เอิ่ม...เอ่อ...เขาไม่ใช่ลูกชายผมนะครับ....
|
 |
....คงเเป็นที่รู้กันอย่างกว้างขวางนะครับ ว่าผมโสดสนิท เช่นเดียวกับน้ำในซอยบ้านผมที่แห้งสนิท อิ อิ ไม่เกี่ยว แต่พยายามโยงคำว่าสนิท....แป่ววววว
ตอนนี้ผมได้ชัยภูมิที่คิดว่าเหมาะที่สุดสำหรับชายโสดอย่างผมครับ เป็นร้านอาหารขนาดกลางๆในซอยหนึ่งบนถนนสุขุมวิท มีทั้งส่วนในและนอกร้านที่ร่มรื่นใต้เงาไม้ใหญ่ เจ้าของเป็นอดีตคนโฆษณาครับ ร้านเลยง่ามถูกใจผม มันสงบนิ่งๆ เท่ห์ๆ คุณสามารถไปนั่งคนเดียวได้อย่างไม่เด๋อ...ไม่มีเด็ก(เยี่ยม!!) ไม่มีป๋าคุยเสียงดังๆ มีแต่คนโฆษณา คนทำหนัง ดารา นักร้องที่ต้องการมุมสงบ นั่งชิลๆอ่านหนังสือ ทำงานและละเลียดกาแฟ แถมทีเริ่ดคือ...อยู่ติดกับสปาเล็กๆ สะอาด ราคามิตรภาพ อาทิตย์ละสองวันผมจึงไปนั่งทำงาน กินข้าวกลางวัน บ่ายๆเดินไปนวด กลับมานั่งทำงานต่อ
และพอยามค่ำ พวกเพื่อนๆก็ไหลระทวยกันมาครับ...นี่คือชีวิตเมืองหลวงอย่างแท้จริงครับ ส่วนใหญ่โสด มีเงินพอประมาณ อยู่คอนโด ไม่ทำกับข้าว มักจะฝากท้องไว้กับร้านที่ลงตัวและคุ้นเคยเช่นนี้ครับ แทบทุกคนจะรู้จักกัน หรือคุ้นหน้ากันครับ พอมาถึงก็สั่งข้าวกิน คุย ฟังเพลง มีแบนด์เล็กๆเล่นในบางวัน พอเริ่มดึกก็แยกย้ายกลับรังใครังมัน
บ่อยๆที่จะมีคนหน้าใหม่ๆ หลงเข้ามา เช่น ในวันหนึ่ง...เนื่องจากข้างบนเป็นสำนักงานแมกกาซีนแนวฮิป...จึงมักมีเซเลปที่มาติดต่องาน ลงเอยมาสั่งข้าวกินที่ร้านนี้แล้วก็พาลติดใจ กลายเป็นขาประจำกัน....ข้อแม้เดียวที่เป็นอันรู้กันคือ อย่าทำให้ พวกคนดังเขาอึดอัด เช่นไปขอถ่ายรูป หรือ จ้องเขาไม่วางตา ร้านนี้คือหลุมหลบภัยครับ....
