ความคิดเห็นที่ 1 เผชิญทัพม่าน ที่ดอยตุง เบื้องหลังการถล่มดอยตุงของกองพลบุเรงนอง โดย ถิ่น  ไทยงาม นำลงในนิตยสารรายเดือน “คนเมือง” ปีที่ ๒ ฉบับที่ ๓ ประจำเดือน กันยายน ๒๔๙๘ .................... เภรีศึก ของกลุ่มจิ้งจอกดอยแห่งกองพลทหารจีนชาติที่ ๙๓ ซึ่งคำรณก้องอยู่ตามหุบเขาในคราวที่ได้ปะทะกับกองทัพพม่า ใกล้ชิดชายแดนไทยทางด้านเหนือและทางตะวันตกเฉียงเหนือนั้น ดูเหมือนจะจางหายไปแล้วเป็นเวลาค่อนข้างนาน  แต่มีใครบ้างที่จะรู้และคาดหมายได้ว่า เมื่อไหร่ กองพลเดนตายกองพลนี้ จะหวลกลับเข้ามาและกระทำตนเป็นข่าวชิ้นโบว์แดงให้แก่วงการหนังสือพิมพ์เมืองไทยอีก ก่อนที่กิติศัพท์อันเลื่องลือของกลุ่มจิ้งจอกดอยเหล่านี้จะจางหายไปจากความทรงจำ ชีวิตแห่งการต่อสู้อย่างทรหดของพวกเขาที่เคยบุกตลุยร้อยเอ็ดเจ็ดหัวเมืองมาอย่างโชกโชนในอดีตกาลแล้วนั้น น่าจะถูกบันทึกไว้และนำมาเล่าสู่กันฟังบ้าง เพราะเป็นแบบฉบับการต่อสู้ดิ้นรนของคนผู้รักอิสระเสรี ที่ยอมเสี่ยงทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่ชีวิต เพื่อจะหนีไปตายเอาดาบหน้าแทนการจะอยู่อย่างทาสภายใต้ระบบการปกครองที่มุ่งปรารถนาจะกดทุกคนลงเป็นทาส นับแต่วาระแรกที่พ่ายแพ้อย่างยับเยินแก่จีนแดง กองพล ๙๓ แห่งกองทัพจีนชาติ ภายใต้การนำของขุนพลหลีมี จำใจต้องสละผืนแผ่นดินใหญ่อันเสมือนแผ่นดินแม่ของเขา ซอกซอนรอนแรมไปในดินแดนต่างๆ เกือบทุกหนทุกแห่ง โดยเฉพาะทางตอนใต้ของจีน ทั้งนี้เพื่อเตรียมตั้งหลักและเสริมสร้างกำลังขึ้นใหม่ สำหรับแก้มือกับเหล่าศัตรูหมู่อมิตร ซึ่งมุ่งหน้าจะนำระบบทรราชย์เข้ามาบังคับใช้กับประชาชนกว่า ๕๐๐ ล้านซึ่งประกอบเป็นพลเมืองของประเทศจีน ทุกระยะและทุกฝีก้าวที่ต้องระเหเร่ร่อนไปนี้ พวกเขาต้องคอยระมัดระวังการจู่โจมของฝ่ายศัตรูอยู่ทุกขณะ ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังต้องหลบๆ ซ่อนๆ ไปตามป่าตามเขา ผจญกับความทุกข์ยากลำบาก และอุปสรรคนานาประการ เพราะเขาย่างเหยียบเข้าไปบนผืนดินของคนอื่นอันมิใช่ของตนเอง ผืนดินเหล่านี้ส่วนมากได้แก่ดินแดนในความครอบครองพม่าแทบทั้งนั้น ฉะนี้แหละท่าน ความเป็นอยู่อันแท้จริงของกองพลนี้ จึงไม่ต่างอะไรกับผีไม่มีศาล บ้านไม่มีหลังคา ! ตามชายแดนของพม่า ซึ่งอยู่ติดต่อกับเขตไทยทางด้านเหนือนี่เอง ที่ยังเป็นดินแดนแห่งเดียวเท่านั้น ที่พวกเขาจำต้องยึดเอาไว้เป็นเรือนตาย เพื่อรอโอกาสที่บุกตลุยเข้าไปยึดอำนาจคืนจากกลุ่มทรราชย์ ทั้งนี้ก็เนื่องจากพวกเขาค้นพบว่า ถิ่นนี้แหละที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพันธุ์ธัญญาหาร เป็นแดนอู่ข้าวอู่น้ำอย่างแท้จริง เป็นผืนแผ่นดินสุดท้ายที่พอจะหวังอาศัยเป็นที่พำนักพักพิงก่อนมีโอกาสแก้ลำที่จะผ่านมาถึง เมื่อต้นปี พ.ศ.๒๔๙๘ นี่เอง ทางฝ่ายรัฐบาลพม่า ได้ยื่นคำขาดให้ทางฝ่ายทหารจีนชาติ ถอนกำลังทั้งหมดออกไปเสียจากผืนแผ่นดินของพม่า แต่กลุ่มจิ้งจอกดอยเหล่านี้ก็หาได้กระตือรือร้น และแสดงท่าทีว่าเคารพต่อคำขาดของพม่าแต่ประการใดไม่ และทางฝ่ายรัฐบาลจีนชาติทางไต้หวันเอง ก็เพิกเฉย มิให้เอาใจใส่ต่อคำทักท้วงของพม่าเลย การนิ่งและเงียบของฝ่ายจีนชาติ ดูเหมือนจะเป็นการจุดเพลิงแค้นขึ้นในใจของพม่าหนักขึ้นไปอีก ในที่สุด พม่าจึงได้ประกาศยกกองทัพเข้าโจมตี ทำการกวาดล้างจีนชาติให้หมดไปจากดินแดนของตนทันที จุดแรกที่กองทัพพม่าบุกเข้าทำลายล้างก็คือ เมืองสาด เมืองนี้เป็นเมืองค่อนข้างกว้างใหญ่ มีผู้คนหนาแน่นกว่าแห่งอื่นๆ ในชายแดนด้านนี้ ชาวบ้านที่ตั้งบ้านเรือนอยู่โดยมากเป็นพวกไทยใหญ่หรือเงี้ยว (ชาวไต) ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศ ในเมืองนี้มีฐานทัพจีนชาติตั้งอยู่ด้วย นับว่าเป็นฐานทัพใหญ่และเป็นศูนย์กลางติดต่อกับค่ายทุกๆ ด้านของกองพลเร่ร่อนนี้ทีเดียว มีกำลังทหารอยู่เป็นจำนวนมากมาย ตลอดจนเป็นคลังอาวุธยุทโธปกรณ์อันทันสมัย และสนามบินอย่างพร้อมเพียง แต่แล้ววันหนึ่ง พม่าก็บุกเข้าโจมตีเมืองสาดโดยทหารจีนชาติไม่รู้เนื้อรู้ตัว พม่านำเครื่องบินเข้าทำการทิ้งระเบิดทำลายเคหสถานบ้านเรือน และสถานที่สำคัญทางยุทธศาสตร์หลายต่อหลายแห่ง จนเสียหายใช้การไม่ได้ ทหารจีนชาติไม่มีประตูสู้พม่าได้เลย เพราะการต่อสู้กับทัพฟ้าเช่นนั้น จะต้องมี ปตอ.ที่ทรงคุณภาพจริงๆ และทางฝ่ายพม่าก็ตีโอบเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทุมเทกำลังทหารหนุนเนื่องกันเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย แม้ว่าชีวิตของเหล่าทหารพม่าจะร่วงผลอยเหมือนแมลงเม่าบินเข้าสู่กองไฟก็ตามที ในขณะที่ส่งกำลังทหารรุกเข้าไปนั้น พม่ายังได้ระดมยิงปืนใหญ่เข้าไปในเมือง เพื่อเป็นการเบิกทางอย่างหูดับตับไหม้ ทหารจีนชาติและชาวบ้านผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องมาพลอยเสียชีวิตลงมิใช่น้อย เมื่อบ้านแตกสาแหรกขาด ไม่สามารถยึดครองได้ต่อไปแล้ว กองพลไร้แผ่นดินหน่วยนี้ ก็จำต้องล่าถอยออกไปจากเมืองสาด จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:16:22

