นางสนมคนใหม่

ยอดคนแผ่นดินเหม็ง

ตอนที่ ๙ นางสนมคนใหม่

" เล่าเซี่ยงชุน "

เงียมซง ปรึกษากับ เตียบุนหอ แล้ววันหนึ่งก็เข้าไปเฝ้า พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ กราบทูลว่า ตนจะทำบุญวันตายของบิดา จึงขอเชิญเสด็จไปที่บ้านเพื่อเป็นมงคล ฮ่องเต้ก็เสด็จไปที่บ้านของเงียมซงตามเวลาที่นัด เงียมซงก็ออกไปรับเชิญเสด็จเข้ามาประทับบนที่ราชอาสน์ แล้วก็ให้เจ้าพนักงานยกเครื่องโต๊ะและสุรามาถวาย เมื่อฮ่องเต้เสวยเครื่องโต๊ะและเสพสุรา เงียมซงก็ให้หญิงพวกมโหรี ออกมาดีดสีขับร้องถวาย ฮ่องเต้ก็เพลิดเพลินพระทัยอยู่จนเวลาเย็นจวนค่ำ

เงียมซงจึงให้ นางเหียเคง แต่งตัวงดงามเรียบร้อย ออกมาขับร้องถวายหน้าพระที่นั่ง ฮ่องเต้ทอดพระเนตรเห็นนางมีรูปร่างงดงาม จริตกิริยาก็แง่งอนทรงฟังสำเนียงขับร้องก็ไพเราะ จึงมีพระทัยเสน่หาเป็นอันมาก ตรัสถามเงียมซงว่านางคนนี้ท่านได้มาแต่ไหน เป็นอะไรกับท่าน เงียมซงก็กราบทูลว่านางชื่อเหียเคง เป็นบุตรของ เหียซิว ขุนนางเก่าที่ถึงแก่กรรมไปแล้ว ครั้นบิดาหาบุญไม่ตนเห็นว่าเป็นหลาน จึงรับมาเลี้ยงไว้แต่เล็ก ฮ่องเต้ก็ชมว่านางขับร้องดี เงียมซงรู้ว่าฮ่องเต้โปรดนางเหียเคงก็จัดห้องไว้ พอเสวยเสร็จแล้วก็เชิญเสด็จเข้าประทับ และพานางเหียเคงเข้าไปถวายในห้อง ฮ่องเต้ก็เสด็จบรรทมอยู่กับนางเหียเคงจนตลอดราตรี

ครั้นเวลารุ่งเช้าพระเจ้าเกียเจ๋งเสด็จกลับสู่พระราชวังแล้ว ก็สั่งให้ขุนนางเจ้าพนักงาน จัดรถไปรับนางเหียเคงเข้ามาไว้ในพระราชวัง ตั้งให้เป็น นางเหียกุยฮุย ตั้งแต่นั้นมาฮ่องเต้ก็โปรดปรานรักใคร่นางเหียกุยฮุยมาก เหินห่าง นางเตียฮองเฮา ไม่เสด็จไปมาเหมือนแต่ก่อน

เงียมซงเห็นหลานสาวของตน มีวาสนาได้เป็นสนมเอก ก็มีความดีใจเป็นอันมาก จึงให้คนใช้ไปเชิญ เตียจีเป๊ก มาที่บ้านปรึกษาว่า บัดนี้นางเหียเคงที่เราถวายเข้าไป ก็ได้เป็นพระสนมเอก ฮ่องเต้โปรดปรานรักใคร่มาก ขณะนี้ถ้าเราคิดอุบายให้นางเตียฮองเฮาเหินห่างไปก็จะได้ แต่ทำไม่สู้ถนัด ด้วย ไฮ้สุย ยังอยู่ ต้องคิดอุบายให้ไฮ้สุยไปไกลเสียก่อน จึงจะหาช่องทำแก่นาง เตียฮองเฮาได้โดยสะดวก เตียจีเป๊กก็ว่าถ้ามีราชการสิ่งใดเกิดขึ้นตามหัวเมือง เรากราบทูลให้ ไฮ้สุยเป็นข้าหลวงออกไปก็จะได้ เงียมซงก็ว่าถ้าดังนั้นจะได้กราบทูลให้ไฮ้สุยเป็นที่เอ๋ซุนอ้าน ออกไปเที่ยวตรวจราชการตามหัวเมืองน้อยใหญ่ก็ได้

