อิหม่ามแบกขนมปังไส้หมูหยองถวายพระ
|
 |
อ่านคู่สร้างคู่สม ฉบับ ๑ - ๑๐ เมษายน ๒๕๕๕ คุณธีรเดช/บ้านป้อม ผู้เขียน
ขออนุญาตนำมาเผยแพร่ ด้วยความรู้สึกดีมาก ๆ เมื่อได้อ่านค่ะ อย่าโกรธนะคะ
ผมได้เห็นภาพที่ผมอยากให้ทาง คสคส มาถ่ายทอด ความงดงามบนความลำบากและเดือดร้อนของคนที่นี่ให้คนไทยหรือชาวโลกได้รับรู้ นั่นคือผมเห็นคนไทยมุสลิมอยุธยาพายเรือพา
แม่ชี ที่นอนอยู่ในเรือเพราะเกิดอาการช็อคไปขึ้นรถบรรทุกวัวของเขา และนำไปส่งโรงพยาบาล
ผมเห็นพระสงฆ์เอาเทียนมาให้คนมุสลิมจุด เพื่อให้เป็นแสงส่องสว่างแทนไฟฟ้า
ผมเห็นพวกเขาละหมาดบนเจดีย์ โดยหันหน้าไปทางเมืองมักกะฮ์ และตอนหลังก็ได้รู้มาอีกว่า มีพระสงฆ์รูปหนึ่งมอบน้ำผึ้ง ๑ ขวด ให้คนมุสลิมคนหนึ่ง ไปกินตอนที่เขาฝ่าอุทกภัย
เพื่อไปทำฮัจย์ที่ประเทศซาอุฯ
พอน้ำเริ่มลดในตอนเช้า ๆ จะเห็นภาพ พระสงฆ์เกาะแขนคนมุสลิมกันล้ม เดินออกไปบิณฑบาต
ที่ซึ้งใจที่สุดคือ ช่วงวิกฤตจริง ๆ หลายคนที่อยู่แถบนั้นไม่มีอะไรกิน จนวันหนึ่ง มีเฮลิคอปเตอร์บินมาพร้อมกับนำเครื่องช่วยบรรเทาทุกข์ และมีสิ่งของต่าง ๆ ซึ่งบรรดาเพื่่อนพ้องไทย
มุสลิมเอามาได้เป็นลังของกิน ๓ ลังใหญ่ ปรากฎว่าของกินที่ว่า คือ ขนมปังไส้หมูหยอง
ผมประทับใจตรงที่พวกเขามีแก่ใจเอาอาหารที่พวกเขา กินไม่ได้ เพราะเป็นหมู ใส่เรือมาแจกให้พวกเราที่กินได้ ๑ ลัง นำไปถวาย เจ้าอาวาสวัดท่าการ้อง เพื่อให้แจกจ่ายชาวบ้าน
อึก ๑ ลัง ส่วนลังที่ ๓ พวกเขาก็นำไปถวายพระสงฆ์ที่วัดวรเชษฐ์ หลวงพี่ยังถามแบบซื่อ ๆ เลยว่า "ทำไมโยมไม่แบ่งเอาไว้กินบ้างล่ะ" เขาตอบว่า
"มันไส้หมูหยอง ผมกินไม่ได้ครับหลวงพี่"
บทสนทนา ๒ ประโยคนี้ ถ้าเป็นละครก็คงเรียกเสียงฮาได้ แต่นี่เป็นเรื่องจริง เรื่องความงดงามในน้ำใจคนไทย ที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้นในการที่จะช่วยเหลือเกื้อกูล เห็นอกเห็นใจ
เผื่อแผ่และโอบอ้อมอารี รักใคร่ สมัครสมานสามัคคีสมกับเป็นคนชาติเดียวกัน
ขอพระเจ้าเมตตาและขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์จงคุ้มครองเมืองไทย และคนไทยให้อยู่เย็นเป็นสุข.