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อจากนั้น พวกจีนชาติก็ได้เคลื่อนย้ายกำลังทหาร และอาวุธเบาบางชนิดลงมายังเมืองหาง ซึ่งอยู่ตอนใต้เมืองสาดลงมา ที่เมืองหางนี้ ตามปกติก็มีค่ายกองพล ๙๓ ตั้งอยู่แล้วเมื่อถอยจากที่มั่นแห่งแรก พวกเขาก็ได้กลับมารวมกลุ่มกันอยู่ ณ ที่นี้ เมืองหาง คงอยู่ในเขตคุ้มครองของพม่าอีกเหมือนกัน นับว่าเป็นหมู่บ้านใหญ่บ้านหนึ่งที่ข้าพเจ้าเคยผ่านมาแล้ว ชาวบ้านส่วนใหญ่เป็นชาวเงี้ยว (ชาวไต) หลังจากพม่ายึดเมืองสาดได้แล้วเป็นเวลาประมาณ ๒ เดือนเศษ พม่าก็ลงมือเข้าโจมตีทหารจีนชาติที่เมืองหางอีก โดยใช้เครื่องบินทิ้งระเบิดทำลายป้อมค่ายและเคหสถานเช่นเคยปฏิบัติมา ในการรบครั้งนี้ ต่างฝ่ายต่างเสียรี้พลไปเป็นจำนวนมิใช่น้อย ทั้งกำลังทหารฝ่ายพม่าก็เหนือกว่า ผลที่สุดน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ทหารจีนชาติจึงต้องถอยอย่างไม่เป็นขบวน มุ่งหน้าเข้าสู่ดอยลาง ดอยลางนี้ เป็นชื่อยอดดอยแห่งหนึ่งในเขตคุ้มครองของพม่า อยู่ติดกับเขตแดนไทยทางด้านอำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ จีนชาติได้ถอยทัพเพื่อไปรวมหมู่ รวมพวกกับเหล่าทหารกองพล ๙๓ จำนวนหนึ่งที่นั่นอีกวาระหนึ่ง เมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง พม่าได้ติดตมยกทัพเข้าโจมตีขับไล่ทหารจีนชาติที่ดอยลางอีก ทั้งๆ ที่พวกเขากำลังล่าถอยกลับมาตั้งมั่นอยู่ในดินแดนใหม่นี้เพียงไม่นาน ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเนื่องมาจากการปะทะกับพม่ามาแล้ว ๒ ครั้ง ยังมิทันทุเลาเบาบางเลย จึงในที่สุด ดอยลางก็แตก ถูกพม่ายึดไว้ได้ ในการรบครั้งนี้เอง ที่กองพล ๙๓ ต้องเสียกำลังทหารและสรรพาวุธไปเป็นจำนวนมหึมา มันเป็นการพ่ายแพ้อย่างยับเยินที่สุดในประวัติการณ์การรณรงค์ของกลุ่มจิ้งจอกดอย นอกผืนแผ่นดินใหญ่ พวกที่เหลือต้องดิ้นรนด้นดั้นไปยังที่มั่นแหล่งสุดท้าย ที่ยังมีค่ายของกองพล ๙๓ หน่วยเดียวกัน ยึดมั่นอยู่อย่างสงบเรื่อยมา ที่มั่นแห่งนี้ก็คือ “ดอยตุง” ดอยตุง... เป็นขุนเขามหึมาราวกับยักษ์ ตั้งตระหว่านน่าเกรงขาม อยู่ทางทิศตะวันตกของอำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย และอยู่ใกล้ชิดติดพรมแดนของไทยไม่เกิน ๑๐ กิโลเมตร ณ ดอยตุงหรือดอยธงแดนสงบ แม้จะอยู่ในเขตคุ้มครองของพม่า แต่ก็เป็นเสมือนอาณาจักรของพวกชาวเขาเผ่าหนึ่ง ได้แก่พวกอีก้อ (อะข่า) ซึ่งตั้งถิ่นฐานบ้านช่องอยู่อ่างอิสระเสรีมาแล้วกว่าครึ่งศตวรรษ โดยทางพม่าไม่เคยขึ้นไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย เรื่องราวทั้งหมดตามที่ข้าพเจ้ากล่าวมาแล้วนี้ ล้วนแต่เป็นคำบอกเล่าของ “เหรินไฉ่” มิตรทหารจีนชาติผู้หนึ่ง ซึ่งตัวเขาเองได้ร่วมเผชิญภัยมากับกองพล ๙๓ อยู่ตลอดเวลา แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 08:37:58 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:19:21

ความคิดเห็นที่ 3 ข้าพเจ้าได้ขึ้นไปทำการค้าขายเล็กๆ กับพวกชาวบ้านและกองทหารจีนชาติเหล่านี้ ก่อนที่พวกเขาทั้งหลายจะระเห็จจากดอยตุงเป็นครั้งสุดท้าย ๑๗ เมษายน ๒๔๙๘ เป็นวันที่ข้าพเจ้าปีนป่ายขึ้นไปบนดอยตุง ภายหลังสงกรานต์ที่เพิ่งผ่านไปเพียง ๒ วันเท่านั้น เนื่องจากในขณะนั้น การขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างแม่สายและดอยตุง ไม่มีข้อห้ามแต่ประการใด พวกพ่อค้าแม่ค้า จึงนำเอาข้าวปลาอาหารตลอดจนเครื่องใช้ไม้สอยหาบคอนกันขึ้นไปจำหน่ายบนดอยอยู่ทุกวันเป็นประจำ เป็นเวลาติดต่อกันร่วม ๒ ปี ข้าพเจ้าเองเวลานั้นก็บังเอิญไม่มีช่องทางที่จะดิ้นรนไปทำมาค้าขายทางไหน ตอนบ่ายวันหนึ่ง นับว่าเป็นโชคดีของข้าพเจ้าแท้ๆ ที่ได้พบกับ “เลาเป้า” ชายหนุ่มชาวไตหย่าคนหนึ่ง ที่พำนักอาศัยอยู่ในท้องที่อำเภอแม่สายนั่นเอง อาชีพประจำของเลาเป้า ก็คือหาบของขึ้นไปขายบนดอยตุง ภายหลังที่ได้เล่าสารทุกข์สุกดิบให้แก่กันฟังแล้ว “เลาเป้า” คงนึกสงสารข้าพเจ้าอยู่บ้าง จึงได้ออกปากชักชวนให้ข้าพเจ้าขึ้นไปขายของกับเขา ข้าพเจ้าดีใจนักหนา จึงรับปากกับเขาทันควันว่าข้าพเจ้ายินดีจะร่วมทางไปด้วย ครั้นแล้ว เราทั้งสองก็หาบของก้าวขึ้นสู่ยอดดอย ในตอนเช้ามืดของวันที่ ๑๗ เมษายน ๒๔๙๘ ดังกล่าวมาแล้ว จริงอยู่ แม้ว่ามันจะเป็นกลางฤดูร้อน ที่ร้อนอบอ้าวราวกับจะเป็นบ้าในตอนกลางวัน แต่ในตอนเช้าตรู่เช่นนี้ อากาศมันกำลังหนาวเย็นเหมือนเรากำลังอยู่ในฤดูหนาว ทั้งยังหมอกลงขมุกขมัวทั่วๆ ไป การเดินทางในยามเช้าตรู่ นับว่าเป็นการดีสำหรับเราอย่างหนึ่ง คือเดินได้อย่างสบายๆ ไม่เหนื่อยและก็ไม่ร้อนนัก เรากะเวลาให้ถึงยอดดอยก่อนตะวันจะโผล่ขึ้นมาเยี่ยมขอบฟ้า เพื่อเราจะได้ขายของหมดเร็วเข้า แล้วกลับลงมายังบ้านพักข้างล่าง บ่อยครั้งทีเดียวที่คนข้างบนดอยสั่งเอาของจากข้างล่าง เราก็บันทึกเอาไว้กันหลงลืม เช้าวันต่อมา เราก็ขนของไปส่งเขา ไม่ต้องไปเดินเที่ยวซื้ออะไรต่ออะไรให้เสียเวลาอีก อย่างน้อยก็ได้ค่าขนส่งเที่ยวละ ๒๐-๓๐ บาท ใช้เวลาเดินทางเพียง ๒ ชั่วโมงเท่านั้นก็ถึง ข้าพเจ้าขึ้นลงกับ “เลาเป้า” ได้ราว ๔-๕ วัน ในค่ำวันหนึ่ง ข้าพเจ้าก็ปรึกษาหารือ “เลาเป้า” ว่า การขึ้นลงทุกวี่ทุกวันอย่างนี้ มันค่อนข้างจะลำบากอยู่อย่างหนึ่ง ก็ตรงที่บางวันของขายไม่หมด ก็ไม่รู้จะเอาไปฝากไว้ที่ไหน และก็ไม่มีใครเขาอยากรับดูแลให้เราเปล่าๆ ด้วย เมื่อการเป็นดั่งนี้ ข้าพเจ้าจึงย้ำว่า ต่อไปเราปลูกเพิงขนาดเล็กอยู่ข้างบนเสียเลยไม่ดีกว่าหรือ ? เพราะสินค้าของเรา ก็จะได้ขนขึ้นไปกองเอาไว้เป็นการเปิดร้านย่อยไปด้วยในตัว และข้าพเจ้ายังได้รับปากกับเขาว่า จะขออยู่เฝ้าบ้านบนดอยเอง เมื่อทราบความโดยตลอดแล้ว "เลาเป้า" ก็บอกเห็นดีกับความคิดของข้าพเจ้าอย่างเต็มที่ เพราะ “เลาเป้า” มีลูกมีเมียอยู่ทางแม่สายเสียด้วย ย่อมมีความปรารถนาแตกต่างกับข้าพเจ้าซึ่งเป็นคนโสด นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ข้าพเจ้าก็อยู่ประจำบ้านหลังน้อยของเราบนดอยตุงนั้นเรื่อยมา แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 00:22:48 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:22:23

