"โอเลี้ยง"สุนัขพันธ์ุเทอร์เรียสีเทาที่ถูกทิ้ง...เห็นเค้าครั้งแรกวิ่งคู่มากับครอกเกอร์ในตอนแรกยังไม่ทันได้ช่วย...จนคุณ.ก้อยมาหาพบในตอนหลังในป่ากล้วยข้างทางที่เอาข้าวไปแจกหมาเป็นประจำ... ได้เจอแต่เทอร์เรียและได้นำกลับมาบ้านด้วยสภาพขนเป็นสังกะตังแทบทั้งตัว
เราสองคนช่วยกันตัดขนเสียทิ้งและอาบน้ำให้เค้าในยามดึกของคืนวันศุกร์ที่ 27 พ.ค.2548...และคุณ.ก้อยได้ให้ชื่อใหม่กับเค้าว่า"โอเลี้ยง"นับจากนั้นมาจากสุนัขที่เหมือนวิ่งใช้เวรใช้กรรมไปวันๆ จากการถูกเจ้าของเก่าเลวๆนำมาทิ้ง...ต้องคอยหลบซ่อน...กลัวถูกหมาเจ้าถิ่นขย้ำเอา...ได้กินบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้...ก็เหมือนหมดเวรหมดกรรม...ได้มีบ้านอยู่ได้รับความรักอย่างเต็มที่...จากที่ดูซึมๆหวาดระแวงในตอนแรก...กลับกลายมาเป็นเด็กน้อยที่แสนจะขี้อ้อน ขี้ประจบ...ชวนคุย...ชวนเล่น...และมีความสุขในการได้เล่นกับตัวที่อยู่มาก่อนและที่ตามมาทีหลังเค้าอีก
โอเลี้ยงแทบไม่เคยสร้างปัญหาจะมีก็แต่ช่วงแรกๆที่เค้าอึ ฉี่ ไม่เป็นที่เป็นทาง...ถึงขนาดขึ้นไปอึบนที่นอนโซฟา...สร้างความหงุดหงิดให้นิดหน่อยก็มีทำโทษไปบ้างให้เค้ารู้...โอเลี้ยงจะได้ออกมาอึและฉี่นอกบ้านพร้อมกับ..ส้มโอ..ปู่สวาดและฟักทอง...ซึ่งผมขอบอกว่าผมตามดูแลอย่างดี...เก็บอึทุกกองของพวกเค้า...บ้านไหนรังเกียจก็พยายามให้ออกห่าง...ผมบอกได้เลยว่าเค้าจะอึกันบนถนนใหญ่เป็นส่วนมากและผมเก็บทุกกอง...หรือถ้าเข้าซอยก็ตามเก็บจนหมดไม่เคยทิ้งไว้
จนเมื่อคืนนี้ 26 มีนาคม 2549 โอเลี้ยงซึ่งไม่เคยเก็บอะไรกินดันไปเจอเศษชิ้นอะไรเล็กๆก็ไม่รู้ผมหันไปเห็น...เค้ากำลังเอาเข้าปากก็รีบดุให้คายทิ้งและพยายามเอาออกจากปากแต่เค้ากลืนลงไปแล้ว...ผมก็หยิบเศษชิ้นเล็กที่เหลือขึ้นมาดูมันแห้งๆกรอบๆดมดูก็ไม่รู้ว่าอะไรไม่มีกลิ่น...เหมือนเศษใบไม้แห้งก็คิดว่าไม่มีอะไร...เค้าก็วิ่งกลับเข้าบ้านไป...เข้ามาก็ยังมาเล่นกับฟักทองอยู่เกือบครึ่งชม.เล่นอยู่บนเก้าอี้รับแขกที่ผมนอนกับพวกเค้าเป็นประจำ...อยู่ๆโอเลี้ยงก็ชักกะตุก..ตัวสั่น..อย่างแรงก้อยรีบเอาเม็ดคาร์บอนมาให้กินและรีบออกไปซื้อไข่...ส่วนผมกับแม่ช่วยเอาเกลือผสมน้ำให้กินจนได้ไข่มาก็ตามลงไปอีกเพื่อช่วยเหลือเบื้องต้น...โอเลี้ยงก็แทบจะไปแล้วหยุดนิ่งไปแล้วกะตุกขึ้นมาอีก...ก้อยรีบเอารถออกเพราะรพ.แถวบ้านปิดหมดแล้ว[ประมาณ3ทุ่มครึ่ง]
ก้อยรีบขับรถมุ่งไปรพ.ที่เปิด24ชม.อย่างเร็วที่สุดด้วยน้ำตานองหน้า...ส่วนผมอุ้มโอเลี้ยงที่เต็มไปด้วยอ๊วกและน้ำลายเหนียวๆที่เลอะไปหมดบนแขนและไหล่ซ้ายและช่วยกระตุ้นเค้าไปตลอด...และด้วยเสียงร่ำไห้ของก้อยที่บอกให้โอเลี้ยงสู้แม่อุตส่าห์ช่วยหนูมานะ...โชคของโอเลี้ยงไม่ดีเลยรถมันติดตรงทางออกถนนเลียบครองปะปาเพราะมีรถชนกันตรงทางออกถนนแจ้งวัฒนะ...ตลอดทางโอเลี้ยงชักกะตุกไปตลอดและนิ่งไปก่อนถึงทางออกประมาณ 500 เมตรแต่หัวใจยังเต้นแล้วก็ค่อยๆหยุดไปก่อนที่จะออกไปถึงหมอได้ประมาณ 5 นาที...ถึงมือหมอก็สายไปซะแล้ว
ก้อยทรุดลงไปกับพื้นในรพ.ผมก็ได้แต่กอดโอเลี้ยงไว้ด้วยจิตใจเหม่อลอย...มันบอกไม่ถูกไม่มีน้ำตาออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว...มันตกในครับ...ก้อยออกมาจากรพ.ก็ทรุดตัวลงไปร่ำไห้อีกครั้ง...ผมรู้ว่าใจก้อยแตกสลายไปแล้ว...ตลอดทางกลับบ้านไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากเรา 2 คนเลย...มันเงียบวังเวงสิ้นดี
