ต่อจากเมื่อวาน
หลังจากที่ระบบขับถ่ายเป็นปกติสุขแล้ว คืนนี้พูห์ก็เดินมาขอนอนด้วย
วิธีการของเขาก็คือ เดินมาเกาะขา เราก็จับเขาขึ้นบนที่นอนแล้วก็อ่านหนังสือต่อ
พูห์ไม่หยุดแค่นั้น เวลาที่เรียกร้องความสนใจ จะมานอนทับหนังสือ
เราก็ต้องหยุดอ่าน แล้วคุยกะเขา บอกว่า
"นอนเยอะๆนะลูกนะพรุ่งนี้หนูต้องไปหาคุณหมอ ทำขาให้หาย"
เขาก็ยื่นๆหน้ามาจุ๊บๆ เป็นอันรู้ว่า คืนนี้ขอนอนใกล้ๆ
ได้เลยคนสวยของแม่
เช้าตื่นขึ้นมา
ท่าทางจะหิว เดินหาจานอาหาร ชามน้ำ
เลียปากแผลบๆ น่าสงสาร แต่ไม่ได้ แปลว่าไม่ได้นะลูก
สองคนแม่ลูกไปถึงโรงพยาบาล 12.13 ชั่งน้ำหนัก
จากที่เคยหนัก 2.75 กก. คราวนี้เหลือ 2.50 หายไปสองขีดกว่า หน้าแหลมเลย เสร็จกระบวนการทางเอกสารก็ขึ้นไปรอคุณหมอที่หน้าห้องผ่าตัดชั้นสอง พี่ๆ น้องๆ ของพูห์เยอะไปหมดเลย
เราเลี่ยงออกมานั่งด้านนอกมีโตีะยาวและเก้าอี้พร้อม
ได้การเลย เอาพูห์ออกจากตะกร้าที่เล็กสำหรับเขาไปซะแล้ว ปูผ้าบนโต๊ะ จับเขานอน พูห์ทำท่าทางแปลกๆ มองซ้ายมองขวา แล้วพยายามจะมาเกาะที่อกแม่ เล่นเอาแม่ตกใจไปด้วย ลูกนะลูก
"เราเลยถามเขาว่าหนูเป็นอะไร หนูกลัวอะไร"
พูห์ร้องเบาๆออกมาครั้งนึง แล้วซุกที่อกเราตัวสั่น
ก็เลยกอดเขาไว้ แล้วคุยกับเขาตลอดเวลาจนหลับไป
ในที่สุดก็ถึงเวลา
คุณหมอเรียกเข้าห้องเตรียมผ่าตัด ขึ้นโต๊ะเหล็กเย็นเฉียบ คุณหมอดูอาการแผลที่หน้าท้องเปิด ดีที่ไม่ลึกถึงช่องท้อง แต่ก็ต้องเย็บใหม่ คุณหมอเขาของเหลวจากช่องท้องไปเพาะเชื้อ เย็บท่อที่เสียบไว้อีกครั้ง แล้วต่อสายยางให้ฉี่ออกมา พูห์จะสะอาดขึ้น แม่ก็จะเหนื่อยขึ้น เพราะต้องคอยเดินยกหางพูห์ เอิ๊ก คราวนี้พูห์มีหางสองหางเลย แล้วก็ได้ยาปฏิชีวนะตัวใหม่ที่คุณหมอบอกว่า ดีกว่าเดิมมากิน เพี้ยงง หายเร็วๆนะลูกสาวแม่
อีกปัญหาที่ตามมาคือ
เราสังเกตุว่าตอนที่พูห์อึไม่ออก ที่ด้านซ้ายของท้องมีก้อนดำ นิ่มๆ พออึออกไปแล้วทีดำๆก็หายไป แต่ยังตุงๆที่หน้าท้อง คุณหมอคลำๆ บีบๆ ดู แล้วบอกว่าสงสัย กล้ามเนื้อฉีกลำไส้เลยหลุดออกมานอกช่องท้อง อุแม่เจ้า... พูห์ต้องผ่าตัดเอาลำไส้กลับที่เดิมอีกครั้ง ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
ถึงช่วงก่อนวางยา