ความคิดเห็นที่ 4 สภาพและความเป็นอยู่ของชาวบ้านร้านถิ่นบนดอยตุงเวลานั้น ดูคึกคักเพราะมีผู้คนมากหน้าหลายตาขึ้นลงอยู่เสมอ ราวกับเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่ง ที่ตั้งอยู่บนยอดดอย ท่ามกลางขุนเขาลำเนาไม้ อากาศข้างบนเย็นสบาย มองจากหมู่บ้านดอยตุง จะแลเห็นขุนเขาน้อยใหญ่สลับซับซ้อนกันล้อมรอบหมู่บ้านไปจนจรดขอบฟ้า ทางทิศใต้ของหมู่บ้านใหญ่ หรือที่ตั้งของฐานทัพจีนชาติกองพล ๙๓ นี้ จะมองเห็นหมู่บ้านอีก้อ (อาข่า) ซึ่งตั้งอยู่รวมกันราว ๓๐ กว่าหลังคาเรือน อยู่ห่างจากหมู่บ้านใหญ่นี้ไม่ไกลเกินไปนัก พอที่จะเดินไปมาหาสู่กันได้โดยสะดวก ซึ่งใช้เวลาเดินเพียง ๑๐ นาที ข้าพเจ้าจึงถือโอกาสไปเที่ยวหมู่บ้านอีก้อ (อาข่า) เป็นประจำทุกวัน การปลูกสร้างบ้านพักอาศัยบนดอยตุงทุกๆ หลังคาเรือน สำเร็จด้วยฝีมือของพวกอีก้อ (อาข่า) เหล่านี้ทั้งนั้น บนดอยตุง เขาแผ้วถางทางถนนเพียงสายเดียวเท่านั้น กว้างราวๆ ๔ วาเศษ ยาวลาดตั้งแต่ยอดดอยลงไปสู่ท้ายบ้าน และปลูกบ้านติดต่อกันไปทั้งสองฟากถนน บ้านหนึ่งๆ อยู่ห่างกันพอสมควร การปลูกบ้านนั้น เขานิยมปลูกติดกับพื้นดิน หลังคามุงด้วยใบคา เสาใช้ไม้ไผ่ และฝาก็ใช้ฟาก ยกพื้นเฉพาะที่หลับนอนเท่านั้น เป็นในฤดูฝน หน้าบ้านตรงชายคา เขาจะขุดร่องไว้ติดต่อกันโดยตลอด เพื่อให้น้ำฝนไหลลงไปสู่ลำห้วย น้ำท่าที่ใช้ ก็ต่อรางไม้จากลำห้วยสูงๆ มาใช้ยังหมู่บ้าน น้ำในลำห้วย เย็น จืดสนิท และใสสะอาดดีเหลือเกิน พื้นดินเป็นดินเหนียวสีแดง เวลาที่มีฝนตกลงมา พื้นดินจะชื้นแฉะอยู่ทั่วไป เดินเหินไปไหนต่อไหนลำบากเอาการ ดีไม่ดี มีหวังหกคะเมนหัวปักโคลนอย่างไม่มีปัญหา ชาวบ้านเหล่านี้ นอกจากทหารจีนชาติแล้ว ก็มี พวกเงี้ยว (ชาวไต) พวกจีน และพวกจีนฮ่อ ชาวจีนเหล่านี้ส่วนมากเป็นพวกอพยพหลบหนีลงมาจากทางเหนือพร้อมกับลูกและผัวที่เป็นทหารอยู่ในกองพลไร้แผ่นดินที่ ๙๓ จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:24:52

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับป้อมค่ายของทหารของจีนชาติ เขาได้จัดสร้างไว้เป็นพิเศษต่างหาก อยู่เหนือหมู่บ้านขึ้นไป ไม่อยู่ปะปนกับชาวบ้าน ในเวลากลางวัน ข้าพเจ้ามักจะออกเดินเล่นไปรอบๆ หมู่บ้านจนถึงบริเวณค่ายทหาร ซึ่งเขามิได้หวงห้ามแต่ประการใด เพราะเขาถือว่าข้าพเจ้าเป็นชาวบ้านคนหนึ่งในความคุ้มครองของเขาในขณะนั้น ข้าพเจ้าได้เห็นกองบัญชาการตั้งอยู่ต่างหากภายในบริเวณค่าย เขาจัดสร้างคุกมืดไว้แห่งหนึ่ง กว้างยาวประมาณหนึ่งวา สำหรับใช้กักขังนักโทษที่กระทำความผิดร้ายแรง พวกชาวบ้านไม่เคยมีใครถูกขังคุกมืดนี้มาก่อนเลย แต่ถ้าทหารมีโทษเล็กๆ น้อยๆ เขาก็ไม่นำเข้าห้องขัง แต่จัดให้ทำความสะอาดบริเวณค่าย หรือกักตัวให้อยู่ภายในบริเวณค่าย 2 หรือ 3 วัน สุดแล้วแต่กรณีเป็นเรื่องๆ ไป นอกจากนั้น ทหารเหล่านี้ยังได้จัดทำสนามบาสเก็ตบอล คอร์ตแบตมินตัน และโรงเรียนสอนภาษาจีนกลางให้แก่เด็กๆ ชาวบ้านอีกด้วย โดยการเก็บค่าเล่าเรียนพอสมควร มีเด็กๆ ทั้งหญิงและชายเข้าเล่าเรียนกันเยอะ ภายในค่ายกองพล ๙๓ ข้าพเจ้าได้พบและรู้จักพวกนายแพทย์และพยาบาลสาวหลายคน แต่ละคนได้ใช้ชีวิตสำบุกสำบันมากับกองพลนี้มาเป็นเวลาหลายปี กีฬา ไม่ว่าจะเป็นของชนชาติใด บุคคลชนิดใด เขาย่อมจะมีความรักและสนใจอยู่ไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะชีวิตบนดอยที่แสนจะเปล่าเปลี่ยวเช่นนี้ ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้ออกกำลังกายอีกแล้ว บาสเก็ตบอล เป็นกีฬาประเภทที่คนจีนเล่นได้คล่องแคล่วและชำนิชำนาญ ตอนเย็น ข้าพเจ้ามักจะออกไปเล่นร่วมกับเขาเสมอแทบทุกวัน แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 00:58:00 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:26:17

ความคิดเห็นที่ 6 ในเวลากลางคืน ตามร้านรวงต่างๆ เกือบตลอดถนนสายเดียวนั้น จะมีแสงตะเกียงเจ้าพายุลอดออกมาสว่างจ้า บางร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้าวซอย บางร้านก็น้ำชา กาแฟ และขนมนมเนย บางร้านเปิดบ่อนการพนันขันต่อ เสียงพูดคุยกันดังอยู่เอะอะๆ เกือบทุกหลังคาเรือน ถ้าบ้านใดใช้ตะเกียงที่มีแสงสลัวๆ ก็จงรู้เถิดว่า นั่นแหละ เขากำลังเปิดบริการสูบฝิ่นกันอย่างเสรี ไม่มีใครห้ามและจับกุม เพราะเกือบจะทุกคนเอาทีเดียวที่ขึ้นมาอาศัยอยู่ที่นี่ ก็บำเพ็ญตนเป็นนักเป่าปี่ที่มีฝีมือนับสิบๆ ปีมาด้วยกันทั้งนั้น ยิ่งพวกอีก้อ (อาข่า) ผู้ชายและยิ่งแล้วใหญ่ ติดกันเสียงอมแงม คอยปรนนิบัติรับใช้พวกเจ้านายทหารจีนอยู่อย่างใกล้ชิด ขอให้ได้สูบแก้ขัดยอกสัก ๒-๓ ทีก็ค่อยยังชั่ว แต่ก่อนแต่ไรมา พวกอีก้อ (อาข่า) มีโอกาสได้เจอฝิ่นดีๆ น้อยที่สุด ครั้นต่อมาเมื่อมีพวกพ่อค้าฝิ่นเถื่อนผ่านไปมาทางดอยตุงอยู่เสมอ อีก้อ (อาข่า) คอฝิ่นเหล่านี้จึงค่อยหายสะลึมสะลือ และกลับเป็นคนกระฉับกระเฉงว่องไง เนื่องจากฝิ่นหาง่าย อย่างเลวๆ ก็แลกเอากับแรงงาน เช่น ตัดฟืน สร้างบ้าน ฯลฯ ก็ได้ถมไป ในยามปกติ หนทางที่เข้าสู่หมู่บ้านดอยตุงได้นั้น มีอยู่ ๒ ทาง คือ ทางด้านแม่สาย หรือท่าขี้เหล็กทางหนึ่ง และอีกทางหนึ่งเป็นเส้นทางมุ่งตรงมาจากบ้านป่าซางในเขตพม่าทางทิศตะวันตก ระหว่างเส้นทาง ๒ แห่งนี้ ทางทหารจีนชาติได้จัดตั้งป้อมยามรักษาการณ์ไว้ มีทหารและอาวุธครบมืออยู่ประจำป้อมละ ๕-๖ คนเสมอ คอยตรวจตราบุคคลที่สัญจรไปมาอย่างเข้มงวดกวดขัน ทั้งคอยระแวดระวังภัยจากการจู่โจมของพม่าด้วย เพราะอยู่ใกล้ชิดที่ตั้งฐานทัพของฝ่ายพม่าทางท่าขี้เหล็กนั่นเอง พวกทหารจีนชาติเหล่านี้ มีระเบียบวินัยเคร่งครัดมาก หากใครทำผิดระเบียบวินัยแล้ว ผู้บังคับบัญชาจะจัดการไต่สวนลงโทษผู้กระทำผิดทันที มีอยู่คราวหนึ่ง ทหารจีนจำนวน ๒ คน ได้ตรวจค้นพวกพ่อค้าที่นำสินค้าขึ้นไปขาย และทหารจีนได้ยักยอกเอาทรัพย์สินของพ่อค้าคนหนึ่งไว้ มีนาฬิกาข้อมือ ๑ เรือนกับแหวนทองอีก ๑ วง ภายหลัง พ่อค้าคนนั้นไปร้องทุกข์ต่อผู้บังคับบัญชา เมื่อสอบสวนได้ความจริงแน่นอนว่าทหารจีน ๒ คนนั้นได้ยักยอกเอาทรัพย์สินของคนอื่นจริง ผู้บังคับบัญชาก็สั่งให้ถอดฟอร์มทหารออกและกล่าวประนามคนทั้งสองว่า การกระทำเช่นนั้น เป็นการเสียเกียรติของทหารอย่างยิ่ง เมื่อบังคับให้คืนทรัพย์สินแก่เจ้าของไปแล้ว ก็ออกคำสั่งให้นำตัวคนทั้งสองเข้าห้องขังทันที การแสดงตัวเป็นคนเกกมะเหรก ก่อกวนความสงบสุขของชาวบ้านก็ดี หรือทำสิ่งใดเกินขอบเขตไปก็ดี ข้าพเจ้าไม่เคยพบเลย ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ชิดทหารจีนชาติกองพล ๙๓ ทหารทุกคนเป็นคนสุภาพอ่อนโยน แต่ทว่าเข้มแข็งน่าเกรงขาม ความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว และความทรหดอดทน เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าพบในตัวทหารเหล่านี้ เมื่อมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เวลาใด เขาจะรีบรุดไปโดยด่วน ไม่รอช้า แม้หนทางจะห่างไกลเพียงใด เขาก็จะมุ่งหน้าไปอย่างไม่ยอมถอยหลัง การปีนป่ายและซอกซอนไปตามภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยป่าดงพงพีและขุนเขาสูงชันปานใด พวกเขามีความชำนาญและสามารถเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้ ถ้าหากมีการปะทะรบพุ่งกับพม่าคราวใด เขาจึงเป็นฝ่ายได้เปรียบพม่า โดยอาศัยทำเลป่าเขาเหล่านี้เป็นที่บังคับและรุกเข้าประชิดได้โดยสะดวกและรวดเร็ว จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:29:13

