ความคิดเห็นที่ 1 โลกสีขาว เมื่อหนูยังเล็กเป็นเด็กดี๊ดี ลิขิตฟ้า...พบหมาหูยาว ถึงแม้ว่าฉันจะจัดตัวเองว่าเป็นมนุษย์พันธุ์รักหมา แต่เกิดมาร่วม 30 ปีก็ยังไม่เคยมีหมาเป็นของตัวเองซักที ได้แต่ฝันเล่นๆว่า วันหนึ่งจะมีหมาของตัวเองไว้กอด ไว้ฟัด  เนื่องจากรู้ตัวเองดีถึงความไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบอีกชีวิตหนึ่ง  อีกทั้งนิวาสถานยังต้องเช่าคอนโดฯขนาดกลางไว้ซุกศีรษะ จึงได้แต่ชื่นชมน้องหมาของคนอื่น น้องหมาข้างถนนไปเรื่อย  พร้อมยังชอบกระแหนะกระแหนพวกเลี้ยงหมา แต่ไม่มีปัญญาดูแลยามมันโตขึ้น  ดังนั้นเมื่อด่าและนินทาคนอื่นไว้มาก ฉันจึงต้องระงับใจทุกครั้งที่เลือดอยากเลี้ยงหมาแล่นพล่าน  ได้แต่ท่องคาถาในใจว่า  “รอก่อน เรายังไม่พร้อม” อาจเป็นเพราะชอบจิกกัดคนอื่นเรื่องเลี้ยงหมาไว้มาก ประมาณว่า “นังแม่มด ไม่มีเวลา ยังเอาหมามาทรมาน” หรือเวลาที่เพื่อนต้องกลับไปคลุกข้าวให้หมา เก็บขี้หมา ฯลฯ  ทำให้ฉันขาดเพื่อนตั้งวงเม้าท์ยามเย็น ก็ไปจิกเขาว่า “สมน้ำหน้า หาหมามาแขวนคอ”  ที่ว่าๆไปไม่ใช่ไม่รักหมานะ  แต่มันอิจฉาไง  แล้ววันหนึ่งกรรมมันก็เลยออนไลน์พุ่งใส่แบบไม่ทันตั้งตัว...เฮ้อ ก็รู้ทั้งรู้ว่า อยากได้หมา แต่ไม่มีปัญญาเลี้ยง แต่ก็ชอบเหลือเกิ้นกับการได้ไปเฉียดแถวร้านขายหมา โดยเฉพาะโซนสัตว์เลี้ยงจตุจักรหน่ะแหล่งโปรด ไปเดินทดลอบกิเลสตัวเองได้ทุกอาทิตย์   ที่ว่ากรรมมันออนไลน์ เนื่องจากเช้าวันหยุดสุดเซ็ง ไม่รู้จะไปไหน เลยตัดสินใจชวนแฟนรักไปเดินจตุจักร  ซึ่งที่ผ่านมาแววตา ความน่ารักของบรรดาเจ้าหน้าขนก็ยังไม่สามารถละลายหัวใจให้ควักเงินในกระเป๋า  แต่วันนี้คงถึงคราวพระศุกร์เข้า พระเสาร์โยนหมาเข้ามาแทรกในชีวิต  แถมคาถา “รอก่อน เรายังไม่พร้อม” ดันเสื่อมกระทันหัน   เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า หลังจากได้ชื่นชมทำท่าเป็นนางสาวไทยผู้รักสัตว์ในโซนสัตว์เลี้ยงได้กว่า 3 ชั่วโมง โดยคาถากันซื้อหมามาเลี้ยงยังขลังอยู่  กระทั่งเตรียมตัวจะกลับบ้านอยู่แล้วเชียว มนต์ดันเสื่อมกระทันหันอย่างที่เกริ่นไปเมื่อครู่  เมื่อหันไปสบตากับเจ้าลูกหมาตัวหนึ่ง นั่งหน้าซื่อบื้อ หูยาวอยู่ในตระกร้า  เพราะแววตาของมันทำให้ฉันและแฟนอดแวะเข้าไปทักทายไม่ได้   เมื่อเข้าไปใกล้ๆ จึงเห็นว่า เจ้าตัวน้อยผอมโซนัก   “ต๊าย ตัวเองทำไมมันผอมอย่างนี้  