เตียจีเป๊กก็ท้วงว่า ไฮ้สุยเป็นคนตรงถ้าแม้นออกไปตรวจถึงหัวเมือง ที่เป็นพวกพ้องของท่านก็จะเกิดบาดหมางกันขึ้น ด้วยพวกพ้องของท่านที่ให้ออกไปเป็นเจ้าเมืองนั้น ถ้า ไฮ้สุยไปตรวจว่ามีความผิด ก็จะเลยมาถึงท่านด้วย เงียมซงก็ว่าไม่เป็นไร หากเกิดเรื่องขึ้น เราอยู่ข้างในก็พอจะแก้ไขได้

วันต่อมาเงียมซงเข้าเฝ้าแล้วก็กราบทูลฮ่องเต้ว่า ครั้งก่อนได้โปรดให้เตียจีเป๊กเป็นที่เอ๋ซุนอ้าน ออกไปตรวจตามหัวเมืองใหญ่น้อยกลับมา ครบสามปีแล้วต้องให้ขุนนางออกไปตรวจอีกจึงจะควร ฮ่องเต้ก็ทรงเห็นชอบด้วย จึงตรัสถามว่าคราวนี้จะให้ผู้ใดออกไป เงียมซงก็กราบทูลว่า ไฮ้สุยเป็นคนซื่อตรงประกอบด้วยสติปัญญา ถ้าให้เป็นที่เอ๋ซุนอ้านเห็นจะดี พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ ก็ทรงแต่งตั้งไฮ้สุย เป็นที่เอ๋ซุนอ้าน ผู้ตรวจราชการตามหัวเมือง แล้วพระราชทานตราตั้ง เครื่องยศ และกระบี่อาญาสิทธิ์ให้ ไฮ้สุยก็ถวายบังคมลากลับมาจัดเสบียงอาหาร กับบ่าวไพร่และทหาร ออกจากเมืองหลวง ไปเที่ยวตรวจตามหัวเมืองในพระราชอาณาเขต

จากนั้นเงียมซงก็ทำทอดสนิทกับพวกขันทีข้างใน ให้ชอบพอรักใคร่กัน มีข้าวของก็ให้ปันเนือง ๆ จนพวกขันทีซึ่งอยู่ในพระราชวังชอบพอกันสนิท มีเหตุการณ์สิ่งใดข้างใน พวกขันทีก็ทำจดหมายบอกให้เงียมซงรู้ทุกประการ ชั้นที่สุดฮ่องเต้จะตรัสแก่นางเตียฮองเฮาหรือนางเหียกุยฮุยอย่างไร พวกขันทีก็จดหมายออกมาบอกเงียมซงทุกอย่าง

ครั้นไฮ้สุยไปได้ประมาณสองปี พระราชบุตรของฮ่องเต้พระชันษาได้ห้าขวบ ฮ่องเต้โปรดปรานมาก ถ้าถึงเวลาจะเสวยก็รับสั่งให้นางเตียฮองเฮาพาพระราชบุตรมาเสวยด้วย ฮ่องเต้ก็ตรัสหยอกเอินเล่นตามสบายพระทัย วันหนึ่งรับสั่งให้นางเตียฮองเฮาส่งพระราชบุตรมาให้ทรงอุ้ม วันนั้นพระราชบุตรถือปิ่นทองคำปักผมของมารดาติดมือมาด้วย ครั้นฮ่องเต้ทรงอุ้มพระราชบุตรก็วัดพระกรซึ่งถือปิ่นนั้น ไปถูกพระพักตร์ขีดเป็นรอยริ้วเล็กน้อย ฮ่องเต้ก็ตรัสกับนางเตียฮองเฮาเฝ้าอยู่ในที่นั้นด้วย ว่าลูกเจ้าเอาปิ่นมาขีดหน้าเราเข้าแล้ว นางเตียอองเฮาก็รับเอาพระราชบุตรมาจากพระเพลา เอามือตีที่สะโพกสองสามที พระราชบุตรก็ทรงพระกันแสง ฮ่องเต้จึงตรัสว่าเจ้าตีทำไมเด็กยังไม่รู้จักอะไร ตรัสแล้วก็เอื้อมพระหัตถ์ไปรับพระราชบุตรให้มานั่งบนพระเพลาดังเก่า ทรงปลอบให้พระราชบุตรหยุดกันแสงแล้ว จึงส่งให้นางเตียอองเฮารับคืนไป นางเตียฮองเฮาก็ถวายบังคมลากลับไปที่อยู่

