ความคิดเห็นที่ 1 ผมรีบกระโดนขึ้นรถกระชากรถออกตัดหน้าชาวบ้านปีนฟุตบาทฝ่าไฟแดง ในขณะเดียวกัน มือหนึ่งที่จับพวงมาลัยพร้อมทั้งกระหนําแตรขอทาง อีกมือก็ลูบที่หัวเขา พูดไปตลอดทางว่า พยายามไว้ อย่าพึ่งยอมแพ้ บนบานศาลกล่าวไปตลอดว่าขออีกนิดเหอะนา เดี๋ยวถึงมือหมอ พอถึงโรงพยาบาล ผมก็วิ่งเข้าช่อง ER ตะโกนบอกพยาบาลว่าฉุกเฉินผมต้องการเปลด่วน เพื่อนผมกำลังจะตาย  โชคดีที่ โรงพยาบาลนี้มีผู้ช่วยหมออยู่ด้านหน้า ER เขาคงเห็นอาการที่ร้อนรนผมได้ ไม่ซักถามแต่วิ่งตามมาที่รถ เขาตรวจคร่าวๆเปิดเหงือก สองไฟไปที่ ลูกตา บอกว่า เลือดตกในแต่ไม่ทราบสาเหตุ  ต้องให้เลือดก่อนอื่น ในขณะเดียวกันก็ขอข้อมูลจากผม ว่าพันธ์อะไรอายุเท่าไร เกิดอะไรขึ้น ผมก็บอกไปว่า เจ้าเพื่อนยาก พันธ์ ออสเตรเลี่ยนเชฟเฟิร์ด อายุ 13 ปี หนัก 34 กิโล ทำหมันแล้ว และไม่ทราบสาเหตุ ไม่มีโรคประจำตัว ตรวจร่างกายประจำปี ปีละ 2 ครั้งมาตลอด พร้อมทั้งให้ชื่อ โรงพยาบาลที่ไปประจำ เผื่อเขาต้องการขอข้อมูลอื่นอีก  ระหว่างที่ผมนั่งกระสับกระส่ายรอหมอ ไม่นานนัก หมอก็ออกมา บอกว่าให้ทำใจดีๆ  ใจผมฝ่อลงทันที   หมอบอกว่าเขาเป็นมะเร็งที่ตับ และอาจลามไปที่อื่น ตอนนี้ให้เลือดก่อน ความดันเลือดเขาตํามากๆ ต้องผ่าตัดทันที แต่มันแค่เป็นการยืดชีวิตชั่วคราว  ส่วนใหญ่กรณีแบบนี้ ยื้อไว้ได้แค่สามเดือน และค่าใช้จ่ายประมาน สองแสน บาท ผมฟังดังนั้นตะโกนบอกหมอว่า ผมไม่สนใจค่าใช้จ่ายให้รักษาก่อนแล้วกัน หมอขอวางมัดจำครึ่งหนึ่ง โชคดีที่ผมมีกระเป๋าตังค์ติดมาด้วย รีบควักบัตรพลาสติกยื่นให้หมอ ระหว่างนั้นเอง มือถือผมดังขึ้น อดีตคนรัก โทรมาหาว่า ตกลงเราจะเลิกกันใช่ไหมถึงไม่โทรหาเลย   ผมเป็น งง ทันที "   นี่คุณ หมาผมป่วยใกล้ตาย คุณดันมาถามผมแบบนี้เหรอ "       อดีตคนรัก สวนผมทันทีว่า "  ฉันจะไปรู้หรือว่า หมาคุณไม่สบาย แล้วไม่ต้องตะคอกใส่มือถือด้วย" ผมหงุดหงิดจี๊ดขึ้นมาทันที แต่พยายามใจเย็นบอกว่า "  ตอนนี้ หมาผมป่วยหนัก ไว้คุยใหม่ขอตัวก่อน " อดีตคนรักผมตอบว่า " นี่คุณเห็นหมาดีกว่าฉันเหรอ " ทุกคนที่อ่านมาถึงตอนนี้คงทราบดีว่า ผมจะตอบอะไร " ใช่ครับ ผมรักหมามากกว่าคุณ หมาผมรักผมไม่มีวันหยุด ไม่ว่าวันธรรมดาหรือ เสาร์อาทิตย์ปีใหม่สงกรานต์วันหยุดราชการ หมาก็รักผม   หมาผมไม่เคยงอแง  หมาผมไม่เคยงี่เง่า  หมาผมไม่เคยชายตามองคนอื่น หมาผมไม่เคยบ่นอะไรให้ผมฟัง หมาผมไม่เคยคิดว่า วันนี้เหงาอยากไปแชตกับใคร ฯลฯ " จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากที่ผมวางหูเสร็จ ก็ปิดมือถือ นั่งรอหมอด้วยใจจดใจจ่อ หมออีกคนออกมานั่งอธิบายว่า เพื่อนผมต้องตัดตับออก1/4  ตัดตับอ่อนออกทั้งหมด  และมีปัญหาอีกอย่างคือ  โรงพยาบาลนี้ไม่รับคนไข้ค้างคืน ผมต้องพาเขากลับไปที่ โรงพยาบาลแรกเพื่อดูอาการ  ตอนนี้หมอห่วงแต่ว่า ความดันเข้าตําเกินไป ต้องเฝ้าอาการอย่างใกล้ชิด ตกลงว่าการรักษาวันนี้หมอคิดผมทั้งหมด สองแสนสองหมื่น ซึ่งมันก็เป็นเงินก้อนใหญ่สำหรับผมมาก แต่ยามนั้นผมไม่ได้คิดแม้นแต่นิดเดียวว่าแพงหรือถูก เงินเท่าไรก็ซื้อชีวิตเพื่อนไม่ได้ เงินหมด ผมหาใหม่ได้  แต่ผมต้องแค่ไม่อยากเสียใจภายหลังเหมือนในอดีตว่า ผมไม่ได้ทำทุกอย่างให้ถึงที่สุดเพื่อคนที่ผมรัก หลังจาก 7 โมงเย็น ผมก็ต้องกระเตงพาเขาไป โรงพยาบาลอีกแห่ง การขับรถหนนี้ ต่างจากเมื่อเช้าอย่างสิ้นเชิง ผมขับไปแบบว่าแทบจะคลาน ไม่อยากให้เกิดการกระทบกระเทือนอะไรทั้งสิ้น เมื่อมาถึง อีกโรงพยาบาล ปรากฎว่าเจ้าผ้าพันแผลที่รัดไว้รอบตัวเริ่มร่นจนเห็นแผลที่เย็บไว้ สิ่งที่ผมกังวลใจก็คือ สายที่สอดไว้ที่ กระจู๋ มันทำท่าว่าจะหลุดออกมา ก็เลยสะกิดพยาบาลให้ช่วยสอดเข้าไปหน่อย และก็เป็นธรรมเนียมของสมัยทุนนิยม หมอที่นี้บอกว่าขอค่ามัดจำไว้อีก 16000 หมอคงกลัวว่า เกิดเขาตายผมจะทิ้ง ผมก็เลยอาศัยเจ้าบัตรพลาสติกเพื่อนยากจ่ายไปอีก   ช่วงนั้นผมอบอกว่า ถ้าผมอยากเข้าไปเยี่ยมก็ทำได้ แต่ไม่มีที่ให้ผมนอน ถ้าจะอยู่ก็ต้องนอนที่โซฟาด้านนอก ผมเลยตัดสินใจกลับบ้านทำความสอาดตัวเอง และพยายามฝืนใจทานข้าว แต่คอเจ้ากรรมมันกลืนอะไรไม่ลง ได้แต่สูบบุหรี่มวนต่อมวนแทนอาหาร จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฮ้อ เหตุการณ์เกิดมาปีกว่า แต่ทุกความทรงจำมันฝังแน่นในสมอง จำได้ว่าเล็กๆ ผมได้เขามาตอน อายุแค่ 6 อาทิตย์ ขนสีนําตาลขาวเลอะๆ แบบสีเปรอะไปทั่วตัว  ตาสองสี ข้างหนึ่งดำสนิท อีกข้างสีฟ้าขาว  เมื่อผมรู้ว่าพันธ์อะไร ผมก็ตัดสินใจให้ชื่อว่า " ออสซี่ " แค่สองอาทิตย์ที่อยู่กัน ออสซี่ซนมากๆ กัดรองเท้าทุกคู่ที่มี ล้มถังขยะ ดึงผ้าห่มลงมาจากเตียง ฉี่ราดไปทั่ว กว่าจะสอนให้ ถ่ายเป็นที่เป็นทางได้เล่นเอาเหงื่อตก ช่วงนั้นผมศึกษาเรื่องหมามาก หาซื้อหนังสือแทบทุกเล่มเกี่ยวกับการสอน แต่จนแล้วจนรอดผมก็ทำใจสอน เจ้า ออสซี่ ไม่ได้   ด้วยว่าไม่อยากทำลายสัญชาติญานเดิมของเขาไป   หนักๆเข้าผมก็เกิดไอเดียปิ้งว่า เขาคงเหงา เลยออกตระเวณหาเพื่อนให้ ก็ได้ ร๊อตไวเลอร์ตัวเมียมาตัว เจ้านี่มาจากฟาร์มหมาแท้ๆ เจ้าของอุ้มมา 5 ตัวให้เลือก แต่ " นีหนี่ "  เป็นตัวเดียวที่ไปแย่งอาหารของ ออสซี่ กินแล้วถ่ายเสร็จ ผมเลยเลือกเธอ ความทรงจำผมมาสดุดแค่ตรงนี้ เพราะ หมอโทรมาหาอีกว่า ให้มาด่วนเพราะอาการไม่ดี   ผมก็เลยตกลงว่าเผ่นไป โรงพยาบาลทันที ไปถึงหมอต้องฉีดยากระตุ้นให้หัวใจเต้น ตับ ออสซี่ ทำงานไม่ดีเท่าที่ควร   ไอ้ หมอเปรต ดันปรึกษาผมว่า hey aussie ดูท่าไม่ดี และเขาทรมานมาก ทั้งที่ พึ่งให้ มอร์ฟีนไปเมื่อตอนเย็น   หมอแนะว่า  it 'll cost so much money try to keep him  ควร "  put him in sleep  "   เท่านั้นเองสติผมขาดผึ่ง  ตระโกนใส่หน้า  หมอว่า goddammmm   u   , i will never ever give up , shut ur mouth and try your best , i really don't  f...ing care how much it'll cost me . จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:12:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สามวันแห่งการทรมานใจ ต่อการลุ้นให้เขาสู้ ออสซี่ ผู้ไม่ยอมแพ้ง่ายๆก็เริ่มเดินได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่ากังวลใจคือ เขาไม่ยอมกินอะไร หมอต้องให้แต่นําเกลือตลอดเวลา ขนาด หมอ เอาใจให้ปิซซ่า ออสซี่ก็เมิน   ผมก็นั่งลงปรึกษากับหมอว่าทำไหงดี หรือ คนไข้ที่ผ่าตัดใหญ่จะเบื่ออาหารเช่นนี้หรือ   หมอ ท่านหนึ่งบอกว่า อาจเป็นเพราะเขาเกิดความรู้สึกคิดถึงบ้าน ทำไมไม่เอาเขากลับบ้าน แล้ว พามาหาหมอตอนเช้า ทุกอย่างอาจดีขึ้น   ผมตัดสินใจพากลับทันที ตลอดสามวันนั้น โรงพยาบาลฉุกเฉิน แย่มาก ขนาดผมเองยังรังเกียจ แล้วไฉนเลย ออสซี่ของผมซึ่งเป็นคนไข้จะยินดี    ทันทีที่ผมกระซิบบอก ออสซี่ ว่า กลับบ้านเหอะ แววตา ออสซี่ มีประกายกระดิกหางตอบ เขาค่อยๆยันขาขึ้นเดินโซเซ หมอว่าดีมาก ที่เขาเดินได้ หมออยากให้เขาเดินทุกวันถ้าเป็นไปได้     กาลเวลาผ่านไป หนึ่งเดือน ผมแทบลืมไปว่า ชีวิต ออสซี่ พึ่งเดินผ่านปากเหวมา  ทุกเช้าผมจะอ้อยอิ่งเล่นกับเขา พูดคุย พาเดินเล่นไปที่ ป่าสาธารณะข้างบ้าน เราสองคนเดินเล่นกัน แต่ไม่สามารถเล่นเกมส์ซ่อนหาดั่งเคยได้      ทุกวันอาทิตย์ เป็นวันที่ ออสซี่ ดีใจเป็นที่สุด เขาจะรู้ได้โดยสัญชาติญานว่า นี่คือ วันอาทิตย์ วันของเขา แม้นว่าผมจะตื่นตรงเวลาไม่ต่างไปจากวันธรรมดา  ด้วยเหตุนี้ ผมจะไม่ไปไหน ไม่แย่งเวลาที่สมควรเป็นของ ออสซี่ เป็นอันขาด จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:13:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สืบเนื่องจากการที่ ออสซี่ ถูกตัดตับออกไปส่วนหนึ่ง และไม่มีตับอ่อน ทำให้ ผมต้องเฝ้าจับตามองตลอดเวลาในเรื่องความสอาด อาหารต่างๆ แทนที่จะเป็นอาหารสำเร็จรูป ผมจะปรุงให้เขาเองทุกมื้อ   ความสบายใจที่มีของผมและ ออสซี่ ที่มีเริ่มหมดไป ออสซี่  เริ่มมีอาการแปลกๆแทรกซ้อนขึ้น จมูกของ ออสซี่ เริ่มมีนํามูกไหลโดยไม่ทราบสาเหตุ ... ตัวออสซี่ เองก็หงุดหงิดมากขึ้น ขนาดว่าแทะขาหน้าจนเลือดไหลแทบทุกวัน     พอนำเรื่องนี้ไปปรึกษาหมอ หมอก็บอกว่า คนเราถ้าผ่าตัดใหม่ๆจะเกิดอาการแบบนี้เพราะมีนําในช่องท้องขึ้น ก็ให้ยามาอย่างมาทดลอง   ส่วนการแทะขาตัวเอง ผมก็ใช้การใส่ตะกร้อสวมที่ปาก  แต่ ออสซี่ ก็คือ ออสซี่.... ผู้ไม่ใช่แค่หมา เขาส่งสายตาละห้อยพร้อมทั้งบ่นว่า    นี่เอ็งไม่ลองสวมตะกร้อใส่ปากตัวเองบ้างเล่า      ทุกวันออสซี่จะหูลู่ คอตก หน้าหมอบระหว่างขาตัวเอง ไม่ใยดีต่อการพูดคุย    จนผมทนการประท้วงเงียบไม่ไหว ก็ต้องยอมเลิกใช้ตะกร้อครอบปาก  ผมจำต้องแปลงตัวเองเป็นนักประดิษฐ์ตัดเย็บถุงเท้าให้ ออสซี่ ก็แก้ปัญหาได้พลางๆ  แต่ผมไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด... มันแค่เป็นการชิมลางไปสู่นรกที่แท้จริง .. จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อาการแทรกซ้อนต่างๆเป็นแค่จุดเริ่มต้นที่ว่า ถ้ามันแค่หมาก็คือหมา แต่นี่มันมากกว่าหมา ความผูกพันระหว่างกันมันไม่ใช่หมาและไม่ใช่เพื่อน เสมือนสองชีวิตที่ร้อยรัดกันไว้ด้วยหัวใจ  ดังนั้น ใจจึงแทบแหลกสลาย     วันนั้นห่างจากวันที่ออสซี่ผ่าตัดแค่เดือนครึ่ง ด้วยความเป็นนักสู้ของออสซี่ ทำให้ผมแทบลืมไปว่า เขาผ่านการผ่าตัดใหญ่มา ออสซี่ เดินได้วิ่งได้แผลแห้งสวยมาก    ทุกครั้งที่ทำแผลให้ .... ออสซี่ จะมองที่มือ เมื่อใดก็ตามที่ทำหนักไป เจ้า ออสซี่ ก็คือ ออสซี่ ผู้ที่ไม่ใช่หมาหรือสัตว์เลี้ยง จะงับแขนไว้แน่น เสมือนเตือนว่า เฮ้ยเบาๆหน่อยสิ   ผมต้องส่งสายตาบอกว่า โทษที แต่เอ็งก็ปล่อยแขนข้าสักทีเดี๋ยวเสื้อขาด      ออสซี่ สอนให้ผมรู้ว่า เขาไม่ใช่สัตว์เลี้ยง เขาไม่ใช่แค่หมา   ออสซี่ เริ่มใช้วิถีประชาธิปไตยกับผมนับแต่อายุได้ หกเดือนที่อยู่ด้วยกัน  .... ออสซี่ จะประท้วงไม่กินข้าวถ้ากาลามังสกปรก   ออสซี่จะงอนใส่ถ้าผมออกจากบ้านโดยไม่แจ้งว่าไปไหน ออสซี่จะโมโห ถ้าผมลืมเปิดพัดลมให้ ต่างๆนาๆ ที่ออสซี่สอนให้รู้ว่า ข้าไม่ใช่แค่หมา แต่ข้าก็มีหัวใจเหมือนเอ็ง   วันนั้นวันที่ทำให้ผมรำลึกได้ว่าเขายังป่วยอยู่  วันนั้นผมรีบกลับบ้านดั่งเคย ก็รดนํ้าหญ้า ตบแต่งต้นไม้ เฝ้าดูต้นพริกตามปกติ ออสซี่ก็เดินตามผมตรวจตราต้อยๆๆ  แล้วจู่ๆ ผมก็มีลางสังหรณ์เกิดขึ้น   ผมหันกลับไป อ้าว ออสซี่ ล้มชัก นํ้าลายฟูมปาก ก่อนอื่นผมรีบทำตามตำรา หาท่อนไม้ยัดใส่ปาก กลัวว่าเขาจะกัดลิ้นตัวเอง ( มาที่หลังถึงทราบว่า มันจะไม่กัดลิ้นตัวเองเหมือนคนตอนที่ชัก)   อาการชักเกิดขึ้นนานประมานสองนาที แล้วเขาก็เริ่มรู้สึกตัว ลุกขึ้นยืนเดินโซเซ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมสังเกตุคือ เขาเดินไม่หลบต้นไม้ แล้วเดินวนขวาตลอด     ผมรีบคว้ามือถือ โทรหาหมอทันที อย่างที่ว่า หมอทุนนิยมรีบบอก คุณพาออสซี่มาหาหมอเดี๋ยวนี้ (แน่ล่ะ ก็ผมเป็นคนไข้ชั้นดี จ่ายเงินโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี ทั้งที่ กระเป๋าไม่มีตังค์ )      ผมจัดแจงพาออสซี่ไปหาหมอด้วยใจระทึก ระหว่างที่รอคำตอบ ใจผมคิดไปต่างๆนาๆ   แต่ไม่นานนัก คำตอบที่รอก็มา เหมือนฟ้าผ่ากลางดวงใจ  หมอว่า หมอไม่ทราบสาเหตุแน่นอน ต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญตรวจดู แนะนำให้ไปหาหมออีกคน ซึ่งอยู่ห่างไปอีก เกือบร้อยกิโล  ขณะนี้ให้พากลับบ้านไปก่อน ค่อยโทรนัดพบหมอพรุ่งนี้       คืนนั้นที่พาออสซี่กลับบ้าน เหมือนนรกแตกจริงๆ  ผมจัดการที่นอนตัวเองเอาลงมาข้างล่าง เพราะเตียงสูงเกินกว่า ออสซี่ จะโดดขึ้นได้       เรานอนผินหน้ามองตากัน แววตา ออสซี่ เหม่อลอย ส่วนแววตาผมคงไม่ดีกว่าออสซี่สักเท่าไรดอก      ตีสองกว่าๆ ผมค่อยๆเคลิ้มหลับ  แล้วผมก็โดน ออสซี่ ดิ้นใส่ ตาก็เผยอลืมขึ้น   คว้าผ้าห่มคลุมให้  ... แต่ ไม่ใช่ ออสซี่ ตื่น   เขาชักอีกแล้ว ผมรีบจับเวลา คราวนี้ นานขึ้นเกือบสี่นาทีที่ชัก           หลังจากที่ ออสซี่ เริ่มรู้ตัว แววตาออสซี่ไม่เหมือนเดิม     ผมพยายามปลอบใจเขา   แต่ เจ้ากรรม ออสซี่จำผมไม่ได้ เขาเริ่มตาขุ่นแล้วแยกเขี้ยวใส่   ที่นี้ไม่ต้องหลับนอนกัน ผมนั่งเฝ้าจนรุ่งสาง ... จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:14:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คำถามที่มักมีกับตัวเองว่า  ทำไมเราให้ ออสซี่ มากมายป่านนี้ มันคงเป็นเพราะว่า ชีวิต.. นีหนี่.... จากไป เนื่องจากเราเอาใจใส่น้อยเกินไป ความรู้สึกที่ประนามตัวเองไม่เคยจางหายไปแม้นว่า... นีหนี่... จะจากไปหกปีกว่าแล้ว    หลังจาก นี่หนี่ จากไปก็ให้คำมั่นกับตัวเองว่า ทุกชีวิตในความคุ้มครองดูแลของเรา เราจะทำให้ดีที่สุดจนสุดความสามารถ      ออสซี่แตกต่างกับ..... นีหนี่... มาก ออสซี่เป็นอิสระ มีความคิดเป็นของตัวเอง ออสซี่ทำตัวเสมือนหนึ่งว่าเขาเป็นชนชั้นเดียวกับเรา ออสซี่ ไม่มีวันยอมก้มหัวให้เสมือนแค่ว่าเขาคือสัตว์เลี้ยง แต่ออสซี่ จะยอมให้ก็ต่อเมื่อ ออสซี่ทำเพราะรัก รักเท่านั้นที่ซื้อใจกัน   วันที่ ออสซี่ เจ็บหนักหลังจากชัก ความเป็น ออสซี่ ไม่หลงเหลืออีกเลย แววตา ออสซี่ แห้งผาก แข้งขาไม่มีแรง และเดินวนขวาเท่านั้น ไม่มีแรงแม้นแต่จะเบ่งถ่าย ทุกครั้งที่ถ่าย ผมต้องช่วยประคองบั้นท้ายแล้วลุ้น อุจจาระทุกก้อนมีความหมาย เมื่อหลุดออกมา ผมจะมองทันทีว่า อุจจาระสีอะไรอ่อนแข็งการย่อยผิดปกติไหม    ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับออสซี่ถูกบันทึกอย่างละเอียด ผมรู้ว่าทุกอย่างนี่จะช่วยให้หมอวินิจฉัยได้ดีขึ้น   แต่จนแล้วจนรอด หมอก็ไม่สามารถแทงลงไปว่า ทำไมออสซี่ชัก     จนกระทั่งผมค้นพบว่ามีหมอคนหนึ่งชื่อ หมอ รูเปอร์เชี่ยวชาญในอาการชัก ผมกับออสซี่ก็ดั้นด้นไปหาหมอคนนี้ซึ่งอยู่คนละเมือง แน่ล่ะเราต้องนัดหมอ แต่หมอไม่มีเวลาให้เลย นัดแรกที่ได้คืออีก สองอาทิตย์ถัดไป   สองอาทิตย์นี่ผมยอมรับเลยว่า จะดีเสียกว่าถ้าออสซี่เสียชีวิตไปในวันแรกที่ไม่สบาย ผมทนแทบไม่ได้ที่เห็น ออสซี่ ตกในสภาวะที่ทรมาน          หลายครั้งที่ผมเกือบตัดสินใจ put him to sleep แต่ สิ่งที่เหนี่ยวรั้งผมไว้คือ  ความคิดที่ผมพยายามเป็นออสซี่  ถ้าผมเป็นออสซี่ ผมต้องการตายหรือยัง  ผมเป็นใครหน้าไหน ถึงบังอาจตัดสินชีวิตแทน ออสซี่  มันไม่ยุติธรรมที่เราจะตัดสินชีวิตแทนใคร ??? จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:14:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สองอาทิตย์แห่งการอคอยที่ทรมานก็มาถึง  ออสซี่เดินแทบไม่ไหว ประสาทการทรงตัวหมดไป จนผมต้องใส่ตะกร้อคลอบปากเขาไว้ ไม่เช่นนั้นออสซี่จะกัดเอา กัดด้วยสัญชาติญานเดิมๆ   วินาทีแรกที่ผมเห็น โรงพยาบาล ผมรู้สึกว่านี่คือที่ที่จะช่วยชีวิตออสซี่ได้  โรงพยาบาลอยู่ลึกจากบ้านคนมาก แทบเป็นส่วนหนึ่งของป่า มีลำธารไหลผ่าน   ตัวตึกสร้างความรู้สึกที่อบอุ่นให้       แต่เมื่อ ออสซี่ ลงจากรถ ออสซี่ กับไม่ยอมให้ผมอุ้มดีๆ เขาดิ้นสู้สุดฤทธ์ ความทรงจำครั้งเก่า ตอนที่ผมพา..นี่หนี่..ไปโรงพยาบาลย้อนกลับมาทันที     ผมเกือบหันหลังกลับ เพราะครั้งนั้น..นีหนี่...