น่าสงสารจังลูก  หนูไม่สบายเหรอจ๊ะ”  ประโยคแรกพูดกับแฟน ประโยคที่สองรำพึงกับตัวเอง ส่วนประโยคสุดท้ายหันไปสนทนากับหมาน้อย เจ้าหมาไม่มีแรงที่จะกระดิกหางตอบ ได้แต่นั่งนิ่งเป็น น้องหมาปูนปลาสเตอร์ คุณลุงเจ้าของร้าน หน้าตาบ่งบอกว่า แววจริยธรรมและความเมตตาในสัตว์แทบจะสัมผัสไม่เห็น รีบเดินมาเปิดการขาย “ 2,500 บาท  ถ้าชอบลุงลดให้อีก” “พันธุ์อะไรคะ?”   “อิงลิช ค็อกเกอร์   2 เดือนแล้ว สภาพสมบูรณ์นะ”  คุณลุงรีบเชียร์ แฟนดึงแขนฉันถอยห่างออกมา เกรงว่า ฉันจะใจอ่อน และซื้อด้วยความสงสาร ฉันเดินตามแรงจูงของแฟน เหมือนสมองหายกะทันหัน  เพราะตอนนี้ทั้งหัวใจครุ่นคิดถึงแต่ไอ้หมาหูยาว ตาเศร้า เราเดินผ่านกระบะขายอิงลิชค็อกเกอร์อีกหลายเจ้า  ซึ่งฉันกับแฟนก็แวะดูทุกเจ้า เพราะเริ่มติดใจหมาพันธุ์นี้เป็นพิเศษ  ดูไป อุ้มไป สอบถามราคาไป เพื่อเปรียบเทียบราคามาตรฐาน  หลังๆนี้ความเศร้าเริ่มจางลงนิดๆ  เพราะทุกกระบะที่ผ่านมา  บรรดาเจ้าหูยาวดูมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง ไม่น่าเอน็จอนาถเหมือนอิงลิชค็อกเกอร์ของคุณลุงเจ้าแรก ที่น่าจะเปลี่ยนชื่อสายพันธุ์เป็น “เอธิโอเปียค็อกเกอร์” จะเหมาะกว่า และแล้ววินาทีเปลี่ยนชีวิตก็มาถึง  เมื่อเราสองคนเดินมาถึงกระบะหมู่บูชา มีน้องหมาหูยาวเดินยุ่บยั่บ แต่ละตัวน่ารักน่าชัง บ้างกำลังนอนหลับ บ้างไล่งับ ขี่หัว งับหู จนเซไปทับหมู่เฮาที่กำลังหลับอยู่  บางตัวตื่นมาก็เริ่มเล่นกับเขาด้วย แต่บางตัวก็หลับสนิทแบบน่าอัศจรรย์ใจ  เพราะขนาดเพื่อนเซขึ้นมาทับ  ก็แค่ขยับจิ๊ดนึง แล้วหลับพุงกระเพื่อมต่อ   มันน่ารักซะฉันอดใจไม่ไหว ต้องอุ้มออกมาเชยชมตัวหนึ่ง “ต๊ายตัวเอง น่ารัก ดูมันทำหน้าดิ เจี๋ยมเจี๊ยมเชียว” ฉันหันไปจุ๊กจิ๊กกับแฟน “น่ารักนะน้อง พันธุ์นี้เลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ไม่ซน  สมบูรณ์สุดๆ 2,500 เอง”  เจ้าของร้านร่ายเวิร์ดดิ้งโฆษณาขายหมา  ที่ต้องว่าเป็นเวิร์ดดิ้ง เพราะพ่อค้า แม่ค้าหมามักไม่ค่อยครีเอทบทพูดเท่า ไร สามารถประมาณได้ทันทีเลยว่า  หากเราสนใจหมา เขาจะเปิดการขายด้วยบทสนทนาอย่างไร  แต่นั่นแหละเขาเป็นพ่อค้าหมา ไม่ใช่ครีเอทีฟโฆษณา หากเรากวนทีนมากไปเสนอแนะให้เขา “ครีเอทีฟ” อาจจะเจอ “ลูกถีบ” ออกมา เราสองคนพิจารณาดูตูด ดูขี้ตา ดูพุง ดูหูแล้ว ลงความเห็นว่า  สุขภาพอนามัยเริ่ดแซงหน้าร้านคุณลุง  ฉันเริ่มหันไปทำตาวิบวับกับแฟน  ซึ่งแฟนฉันก็ทำตาวิบวับกลับ  สัญญาณบ่งชัดว่า “เสร็จหมา” แน่ครั้งนี้ “เอาดิน้อง เดี๋ยวลดราคาให้ พิเศษเลยนะ 2 เดือนแล้ว กะลังน่ารัก แข็งแรงและอึดน้องๆคูโบตาร์ ไม่มีปัญหาแน่นอน”  อืม...