หลังจากได้รับจดหมายของคุณธีรเดช ที่ได้เล่าถึงเรื่องมิตรภาพของ "ชาวไทยพุทธ-มุสลิม" ที่เกิดขึ้นในช่วงน้ำท่วมตอนปลายปีที่ผ่านมาแล้ว เมื่อวันที่ ๔ มีนาคม คุณดำรง พุฒตาล
จึงรีบไปที่อยุธยาเพื่อพบบุคคลดังต่อไปนี้ ๑, คุณวิชัย ขันธศักดิ์ (ชารีฟ) คนที่ช่วยพาแม่ชีส่งโรงพยาบาล
๒. ฮัจยีอิดรีส มหาเรือนลาภ อิหม่ามที่พายเรือเอาขนมปังไปถวายเจ้าอาวาสวัดท่าการ้อง
๓. ฮัจยีสมหมาย รัสมีนา คนที่รับน้ำผึ้งจากพระสงฆ์เอาติดตัวไปทำฮัจย์ที่ซาอุฯ
และนี่คือคำบอกเล่าและยืนยันจากพวกเขา "พวกคนที่เข้าไปอาศัยอยู่ที่วัดวรเชษฐ์ ในตอนนั้นส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเราชาวมุสลิมนี่แหละ ราว ๑๐ ครอบครัว ประมาณ ๔๐-๕๐ คน
นี่ยังไม่รวมพวกสัตว์เลี้ยง ทั้งวัว แพะ ไก่ อีกนะครับ
มีวัวของผม ๑๐ ตัว ของอาจารย์ฮัจยีสมหมาย รัสมีนา ๒๐ ตัว แล้วก็มีของพวกต้มนมวัวขายอีก ๑๕ ตัว เราเอาไปผูกรวมไว้ที่ลานหน้าเจดีย์วัดวรเชษฐ์ แต่เราก็ขออนุญาตทางกรมศิลป์
เขาแล้วว่า ขอเอาสัตว์ไว้ที่นี่ เพราะพวกเราไม่รู้ว่าจะเอาวัวไว้ที่ไหน แล้วคนก็ไม่มีที่อยู่ น้ำเอ่อมาจากถนนที่กั้นแล้ว จะหนีเข้าไปในเมืองน้ำก็ท่วมหมด จะออกไปทางอำเภอเสนา
ตอนนั้นที่นั่นก็จมไปแล้ว รถออกไม่ได้ ถนนกับท้องนากลายเป็นทะเลไปหมดแล้ว เลยต้องขอเอาไว้ในวัดตรงที่เป็นที่ดอน พวกเราทยอยเอาสัตว์มาอยู่ ตั้งแต่เดือนสิงหาคม
แต่กว่าทุกอย่างมันจะคลี่คลาย กว่าคอกที่บ้านจะแห้งขนเอาสัตว์กลับ พวกเรากลับเข้าไปอยู่ที่ "บ้านป้อม" ก็ปลายเดือนพฤศจิกายนแล้วครับ
ช่วยเหลือเกื้อกูล อิหม่าม พระสงฆ์ ฆราวาส
ตอนนั้นอย่าว่าแต่สัตว์เลย คนเองก็ลำบาก พอมาอยู่ที่วัดวรเชษฐ์ ที่นี่มีทั้งพระและแม่ชีอยู่หลายรูป พระมีอยู่ ๒ กุฏิ ๑๐ กว่ารูปแล้วนะ ตอนที่พวกเราไปอาศัยที่วัด พระท่านก็ลง
มาเยี่ยมมาไต่ถามสารทุกข์สุกดิบทุกวันทั้งเช้าทั้งเย็น พระท่านบอกพวกเราว่า "หลวงพ่อไม่รู้จะไปไหน มีพวกโยมมาอยู่ด้วยก็ไม่เหงา" ตอนเช้า ๆ ช่วงที่น้ำเริ่มลด เวลาพระออกไป
บิณฑบาต พวกผมก็ช่วยกันจูง ให้ท่านเกาะมือเดินออกไปบิณฑบาต ที่ตรงแยกไปแดงแถววัดกษัตรา ซึ่งตรงนั้นยังพอมีร้านค้าอยู่บ้าง เพราะท่านเองก็ไม่มีอะไรฉันเหมือนกับพวก
ชาวบ้านนั่นแหละ นอกเสียจากวันไหนจะมีศิษยานุศิษย์เอาอะไรมาถวายท่าน
