ความดีสู้ความชั่ว

ยอดคนแผ่นดินเหม็ง

ตอนที่ ๘ ความดีสู้กับความชั่ว

" เล่าเซี่ยงชุน "

หนังสือที่ ไฮ้สุย เขียนแจ้งเรื่องที่ตนเองเดินทาง ไปรับตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองตุนจิว แล้วถูกโจรดักชิงทรัพย์ และไปติดคุกอยู่ที่เมืองกองเต๊กกุ๋น จนหนีรอดไปถึงเมืองตุนจิว และความที่ เตียจีเป๊ก ซึ่งเป็นที่เอ๋ซุนอ้าน ไปตรวจราชการตามหัวเมือง แล้วหาผลประโยชน์เป็นเงินทองใส่ตนนั้น ฉบับหนึ่งส่งให้ นางเตียเกงฮวย ผู้ภรรยา อีกฉบับหนึ่งให้ เตียไทเอี๋ย บิดาของ นางเตียกุยฮุย สนมเอกของ พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ โดยให้ ไฮ้หยง คนสนิทถือไปทั้งสองฉบับ

เมื่อไฮ้หยงเดินทางไปถึงบ้านเดิมของไฮ้สุย แจ้งว่านางเตียเกงฮวยได้กลับมาอยู่กับมารดาที่เมืองหลวง ก็ตามมาหาจนพบแล้วมอบหนังสือให้ นางเตียเกงฮวยและมารดาได้ทราบว่า ไฮ้สุยรอดพ้นอันตราย และเป็นเจ้าเมืองอยู่ปกติ ก็มีความยินดี

แล้วไฮ้หยงก็นำหนังสืออีกฉบับหนึ่งไปให้เตียไทเอี๋ย เมื่ออ่านดูรู้ความแล้วก็เอาเข้าไปยังพระราชวัง ส่งหนังสือให้นางเตียกุยฮุย เพื่อกราบทูลฮ่องเต้ต่อไป แต่ยังหาช่องไม่ได้ จึงรออยู่ไม่ได้กราบทูล

จนเวลาล่วงไปอีกปีหนึ่ง นางเตียกุยฮุยก็มีครรภ์ พอดีเป็นเวลาที่ นางฮองเฮา ซึ่งเป็นมเหสีของฮ่องเต้ และเอ็นดูรักใคร่นางเตียกุยฮุย มากกว่านางสนมคนอื่น ซึ่งกำลังป่วยอยู่ได้ทราบเรื่อง นางก็มีความยินดีจึงกราบทูลฮ่องเต้ ให้พระราชทานเบี้ยหวัดเงินเดือนเพิ่มแก่นางเตียกุยฮุย และว่า

".....ตัวข้าพเจ้าเป็นโรคเจ็บไข้มิรู้วาย รับพระราชทานยามาก็มาก ไม่ค่อยจะหาย เป็นแต่ค่อยคลายขึ้นบ้างเล็กน้อย ข้าพเจ้าตรึกตรองดูเห็นว่าอายุของ ข้าพเจ้าจะไปไม่ได้นาน ถ้านางเตียกุยฮุยประสูติพระราชบุตรเป็นชายแล้ว ขอพระองค์จงยกขึ้นเป็นไทจือ จะได้รับราชสมบัติต่อไป....."

พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ตรัสว่า การเหล่านี้เจ้าอย่ามีความวิตกเลย อุตส่าห์กินยารักษาโรคเสียให้หาย อย่าเพ่อเสียใจก่อน มิใช่ว่าลุกเดินเหินไม่ได้ นางฮองเฮาก็ทูลว่าข้าพเจ้าป่วยครั้งนี้หนักใจนัก การที่ข้าพเจ้าราบทูลไว้ ขอพระองค์อย่าได้ลืม

ครั้นอยู่ต่อมานางฮองเฮาป่วยมากขึ้น อาการทรุดหนักลงทุกวัน ไทอุยหมอหลวงมาประกอบยาหลายขนาน อาการไข้ไม่คลายก็ถึงแก่พิราลัย ฮ่องเต้ก็โศกเศร้าเสียพระทัยเป็นอันมาก

นางเตียกุยฮุยนั้น เมื่อแจ้งความว่านางฮองเฮาดับสูญ ก็ร้องไห้รัก ด้วยมีความอาลัยประดุจดังว่ามารดา พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ก็สั่งให้ทำการฝังศพฮองเฮา ตามธรรมเนียมที่อัครมเหสี

