.... " เพรียกหา - คนไกล " ....
นั่งเหม่อมอง มองฟ้าไกล ไกลสุดหล้า
สุดสายตา พร่าเลือน ไร้เคลื่อนไหว
จิตละเมอ เพ้อเพรียก เรียก"คนไกล"
สู่ห้วงใน ในห้วงภพ .. ใยลบเลือน
ในห้วงจิต คิดคนึง ถึงเสมอ
ใช่พร่ำเพ้อ แต่เพ้อหา .. วิญญาณเอื้อน
ฝากสายลม พริ้วผ่าน แวะมาเยือน
บอกย้ำเตือน ความจิต คิดถึงกัน
ด้วยคิดถึง คิดถึง และคิดถึง
วิญญ์คนึง ตรึงวิญญ์ วิญญ์สืบขวัญ
กายห่างไกล ใจเคียงชิด สนิทมั่น
สานสัมพันธ์ มั่นคง ตรงวิญญาณ
ทิวาวาร ฝากตะวัน ส่องแสงหา
นำไออุ่น มอบมา แทนจิตขาน
ให้เธอได้ อบอุ่น ชื่นสราญ
ให้เบิกบาน สดใส ในช่วงวัน
ยามราตรี ฝากดวงดาว กระพริบแสง
ฝากจิตแฝง ด้วยห่วงใย ไล้ชิดขวัญ
ในห้วงมืด ฝากแสงดาว มาเคียงกัน
นำจิตฉัน มาเคียงเธอ คราวราตรี
นั่งเหม่อมอง มองฟ้าไกล .. ไกลสุดหล้า
ปล่อยวิญญา ล่องลอย หมี่นแสนลี้
ติดตามหา หา"คนไกล" นะคนดี
เธอจะรู้ ไหมนี่ .. ใครเพรียกครวญ !
.... " เสียงรำพึง " ....
.... " เพรียกหา - คนไกล " ....
................
เหมือนคนละฟากฟ้า... 