คุณหมอฉีดยานำก่อนวางยาสลบ เราเห็นเขาเงยหน้าขึ้นมอง เราเลย ก้มหน้าไปบอกเขาว่า "พูห์จ๋า แม่อยู่นี่เดี๋ยวขาจะหายแล้วนะ " ผู้ช่วยเอาครีมขึ้ผึ้งป้ายตา
ต่อสายน้ำเกลือ ไม่กี่นาทีเขาก็หลับ
เรารอตั้งแต่บ่ายโมงกว่าถึงห้าโมงกว่า พูห์ถึงผ่าตัดเสร็จ ระหว่างที่รอ เราเดินลงไปทานอาหารมื้อแรกของวัน กลับขึ้นมาสักพัก ก็หันไปกระดาษสีขาวเขียนคำว่า "พูห์" ตัวเบ้อเริ่ม ข้างๆเป็นสุภาพสตรีสง่างามร่างบางทานหนึ่ง เราก็เลยรีบเข้าไปสวัสดีทักทาย ป้าจายค่ะ ป้าจายมาเยี่ยมพูห์ ระหว่างที่รอพูห์เราเลยได้คุยอะไรเยอะแยะกับกับป้าจาย ที่ตอนนี้เราขออนุญาตเรียก "พี่" ไปเรียบร้อยแล้ว
พอแนะนำตัวกันเสร็จสรรพ เราก็คุยกันสารพัดเรื่องตั้งแต่ ธรรมะ แมว หมา การเมือง หนังสือ เราผ่อนคลายไปเยอะระหว่างการรอคอย จนกระทั้งมีคนเข็นรถออกมา เราเห็นแว้บเดียวก็แน่ใจว่าต้องเป็นพูห์ รีบลุกขึ้นไปดู ก็หายเข้าไปในห้องเอ็ซ์เรย์ซะแล้ว ช่วงที่เข็นออกมาเราก็แน่ใจว่าพูห์แน่ๆ ดีใจขึ้นมานิดนึงที่เห็นลูก ตะกายขาอยู่บนรถเข็น เพราะหนูยังมีลมหายใจแน่ๆ
รออีกพักใหญ่ จนคนกลับไปหมด เราถึงได้เข้าไปดูลูก รับลูกกลับออกมา
พูห์กำลังจะฟื้นหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ในตะกร้าโรงพยาบาล น่าสงสารแท้เชียว
คุณหมอแนะนำอะไรอีกครู่เราก็ได้พูห์กลับบ้าน สรุปว่าการผ่าตัดครั้งนี้ พูห์ปลอดภัยดีค่ะ
ป้าจายทักทายพูห์ว่า "หน้าแหลมเชียว" อิอิ ซูบไปหน่อยเดียว กลายเป็นจิ้งจกเลยลูกสาวชั้น เราลงลิฟต์จะกลับบ้าน ป้าจายยังมีน้ำใจกรุณามองหาแท๊กซี่ น่ารักจริงๆ ขณะที่เรามองหารถอยู่ก็เหลือบไปเห็นรถข่าวไอทีวี จอดอยู่ใกล้ๆ ตึก
แอบคิดในใจเล่นๆว่า ไอทีวี มาทำข่าวลูกสาวคนสวยของเรารึกป่าวนะ อิอิ
อย่างน้อยก็มีอะไรมาช่วยยกแก้มให้ยิ้มได้บ้างวันนี้
ตอนนี้ 20.16 พูห์ยังหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ในกล่อง ฤทธิ์มากจริงๆ คนสวยของแม่ จบข่าวการผ่าตัดพูห์ค่ะ
ไม่ต้องใส่เผือกแล้ว ดูสิคะ เป็นแมวโกร๋นเลย สวยไปอีกแบบ
แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 49 20:56:15
~~หนูไปใส่เหล็กมาแล้วค่ะ หายคราวนี้จะเป็นแมวพูห์ขาเหล็ก~~