ครั้นอยู่มาครบกำหนด นางเตียกุยฮุยก็ประสูติพระราชบุตร ฮ่องเต้ก็มีพระทัยยินดี ขุนนางทั้งปวงต่างคนก็ดีใจ เว้นแต่ เงียมซง กับ เตียจีเป๊ก เท่านั้นที่ไม่ชอบใจ เพราะรู้ว่านางจะได้เป็นใหญ่ขึ้น และจะเป็นกำลังของไฮ้สุย ศัตรูของพวกตน

วันหนึ่งฮ่องเต้ทรงมีพระราชดำริว่า ขุนนางในเมืองหลวงนั้นยังไม่เต็มตามตำแหน่ง มีพระทัยประสงค์จะใคร่เสาะหา คนที่มีสติปัญญายั่งยืน เข้ามาไว้ในเมืองหลวงจะได้เป็นที่ปรึกษาหารือราชการบ้านเมือง เมื่อเสด็จออกขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยเฝ้าอยู่พร้อมกัน จึงตรัสถามเตียจีเป๊กว่า ท่านออกไปเที่ยวตรวจตามหัวเมืองใหญ่น้อย เห็นเจ้าเมืองคนไหนประกอบด้วยสติปัญญา ใจซื่อสัตย์มั่นคง ควรจะเอามาไว้ในเมืองหลวงได้บ้าง

เตียจีเป๊กคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงกราบทูลว่า ไฮ้สุยซึ่งพระองค์โปรดให้ออกไปเป็นเจ้าเมืองตุนจิวนั้น สติปัญญาเฉลียวฉลาดใจซื่อสัตย์มั่นคง ควรจะเอามาไว้ในเมืองหลวงได้ ฮ่องเต้ได้ทรงฟังก็เห็นชอบด้วย จึงรับสั่งให้มีตราหาตัวไฮ้สุยเข้ามา และตั้งให้เป็นขุนนางที่ปรึกษา กับเป็นกรมการเมืองหลวงด้วย

ฝ่ายเงียมซงก็มีความสงสัย จึงไปหาเตียจีเป๊กที่บ้านแล้วถามว่า ไฮ้สุยเป็นศัตรูแห่งเรา ทำไมท่านจึงยกย่องขึ้น เตียจีเป๊กจึงว่าตนเองคิดว่าเมื่อออกไปตรวจตามหัวเมือง ได้เงินทองมาแต่ไหนมากน้อยเท่าใด ไฮ้สุยก็รู้หมดและจดบัญชีไว้ นานไปถ้าไฮ้สุยบอกมาให้นางเตียกุยฮุยกราบทูลแล้วเราก็จะได้ความผิด ครั้นเรากราบทูลยกยอไฮ้สุยขึ้น ก็จะเห็นคุณว่าเรากราบทูลสนองให้ การที่เราออกไปหาผลประโยชน์นั้น ก็จะได้นิ่งเสีย อนึ่งไฮ้สุยอยู่ข้างนอก เราจะคิดกำจัดก็ทำยาก ด้วยกรมการและราษฎรนับถือรักใคร่เป็นอันมาก แม้นเข้ามาอยู่ในเมืองหลวงจะกำจัดก็ง่าย และว่า

".....ไฮ้สุยเป็นคนตรง ถึงเราจะคิดบังไว้คนอื่นก็คงยกย่องขึ้น เราชิงทูลเสียก่อนดีกว่า ไฮ้สุยจึงจะไม่มีความระแวงสงสัย เราจะคิดกำจัดเสียเมื่อใดก็จะได้โดยง่าย....."

เงียมซงได้ฟังก็เห็นด้วย จึงลากลับไป

อยู่มาอีกไม่นานเตียไทเอี๋ยป่วยเป็นโรคชราถึงแก่กรรมลง ฮ่องเต้ก็รับสั่งให้ฝังศพตามธรรมเนียม แล้วโปรดเพิ่มยศให้เป็นที่เตียไทซือ มีป้ายศิลาจารึกชื่อ ปักไว้ที่ฝังศพ วันหนึ่งฮ่องเต้เสด็จออกที่ว่าราชการ จึงตรัสปรึกษาขุนนางน้อยใหญ่ว่า บัดนี้ฮองเฮาก็ดับสูญแล้ว ไม่มีใครจะว่ากล่าวดูแลการข้างใน เราคิดจะยกนางเตียกุยฮุยขึ้นเป็นที่ฮองเฮา ใครจะเห็นอย่างไร เงียมซงก็กราบทูลว่า