ความคิดเห็นที่ 7 “เหรินไฉ่” ผู้เป็นเสมือนมิตรสนิทคนหนึ่งของข้าพเจ้า เขาเป็นทหารชั้นสิบเอกที่มีอารมณ์สนุกอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นตัวตลกที่ทำให้ใครต่อใครหัวเราะได้ทุกครั้งที่เขาร่วมวงสนทนาอยู่ด้วย แต่ในเวลาที่เขาเกิดฟิตขึ้นมาล่ะก็ เขาจะกลายเป็นคนขึงขังและเอาจริงเอาจังเหมือนกัน ทหารที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาจึงรักและยำเกรงเขาอยู่มาก เขารู้จักและชอบพอกับข้าพเจ้าเพราะข้าพเจ้ามีฝีมือในการเล่นบาสเก็ตบอลแท้ๆ เขาเคยชมข้าพเจ้าว่า ข้าพเจ้าเล่นสุภาพและแม่นยำในการยิงลูกเข้าตาข่าย เราไปมาหาสู่กันเสมอ ยามว่าง เราเคยออกไปเที่ยวยิงนกตามบริเวณรอบนอกเขตของหมู่บ้านบนไหล่ดอยตามเส้นทางทุกๆ แห่งที่จะผ่านขึ้นไปสู่ดอยตุง ทหารจีนเหล่านี้ได้สร้างรังปืนกลไว้พร้อมทั้งสนามเพลาะ พรางตาเอาไว้ด้วยใบไม้ ถ้าไม่สังเกตให้ดีเวลาเดินผ่านไป จะไม่รู้เลยว่ารังปืนกลตั้งอยู่ที่ไหน บางครั้ง “เหรินไฉ่” ก็เล่าให้ข้าพเจ้าฟังถึงการรบระหว่างพม่าและพวกเขาที่เมืองสาดเมื่อ ๒ เดือนก่อน ตอนที่ยันกันอยู่ระหว่างลำห้วยนั้น เหรินไฉ่เล่าว่า ได้เกิดต่อสู้กันหลายครั้ง ภายหลังทหารจีนได้เจ็บป่วยเป็นโรคบวมตามเนื้อตามตัว และผื่นขึ้นตามร่างกาย บางคนถึงแก่ความตายก็มี ทั้งนี้เขาบอกว่า เท่าที่ทหารจีนป่วยเพราะใช้น้ำตามลำห้วยรับประทานและใช้อาบชำระกาย โดยหารู้ไม่ว่าตอนเหนือน้ำขึ้นไป มีศพทหารพม่าขึ้นอืดอยู่หลายศพ ! ทุกๆ เช้า ทหารทุกคนต้องออกมาฝึกอาวุธปืนเป็นประจำ กลางวันมีการสับเปลี่ยนเวรกันไปประจำตามป้อมยามทั้งสองด้าน ตกกลางคืนก่อนนอน มีการอบรมศีลธรรม ระเบียบวินัยและความรู้เกี่ยวกับยุทธวิธี ก่อนนอนทุกคืน ข้าพเจ้าได้ยินเสียงร้องเพลงอึกทึกกึกก้อง ข้าพเจ้าฟังไม่รู้เรื่อง ไต่ถามชาวบ้านที่รู้ภาษาจีน เขาก็บอกว่า ทหารจีนกำลังร้องเพลงชาติ บางทีก็ร้องเพลงปลุกใจ ในระยะ ๒ ปีก่อน ทหารจีนชาติเหล่านี้นับว่ามีรายได้พิเศษพอเลี้ยงตัวเองได้ โดยการเรียกเก็บภาษีจากพวกพ่อค้าฝิ่นเถื่อน และของป่าอื่นๆ อยู่บ้าง แต่เวลานี้ พวกเขาอยู่ในฐานะลำบากและอัตคัตที่สุด อาหารการกินก็ไม่อุดมสมบูรณ์ ยารักษาโรคก็มีไม่เพียงพอกับความต้องการ ตลอดจนอาวุธปืนก็สึกหรอใช้การไม่ค่อยได้ผล ทั้งกระสุนปืนเล่า ก็ร่อยหรอ มีจำนวนน้อยลงทุกทีๆ ทหารก็เจ็บป่วยล้มตายกันไปมากต่อมาก แม้ว่าความจริง ทางฝ่ายทหารจีนชาติจะยืนยันให้คำรับรองต่อพม่าแล้วว่า ถึงพวกเขาจะอยู่ในดินแดนของพม่าก็ดี เขาจะอยู่อย่างสงบ และจะไม่ก่อความเดือดร้อนอะไรให้ฝ่ายพม่าเลย ทางฝ่ายพม่าก็หาได้ยอมลดราวาศอกให้ไม่ คราวขนย้ายทหารจีนชาติจากชายแดนไทยตรงไปยังไต้หวัน ที่มั่นสุดท้ายของจีนชาติ ภายใต้การนำของประธานาธิบดี เจียงไคเช็ค (เจี่ยง เจี้ยสือ) นั้น ทหารเหล่านี้ได้ตกค้างอยู่ ต่อมาก็ไม่มีวี่แววว่าไต้หวันจะมาทำการขนย้ายไปอีก หรือว่าทหารจีนชาติเหล่านี้ไม่สมัครใจจะไป ข้าพเจ้าก็ไม่อาจรู้ได้ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 00:59:34 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 00:33:42 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:31:56

ความคิดเห็นที่ 8 ณ กองบัญชาการ เขาจะมีเจ้าหน้าที่จดรายชื่อบุคคลที่จะอาศัยอยู่ภายในหมู่บ้านบนดอยตุงทั่วทุกตัวคน เวลามีธุระจะออกนอกเขตลงแม่สายเป็นต้น จะต้องไปแจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบ พร้อมกับขอหนังสือเดินทางเสียก่อน เมื่อออกมาถึงป้อมยามชายเขต ก็มอบหนังสือเดินทางฉบับนั้นให้กับทหารยามไป แล้วจึงจะผ่านไปได้ และในเวลาที่ขึ้นมาจากข้างล่าง ก่อนจะผ่นนเข้าไปยังหมู่บ้าน จะต้องถูกทหารยามตรวจค้นซักถามเสียก่อนตามระเบียบ หากเป็นคนที่ไม่เคยขึ้นไปเลย ถ้าเขาสงสัยหรือไม่ไว้วางใจ เขาก็จะไม่อนุญาตให้ผ่านเข้าไป แต่คนขึ้นลงเสมอๆ เช่น พวกพ่อค้า แม่ค้านั้น ไม่ต้องขอหนังสือเดินทาง และขึ้นลงได้สะดวกสบายทุกๆ โอกาส ถ้าเขาค้นพบอาวุธปืนหรือกล้องถ่ายรูปจากผู้สัญจรไปมา เขาจะยึดเอาไว้ชั่วคราว เมื่อขากลับเขาก็จะคืนให้ ที่จะปล่อยให้นำติดตัวไปด้วยนั้น เป็นไม่ยอมเด็ดขาด จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:34:53