กลับถึงบ้านผมอุ้มโอเลี้ยงเข้าไปนั่งบนเก้าอี้นอนของเรา ออมสิน..สวาด..แตงโม..ฟักทอง....เข้ามารุมล้อมดมโอเลี้ยงกันใหญ่...โดยเฉพาะฟักทองเข้ามาเอาจมูกดันโอเลี้ยงและเห่าเรียกให้ลงมาเล่นกัน..ผมได้แต่บอกเค้าว่าพี่โอเลี้ยงไปแล้วลูก.พร้อมกับน้ำตาและปล่อยโฮออกมาในตอนนั้น
ก้อยต้องไปคลุกข้าวที่ทำคาไว้เพื่อไปเลี้ยงหมานอกบ้านส่วนผมเอาโอเลี้ยงไปอาบน้ำครั้งสุดท้ายให้กับเค้าท่ามกลางเพื่อนๆที่อยู่ด้านนอกมามุงดูว่าโอเลี้ยงเป็นอะไรไปพ่อ...และเช็ดตัวเค้าให้แห้งเอามาวางบนผ้าดำที่จะใช้ห่อตัวเค้าไม่ให้เปรอะดิน...แล้วไปขุดหลุมให้เค้านอนหลับอย่างสบายเคียงข้างกับพี่ๆที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
มันเป็นการขุดหลุมที่ไร้เรี่ยวแรงสิ้นดีขุดไปน้ำตาก็ไหลไปคงเหมือนก้อยที่คลุกข้าวไปกับน้ำตาที่นองหน้า...ทุกแรงขุดที่ทิ่มลงไปมันช่างทิ่มแทงหัวใจตัวเองสิ้นดี...ทำไมโอเลี้ยงต้องมาตายแบบนี้เค้าไม่เคยทำใคร...เค้าเหมือนขึ้นสวรรค์แล้วที่ได้มาอยู่ในมือแม่ก้อย...ทำไมต้องมาเป็นอย่างนี้...พ่อไม่ดีเองไม่เฉลียวใจว่ามันจะทำอีก...มันเคยวางยาหมาตายมาหลายตัวแล้ว....แต่มันยังอยู่ดูเป็นผู้ดีเป็นครูบาอาจารย์มาก่อนทำไมจิตใจมันถึงได้โหดร้ายนัก...มันไม่เห็นมั่งหรือว่าผมเดินตามเก็บขี้หมาตลอดทุกครั้งที่มันเห็นสายตามันบ่งบอกถึงจิตใจมันได้เลย...มีคนอื่นที่ปล่อยหมาแล้วไม่ตามดูทำไมไม่ไปจัดการเล่า...มาโยนยาพิษเรี่ยราดอย่างนี้ทำไม...ผมรู้ได้ว่ามันทำแม้จะไม่เห็นก็ตาม...มีคนบอกผมไม่ให้พยาบาท...แต่หวังว่าซักวันจะได้ยินข่าวว่ามันเจ็บป่วยอย่างทรมานจนตายด้วยพิษไข้ภายในกระเพาะ..ลำไส้..ปวดแสบ..ปวดร้อน..ตายไปอย่างทรมานเหมือนที่โอเลี้ยงและหมาตัวอื่นๆโดน
"โอเลี้ยง...พ่อกับแม่ขอให้ดวงวิณญาณอันบริสุทธิ์ของลูกจงขึ้นสู่สรวงสวรรค์นะลูก...ถ้าโอเลี้ยงยังไม่ไปไหนมาหาพ่อก่อนนะ...มาแทรกตัวขอนอนซบอกพ่อเหมือนทุกครั้งที่เรานอนด้วยกันทุกคืนตลอด 10 เดือนที่ลูกได้มาอยู่กับพ่อกับแม่นะลูกนะ...พ่อรักโอเลี้ยงที่สุดเลย...และขอโทษก้อยด้วยที่ต้นช่วยคุ้มครองชีวิตโอเลี้ยงไว้ไม่ได้...พ่อขอโทษนะลูก"
ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและร่วมส่งดวงวิณญาณของโอเลี้ยงขึ้นสรวงสวรรค์นะครับ...ถ้าไม่รังเกียจขอโหวตให้โอเลี้ยงหน่อยนะครับ...ขอบคุณครับ
ผมจะลงรูปเค้าเยอะหน่อยนะครับ
เมื่อเช้าพ่อออกไปตักบาตรใส่ไข่พะโล้ขาหมูติดกระดูกชิ้นเล็กๆไปให้โอเลี้ยงได้แทะเล่นด้วยนะกับปลาทับทิมทอดไปให้นะ กรวดน้ำส่งไปให้แล้วหวังว่าโอเลี้ยงจะได้กินนะ รัก..จากพ่อต้นแม่ก้อย
แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 15:46:49
แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 15:39:57
แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 18:52:27
แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 18:28:57
จากคุณ :
น้องเงิน 
- [
27 มี.ค. 49 17:05:53
]
"โอเลี้ยง"พ่อขอโทษ"ขอเชิญเพื่อนๆร่วมส่งวิณญาณโอเลี้ยงสู่สรวงสวรรค์หน่อยครับ
โอเลี้ยง.....
โอเลี้ยงไม่เหงาแน่นอน บนโน่นมีเพื่อนๆ 
