ความคิดเห็นที่ 1 ผมนี่ไงครับ  ก็คนหนึ่งละ จากคุณ : ป่าเหนือ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:16:38

ความคิดเห็นที่ 2 เราว่าเยอะแยะอ่ะ เราก็คนหนึ่ง แม่เราจะสอนเสมอว่า ให้ดูคนที่เค้าแย่กว่าเรา เพราะอย่างน้อยเราก็ไม่พิการ จากคุณ : ก็ฉันนั้นรักแต่เธอนะ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:19:38

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเคยจนและลำบากมากับพ่อแม่ เป็นลูกคนโต ตัองรีบเรียนรีบจบ ไม่มีเวลาเสเพล น้องตามหลังหลายคน สอบได้หลายที่แต่ต้องเลือกเป็นนักเรียนทุน จบแล้วก็ทำงานใช้ทุนรัฐ เลยรับราชการมาจนทุกวันนี้ จากคุณ : จันทรกานต์ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:25:24

ความคิดเห็นที่ 4 ผมครับ...ทุกวันนี้ก็ยังจนมุมอยู่เลยครับ... ก็เป็นกำลังใจให้นะ...อย่าท้อ...หรือท้อได้...แต่อย่าถอย ความจน  ความลำบาก ผมเชื่อว่าแทบจะทุกคน ที่ทำมาหากินโดยสุจริต ต้องผจญกันมาแล้วทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่ลูกเศรษฐี พันล้านหมื่นล้าน   ล้วนแต่ต้องดิ้นรนช่วยตัวเองกันทั้งสิ้น จะให้รวยทันตาเห็น มันไม่ง่าย....แต่ก็ไม่ยาก ถ้ารู้จักใช้ชีวิต   รู้จักค่าของความพอเพียง.. ซื้อของใช้ เท่าที่จำเป็น กินเท่าที่มันจะหล่อเลี้ยงชีวิตเราได้ อย่าใช้ชีวิตตามกระแสปลุกปั่น.... สร้างค่านิยมสุดหรูให้กับตัวเอง ทำความเข้าใจกับคำว่า...ฟุ่มเฟือย...ให้ถ่องแท้ เสื้อผ้าซื้อแต่ที่มันใ่ส่แล้วไม่น่าเกลียด เหมาะกับทุกสภาวะ  อย่าไปชื่นชม กับคำว่า....แบรนด์เนม.... ตลาดนัดริมถนนเยอะแยะไป ความพอเพียง จะทำให้ชีวิตเรามีความสุข  มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ โดยไม่ต้องสนใจต่อสายตา และความรู้สึกของใครๆ ชีวิตเราเป็นของเรา มีลมหายใจเป็นของตัวเอง....ไม่ต้องอาศัยใคร... ไม่ช้าความจนมันจะถอยห่างจากเราไปเอง...!! จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:31:45

ความคิดเห็นที่ 5 เด็กสลัมคลองเตย แม่ขายแกงข้างถนน เด็กๆใส่กางเกงปะก้นซ้ำกันจนหนา เรียน ม. ต้น ต้องขอข้าวโรงเรียนกิน ขอทุนเรียนฟรีตลอด หางานพิเศษทำ ขายของขางถนน  หาเศษไม้มาเผาถ่านขาย เคยเห็นแม่ร้องไห้ เหตุเพราะไม่มีเงินเหลือในบ้านเลย บ้างวันกินข้าวคลุกน้ำปลาใส่พริกสดย่าง แม่เข้าโรงรับจำนำตลอด จนจบ วิดวะ .        ชีวิตตอนนี้  ปลูกบ้านใหม่ให้แม่  1หลัง  ให้แม่เดือนละหมื่น . ส่วนตัวมีบ้าน 2หลัง ที่ดิน รถพร้อม จากคุณ : NoomBkk1 เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:36:14

ความคิดเห็นที่ 6 เคยจน  และ  ยังจนอยู่ ครับ!! แต่ที่ไม่จนเลย  คือ ผมหัวเราะได้ตลอดอ่ะ มันก็แค่ชีวิต   คิดสั้น คิดยาว  นิ ^__^ จากคุณ : หน้าต่างไร้กลอน เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:41:20