ความคิดเห็นที่ 9 เหนือลานสวรรค์ บนดอยตอนค่ำวันหนึ่ง... เสียงเกราะและเสียงกลองกังวานกระชั้นถี่ท่ามกลางความเงียบสงัดแห่งรัตติกาล มันเป็นสัญญาณเร้าเตือนให้หนุ่มสาวชาวอีก้อ (อาข่า) ทั้งหลายรู้ว่า ถึงวาระที่จะเกี่ยวก้อยกันไปสู่วงรำในลานรักลานสวาทนั้นอีกแล้ว ลมเย็นรวยรินอยู่ตลอดเวลา... แสงเดือนก็กระจ่าง... กลางทะเลดาวระยิบระยับปราศจากเมฆหมอก นันเป็นคืนแห่งความฝันหวานอะไรเช่นนั้น “หมี่เปีย” ข้าพเจ้าละเมอกับตนเองเบาๆ เมื่อระลึกขึ้นได้ว่า ไม่กี่นาทีข้างหน้า จะมีโอกาสได้พบกับหล่อนเหมือนทุกๆ คืนที่ล่วงมา “หมี่เปีย” เป็นนามของหญิงสาวชาวอีก้อ (อาข่า) นางหนึ่งที่ข้าพเจ้าพบ หล่อนสวย และมีผิวกายค่อนข้างขาว ข้าพเจ้าชอบที่สุดตรงโค้งคิ้วคันศร และดวงตาแวววามราวกับนางเนื้อระแวงภัยนั่นเสียเหลือเกิน ตามจารีตประเพณีของชาวอีก้อ (อาข่า)  ทุกคืน หนุ่มสาวจะพากันตรงมายังลานๆ หนึ่ง ซึ่งพวกเขาช่วยกันทำไว้ราบเรียบเป็นพิเศษ สำหรับใช้เป็นสถานที่ให้หนุ่มสาวมาพบกัน ฝากรักฝากใจต่อกัน และร้องรำทำเพลง เหนื่อยนักก็พักกันก่อนบนม้ายาวที่สร้างขึ้นไว้ข้างๆ ลานแห่งนี้ หนุ่มสาวจะโอบกอดพรอดรักกันได้เป็นคู่ๆ ไม่มีการอาย และการแก่งแย่งชิงดีกันแต่อย่างใด จากลานสวรรค์นี้ หญิงชายใดได้ให้สัญญารักต่อกันแล้ว เขาจะพากันไปยังที่ๆ ลับตาคน แสดงบทรักต่อกันอย่างสุดเหวี่ยง ชีวิตรักของอีก้อ (อาข่า) เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมอยู่ คือตรงที่เขาให้โอกาสแก่หนุ่มสาวที่จะเลือกคู่เอง โดยพ่อแม่ไม่มายุ่งเกี่ยวด้วย จนกว่าจะถึงวันจัดพิธีแต่งงานเท่านั้น ที่พ่อแม่จะเป็นเจ้าภาพให้อย่างสมเกียรติ ในระหว่างที่อยู่บนลานรักนั้น ในอ้อมกอดของข้าพเจ้า มี “หมี่เปีย” น้องหญิงที่น่าเอ็นดูพักพิงอยู่ หล่อนไม่ยอมพูดอะไรเลยในขณะที่นั่งอยู่ด้วยกันสองต่อสอง หล่อนได้แต่ยิ้มเมื่อเข้าพเจ้ากระซิบกระซาบชี้ชวนให้หล่อนดูหนุ่มสาวคู่อื่นๆ ที่เกี้ยวพาราสีกันอยู่รอบๆ ลาน ดึกแล้ว...  ต่างคนต่างก็ทะยอยกันกลับบ้าน ข้าพเจ้าและ “หมี่เปีย” กลับเป็นคู่สุดท้าย ข้าพเจ้าไม่ส่งหล่อนขึ้นบ้านเหมือนอย่างเคย จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:37:28

ความคิดเห็นที่ 10 อีก้อ (อาข่า) ในถิ่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ล้วนแต่พูดภาษาไทยพื้นเมือง (คำเมือง) ได้เป็นอย่างดี ด้วยเหตุที่อยู่ใกล้ชิดแดนไทยและเคยขึ้นลงไปมาระหว่างแม่สายกับดอยตุงอยู่เป็นนิจนั่นเอง อีก้อ (อาข่า) เป็นชนชาติหนึ่งที่ขยันขันแข็งไม่แพ้ชนชาติอื่นๆ เขาต้องออกจากบ้านไปป่าไปไร่ทุกวันตลอดทุกฤดูกาล ดูแต่ผู้หญิงอีก้อ (อาข่า) เวลาเดินทาง มือทั้งสองยังต้องปั่นด้ายไปด้วยตลอดทาง หญิงอีก้อ (อาข่า) ชอบนุ่งกะโปรงสั้นเลยเข่าขึ้นมา มีจีบรอบตัว เสื้อนิยมใช้สีดำหรือน้ำเงิน แขนยาวทรงกระบอกผ่าอก ติดกระดุมเปลือกหอย ผ้าที่ใช้ตัดเสื้อและกะโปรง ทอเองจากฝ้ายที่เขาทำการปลูกขึ้นเองทั้งนั้น แต่ก่อนจะตัดเย็บ เขานำไปย้อมด้วยใบไม้ชนิดหนึ่งให้เป็นสีน้ำเงินหรือดำเสียก่อน เนื้อผ้าที่ทอสำเร็จแล้ว หนา และค่อนข้างหยาบ แต่ทนทานมาก พืชพันธุ์ธัญญาหารในรอบปีหนึ่ง เขาจะปลูกข้าว ข้าวโพด ถั่ว พริก มันฝรั่ง ฯลฯ แต่สำหรับฝิ่น ไม่ได้ทำการปลูกกันเลย ได้รับคำบอกเล่าจากอีก้อ (อาข่า) ผู้เฒ่าบางคนว่า ทางพม่าเก็บภาษีการปลูกฝิ่นแพงมาก พวกเขาจึงไม่ได้ปลูกกันเลยแม้แต่น้อย เป็นเวลาหลายปีติดต่อกันมาแล้ว ไก่และหมู เป็นสัตว์เลี้ยงประจำครอบครัว อีก้อ (อาข่า) เป็นชนชาติที่พิศมัยเนื้อสุนัขอย่างยิ่ง โดยเฉพาะสุนัขที่มีขนสีดำตลอดทั้งตัวล่ะก็ชอบนัก เห็นบอกว่าสุนัขที่มีขนดำเนื้อมันอร่อยกว่าสุนัขสีอื่น จะจริงเท็จแค่ไหนไม่ทราบ เพราะข้าพเจ้าไม่เคยทดลอง อย่างไรก็ดี เขานับถือและเชื่อในอภินิหารของภูติผีปีศาจจนเข้ากระดูกดำ ฉะนั้น คราวใดถ้าจะมีการฆ่าสุนัขเป็นอาหารแล้ว เขาก็จะทำพิธีสวดมนต์ไหว้ผีป่าผีเรือนเสียก่อน แล้วจึงลงมือฆ่าเป็นการเซ่นสังเวยต่อสิ่งที่เขาสักการะ ภายหลังนั้นจึงใช้เนื้อประกอบเป็นอาหารได้ บทเพลงที่ชาวอีก้อ (อาข่า) ขับร้องนั้น รู้สึกว่ามีทำนองและเนื้อร้องแปลกกว่าเพลงชาวเขาเผ่าอื่นๆ ทากที่สุด ทำนองและเนื้อร้องของชาวเขานั้น กังวานโหยหวน บางตอนพริ้วสูง และบางตอนก็หลบเสียงลงต่ำที่สุด เฉพาะเนื้อร้องมีลีลาครวญคร่ำรำพันถึงความรักความหวัง ความสูญสลายของความรัก และความขมขื่นรันทดใจสลับกันไป ฟังดูแล้วมันทำให้รู้สึกเศร้าๆ และวังเวงใจอย่างไรบอกไม่ถูก ผู้ชายส่วนมากนิยมร้องเพลงในขณะที่เดินทางไปไร่ ที่แตกต่างกับชนเผ่าอื่นเกี่ยวกับศิลปในทางดนตรีก็คือ อีก้อ (อาข่า) ไม่มีเครื่องดนตรีสำหรับดีดสีตีเป่าเลย นอกจากกลองไม้ ที่เจาะไม้ซุงทั้งท่อนให้กลวงแล้วใช้ไม้เคาะให้เกิดมีเสียง คืนไหนจะมีการไหว้ผี เขาจะสับเปลี่ยนกันเคาะกลองไม้นี้ตลอดคืนจนกระทั่งรุ่งเช้า อีก้อ (อาข่า) มีฝีมือดีในการทำไม้กวาดออกจำหน่ายเป็นสินค้า แต่ก็ไม่ได้ทำกันเป็นล่ำเป็นสัน คนหนึ่งก็ทำกันเล็กๆ น้อยๆ พอได้เงินใช้จ่ายไปวันๆ เท่านั้น ไม้กวาดเหล่านี้ทำได้แข็งแรงและทนทานมากมาก ตามที่เห็นขายอยู่ในท้องตลาดแม่สาย อันละ ๒ บาท ตามธรรมดาไม้กวดที่คนพื้นเมือง (คนเมือง) ทำขึ้นอันละไม่เกิน ๑ บาท ข้าพเจ้าได้กล่าวมาบ้างแล้วว่า ชีวิตรักของอีก้อ (อาข่า) เป็นไปโดยอิสระเสรีเกินไป ฉะนี้เอง การลักลอบสมสู่ระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวจึงเป็นไปโดยง่ายดาย การสูญเสียพรหมจรรย์ของหญิงสาวอีก้อ (อาข่า) ดูเหมือนจะเป็นสิ่งธรรมดา และไม่มีความสลักสำคัญอะไรสำหรับเขาเลยไม่ว่าชายหรือหญิง มีข้อเดียวที่ขอร้องกันก็คือ เวลาร่วมหลับนอน ขออย่าได้พากันเข้าไปเสวยสุขภายในบ้านเท่านั้น นอกจากนี้จะเป็นที่ไหนก็ได้ ตามป่า หรือยุ้งฉาง ความรักของเขาก็คือความใคร่เราดีๆ นี่เอง จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:41:26