พวกขันทีที่เฝ้าอยู่ในที่นั้นก็จดหมายแจ้งเรื่องราว ให้เงียมซงได้ทราบทุกประการเช่นเคย รุ่งขึ้นเงียมซงเข้าเฝ้าแล้ว เห็นพระพักตร์ฮ่องเต้เป็นริ้วรอย ก็กราบทูลถามว่า พระพักตร์ถูกต้องสิ่งใดจึงเป็นริ้วรอย ฮ่องเต้ก็ตรัสเล่าความตามเหตุให้ฟังทุกประการ เงียมซงจึงสั่งขุนนางเจ้าพนักงานให้จดหมายเหตุไว้ ฮ่องเต้จึงตรัสว่า จะจดไว้ทำไมมิใช่เหตุสำคัญอะไรใหญ่โต การอันนี้ทารกไม่รู้จักอะไร วัดแว้งไปตามวิสัย บังเอิญมาถูกเราเข้าเท่านี้ จะเป็นไรไปเราไม่ถือดอก

เงียมซงจึงแกล้งกราบทูลว่า

".....พระองค์เป็นกษัตริย์อันประเสริฐ มีเหตุเกิดขึ้นแล้ว ซึ่งจะนิ่งไว้ไม่ได้ ต้องลงข้อความไว้ในจดหมายเหตุ ด้วยเมื่อคืนนี้ข้าพเจ้าฝันเห็นว่า พระองค์เสด็จประทับอยู่บนพระแท่น มีแมลงป่องตัวหนึ่งตกลงถูกพระองค์ พอฝันเห็นเท่านั้นก็ตกใจตื่น ข้าพเจ้าตรึกตรองดูรูปความตามฝัน ให้มีใจวิตกทุกข์ร้อนถึงพระองค์มากนัก ไม่ทราบว่าจะมีเหตุดีร้ายอย่างไร ครั้นข้าพเจ้ามาเฝ้าได้ทราบเหตุเรื่องนี้แล้ว ก็ค่อยคลายความวิตก แต่ข้าพเจ้าคิดเห็นว่าเป็นลางไม่ดี....."

แล้วเงียมซงก็กราบทูลต่อไปว่า

"...พระราชบุตรองค์นี้ นานไปเบื้องหน้าถ้าเจริญวัยคงจะทำร้าย องค์ฮองเฮาเล่าก็อยู่ที่นั้น ไม่ควรจะนิ่งให้พระราชบุตรถือปิ่นเข้าไปใกล้พระองค์ เดชะพระบารมีของพระองค์ หากให้ถูกแต่พระพักตร์ ถ้าถูกพระเนตรเข้าแล้วมิเป็นอันตรายหรือ....."

พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ก็ทรงนิ่งอยู่ เงียมซงเห็นได้ทีจึงกราบทูลอีกว่า การอันนี้ผิดต้องทำโทษเสียบ้างจึงจะควร ฮองเฮาเล่าก็ผิดไม่สั่งสอนพระราชบุตร ฮ่องเต้ก็ตรัสว่า ฮองเฮาเขาก็เอาตัวไปตีแล้ว เงียมซงก็กราบทูลว่า ตีเมื่อพระราชบุตรทำแก่พระองค์แล้วใช้ไม่ได้ ซึ่งตีพระราชบุตรแล้วใช่ว่ารอยแผลที่พระพักตร์ของพระองค์จะหายไปเมื่อไร แผลก็ยังปรากฎอยู่ อย่างนี้ชอบแต่คอยระวังดูแล อย่าให้พระราชบุตรถือปิ่นเข้าไปจึงจะควร ฮองเฮาก็มีความผิดเหมือนกัน ต้องทำโทษเสียบ้างพอเข็ดหลาบ ถ้าจะไม่ทำโทษไปวันหน้าถ้าพระราชบุตรถืออาวุธอันคมเข้ามาพระองค์จะมิเป็นอันตรายหรือ

ฮ่องเต้ก็ตรัสถามว่าท่านจะให้ทำโทษอย่างไร เงียมซงกราบทูลว่าถ้าหากแม้นถูกพระเนตรโทษถึงประหารชีวิต ซึ่งทำแก่พระองค์ถูกแต่เพียงพระพักตร์ ต้องถอดออกจากที่ฮองเฮา พาไปขังไว้ในตึกมืดกับพระราชบุตร ฮ่องเต้ถามว่าถ้าถอดนางเตียฮองเฮาออกเสียแล้ว จะได้ใครเป็นใหญ่ดูการงานข้างในเล่า เงียมซงก็ว่าการอันนี้สุดแต่พระองค์จะเห็นควร นางสนมในพระราชวังก็มีมาก พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ก็มิได้ตรัสประการใด เงียมซงจึงให้ขุนนางเจ้าพนักงาน พาตัวนางเตียฮองเฮากับพระราชบุตรไปขังไว้ในตึกมืด

