ฮ่องเต้ผู้โชคดี (๓)

บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องอภัย

ฮ่องเต้ผู้โชคดี (๓)

เจียวต้าย

เมื่อ กวยหวย ขันทีซึ่งชรามากอายุได้แปดสิบสองปี ต้องมีผู้ประคองเข้ามาเฝ้าแล้ว ฮ่องเต้จึงตรัสถามว่าเมื่อครั้งแผ่นดินพระเจ้าซ้องจีนจงฮ่องเต้ เสด็จไปขัดทัพเมืองทันจิวนั้น การที่เกิดขึ้นในพระราชวัง ผู้ใดเอาแมวตายไปเปลี่ยนพระราชบุตร อนึ่งที่เกิดเพลิงไหม้เก๋ง นางลีสินฮุย นั้น ท่านแจ้งบ้างหรือไม่ผู้ใดกระทำ

กวยหวยได้ฟังรับสั่งถามถึงความหลังก็ตกใจ ให้วิตกถึงครั้งตนเองกับนางเล่าไทเฮาทำความไว้ ก็ช้านานได้ยี่สิบสี่ปีเศษแล้ว เหตุใดฮ่องเต้จึงได้ทรงทราบ จึงทูลว่าความเรื่องนี้หาทราบไม่ ฮ่องเต้ก็มีรับสั่งให้ เปาบุ้นจิ้น ชำระความ กวยหวยก็ไม่รับแม้จะตายก็ไม่ยอมรับ

ต่อมาเปลี่ยนให้ เฮงเปง เป็นผู้ชำระความแทนเปาบุ้นจิ้น นางเล่าไทเฮา ก็จัดเพชรพลอยอย่างดีสามร้อยเม็ด กับทองคำห้าสิบแท่ง มาติดสินบน จนเฮงเปงหาหนทางช่วยเหลือกวยหวยไม่ให้มีความผิด แต่เปาบุ้นจิ้นจับได้ และสารภาพว่าได้รับสินบนจากนางเล่าไทเฮาจริง จึงมีรับสั่งให้ประหารชีวิตเฮงเปงเสีย แล้วให้เปาบุ้นจิ้นชำระกวยหวยใหม่

เปาบุ้นจิ้นจะให้พังหองชำระ พังหองก็ไม่กล้ารับ จึงไม่มีผู้ใดคัดค้านอีก เปาบุ้นจิ้นทำอุบายหลอกกวยหวย จนยอมรับเป็นสัตย์ต่อพระพักตร์ฮ่องเต้ว่า

“……เดิมข้าพเจ้าเป็นขันทีอยู่ในพระราชวัง นางเล่าไทเฮาคลอดพระราชบุตรเป็นหญิง นางลีสินฮุยมเหสีรองคลอดพระราชบุตรเป็นชาย พระเจ้าซ้องจีนจงฮ่องเต้เสด็จไปราชการทัพ นางเล่าไทเฮาจึงปรึกษากับข้าพเจ้าว่า บุตรของตัวเป็นหญิงบุตรนางลีสินฮุยเป็นชาย นานไปก็คงได้ราชสมบัติ จำจะต้องคิดกำจัดบุตรนางลีสินฮุยเสีย……..”

แล้วก็เล่าถึงการซึ่งตนกับนางเล่าไทเฮา และสมัครพรรคพวกคบคิดกันกำจัดพระราชบุตร และเอาไฟเผาเก๋งนางลีสินฮุย แต่นางจะเป็นตายอย่างไรหาทราบไม่

พระเจ้าซ้องยินจงฮ่องเต้ทรงสดับคำให้การของกวยหวยโดยตลอดแล้ว ก็ทรงพระกันแสง มีความแค้นกวยหวยกับนางเล่าไทเฮาเป็นอันมาก แต่มิได้ตรัสประการใด เปาบุ้นจิ้นให้เสมียนจดถ้อยคำกวยหวยไว้เป็นหลักฐานแล้ว ฮ่องเต้จึงตรัสว่า

“……..กวยหวยนี้หามีกตัญญูต่อแผ่นดินไม่ ทำให้เราพลัดพรากจากพระราชมารดา และพระราชมารดาได้ความทุกขเวทนาเป็นอันมาก นี่หากว่าเปาบุ้นจิ้นมีสติปัญญา จึงอาจสามารถทำอุบายเอาความจริงได้……..”