"....ซึ่งพระองค์ทรงปรารภว่าฮองเฮาไม่มีนั้น ถูกต้องด้วยแบบอย่าง แต่จะตั้งฮองเฮานี้ยากอยู่ ด้วยที่ฮองเฮานั้นเปรียบเหมือนเป็นมารดา แห่งคนทั้งแผ่นดิน ต้องเลือกหาที่ประกอบด้วยชาติตระกูลอันสูง มาตั้งจึงจะสมควร นางเตียกุยฮุยเป็นบุตรคนเข็ญใจ ซึ่งพระองค์จะยกขึ้นเป็นฮองเฮานั้นไม่ชอบ....."

ไฮ้สุยจึงกราบทูลขึ้นว่า

"....บิดาของนางเตียกุยฮุยเป็นขุนนางที่เตียไทเอี๋ย ครั้นถึงแก่กรรมพระองค์ก็ได้โปรดเลื่อนยศให้เป็นที่เตียไทซือ ก็เพราะบุตรเป็นพระสนมเอก....ครั้งนี้นางเตียกุยฮุยมีพระราชบุตรเป็นชาย ไปวันข้างหน้าก็คงจะได้เป็นที่ไทจือ.....ซึ่งพระองค์จะยกนางเตียกุยฮุยขึ้นเป็นฮองเฮานั้น สมควรแล้ว....."

เงียมซงก็แย้งว่า ซึ่งจะยกนางเตียกุยฮุยขึ้นเป็นฮองเฮานั้นไม่ถูก ด้วยเป็นตระกูลคนจน ไฮ้สุยก็ว่าการที่จะยกขึ้นเป็นใหญ่นั้น ไม่เลือกว่าเป็นคนมีและคนจนถือเอาแต่การสุจริตเป็นที่ตั้ง ถ้าเป็นยุติธรรมดีอยู่แล้วก็ควรจะยกขึ้นเป็นใหญ่ได้ และว่า

"....ถึงว่าพระเจ้าแผ่นดินก็เหมือนกัน พระมหากษัตริย์ซึ่งเป็นต้นวงศ์ แต่เดิมก็ยากจน ใช่ว่าประกอบด้วยอำนาจสมบัติพัสถานมาแต่แรกเมื่อไรเล่า แต่ท่านเป็นเทพยดามาบังเกิด อุตส่าห์ทำนุบำรุง พระองค์ทรงแสวงหาแต่การดี จนมีอำนาจวาสนารุ่งเรืองขึ้นไป เมื่อถึงคราวบารมี ที่จะได้เป็นแล้ว คนทั้งปวงก็นิยมยินดียกขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์....."

พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ได้ทรงฟังไฮ้สุยว่าก็ชอบพระทัย ทรงพระสรวลแล้วตรัสว่า เตีย จีเป๊กชมว่าท่านดีไม่มีผิดเลย ตรัสแล้วก็พระราชทานรางวัลให้แก่เตียจีเป๊กว่ายกยอคนถูก ครั้นถึงวันฤกษ์ดีก็มีรับสั่งแต่งตั้งนางเตียกุยฮุยเป็น เตียฮองเฮา

เงียมซงมีความเสียใจเป็นอันมาก จึงพูดกับเตียจีเป๊กว่า แต่นี้ไปเมื่อหน้าไฮ้สุยจะมีอำนาจมากขึ้น ด้วยฮองเฮาเป็นพวกพ้องอยู่ข้างใน ไปวันหน้าเราจะทำการสิ่งใดก็จะไม่สะดวก เตียจีเป๊กจึงว่าท่านจะวิตกทุกข์ร้อนไปทำไม วาสนาบรรดาศักดิ์และอำนาจของท่านมากกว่าไฮ้สุย ทุกวันนี้ตัวท่านเหมือนหนึ่งว่าที่สำเร็จราชการทั้งแผ่นดิน ถ้ามีความสิ่งใดหรือไฮ้สุยจะทำการสิ่งใด ก็ต้องมาแจ้งแก่ท่านให้ทราบเสียก่อน จึงจะทำไปได้ตลอด อันตัวท่านเป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัยของพระเจ้าแผ่นดิน ไฮ้สุยเป็นที่วางใจของฮองเฮา จะสู้ท่านได้หรือ ไกลกันมากนัก เงียมซงได้ฟังก็เห็นจริงด้วย