พ่อค้าเริ่มครีเอทคำโฆษณาขึ้นมานิดนึง ทันใดนั้น คาถาประจำตัว “รอก่อน เรายังไม่พร้อม” ส่งกระแสแรงกล้าขึ้นมาอีกครั้ง  ฉันตัดสินใจวางเจ้าอ้วนคืนในกระบะ “ไว้ก่อนนะพี่ ไม่มีตัง” ฉันดึงแขนแฟนผละออกมาอย่างรวดเร็ว จนแฟนยังนึกแปลกใจ พ่อค้าหมาเองที่อุตสาห์ประดิษฐ์คำพรีเซ้นต์ขายลูกหมา ยังอ้าปากค้างเพราะด่าไม่ทัน แต่อย่างว่า ดวงชะตาวันนี้ยังไงเสียต้อง “เสร็จหมา” แน่นอน ทำให้ฉันจูงมือแฟนลิ่วไปกดเงินที่ตู้เอทีเอ็ม แล้ววนกลับมาอีกครั้ง แต่ร้านใหม่  ฉันพุ่งเข้าไปยังกระบะใส่ลูกหมาค็อกเกอร์ฯ ตวัดสายตาทั่วกระบะ 1 วินาที  สบตาปิ๊งกับเจ้าหน้ามู่ทู่ตัวหนึ่ง จึงยื่นมือไปลูบหัวมัน “เอาเลยน้อง มันน่ารักมากพันธุ์นี้ ไม่ดื้อ ไม่ซน” ก้อปปี้เดิมๆ เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พ่อค้าเสริมต่อด้วยว่า “ ไม่เห่าและรักสงบ” แค่นี้เอง... แค่นี้เองจริงๆ (แอบกลืนก้อนสะอื้น)  ฉันหรือแฟนยังไม่มีใครอุ้มมันขึ้นมาพิจารณา ตูด หู หาง ตา เลยซักนิด ก็ตัดสินใจซื้อมันมา โดยไม่มีบทสนทนาใดๆอีกต่อไป .............................................................................................. เย็นนั้นสองเรา ฉันกับแฟนจึงมิได้กลับบ้านมือเปล่า แต่มี “พะโล้” ติดมือกลับมาด้วย   เปล่านะ...ไม่ได้หมายถึงขาหมูพะโล้หรือไข่พะโล้  แต่เป็นน้องหมาอิงลิชค็อกเกอร์หูยาว ตาเศร้า มีสีขนเหมือนน้ำต้มพะโล้ (และขี้เกียจเหมือนหมาพะโล้แห่งขายหัวเราะ)!! จากคุณ : แม่โอเลี้ยง - [ 14 มิ.ย. 49 20:12:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 My Name is Pa-Lo Ka “ลัน ลัน ลา อุ้มหมากลับบ้าน” ฉันฮัมเพลงไปตลอดทางจากร้านขายหมาจนถึงลานจอดรถ เมื่อคิดย้อนกลับไป ไอ้ที่ฉันฮัมเพลง มันคงกึ่งๆสุขใจที่มีหมาเป็นของตัวเองเสียทีกับฮัมเพราะเสียสติ “ฉันเป็นบ้าซื้อหมามาเลี้ยงจริงๆหรือ”  แต่เอา (วะ) เป็นไงเป็นกัน ซื้อมาแล้วนี่ แถมเจ้าตัวเล็กนอนหลับพริ้มในวงแขนก็น่ารักจนรักมันไปแล้วกว่าพื้นที่ 98% ของหัวใจ  เลี้ยงหมาตัวเดียวจะอะไรนักหนา เลี้ยงผู้ชายยากกว่าตั้งเยอะ oops