ความคิดเห็นที่ 1 อรุณ สวัสดิ์ ครับ พี่... จากคุณ : หนุ่มเมืองพาน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 06:45:04

ความคิดเห็นที่ 2 แม้จะรู้และเข้าใจในกฎแห่งธรรมชาติ "ใดใดในโลกล้วน  อนิจจัง" แล้วก็ตาม แต่ปุถุชนธรรมดา ... ก็ยากจะทำใจยอมรับในการพลัดพราก จากบุคคลผู้เป็นที่รักได้นะคะ. จากคุณ : nawaporn169 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 08:24:32

ความคิดเห็นที่ 3  พระพุทธองค์ทรงสอนไว้ว่า... เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมของโลก การพลัดพราก จากสิ่งที่รัก เป็นความทุกข์ แต่เราก็ยังโศกเศร้าเสียใจทุกครั้ง...ที่ต้องสูญเสียคนที่เรารัก... โลกสอนมนุษย์ว่า.... “ทุกสิ่งต้องมีการเปลี่ยนแปลง...แต่โลกก็กลับสอนให้มนุษย์ผูกพัน” จากคุณ : แสนดีมณีจันทร์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 08:43:50

ความคิดเห็นที่ 4 ในวันหนึ่งบุคคลที่เรารัก ที่เราคุ้นเคยมีความผูกพันสมํ่าเสมอ มีเรื่องดีดีต่อกัน ช่วยเหลือกันทุกเรื่อง หายไปจากโลกนี้ไม่ได้ฟังเสียง ไม่เห็นตัวตน ไม่ได้เกื้อกูลกันอีก เหมือนของสำคัญบางอย่างหายไป  คงทำใจยากเหมือนกัน   ยกมาจากสามก๊ก "พี่น้องเหมือนแขนซ้ายขวา ขาดแล้วยากที่จะต่อได้" จากคุณ : คำบรรณ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 09:07:54

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับคุณอา ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ด้วยภารกิจและสุขภาพครับ จากคุณ : ตาแว่น (chanyout) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 09:58:33

ความคิดเห็นที่ 6 ความพลัดพรากจากกันต้องมีโดยไม่ต้องสงสัย ไม่ควรจะมัวเศร้าโศกถึงผู้ที่ตายไปแล้ว ทำยากค่ะคุณเจียวตาย จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 11:15:41

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อมีคนพูดถึง ความตาย จะไม่นิยมว่า ตาย จะใช้คำเลี่ยง เป็น ผู้วายชนม์ ผู้ล่วงลับ ผู้จากไป  สิ้นลม หรือ ถึงแก่กรรม ความตาย จึงเป็นคำ แสลงหู สะเทือนใจ โดยเฉพาะ ในเหตุการณ์ เฉพาะหน้า ยังต้องใข้คำว่า expire เวลารายงาน เพราะถ้าพูดว่าตาย กลัวญาติ ร้องไห้โฮ... แล้วตัวเรา ก็รู้สึก จุกในอก เวลาคนที่รู้จัก คนที่รัก เสียชีวิต (เลี่ยง..ไม่ใช้ คำว่า ตาย ) การใช้ คำเลี่ยง ทำให้ความรู้สึก ไม่เศร้าหมอง หดหู่ เท่ากับ ตาย ทั้งๆ ที่รู้ว่า จะต้องตาย ไม่ช้าก็เร็ว แทนที่จะเตรียมตัว เตรียมใจไว้ล่วงหน้า คนส่วนใหญ่เลือกที่จะ "ไปตายเอาดาบหน้า"  คือ ความตายมาถึงเมื่อไร ค่อยว่ากันอีกที ระลึกถึงความตายสบายนัก มันหักรักหักหลงในสงสาร บรรเทามืดโมหันต์อันธการ ทำให้หาญหายสะดุ้งไม่ยุ่งใจ มีสติ รำลึกได้ หักใจไ้ด้ ..หลัง.. ร้องไห้ ตาบวมเปล่ง ทุกทีค่ะคุณอา ขนาด เตรียมตัว เตรียมใจแล้วว่า เรามีความแก่ เป็นธรรมดา เรามี ความตาย เป็นธรรมดา...เราจะล่วงพ้น ความตายไปไม่ได้... แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 54 11:24:08 จากคุณ : nupvs เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 11:15:43

ความคิดเห็นที่ 8 ความพรัดจากคนอันเป็นที่รักย่อมเป็นทุกข์ ห่วงใย อาลัยหา จนลืมว่ายังมีใครอยู่เคียงใกล้คอยเคียงข้าง คอยห่วงใจ คอยห่วงหาไม่เว้นวาง ลืมเสียบ้าง ละเสียบ้าง คนที่ห่างไป หันมาใส่ ในหัวใจคนใกล้ตัว... ผ่านไปแล้ว จบไปแล้ว ไม่มีวันหวนกลับ จะโหยไห้อาลัยหา เขาก็ไม่รับรู้ ควรตัดความโศกเศร้า ... แล้วเอาใจใส่คนที่ยังอยู่.. จากคุณ : กรกฏ (Stranger in your heart) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 12:44:02

