เมื่อฉันทำให้แม่เสียใจ

เรื่องต่อไปนี้ ถือเป็นเรื่องเศร้าในชีวิตของฉัน  

ถ้าใครไม่อยากอ่านให้ใจหม่นๆ กรุณาข้ามไปได้

.

.

.

.



เมื่อวานฉันโทรหาแม่ เนื่องด้วย วันเข้าพรรษาที่จะถึงนี้ ตอนแรกว่าจะกลับบ้าน แต่พอดีเห็นรายการคอนเสิร์ต one night concert in the mood of love ที่มีป๊อด โมเดิร์นด๊อก, โต๋,เบน ชลาทิศ, ลิปตา และ ETC มาแสดงที่หอประชุม มช. ด้วยความอยากดูมาก ฉันเลยรีบซื้อตั๋วและจะได้โทรไปบอกแม่ว่า cancel กลับบ้านนะ

สาเหตุที่ไม่ได้กลับบ้านคราวนี้ คือ

- จะไปดูคอนเสิร์ต

-ต้องทำ IS ให้เสร็จ กะว่าหยุด 3 วันจะทำให้เต็มที่ เพราะรู้ว่ากลับบ้านไป ต้องไม่ได้ทำเป็นแน่แท้

-น้องฉันที่อยู่ กทม. ไม่กลับด้วยเหตุบางประการ ก็เลยไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่อ่ะ

ตอนโทรไปหาแม่ แม่ก็ไม่ว่าอะไร แต่บอกมาว่า (ปกติฉันพูด ฉัน-เธอ กับแม่ ) "วันก่อนดู AF เห็นที่เค้า surprise โดยการให้พ่อแม่ไปเยี่ยมเด็กๆ ที่บ้าน ทุกคนดีใจกันใหญ่เลย ก็เลยกลับมาคิดว่า ทำไมเธอไม่เป็นเหมือนคนอื่น ปกติลูกๆ มักจะอยากให้พ่อแม่มาหา แต่เธอเวลาที่ฉันบอกจะมา หรือ จะให้กลับบ้านก็มักจะเหมือนไม่ค่อยชอบ หรือว่าฉันเลี้ยงลูกมาผิดแบบกับคนอื่น ไม่มีอะไรหรอก แค่ฝากไว้ให้คิด" --- ปึ๊ก!!!!!!!  รู้เลยว่าแม่น้อยใจและกำลังต่อว่าฉัน ... แล้วแม่ก็เปลี่ยนเรื่อง ---



วางหูจากแม่ไปไม่นาน น้ำตาก็ไหล  เดินไปนอนตักตะอุ่น ก็ยิ่งไหล เพราะตะอุ่นพูดอะไรให้ฟังมากมาย เรื่องของตะอุ่นที่แม่ต้องมาเสียตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ตะอุ่นบอกว่า จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังเสียใจ ที่รู้สึกเหมือนตอบแทนบุญคุณแม่ไม่พอ เวลาตะอ้วนยังมีแม่อยู่ก็ต้องทำดีให้มากๆ เพราะถ้าถึงเวลาที่มันสายเกินไป  จะร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็ทำให้อะไรๆ มันกลับคืนมาไม่ได้ --- ตะอุ่นพูดในฐานะของคนที่เคยมีประสบการณ์ และรู้ว่า เมื่อเราสูญเสียไปแล้ว และเรายังทำดีไม่พอ มันเสียใจแค่ไหน ... คำๆหนึ่งที่ตะอุ่นพูดแล้ว ฉันสะอึก คือ  ถ้าคนเราตายไป อะไรก็เอาไปไม่ได้ นอกจากความทรงจำที่ดีๆ ที่เราจะหยิบไปพร้อมกับความตายของเรา...



ว่าแล้ว ตะอุ่นก็บอกให้ฉันลองโทรไปหาแม่ดูอีกทีดิ ไปบอกรักแม่ --- ให้ตายเหอะ จะบอกว่าตั้งแต่จำความได้ ฉันแทบจะไม่เคยบอกคำว่า "รัก" กับแม่เลย   ไม่ใช่ไม่รัก แต่มันเขินเกินกว่าจะบอกรัก  น่าอายจริงๆ ที่ต้องให้คนอื่นมาบอกให้บอกรักแม่ เรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้  แต่ในที่สุด ฉันก็โทร (ทั้งๆ ที่น้ำตายังนองหน้า)



