 |
ผมมานั่งนีกอยู่ยังบรรยายไม่ถูกครับลุงแอ็ด
หรืออาจจะเพราะ
ผมทึ่งในครามรักของลุงแอ็ด ที่มอบให้หญิงคนหนึ่ง อันมากคณานับ
ผมทึ่งในเวลาผ่านมาสี่สิบปีแล้ว ลุงแอ็ดยังคงเส้นคงวาตลอดมา
ภาพอดีตผ่านมายี่สิบปี ของงานครบรอบซึ่งซ้อนไว้อีกยี่สิบปี จึงป็นมนต์ขลังที่
ทำให้ผมขนลุก เพราะมันไม่มีโอกาสเกิดขึ้นกับอีกหลายคน รวมทั้งผมด้วย
ขอบคุณที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาครับ เป็นแบบอย่างที่ดีแก่คนรุ่นหลังจริงๆครับ...
จากคุณ : countdown
****************************************************
คุณ countdown ก็ยกยอลุงแอ็ดมากเกินไป
ลุงไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยไปจริงๆ ลุงเพียงแต่เห็นว่า ผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเขาตัดสิน
ลงเรือลำเดียวกับเรา เราก็ต้องทำให้เขามี "ความสุข" สุดความสามารถ
เรารักกัน ตั้งแต่เรานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คู่กันมา รักกันตั้งแต่ลุงแอ็ดยังเป็น
เซลส์แมนกินเงินเดือนไม่ถึง 1,000.- บาท ก่อร่างสร้างตัวกันขึ้นมา จนกระทั่งเป็นหลัก
แหล่งถึงทุกวันนี้
เขาก็เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่คนเราเรียกว่า "ความสำเร็จ" นั้น
ลุงไม่มีอย่างอื่นที่เป็นสมบัติพัดสถานที่จะมอบให้เขา......นอกจาก "น้ำใจ" เล็กๆ น้อยๆ
ซึ่งลุงไม่ต้องไปซื้อหาจากที่ไหน
อัน "ความรัก" นั้น....นอกจากเงิน บ้าน รถยนต์ ส่งลูกเรียนสูงๆ แล้ว.....มันยังมีอีก
อย่างหนึ่งที่เราจะมอบให้แก่กันได้ นั่นคือ "ศิลปในการครองเรือน"
และคำว่า "ศิลปะ" นั้นก็คือ "น้ำใจ" เล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ มันอาจมีค่าน้อยสำหรับ
ผู้ชาย แต่ผู้หญิงนั้น เป็น "น้ำใจ" ที่ผู้หญิงมีค่ายิ่งใหญ่ มหาศาล และมันก็ไม่ได้เป็นสิ่ง
ที่เหลือบ่ากว่าแรง มันไม่เป็นภาระอันหนักหน่วงสำหรับผู้ชายที่จะตอบแทนให้แก่คนที่เรา
รักได้
ลุงจำได้....ตั้งแต่วันแรกที่พบกับเธอ
ลุงจำได้....ตั้งแต่วันแรกที่เธอยอมซ้อนมอเตอร์ไซค์ให้ลุงไปส่งที่บ้าน
ลุงจำได้....ว่าลุงได้ตัดสินใจสารภาพ "รัก" กับเธอเมื่อไหน และที่ไหน
ลุงจำได้....ว่า ในวันลองกระทงต่อมาอีกปีกว่า เธอจึงบอกว่า "คะ..."
ลุงจำได้....ถึงวันที่ลุงไปขอเธอ กับคุณแม่ของเธอ
ลุงจำได้....ในวันที่เราไปดูแหวนเพชร ครึ่งการัต เพื่อซื้อเป็นของหมั้นให้เธอ
ลุงจำได้.....ถึงวันที่เราแต่งงานงานอีกสองปี หลังจากงานหมั้น..................
ทำไมลุงจึงจำวันที่เหล่านี้ได้......นอกจากความเอาใจใส่แล้ว ก็ต้องขอขอบคุณ "สมุด
บันทึก" ที่ลุงบันทึกทุกอย่างลงในไดอารี่ และลอกกันต่อๆ มาในปีถัดไป
"แม่....พ่อไม่มีอะไรให้แม่นะ.....นอกจาก "มะลิ" พวงนี้....." ลุงจะใช้แค่พวงมะลิพวง
เดียว เป็นสื่อสำหรับให้เธอรับรู้ถึงการที่ลุงแสดงออก
นอกจากโอกาสพิเศษเท่านั้น เช่นครบรอบ 20 ปี ลุงจึงจัด 1 ครั้ง แล้วก็ตั้งใจไว้นาน
แล้วว่า หากสถานการณ์มันอำนวย ก็จัดเป็นรอบที่สอง และ...แน่นอน ไม่มีรอบที่สาม
(หรืออาจจะมีก็ได้นะ...)
แต่เดี๋ยวนี้ โลกมันเปลี่ยนไป เหตุการณ์ สถานการณ์ต่างๆ มันเปลี่ยนไป....ในวันที่ 5
สิงหาคม 2554 นี้ ลุงจึงได้แต่เอาการ์ด และดอกมะลิ (แห้งๆ) ไปให้เธอ ซึ่งกำลังวุ่นอยู่
กับหลานตัวน้อยๆ
ท้ายที่สุดนี้...ลุงได้แต่หวัง หวังว่า เมื่อเราแก่เฒ่ากันจนชรา ลุงอยากจะจูงมือป้าอี๊ดไป
ท่องเที่ยวในสถานที่ต่างๆ ถ้าไม่ได้ในต่างประเทศ เอาในเมืองไทยก็ยังดี....จะได้ดู
เหมือนหญิงชายผมขาวชรา อายุมากชาวฝรั่ง ที่มีโอกาสได้มีความสุขเป็นขั้นสุดท้าย
ของชีวิต ท่องเที่ยว ปลดปล่อยภาระ และความทุกข์ทั้งปวง ให้เป็นหลังในอดีตไว้เป็น
เบื้องหลังต่อไป
ขอขอบคุณ
| จากคุณ |
:
ลุงแอ็ด  
|
| เขียนเมื่อ |
:
6 ส.ค. 54 20:40:22
|
|
|
|
|
เมื่อ "ลุงแอ็ด" .......แต่งงาน เป็นครั้งที่สอง......โดย "ลุงแอ็ด"
สวัสดีค่ะ คุณลุงแอ็ดที่เคารพ :)