ความคิดเห็นที่ 7 ผม...ลูกแม่ค้า แม่ทำขนมจีนขาย...ทอดกล้วยทอดขาย ขนมเกือบทุกอย่าง แม้กระทั่งตัดใบตองกล้วย และปลูกหอมผักชี ที่ขายแบบเอามาใส่ลาบ ก็เคย ชีวิตลูกแม่ ลูก๗คน คนขาดเสาหลัก กว่าจะมีวันนี้ได้ก็โขอยุ่ ไม่อายจะเผยความจริง ยังจำได้และเป็นตราบาปในใจ เพราะเห็นเพื่อนลูกผู้น้อง ของพ่อ เขามีรถนั่งไปเรียนแต่ผมต้องมาหาบมะม่วง เตรียมเอาบ่มขาย ถามแม่ แม่ทำไมไม่ส่งผมเรียนสูงๆอย่างเขา แม่นิ่ง...เวลาต่อมา...แม่ร่ำไห้....ผมตกใจมากๆ...เราทำให้แม่ร้องไห้เลยหรือ...แม่บอก...ลูก..คนอื่นเขามีรถ...แม่อย่ากให้แกมีเครื่องบิน...ไม่มีแม่ที่ไหนอยากให้ลูกตกต่ำ..แม่มีแรงเท่านี้ เลี้ยงดูให้ลูกมีข้าวกิน ไม่ได้พลัดพรากจากแม่ ไปอยู่กับใครเลย..ฉนั้นขอเตือนเด็กรุ่นใหม่จะพูดอะไรทำอะไรตรองให้ดีครับ.... แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 55 01:30:26 แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 22:43:17 จากคุณ : ขวัญชัยอิศรา (kwanchaiisra) เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 22:42:38

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนเด็กๆผมเองเวลาเพื่อนชวนไปกินอะไรหลังเลิกเรียน ต้องบอกเพื่อนตลอดว่าต้องรีบกลับบ้าน แต่จริงๆแล้วอยากบอกเพื่อนเหลือเกินว่า เราไม่มีตังค์พอที่จะไปกินกับพวกนายหรอก วันนี้เราอยากเจอเพื่อนอีกเราจะได้เลี้ยงพวกนายบ้าง ที่ไม่รังเกียจเพื่อนอย่างเรา จากคุณ : jsu (jsu) เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:15:19

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ครับ พ่อแม่มีที่ดินให้ + ค่าเลี้ยงดูตอนเด็ก + หนี้อีก 3 ล้าน รวมๆแล้วผมได้กำไรนิดหน่อย จากคุณ : ธีรภัทร์2 เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:43:21

ความคิดเห็นที่ 10 เกิดก่อนพ.ศ. 2500 ยิ่งเป็นลูกคนจีน ไม่มีคนไหนไม่ลำบากหรอกครับ ลำบากมากลำบากน้อยแล้วแต่ตระกูลทางบ้านที่มาถึงเมืองไทยก่อนหรือหลัง ถ้าพ่อแม่ปู่ย่าตายายเป็นคนไทย ก็จะได้เปรียบเรื่องภาษา การทำมาหากินก็สะดวกกว่า ผมไม่ได้ว่าสบายกว่านะครับ ผมว่าสะดวกกว่า เพราะไปไหนมาไหนพูดกันรู้เรื่อง ถ้าคนจีนและต้องติดต่อกับราชการด้วย พูดกันไม่รู้เรื่อง น่ากลุ้มใจทั้งสองฝ่าย เอาเป็นว่า คำว่า "ลำบาก" ผมเขียนได้คล่องตั้งแต่เด็กจนเริ่มโตแหละครับ ความลำบากมากน้อยเขียนหนังสือได้เป็นเล่มเชียวหละ ทุกท่านก็คงเหมือนๆกัน สบายที่สุดมีแต่ลูกหลานนี่แหละครับ มันเขียนคำว่า "ลำบาก" ไม่เป็น จากคุณ : ตาแว่น (chanyout) เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 00:05:50