ฉันทำเสียงครือๆ แล้วบอกฮัลโหล... แม่ตกใจใหญ่ว่า เป็นไรๆๆ ฉันก็ถามไปว่า "ทำไมเธอหาว่าฉันไม่รักเธอ" (ปกติฉันจะพูด ฉัน-เธอ กับแม่) แม่ฉันพอได้ยินเสียงฉันร้องไห้ก็คงตกใจอ่ะ เพราะจะว่าไปแล้ว ฉันไม่เคยร้องไห้ให้แม่เห็นเลย นอกจากจะโศกเศร้าเพราะดูละครน้ำเน่าเท่านั้น  แม่คงคิดว่าฉันน่ะ เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ จะรู้มั้ยอ่ะ ว่าฉันน่ะ ขี้แยเป็นที่สุด จากนั้นแม่ก็บอกว่า "ไม่ต้องร้องแล้ว หยุดร้องเลยนะ ลูกต้องเข้มแข็งรู้มั้ย" แล้วแม่ก็เล่าว่า เวลาที่แม่มาเยี่ยมฉัน ฉันมักจะอิดออด และ มีคำพูดบางคำที่มันบั่นทอนจิตใจและความรู้สึกแม่มาก (ทั้งๆ ที่ฉันก็จำไม่ได้แล้ว และคิดว่าเป็นคำพูดเล่นๆ) แม่ก็เสียใจ ทำไมเวลาเพื่อนไปหาถึงได้ดีใจนัก เห็นเพื่อนสำคัญกว่าหรือไร  แต่ถ้าไม่กลับมาคราวนี้ก็ไม่เป็นไร แม่เข้าใจ อะไรที่เป็นความสุขของลูกก็ทำไปเถอะ ..... " ฉันยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ แต่แม่ก็บอกให้หยุดร้อง ฉันรับคำ แล้ววางหูไป ---  แม่ก็ยังเป็นแม่อ่ะ   ฉันไม่รู้ว่าเพราะวัยทอง หรือเพราะน้อยใจจริงๆ ฉันมันก็แย่ ที่พูดแบบนั้นกับแม่ไป แถมบางครั้งก็ยังไม่ค่อยเอาใจใส่แม่อีก ... ฉันอยากขอโทษ อยากบอกว่าเสียใจ แต่ก็นะ... ที่โทรกลับไปหาแม่ครั้งนี้ก็นับเป็นความกล้าหาญที่สุด (ในความคิดของฉัน) แล้วล่ะ



เลิกร้องไห้ ไปอาบน้ำ น้าโทรมาอีก แม่คงโทรไปบอกอ่ะ แล้วฉันก็ร้องอีกรอบ น้าฉันก็ปลอบฉันอีก ... แม่คงส่งน้ามาเป็นทูตเจรจาอ่ะ แม่ปลอบใครไม่เป็น ปลอบไปเหมือนขู่ไป ไอ้ฉันมันก็คนปากหนัก บอกรัก บอกขอโทษกับแม่ไม่เป็น ก็เลยต้องมีน้ามาเป็นคนกลางให้

เมื่อคืนนี้เลยนอนตาบวมปากบวมเพราะร้องไห้หนัก



มาทำงานตอนเช้า แม่โทรมาหา ถามว่ากินข้าวเช้าแล้วรึยัง ฉันตอบไปว่าทำ Sanwich มาทาน แม่ถามอีกว่าทานกับอะไร นมหรอ? ฉันบอกโอวันติน แม่บอกว่า อย่าใส่น้ำตาลเยอะนะ เด๋วจะอ้วน ฉันก็หัวเราะกลบเกลื่อนว่า ใส่ช้อนเดียวเอง แล้วแม่ก็บอกว่า "เรื่องเมื่อคืน แม่ขอโทษนะ เป็นความผิดของแม่เองที่พูดแรงไป ... " ฉันก็เงิยบไป ไม่ได้บอกว่าอะไร พูดได้แค่ อืม... แล้วก็วางหูกันไป



สุดท้าย แม่ก็เป็นฝ่ายมาง้อและบอกขอโทษก่อนดี ทั้งๆ ทีฉันก็ทำให้แม่เสียใจไว้เยอะเหมือนกัน...



ฉันรู้ว่า ในความเป็นเด็กดีในบางเรื่องของฉัน การที่ไม่ทำให้ที่บ้านทุกข์ใจ , เรียนหนังสือ และทำงานด้วยความตั้งใจ ก็คงพอจะทำให้ที่บ้านดีใจและภูมิใจในตัวของฉันได้  แต่ฉันก็รู้ว่า เรื่องละเอียดอ่อน เช่นการใช้คำพูด , การกระทำ บางครั้งก็ทำให้เค้าเสียใจได้เหมือนกัน คำขอโทษ คำบอกรักในนี้ ล้านๆ คำก็คงไม่ส่งไปให้แม่ได้ยินได้หรอก .... นอกจากจะพูดจากปากเอง ---



น่าแปลกที่ช่วงนี้ฉันเพิ่งคอมเม้นท์เกี่ยวกับเรื่องความรักของแม่ๆลูกๆ ในบางเอนทรี่ไป แต่วันนี้ฉันกลับต้องมาเขียนเอนทรี่ด้วยเรื่องของตัวเองแบบนี้  ปัญหาง่ายๆ แต่ก็แก้ไอ้สันดานไม่ดีของตัวเองได้ยากเหลือเกิน...

จากคุณ	: หนุ่มนอกกะลา
เขียนเมื่อ	: 13 ส.ค. 54 07:19:18