ก็ไม่ยอมเข้าโรงพยาบาล นีหนี่ ส่งสายตาอ้อนวอนขอให้ผมเธอกลับบ้าน แต่ผมก็ใจแข็งพาเธอไปพบจุดจบจนได้   แต่ครั้งนี้ต่างกัน ผมรู้ว่าถ้าออสซี่ไม่เข้าไป ไม่ใช่แค่ว่าออสซี่จะจบชีวิต แต่เขาจะจบแบบทรมานมาก ผมกัดฟันอุ้มออสซี่เดินเข้าไป พยาบาลด้านหน้าทราบว่าผมมาหา หมอ รูเปอร์ ก็ให้ผมนั่งรอสักครู่       หมอ รูเปอร์ สาวกว่าที่ผมคิด ท่าทางขรึม พูดจาช้าแต่สำเนียงเหน่อ เธอสามารถสัมผัสตัวออสซี่ได้ ผมเห็นเช่นนั้นก็เบาใจทันที    หลังจากการตรวจอย่างละเอียด พร้อมทั้งข้อมูลประวัติที่ผมขอมาจากโรงพยาบาลเก่า   หมอ รูเปอร์  วินิจฉัยว่าออสซี่เป็นเนื้องอกหรือมะเร็งในสมอง  ย้อนกลับไปครั้งที่ออสซี่กลับจากการผ่าตัด ออสซี่หงุดหงิดกัดเท้าและมีนํามูกไหลตลอดเวลา หมอ รูเปอร์ อธิบายว่า เจ้าเนื้องอกกัดโพรงจมูกออสซี่จนทะลุ เขาจะสำลักนําบ่อยมาก  สิ่งแรกที่ทำคือ ต้องทำ MRI หาตำแหน่งเจ้าเนื้องอก ถ้าผ่าตัดได้ก็จะผ่า แต่ถ้าไม่ได้ก็ต้องฉายแสง  หมอปรึกษากับผมว่าค่าใช้จ่ายสูงมาก และหลังจากนั้น เนื้องอกก็มักกลับมาเป็นอีก มากสุด ออสซี่ มีชีวิตได้แค่ 6 เดือน ราคาค่า MRI แปดหมื่นกว่า การฉายแสงทำ 20 ครั้งค่าใช้จ่ายอีกสามแสนกว่า     เฮ้อ ชีวิตทำไมมันแพงแบบนี้ ผมเองไม่เคยหาหมอหรือใช้จ่ายอะไรแพงระดับนั้น  ทุกวันใช้ชีวิตแบบสมถะที่สุด หรือเราจำเป็นต้อง"ปล่อยเขาไป"     ผมขอเวลาหมอคิดสักครู่  ผมออกมาเดินข้างนอกโรงพยาบาลคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุด สูบบุหรี่อย่างหนัก ความรู้สึกเศร้าใจหดหู่ครอบงำจิตใจผมตอนนี้ สามแสนแปด กับการยื้อออสซี่ไว้ 6 เดือน ผมทำเพื่อตัวเองหรือผมทำเพื่อ ออสซี่กันแน่ ??        หลังจากที่คิดจนใจผมเริ่มสงบ ความเป็นพุทธะเตือนผมว่า กรรมเป็นเผ่าพันธ์และพวกพ้อง  ออสซี่กำหนดชะตาให้มาอยู่การดูแลของผม คงเพราะผมติดหนี้ชีวิตออสซี่ไว้ ในมุมกลับ ถ้ามี อตร มาถึงผม ผมเชื่อว่า ออสซี่ยอมตายเพื่อผมแน่    คิดได้ดังนั้นผมย้อนไปบอกหมอ รูเปอร์ ว่า ผมเชื่อใจหมอ ผมขอให้หมอดูแลออสซี่เยี่ยงมนุษย์ ทำทุกอย่างจนหมอสุดความสามารถ ผมไม่ต้องการคำประกันชีวิตออสซี่จากหมอ ผมแค่ขออย่างเดียว อย่าคิดว่าออสซี่คือ"หมา" เท่านั้น         หมอ สบสายตาผม   ผมจ้องมองดวงตาเธอ คำตอบที่หลุดจากริมฝีปากคือ หมอรักทุกชีวิต การเลือกเป็นหมอดูแลสัตว์ก็ยากพอๆกับการพยายามสอบเข้าเป็นหมอรักษาคน นี่น่าจะบอกได้ว่า หมอ ไม่ได้คิดว่าหมาคือสัตว์เท่านั้น     ผมอึ้งกับคำตอบ พูดได้แต่ว่า "ขอบคุณ" สายตาผมคงบอกทุกอย่างให้กับหมอแล้ว ..... จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 00:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ออสซี่โชคดี ที่มีเพื่อนดีเช่นคุณ จากคุณ : ดานิสา - [ 14 ส.ค. 49 00:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จขกท สุดยอดจริงๆ จากคุณ : Toodmeeh - [ 14 ส.ค. 49 00:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยอดเยี่ยมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ซึ้งใจจริงๆค่ะ จากคุณ : เบิร์ดแม่จินนี่-แจ๊สซี่ (byrd_r) - [ 14 ส.ค. 49 01:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว อ้าว อ้าว อย่าเพิ่งจบค่ะ กำลังรอลุ้นอ่านต่ออยู่ค่ะ เข้าใจความรู้สึกนี้ เพราะเวลาที่หมาที่บ้านไม่สบาย ต้องพาไปหาหมอก่อน แต่ถ้าตัวเราเองไม่สบาย เฮ้ย ไม่เป็นไร คอยก่อน เดี๋ยวหายเอง จนพ่อว่าอยู่ทุกวัน ว่าหมดไปกับหมาเท่าไหร่แล้ว แต่อยากจะบอกคนที่บ้านว่า หมดไปเท่าไหร่ไม่รู้ ไม่อยากนับ ไม่อยากจด ไม่อยากจำ แต่จำได้เสมอว่า เวลาที่รถจอดหน้าบ้าน ตอนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าบ้าน บรรดาหมาๆ ต้อนรับเรายังไง เห่าด้วยความดีใจแค่ไหน กระโจนเข้าหาอย่างมีความสุขขนาดไหน เวลาเรานั่งคนเดียว มองพวกเค้าวิ่งเล่นกัน ก็จะมีเจ้ายินดี สุดแสบ วิ่งมาหาแม่ นั่งเป็นเพื่อนแม่ ไม่ไปวิ่งเล่นกับพี่น้อง จำความสุขตอนนี้ได้ ว่ามันสุดยอดมาก เค้าแค่อยากให้เราอยู่ใกล้ๆ ลูบหัวลูบตัว ความสุขที่เค้าแล้วเรามีร่วมกัน เงินมากเท่าไหร่ ก็ซื้อไม่ได้แน่นอน จากคุณ : Pyramid - [ 14 ส.ค. 49 03:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โอ้โห....อ่านแล้วเข้าไปถึงหัวใจเลยค่ะ....ขอไว้อาลัยให้ออสซี่นะค่ะ   เข้าใจความรู้สึกถึงความสูญเสียสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวค่ะ จากคุณ : DOGHALL - [ 14 ส.ค. 49 03:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หลังจากคุยกับเจ้าหน้าที่การเงินเพื่อทำเรื่องขอผ่อนการรักษา ออสซี่ก็หายเข้าไปในห้องฉายแสง  ก่อนที่กลับบ้านผมก็ขออนุญาติหมอเพื่อพบออสซี่อีกครั้ง  เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ทั้งที่กำลังเศร้า          หมอได้เขียนแนวที่จะฉายแสงเป็นรูปสามเหลี่ยม บนหัวออสซี่ระหว่างดวงตาสองข้าง   ค่อนออกมาทางด้านตาขวาที่เป็นสีฟ้า  ขน ณ. ตรงนั้นถูกโกนจนเห็นหนัง     นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพึ่งทราบว่า ขนของหมาสีอะไร ผิวของเขาก็สีนั้น หน้าตามันบ๊องแบ๋วมาก หลังจากกระซิบให้กำลังใจออสซี่ ผมก็เดินออก แล้วกลับบ้าน ใจก็คิดไปต่างๆนาๆ  ป่านฉะนี้ ออสซี่จะเป็นเช่นใด       บ้านผมเงียบฉี่ มีแต่เดจ้า แคตตี้ผู้เกียจคร้านมายืนรอ ปกติแล้ว แคตตี้จะสนใจแต่การกิน มันเป็นแมวขนปุยตัวอ้วนจนท้องลากดิน  น้องชายไปขอมาเลี้ยงแล้วกลับไปเมืองไทย ผมก็ต้องเลี้ยง แค๊ตตี้ ไว้เอาบุญ      แรกๆที่แค๊ตตี้เข้าบ้าน ผมก็หวั่นว่า เจ้า นีหนี่ กับ ออสซี่ จะทำร้ายมันหรือเปล่า แต่ดีเกินคาดที่หลังจาก การรับน้องใหม่อยู่สามวัน ด้วยการไล่ดมทั้งตัว แค๊ตตี้ หนีหัวซุกหัวซุน