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นลูกชายคนโตในจำนวนลูก 6 คน ... พ่อแม่เริ่มต้นจากศูนย์ เช่าบ้านที่แบ่งห้องเช่าเขาอยู่ ริมคลองน้ำคลำ วันหนึ่งเห็นกระปุกออมสินถูกทุบแตก ตกอยู่ในคลอง ........ เป็นเด็กไม่รุ้ว่าเกิดอะไรขึ้น .. บางวันแม่คลุกข้าวกับน้ำมันหมูให้กิน .... บางวันแม่ฝากลูกไว้กับแม่ค้าให้กินขนม .... ตกเย็นแม่จะมาจ่าย บางวันแม่ต้องเดินเท้าจากท่าพระจันทร์กลับบ้าน ........ เพราะไม่มีเงินค่ารถ บางวันเห็นพ่อเมาจนอ๊วก มาจากการทำงานล่วงเวลาที่กรม ......... แถว ๆ สี่พระยา ..... วันที่มีเงินแม่จะซื้อปลาทูมาต้มเค็ม  หมูมาต้มเค็ม  เพื่อเป็นเสบียงเ็ก็บไว้กินหลาย ๆ วัน ........ บางวันแม่แกล้งผัดปลาดุก ผัดปลาเนื้ออ่อน ผัดปลาหมึก ที่มีรสเผ็ดจัด เพื่อให้ลูกชายกินข้าวน้อย ๆ ลง ......... พี่สาวที่มาเรียนครูแซวว่าน้องชายไส้ยาวเลยกินจุ ต้องไปตัดไส้ทิ้งซะบ้าง เรียนโรงเรียนวัด ..........  เสื้อขาด ตูดปะเป็นรูปหัวใจ ใบโพธิ์ .......... เอาข้าวใส่กล่องไปกินโรงเรียน สตางค์ไม่มี แม่ให้กินขนมกับแม่ค้า แล้วจะมาจ่ายเงิน ด้วยภาระที่ต้องส่งลูกเรียนพร้อมกันทั้งหกคน .........  พ่อมีความคิดให้ลูกชายคนโตไปเรียนไปรษณีย์ ....... ออกมาเป็นบุรุษไปรษณ๊ย์มีเงินเดือนกิน พ้นภาระพ่อแม่โดยเร็ว ดื้อสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลให้ได้ ........ พ่อแม่ภูมิใจ ....... เลยได้เรียนมาจนจบอุดมศึกษา.. จะเรียนต่อปริญญา ........ แม่หมดแรงส่ง.......เพราะน้องอีกห้าคนยังเป็นภาระหนัก.. น้อยใจยืมเงินแถวบ้านไปลงเรียนรามฯ ........... ได้งานเลยกัดฟันส่งตัวเองเรียน จนได้ปริญญาตรี............ มีงานดี ๆ มีความก้าวหน้า ........... แม่อยากจะมีบ้านของตัวเองไว้นอนตายสักหลัง ........ ร่วมกับน้องสาว....ซื้อบ้านให้แม่ได้นอนตายสมดังตั้งใจของแม่ที่อยากได้... พ่อก็อยู่อย่างสุขสบายในบ้านจนสิ้นบุญ ................. สิ่งที่น่ากลัวในวัยเด็ก คือนิทานของพ่อ ....... พ่อเล่าว่ามีครอบครัวอยากจนที่มีลูกมากถึงสิบสองคน ...... พ่อแม่ไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ไหว ......... ตัดสินใจจะเอาไปปล่อยในป่า ...... ลูกสาวคนสุดท้องแอบได้ยินพ่อแม่ปรึิกษากัน ......... เลยแอบเก็บก้อนหินเล็ก ๆ ไว้จำนวนหนึ่ง เมื่อพ่อแม่พาเข้าป่า ลูกสาวคนอื่น ๆ ไม่เดียงสา คิดว่าพ่อแม่พาไปเที่ยว แต่ลูกสาวคนเล็กแอบทิ้งก้อนหินไว้ตามรายทาง พ่อแม่หนีลูกทั้งสิบสอ่้งกลับบ้านมา .......... แต่ลูกสาคนสุดท้องสามารถนำพี่ ๆ ทั้งสิบเอ็ดคนกลับมาบ้านได้ พ่อแม่เด็ก ๆ ปรึกษากันว่าจะทำอีก ......ลูกสาวคนสุดท้องก็ได้รับรุ้อีก......แต่พ่อแม่ก็รู้ว่าลูกคนเล็กรู้เรื่อง เลยกักขังเอาไว้ในบ้าน ไม่ให้ไปเก็บก่อนหิน แต่ลูกสาวคนเล็กก็แอบขโมยข้าเปลือก .... มาโรยไว้ตามทางที่พ่อแม่พาไป ............ คราวนี้น้องคนเล็ก ......... ไม่สามารถพาพี่ ๆ กลับบ้านได้........เพราะข้าวเปลือกที่โปรยเอาไว้ถูกนกกาจิกกินไปหมดสิ้น ........หลงอยู่ในป่า ....... ผมจำได้แค่นี้... มาคิดอีกที........ทำไมพ่อเล่านิทานแบบนี้ให้ฟังนอกจากเรื่องสามก๊ก ....... คิดได้ตอนโตว่า .......... พ่อแม่ลำบาก........ยากจน ........ แทบจะเลี้ยงลูกหกคนไม่ไหว พ่ออาจจะมีความคิดที่จะทิ้งลูก หรือให้ลูกไปอยู่วัด ......... เพราะพ่อก็เคยเป็นศิษย์วัด บวชเรียนจนมีความรู้ออกมาทำราชการ ........ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 55 08:09:47 จากคุณ : กรกฏ (Stranger in your heart) เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 01:39:30