แล้วจึงมีรับสั่งให้ทหารรักษาพระองค์ เอาตัวกวยหวยไปจำขังไว้ เปาบุ้นจิ้นก็กราบทูลว่า

                       “………ตันหลิม เป็นผู้ช่วยชีวิตพระองค์ไว้ ถ้าพระองค์จะใคร่ทราบความเดิมให้ละเอียด จงให้หาตันหลิมมาถามดูเถิด……….”

ฮ่องเต้จึงรับสั่งให้หาตันหลิมเข้ามาเฝ้า แล้วตรัสถามว่าเมื่อครั้งแผ่นดินพระเจ้าซ้องจีนจงฮ่องเต้ นางเล่าไทเฮาทำการกำจัดพระราชบุตรนั้น ท่านรู้ความประการใดจงเล่าให้ฟัง ตันหลิมก็อุบอิบอยู่หาอาจกราบทูลข้อความประการใดไม่ เปาบุ้นจิ้นรู้ทีจึงว่า ท่านจงทูลไปตามจริงเถิด อย่าเกรงผู้ใดเลย นางเล่าไทเฮากับกวยหวยรับเป็นสัตย์แล้ว

                      ตันหลิมก็มีความยินดีกราบทูลว่า วันหนึ่งเป็นวันแซยิดของ  โปยอ๋อง ตนไปเก็บดอกไม้ในสวนหลวง ก็เห็นนางโควหนิงอุ้มเด็กร้องไห้อยู่ที่ปากสระ จึงถามดูให้รู้ความ นางโควหนิง บอกว่านางเล่าไทเฮากับกวยหวยให้นางเอาราชบุตรมาทิ้งน้ำเสีย แต่นางมีความสงสารนักจึงนั่งร้องไห้อยู่ ตนจึงรับเอาพระราชบุตรซ่อนใส่ในเข่งดอกไม้ พาไปให้โปยอ๋องและนางเต็กไทเฮาเลี้ยงไว้ มิให้ผู้ใดรู้ ครั้นเวลาค่ำเกิดเพลิงไหม้เก๋งนางลีสินฮุย จะเป็นตายประการใดไม่ทราบ โปยอ๋องก็ดับสูญไปเสียก่อนที่พระเจ้าซ้องจีนจงจะเสด็จกลับจากราชการทัพ เป็นความสัตย์จริงตนรู้แต่เท่านี้

ฮ่องเต้จึงตรัสถามต่อไปว่า พระราชบุตรนั้นไปข้างไหน เราไม่ใช่บุตรนางเต็กไทเฮาดอกหรือ ตันหลิมทูลว่าหาใช่บุตรนางเต็กไทเฮาไม่ พระองค์ซึ่งเป็นเจ้าแผ่นดินนี้ เป็นราชบุตรของนางลีสินฮุย ฮ่องเต้ก็ว่าเมื่อรู้ความสิ้นทุกประการแล้ว เหตุใดจึงไม่บอกให้เรารู้แต่แรก ตันหลิมจึงว่า โปยอ๋องก็ถึงแก่กรรมไปแล้ว นางเต็กไทเฮาก็รู้ความไม่ละเอียด นางเล่าฮองเฮากับกวยหวยก็มีอำนาจมาก ตนเองเป็นแต่ผู้น้อย จึงหาอาจกราบทูลประการใดไม่

ฮ่องเต้จึงว่าท่านมีความชอบหนักหนา เราไปรับพระราชมารดามาแล้ว จึงจะตั้งให้ท่านเป็นที่มียศใหญ่ แล้วก็รับสั่งให้เปาบุ้นจิ้นเดินทางล่วงหน้าไปเมืองซินจิว จัดเตรียมการเสด็จ จนพร้อมแล้ว ก็ไปหานางลีสินฮุย คุกเข่าลงคำนับแล้วบอกว่าข้าพเจ้าชื่อเปาบุ้นจิ้นมาถึงแล้ว