ความคิดเห็นที่ 11 ในปลายเดือนเมษายนนั้นเอง ข้าพเจ้าและชาวบ้านได้รับข่าวโจษจันกันมาว่า ทางพม่าเตรียมตัวกวาดล้างดอยตุงเป็นการใหญ่ภายในเร็ววันนี้ ครั้งแรกเรายังไม่ยอมเชื่อ แต่แล้วข่าวร้ายนี้ก็เป็นความจริง เพราะในค่ำวันหนึ่ง พวกเราก็ได้รับคำสั่งจากทางการทหารจีนชาติว่า ให้ทุกคนเตรียมพร้อม และห้ามมิให้ขนย้ายสิ่งของเครื่องใช้ออกนอกเขต และใครจะออกนอกเขตไม่ได้โดยเด็ดขาด ให้รวมกันอยู่เป็นปกติ คอยฟังคำสั่งจากทางการทหารอย่างเดียวเท่านั้น เช้าวันต่อมา ข้าพเจ้าได้เห็นทหารทุกคนเตรียมพร้อม โดยทุกๆ คนถือปืนเล็กยาวบ้าง ปืนกลมือบ้าง และปืนคาร์ไบน์บ้าง รอบเอวและไหล่ของทุกคนคาดไว้ด้วยกระสุนปืนครบครัน เดินไปมาอยู่ขวักไขว่ เตรียมพร้อมรับมืออยู่ทุกวินาที พอตกกลางคืน พวกเราก็ถูกกะเกณฑ์ให้ออกไปลาดตระเวน พร้อมกับทหารหมู่หนึ่งๆ โดยทางทหารจ่ายปืนให้ พวกเราคอยเดินตรวจตราอยู่รอบๆ บริเวณหมู่บ้าน จัดแบ่งออกเป็นพวกๆ ตั้งแต่ย่ำค่ำถึงยันสว่างคาตา เราต้องทนอดตาหลับขับตานอน แต่ก็ไม่มีใครปริปาก เพราะต่างคนต่างก็รักตัวกลัวตายด้วยกันทั้งนั้น ความตายมันย่อมเกิดขึ้นได้ทุกขณะถ้าเราประมาท ปล่อยให้ข้าศึกจู่โจมเข้ามาโดยไม่ระแวดระวังตามสมควร ทุกคนมีใบหน้าซีดเซียวเพราะอดนอน เรื่ยวแรงหรือ ก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนเสียหมด หนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ที่เราพากันถ่างตานอนคอยระวังเหตุร้ายอยู่ทุกขณะที่หัวใจเต้น บางครั้งในยามดึกสงัด ได้ยินเสียงกรอบแกรบของใบไม้อันเกิดจากสัตว์ป่าที่ตื่นตกใจวิ่งเลาะลดไป ใจเราหายวาบ จวนเจียนจะลั่นไกส่งกระสุนสุ่มๆ ออกไปก็บ่อยครั้ง ภูมิประเทศที่เป็นป่าดงก็ชุกชุมไปด้วยยุงริ้นคอยกัดกินเลือดเราอยู่ตลอดเวลา อาหารว่างที่ใช้รองท้องยามหิวกระหายของเรา ก็คือ ขนมปัง กาแฟเย็นชืด และบุหรี่ มันเป็นชั่วโมงที่อึดอัดและทุเรศสิ้นดี จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:43:55

ความคิดเห็นที่ 12 รุ่งอรุณของวันใหม่ ท้องฟ้ายังคงสลัวด้วยละอองหมอกที่แผ่ซ่านอยู่ทั่วๆ ไป อากาศตอนเช้าหนาวเย็นเหมือนเราอยู่ในฤดูหนาวอย่างนั้น มันเป็นเวลา ๖.๐๐ น.เศษ ของวันที่ ๕ พฤษภาคม ๒๔๙๘ วันนี้ข้าพเจ้าตื่นแต่เช้า เพราะไม่ได้อยู่หน่วยลาดตระเวนมาสองคืนแล้ว หมู่บ้านดอยตุงยังคงอยู่ในความสงัดเงียบ ต่อเมื่อสายมากแล้ว ชาวบ้านบางคนจึงออกมานั่งเล่นอยู่บริเวณหน้าบ้าน บางคนก็ไปตักน้ำ และบางคนก็ไปทำธุระ แสงแดดอ่อนเริ่มสาดส่องลงมาต้องกับแผ่นดินและทิวไม้ สายหมอกเริ่มละลายไปทีละน้อยๆ อีกไม่กี่นาทีต่อมา ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่งแจ่มใส บรรยากาศในเช้าวันนั้นช่างสดชื่นเสียจริงๆ กลุ่มควันสีขาวพวบพุ่งขึ้นมาจากหลังคาทุกๆ หลัง เมื่อคนภายในบ้านได้ลงมือก่อไฟเพื่อหุงอาหารอันเป็นกิจวัตรประจำวัน ข้าพเจ้าออกไปยืนอยู่กลางลานดิน สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดเสียเต็มอิ่ม ในทันใดนั้นเองข้าพเจ้าก็สะดุ้งสุดตัว หัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารจีนชาติจำนวนหนึ่ง วิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากทางค่ายพร้อมกับกู่ตะโกนเกือบไม่เป็นภาษา “หลบภัย ! ... หลบภัย ! ... พม่าโจมตีพวกเราแล้ว ! “ มิทันจะสิ้นเสียงตะโกนแจ้งเหตุร้ายจากทหารเหล่านั้น ข้าพเจ้าก็รีบเผ่นพรวดเข้าไปในบ้าน มือไม้สั่นไปหมด หยิบฉวยอะไรไม่ถูก สติสัมปชัญญะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยทีเดียว เสียงเครื่องบินครางกระหึ่มครึมครวญขู่ขวัญเข้ามาใกล้ถิ่นของเราทุกทีๆ เมื่อข้าพเจ้าผลุนผลันออกไปนอกบ้านก็ต้องปะทะกับฝูงชนจำนวนมากที่กำลังวิ่งสับสนอลหม่านกันอยู่อย่างเสียขวัญ เสียงกู่เรียกหากันอยู่มิขาด ประสานกับเสียงลูกเล็กเด็กแดงร้องไห้กระจองอแง ฟังไม่ได้ศัพท์ “ตูม ! ตูม !! ตูม !!!ๆๆๆ...” เสียงกึกก้องกัมปนาทของระเบิดมหาประลัยที่เครื่องบินพม่าโปรยลงมาเพื่อทำลายล้างทัพจีนชาติ ได้เปิดฉากขึ้นแล้วอย่างฉับพลันตามแผนการณ์ที่ได้เกริ่นไว้อย่างไม่คลาดเคลื่อน ต้นไม้ใหญ่ๆ ที่ขึ้นอยู่ข้างบ้าน ถูกระเบิด ยังผลให้มันหักสะบั้นและล้มฟาดลงมาทับหลังคาบ้านหลังหนึ่งยุบฮวบลงทันที “ปัง ! ปัง !! ปัง !!!...” เสียงคำรามอย่างกระหายเลือดจากฝูงนกเหล็ก ขณะที่กราดกระสุนลงมาราวกับห่าฝน ขณะที่บินโฉบลงมาในระยะต่ำ พรึ่บ ! แสงเพลิงลุกโชติช่วงจับท้องฟ้า บ้านเรือนบางหลังและค่ายคูบางแห่งกำลังตกเป็นเหยื่อพระเพลิงที่ปฏิบัติหน้าที่ของมันอย่างสัตย์ซื่อ แต่ทว่าเกรี้ยวกราดทารุณ ด้วยการนำของดวงจิตใต้สำนึก ข้าพเจ้าพร้อมกับเพื่อนบ้านโกยอ้าวลงไปหลบอยู่ในหลุมที่ขุดไว้ข้างๆ ลำห้วย เราทุกคนตัวสั่นเหมือนลูกนก เสียงหวีดหวิวของกระสุนปืนใหญ่วิ่งผ่านศรีษะเราไปและระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อกระทบพื้นดินเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงระเบิด พวกเราขนลุกเกรียวและใจหายใจคว่ำ ในเวลาเดียวกัน เราก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของคนที่ได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใครโผล่หัวออกไปข้างนอก เราจึงได้แต่มองดูตากันเลิ่กลั่ก หลายคนพร่ำสวดมนต์ภาวนารำลึกถึงคุณพระเจ้าและคุณบิดามารดา ขอให้ช่วยคุ้มครองป้องกันชีวิตให้หลุดพ้นจากมหาภัยครั้งนี้อยู่อึงคนึง... เสียงปืนจากฝ่ายทหารจีนชาติที่ยิงต่อสู้กับข้าศึกนั้นเบาบางเหลือเกิน เพราะมันจะได้ผลอะไรกับการต่อสู้กับเครื่องบินและกระสุนปืนใหญ่ที่ฝ่ายพม่าระดมยิงมาจากฝั่งท่าขี้เหล็ก ในเมื่อไม่มีปืนต่อสู้อากาศยานเลยแม้แต่กระบอกเดียว พวกเราและทหารจีนชาติผู้เคราะห์ร้ายจึงตกเป็นเบี้ยล่างให้พม่าย่ำยีเล่นอย่างสนุกมือ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 01:01:45 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:46:21

