ผลีดแผ่นดินใหม่

ยอดคนแผ่นดินเหม็ง

ตอนที่ ๕ ผลัดแผ่นดินใหม่

“ เล่าเซี่ยงชุน “

เมื่อถึงเวลาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เงียมซงก็กราบทูลให้ไฮ้สุย ออกไปเป็นเจ้าเมืองน่ำเกีย ฮ่องเต้ก็ชอบพระทัย ดำรัสว่าเราคิดเห็นเหมือนกับท่าน การที่จะให้ออกไปรักษาเมืองน่ำเกียนั้น ถ้าผิดจากไฮ้สุยแล้วเห็นจะไม่ได้ ครั้นเราจะให้ไฮ้สุยออกไปก็เสียดายนัก ด้วยอยากจะให้อยู่ในเมืองหลวงด้วยกัน จะได้ปรึกษาหารือราชการแผ่นดินที่เป็นการใหญ่ แต่การครั้งนี้ก็เป็นการที่สำคัญจนใจ ด้วยเมืองน่ำเกียเป็นปากทางเมืองตังเกีย หัวเมืองเอกโทตรีจัตวา จะเข้ามาเมืองตังเกียนี้ก็มาทางน่ำเกีย ถ้าผู้ที่ให้ออกไปอยู่รักษา แม้นคิดเป็นศัตรูขึ้นจะกำจัดยาก เราขอบใจท่านที่ออกไปเป็นผู้รักษาเมืองน่ำเกียแต่ก่อน แต่ล้วนเป็นตงฉินทุกคน เพราะพระเจ้าแผ่นดินที่ล่วงไปแล้วนั้น ทรงพระปัญญาเลือกหาเอาแต่คนที่ดี มีความซื่อสัตย์กตัญญูการจึงได้เรียบร้อย ก็มาครั้งนี้ถึงวาระแห่งเราที่จะได้แต่งตั้งออกไป ก็ต้องเลือกให้ดีเหมือนกับท่านแต่ก่อน ถ้าไม่ดีแล้วแผ่นดินก็จะเกิดจลาจล ชื่อเสียงเราก็จะพลอยเสียไป

เงียมซงจึงกราบทูลว่าซึ่งพระองค์ทรงเห็นการดังนี้ชอบแล้ว ขุนนางทั้งปวงก็เห็นพร้อมกัน ฮ่องเต้จึงรับสั่งให้ไฮ้สุยเข้ามา แล้วตรัสว่าเมืองน่ำเกียยังไม่มีผู้รักษา เราจะให้ท่านออกไปก็เสียดายนัก

ไฮ้สุยก็กราบทูลว่าพระองค์โปรดใช้แล้ว ก็ต้องสนองพระเดชพระคุณไป กว่าจะหาชีวิตไม่ ฮ่องเต้ตรัสว่าในเมืองน่ำเกียนั้น เจ้าและขุนนางมีอำนาจวาสนามาก ท่านเป็นแต่ขุนนางผู้น้อย จะออกไปเป็นผู้สำเร็จราชการเมืองน่ำเกีย เรากลัวเจ้าและขุนนางจะถือยศศักดิ์หมิ่นประมาทท่าน จะต้องให้ท่านมียศใหญ่ออกไป จึงจะเป็นที่ยำเกรงแก่ขุนนางและเจ้านาย

ไฮ้สุยก็กราบทูลว่า

“……..การเรื่องนี้สุดแล้วแต่จะทรงเมตตา แต่ข้าพเจ้าเห็นว่าเจ้าและขุนนาง จะนับถือและรักใคร่ และมิได้นับถือ ก็อาศัยด้วยตั้งอยู่ในยุติธรรมสุจริต และมิได้อยู่ในธรรม ขาพเจ้าจะออกไปครั้งนี้ ใช่เป็นธุระของข้าพเจ้า เป็นการอาสาแผ่นดิน ถ้าถือรับสั่งออกไปแล้วก็เป็นที่เกรงขามแก่คนทั้งปวง ข้าพเจ้าเห็นว่าโดยจะมียศใหญ่ออกไป ถ้าไม่ตั้งอยู่ในสุจริตแล้ว ก็ไม่มีใคร นับถือ การอันนี้จะเป็นผู้น้อยหรือผู้ใหญ่ก็ดี ถ้าตั้งอยู่ในยุติธรรมแล้ว ก็อาจจะทำการให้ตลอด ไปได้……..”