                        นางได้ยินเสียงก็จำได้จึงถามว่า ท่านเข้าไปกราบทูลชำระความของเราแล้วหรือเปาบุ้นจิ้นก็เล่าเรื่องที่ได้กราบทูล และชำระความให้ฟัง แล้วว่าบัดนี้พระเจ้าแผ่นดินจะเสด็จมารับท่านกลับไปพระราชวัง นางก็มีความยินดีรอท่าอยู่

                        ฮ่องเต้ก็สด็จพระราชดำเนินออกจากเมืองหลวง พร้อมด้วยขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อย ไปรับพระราชมารดาที่เมืองซินจิว เปาบุ้นจิ้นกับเจ้าเมืองและขุนนางกรมการ ก็ออกมาคอยรับเสด็จอยู่นอกเมือง แล้วเชิญเสด็จไปประทับในเมือง

รุ่งขึ้นจึงมีรับสั่งให้เปาบุ้นจิ้นนำเสด็จไปจนถึงที่อยู่ของนางลีสินฮุย ฮ่องเต้ก็เสด็จเข้าไปคุกเข่าคำนับ ทรงพระกันแสงพลางทูลว่า ข้าพเจ้าผู้เป็นบุตรมาถึงแล้ว ขอเชิญท่านกลับเข้าพระราชวังเถิด

นางลีสินฮุยได้ฟังก็ร้องไห้ เอามือไปคลำดูพระเจ้าแผ่นดินแล้วว่า

“……แต่มารดาจากมายี่สิบห้าปีแล้ว ต้องทนทุกขเวทนาอยู่ที่นี่ จักษุก็มืดหาเห็นสิ่งใดไม่ นี่หากว่าได้กวยไฮซิวหาเลี้ยงมารดา จึงได้รอดชีวิตมา ซึ่งเจ้าได้พบมารดาก็เพราะ      เปาบุ้นจิ้นเขามีสติปัญญา จึงได้รู้จักพบปะกัน กวยไฮซิวเขามีคุณต่อมารดามากนัก เจ้าจงชุบเลี้ยงเขาด้วย…….”

ฮ่องเต้ก็ว่ามารดาอย่าได้วิตกถึงกวยไฮซิวเลย ขอเชิญกลับเข้าพระราชวังเถิด นางลีสินฮุยก็ว่า

“……..มารดาอยากจะอยู่ที่เมืองซินจิวนี้ตามสบาย ด้วยจักษุไม่เห็นหนสิ่งใด เจ้าจะได้ความอายแก่ขุนนางและราษฎร……..”

แม้ฮ่องเต้จะตรัสวิงวอน  นางก็ยังยืนคำเดิม เปาบุ้นจิ้นจึงกราบทูลแนะนำให้ฮ่องเต้ทรงเสี่ยงพระบารมีดูก่อน ฮ่องเต้จึงมีรับสั่งให้เจ้าพนักงานจัดโต๊ะเครื่องบูชาสำหรับบวงสรวงเทพยดา แล้วทรงจุดธูปเทียนบูชา และทรงอธิษฐานว่า

“…..ขอเทพยดาทั้งหลายจงมาช่วยอวยชัยข้าพเจ้าบัดนี้ ด้วยพระราชมารดาข้าพเจ้าแต่พลัดพรากจากไปช้านานหนักหนา จนพระราชมารดาเสียจักษุ ข้าพเจ้าจะเอาชิวหาแห่งข้าพเจ้า เลียที่จักษุพระราชมารดา ขอให้จักษุพระราชมารดาข้าพเจ้า เห็นปกติดีดังเก่า ข้าพเจ้าจะยกส่วยสาอากรที่เมืองซินจิวเสียสิบปี อนึ่งนักโทษที่ถึงตายจะยกโทษไว้มิให้ตาย ถ้าผู้ใดโทษหนักโทษเบา ข้าพเจ้าจะปล่อยเสียให้สิ้นทั้งแผ่นดิน ขอเทพยดาทั้งหลายจงบันดาลให้สำเร็จความปรารถนาแห่งข้าพเจ้าเถิด………”

