บุรุษผู้รู้คุณท่าน

เปาบุ้นจิ้นผู้ทรงความยุติธรรม

บุรุษผู้รู้คุณท่าน  


                   ขณะเมื่อ เปาบุ้นจิ้น ในตำแหน่ง เปาเล่งถู  รับราชการที่เมืองซัวไซ  ก็มีชายผู้หนึ่งชื่อ ฮ่อกือเก่ง เข้ามาร้องทุกข์ว่าที่วัดโป๊อินยี่มีหลวงจีนชื่อ หงอค่อง เอาตัวผู้หญิงมากักขังไว้เป็นภรรยาถึงสองคน หญิงคนหนึ่งชื่อ นางพัวเส่ยเง็ก บ้านอยู่ที่เมืองน่ำเกีย ได้มาทำบุญที่วัดแต่ผู้เดียว หลวงจีนหงอค่องเอายาแฝดใส่ในผลแตงโมให้กิน จึงได้หลงเสน่ห์ยอมเป็นภรรยาหลวงจีน อยู่มาจนทุกวันนี้

                  หญิงอีกคนหนึ่งชื่อ มีจิ๋ว เป็นบุตรของ อันสู  ชาวเรือเที่ยวทอดแหตามลำน้ำ หลวงจีนหงอค่องไปฉุดคร่าเอาตัวมากักขังไว้ นางก็จนใจจำเป็นต้องอยู่  เพราะจะหนีไปทางไหนก็ไม่พ้น

                   ส่วนตนเองเป็นชาวเมืองซัวไซ อยู่ที่ตำบลโหคักกุ้ย อำเภอไหหงวน มีอายุได้ยี่สิบแปดปี กำพร้าบิดามารดาและยังไม่มีภรรยา  ได้พยายามเรียนหนังสือ แต่เมื่อไปเข้าสอบไล่ชั้นประโยค ก็สอบตกถึงสี่ครั้ง จึงขายที่บ้านช่องไร่นาได้เงินหกสิบตำลึง จะไปอยู่ที่น่ำเกียเมืองหลวง เพื่อเล่าเรียนหนังสือต่อไป

                   แต่พอลงเรือจ้างไปถึงตำบลหนึ่ง  ก็เกิดพายุพัดแรงจนเรือจ้างล่มลงกลางแม่น้ำ ผู้คนที่มาด้วยกันในเรือลำนั้น พากันจมน้ำตายไปหลายคน แต่ตัวฮ่อกือเก่งฉวยได้กระดานเรือแผ่นหนึ่ง เกาะลอยตามน้ำไปจนถึงที่น้ำตื้น  พบกับอันสูซึ่งแจวเรือผ่านมา จึงได้ช่วยชีวิตไว้ และเอาเสื้อกางเกงให้ผลัด เมื่อส่งขึ้นฝั่งแล้วก็ให้เงินเป็นค่าเสบียงเดินทางต่อไป ฮ่อกือเก่งก็คำนับขอบคุณและถามชื่อแซ่เอาไว้

แต่เมื่อเดินทางกว่าจะถึงเมืองน่ำเกียเงินนั้นก็หมด ต้องสู้อุตส่าห์ขอทานชาวบ้านกิน มีความขัดสนยากจนยิ่งนัก จึงขออาศัยหลวงจีนที่วัดโป๊อินยี่ อาสาเป็นผู้กวาดวัดและเป็นเฮียกง คอยจุดธูปเทียนบูชาพระ

                   จนกระทั่งได้พบกับ หลวงจีนจุดจิน เจ้าอาวาส หลวงจีนผู้เฒ่าก็เมตตารับไว้ให้พักพิงอยู่ด้วยกัน และอุปถัมภ์ในการเล่าเรียนหนังสือ ฮ่อกือเก่งก็มีความนับถือดุจบิดา  และอุตส่าห์ตั้งใจเล่าเรียนอยู่ถึงสามปี  รู้ลึกซึ้งขึ้นใจมากกว่าแต่ก่อนมา  

เมื่อถึงกำหนดก็สอบไล่ได้ประโยค     กือหยิน แล้วก็กลับมาพักอาศัยอยู่ที่วัด  เพื่อรอกระแสรับสั่งว่า จะโปรดให้เป็นขุนนางเมืองใด