ฮ่องเต้ก็ทรงพระสรวล และตรัสกับขุนนางว่าเราจะเลื่อนยศให้ไฮ้สุยเป็นขุนนางผู้ใหญ่ ให้มียศเสมอเจ้า ไฮ้สุยก็ไม่รับ ถือแต่ยุติธรรมเป็นที่ตั้งก็ตามใจ

เมื่อพวกเจ้านายและขุนนางที่เป็นตงฉิน ได้ทราบความว่า พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ โปรดให้ ไฮ้สุย ออกไปเป็นเจ้าเมืองน่ำเกีย ต่างก็พากันมาหาไฮ้สุยแล้วแจ้งความวิตกว่า ทางจะไปมาเมืองหลวงกับเมืองน่ำเกียก็ไกลกันนัก ทุกวันนี้พระเจ้าแผ่นดินก็ทรงพระชรามากอยู่ แล้วท่านจะออกไปเมืองน่ำเกียครั้งนี้ ก็ไม่มีกำหนดกลับ พวกเงียมซงยังอยู่มาก ฉวยว่าการวุ่นวายขึ้น กว่าจะทราบถึงท่านทางก็ไกล มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า กว่าถั่วจะสุกงาก็ไหม้

ไฮ้สุยก็บอกว่า

“…….ท่านทั้งปวงมีความวิตกด้วยความข้อนี้ก็ควรแล้ว แต่ข้าพเจ้าว่าไม่เป็นไร ด้วยฮองไทจือมีพระชันษามากอยู่แล้ว พวกขุนนางกังฉินซึ่งจะคิดร้ายฮองไทจือ เหมือนแต่ก่อนนั้นไม่ได้ ครั้นข้าพเจ้าจะพูดจาชี้แจงให้ท่านฟัง ก็เห็นว่าการยังนานอยู่ กลัวความจะรู้มากไป ข้าพเจ้าจะทำหนังสือฉบับหนึ่ง มอบไว้กับ ซือเตียน ถ้าฮองไทจือได้เปนเจ้าแผ่นดินขึ้นเมื่อใด ท่านทั้งปวงจงไปดูหนังสือของข้าพเจ้าที่มอบไว้แก่ซือเตียน ก็คงจะรู้ความ เมื่อรู้ความแล้วท่านทั้งปวงจงทำตามหนังสือเถิด……..”

เจ้านายและขุนนางทั้งปวงได้ฟังไฮ้สุยพูดดังนั้น ก็ค่อยคลายใจ แล้วก็ลาไฮ้สุย กลับ ไฮ้สุยก็แต่งหนังสือฉบับหนึ่งเข้าผนึก มอบให้ซือเตียนขุนนางตงฉินที่กลับเข้ารับราชการใหม่ สั่งกำชับว่า

“……..หนังสือฉบับนี้สำคัญนัก ท่านจงเอาไปรักษาไว้ให้จงดี อย่าให้ผู้ใดรู้เห็นเป็นอันขาดทีเดียว ถึงตัวท่านก็อย่าพึงรู้ก่อนเลย ต่อเมื่อใดฮองไทจือได้ครองราชสมบัติแล้ว ขุนนางเจ้านายที่เป็นตงฉินพากันมาหาท่านที่บ้าน จะขอดูหนังสือฉบับนี้ ท่านจงเปิดผนึกออกให้ดูรู้ความทั่วกัน เนื้อความในหนังสือนี้จะว่าประการใด คงได้รู้ดอก……”

ซือเตียนก็คำนับรับหนังสือไปรักษาไว้

ฝ่ายพระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ ก็รับสั่งให้ขุนนางเจ้าพนักงาน แต่งหนังสือรับสั่งแต่งตั้งให้ไฮ้สุยออกมาเป็นผู้สำเร็จราชการเมืองน่ำเกีย แทน อันเพ่งอ๋อง ที่ถึงแก่กรรม และมีรับสั่งให้จัดทหารหมื่นหนึ่ง พร้อมด้วยศัสตราวุธและเครื่องแห่ กับมีป้ายนำหน้าซ้ายขวา ซึ่งฮ่องเต้โปรดพระราชทานเครื่องยศแห่แหน ให้ภาคภูมิสมตำแหน่งครั้งนี้ ด้วยมีพระราชประสงค์จะให้อำนาจ ไฮ้สุย ปกครองขุนนางและเจ้านายที่เป็นเชื้อพระวงศ์โดยเด็ดขาด และให้มีหนังสือแจ้งล่วงหน้าไปก่อน ขุนนางกรมการจะได้ตระเตรียมไว้คอยรับ