พูดเล่นค่ะ ขณะนั่งรถกลับบ้าน ฉันกับแฟนเริ่มเปิดประเด็นหาชื่อให้เจ้าตัวเล็ก เถียงกันไปถกกันมา ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ เลยเรียกมันว่า “ไอ้ตัวเล็ก” ไปพลางๆก่อน ไม่รู้ว่ามันอดนอนมาจากไหน มันหลับสนิทจริงๆตั้งแต่ออกจากร้าน ท่าทางอ่อนระโหยราวกับใช้พลังงานมหาศาลและอดนอนมานานแรมเดือน หากไม่ได้ไปเดินเลือกมันมาเองจากสวนจตุจักร คงนึกไปว่า มันอาจจะเป็นน้องหมาจากสวนลุมพินี ที่เหน็ดเหนื่อยจากการฟังปราศรัยและร่วมขบวนม็อบ!! เมื่อกลับถึงบ้านมันก็ยังคงนอนอยู่อย่างนั้น  ไม่งอแงงี๊ดง๊าด ไม่ร้องหิว ไม่อะไรทั้งสิ้นกับชีวิต  เอาเป็นว่า พฤติกรรมที่เด่นสุดใน 24 ชั่วโมงแรกที่อยู่กับเราของไอ้ตัวเล็กคือ “นอน” เรานอนมันนอนด้วย เราตื่นมันยังนอนอยู่  จะว่าป่วยก็ไม่ใช่ เพราะเราพาไปทำวัคซีนก่อนกลับบ้าน เนื่องจากไม่ไว้ใจหมาจตุจักร  คุณหมอหมายังบอกว่า เราโชคดีเพราะเจ้านี่แข็งแรง  เมื่อฉันถามย้ำเพื่อคอนเฟิร์ม “แน่นะคะหมอ”   “แน่ซิครับ ฟังเสียงหัวใจเต้นซิ ไม่ต้องห่วงหรอก มันแข็งแรงน้องๆควาย”   เมื่อหมอคอนเฟิร์มหนักแน่นขนาดนี้  เราสองคนจึงถอยทัพ  กลัวซักมากไป จะโดนคุณหมอท่านเปรียบเปรยว่า เป็นพ่อแม่ควายพาลูกควายมาหาหมอ...พูดไปชักน้อยใจแทนควายแฮะ เพราะจู่ๆก็กลายมาเป็นภาพลักษณ์ของพลังอึด แต่สมองทึบ  ทั้งๆที่ไม่เห็นจะมีเปเปอร์ยืนยันเลยว่า ไอคิวและอีคิวควายต่ำกว่ามาตรฐานสัตว์ชนิดอื่น ควายเองแสนจะมีพระคุณทำงานหนักไถนาให้เราได้กินข้าว   คัท กลับมาเรื่องของเราดีกว่า ก่อนที่ผู้อ่านจะเข้าใจไปว่า พะโล้คือควายสายพันธุ์อิงลิชบัฟฟาโล่ ...................................................... “ขี้เกียจมหกรรม” แฟนฉันเปรยขึ้นขำขำ   คุณหนูปรือตาขึ้นมานิดนึง ก่อนจะพลิกตัวเป็นท่า “ผึ่งปุ๊ปิ๊” ท่านอนสุดโปรดที่เราพากันค่อนขอดว่า “ท่านอนหมดสิ้นกุลสตรี” ค่ะ...ลืมบอกไปว่า น้องหมาของเราเป็นเลดี้ค่ะ   ด้วยพฤติกรรมอันโดดเด่นนี่เอง เราจึงพร้อมใจตั้งชื่อว่า “หมาพะโล้” ตัวละครหมาดังจากการ์ตูนขายหัวเราะที่ขี้เกียจบรม   นี่คือที่มาของน้องหมา หน้าฝรั่งแต่ชื่อไทย คืนแรกผ่านไปด้วยความอิ่มอกอิ่มใจและเห่อน้องหมา ฉันกับแฟนยังพยักเพยิดกันเลยว่า “เลี้ยงหมามันง๊าย ง่ายเนอะ ไม่เห็นวุ่นวายอย่างที่คิด รู้งี้ซื้อมาเลี้ยงตั้งนานแล้ว”  เราพูดเพราะลืมนึกไปว่า เพิ่งจะซื้อมายังไม่ถึง 