พ่ายแพ้....ยับเยิน และก็คงจะแพ้ต่อไป....อย่างยอมจำนน,,ครับ
|
|
ทุกเช้า...ผมจะตื่นราวๆ 6:30 ทำโน่นทำนี่ แล้วจึงเข้าออฟฟิศราวๆแปดโมง ก่อนจะเริ่มทุกอย่าง ผมจะเปิดเพลง และ ต้องมีกาแฟคาปูเย็น เพื่อกระตุ้นให้กระฉับกระเฉง แต่...วันนี้แม่บ้านไม่มาครับ หน้าที่ของแม่บ้านอันสำคัญยิ่งยวดคือจะต้องเดินออกไปซื้อกาแฟเจ้าอร่อยที่ปากซอยครับ....ลังเลว่าจะออกไปเองดีมั้ย? แต่อยู่ๆ ก็มีเสียงเย้ยหยันดังก้องขึ้นในสมองครับ...
"เมิงเป็นทาสไอ้น้ำดำๆขนาดนั้นเลยหรือ...ทุด!!! ถ้าไม่ได้แดรกมัน เมิงจทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย..."
ครับ...ผมเลยฮึดครับ โอเค...ปีหนึ่งกินกาแฟราวๆ 800 กว่าแก้ว ไม่กินสักวันจะเป็นไรไป...
ก้มหน้าก้มตาทำงาน ความรู้สึกมันแหม่งๆครับ เหมือนกับมันไม่คมชัด อธิบายไม่ถูก....คือทุกที อึกแรกของกาแฟขมหวานมันเหมือนเปิดสวิชไฟให้สว่างครับ ประสาทสัมผัสมันจะคมชัด แต่พอไม่กิน มันอึนๆ เหมือนมึนอ่อนๆ หนืดๆ แต่เอาน่า เดี๋ยวก็ชิน...ถ้าคุณเป็นคนติดกาแฟคุณน่าจะเข้าใจครับ...
เสียงโทรศัพท์ดูจะดังก้องกว่าทุกวัน...ทำเอาผมสะดุ้ง เอ ทำไมประสาทอ่อนกว่าทุกวันหว่า...
"น้องซอยขา พี่ขอเลื่อนนัดจากศุกร์เป็นพรุ่งนี้นะคะ พอดีจะไปสิงคโปร์ ไหวมั้ยคะ แบบของพี่เสร็จหรือยัง?"
"เอ่อ เดี๋ยวขอเช็คก่อนนะครับ แต่น่าจะได้ครับ" เอ กรูติดนัดอะไรทำไมนึกไม่ออก แบบถึงไหนหว่า ตาย 5 ยังไม่ได้เลือกวัสดุ สีผ้าม่านก็ยังไม่ได้ขอตัวอย่าง เอ ทำไงดีวะ...หรือ เสนอไปแบบไม่ครบ แล้วค่อยส่งตามไป...
ระหว่างที่กำลังขบคิด ยายบี๋ ดีไซเนอร์ที่ผมจ้างมา โผล่เข้ามา "พี่ซอย โรงแรมที่สมุย เขาขอปรับแบบค่ะ ติดฮวงจุ้ย...จะขอย้าย เคาน์เตอร์ต้อนรับไปอีกฝั่งหนึ่ง หนูดูแล้วมันจะกระทบกับ ลายปูพื้นที่เราสั่งทำไปแล้ว พี่จะให้หนูเบรคคนทำลายพื้นก่อนไหมคะ หรือ ว่า จะให้หนูลองปรับผังดู...อ้อ พี่ศรีบอกว่า ผ้าไหมที่สั่งทอคงไม่ทัน พี่จะเอายังไง..จะเลือกผ้าที่มีอยู่แล้วมั้ยคะ"...
โทรศัพท์ ดังกระหึ่ม จนผมสะดุ้ง ความคิดที่พยายามรวบรวมเพื่อจะตอบปัญหาให้ลูกน้องไปทำ มันกระจัดกระจายเปิดเปิง งงๆครับ เสียงผู้รับเหมาที่ทำกันมานาน เสียงแมร่งดังจนเจ็บหู "พี่ อิ๊บหายแล้ว ไอ้ช่างตู้ลอยในครัว มันดันยิงตะปูยึดตู้ไปโดนท่อน้ำ...เจ้าของห้องด่าเช็ด พี่โทรไปเคลียร์หน่อย สงสัยต้องรื้อตู้ครัวใหม่ แล้วต้องเปิดผนังซ่อมท่อ..."เอ๊า...งานเข้าแล้วกรู หัวเริ่มมึนแบบเจ็บๆ เพิ่งเก้าโมงกว่าๆเอง แล้วทั้งวันที่เหลือจะเป็นไงวะ
อยู่ๆ สมองผมก็ไม่รับข้อมูลครับ...มันเหมือนไฟตก ติดๆดับ...ผมลุกขึ้นยืน เดินผ่านหน้ายายบี๋ ที่รอคำตอบ "พี่ตกลงจะเอายังไงคะ..หนูจะ..."
"ยายบี๋ ทำไปเลยจ้ะ เอาแปลนผังมาคุยกัน เดี๋ยวพี่มา..."
"พี่จะไปไหนคะ..ทางสมุยเขาอยากให้พี่ไปพบซินแสด่วน เพราะซินแสจะไปเมืองจีน พี่จะว่างไปเสาร์นี้มั้ยคะ? อ้อ พี่ ไฟช่อที่พี่เลือก มันมีไม่ครบหกชุด พี่จะเลือกใหม่หรือเปล่าคะ ? อ้าว..พี่จะไปไหนคะ?"
"พี่ต้องไปทำธุระด่วนเด๋วมา...มีอะไรเธอรับไว้ก่อน"
"แต่พี่.."
"บอกว่าเดี๋ยวมา " ยายบี๋ทำหน้าตกใจที่ผมเสียงเขียว เพราะผมไม่เคยเขียวครับ...
ผมสาวเท้าตรงรี่ไปยังปากซอย...
ครับ...อีนังแม่บ้าน...ถ้าหล่อนไม่กำลังจะตาย ห้ามขาดงานเด็ดขาด!!!!
แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 55 10:29:44
แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 55 10:22:41
| จากคุณ |
:
ผู้ชายซอยสิบ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
24 ต.ค. 55 10:16:00
|
|
|
|