ไฮ้สุยก็เก็บรวบรวมทรัพย์สิ่งของเงินทอง ครอบครัวบุตรภรรยาบ่าวไพร่พร้อมด้วย ไฮ้หยง ไฮ้อัน ออกจากตังเกียเมืองหลวง มีทหารแห่หน้าหลังข้างละห้าพัน พวกเจ้านายและขุนนางก็พากันไปส่งจนถึงนอกเมือง ฝ่ายหัวเมืองน้อยใหญ่ตามระยะทาง รู้ว่าไฮ้สุยมาต่างก็ออกมารับรองเลี้ยงดูตามธรรมเนียม จนถึงเมืองน่ำเกีย เจ้านายและขุนนางผู้น้อยผู้ใหญ่ก็ออกไปรอรับคำนับเชิญเข้าในเมือง ไฮ้สุยก็จัดการบ้านเมืองเรียบร้อยเป็นปกติ ราษฎรได้ทำมาหากินเป็นสุข ปราศจากโจรผู้ร้าย ข้าวปลาอาหารก็บริบูรณ์

ขณะเมื่อพระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ มีรับสั่งให้ไฮ้สุยออกไปเป็นเจ้าเมืองน่ำเกียนั้น ทรงมีพระชนมายุได้ห้าสิบเก้าพรรษา ครองราชสมบัติมาได้สี่สิบสองปี

ครั้นอยู่มาอีกสามปี ก็ทรงพระประชวรลง ทรงคิดถึงไฮ้สุย ครั้นจะให้กลับมา ก็ไม่มีใครอยู่รักษาเมืองน่ำเกีย จึงรับสั่งให้หาเงียมซงเข้าไปข้างใน แล้วตรัสว่าเราป่วยครั้งนี้อาการมาก เราวิตกด้วยราชสมบัติ ท่านก็เป็นผู้ใหญ่แม้นเราหาบุญไม่แล้ว จงยกฮองไทจือขึ้นครองราชสมบัติต่อไป

เงียมซงกราบทูลว่าพระอาการยังไม่เป็นไร ขอพระองค์จงอุตส่าห์เสวยพระโอสถ ราชการสิ่งใดที่พระองค์สั่งไว้ ข้าพเจ้ามิได้ลืม จะสนองพระคุณตามรับสั่งทั้งสิ้น ขณะนั้นขุนนางผู้น้อยผู้ใหญ่เฝ้าอยู่เป็นอันมาก ได้ยินด้วยกันทุกคน ฮองไทจือก็เฝ้าอยู่ที่นั้นด้วย

ฮ่องเต้ทรงพระประชวรมาได้สองเดือน อาการก็ทรุดหนักลงทุกวัน หมอประกอบพระโอสถถวายหลายขนาน พระอาการก็มิได้ถอย พระองค์ก็ดับสูญสวรรคตเมื่อพระชนม์ได้หกสิบสองปี อยู่ในราชสมบัติสี่สิบห้าปี

ขณะนั้นเงียมซงตกตลึงไป การที่ฮ่องเต้รับสั่งไว้ ให้ยกฮองไทจือขึ้นครองราชสมบัติก็ยังตรึกตรองอยู่ ครั้นจะยกฮองไทจือขึ้น ฮองไทจือกับตนก็ไม่ชอบกัน ครั้นจะมิยกขึ้นก็เป็นข้อขัดรับสั่ง ครั้นจะคิดกำจัดเสียก็ยาก ด้วยฮองไทจือมีพระชันษามากแล้ว ประการหนึ่งขุนนางที่เป็นพวกพ้องของตัวก็น้อยลงกว่าแต่ก่อน เงียมซงยังตรึกตรองไม่ตกลงในใจ การที่จะยกฮองไทจือขึ้นครองราชสมบัติ ก็เงียบสงบอยู่ถึงสองวัน

ฝ่าย นางเตียฮองเฮา พระมเหสีของพระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ พระมารดาของ จูเอี๋ยวฮองไทจือ เห็นการผิดสังเกตก็มีความวิตก กลัวจะเกิดวุ่นวายขึ้น ด้วยราชสมบัติยังว่างเปล่าอยู่ จึงให้หาขุนนางมาประชุมพร้อมกันแล้วรับสั่งว่า พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้เมื่อมีพระชนม์อยู่ ทรงพระประชวรหนัก ได้รับสั่งแก่เงียมซง ซึ่งเป็นใจเสี่ยงขุนนางผู้ใหญ่ ว่าถ้าสวรรคตแล้ว ให้ยกฮองไทจือขึ้นเถลิงถวัลย์ราชสมบัติ บัดนี้พระองค์ก็ล่วงไปแล้วถึงสองวัน เหตุใดเงียมซงจึงเฉยอยู่ ไม่ทำตามรับสั่งอย่างธรรมเนียม ราชสมบัติละทิ้งไว้ให้ว่างอยู่อย่างนี้แต่โบราณมีบ้างหรือ ท่านทั้งปวงจะคิดอย่างไร

