุ๊ย!)
ทำงานไปก็คิดไป ส่งของเสร็จก็มานั่งเล่นเน็ตเพื่อผ่อนคลาย เช็คออร์เดอร์ของที่เพิ่งเข้ามา

ปกติเราพ่อลูกจะแซวกันในเฟสบุ๊คประจำ แต่เช้านี้ต่างคนต่างเงียบกริบ ผมก็เงียบ (งอนสุด)
คิ้วของผมขมวดชนกันตลอดเวลา ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ ไม่เคยเป็นมาก่อนจริงๆนะ

"คนแก่ขี้น้อยใจ" อารมณ์คงประมาณนี้แน่ และมันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว สำหรับผม

สิบเอ็ดโมงกว่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดูที่ชื่อ อ้อ! ไอ้ตัวดีนี่เอง ดูทีซิ มีอะไร !
พอกดรับสายปุ้บ ผมทำเสียงอ่อยๆทันที ปานว่าจะตายเสียให้ได้ ลูกถามว่ากินข้าว กินยาหรือยัง?
ผมก็ยิ่งทำเสียงให้น่าสงสารเข้าไปอีก (น่าทุบมั้ย?) ตอบลูกไปว่า ยังไม่กินเลยย ... เวียนหัวจัง
เท่านั้นแหละ ลูกก็ด่าเป็นชุดๆเลย(แสดงความเป็นห่วง)ไม่กินยา ป่่วยขึ้นมาใครเดือดร้อนห๋าพ่อ!
ผมแสดงได้เนียนมากครับ สุ้มเสียงปานจะตายให้ได้ ก่อนเลิกสายลูกบอกว่าเลิกงานรีบมารับด้วยอย่าช้า

โหย เท่านั้นแหละผมกระโดดเลย ในที่สุดชัยชนะก็เป็นของเรา ฮ่าๆ ลูกง้อ คุยด้วย ก็ดีใจสุดแล้ว

กรรมสนองจริงๆ เป็นกงกรรมกงเกวียนเลยว่ามั้ย เมื่อก่อนเราทำกับพ่อแม่เอาไว้อย่างไร
วันนี้มันก็เข้าตัวจนได้ โชคดีที่ลูกง้อ คุยด้วย ถึงจะเป็นช่วงเวลาไม่กี่นาทีก็ตาม ก็ดีใจสุดๆแล้ว
แต่ถ้าไม่ง้อล่ะ คิดมาแล้วใจหาย อารมณ์ก็คงเหมือนกับตอนที่เราเคยทำให้พ่อแม่เสียใจแน่แท้

จริงๆแล้วเรื่องนิดเดียวเอง แต่มันเกิดจากอารมณ์ที่เป็นธรรมชาติของมนุษย์จริงๆ เข้าใจ
นี่นะหรือ ที่คนเค้าชอบพูดว่า "คนแก่มักขี้น้อยใจกับลูกหลาน" ผมเริ่มเข้าใจอารมณ์นี้แล้วครับ

สุดๆไปเลย จากนี้คงต้องฝึกทำสมาธิ ฝึกจิตในห้องพระบ่อยๆแล้วกระมัง
ลูกโป่งกระเช้า
...

 
 

จากคุณ : Resource of life
เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 12:12:11

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com