ในเย็นวันหนึ่ง ก่อนที่น้ำจะท่วมเมือง ให้บังเอิญที่ทุกโต๊ะคนเต็มเนื่องจากมีงานวันเกิด และผมขี้เกียจกลับบ้าน ร่างๆหนึ่งมายืนค้ำหัวผม จนผมต้องเงยหน้า ชายหนุ่มหน้าตาดีมากมายืนอยู่ และเสียงไอ้ช่างภาพที่รู้จักผมมันตะโกนมา "พี่ซอยฝากมันนั่งด้วยคน ผมขี้เกียจสปี๊ค...นายแบบญี่ปุ่นพี่ พุดไทยไม่ได้ เมื่อยมือแล้วพี่"...แล้วมันเกี่ยวไรกรูวะ!!!! แต่ก็จะใจร้ายได้ไง เพราะหน้าเขาเด๋อสนิท...เอาวะ หลังจากแนะนำตัวกัน ผมก็ต้องถามว่าจะกินอะไร สุดท้ายไอ้ลูกชายคนใหม่อยากกินยำเนื้อย่าง กับ ผ้ดไทย...ครับ ผมต้องสั่งให้มัน หนอย กินยำเนื้อย่าง หน้าแดงน้ำตาเล็ด...ผมต้องสั่งน้ำมะนาวใส่น้ำผึ้ง เพราะไม่งั้นมันคงตายลงตรงหน้า คุยกันสรุปว่ามาถ่ายแบบแคตตาล็อกเสื้อ และมาเที่ยวอาทิตย์หนึ่ง มีเชื้อฝรั่ง....ชอบเมืองไทยมาก พอผมถามว่ามาจริงๆแล้วผิดหวังมั้ย เขาตอบว่าไม่เลยชอบมาก คนไทยใจดี อบอุ่น...ทำงานด้วยแล้วสนุกไม่ซีเรียส เอาๆ ยอเข้าไป แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักใครเลย แต่เขาก็สนุกพอประมาณ เสียงเฮฮา ดนตรี สุดท้ายผมถามว่าจะกลับหรือยัง เพราะกรูง่วงแล้ว เขาบอกว่าก็ดีเหมือนกัน อ้าว เวลลลล โรงแรมมันดันอยู่เยื้องๆกับบ้านผม ซะงั้น!!! พอรู้ว่าอยู่ใกล้กัน มันดีใจมาก ผมแวะส่งมันก่อนจะยูเทิร์นเข้าซอยบ้าน อะแฮ่ม เขาขอเบอร์ครับ บอกว่า...เผื่อมีปัญหาจะได้ถามได้ เออ..เอาก็ได้วะ
รุ่งขึ้นผมก็ลืมเขาไปแล้วครับ พอสายๆก็มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา และสำเนียงญี่ปุ่นพูดอังกฤษก็ดังมาตามสาย "ขอโท่ดนะคร๊าบบบ ที่รบกวน ผมอยากไปช๊อบปิ้ง แนะนำที่ไหนคร๊าบบ...." เออ เอาๆ แนะนำไปเซ็นทรัลชิดลม เพราะมีของหลายแบบ...ก่อนวางสาย เขาถามว่าว่างมั้ย เขาไม่อยากเดินคนเดียว เอ...ไงหว่า ใจง่ายอยู่แล้วครับ มีเวลานิดหน่อย
เดินๆไปด้วยกันเริ่มรู้สึกว่าคิดผิดที่มาครับ เพราะข้อหนึ่งมันเป็นนายแบบ สะดุดตามาก ข้อสองมันช่างพูดมาก และสงสัยหูตึง เอียงหน้ามาตลอดจนผมต้องขยับหนี เพราะภาพมันเริ่มดูแปลกๆ เหมือนป๋าพาเด็กมาช๊อบปิ้ง ข้อสามผมเริ่มเมื่อยแล้วครับ ข้อสี่พอเจอคนรู้จักพวกเขาทำหน้าแปลก....แต่ข้อสุดท้าย ทีทำให้ผมหมดความอดทน คือ....
ขณะกำลังซื้อเสื้อ เขาหันมาถามว่าดีมั้ย บลาๆ....พนักงานสาว หันมายิ้มด้วย แล้วคงเห็นท่าทีถ้อยเจรจาระหว่างผมกับฮิคาริ เธอยิ้มๆแล้วพูดว่า "ลูกชายหรือคะ หน้าตาดีนะคะ".....
ครับ ความอดทนผมหมดสิ้นแล้วครับ เฮอะ!!!!กลับบ้านเองนะลูก เอ๊ย เจ้ายุ่น....
| จากคุณ |
:
ผู้ชายซอยสิบ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 พ.ย. 54 11:09:19
|
|
|
| 
ขำคุณซอย.....