ขุนนางทั้งปวงก็กราบทูลว่า ข้าพเจ้าทั้งปวงจะขอยกฮองไทจือขึ้นครองราชสมบัติ ทูลแล้วขุนนางทั้งปวงก็พร้อมใจกัน ยกฮองไทจือขึ้นเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ทรงพระนามว่า พระเจ้าเล่งเคงฮ่องเต้ ครองราชสมบัติต่อไป แล้วยกนางเตียฮองเฮาพระราชมารดาขึ้นเป็นฮองไทเฮา ยก นางอวนสีฮูหยิน ขึ้นเป็นฮองเฮา ทรงตั้งขุนนางเต็มตามตำแหน่ง แล้วรับสั่งให้ขุนนางเจ้าพนักงาน มีหมายประกาศไปตามหัวเมืองน้อยใหญ่ทั่วพระราชอาณาเขต ให้รู้ทั่วกันว่าพระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้สวรรคตแล้ว ขุนนางทั้งปวงพร้อมใจกันยกฮองไทจือพระราชบุตร ขึ้นครองราชสมบัติ ทรงพระนามว่าพระเจ้าเล่งเคงฮ่องเต้ ให้นุ่งขาวไว้ทุกข์ตามธรรมเนียม แล้วโปรดให้ปล่อยนักโทษที่จองจำอยู่ในคุก แล้วกำหนดการฝังพระศพ

ฝ่ายไฮ้สุยซึ่งออกไปเป็นผู้สำเร็จราชการเมืองน่ำเกีย แจ้งความว่าพระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้สวรรคต ก็มีความเสียใจเป็นอันมาก ร้องไห้เศร้าโศกรำพันถึงพระเดชพระคุณต่าง ๆ จนสลบแน่นิ่งไปสองครั้งสามครั้ง ขุนนางกรมการและเจ้านายพากันมาเยี่ยม และพูดจาปลอบเอาใจว่า พระเจ้าแผ่นดินดับสูญไปแล้ว ถึงท่านจะร้องไห้เศร้าโศกไปสักเท่าใด พระเจ้าแผ่นดินจะกลับคืนพระชนม์ขึ้นมาก็หามิได้ บัดนี้ฮองไทจือได้ราชสมบัติ ต้องคิดอ่านป้องกันรักษาพระเจ้าแผ่นดินใหม่อย่าให้เป็นอันตราย ไฮ้สุยจึงค่อยได้สติแต่ก็ยังไม่เป็นอันกินอันนอน ซูบผอมจนป่วยลง แต่ก็ เตรียมการจะเข้ามาช่วยงานฝังพระศพ หมอผู้รักษาจึงแนะนำให้จัดขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองน่ำเกียไปแทน

ฝ่ายพระเจ้าเล่งเคงฮ่องเต้ เมื่อทำการฝังพระศพพระราชบิดานั้น มิได้เห็น     ไฮ้สุยมา จึงรับสั่งถามขุนนางซึ่งมาแทนตัวไฮ้สุยนั้นว่า ไฮ้ไต้หยินมีธุระหรือประการใดจึงมิได้มา ขุนนางก็ กราบทูลว่า ท่านผู้รักษาเมืองน่ำเกีย ทราบข่าวว่าพระเจ้าแผ่นดินสวรรคต ก็มีความเศร้าโศกจนป่วยลง เมื่อข้าพเจ้ามานี้อาการค่อยคลายขึ้นแล้ว แต่ไปไหนยังไม่ได้ เตรียมการจะเข้ามาในการพระศพ หมอผู้รักษาห้ามไว้จึงได้งดอยู่ ฮ่องเต้ได้ทราบดังนั้นก็ทรงพระวิตกเป็นอันมาก ด้วยพระองค์ได้ราชสมบัติใหม่ ยังไม่เห็นมีใครที่จะไว้วางพระทัย เกรงเงียมซงและพวกพ้องจะคิดร้าย จึงทรงพระอักษรฉบับหนึ่งเป็นหนังสือลับ มอบให้ขุนนางที่สนิทไว้วางพระทัยได้ ถือไปส่งให้ไฮ้สุย ที่เมืองน่ำเกีย.

###########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 27 ธ.ค. 54 06:05:30