                   ต่อมาจึงได้เดินเล่นในวัด  ไปพบผู้หญิงทั้งสองคนถูกกักขังอยู่ในกุฏิ ของหลวงจีนหงอค่อง จนถูกหลวงจีนหงอค่องกับ หลวงจีนหงอเจ่ง จับตัวไปขังไว้จะให้ฆ่าตัวตายเอง แต่ตนหนีรอดออกมาได้ จึงมาแจ้งความกับท่านเปาบุ้นจิ้นให้ช่วยชำระความด้วย

                   เมื่อได้ฟังเรื่องราวแล้ว เปาบุ้นจิ้นก็ขึ้นเกี้ยวมีคนหาม ให้ฮ่อกือเก่งนำไปที่วัดโป๊อินยี่ แต่ก็หาพบผู้ใดไม่ เพราะบรรดาหลวงจีนทั้งหลายที่พักอาศัยอยู่ในวัด ได้รู้ข่าวแล้ว ก็พากันหลบหนีออกไปจนหมดสิ้น ไม่มีผู้ใดอยู่รอหน้าได้ ฮ่อกือเก่งก็พาเปาบุ้นจิ้นเข้าไปยังกุฏิของหลวงจีนหงอค่อง ก็ได้พบผู้หญิงสองคนตามที่ฮ่อกือเก่งแจ้งความ

                   นางทั้งสองก็ถามว่า

                   ".. วันก่อนท่านเข้ามาที่นี่ หลวงจีนจับตัวท่านไปฆ่า  วันนี้ท่านกลับมาได้อีกดังนี้ ข้าพเจ้ามีความสนเท่ห์ใจนัก หรือว่าท่านเป็นปีศาจมาลวงหลอกหลอนข้าพเจ้าดอกกระมัง …."

                   ฮ่อกือเก่งก็เล่าเรื่องให้ฟังว่า เมื่อหลวงจีนหงอค่องมาเจอเข้าก็ได้พูดว่า

                    "…. ในห้องนี้เราให้แต่ภรรยาของเราอยู่ มิให้ผู้ใดล่วงรู้ตัวท่านเป็นแขกมาอาศัยวัด จึงได้รู้เรื่องราวของเรา เราไม่ฆ่าท่าน ท่านคงฆ่าเรา ในวัดนี้พวกพระด้วยกันย่อมรู้กัน นอกจากพวกเราแล้ว แม้ว่าเป็นบิดามารดาก็ไม่ล่วงรู้ได้ เราจำจะต้องฆ่าท่านเสีย..."

                   ฮ่อกือเก่งก็ตกใจขอร้องว่า

                   "…..ข้าพเจ้ามาพักพิงอยู่ในวัดของท่าน บรรดาท่านผู้เจริญทั้งหลายซึ่งอยู่ในวัดนี้ ข้าพเจ้าก็มีความนับถือนอบน้อม และรักใคร่ทุก ๆ องค์เหมือนหนึ่งญาติ  ถ้าท่านมีความระแวงสงสัยข้าพเจ้าอยู่แล้ว  ข้าพเจ้าจะบวชเรียนเป็นหลวงจีนเหมือนกับท่าน และในการลับของท่านนี้ แม้ข้าพเจ้าแพร่งพรายให้ผู้ใดรู้แล้ว ขอให้เทพยดาซึ่งสิงสถิตอยู่ ณ อารามนี้ อย่าได้ไว้ชีวิตข้าพเจ้าเลย ….."

                   หลวงจีนก็มิได้เชื่อถ้อยคำ ฮ่อกือเก่งก็ร้องไห้อ้อนวอนว่า

                    "….. ท่านจะฆ่าข้าพเจ้าให้ได้แล้ว ข้าพเจ้าก็จะสู้ก้มหน้าตายไปตามกรรม แต่ข้าพเจ้าขอไปลาท่านหลวงจีนจุดจินเจ้าวัดเสียก่อน เพราะว่าท่านได้เกื้อกูลอุปถัมภ์ข้าพเจ้ามา  จนข้าพเจ้าไปสอบไล่ได้ชั้นกือหยิน  พระเดชพระคุณของท่านมีอยุ่แก่ข้าพเจ้าเป็นที่ยิ่ง  ขอท่านจงผ่อนผันให้ข้าพเจ้าไปคำนับท่านเจ้าวัดสักหน่อยเถิด ……"