24 ชั่วโมงดี  หารู้ไม่ว่า ไอ้ตัวเล็ก หูยาว ตาแป๋วจะเข้ามามีอิทธิพลทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนและแน่นอนสร้างความสุข เศร้า เหงา รำคาญ หลากหลายอารมณ์ในแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต เรานอนคุยกันโดยมีพะโล้นอนในตะกร้าอยู่ระหว่างกลางเราสองคน วาดฝันถึงโครงการวางอนาคตให้ลูกสาวตัวใหม่ ที่เราสองคนตั้งใจจะอบรมให้เป็นกุลสตรีให้สมชาติตระกูลเลดี้จากดินแดนบริติช  โดยเฉพาะท่า “ผึ่งปุ๊ปิ๊” เป็นนโยบายเร่งด่วนที่ต้องเร่งแก้ไข  เราสองคนคุยเรื่อยเปื่อยไปถึงจะส่ง “พะโล้” เรียนนานาชาติ เพื่อให้อินเทรนด์และกล้าแสดงออก อยู่ในสังคมที่ดี รวมถึงเรียนรู้ภาษาบ้านเกิด   จำไม่ได้ว่า บทสนทนาจบลงตรงไหน แต่สิ่งที่ฉันจำได้แม่นคือ คืนนั้นฉันฝันร้าย...ในฝันฉันหลงทางอยู่ในเขาวงกตที่เต็มไปด้วยกองขี้...แหวะ จากคุณ : แม่โอเลี้ยง - [ 14 มิ.ย. 49 20:13:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อนุสาวรีย์สีทอง เช้าวันรุ่งขึ้น เราสองคนมีธุระต้องไปโคราช  หันไปมองยัยพะโล้...มันก็ยังนอนพุงอืดอยู่อย่างนั้น แต่ตากลมๆเหลือกไปเหลือกมา คอยมองตามว่าเราสองคนทำอะไร   ใจหนึ่งอยากจะปล่อยไว้ที่คอนโดฯ แล้วรีบไปรีบกลับ แต่อีกใจหนึ่งก็สงสาร เลยตัดสินใจเอามันไปนั่งรถเล่นด้วยดีกว่า “พะโล้ พะโล้ มานี่เร็วลูก คุณแม่พาไปเที่ยว เร้ว” ฉันส่งเสียงเรียก ไอ้อ้วนน้อยเดินหัวซุนเข้ามาหา หางน้อยๆกระดิกระรัว “ดูดิ ตัวเอง มันดีใจจะได้ไปเที่ยว” ฉันหันไปพูดกับแฟน อืมมมมม...หากคุณคิดว่า  ระหว่างที่นั่งรถไปเที่ยวนั้น  ยัยพะโล้จะตูดสั่น เกาะกระจก ตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์ข้างทางแล้วหล่ะก็...ผิดค่ะ   การไปเที่ยวของพะโล้นั้น เท่ากับการเปลี่ยนที่นอน จากตะกร้าที่คอนโดฯเป็นคอนโซลรถ   มันหลับแบบคลาสสิคจริงๆ หลับแบบนิ่งสนิท เหมือนกล่องใส่ทิชชู่ทรงตุ๊กตาหมาอย่างไรอย่างนั้น หากไม่สังเกตพุงที่กระเพื่อมน้อยๆเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คนที่มองเข้ามาในรถจะไม่มีทางรู้เลยว่า  นี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าหมา!! ระหว่างทางมุ่งตรงไปโคราช จู่ๆยัยพะโล้ก็ลืมตาปิ๊งขึ้นมา พร้อมส่งเสียงงี๊ดง๊าดหงิงๆ   “ตื่นแล้วเหรอลูก” ฉันเอื้อมมือไปลูบหัว เท่านั้นหล่ะ ไอ้ตัวเล็กส่งเสียงร้องดังขึ้น