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดียามบ่ายค่ะคุณลุง... อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา .... การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ย่อมเป็นทุกข์...     จากคุณ : phuketian เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 13:55:41

ความคิดเห็นที่ 10 กราบสวัสดีคุณลุง นมัสการท่านผู้ทรงศีล อาราธนาธรรมโอวาท จากคุณ : labor_pu เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 16:00:17

ความคิดเห็นที่ 11 จาก คห.๒ เป็นธรรมดาชองมนุษย์ปุถุชน ย่อมอดที่จะโศกเศร้า จากการที่ต้องพลัดพรากกันไม่ได้ ครับคุณ nawaporn169 แต่ถ้าวัยล่วงไป ๆ เห็นการพลัดพรากจากไปของคนที่รักมากขึ้น อย่างผมก็จะค่อยชินชาขึ้น โดยเฉพาะผมเอง เวลานี้ฝึกที่จะไม่เศร้าโศกเสียใจ เมื่อตนเองต้องเป็นผู้พลัดพราก จากคนที่รักไป ด้วยครับ จาก คห.๓ การสูญเสียทุกกรณี ย่อมทำให้ผู้ที่เกี่ยวข้อง เป็นทุกข์เสมอครับ คุณแสนดีมณีจันทร์ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ห่างไกลตัว ก็พอทำใจได้ แต่ถ้าเป็นกับคนที่ใกล้ชิด ก็ทุกข์มากขึ้นครับ จาก คห.๔ ผมเคยนำเรื่องที่เพื่อนต้องจากไป ในช่วงเวลาประมาณ ๓๐ ปี ตั้งเกือบ ๒๐ คน     มาเล่าครับ คุณคำบรรณ ในจำนวนนั้นเป็นเพื่อนที่รักมากร่วม ๑๐ คนครับ  ผมจึงค่อยทุเลาความเศร้าโศกลงได้ครับ จาก คห.๖ แม้จะเป็นเรื่องยาก แต่ก็ควรจะฝึกหัดหักห้ามความรู้สึกไว้ครับ คุณtintila ในกระทู้ที่แล้ว เพื่อนท่านหนึ่งเล่าเรื่องชาดก ที่ให้ไปหาบ้านที่ไม่มีคนเคยตายเลย ไม่มีจริง ๆ ครับ จาก คห.๗ อย่าว่าแต่คนที่เป็นญาตสนิทมิตรที่รักเลยครับคุณnupvs แม้แต่หมาหรือแมวที่เราเลี้ยงไว้ เมื่อตายลงไป เราก็เป็นทุกข์ ร้องไห้กันแทบทุกคน ท่านจึงพยายามสอนให้คนที่อยูระงับความทุกข์ และควรมีเมตตาเอ็นดู ต่อผู้ที่ยังอยู่ต่อไปครับ จาก คห.๘ คุณกรกฏ (Stranger in your heart) ว่ามาอย่างถูกต้องทุกประการครับ ถ้าเราเชื่อท่าน เราก็ต้องฝึกตามที่ท่านสอนไว้ครับ สวัสดีครับคุณหนุ่มเมืองพาน ขอบคุณ คุณphuketian ที่ยอมรับความจริงครับ อนุโมทนากับคุณlabor_pu ครับ และขอบคุณ คุณ cullinon, คุณ babeheart, คุณchanyout, คุณ จันทรกานต์ ที่ให้กี๊ฟด้วยครับ ข้อคิดจากพุทธศาสนสุภาษิต ควรจะพักไว้แค่นี้ก่อนนะครับ ผมยังมีเรื่องอิงพงศาวดารจีน เหลืออยู่อีกชุดหนึ่ง จะได้นำมาเสนอต่อไป จนกว่าเครื่องสแกนภาพจะซ่อมเสร็จ หรือช่างเลิกซ่อมครับ. แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 54 18:44:06 จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 18:40:51

ความคิดเห็นที่ 12 ....  ไม่ควรเศร้าโศก  .... ไม่ใช่แค่ทำยากนะคะ   ทำไม่ได้เลยละค่ะ                                                  กล้วยไม้ขี้เหร่ๆบานเมื่อเช้านี้ค่ะ จากคุณ : หนูออน (Oncidium.) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 04:59:06

ความคิดเห็นที่ 13 ผมว่าเวลาที่ผ่านไปนาน ๆ เท่านั้นที่จะช่วยให้ความโศกเศร้าค่อยคลายไปได้ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 07:42:51

ความคิดเห็นที่ 14 ~ จากคุณ : ป้าหนาสองนิ้ว เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 20:00:25