จนไปซ่อนอยู่ใต้เตียง สองเกลอก็หมดอารมณ์ที่จะดมต่อ   สิ่งที่ผมเห็นคือ เจ้าแค๊ตตี้จะเลียนแบบออสซี่   ทุกย่างก้าว จะมานั่งรอที่ประตู ยามผมกลับบ้าน และ จะมานั่งขอออกไปเดินเล่นหลังมื้อเย็น   ออสซี่จะมาคาบชายเสื้อผมเพื่อให้ออกไปเดินด้วยกัน โดยมีแค๊ตตี้เป็นทัพหลังตามต้อยๆ ส่วน นีหนี่   ผมต้องจูงไว้เพราะไม่ไว้ใจ          นีหนี่ เป็นยักษ์ใหญ่ใจดี แต่ด้วยสายพันธ์และเขี้ยวที่ใหญ่โต ผมก็เลยไม่เคยวางใจให้เธอเดินโดยไม่จูง   ความคิดผมสดุดลงเมื่อเสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น         หมอ รูเปอร์นั้นเอง เธอโทรมารายงานผลว่าเป็นไปด้วยดี    แต่นี่พึ่งเป็นครั้งที่ หนึ่ง ที่ฉายแสง อาการต่างๆคงจะยังไม่เห็นผลทันตาหรอก  เหลืออีก 19 ครั้ง ที่จะต้องทำอีก     แต่มีปัญหาอยู่อย่างคือ ออสซี่ โวยวายไม่ยอมอยู่ในกรงพักฟื้น เมื่อมันไม่สงบแบบนี้ อาจกระทบกระเทือนสมองก็ได้ จะดีกว่าไหม ถ้าผมยอมลำบากขับรถมารับส่งทุกวัน       และค่าใช้จ่ายจะถูกลงด้วย ผมรีบตอบรับหมอทันที           แวบแรกที่ผมเดินเข้าห้องรับออสซี่   ออสซี่ หยุดสงเสียงโวยวาย  ด้วยความที่เขาคุ้นกับเสียงเดินผม  เราสองคนกอดกัน ผมลูบหัวเจ้าออสซี่ ออสซี่ก็เลียใบหน้าผมจนเลอะไปหมด  แค่นี้เอง ผมก็หยุดเสียดายเงินก้อนที่จะเสียไป.......... แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 05:08:34 จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 05:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในช่วง 19 วันที่ออสซี่ได้รับการฉายแสง ผมก็จัดการรื้อเตียงผมออก ย้ายที่นอนลงมาวางไว้หน้า โทรทัศน์  กะให้ออสซี่ได้นอนข้างๆจะได้ดูอาการ        ออสซี่ อาการดีขึ้นตามลำดับ   แต่ สิ่งหนึ่งที่หายไป จากความเป็นคนกระตือลือล้น ออสซี่เฉื่อยลง ชอบที่จะนอนเอาคางเกยตักผมเงียบๆ    ไฟในบ้านเราจะไม่เปิดถ้าไม่จำเป็น แสงไฟรบกวนตาข้างขวาของออสซี่อย่างเห็นได้ชัด    ส่วนแค๊ตตี้ ก็ ย้ายไปนอนที่ปลายเท้าผม  ปกติแล้วผมจะไล่แค๊ตตี้ลงจากเตียง แต่ งวดนี้ผมยอมเพราะ   แค๊ตตี้ แสดงความห่วงใยออสซี่ออกมามาก   แค๊ตตี้จะนอนเลียขนที่ขาให้ออสซี่ เหมือนหนึ่งลูกน้องที่ห่วงใยนาย      จากกิจวัตรประจำวัน   ที่ผมต้องพาออสซี่เดินเล่นที่ป่าสาธารณะใกล้บ้านซึ่งหายไปช่วงที่ออสซี่ไม่สบายหนักก็กลับมาอีก...... แต่ ออสซี่เดินช้าลงมาก     ถึงอย่างใดก็ตาม ออสซี่ก็คือออสซี่ ผู้ไม่ยอมให้ผมโกงด้วยการเลี้ยวกลับถ้าไม่ถึงป่านั้น  ผมพยายามฝืนคราใด ออสซี่จะนั่งลงแล้วนอนหมอบ แววตาขอร้องบอกว่า "เวลาข้าเหลือไม่เท่าไร เหตุไฉนไม่ตามใจข้า "          กาลเวลาผ่านไปจนขึ้นปี 2006  ทุกๆวันออสซี่จะกินจุขึ้น แล้วเอวเริ่มหายไป ออสซี่ ที่งามสง่ากลายเป็นตาแก่อ้วนๆที่เดินอุ้ยอ้าย       แม้นว่าผมจะทราบมาก่อนว่า การที่ ออสซี่ ต้องกินยา phenobarbital เพื่อควบคุมไม่ให้ชัก ออสซี่จะหิวจัด  เมื่อไม่ให้กิน  ออสซี่จะทรมานจนนอนไม่หลับ   มีอย่างเดียวที่ออสซี่ไม่อยากกินจากมือผมคือ กาแฟ ด้วยว่า ออสซี่ เข็ดมาแต่เล็ก     สิ่งใดที่ผมทาน ออสซี่จะทานด้วย ผมเริ่มให้ ออสซี่ทานผลไม้ทุกชนิดตามที่ผมทาน ออสซี่จะชอบพวกกล้วย และข้าวโพด แต่ข้าวโพด นี่ผมต้องป้อนกับมือ คอยหมุนไปรอบๆ   ด้วยว่าไม่เช่นนั้นออสซี่จะกินซางข้าวโพดลงไป       แต่ความสุขที่เห็นออสซี่สบายขึ้นก็เริ่มหายไป นรกขุมที่ 3 ของออสซี่เริ่มอีกแล้ว... แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 49 05:56:08 จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 05:30:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านต่อ รอลุ้น และเป็นกำลังใจให้หัวใจที่ผูกพันกันทั้งสองดวงค่ะ หวังว่า..คงไม่ท้อแท้จนหมดกำลังใจเขียนต่อนะคะ จากคุณ : ครูตุ้ม - [ 14 ส.ค. 49 07:03:38 A:203.113.40.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เศร้าจังค่ะ อ่านแล้วคิดถึงแฮปปี้ที่จากไปแล้วจังเลย [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ชวนชมนะ (ชวนชมนะ) - [ 14 ส.ค. 49 10:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกที่ได้อ่านกระทู้นี้ได้อย่างไร ขอโหวตเพื่อที่จะได้ขึ้นกระทู้แนะนำแล้วกัน จากคุณ : PT2007 - [ 14 ส.ค. 49 10:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : น้องสุขใจ - [ 14 ส.ค. 49 11:25:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รอด้วยคนค่ะ จากคุณ : มาดามหวาน - [ 14 ส.ค. 49 11:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เศร้าจังค่ะ อ่านแล้วน้ำตาคลอ จากคุณ : หม่ามี๊บัดดี้ palmy52 - [ 14 ส.ค. 49 11:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 22 น้ำตาซึมเมื่อได้อ่าน ความรู้สึกของคุณที่มีต่อเพื่อนที่แสนดีของคุณ รออ่านต่ออยู่นะคะ โหวตให้ด้วยค่ะ จากคุณ : nongthee - [ 14 ส.ค. 49 12:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 .. เข้าใจถึงความรักความผูกพันธ์ของคุณกับออสซี่ เพราะคิดว่าลิงที่บ้านเป็นมากกว่าหมา  มากกว่าเพื่อนเหมือนกันค่ะ จากคุณ : แม่น้องลีซอ - [ 14 ส.