                   หลวงจีนหงอเจ่งก็ว่า

                    "…….. ท่านจะไปคำนับหลวงจีนจุดจิน จะยิ่งโรคร้ายต่อไปอีก เราหายอมให้ท่านไปไม่ เราฆ่าท่านตายแล้ว เราจะหาฮวงซุ้ยที่ดีฝังท่าน แล้วเราจะทำกงเต๊กแผ่ส่วนบุญให้ท่าน จะได้ไปบังเกิดในที่ชอบคือสุคติ  ท่านอย่าได้อ้อนวอนพูดเซ้าซี้ต่อไปเลย เราลงมือฆ่าท่านไม่ได้ เราจะให้ตัวท่านฆ่าตัวของท่านเอง…….. "

                   ว่าดังนั้นแล้วหลวงจีนทั้งสองก็คุมตัวฮ่อกือเก่งไปยังกุฏิแห่งหนึ่ง แล้วลั่นกุญแจไว้ ในห้องกุฏินั้นมีของสำหรับฆ่าตัวตายอยู่สามอย่าง  คือขุดเป็นบ่อไว้ให้ลึกดุจเหว เพื่อจะให้โจนลงไปตาย  กับมีเชือกเส้นหนึ่งผูกโยงบนขื่อห้อยลงมา เพื่อจะให้ผูกคอตาย  และมีมีดวางไว้เล่มหนึ่ง เพื่อจะให้เชือดคอตาย แต่ฮ่อกือเก่งเห็นแล้วก็เกิดความคิดที่จะเอาตัวรอดได้

                   พอเวลาค่ำจึงเอามีดเล่มนั้นซ่อนไว้กับตัว และเอาเชือกที่ห้อยลงมานั้น ผูกเข้ากับบั้นเอวของตน แล้วสาวตัวขึ้นไปบนขื่อ เอามีดคัดปูนแคะกระเบื้องออกได้หลายแผ่น จากนั้นก็หักไม้ระแนงออกหลายอัน พอมีช่องลอดตัวขึ้นไปบนหลังคาได้ จึงเอาเชือกนั้นผูกกับไม้ระแนง และเอาไม้ระแนงอันหนึ่งผูกปลายเชือกหย่อนลงมาถึงพื้นดิน  แล้วตนเองก็โหนเชือกรูดลงมานอกกุฏิได้

แต่ปรากฎว่ามีกำแพงรอบทั้งสี่ด้าน ก็แก้เอาไม้ระแนงที่ผูกหย่อนลงมานั้น ผูกติดกับมีดทำเป็นเสียม ขุดดินเชิงกำแพงวัดออกทีละน้อย  พยายามขุดคุ้ยอยู่จนถึงยามสาม  บังเอิญทะลุลงไปเจอปล่องใต้กำแพงวัดเป็นที่น่าอัศจรรย์ ฮ่อกือเก่งจึงคิดว่าเป็นบุญกุศลของตนเอง ที่จะยังไม่ถึงวาระกำหนดตาย เทพยดาจึงบันดาลให้มีช่องทางออกไปได้

                   เมื่อฮ่อกือเก่งหนีรอดออกมาได้แล้ว จึงนำความไปฟ้องร้องต่อท่านเปาบุ้นจิ้น และพาท่านมาถึงที่เกิดเหตุ และบอกแก่นางทั้งสองว่าอย่าได้วิตกไปเลย

                   ขณะเมื่อฮ่อกือเก่งเล่าความให้นางทั้งสองฟังอยู่นั้น เปาบุ้นจิ้นได้เที่ยวเดินตรวจดูรอบวัด ก็ไม่พบหลวงจีนเลยแม้แต่องค์เดียว เมื่อกลับมาจึงบอกแก่นางทั้งสองว่า

                   "…… เจ้าทั้งสองคนนี้ เราเห็นว่าชาติปางก่อน จะเคยเป็นคู่กันกับฮ่อกือเก่งมาแล้ว มาชาตินี้จึงให้บังเอิญได้มาพบเห็นกัน ฮ่อกือเก่งผู้นี้ก็ยังไม่มีภรรยา  เราจะแต่งเจ้าให้เป็นภรรยา ฮ่อกือเก่งทั้งสองคน …….. "