ฉันเลยอุ้มมันลงมา คราวนี้จากเสียงงี๊ดงี๊ด เลยกลายเป็น "ง๊ากกกกกกกกกกกกกกก ง๊ากกกกกกกกกกกกก ง๊ากกกกกกกกกกกกก” โวยวายเต็มที่ “ตัวเอ๊งงงงงงงงงงง  ลูกเรากลายเป็นปีศาจหมาไปแล้ว” ฉันกรีดร้องแข่งกับเสียงโวยวายของยัยพะโล้   “บ้าน่า เดี๋ยวแวะปั๊มข้างหน้าดูมันหน่อยดีกว่า” แฟนฉันตัดสินใจ พอลงจากรถได้ ยัยลูกหมาผีสิงดูมีความสุขขึ้น มันเดินย้ายก้นป้อมๆ ดมนู่นดมนี่ อาการผีเข้าหายสนิท “ต๊าย น่ารัก พันธุ์อะไรคะ” “ลูกหมา น่ารักจัง” ผู้คนในปั๊มต่างทักทายและทำท่าจะเดินเข้ามาเล่นกับพะโล้   เรา...พ่อแม่ต่างยิ้มแฉ่งหน้าบาน เพราะมีแต่คนรุมสนใจลูกน้อย พะโล้ยังคงเดินวนไปเวียนมา ส่วนเราก็กำลังสนทนาปราศรัยถึงความน่ารักของเจ้าหมาอยู่กับกลุ่มคนประมาณ 4-5 คน  “ดูซิ อ้วนกลมเชียว น่าฟัดนะ”  “ ขนสีสวยนะคะ” และ ฯลฯ  ทันใดนั้นคุณดาราน้อยก็หมุนตัวเป็นวงกลมเหมือนเดินวิปัสสนา   “ดูซิ ดูซิ มันกำลังทำอะไรหน่ะ  เดินจงกลมเหรอลูก”  สาวน้อยสายเดี่ยวเดินเข้าไปหมายเชยชม  แต่ทันใดนั้นก็ต้องชะงักกึก เพราะลูกสาวเราหยุดหมุน พร้อมนั่งยอง เงยจมูกฟิดฟิดสูดอากาศบริสุทธิ์  ทำปากจิ๊บจั๊บเล็กน้อย ก่อนหลับตาพริ้มและบรรจงปั้น “ประติมากรรมสีเหลือง” ออกมา   ผลงานลำดับที่ 1 มีรูปทรงคล้ายอนุสาวรีย์ตั้งเด่นเป็นสง่า สีทองอร่ามยามกระทบแสงแดดกลางวัน   ยังมันยังไม่หยุดสร้างสรรค์  มันถอยหลังออกมาหนึ่งคืบ ก่อนบรรจงหยดประติมากรรมลำดับที่ 2 ที่เริ่มไม่เป็นทรงแล้ว  ยังค่ะ...ยังไม่หมด คุณดาราตัวน้อย เหลียวกลับมาชื่มชมผลงานตัวเอง พร้อมเอาจมูกเล็กๆเข้าไปสูดกลิ่นใกล้ๆ (แหวะ) “ไม่เอานะพะโล้” ฉันแว๊ดใส่ มันชะงัก ตาใสใสจับจ้องมาที่ฉัน พร้อมพุ่งเข้าหา “พ่อแม่” และ “กลุ่มคนดู” ด้วยอาการเริงร่า “ขี้ออก...บายพุงแล้วเว้ย”   ถึงตอนนี้ผู้ชม “พะโล้ แฟนเทเซีย” ต่างกระจายไปคนละทิศ ส่วนฉันและแฟนรักได้แต่สบตาทำหน้าเจื่อนๆ พ่อมันอุ้มไอ้ตัวน้อยไปล้างตูด ส่วนฉัน...แม่ดาราหญ่ายกำลังบรรจงเก็บผลงานสร้างสรรค์ด้วยความอัปยศ “ตูหนอตู ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า จะต้องมานั่งเก็บอึหมาต่อหน้าประชาชี” เฮ้อ! แต่ก็ยังดีที่พะโล้มัน “อึ๊” แค่ 2 กอง  ทันใดนั้นฉันก็ระลึกได้ถึงฝันร้ายใกล้รุ่ง พลางนึกขอบคุณสวรรค์อยู่ในใจ เพราะหากมันระดมปล่อยระเบิด “อึ๊” เฉกเดียวกับในฝัน ฉันคงตัดสินใจเอามันไปปล่อยเขาใหญ่ซะให้รู้แล้วรู้รอด จากคุณ : แม่โอเลี้ยง - [ 14 มิ.