ค. 49 14:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ออสซี่โชคดีมากค่ะ ที่เค้ามีเพื่อนตายอย่างคุณ จากคุณ : ลิโลกะโปเต้ - [ 14 ส.ค. 49 14:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาเกาะติดจอ เอาใจช่วยออสซี่ รีบมาเล่าต่อไวๆ นะคะ อยากรู้ออสซี่จะผ่านเรื่องร้ายๆ ได้หรือไม่ จากคุณ : ดานิสา - [ 14 ส.ค. 49 14:56:59 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หวัดดีคะ...คุณซอยวัดไผ่ตัน...จะบอกว่าเราเข้าใจความรู้สึกของคุณ ที่มีต่อออสซี่ก็คงจะไม่ผิด เราเองก็ต้องดูแลเจ้าเฮงเฮง ที่พิการเพราะอุบัติเหตุ แต่เราโชคดีกว่า...ตรงที่ เฮงเฮง แข็งแรงขึ้นทุกวัน ขอให้ปัญหาต่างๆ ของคุณคลี่คลายด้วยดีนะคะ.... คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองคะ.... จากคุณ : แม่เฮงเฮง (My revenge) - [ 14 ส.ค. 49 15:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามอ่านมาหลายวันแล้วครับ ผมคิดว่าผมรับรู้ความรู้สึกตรงนั้นได้ มันเป็นความรู้สึกที่เศร้าจังเลยครับ ผมอ่านจบในแต่ละตอนแล้วผมก็จะไปกอด "ไอ้สามถุง" ครบทั้งสามตัว แล้วย้อนนึกถึงความรู้สึกวันแรกที่ไปรับเค้ามาอยู่บ้าน คนอื่นมักคิดว่า "ผมเลี้ยงหมา" แต่ผมรู้อยู่คนเดียวว่า "ไอ้สามถุง"เป็นมากกว่านั้น ผมมักคิดว่า ถ้าพรุ่งนี้ ไม่ครบ "สามถุง" ผมคงแย่แน่แน่ ผมติดตามอ่านอยู่นะครับ ผมคิดว่า ออสซี่ คงจะบอกว่า"ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน" ขอให้ออสซี่หายป่วยเร็วๆนะครับ จากคุณ : พ่อไอ้สามถุง (I am soda) - [ 14 ส.ค. 49 16:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 28 จขกท.  เขียนเล่าเรื่องราวได้ดีมากๆ ค่ะ แม้จะเป็นเรื่องเศร้าแต่ก็สร้างรอยยิ้มให้กับผู้อ่านได้เป็นระยะๆ  ไม่ทราบเขียนหนังสือด้วยหรือเปล่าคะ  หากใช่ บอกกันด้วยนะ ชอบลีลาการเขียนของคุณมากๆ ค่ะ   รออ่านนรกขุมที่ 3 อยู่นะคะ   และขอให้ทุกอย่างลงเอยด้วยดี ทั้งต่อตัวออสซี่เองและคุณ จขกท. ค่ะ จากคุณ : Smiling-girl - [ 14 ส.ค. 49 18:15:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เพราะสองใจผูกพันเกินกว่าจะบรรยาย อ่านแล้วรู้สึกถึงความรักที่มีให้ต่อกันมากมายเหลือเกิน จากคุณ : Pecan - [ 14 ส.ค. 49 18:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 30 น้ำตาจะร่วงแล้วอ่า....กลั้นไว้ ๆ ตามอ่านมาตั้งแต่ทู้เก่า..ยังคิดว่าทำไมไม่มาเล่าต่อ...สงสารออสซี่มาก ๆ ค่ะ..คงจะเจ็บน่าดู..แต่ดีใจที่คุณ จขกท. รักออสซี่ขนาดนี้...ปลื้มใจแทนออสซี่จริง ๆ ..(ยิ่งดีใจยิ่งกว่าที่เห็นว่าคุณห่วงออสซี่...มากกว่าแฟน...เราผิดมั๊ยเนี่ย..) จากคุณ : pai.w - [ 14 ส.ค. 49 20:01:03 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เศร้าจังค่ะ อ่านละเข้าใจเลยค่ะ ถึ่งแม้จะไม่เคยได้เลี้ยงเจ้าสุนัข เข้าใจถึงความผูกพันธกันสิ่งที่เราเลี้ยงมา ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะคุณซอยวัดไผ่ตันกับเจ้าออสซี่ จากคุณ : คนประดิพัทธ์ - [ 14 ส.ค. 49 20:33:44 A:210.203.179.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณ ทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านและให้ความเห็น ขอบคุณ ทุกท่านที่ให้กำลังใจ เจ้า ออสซี่ ขอบคุณ แฟนพันธ์แท้อย่างคุณ ดานิสา ที่เข้ามาลงความเห็นสามครั้งแล้ว ขอบคุณ ท่านที่แอบอ่าน อ่านด้วยรอยยิ้มและนํ้าตา     อยากให้ทราบกันว่า  ออสซี่ ผู้ถูกประมานการว่าจะอยู่ไม่เกินปลายปี 2005  แต่ ออสซี่ ยังสู้    ออสซี่ สู้ด้วยต้นทุนที่ว่า "รักและห่วงใย"    ถ้า ออสซี่ จะจากไป ก็จากไปเยี่ยง ผู้ทรนง ... จริงแล้วผมเป็นนักอ่านไม่ใช่นักเขียนหรอก ครับ คุณ : Smiling-girl   แต่อะไรๆที่มาจากใจมักสื่อได้ดีกว่า  จะว่าไปแล้ว ภาษาไทยกับผมห่างเหินกันมาก เกือบสามสิบปีเต็มที่มาอยู่ต่างประเทศก็อ่านมากกว่าเขียน   ออสซี่ ยามนี่ระโหยโรยราลงไปมาก และขอเวลาอีกสักครู่จะเขียนต่อ ช่วงนี้บังเอิญเป็นเวลาเช้าของที่นี่ ต้องทำงานพอดี จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 20:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาปูเสื่อ นั่งรอ  คุณเล่าให้ฟังต่อค่ะ ขอส่งกำลังใจมาให้คุณค่ะ ขอชื่นชมในน้ำใจอันงดงามของคุณ ที่มีต่อ  ออสซี่  ด้วยคนค่ะ จากคุณ : ใบบัง - [ 14 ส.ค. 49 22:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 34 โดยธรรมชาติของมนุษย์มักเห็นธรรมยามมีทุกข์ ผมก็ไม่ต่างไปจากมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งที่ประกาศตัวว่าเป็นพุทธะ แต่ใจก็อดหวั่นไหวไม่ได้    นับแต่ ออสซี่ ไปเดินเล่นที่ขอบเหวนรกมา ผมก็พาออสซี่ไปวัดป่าธรรมชาติด้วยกัน เดชะบุญที่ อาจารย์ ธนประเสริฐ ซึ่งเป็นพระที่มีจริยาวัตรงดงามและมีจิตเมตตาสูง ไม่รังเกียจกับการที่จะเทศน์ให้ญาติโยมและออสซี่ได้ฟังด้วย    วัดป่าธรรมชาติเป็นวัดที่ไม่เหมือนวัดในเมืองไทย เป็นบ้านสองหลังและมีบริเวณด้านหลังที่คล้ายๆป่าแต่ไม่รกทึบ  พระที่พวกเรานิมนต์มาจะเป็นสายธรรมยุต สะส่วนมาก    แรกทีเดียวผมก็ปล่อยให้ออสซี่อยู่ในด้านหลัง ตัวผมเองก็ไปทำวัตรเย็น ยามที่เราออกมาจงกรมกัน