พ่อขอโทษ... พ่อไม่น่าให้ลูกเรียนหมอเลย
|
 |
อ่านกระทู้ในห้องสีลม สวนลุม แล้ว ....
บางคนก็เข้าใจหมอ บางคนก็ไม่เข้าใจ แต่ อ่านแบบ เฉยๆ เพราะว่าเค้าเหล่านั้นไม่ได้มีผลอะไร
กับชีวิตของเรา ... แต่แล้ว ใจใจก็นึกถึงเรื่องๆนึงอยากจะเล่าให้ฟัง
วันนี้นึกถึงคุณพ่อขึ้นมา .. ไม่รู้ใครจะเป็นเหมือนกันรึเปล่า เวลานึกถึงพ่อทีไร จะน้ำตาไหลทุกที
นึกถึงวันนึงเมื่อเจ็ดปีก่อน อ่านกระทู้จากห้องสีลมแล้วก็ ห้องสวนลุม นึกถึงคุณพ่อที่จากไปแล้ว เจ็ดปีทีไร
ต้องนึกถึงเรื่องนี้ทุกที
"พ่อขอโทษ .. พ่อไม่น่าให้ลูกเรียนหมอเลย สงสารลูกเหลือเกิน"
ประโยคสั้นๆของชาย วัย 62 ปีคนนึงพูดขึ้นมาบนเตียงคนไข้ ณ ห้องพิเศษของโรงพยาบาลแห่งนึง ..กล่าวไปพร้อมกับลูบศีรษะของ หมอวัย ยี่สิบกว่าๆ ด้วยความเอ็นดู
คุณพ่อเป็นมะเร็งท่อน้ำดี ที่เป็นอันรู้กันของแพทย์โดยทั่วไป ว่ารักษาไม่หาย ยังไม่มียา
จากผู้ชายคนนึง ร่างกายแข็งแรง ตรวจสุขภาพทุกๆ ปี วิ่งออกกำลังกาย ทุกๆวัน พาสุนัขไปวิ่งรอบหมู่บ้านทุกวัน
และแล้ว .. หลังจากกลับจากไปเที่ยวเมืองจีน คุณพ่อ มีอาการตัวเหลือง .. และมีไข้
เข้ารับการรักษาที่รพ กรุงเทพ .. คุณหมอเจ้าของไข้แนะนำให้ส่องกล้อง เพื่อตรวจเพิ่มเติม( ERCP)
คุณพ่อ ถูกส่งตัวเข้ารับรักษาที่โรงเรียนแพทย์แห่งนึงเนื่องจากเป็นโรงเรียนแพทย์ที่มีชื่อเสียง
และลูกสาว เรียน แพทย์เฉพาะทางที่นั่น ด้วยความหวังว่า จะได้อยู่ใกล้ๆลูก แม้ว่าจะไม่เคยชอบโรงพยาบาล
ของรัฐเลย ด้วยเหตุที่พ่อให้ไว้ว่า เราพอจะมีเงิน มาโรงพยาบาลเอกชนดีกว่า โรงพยาบาลรัฐ คนไข้เยอะ
สงสารคนอื่นที่เค้าไม่มีโอกาส
แต่ด้วยเหตุที่ว่า อยากอยู่ใกล้ๆลูกสาว ก็เลย ย้ายมาทำการรักษา ที่รรแพทย์แห่งนั้น
ด้วยความอึดของคุณพ่อ ... แม้ว่า หลังจากส่องกล้องเสร็จ ตัดชิ้นเนื้อไปตรวจ เป็นมะเร็งที่ไม่มีทางรักษา
แต่คุณพ่อก็ไม่เคย
ทำหน้าเสียใจ ร้องไห้ หรือ เครียด กลับพูดตลกสนุกสนาน ทั้งที่เราทั้งครอบครัว เศร้ามาก
แต่ทุกคนกลับทำหน้าเป็นปรกติ เพราะไม่อยากให้ท่านหมดกำลังใจ
ลูกสาวของพ่อ ... เข้าไปดูใน ช่วงที่อาจารย์หมอ ต้องผ่าตัด พร้อมกลับต้องทราบในวันเดียวกันว่า
พ่อเป็นมะเร็งระยะที่สี่ ... ไม่สามารถผ่าตัดได้
