เกือบสูญเสียลูกชายอันเป็นสุดที่รักไปจากความรู้เท่าไม่ถึงกาล..ขอเท้าความเล็กน้อย ลูกชายชื่อข้าวก่ำค่ะ เพื่อนเจเจยุคหินจะเคยได้เห็นกันเพราะเคยพามาแนะนำตัวกันตั้งกะได้มาวันแรก หรือ ย้อนกลับไปเกือบๆ 4 ปีที่แล้ว
ตั้งแต่ได้เค้ามาไม่เคยมีปัญหาเรื่องสุขภาพหรือเกิดอุบัติเหตุเลย(รึเปล่า) ข้าวก่ำเป็นปอมที่ค่อนข้างจะขี้กลัว คือ ถ้าจับวางบนที่สูงหน่อย จะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองให้ลงมาสู่พื้นดินได้ อาจจะเนื่องจาก ตอนได้ข้าวก่ำมาอาทิตย์แรกน้าซึ่งไม่เคยเลี้ยงสุนัขเลยได้มาเห็นและเอ่ยปากขออุ้ม เราเตือนแล้วว่าเวลาอุ้มพาดบ่าให้ล็อคหางเค้าไว้กันเค้ากระโดดหรือหล่น แต่น้าไม่ทำตามที่บอก จึงเกิดการเหินหาวขึ้น ข้าวก่ำลอยละลิ่วลงมากระแทกพื้นดัง แอ่ก!!! แล้วแผดเสียงร้องบ้านแทบแตก เรารีบเข้าไปอุ้มพร้อมทั้งสำรวจความเสียหายว่าขาแข้งจะหักไม๊ หรือเครื่องในจะสลับที่กันไม๊ ซักสิบนาที ข้าวก่ำกลับมาเดินได้เป็นปกติ กินปกติ พอวันรุ่งขึ้นพาไปเช็คที่โรงพยาบาลไม่พบอาการผิดปกติใดๆทั้งสิ้น ตั้งแต่นั้นมาก็มีสุขภาพแข็งแรงมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อคืนวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา เวลาประมาณ 8.30 น. เป็นเวลาที่พี่เลี้ยงเด็กๆกลับจากบ้านที่อยู่ละแวกเดียวกัน ซึ่งเค้าจะกลับบ้านไปทำอาหารการกินที่บ้านเค้าเวลาประมาณ 6 โมงเย็น พอสองทุ่มครึ่งก็ได้เวลากลับมาอยู่ประจำตำแหน่งที่บ้านเรานี่อ่ะค่ะ เค้าทำแบบนี้ทุกวัน ซึ่งเด็กๆจะรู้เวลาและรอรับอยู่หน้าประตูทุกวัน จนกระทั้งวันพฤหัส ข้าวก่ำได้ไปรอรับหน้าประตูเหมือนทุกครั้ง แต่วันนี้ไม่ใช่ ข้าวก่ำวิ่งไปวิ่งมาพร้อมกะเห่ารัวเนื่องด้วยพี่เค้าคึกอะไรไม่รู้ วิ่งไล่เล่นข้าวก่ำตั้งกะประตูหน้าบ้านจนมาถึงตรงเทอร์เรสของตัวบ้าน ระยะทางก็ซักประมาณ 10 เมตรได้ค่ะ พอขึ้นมาตรงเทอร์เรสแทนที่จะหยุดเห่ากลับไปเห่าใส่กะตัวอื่นๆอีก เราเห็นว่าเห่ามากไปแล้วจึงอุ้มแยกขึ้นมาเท่านั้นแหละค่ะ ข้าวก่ำเกร็งตัวงับปากแข็งเลย
เราพยามเรียกชื้อพร้อมนวดตัวเห็นท่าไม่ค่อยดีเพราะปกติถ้าวิ่งมาพร้อมเห่าซะขนาดนี้ต้องหอบแฮ่กๆๆๆแล้วอ่ะค่ะ เราพยามงัดปากเพราะเหมือนเค้าจะหายใจไม่ได้ คล้ายๆมีอะไรมาอุดตันหลอดลม พี่เค้าเข้ามาเราให้เค้าช่วยอุ้มไว้ เราจะแงะปาก พอแงะได้เชื่อไม๊ค๊ะ ลิ้นงี้ซีดเลยค่ะ
เราพยามดึงลิ้นให้หายใจได้สะดวก พร้อมกับนวดเนื้อนวดตัวเพราะ เท้าเค้าจะเย็นมากๆ เชื่อไม๊ค๊ะ เค้าพยุงคอเค้าให้ตั้งไม่ได้เลย จะไปหาหมอตอนนี้คงไม่ทันแน่ๆ ถังอ๊อกซิเจนก็ไม่ได้เติมไว้ซะด้วยซิ ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นวดๆตัวเค้า พร้อมทั้งเช็คว่ายังได้สติไม๊โดยการใช้นิ้วจิ้มไปที่หัวตา ดูว่าเค้ายังตอบสนองไม๊ เค้าก็กระพริบตา เราก็ยังใจชื้นเพราะเค้ายังได้สติ แต่ก็ไม่เต็ม 100 ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้จนกว่าเค้าจะค่อยๆได้สติมา
หลังจากคอยปฐมพยาบาลอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงก็เริ่มเดินได้แต่ก็ยังหายใจแปลกๆค่ะ และมีอาการอาเจียรร่วมด้วย จึงงดน้ำงดอาหาร 6 ชั่วโมงรอดูอาการ จนเวลาผ่านไปเราไม่ได้หลับได้นอนคอยเฝ้ากลัวเค้าจะไม่หายใจ ให้อะไรก็ไม่ยอมกิน กินแต่น้ำค่ะ
พอวันรุ่งขึ้นรีบแจ้นไปให้หมอเช็ค พร้อมทั้งเล่าอาการให้หมอฟัง หมอสรุปได้ว่า เค้าทั้งวิ่งทั้งเห่ามากจึงเกิดอาการหลอดลมหดตัวกระทันหันทำให้หายใจไม่ออก ในสุนัขพันธุ์เล็กเป็นกันมาก ถ้าไม่ช่วยปฐมพยาบาลคงได้ไปนอนคุยกะรากต้นมะม่วงแล้วอ่ะค่ะ แต่นี่ยังโชคดีที่ยังไม่เป็นอะไรมาก ตอนนี้ก็กลับมาเป็นปกติสุขดีแล้วค่ะ หมอสั่งห้ามซน ห้ามเห่า ห้ามวิ่ง แล้วจะห้ามกันไหวไม๊หว่า!!!!
แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 21:37:51
+*+*+ กระทู้เตือนใจสำหรับคนเลี้ยงปอมค่ะ +*+*+
ในหลวง