ต่อมาเงียมซงเห็นว่าเตียจีเป๊กนับถือรักใคร่ และเป็นที่ไว้วางใจ คิดจะให้ได้เกี่ยวข้องกันไว้ จึงแต่งให้คนเป็นเถ้าแก่ ไปขอ นางเตียเสียเจี๊ยะ บุตรสาวของเตียจีเป๊ก ให้แต่งงานกับ เงียมซือพวน บุตรชายของตน อยู่กินด้วยกันตามธรรมเนียม

วันหนึ่งเตียจีเป๊กก็พูดกับเงียมซงว่า ไฮ้สุยเป็นคนหนุ่มอายุคราวบุตรและหลานของเรา จะทิ้งไว้ช้าไม่ได้จะมีกำลังขึ้น ตัวเราก็แก่ชราลงทุกวัน จะต้องรีบกำจัดเสียแต่ในเร็ว ๆ นี้ เงียมซงว่าก็คิดอยู่เหมือนกัน ท่านช่วยตรึกตรองหาช่องแม้นเห็นได้ท่วงทีเมื่อใด จะกำจัดเสียให้สิ้นศัตรู ด้วยไฮ้สุยมีนางเตียฮองเฮาเป็นพวกพ้อง อยู่ข้างในสำคัญนัก บัดนี้ข้าพเจ้ามีหลานอยู่คนหนึ่งชื่อ นางเหียเคง เป็นบุตรขุนนางลักโป้ ซึ่งเป็นพี่เขยข้าพเจ้า ครั้นพี่เขยถึงแก่กรรม พี่สาวของข้าพเจ้า จึงพานางเหียเคงผู้บุตรมาอยู่ที่บ้าน ข้าพเจ้าก็เลี้ยงไว้ตั้งแต่เล็ก เด็กคนนี้รูปงามจริตกิริยาก็เรียบร้อย แล้วก็เฉลียวฉลาดในการขับร้องต่าง ๆ ข้าพเจ้าคิดว่าจะพาเข้าไปถวายพระเจ้าแผ่นดินท่านจะเห็นเป็นอย่างไร

เตียจีเป๊กก็เห็นชอบด้วย เงียมซงจึงเข้าไปข้างใน เรียกนางเหียเคงออกมาให้คำนับ เตียจีเป๊ก แล้วก็กลับเข้าไปข้างใน เตียจีเป๊กจึงพูดกับเงียมซงว่า นางคนนี้รูปร่างท่วงทีดีกว่านาง เตียฮองเฮา ถ้าท่านถวายคงจะโปรดมากกว่า ด้วยนางเตียฮองเฮาอายุก็มากทั้งมีพระราชบุตรแล้ว อนึ่งนางเตียฮองเฮาไม่เข้าใจในการขับร้อง ซึ่งจะให้เป็นที่ยั่วยวนพระทัย เงียมซงก็ว่าทำอย่างไรดีจึงจะมีช่องถวาย ท่านช่วยตรึกตรองให้สติปัญญาแก่ข้าพเจ้าบ้าง

เตียจีเป๊กก็ว่าการเรื่องนี้ข้าพเจ้าไม่ค่อยสันทัด ถนัดแต่ในการทัพศึก แม้นท่านจะหาอุบายในเรื่องนี้แล้วจงให้หา เตียบุนหอ มา พูดจาปรึกษาคิดอ่านกัน คงจะได้อุบายเป็นมั่นคง ด้วยเขาเป็นคนเข้าใจเรื่องนี้มาก เงียมซงก็เห็นชอบด้วย

เมื่อเตียจีเป๊กกลับมาบ้าน เล่าความให้ภรรยาฟัง นางก็ว่าถึงนางเหียเคงจะงดงามประการใด ที่จะให้ยิ่งไปกว่าประพฤติความดีนั้นไม่ได้ ปราชญ์แต่ก่อนท่านกล่าวเป็นสุภาษิตไว้ว่า

ผู้ซึ่งจะมีภรรยา ต้องเลือกหาที่ดีควรจะไว้วางใจได้ต่างหูต่างตา อย่าพึงเลือกว่ารูปงามและไม่งาม ถือเอาแต่ความดีเป็นที่ตั้ง ถ้าจะหาไว้เป็นเครื่องประดับ ต้องเลือกสรรแต่ที่รูปงามให้ชอบอารมณ์เป็นที่ตั้ง

คตินี้ยังคงใช้ได้ต่อมาจนถึงทุกวันนี้ แต่จะมีใครใช้หรือไม่เท่านั้น.

##########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 3 ธ.ค. 54 08:42:22