ย. 49 20:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อนุสาวรีย์สีทอง เช้าวันรุ่งขึ้น เราสองคนมีธุระต้องไปโคราช  หันไปมองยัยพะโล้...มันก็ยังนอนพุงอืดอยู่อย่างนั้น แต่ตากลมๆเหลือกไปเหลือกมา คอยมองตามว่าเราสองคนทำอะไร   ใจหนึ่งอยากจะปล่อยไว้ที่คอนโดฯ แล้วรีบไปรีบกลับ แต่อีกใจหนึ่งก็สงสาร เลยตัดสินใจเอามันไปนั่งรถเล่นด้วยดีกว่า “พะโล้ พะโล้ มานี่เร็วลูก คุณแม่พาไปเที่ยว เร้ว” ฉันส่งเสียงเรียก ไอ้อ้วนน้อยเดินหัวซุนเข้ามาหา หางน้อยๆกระดิกระรัว “ดูดิ ตัวเอง มันดีใจจะได้ไปเที่ยว” ฉันหันไปพูดกับแฟน อืมมมมม...หากคุณคิดว่า  ระหว่างที่นั่งรถไปเที่ยวนั้น  ยัยพะโล้จะตูดสั่น เกาะกระจก ตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์ข้างทางแล้วหล่ะก็...ผิดค่ะ   การไปเที่ยวของพะโล้นั้น เท่ากับการเปลี่ยนที่นอน จากตะกร้าที่คอนโดฯเป็นคอนโซลรถ   มันหลับแบบคลาสสิคจริงๆ หลับแบบนิ่งสนิท เหมือนกล่องใส่ทิชชู่ทรงตุ๊กตาหมาอย่างไรอย่างนั้น หากไม่สังเกตพุงที่กระเพื่อมน้อยๆเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คนที่มองเข้ามาในรถจะไม่มีทางรู้เลยว่า  นี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าหมา!! ระหว่างทางมุ่งตรงไปโคราช จู่ๆยัยพะโล้ก็ลืมตาปิ๊งขึ้นมา พร้อมส่งเสียงงี๊ดง๊าดหงิงๆ   “ตื่นแล้วเหรอลูก” ฉันเอื้อมมือไปลูบหัว เท่านั้นหล่ะ ไอ้ตัวเล็กส่งเสียงร้องดังขึ้น ฉันเลยอุ้มมันลงมา คราวนี้จากเสียงงี๊ดงี๊ด เลยกลายเป็น "ง๊ากกกกกกกกกกกกกกก ง๊ากกกกกกกกกกกกก ง๊ากกกกกกกกกกกกก” โวยวายเต็มที่ “ตัวเอ๊งงงงงงงงงงง  ลูกเรากลายเป็นปีศาจหมาไปแล้ว” ฉันกรีดร้องแข่งกับเสียงโวยวายของยัยพะโล้   “บ้าน่า เดี๋ยวแวะปั๊มข้างหน้าดูมันหน่อยดีกว่า” แฟนฉันตัดสินใจ พอลงจากรถได้ ยัยลูกหมาผีสิงดูมีความสุขขึ้น มันเดินย้ายก้นป้อมๆ ดมนู่นดมนี่ อาการผีเข้าหายสนิท “ต๊าย น่ารัก พันธุ์อะไรคะ” “ลูกหมา น่ารักจัง” ผู้คนในปั๊มต่างทักทายและทำท่าจะเดินเข้ามาเล่นกับพะโล้   เรา...