ความคิดเห็นที่ 13 ตลอดวันนั้นทั้งวัน เราไม่ได้โผล่ออกจากที่ซ่อนเลย ทุกคนจึงพบกับความหิวกระหายจนอ่อนเพลียและหลับไหลไปตามๆ กัน พลบค่ำวันนั้น เมื่อเสียงเครื่องบินและเสียงปืนสงบลงแล้ว เราจึงพากันตรงไปยังหมู่บ้าน สิ่งแรกที่เราต้องการก็คือข้าวปลาอาหาร เราต่างแยกย้ายกันไปตรวจค้นดูสิ่งของตามบ้านที่ไม่ถูกไฟไหม้และทำลาย จัดการขนย้ายข้าวปลาอาหารที่เหลืออยู่ไม่มากนักนั้นออกไปสู่หลุมหลบภัย ช่วยกันหุงหาอาหารรับประทานพอประทังความหิว หน่วยทหารเสนารักษ์ได้หามคนเจ็บผ่านไปมาอยู่ตลอดเวลา ทุกคนมีเลือดเปรอะเปื้อนตามเนื้อตัว บางคนยังร้องครวญคราง บางคนสลบไสลไม่ได้สติ เรามองดูภาพเหล่านั้นด้วยความสลดสังเวชใจ คืนนั้น เราหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย อาศัยผ้าห่มบางๆ ที่คว้าติดตัวมาได้ เสื้อผ้าและของใช้ มีคนที่ทันได้นำออกมาน้อยที่สุด ส่วนมากไม่ได้เลย เท่าที่มีชีวิตรอดพ้นความตายมาได้ก็นับว่าเป็นบุญอยู่แล้ว เวลากลางคืนจะได้ยินเสียงปืนดังอยู่ทางท้ายเขาโน้นนานๆ ครั้ง จิตใจของเราจึงค่อยสงบหน่อย แต่พอใกล้รุ่ง เราทุกคนต้องผวาตื่นจากการปลุกด้วยกระสุนปืนของฝ่ายข้าศึกเพื่อเตรียมตัวต่อสู้กับเสียงปืนและความตายต่อไปใหม่ ตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเพียงเดี๋ยวเดียวเท่านั้น เสียงเครื่องบินก็ดังกระหึ่มใกล้เข้ามาอีก แล้วเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวก็ตามมา เสียงหวีดหวิวของกระสุนปืนใหญ่และเสียงระเบิดตูมตามของมันช่างข่มขวัญอยู่ตั้งแต่ตะวันขึ้น ถึงตะวันตกดินจึงจะสงบ อาศัยความมืดมิดแห่งราตรี เราค่อยๆ คืบคลานกันออกมาจากที่ซ่อน หาอาหารรองท้องที่แสนหิวโหยมาตลอดวันไม่รอช้า เราถูกพม่าโจมตีเป็นเวลาติดต่อกันร่วม ๒ สัปดาห์ ในที่สุดเราก็พบว่าพวกเรากำลังจะอดตาย ข้าวสารและอาหารแห้งหมดไปแล้ว ข้าวไม่มีเหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ทุกคนจึงต้องช่วยตัวเองด้วยการไปขุดหัวมัน ปลี และต้นกล้วยป่ามาทำเป็นอาหารกินแทนข้าวไปพลางๆ เราพากันเหน็ดเหนื่อยและอิดโรยไปตามๆ กัน ยิ่งในวันต่อมาด้รับข่าวโจทย์ขานกันว่า ทหารพม่ากำลังตีโอบใกล้ที่มั่นของเราเข้ามาทุกขณะแล้ว ยิ่งทำให้พวกเราเสียกำลังใจหนักขึ้น ทุกคนดูเหมือนจะรู้สึกท้อแท้และหมดอาลัยตายอยากในชีวิต คืนนั้นเองที่ “เหรินไฉ่” ได้เข้ามาพบกับข้าพเจ้าและบอกแก่ชาวบ้านทุกคนว่า ทหารจีนชาติไม่สามารถจะรักษาดอยตุงไว้ได้อีก จำเป็นจะต้องถอยไป จึงกำชับให้พวกชาวบ้านทุกคนพร้อมกับข้าพเจ้า ให้รีบอพยพลงไปตามทางเล็กลงไปสู่เขตไทยทางด้านแม่สายบริเวณถ้ำปุ่ม ถ้ำปลาในคืนวันนั้น ก่อนจะจากไป “เหรินไฉ่” ได้หันมาบอกกับข้าพเจ้าว่า “เราจำเป็นต้องถอนทหารออกไปนอกเขต ก่อนจะถึงเช้าวันพรุ่งนี้ และรังปืนกลของเราทางหน้าด่านทุกแห่งถูกพม่ายึดได้หมดแล้ว” “ท่านจะไปไหน เหรินไฉ่” ข้าพเจ้าถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนตอบ เขาตบไหล่ข้าพเจ้าพร้อมกล่าวห้วนๆ แต่ทว่ามันเป็นถ้อยคำที่เสียดแทงความรู้สึกของข้าพเจ้าเสียเหลือเกิน “เราไม่มีจุดหมาย ไม่มีแผ่นดิน ลาก่อนเพื่อนรัก” ภายในค่ำคืนวันนั้นเอง ที่ทหารจีนชาติผู้พ่ายต้องหนีเตลิดเปิดเปิงไปจากดอยตุง และเป็นเวลาเดียวกันที่พวกชาวบ้านร่วมร้อยคนก็อพยพสู่เขตไทย มีแต่ข้าพเจ้าผู้เดียวกับพวกอีก้อ (อาข่า) เท่านั้นที่ยังอยู่ข้างบน ข้าพเจ้าไม่ได้ลงมาพร้อมกับพวกชาวบ้าน เพราะจะรวบรวมข้าวของเครื่องใช้บางอย่างเสียก่อนแล้วจึงจะลงมาต่อภายหลัง แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 01:03:06 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:49:41

ความคิดเห็นที่ 14 แต่ที่ไหนได้ ในตอนเช้าของวันต่อมา ข้พเจ้าก็ได้ประจันหน้ากับทหารพม่าที่บุกเข้ายึดดอยตุงไว้แล้ว ทหารพม่าตรงเข้ามาควบคุมตัวข้าพเจ้า พร้อมกับซักถามว่าข้าพเจ้าเป็นทหารจีนหรือ ? ข้าพเจ้าปฏิเสธและบอกว่าข้าพเจ้าเป็นพ่อค้าคนไทยที่ตกค้างอยู่ในระหว่างที่เกิดการรบ เขาได้พิจารณารูปร่างหน้าตาของข้าพเจ้าเป็นเวลานาน และได้ไต่ถามพวกอีก้อ (อาข่า) ดูด้วยว่า ข้าพเจ้าเป็นพ่อค้าคนไทยจริงหรือไม่ ? เมื่อพวกนั้นพยักหน้ารับ ทหารพม่าก็ปล่อยข้าพเจ้าให้เป็นอิสระ แต่กำชับให้ข้าพเจ้าลงจากดอยตุงโดยเร็วที่สุด อย่างช้าไม่เกินพรุ่งนี้เช้า แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 00:54:16 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:51:19

ความคิดเห็นที่ 15 ข้าพเจ้าได้พักอยู่กับอีก้อ (อาข่า) อีกคืนหนึ่ง ในเช้าวันรุ่งขึ้น ข้าพเจ้ารองท้องด้วยมันเทศเผาหัวหนึ่งก่อนจะลงจากหมู่บ้านอีก้อ “หมี่เปีย” ตามมาส่งข้าพเจ้าถึงไหล่ดอยสุดท้ายที่จะลสู่ผาแตก เขตอำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย เราทั้งสองได้หยุดอยู่บนโขดหินก้อนหนึ่ง หล่อนทำตาแดงๆ คล้ายจะร้องไห้ ข้าพเจ้าจึงโอบไหล่หล่อนไว้ “หมี่เปียไม่อยากให้อ้าย (พี่ชาย) จากไปเลย” หล่อนกระซิบ “อ้ายไปแล้ว บางทีอีกไม่นาน อ้ายคงได้กลับมาพบหมี่เปียอีกบนดอยตุงแห่งนี้” ข้าพเจ้าบอก “ขอให้มาจริงๆ นะ หมี่เปียจะคอย” ข้าพเจ้าคลายแขนที่กอดหล่อนไว้แล้วเปลี่ยนมาจับที่ปลายคางของหล่อน สายตาของเราทั้งสองประสานกันด้วยความเศร้าและอาลัยอย่างสุดซึ้ง “หมี่เปียคนดี ลาแล้ว บางทีมันอาจเป็นการลาชั่วชีวิต” ข้าพเจ้าฝืนใจพูดเบาๆ ใบหน้าเศร้าที่อาบไปด้วยหยาดน้ำตาของ “หมี่เปีย” เอื้องไพรช่อนั้น ค่อยๆ จางหายไปจากสายตที่ละน้อยๆ เมื่อข้าพเจ้าเดินห่างออกไปทุกทีๆ ...................... จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 00:53:29