หรือไม่บางทีพวกผมก็ลงหาปลากันแถวนั้น แล้วแบ่งถวายพระไปบ้าง ท่านบอกท่านไม่รู้จะหาที่ไหนเหมือนกัน บางวันถ้าท่านออกบิณฑบาตไม่ได้ ท่านถึงจะมาจ้างให้พวกเราหุงข้าว
ให้ พอหุงเสร็จท่านก็จะพายเรือมารับข้าวไป
ตกกลางคืนแถวเต็นท์ที่พักของพวกผมมันจะมืดหมด ไม่มีไฟฟ้า พระท่านก็จะเอาเทียนมาให้พวกเราจุดเพื่อให้มีแสงสว่าง ท่านบอกเทียนที่วัดมีเยอะ
พวกผมเวลาจะละหมาด เราก็ไปละหมาดกันบนแท่นเจดีย์ที่มันอยู่สูงหน่อย
ตอนเช้า ๆ อากาศดี ท่านเจ้าอาวาสก็หิ้วกาแฟมากินด้วยกันกับพวกเรา บางทีเดินข้ามสะพานเอาของกินที่ท่านมีมาให้พวกเราด้วย ตอนที่ฮัจยีสมหมาย จะเดินทางไปทำฮัจย์
พระยังให้น้ำผึ้งอาจารย์ ๑ ขวด เอาติดตัวไปกินด้วยเลยครับ
มีอยู่วันหนึ่ง แม่ชี รูปหนึ่งเกิดอาการช็อค ตอนนั้นพวกเราไม่รู้จะทำยังไงถึงจะพาท่านไปโรงพยาบาลได้ ลูกศิษย์ท่านโทรไปบอกลูกหลานของแม่ชี แต่เขาก็มารับที่วัดไม่ได้อยู่ดี
ผมนึกขึ้นได้ว่า เรามีรถบรรทุกวัวอยู่นี่นา มันเป็นรถบรรทุกสูง มีลูกกรง ผมเลยเสนอให้เอารถผมไปส่ง ผมก็อุ้มแม่ชีมานอนในเรือแล้วพายมาใส่รถผม พาไปวัดกษัตราถึงมี
เฮลิคอปเตอร์มารับตัวไปโรงพยาบาลในกรุงเทพ เพราะตอนนั้นโรงพยาบาลในอยุธยาน้ำท่วมหมดแล้ว
ขนมปังมิตรภาพ
ผมจำวันที่เฮลิคอปเตอร์มาส่งของไม่ได้ว่าวันที่เท่าไหร่ แต่ก็ราว ๆ สักบ่าย ๒ โมงได้ ตอนนั้นน้ำขึ้นเต็มแล้ว ออกไปไหนไม่ได้ ของกินก็ไม่มี ต้องอาศัยของแจก หรือไม่ก็ต้องหา
ปลา พอดีเขาเอาของมาแจกที่วัดกษัตรา ผมลุยน้ำจากวัดวรเชษฐ์ไปรับของมาเก็บไว้ที่เต็นท์ที่พักอยู่ลานวัดซึ่งเป็นที่ดอน
ทีนี้ผมเห็นเฮลิคอปเตอร์เขาบินวนอยู่ที่เจดีย์วัดวรเชษฐ์ มีคนบอกให้เอาผ้าแดงผูกปลายไม้ไผ่ปักไว้ที่เต็นท์ เป็นสัญลักษณ์ว่าเราอยู่ตรงนี้ เขาก็บินวนมา ๓ รอบ แต่ทิ้งของไม่ได้
เพราะน้ำมันเยอะ คงกล้วว่าทิ้งแล้วของจะเสียหาย เขาเลยบินมาที่ทุ่งมะขามหย่อง ใกล้อนุสาวรีย์สุริโยทัย แล้วก็หาที่ทิ้งที่ถนนตรงน้ำปริ่ม ๆ ซึ่งมีพวกหาปลาและผมนี่แหละยืนรอรับ
ของอยู่ ของที่ส่งลงมามีเยอะอยู่นะ มีทั่งข้าวสาร ของแห้งและลังใหญ่อีก ๓ ลัง อาหารเราก็แบ่ง ๆ กันไป แต่ ๓ ลังนี่ พอผมเปิดดูเจอขนมปัง ยี่ห้อดีด้วยครับ ของฟาร์มเฮ้าส์
ดูน่ากิน แต่พวกผมกินกันไม่ได้ เพราะมันเป็นขนมปังไส้หมูหยอง ผมเลยจัดการส่งต่อให้กับอิหม่ามฮัจยีอิดรีส มหาเรือนลาภ ไป ๑ ลัง คืออิหม่ามเขาเอาไปแจกให้ชาวพุทธที่กินได้