ฝ่ายก๊กบ๊อฮองไทเฮาพระราชมารดาของฮ่องเต้ ทราบเหตุดังนั้น มีความสงสารนางเตียฮองเฮา และพระราชบุตรเป็นอันมาก ครั้นจะกราบทูลคัดง้างก็เห็นว่าเมื่อเขาปรึกษาโทษ พระเจ้าแผ่นดินก็ลงเห็นด้วยกับเขาแล้ว จึงต้องนิ่งอยู่มิรู้ที่จะคิดประการใด

ฝ่ายพระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ ครั้นถอดนางเตียฮองเฮาเอาตัวไปขังไว้ในตึกมืดกับพระราชบุตรได้สามวัน ก็ยกนางเหียกุยฮุยขึ้นเป็นฮองเฮา แล้วก็ให้ไปอยู่ตำหนักสำหรับฮองเฮา ตั้งแต่นั้นมาเงียมซงจะว่าราชการบ้านเมือง ก็สิทธิ์ขาดมากกว่าแต่ก่อน

ส่วนนางเตียฮองเฮากับพระราชโอรสตั้งแต่เป็นโทษไปต้องขัง ได้ความลำบากเวทนาเป็นอันมาก ทรงพระกันแสงเศร้าโศกมิใคร่จะเว้นวัน ด้วยในตึกนั้นมืดมิด มิได้รู้ว่าเวลากลางวันและกลางคืน กำหนดได้แต่เสียงกลองย่ำค่ำและย่ำรุ่ง จึงจะรู้ว่าค่ำและเช้า แต่ก๊กบ๊อฮองไทเฮา เอาพระทัยใส่ส่งเสียมิให้อดอยาก แล้วโปรดให้ขันทีคนหนึ่งชื่อ พั่งเปา เข้าไปอยู่ในตึกนั้นด้วย สำหรับจะได้ใช้สอยเข้าออก ส่งเสียเสบียงอาหาร พั่งเปาก็ต้องเข้าไปทนทุกข์ทรมานอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง ถึงเวลาเช้าพนักงานไขกุญแจเข้าไปตรวจพั่งเปาก็ออกมา ครั้นเวลาเย็นเจ้าพนักงานไขกุญแจตรวจ พั่งเปาจึงจะเข้าไปได้ นางเตียฮองเฮาจะขาดเหลือสิ่งใด ก็ใช้พั่งเปามาขอที่ก๊กบ๊อฮองไทเฮา

อยู่มาวันหนึ่ง พั่งเปาพูดกับนางเตียฮองเฮาว่า ซึ่งท่านมาต้องขังอยู่ในตึกมืดกับพระราชบุตรดังนี้ ไม่มีที่กำหนดว่าจะโปรดให้พ้นโทษเมื่อใด พระราชบุตรของท่านก็นับวันแต่จะเจริญวัยขึ้นไป อยู่ในที่มืดดังนี้ที่ไหนจะได้สั่งสอนหนังสือและวิชาต่าง ๆ น่าจะลักเจาะผนังตึกให้เป็นช่องมีแสงส่องเข้ามา พอเห็นแสงสว่างจึงจะดี แต่การนี้จะต้องกราบทูลก๊กบ๊อฮองไทเฮาให้ทรงทราบเสียก่อน แม้นพลาดพลั้งประการใด จะได้ยึดเอาท่านเป็นที่พึ่ง นางเตียฮองเฮาก็เห็นด้วย แต่ว่าต้องทำจงดี อย่าให้เขาเห็นเป็นอันขาดทีเดียว พั่งเปาจึงนำความกราบทูลฮองไทเฮาทราบ ฮองไทเฮาก็อนุญาต

แต่นั้นมาพั่งเปาก็เพียรเจาะผนังตึกวันละเล็กละน้อย จนทะลุเป็นช่องพอแสงส่องสว่าง สุดแท้แต่ว่าจวนจะถึงเวลาเขาเข้ามาตรวจแล้ว ก็ปิดช่องนั้นเสีย นางเตียฮองเฮากับพระราชบุตรและพั่งเปา ก็ค่อยมีความสุขขึ้นกว่าเก่า นางเตียฮองเฮาก็สอนพระราชบุตรเรียนรู้หนังสือ และขนบธรรมเนียมทุกประการ พระราชบุตรก็เจริญวัยขึ้นตามลำดับ และมีความรู้เฉลียวฉลาด เป็นอันมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกกี่ปีจึงจะพ้นจากโทษทัณฑ์อันหนักหนานี้ไปได้.


##########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 4 ธ.ค. 54 04:43:59