ออสซี่กับเดินตามพวกเราทุกย่างก้าว อากัปกริยาของออสซี่เป็นไปด้วยความสงบ   ท่าน อาจารย์ ธนประเสริฐ ก็มีเมตตาให้ออสซี่เข้าไปในห้องฟังธรรมด้วยกัน  ออสซี่ สงบลงไม่วอกแวกอย่างประหลาด จะนอนหมอบฟังอย่างตั้งใจ     นานแล้วที่ผมเคยผ่านตาว่าด้วย บทสวดมนต์ที่พระคุณท่านสวด จะช่วยให้สมองด้านรับฟังส่งสัญญานไปที่ความนึกคิดให้สงบลงได้    ผมเคยนึกฉงนใจกับคำว่า พุทธ เป็นศาสนาที่วิทยาศาสตร์ที่สุด   จนได้มาเห็นกับตาตัวเองคราวนี้    ออสซี่ สื่อได้ถึงเมตตาจิตที่ ท่าน อาจารย์ ธนประเสริฐมี ออสซี่แทนที่จะเดินงุ่มง่ามกับค่อยคืบคลานเข้าหาท่าน แลดูขำ คนในวัดก็ต่างเอ็นดูกับกริยาที่ออสซี่มี      เมื่อผมสัมผัสได้ว่า ธรรมะช่วยลดอาการทรมานของออสซี่ได้ ผมจึงเปิดเทปบททำวัตรเย็นต่อด้วยชุมนุมเทวดา สักเก และ จบด้วย ชิณบัญชร เป็นเยี่ยงนี้ทุกคืน    จนกระทั่งวันหนึ่ง แม้นว่าเทปนั้นจะเล่นจนเทปหยุด แต่ ออสซี่ กระสับกระส่ายผิดสังเกตุ เขาพยายามเอาใบหน้ามาถูกับข้างลำตัวผม       แต่สัมผัสที่ผมได้ มันไม่ใช่การอ้อนดั่งเคย   ผมจับใบหน้าออสซี่ขึ้นดู อาจบางทีมีเศษอาหารติดที่ซอกฟัน แต่ก็เปล่า เมื่อตรวจละเอียดขึ้นสิ่งที่เห็นคือ  ดวงตาขวาที่เคยเป็นสีฟ้าสดสวย  เริ่มมีเลือดออกมาตามขอบดวงตา ใจผมแค่คิดไปว่า ออสซี่ เดินชนอะไรต่อมิอะไร เลยลุกไปหายามาหยอดให้              วันรุ่งขึ้น ดวงตาข้างนั้นเริ่มแดงจัด ผมพูดกับตัวเองว่าอีกแล้วหรือนี่ แต่ก็ไม่ตกใจมาก คิดว่ามากสุด ออสซี่คงไปชนอะไรที่ตาเข้า               สามวันผ่านไป ดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้าเปลี่ยนเป็นแดงจัดจนน่ากลัว ผมรีบติดต่อขอพบหมอทันที ... จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 22:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เห็นชื่อซอยก็ต้องแว๊บเข้ามาอ่านทันทีเนื่องจากเคยอาศัยอยู่ในซอยนี้มาหลายปี เมื่อเข้ามาอ่านก็พบว่าความรักระหว่างคนกับน้องหมาเป็นความรักความห่วงหาอาทรที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ น้องหมาไม่เคยตั้งกฎ กติกาอะไรกับเรานอกจาก รักหนูหน่อยน๊า เล่นกะหนูหน่อยจิ ถ้าหนูดื้ออย่าตีหนูแรงน๊า ขอขนมหน่อยจ๊ะ ขออาหารเพิ่มอีกนี้ดน๊าหนูหิวจัง หนูตัวร้อนพาหนูไปหาหมอหน่อยก๊าบ เพียงแค่นี้เท่านั้นที่เขาต้องการ เป็นความต้องการที่สม่ำเสมอตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันจริง ๆ เป็นกำลังใจให้ออสซี่และคุณพ่อใจดีให้ผ่านพ้นวันที่มีทุกข์ร่วมกันไปได้นะคะ ขอให้แข็งแรงทั้งพ่อและลูกคะ จากคุณ : 3colors - [ 14 ส.ค. 49 22:45:01 ]

ความคิดเห็นที่ 36 และแล้ว ออสซี่ก็ต้องกลับเข้าโรงพยาบาลเดิมอีก เป็น โรงพยาบาลเดียวกับที่ผ่าตัดช่วยชีวิตออสซี่ไว้     ออสซี่จะเป็นดาราของที่นี่ เสียงตระโกนทักทายเจ้าออสซี่มีมากกว่าที่คนทักทายผม ซึ่งเขาเหล่านั้นทักทายแค่ผมพอเป็นพิธี      ชื่อ ออสซี่ ถูกเปลี่ยนเป็น เจ้า miracle D.O.G  คำ D O G เป็นสิ่งที่ผมขอร้องคนในนั้นว่า กรุณาอย่าเรียกเขาว่า dog ให้เรียก ดีโอจี แทน      คุณ หมอ เฟง เป็นหมอประจำตัว ออสซี่ แต่แรก เธอเป็นลูกจีนเกิดในอเมริกาวัยสามสิบกว่า   รูปร่างเฉียบบางใจเย็นนิสัยดี สิ่งเดียวที่ผมไม่ชอบคือ ทุกครั้งที่เธอคุยกับผมเกี่ยวกับอาการ ออสซี่ ใบหน้าเธอเหมือนกับคนจะร้องไห้     ครั้งนี้ทำให้ผมทราบว่า ดวงตาหมานี่ซับซ้อน อาการที่ ออสซี่ เป็น สามารถเกิดจากหลายสาเหตุ แรกสุด หมอตรวจอย่างละเอียด พบว่า ออสซี่ถูกเห็บกวางกัดที่ท้อง เป็นรอยผื่น หมอสันนิษฐานว่า พิษเห็บกวางอาจรุนแรงไปถึงดวงตา หมอก็จัดยาให้ทาน และให้ยาหยอดตามาด้วย    ผมรู้สึกขอบคุณพระเจ้าว่างวดนี้ ออสซี่ ไม่เป็นหนัก ราคาค่ารักษาแค่ หมื่นหกพันบาทเอง    แต่คำขอบคุณพระเจ้านั้นเร็วเกินไป   อาการออสซี่ไม่ดีขึ้นไม่แม้นแต่จะทรง มีแต่ทรุดไปตามลำดับ ดวงตาสีฟ้าใสค่อยเปลี่ยนไป จากแดงจัด กลายเป็นดำสนิท ดำแบบน่ากลัวมาก  ออสซี่ ทรมานมากจนครางออกมา เป็น เสียงครางครั้งแรกที่ผมเคยได้ยินออกจากปากของ ออสซี่ ผู้ทรหด ผู้ไม่ยอมแพ้แก่โชคชะตาง่ายๆ .... แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 23:32:43 แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 23:21:32 จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 23:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 37    ขอขอบคุณแฟนคลับผู้ที่ติดตาม  คือ คุณ ดานิสา อ่านแล้ว อุตส่าห์หลังไมค์มาเตือนว่าผมสะกดผิด  บอกตามตรงว่า ภาษาไทยผมไม่สละสลวยไม่แข็งแรง       ตอนนี้ผมเขียนได้ไม่เร็วเท่าที่ควร เพราะ แขนด้านซ้ายปวดมาก เนื่องจากเป็น โรค กระดูคอทับเส้นประสาท อาการจะชาและปวดเป็นพัก      แต่อย่างไรก็ตาม ผมจะรีบเขียนรวบรัดให้จบภายในวันพรุ่งนี้ แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 23:27:10 จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 14 ส.ค. 49 23:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 38 บอกเล่าเรื่องราวผ่านตัวอักษรได้ไพเราะมากค่ะ ราวกับว่ากำลังอ่านนวนิยายซักเรื่องเลยทีเดียว ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวสำคัญครั้งหนึ่งในชีวิตของคุณ ให้เราได้ซึมซับและแบ่งปันความประทับใจนี้ร่วมกัน หวังว่าเรื่องราวดีๆอีกมากมายจะเกิดขึ้นกับคุณผู้แสนดีต่อไปนะคะ จากคุณ : ยูมิแมว - [ 15 ส.