แถวมัสยิดใกล้ ๆ บ้านผม และพอดีจะเข้าไปเยี่ยมพรรคพวกชุมชนมุสลิมที่อาศัยอยู่รอบวัดท่าการ้องด้วย อิหม่ามก็เลยแบ่งขนมปังไปถวายท่านพระครูสุทธิปัญญาโสภณเจ้าอาวาส
วัดท่าการ้อง อีก ๒ ลัง เอาไปให้พวกที่เขากินได้ บริเวณรอบ ๆ วัดวรเชษฐ์ และนำไปถวายพระสงฆ์ที่อยู่ในวัดวรเชษฐ์นั่นแหละ ตอนเอาไปถวายท่านยังถามว่า ทำไมไม่เก็บเอาไว้
กินกัน ผมบอกท่านว่า ได้มาตั้่ง ๓ ลัง แต่เป็นไส้หมูหยอง ทีนี้พอน้ำแห้ง อิหม่ามกลับไปเยี่ยมเจ้าอาวาสวัดท่าการ้อง ท่านได้ฝากขนมปังกลับมาให้เราด้วย แต่คราวนี้เป็นไส้สังขยา
พวกเรากินกันได้ไงครับ
เรื่องดี ๆ อย่างนี้ รายการทีวี น่าจะนำเสนอเป็นอย่างยิ่ง "คสคส" จะให้ความร่วมมือ ช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ลงชื่อ ดำรง พุฒตาล
ดิฉันขออนุญาตด้วยความจริงใจนะคะ หวังว่าทุกท่านจะให้อภัยถ้าทำอะไรผิดกติกา ดิฉันอ่านบทความนี้ด้วยความรู้สึกดี ๆ มาก ๆ หลายประการ จนคิดว่า อยากจะให้ท่านอื่นได้อ่าน
บ้าง ดิฉันมีเพื่อนสนิทเป็นอิสลามทั้งที่เป็นชาวจีน และเป็นแขก เราดีต่อกันมาก แต่ไม่นานมานี้ มีแต่เรื่องราวทางภาคใต้ที่แย่ ๆ รบกวนจิดใจดิฉัน จนตั้งใจว่าไม่ยินดีต้อนรับ
อิสลาม แค่เห็นหญิงคลิมผ้า ดิฉันก็รู้สึกไม่ดี เรื่องเหล่านี้อยู่เพียงในใจ แต่มันคือจุดดำด่างของจิตใจที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น และในเวลานี้มีการต่อต้านการสร้างมัสยิดที่เวียงป่าเป้าด้วย
แล้ว ยิ่งรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่ จึงให้ลูกสอนวิธีเขียนลง Pantip ห้อง รสก. เพราะอ่านอยู่ทุกวัน เขียนลงไม่เป็น นี่เป็นครั้งแรกค่ะ หากมีสิ่งใดที่ท่านผู้รู้ท่านใดจะกรุณา แนะนำ
ชี้แนะ ก็ขอขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ และหากบกพร่องทำให้หมางใจ ก็ขออภัยนะคะ
(จริง ๆ แล้ว บทความนี้มีภาพประกอบด้วยค่ะ แต่ดิฉันทำไม่เป็น และยังไม่อยากกวนลูกที่เขานั่งวาดรูปอยู่ใกล้ ๆ ให้สอนให้ ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ทั้งที่ใจร้อน อยากทำเป็นบ้าง)
| จากคุณ |
:
beauty & cute
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันวิสาขบูชา 55 16:22:09
A:183.88.249.194 X: TicketID:358377
|
|
|
|
