PANTIP.COM : M11373796 พุทธศาสนสุภาษิต (๔) []

ความคิดเห็นที่ 8

้ผู้ที่ฝึกฝน อบรม มาดี แม้จะโกรธ ไม่พอใจ
จะไม่มีคำ ไม่สุภาพ ออกมาทางวาจา

อย่างมากก็ บอกให้ทราบในความรู้สึก ว่า นี่..โกรธแล้วนะจ๊ะ
ไม่ชอบ อย่าทำ นะจ๊ะ แล้วไม่ต่อว่า อะไรเลย มีความอดทน
ต่อความโกรธ ความไม่พอใจ ความขัดใจ จนในใจ สงบนิ่ง
แล้ว ยังมี เมตตา ไม่โกรธตอบ ต่อ การกระทำที่ไม่น่าพอใจ
ใครไ้ด้ใกล้ชิด จริยวัตร งดงาม แบบนี้ นับเป็นบุญตัว บุญใจ
เหมือนใกล้ชิด บัณฑิต ที่สอน ด้วยการทำเป็นตัวอย่างให้ดู...

มีเรื่องเล่าใน ชาดก ว่า..

มีแม่ศรีเรือนคนหนึ่ง ชื่อ เวเทหิกา นางเป็นคนสงบเสงี่ยมเรียบร้อย
จิตใจเยือกเย็น ชาวบ้านทั้งหลายในละแวกนั้น ต่างก็ร่ำลือกัน ถึง
กิริยามารยาท ที่เรียบร้อยอ่อนน้อมของแม่บ้านคนนี้

นางได้จ้างหญิงคนหนึ่ง ชื่อ กาลี มีหน้าที่รับใช้ ปัดกวาดเช็ดถูภายในบ้าน
นางกาลีก็ตั้งใจทำงานด้วยความขยันขันแข็ง กินอยู่หลับนอนในบ้านหลังนี้
เสร็จสรรพ

อยู่มาวันหนึ่ง นางกาลีเกิดมีความคิดขึ้นว่า นายหญิงของเราไม่เคยแสดง
ความโกรธ ความเครียดขรึมออกมาเลย อาจเป็นเพราะว่านางไม่มีความโกรธ
อยู่ในใจ หรือจะเป็นเพราะว่า นางไม่เคยพบกับเรื่องหงุดหงิดขัดเคืองใจ
เนื่องจากเราเองก็จัดแจงดูแลการงาน ด้วยความเรียบร้อยทุกอย่าง
เห็นทีเราจะต้องทดสอบนายหญิงของเราดูว่า นางมีความอดทนจริงหรือเปล่า

วันรุ่งขึ้น นางกาลีก็เริ่มดำเนินการตามแผนที่คิดไว้ โดยแกล้งนอนตื่นสาย
ข้าวปลาอาหารก็ไม่ได้หุงต้ม พาเอาคนในบ้านต้องอดอาหารไปตามๆ กัน

นายหญิงจึงเข้ามาเรียก พอดีเห็นนางกาลีเพิ่งตื่น ก็เลยต่อว่าต่อขานไปว่า

"เจ้ากาลี วันนี้ทำไมเจ้าขี้เกียจ นอนจนกระทั่งสายป่านนี้"

นางกาลีจึงพูดยั่วโมโหตามแผนว่า "ฉันตื่นสายแค่นี้จะเป็นอะไรไป"

เจ้านายก็ตวาดว่า "นางชั่วร้าย เมื่อเจ้าไม่เป็นอะไร จะมามัวนอนอยู่ทำไม
รีบไปทำงานบ้านเดี๋ยวนี้" นายหญิงพูดด้วยความโกรธขัดเคือง หน้านิ่วคิ้วขมวด

วันที่สอง นางกาลียังคงดำเนินการทดสอบความอดทนของเจ้านายด้วยการ
นอนตื่นสายกว่าเดิมอีก คราวนี้เจ้านายยิ่งขุ่นมัวกว่าเดิม แผดเสียงด่าดังลั่นบ้าน
หน้าตาบึ้งตึงไปทั้งวัน

ครั้นวันที่สาม เจ้าของบ้านโกรธจัดที่เห็นนางนอนตื่นสาย ปากก็ร้องด่าพร้อม
กับคว้าลิ่มตอกประตูบ้านขว้างใส่นาง ลิ่มประตูโดนเข้าที่ศีรษะของนางกาลี
อย่างจัง ศีรษะแตกเลือดไหล นางจึงเดินเอามือกุมแผลไว้ เที่ยวโพนทนากับ
ชาวบ้านว่า "พวกท่านจงมาดูนายหญิงของฉัน คนที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อย
แต่ทำไมจึงทำร้ายฉันจนหัวร้างข้างแตกอย่างนี้"

ตั้งแต่นั้นมา ผู้คนในหมู่บ้านก็พากันร่ำลือไปทั่ว ถึงหญิงแม่บ้านเวเทหิกาว่า
เป็นคนหุนหันพลันแล่น ไม่สงบเสงี่ยมจริง เป็นคนดุร้าย เพราะทำร้ายหญิงรับใช้
จนศีรษะแตก

.... การที่นางเวเทหิกาต้องเสื่อมจากความยกย่องสรรเสริญของคนทั้งหลาย
ก็เพราะโทสะความโกรธ โทสะจึงเป็นไฟอย่างนี้ ความโกรธนั้นเกิดขึ้น เพราะ
ได้กระทบกระทั่งกับอารมณ์ที่ไม่ชอบใจ ไม่ถูกใจ ...

มีคนบางคนในโลก ที่มีความเคารพเพียงช่วงเวลาที่ยัง ไม่ได้กระทบกับถ้อยคำ
หรือเหตุการณ์อันไม่เป็นที่พอใจ แต่จะโกรธเคืองขุ่นมัว ต่อถ้อยคำขัดหู หรือ
การกระทำที่ขัดตา เช่นกับหญิงแม่บ้านเวเทหิกาคนนี้ ที่เป็นคนอดทนไม่จริง

พระบรมศาสดาจึงตรัสสอนให้พวกเรา มีใจหนักแน่นมั่นคงเหมือนกับแผ่นดิน
แผ่นดินที่แม้จะมีใครเอาสิ่งปฏิกูลมา เททิ้งลงไป หรือเอาของเหม็นมาราดรด
ก็ยังคงทำหน้าที่รองรับด้วยอาการสงบนิ่ง ไม่มีอาการหวั่นไหว หรือเดือดร้อนใดๆ
พวกเราก็เช่นเดียวกัน หากมีใครมาว่าร้ายให้โทษเรา ด้วยคำพูดไม่จริง หยาบคาย
ก็ให้มีใจหนักแน่นไม่หวั่นไหว ไม่โกรธตอบ และให้มีเมตตาจิตไปยังบุคคลนั้น

...... อย่าเป็นผู้ มีเวร มีภัย กับใคร.....

คุณอาก็เป็นหนี่ง ในผู้ ไม่โกรธตอบ เมื่อได้รับการกระทบจากสิ่งที่ควรทำให้โกรธ
แุถมยังมีใจ เมตตา กรุณา ต่อผู้นั้น หนูยังจำได้ ไม่ลืม ในความกรุณาครั้งนั้นของ
คุณอา ยังอบอุ่นในใจเสมอ จนเท่าทุกวันนี้ นี่คือ ขันติ ที่เป็นรูปธรรม ที่ได้รับจาก
คุณอาค่ะ

จากคุณ : nupvs

เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 09:37:53