|
อยู่มา . . . วันหนึ่ง
ก็คิดถึง คิดถึง ถึงเธอได้
ป่านฉะนี้ ที่รัก จักเปนอย่างไร
แลรู้ไหม ใครคะนึง . . . คิดถึงเธอ
รอนาน . . . แล้วหนา . . .
หวังว่ารัก จักไม่พา ให้เขินเก้อ
เมื่อใดเล่า จักรื้อใจ ให้หายละเมอ
ได้ออกปาก ฝากรักเธอ เสมอมิคลาย
ความคิดถึง มากมาย เกินถ่ายถอน
อย่านะ . . . อย่า . . .จากจร ให้ใจสลาย
ขอเพียงเสี้ยว แทรกยิ้ม พระพริ้มพราย
ก็แสนทรง ความหมาย ยิ่งใหญ่นัก
ได้แต่วอน ลมแผ่ว แถวแถวนั้น
ช่วยลูบไล้ เตือนใจกัน มั่นตระหนัก
ฝากสายลม รำเพยพราย มาทายทัก
ว่าเรารัก . . . เรารัก . . . เรารักเธอ.
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 ม.ค. 55 00:12:48
|
|
|
| 
วันหนึ่ง . . .