ครั้นอธิษฐานบนบานแล้ว ฮ่องเต้ก็เอาพระชิวหาเลียที่พระเนตรพระราชมารดาทั้งสองข้าง เทพยดาก็บันดาลให้จักษุนางลีสินฮุยเห็นเป็นปกติดังเก่า นางก็มีความยินดี ตรัสกับฮ่องเต้ว่าจักษุมารดาแลเห็นแล้ว ฮ่องเต้ก็มีความยินดียิ่งนัก จึงมีรับสั่งให้ทำตามที่ได้บนบานไว้ทุกประการ

วันต่อมาฮ่องเต้ก็เชิญพระราชมารดาขึ้นรถ ยกขบวนกลับเมืองหลวง และมีรับสั่งให้กวยไฮซินตามเสด็จไปด้วย โลฮวยอ๋อง บุตรนางเต็กไทเฮาและขุนนางใหญ่น้อยทั้งปวง ก็คอยรับเสด็จอยู่นอกเมืองหลวง และเชิญเสด็จพระราชมารดาเข้าพระราชวัง ตั้งพระนามเป็นที่ลีไทเฮา นางจึงตรัสกับฮ่องเต้ว่า เทพารักษ์ที่ศาลตังเง็กไต้ตี่ได้มาเฝ้าฝันมารดาว่า ต้องให้เปาบุ้นจิ้นชำระเรื่องนี้จึงจะได้ คุณมีอยู่มากนักหนา เจ้าต้องคิดอ่านตอบแทนสนองคุณท่านให้สมควร

ฮ่องเต้จึงตรัสว่า

“……..มารดาอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าจะให้ทำตามประสงค์ แต่กวยหวยนี้มีโทษมาก จะต้องกำจัดประหารชีวิตเสีย เล่าไทเฮาก็มีโทษอยู่ มารดามาถึงพระราชวังแล้ว ก็หามาไต่ถามและเยี่ยมเยือนตามธรรมเนียมไม่ ตันหลิมกับเต็กไทเฮานี่หาดีไม่ ด้วยปิดบังความไว้จนบัดนี้ และเล่าไทเฮากับเต็กไทเฮาตันหลิม สามคนนี้ข้าพเจ้ามอบให้มารดาบังคับโทษ………”

นางลีไทเฮาตรัสว่า

“…….เจ้าว่าดังนั้นหาควรไม่ ตันหลิมเขาได้อุ้มเจ้าไปส่งให้เต็กไทเฮา ทำนุบำรุงเจ้าไว้ จนเติบใหญ่ได้ราชสมบัติเป็นเจ้าแผ่นดิน เจ้าจึงมาพบกับมารดา ถ้าหากตันหลิมกับ         เต็กไทเฮาไม่ช่วยเจ้า ไหนเลยแม่ลูกจะได้รู้จักกัน ถึงมารดาเป็นที่เกิดของเจ้าก็จริงอยู่ แต่หาได้ทำนุบำรุงเลี้ยงเจ้าไม่ ตันหลิมกับเต็กไทเฮามีคุณแก่เจ้าหนักหนา เจ้าก็เป็นมหากษัตริย์มียศศักดิ์ใหญ่ จะมาลบหลู่ผู้มีคุณเสียนั้นหาควรไม่ แต่กวยหวยนั้นมีโทษมากจะกำจัดเสียก็ควร เล่าไทเฮาก็มีโทษ แต่มารดาหาได้ผูกพันถือโทษไม่ มารดาคิดว่าจะไปคำนับเขาตามผู้ใหญ่ผู้น้อย……..”

ฮ่องเต้ก็ไม่อาจขัดขืนคำพระราชมารดา และดำรัสให้นางข้างในนำเสด็จไปที่เก๋งนางเล่าไทเฮา นางพนักงานจึงทูลว่าเมื่อพระองค์เสด็จไปเมืองซินจิวนั้น นางเล่าไทเฮาได้ผูกคอตายเสียแล้ว นางเชาฮองเฮา มเหสีเห็นว่านางเล่าไทเฮามีโทษอยู่ จึงให้เอาศพใส่หีบไว้รอฟังรับสั่งว่าจะโปรดประการใด