ความคิดเห็นที่ 12 จนมากค่ะ............ เด็กบ้านนอก พ่อถีบสามล้อ กว่าจะหาได้วันละ30บ. แม่ขายส้มตำ ช่วยกันทั้งบ้านได้กำไรวันละ50บ. หนี้สินเยอะแยะ กว่าจะทำนา ขายผัก ขายยาสูบเอาไป ใช้หนี้ได้ปีละครั้ง แทบกระอักเลือด ในบ้านมีเงินเหลือวันละ 1-2-10-20 บ.เรารู้เห็นหมด บางวันไม่มี ต้องไปเซ็นของร้านค้า มาให้ลูกๆกิน บางคืนได้ยินพ่อแม่คุยกันเรื่องจะไปหาเงินที่ใหน และแม่ก็ร้องไห้กับความจนบ่อยๆ เรายิ่งอยากออกมาหางานทำ ช่วยแม่หาเงินเร็วๆเลย  แต่ก็ต้องเรียนให้จบป.6ก่อน เราจบแค่ป.6 ต้องออกจากบ้านมาทำงานที่กทม. ทั้งที่สอบติดร.ร ดังในตัวจังหวัดได้ แต่ไม่มีเงินเรียน มาทำงานด้วยเงินเดือน400บ. จนวันนี้ปาเข้าปีที่22แล้วค่ะ เราทำงานเก็บเงินส่งบ้าน และใช้หนี้ให้แม่ หมดผ่านใน2ปี และทำบ้านใหม่ ซื้อที่ทางให้พ่อแม่ได้   จนทุกวันนี้ เรียกว่าสบายมากๆกว่าเมื่อก่อนเป็น100เท่าได้เลย เหนื่อยมากค่ะ  แต่ภูมิใจที่ทำให้พ่อแม่สบายได้ในทุกวันนี้  สู้ๆนะคะ จากคุณ : สาวถุงกาแฟ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 07:37:56

ความคิดเห็นที่ 13 ผมเล่าเรื่องความยากลำบากในชีวิตไว้หลายเรื่องอยู่ในบล็อก ตั้งแต่รู้ความจนอายุ ๒๔ ปี มีแต่ความลำบากยากจน อายุ ๒๕ ถึง ๓๕ ปีทำงานสร้างตนสร้างครอบครัว หลังจากนั้นจึงพ้นความลำบากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 07:55:58

ความคิดเห็นที่ 14 จนมาตลอดครับ จนเดี๋ยวนี้เลย ตอนเด็กนักเรียน ใช้เสื้อที่เขาเลิกใช้แล้วแจกมา เสื้อผ้าที่ใส่พรุนหมด ปักชื่อเหมือนคนอื่นไม่ได้ ต้องปักบนผ้าแล้วมาเย็บติด ปี37 เรียนมหาลัยใน กทม ได้เงินจากทางบ้านเดือนละพันห้า จากคุณ : คุณชายไร้รัก เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 09:19:23

ความคิดเห็นที่ 15 กิ๊ฟสุดท้ายให้คุณพี่ขวัญชัยเลยค่ะ  เพราะตัวเองก็เคยทำให้แม่ร้องไห้ ความเพราะเราไม่เข้าใจแม่  ความเอาแต่ใจของตัวเอง  แต่ตอนนั้นก็ ยังเด็กมาก  ไม่เข้าใจความคิดของผู้ใหญ่ จากคุณ : คนชอบดอกไม้ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 10:19:53

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่จนมากเหมือนหลายท่านข้างบน แต่พ่อแม่ก็ทำงานหนักมาก บางทีต้องกลับดึกก็ต้องฝากเราให้เพื่อนบ้านช่วยดูแล นึกกลับไปก็สงสาร ตอนนั้นเด็กยังไม่รู้จักคิด ตอนนี้พ่อเสียแล้ว เหลือแม่ก็เลี้ยงท่านให้ดีที่สุด เอาลูกเราให้เลี้ยงซะสองคน ดูแล้วท่านมีชีวิตชีวาดีเมื่อได้รบกับหลานๆ จากคุณ : I love Alpha เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 15:02:48

