กลับมาจากเขาหลักแล้วครับ กลับมาด้วยความรู้สึกหดหู่ และสยองขวัญ เมื่อได้เข้าไปดูได้เห็น ณ สถานที่เกิดเหตุจริงๆ เรื่องราวต่างๆนานาก็คงไม่ต่างไปจากที่เพื่อนคงได้รับผ่านสื่อต่างๆอยู่แล้ว แต่ขอบอกว่า เมื่อเข้าไปเห็นของจริง มันยิ่งกว่าดูจากข่าวมากนัก
เมื่อไปถึงเขาหลัก เข้าที่พักเรียบร้อยก็ออกตระเวนหางานทำ แต่ด้วยอารมณ์ของคนที่ทำงานที่นั่น ทำให้เราแทรกตัวเข้าไปลำบากมาก ก็ได้แต่ดูอยู่ห่างๆ เพราะเป็นวันแรก ยังมองไม่เห็นภาพ ก็เลยตกลงกันว่า ไปเก็บภาพกันดีกว่า เพราะทางทีมงานต้องการภาพไว้ทำนิทรรศการเมื่อถึงวาระครบ 1 ปี ยิ่งเมื่อออกไปเก็บภาพ ก็ยิ่งระทึก จะเห็นใบประกาศปิดทั่วไปหมดเพื่อตามหาคนหาย
วันที่ 2 ก็เริ่มงานใหม่ คือ รวบรวมข้อมูลคนหาย แล้วต้องโทรศัพท์ไปตามบรรดาญาติที่เป็นผู้แจ้งเอาไว้เพื่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติม แต่ทำไปได้แค่ 15 รายก็ต้องถอย เพราะแต่ละรายที่โทรไปถาม ทันทีที่รับสายแล้วแจ้งว่า โทรมาจากศูนย์ข้อมูลคนหาย น้ำเสียงของปลายสายจะแสดงความยินดีจนเห็นได้ชัดเจนมาก แต่เทื่อบอกว่า โทรมาเพื่อขอข้อมูลเพิ่มเติม น้ำเสียงจะเปลี่ยนเป็นเศร้าทันที บางคนคุยไปร้องไห้ไป บางคนก็ขอความกรุณาว่า ถ้าได้รื่องแล้วโทรบอกด้วยนะ ..... โอย ทำอยู่ได้แค่ 15 รายก็ต้องเลิก ตั้งหลักใหม่
วันที่ 3 ออกไปเก็บสิ่งของเพื่อเอาไว้ทำนิทรรศการพิพิธภัณฑ์ จนเที่ยงก็เตรียมตัวกลับ
เนื่องจากว่า วันที่ 2 รถเสีย ต้องเรียกรถจาก กทม ให้ลงไปลากกลับ คือ นายต้นแตง ทำให้ต้นแตงกไม่ได้อยู่ช่วยงานที่เขาหลัก ต้องเป็นภาระลากรถผมกลับจนได้
ไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว มีแต่ความเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น และความสยดสยองต่อสิ่งที่เห็น ขอให้ดวงวิญญาณทุกดวงได้เดินทางไปสู่ที่สงบ ณ สัมปรายภพ
จากคุณ :
tomdenver 
- [
11 ม.ค. 48 13:33:35
]
เรื่องเล่าจากเขาหลัก