                   ฮ่อกือเก่งก็มีความยินดี แล้วบอกว่า

                   "…….. บิดานางมีจิ๋วนี้เดิมได้กระทำคุณไว้ต่อข้าพเจ้า เมื่อเวลาข้าพเจ้าเรือล่มกลางน้ำ ข้าพเจ้าลอยน้ำมาบิดาของนางมีจิ๋วซึ่งเป็นชาวเรือแห  ได้กู้ชีวิตข้าพเจ้าไว้  ให้รอดจากความตาย  บิดาของนางมีจิ๋วมีคุณแก่ข้าพเจ้ายิ่งนัก…… "

                   เปาบุ้นจิ้นได้ฟังดังนั้นจึงพูดว่า

                    " ……..ถ้ากระนั้น  นางมีจิ๋วควรเป็นภรรยาหลวงของท่าน นางพัวเส่ยเง็กควรเป็นภรรยาน้อยของท่าน ……"

                     ครั้นเมื่อเปาบุ้นจิ้น หรือเปาเล่งถูตัดสินดังนั้นแล้ว ก็กลับไปยังกงก๊วนที่เมืองซัวไซ

อยู่มาฮ่อกือเก่งก็พาภรรยาทั้งสอง ไปพักยังกงก๊วนที่เมืองน่ำเกีย เพื่อรอรับสั่งแต่งตั้งให้เป็นขุนนาง  ซึ่งฮ่องเต้ก็โปรดตั้งให้ไปเป็นเจ้าเมืองแห่งหนึ่ง

                      เมื่อได้รับสัญญาบัตรและหนังสือรับสั่งแต่งตั้งแล้ว ฮ่อกือเก่งก็พาภรรยาทั้งสองลงเรือเดินทางไปรับตำแหน่ง พอถึงตำบลหนึ่งในลำน้ำ ก็พบหลวงจีนจุดจินกับหลวงจีนหงอค่อง  นั่งเรือจ้างลำหนึ่งผ่านมา  

ฮ่อกือเก่งจึงให้พลแจวรีบแจวเรือไล่จับหลวงจีนทั้งสอง  หลวงจีนหงอค่องเห็นจวนตัวก็กระโจนลงในแม่น้ำถึงแก่ความตาย หลวงจีนจุดจินก็คุกเข่าลงคำนับ ฮ่อกือเก่งก็พูดว่า

                        "…… เมื่อเวลาเราได้ความยากจนมาอาศัยพักพิง ท่านก็ได้อุดหนุนเกื้อกูลแก่เรา เรานับถือท่านเหมือนบิดาของเราอันมีพระคุณที่ยิ่ง  ครั้นเรามาเข้าที่อับจนเดือดร้อน ด้วยสานุศิษย์ลูกวัดของท่านจะฆ่าเราเสีย ท่านก็หาช่วยชีวิตเราไม่  ท่านเห็นแก่ลูกวัดของท่านซึ่งเป็นอันธพาล หาเห็นแก่เราไม่  เราเห็นว่าได้พักพิงร่มไม้ชายคาของท่าน ก็จัดว่าท่านยังมีคุณแก่เราอยู่  หาไม่
แล้วเราก็จะจับตัวท่านไปส่งให้ผู้ชำระฆ่าท่านเสีย  นี่เรายังเห็นว่าท่านมีคุณอยู่บ้าง เราจึงไม่กระทำ ท่านกับเราตั้งแต่นี้ต่อไปวันหน้า ขออย่าให้พบปะสมาคมต่อกันเลย ……."

                     ว่าดังนั้นแล้ว ฮ่อกือเก่งก็ปล่อยให้หลวงจีนจุดจินเจ้าวัด เดินทางต่อไปโดยสะดวก  ส่วนตนเองก็ไปรับราชการตามรับสั่ง  และมีความเจริญด้วยลาภยศ ทรัพย์สมบัติ ต่อไปอีกเป็นเวลานาน

                   ก็ดูออกจะผิดไปจากภาษิตของจีนที่ว่า บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระ แต่ก็เป็นความดีงามในจิตใจของท่านเจ้าเมืองใหม่ ที่มีความ กตัญญูกตเวทิตา เป็นอย่างยิ่ง

                   ซึ่งน่าจะมีภาษิตใหม่ว่า "บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องอภัย" จึงจะเหมาะสมกว่า.




                                                          ##########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 3 ก.ย. 54 06:14:18