ความคิดเห็นที่ 17 เราเพียงจน เพราะความทะเยอทะยานของตนเอง เราเพียงลำบาก เพราะเราคร้า่นใช้แรงกาย เราเพียงอด เพราะไม่ประสาเรื่องสรรหาของดื่มกิน เราเพียงต้อยต่ำ เพราะมองแต่สวรรค์เบื้องบน วันนี้ ผมก็จน วันนี้ ผมก็ยังลำบาก วันนี้ ผมก็ยังอดอยู่ วันนี้ ผมก็เสมือนต้อยต่ำ แต่ผมก็มีความสุขกับครอบครัวเล็กๆ กิน อยู่ ทุกข์ สุข ด้วยกัน กาลข้างหน้า ก็คาดหวังให้มีความมั่นคงเช่นกัน สะท้อนใจไม่อยากให้สภาพเศรษฐกิจ และสังคมตอกลิ่มความแตกต่างให้มากกว่านี้ เวลาเปิดโทรทัศน์ หลีกเลี่ยงการดูโฆษณาไม่ใช่เพราะเบื่อ แต่เพราะไม่อยากตกเป็นทาสของการแสวงหา และสะสมจนเกินจำเป็น อยากรู้ อยากเข้าใจ จขกท   และหรือเพื่อนในกระทู้     ว่านึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไรหรือไม่ หากมี หากใช่ ก็ขอเป็นกำลังใจด้วยคนครับ  และยังมีคนเหมือนเราอีกมากมาย จากคุณ : labor_pu เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 17:08:58

ความคิดเห็นที่ 18 ต้องขอบคุณพระเจ้าอยุ่หัวของเราที่พัฒนาความเป็นอยู่ของประชากร จากคุณ : chefknife เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 19:42:41

ความคิดเห็นที่ 19 ... จากคุณ : ธีรภัทร์2 เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 01:03:52

ความคิดเห็นที่ 20 "ความจน" เป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาก มันเป็นเพื่อนผมมานานมาก พ่อเสียไปตอนเรียนหนังสือ ป.1 ต้องย้ายตามแม่ ไปเลี้ยงควายอยู่กับยาย ตา มีน้องๆ อีก 5 คน สวรรค์ให้เรียนเก่งมาหน่อยหนึ่ง เรียนทุนมาตั้งแต่จบจาก ป.4 จนจบวิชาครูขั้นต่ำสุด แล้วก็หยุด ทั้งๆ ที่ได้ทุน ระหว่างที่เรียนประถม มัธยม ก็เรียนๆ หยุดๆ ตัดใบตอง หาบใบตองมาขายแม่ค้า  หาไม้ฟืนขายร้านต้มกาแฟ เสาร์ อาทิตย์ รับจ้างคนข้างบ้าน เขาเลี้ยงควาย วันละ 5 บาท เช้าๆ รับจ้างเขา ขนขี้ควาย ด้วยมือเปล่าๆ สองมือกอบ หอบซัด เพราะเจ้าของบอกว่า ถ้าใช้จอบขูด จอบมันจะขูดเอาดินที่พื้นคอก เป็นหลุม เป็นร่อง เขาจ้างมาอย่างนั้น เราอยากได้เงินก็ต้องทำ สมัยที่เรียนครู อยู่ระจำ มีที่พัก มีข้าวกิน เท่านี้ก็ดีเหลือล้น ทางบ้านให้ไปเดือนละ 100 บาท ค่าขนม ค่าผงซักฟอก สบู่ซักเสื้อผ้า ซื้อน้ำมันก๊าดใส่ตะเกียง จุดตามอ่านหนังสือ ทำการบ้าน ปิดภาคเรียน หางาน ก่อสร้าง งานกุลี จับกังเหมือง เขารู้เขาสงสาร ให้ทำงาน แบบไม่กดค่าแรง เพราะอย่างน้อยก็ได้เท่าเขาคนอื่นนั่นแหละ จากที่ยากจน จนสนิทกับความจน จึงต้องคิดหาวิธี ที่จะช่วยลดค่าใช้จ่าย หัดตัดผม ตัดให้น้องๆ ผู้ชาย ตั้งแต่เรายังเล็ก เรื่องเย็บปัก ถักร้อย ก็พอจะทำได้อยู่ เขาปักหมายเลข โรงเรียน สมัยก่อน ภก.๕ เขาจ้างๆ กัน เฮ่ย ไอ้นั่นนะ เห็นแล้วมันไม่ยาก ทำเองก็ยังได้ ไม่สวยเท่าไร แต่ "ไม่ต้องจ่ายเงิน" เรื่อง เหล้า ยา การพนัน ไม่เคยฝัน หรือ คิดจะเข้าใกล้  มันเลยได้เป็นแบบอย่างให้ลูกๆ ทำงานไป ก็ ได้แต่คิด เราเคยจน เคยยาก ลำบากมาหนอ  ทำอะไร กับใครเขา  อย่าได้คิด เบียดเบียนเขา ด้วย ตำแหน่งหน้าที่การงาน  คนยาก คนจน เราต้องยิ่งหาทางช่วยเหลือเขา เท่าที่เรามีหนทาง ที่สำคัญ  อย่าได้อยากได้  "สิ่งที่ไม่สมควรได้ หรือ น้อมลาภเอามาเป็นของเราเอง" ผ่าน หนาว ผ่านร้อนมาได้ จนเกษียณ ได้ จะหกปีแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเพื่อนสนิท กับ "นายจน" เหมือนเดิม   สงสัยต้องคบเขาเป็นเพื่อน  จนวันตายนั่นแหละครับ 5  5   5 จากคุณ : ขอนเก่า เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 15:29:54