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาอ่าน ได้ความรู้ สนุกด้วยครับ ขอบคุณมาก จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 06:07:37

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : คนบ้านฉาง เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 07:04:10

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณ คุณป่าเหนือ, คนปลายด้ามขวาน, ลุงไก่, พี่นายเก่าคนก่อน ลุงเจียวต้าย และคุณคนบ้านฉาง  ที่เข้ามาแวะชมครับ จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 07:16:25

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านไป  ผมจินตนาการไป  นึกถึง ป้าโอ่ง อายุรุ่นเดียวกับผม  ลูกสาวอดีตทหารกองพล 93  เดี๋ยวนี้เป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน  แม่ฟ้าหลวง  บ้านแกอยู่บนดอย  เวลาผมเข้าไปทำงาน จะเข้าไปทาง สามแยกลัดทางไป อ.ดอยตุง  ผมว่าเดี๋ยวนี้ลูกหลาน ทหารกองพล 93(ก๊กมินตั๋ง) อยู่แถบดอยแม่สลองกันก็มาก เคยเข้าไปทำงานที่ อ.ฝาง จ.เชียงใหม่ ทางเเข้า ดอยอ่างขาง ก็มีหมู่บ้านชาวจีน ผ่านเข้าไปเหมือนเข้าไปอยู่ในเมืองจีนเลยครับ  มุสลิมก็มีนะครับ จากคุณ : ป่าเหนือ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 08:35:10

ความคิดเห็นที่ 20 เท่าที่ผมทราบ ลูกหลานครอบครัวของกองพล ๙๓ นี้ มีความขยันขันแข็งมากครับ เมื่อได้ตั้งหลักปักฐานบนแผ่นดินไทยแล้ว ทำการปลูกพืชสวน ไม้เมืองหนาว เลื้ยงสัตว์กันยกใหญ่ ล้วนแต่เป็นพันธุ์ดีๆ มาจากไต้หวัน ซึ่งใครที่เคยขึ้นไปเที่ยวดอยแม่สลอง คงจะทราบดีถึงผลผลิตที่ดีเด่นจากที่นี่ครับ นัยว่า ทางโครงการหลวงได้รับการสนับสนุนพันธุ์พืช พันธุ์สัตว์ จากดอยแม่สลองไปแจกจ่ายให้กับพี่น้องชาวไทยภูเขาทดแทนการปลูกฝิ่นตามพื้นที่ต่างๆ ด้วย นอกจากนั้น ลูกหลานของกองพล ๙๓ หลังจากเรียนจบชั้นประถมแล้ว ทางครอบครัวที่มีฐานะมักจะส่งไปศึกษาต่อที่ไต้หวัน ทำให้เป็นประชากรมีคุณภาพด้านการศึกษาเป็นอย่างดี คำเรียก "จีนฮ่อ" นั้น ส่วนใหญ่มักจะเป็นชาวจีนมุสลิม อาศัยอยู่ในมณฑลยูนนาน และเขตการปกครองกวางสีครับ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 08:57:04 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 08:52:55

ความคิดเห็นที่ 21 รำลึกถึง ผู้ที่ยอมสละชีวิตเพื่อ อุดมการณ์ ลูกหลาน เพื่อนร่วมชาติ บูรณภาพ แห่งแดนดิน ขอแสดงความคารวะ จากคุณ : labor_pu เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 09:06:13

ความคิดเห็นที่ 22 สงสัยอีกอย่าง  อ.ดอยตุง  ปัจจุบันเป็น อ.หนึ่งในประเทศไทย  ชายแดนติดต่อกับ  ประเทศพม่า  เมื่อ กองพล 93 ถูกทางการทหารพม่า ไล่ตีมา จนถึงที่มั่นสุดท้าย ที่ ดอยตุง ตั้งหมู่บ้าน แล้ว ทำไมทหารพม่า  ถึงเข้ามาตีกองพล 93 ได้ครับ  แบบนี้ไม่รุกล้ำ อธิปไตย ของประเทศไทยหรือครับ จากคุณ : ป่าเหนือ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 09:47:56

ความคิดเห็นที่ 23 ดอยตุงเป็นเทือกเขากั้นพรมแดนระหว่างประเทศไทยกับพม่าครับ ในส่วนที่อยู่ในประเทศไทยนั้น อยู่ในพื้นที่ปกครอง อ.แม่ฟ้าหลวง จ.เชียงราย หากมองจากถนนพหลโยธิน ยามอากาศแจ่มใส จะเห็นเทือกเขาดอยตุงมีลักษณะคล้ายหญิงสาวนอนเหยียดยาวโดยหันศรีษะไปทาง อ.แม่สาย ชาวบ้านมักเรียกว่า ดอยนางนอน โดยมีวัดพระธาตุดอยตุงอยู่บนหน้าอก สำหรับหมู่บ้านต่างๆ ที่กองพล ๙๓ เข้ามาตั้งหลักปักฐานในประเทศไทยปัจจุบันนั้น จะอยู่เลยเส้นเขตแดนค่อนมาทางใต้  หากคิดถึงช่วงที่กองทหารพม่าโจมตีขับไล่มาจากดอยตุงนั้น ที่พักพิงของกองพลนี้ จะอยู่ในเขตพื้นที่ของพม่า ดูได้จากแผนที่นี้ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 11:06:57 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 10:42:28

ความคิดเห็นที่ 24 และแผนที่แสดงที่ตั้งของเมืองต่างๆ ในเนื้อเรื่องครับ จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 10:58:26

ความคิดเห็นที่ 25 กระทู้นี้  ทำให้ผมนึกถึงตอนไปทำงานสนาม เมื่อเดือน ธันวาคม ปีที่แล้ว  บ้านเทอดไทย......ทั้งหิว  ทั้งหนาว  แถมไม่มีสัญญาณ โทรศัพท์ ทุกระบบ อยู่กลางหุบเขา มีลำธารไหลผ่านด้านล่าง ต้องก่อกองไฟเพื่อความอบอุ่น กว่าจะกลับออกมาได้ ก็ 2 ทุ่มกว่าๆ แต่ก็คุมค่าครับ...........เพราะผมไม่เคยเห็นดวงดาวเต็มท้องฟ้าที่สุดสวย เหมือนที่นี่มาก่่อนเลย ผมยังพูดกับทีมงานเลยว่า  เหมือนท้องฟ้าจำลอง ที่ กทม. ดวงดาวเต็มท้องฟ้าไปหมดผมเองก็ได้แต่นอน ตาดูดาว..หลังติดดิน เพื่อรอเวลา เท่านั้นครับ (นอนรอเวลาทุกๆ 10 นาที จะทำการเช็ค ระดับน้ำและ จดค่าลงในรายงานเท่านั้น) จากคุณ : ป่าเหนือ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 11:45:49

ความคิดเห็นที่ 26 เรื่องเห็นดาวเต็มท้องฟ้า รวมถึงทางช้างเผือกด้วยนั้น ผมยอมรับว่าตื่นตาตื่นใจจริงๆ ครับ เคยมองดูท้องฟ้าลักษณะนี้ที่เขาใหญ่ และที่หาดทรายแก้ว บนเกาะเสม็ดราวๆ ปี 2519 ดูดาวพลาง คุยกับเพื่อนๆ ไปพลาง จนฟ้าสาง สว่างคาตา ปัจจุบัน คงจะลำบากหน่อย เพราะมีแสงไฟฟ้าส่องสว่างไปทั่วทุกหนทุกแห่งเสียแล้ว แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 12:04:00 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 12:01:59

ความคิดเห็นที่ 27 ทำให้คิดถึงเจ้านายหัวหน้าหน่วยงาน ....... ที่ผมทำงานอยุ่ ........... แกเป็นคนเชียงใหม่ ............ ต้นตระกูลมีเชื้อสาย ม่าน ....... เป็นงงอยุ่ว่าอะไร เป็นอย่างไรหรือ .... ม่าน ... จากคุณ : กรกฏ (Stranger in your heart) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 13:41:40

ความคิดเห็นที่ 28 ม่าน เป็นภาษาคำเมือง แปลว่า พม่า ครับ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 14:27:12 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 14:05:32 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 14:05:05 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 14:04:40

ความคิดเห็นที่ 29 ในยามสงคราม  ก็ยังแอบมีเรื่องราวของ ...รัก ระหว่าง รบ...ไว้ด้วยนะคะ จากคุณ : phuketian เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 16:52:47

ความคิดเห็นที่ 30 และก็ทำให้รู้ว่า "ลานสาวกอด" เป็นเรื่องจริงอีกด้วยครับ จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 21:17:25