นางลีไทเฮาแจ้งว่านางเล่าไทเฮาดับสูญล่วงไปแล้ว คิดถึงความที่มีมาแต่หนหลัง ก็อาลัยนัก ด้วยเคยทำราชการมาด้วยกัน จึงจะให้เจ้าพนักงานเอาศพนางเล่าไทเฮา ไปฝังไว้เคียงกับพระศพพระเจ้าซ้องจีนจงฮ่องเต้ แต่ฮ่องเต้แย้งว่านางเล่าไทเฮามีโทษมาก จะเอาศพฝังไว้ริมพระศพนั้นหาควรไม่ จะเสียประเพณีไป พระราชมารดาก็เห็นชอบด้วย

รุ่งขึ้นเมื่อฮ่องเต้เสด็จออกขุนนางเฝ้าครบตามตำแหน่งแล้ว จึงมีพระราชดำรัสให้ขุดศพ นางโควหนิง ผู้อุ้มเอาพระราชบุตรไปส่งให้ตันหลิม และได้บอกเหตุกับพระราชมารดา มีความชอบมาก ไปฝังไว้ข้างพระศพพระราชบิดา และให้มีป้ายศิลาปักไว้เป็นสำคัญ

ตันหลิมนั้นได้พาพระราชบุตรไปส่งโปยอ๋องเต็กไทเฮา มีความชอบให้เป็นที่เกาเชยเกาส่วย ว่ากล่าวขันทีและการข้างในสิทธิ์ขาดแทนที่กวยหวย

นางเต็กไทเฮานั้นได้เลี้ยงรักษาพระราชบุตรไว้จนเจริญวัย มีความชอบ แต่ปิดบังอำความไว้มิได้กราบทูลให้ทราบมีความผิด คุณกับโทษก็กลบลบกันไป คงให้เป็นที่เต็กไทเฮาดังเก่า

เล่าไทเฮาได้ทำอุบายจะทำร้ายพระราชบุตร มีความผิดมาก แต่ได้เป็นมเหสีที่หนึ่งของพระราชบิดา อนึ่งได้ตั้งเป็นที่ไทเฮาแล้ว จึงยกโทษเสียให้เอาศพไปฝังในที่อันควร แต่อย่าให้ฝังริมพระศพพระราชบิดา

เปาบุ้นจิ้นนั้นมีความชอบมาก ชำระเอาความจริงได้ ให้เป็นที่ เล่งภูเกาะ ขุนนางผู้ใหญ่ ได้บังคับว่ากล่าว และตัดสินข้อความเด็ดขาด และเป็นผู้สำเร็จราชการบังคับได้ทั่วอาณาเขต

กวยหวยนั้นให้ประหารชีวิตเสีย เมื่อจะประหารให้ตันหลิมไปดูด้วย กวยหวยจะได้มีความอายแก่ตันหลิม

เจ้าพนักงานก็พากวยหวยไปตามรับสั่ง ครั้นทหารลงดาบประหารกวยหวยนั้น   ตันหลิมคิดว่ากวยหวยนี้มียศศักดิ์ใหญ่ แต่คิดหาดีไม่ จึงต้องตายด้วยคมอาวุธ ถ้าแม้นคิดดีก็คงมีความชอบเหมือนกับตนเอง คิดแล้วก็หัวเราะขึ้น แต่ความที่ชราอายุถึงเก้าสิบสองปี จึงเกิดเป็นลมปัจจุบันขึ้นมา ถึงแก่ความตายในเวลานั้นเอง

ครั้นรับสั่งให้ฝังศพตันหลิม ตามยศอย่างขุนนางผู้ใหญ่แล้ว ก็มีรับสั่งให้กวยไฮซิวเข้ามาเฝ้า และตั้งให้เป็นเจ้าที่ อันลักอ๋อง และให้อยู่รับราชการในเมืองหลวง แต่อันลักอ๋องขอกลับไปอยู่ที่เมืองซินจิวบ้านเดิม จึงรับสั่งให้จัดกระบวนแห่เกียรติยศไปส่ง จนถึงวังที่สร้างขึ้นใหม่ที่เมืองซินจิว

#########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 2 ก.ย. 54 05:56:02