ความคิดเห็นที่ 21 เคยค่ะ จนมาก เล่าแล้วอยากร้องไห้ พ่อแม่เป็นชาวนายากจน ครั้งหนึ่งพี่ชายเอาข้าวคลุกน้ำตาลโรยมะพร้าวขูดให้กิน ลูกสาวของป้าคนหนึ่งเอาข้าวหัก(ปลายข้าว)ที่สมัยก่อนต้มให้หมูกินมาหุงให้ เพราะเราไม่มีข้าวสาร มีอยู่ปีหนึ่งหนาวมาก ป้าต้องเอากระสอบมาห่มทับบนผ้าห่มให้ แต่นับว่าโชคดีได้เรียนหนังสือ มีการศึกษาไม่น้อยหน้าใครในหมู่บ้าน ด้วยความทะเยอทะยานของตนเองทั้งนั้น พ่อแม่ไม่อยากให้เรียนเพราะเป็นผู้หญิง และไม่มีเงินส่งเรียน เรื่่องลำบากไม่ต้องพูดถึง ตอนเรียนม.ศ.1-ม.ศ.3 ต้องระเหเร่ร่อนไปอาศัยบ้านป้า คนโน้น คนนี้ เพราะบ้านไกลโรงเรียนไป-กลับลำบาก ค่าเทอมแค่40บาท ป้ายังไม่มีจ่ายเลย รองเท้ากีฬาก็ไม่มีเงินซื้อ พี่ชายไปรับจ้างแทงดินยกร่องเอามาให้ กลางคืนไปขายกล้วยทอดงานวัด เสาร์อาทิตย์หาบขนมจีนขาย จำได้ว่าหนังสือเรียนม.ศ.1 คุณครูชื่อ-นาม-หามาให้ ทราบทีหลังว่าท่านย้ายไปสอนที่ม.สยาม เกษียณแล้วแน่นอน มีโอกาสอยากไปกราบจริงๆ ปีต่อๆไปก็ได้ทุนบ้าง ครูอาจารย์ทุกท่านช่วยเหลือ รวมถึงรุ่นพี่ให้หนังสือใช้แล้วมาเรียนจนจบมัธยม ช่วงป.ตรีได้ทุนรัฐบาลและมีผู้อุปการะคุณอีก ด้วยเหตุนี้จึงให้ทุนการศึกษาและเลี้ยงเด็กกำพร้าบ่อยมาก มีเด็กในอุปการะหลายคน จุดเทียนให้สว่างต่อไปค่ะ บอกลูกไว้ว่า แม่ไม่ต้องการให้เลี้ยงดู ขอให้ช่วยคนจนและที่แม่มียกให้หมดเพียงแต่แม่ต้องแบ่งให้เด็กจนๆบ้าง ไม่ว่า ไม่เสียดายนะ จากคุณ : แม่อ๊บ (obst) เขียนเมื่อ : วันต่อต้านยาเสพติดโลก 55 03:27:17