
.... " หญิงชรากับหลานน้อย " ....
ณ มุมหนึ่ง กลางกรุง เมืองหลวงใหญ่
มากผู้คน ควักไขว่ วุ่นวายแสน
หญิงชรา ร่างสกปรก ยากค้นแค้น
เสื้อขาดแขน รุ่งริ่ง หมองมัวซัว
อุ้มเด็กน้อย ซี่โครงบาง ร่างผอมโซ
ตาลึกโหล อิดโรย ไร้ยิ้มหัว
เดินร่อนเร่ ไร้ทิศทาง .. ตาหมองมัว
ตามเนื้อตัว หนองแผลทั่ว .. ร้องขอทาน
เสียงแหบแหบ ปากสั่นสั่น หวั่นในลึก
เพียงสำนึก หวังท้องอิ่ม .. เสียงสั่นขาน
เหม่อแววตา ไร้ประกาย ไร้ชื่นบาน
เดินเร่ผ่าน ริมทางเท้า .. มากผู้คน
ดูโดดเดี่ยว กลางเมืองกรุง ไร้ญาติมิตร
ไร้ความคิด ไร้หนทาง .. ทางสับสน
ร่อนเร่ไป ไร้ถิ่นฐาน พำนักตน
ไห้หมองหม่น หญิงชรา(กับเด็กน้อย) .. หาสิ่งใด ?
เจ้าสาวรุ่น ละถิ่นฐาน สู่เมืองหลวง
หวังเสี่ยงดวง สร้างฐานะ สร้างสดใส
สามปีผ่าน อุ้มทารก คืนบ้านไกล
ให้หญิงเฒ่าฯ เลี้ยงเด็กน้อย .. ตามลำพัง
ปีผ่านไป ที่สาวเจ้า คืนเมืองหลวง
เฒ่าแสนห่วง ไร้ข่าวคราว ไร้ความสั่ง
ไร้เงินทอง ให้เลี้ยงหลาน .. ยากชีพยัง
เฒ่าฯสิ้นหวัง หอบหลานน้อย .. เข้าเมืองกรุง !
.... " เสียงรำพึง " ....