เก็บความเศร้าไว้ในความรู้สึกลึกๆ ให้พ่อแค่รู้ว่า ผ่าตัดไปแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน คุณพ่อเริ่มมี น้ำในช่องท้องซึ่งเกิดจากมะเร็งเริ่มกระจายลุกลาม
ในระยะเวลาแค่สองเดือน หลังจากฉายแสงและ ให้ยาเคมีบำบัด
น้องชายหมอ ต้องมานอนเฝ้าไข้ ทุกวัน ขับรถไปกลับทีทำงานประมาณ 80 กิโลเมตร ทุกวัน
เพื่อมาเฝ้าไข้ ส่วนหมอเฝ้าพ่อตัวเองไม่ได้ เพราะว่าต้องไปเฝ้า คนไข้แทน
หมอก็ต้องเรียน ...ต้องทำงาน มีแค่ช่วงเวลาตอนเลิกงาน ซึ่งก็ดึกมากแล้ว ได้มาคุย ได้กินข้าวด้วยกัน
ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ มีหลายอารมณ์ คือ เศร้า เสียใจ ผิดหวัง
แล้ว ก็ต้องเรียนต้องทำงาน เหนื่อย บางครั้งไม่ได้นอน แต่ก็ต้องมานอนรวมกันที่ห้องพิเศษด้วยกันทุกวัน
บางวัน ถูกปลุกทั้งคืน จนคุณพ่อ ซึ่งป่วยอยู่ พูดขึ้นมา ณตอนนั้นว่า
"พ่อ ขอโทษนะลูก ถ้าพ่อรู้ว่า เรียนหมอมันเหนื่อยขนาดนี้ พ่อจะไม่ให้เรียนเลย สงสารลูก "
ได้แต่ตอบพ่อไปว่า ไม่เป็นไรหรอกพ่อ หมอเหนื่อยคนไข้ก็หาย .. เราก็ได้บุญนะ ทำหน้ายิ้มๆ และสดชื่นทั้งๆที่ไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว
เราก็ไม่รู้หรอก ว่าคนทั่วไปจะเข้าใจว่าหมอ รวยหรือไม่รวย หรือสบายไม่สบายอะไร
หมอไม่ได้เงินมากทุกคนอย่างที่เข้าใจกันหรอก
แล้วเราก็ไม่ได้หวังจะให้ใครเข้าใจ
แค่ผู้ชาย คนนึง ที่เข้าใจ และรักเราหมดหัวใจโดยที่ไม่ได้หวังผลตอบแทนคนนี้
เข้าใจเรา ....... รักเรา .... เราก็มีความสุขแล้ว
ถึงทุกวันนี้ พ่อจะไม่อยู่แล้ว แต่ความรัก และความเข้าใจของพ่อ เป็นส่วนผลักดันให้เราประสพความสำเร็จในวันนี้
รักพ่อ เสมอ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่พ่ออยู่ในใจ เราทั้งครอบครัวตลอดไป
ทุกวันนี้ เราไม่ได้รวย เป็นอาจารย์เงินเดือนพอมีพอกิน ได้สอนหนังสือ ตรวจคนไข้ ไม่ได้หวังจะให้คนมากราบไหว้ หรือรวยล้นฟ้า (ไม่งั้นคงเลิกเป็นหมอ)
ขอบุญกุศลทั้งหลายที่เราได้ทำ ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหน อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ขอให้บุญกุศลเหล่านั้นดลบรรดาลให้ คุณพ่อที่อยู่บนสวรรค์ ได้รับรู้และมีส่วนในบุญที่ลูกได้ทำด้วยเถิด
| จากคุณ |
:
หัวใจนักท่องเที่ยว  
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ธ.ค. 54 10:17:23
|
|
|
| 
สวัสดีค่ะ คุณหมอที่เคารพ :)