พ่อแม่ต่างยิ้มแฉ่งหน้าบาน เพราะมีแต่คนรุมสนใจลูกน้อย พะโล้ยังคงเดินวนไปเวียนมา ส่วนเราก็กำลังสนทนาปราศรัยถึงความน่ารักของเจ้าหมาอยู่กับกลุ่มคนประมาณ 4-5 คน  “ดูซิ อ้วนกลมเชียว น่าฟัดนะ”  “ ขนสีสวยนะคะ” และ ฯลฯ  ทันใดนั้นคุณดาราน้อยก็หมุนตัวเป็นวงกลมเหมือนเดินวิปัสสนา   “ดูซิ ดูซิ มันกำลังทำอะไรหน่ะ  เดินจงกลมเหรอลูก”  สาวน้อยสายเดี่ยวเดินเข้าไปหมายเชยชม  แต่ทันใดนั้นก็ต้องชะงักกึก เพราะลูกสาวเราหยุดหมุน พร้อมนั่งยอง เงยจมูกฟิดฟิดสูดอากาศบริสุทธิ์  ทำปากจิ๊บจั๊บเล็กน้อย ก่อนหลับตาพริ้มและบรรจงปั้น “ประติมากรรมสีเหลือง” ออกมา   ผลงานลำดับที่ 1 มีรูปทรงคล้ายอนุสาวรีย์ตั้งเด่นเป็นสง่า สีทองอร่ามยามกระทบแสงแดดกลางวัน   ยังมันยังไม่หยุดสร้างสรรค์  มันถอยหลังออกมาหนึ่งคืบ ก่อนบรรจงหยดประติมากรรมลำดับที่ 2 ที่เริ่มไม่เป็นทรงแล้ว  ยังค่ะ...ยังไม่หมด คุณดาราตัวน้อย เหลียวกลับมาชื่มชมผลงานตัวเอง พร้อมเอาจมูกเล็กๆเข้าไปสูดกลิ่นใกล้ๆ (แหวะ) “ไม่เอานะพะโล้” ฉันแว๊ดใส่ มันชะงัก ตาใสใสจับจ้องมาที่ฉัน พร้อมพุ่งเข้าหา “พ่อแม่” และ “กลุ่มคนดู” ด้วยอาการเริงร่า “ขี้ออก...บายพุงแล้วเว้ย”   ถึงตอนนี้ผู้ชม “พะโล้ แฟนเทเซีย” ต่างกระจายไปคนละทิศ ส่วนฉันและแฟนรักได้แต่สบตาทำหน้าเจื่อนๆ พ่อมันอุ้มไอ้ตัวน้อยไปล้างตูด ส่วนฉัน...แม่ดาราหญ่ายกำลังบรรจงเก็บผลงานสร้างสรรค์ด้วยความอัปยศ “ตูหนอตู ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า จะต้องมานั่งเก็บอึหมาต่อหน้าประชาชี” เฮ้อ! แต่ก็ยังดีที่พะโล้มัน “อึ๊” แค่ 2 กอง  ทันใดนั้นฉันก็ระลึกได้ถึงฝันร้ายใกล้รุ่ง พลางนึกขอบคุณสวรรค์อยู่ในใจ เพราะหากมันระดมปล่อยระเบิด “อึ๊” เฉกเดียวกับในฝัน ฉันคงตัดสินใจเอามันไปปล่อยเขาใหญ่ซะให้รู้แล้วรู้รอด จากคุณ : แม่โอเลี้ยง - [ 14 มิ.ย. 49 20:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านเรื่องราวน่ารัก ๆ ต่อนะคะ จากคุณ : tooktai - [ 14 มิ.ย. 49 23:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านต่อด้วยคนนะคะฟังแล้วอบอุ่นใจ จากคุณ : nun-bun - [ 14 มิ.ย. 49 23:12:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : หมาตูนครับ - [ 15 มิ.ย. 49 02:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จบตอนละ... กำลังอ่านเพลินๆ เชียว กลับมาเร็วๆ นะจ๊ะ จากคุณ : น้องพีวี - [ 15 มิ.ย. 49 07:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ว้าเข้ามาเก้าอีกแย้ว มาต่อเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : tooktai - [ 15 มิ.ย. 49 16:20:14 ]