ค. 49 03:18:55 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ด้วยเหตุที่มีเพื่อนผู้ที่อ่านกระทู้ส่งข้อความหลังไมค์มาว่า อ่านทั้งหมด สดุดหูแค่ประโยคเดียว และคิดว่า ผมใช้ประโยคนั้นไม่เหมาะสม    คำ  "ออสซี่ผู้ทรนง" ดูเหมือนว่า จะ "อหังการ" ทีเดียวสำหรับคนที่มองว่ามันคือหมา       คำทรนงมักใช้กับเสือ ทั้งที่เสือเป็นสัตว์ผู้พิฆาต ผู้พรากจากชีวิตสิ่งมีชีวิตอื่น อะไรหรือทำให้ผมกล้าใช้คำ ทรนง กับออสซี่   เพราะ ออสซี่ กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเจ็บป่วยอย่างกล้าหาญ ไม่โอดครวญ เพราะ ออสซี่ ผู้ไม่เคยยอมกินหรือดื่มจากมือผู้อื่นที่หยิบยื่นให้ เพราะ ออสซี่ ผู้นอนข้างกายผม สองวันเต็มๆโดยไม่ยอมดื่มหรือกิน ยามที่ผมนอนซมเพราะพิษไข้ปอดติดเชื้อ เพราะ ออสซี่ นี่เองทำให้ผมรอดจากการมีปัญหาด้านกฎหมาย          ครั้งหนึ่ง ผมพาออสซี่นั่งรถไปซื้อของด้วยกัน วันนั้นเป็นหน้าร้อน อากาศประมานสัก 100 องศา เอฟ ได้  ผมรีบวิ่งเข้าร้านไปซื้อของ โดยปล่อยออสซี่ไว้ในรถ แต่หมุนกระจกลง       เจ้ากรรมจริงๆ มีป้าแก่ๆคนหนึ่งมาเห็นเข้า ก็รีบโทรไปแจ้งความกับตำรวจว่าผมทรมานสัตว์   ตำรวจเมืองนี้ก็ดีใจหาย รีบมาทันที  ตอนผมออกมาก็ งงๆ ที่เห็นตำรวจยืนรอที่รถ หลังจากสอบถามกัน ผมก็อธิบายให้ตำรวจฟังว่า ออสซี่ โอเคกับอากาศแบบนี้ ป้าแก่ๆแกไม่ยอมหยุด จัดแจงหานํ้ารินใส่ภาชนะมาให้ ออสซี่    แต่ทว่า ออสซี่ ผู้ที่หยิ่ง  ผู้ไม่ยอมแตะต้องของจากใคร สบัดหน้าเมินหนี ทำนองว่า "  เชอะ เอ็งเป็นใครมาจากไหน ทะลึ่งให้นํ้าข้า "   แค่นั้นเอง ตำรวจก็หันกลับไป ไม่ยอมแม้แต่จะเอ่ยว่า ขอโทษ        แม้นยามนี้ ออสซี่ จะป่วยหนัก เทียบเท่ากับพิการ แต่ ออสซี่ ก็คือ ออสซี่ ทุกครั้งที่เราไปเดินเล่นที่ Park  ยามมี หมาอื่นเดินรี่มาหา  ออสซี่ จะยืนขวางหน้า หูลู่ ย่อตัวลงพร้อมที่จะสู้ ด้วยว่ามันคิดว่า สัตว์อื่นจะมาทำร้ายผม   ด้วยเหตุทั้งปวง ผมจึงกล้าเอ่ยว่า " ออสซี่ ผู้ทรนง  " จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 15 ส.ค. 49 04:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 49 04:52:10 จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 15 ส.ค. 49 04:43:17 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตลอดระยะเวลาที่ออสซี่เจ็บปวดกับดวงตาข้างขวา ความเจ็บปวดสูงมาก ดูจากการที่หมอสั่งยาที่มีส่วนผสมของมอร์ฟีนให้   ผมก็รับรู้ทันที่ว่า ออสซี่ ตกในสถานการณ์แบบไหน         มันเป็นไปเช่นนี้อยู่หลายวันจน หมอ ได้บทสรุปว่า  ดวงตา ออสซี่ น่าจะได้รับการกระทบกระเทือนจากการฉายแสง    แต่ หมอ รูเปอร์ พยายามคัดค้านความเห็นนี้   เธอคงเกรงว่าผมอาจเอาเรื่อง  เธอไม่ทราบหรอกว่า ยามนี้ ผมแค่ไม่อยากเห็นออสซี่ทรมาน สิ่งใดที่เกิดขึ้นจากการพยายามช่วยเหลือ ออสซี่ มันเป็นเหตุสุดวิสัย        หมอ เฟงบอกผมว่า เราหมดทางเลือก จำต้องเอาลูกตาออสซี่ออก ไม่เช่นนั้น ความกดดันของลูกตาอีกข้างจะสูงจนทำให้ทั้งสองข้างมีปัญหา  หลังการผ่าตัด หมอ เฟง บอกว่าจะเย็บปิดดวงตาข้างนั้นลง ไม่นานขนจะค่อยๆขึ้นปกคลุมจนแทบมองไม่ออกว่า ออสซี่ ผ่านการผ่าตัดลูกตาออกไป    ผมรีบตอบตกลงทันทีและโทรไปหา หมอ รูเปอร์ เพื่ออธิบายให้เธอสบายใจว่า ทุ กอย่างที่เธอทำไป ผมขอบคุณมาก   อย่าห่วงเลยว่าผมจะปรักปรำเธอด้วยเหตุนั้นๆ     หลังจาก ออสซี่ ผ่าตัดเอาลูกตาออก   ออสซี่ อ่อนระโหยลงมาก กว่าจะลุกได้แต่ละครั้งผมต้องช่วยพยุงตลอด  ยามที่ ออสซี่ ลงบันไดหลังบ้านเพื่อไปถ่ายหรือเดินเล่น ออสซี่ จะหกล้มตกบันไดหัวซุกหัวซุน ผมต้องแก้ไขด้วยการ หาพรมแบบหยาบหนาๆมาติดตามขั้นบันได       ความที่ออสซี่ ถูกตัดตับออกไปหนึ่งในสี่ ความที่ออสซี่ มีเนื้องอกสมองกระทบกระเทือน การที่ ออสซี่ เหลือดวงตาข้างเดียว  ดูเหมือนว่า ออสซี่จะรู้ตัวว่า ออสซี่ ไม่ใช่เจ้าของเขตนั้นอีก         ทุกวันนี้เราสองคนก็ยังตื่นแต่ ตีห้า เพื่อเดินเล่น จากการเดินสองไมล์ก็ตัดลงเหลือไมล์เดียว แล้วก็เหลือแค่ครึ่งไมล์ จนในที่สุด ออสซี่ ก็เดินได้แค่ ร้อยฟุต     ออสซี่หวาดระแวงทุกคน  หวาดระแวงหมาทุกตัว ยามหมาอื่นเดินผ่าน ออสซี่จะพยายามมายืนขวางหน้าผมแบบเคยปฎิบัติ แต่ออสซี่ต่างไปตรงที่ เดี๋ยวนี้ ออสซี่ ถอยหล่นจนมายื่นระหว่างขาผม นั้นหมายถึงว่า ถ้ามีอันตรายที่ต้องเผชิญ ออสซี่ จะยืนเคียงบ่าเคีบงไหล่ ออสซี่จะไม่ถอยมากไปกว่านี้อีกแล้ว         นํ้าตาผมซึมออกมาทุกครั้ง ที่เห็น ออสซี่ ผู้พิการ ต้องนอนหมอบระหว่างขา รู้ทั้งรู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่ เจ้า ออสซี่ ก็ไม่ยอมละทิ้งความรักที่มีให้กันและกัน   ท้ายนี้ ออสซี่แทบไม่มีแรงแม้นแต่จะลุก ไม่ทราบว่า ออสซี่ จะสู้ไปได้อีกนานเท่าใด            สิ่งที่ผมทำลงไป ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน ไม่ได้หวังแม้นแต่เอาบุญ          แค่หวังลึกๆว่า  สักวันหนึ่ง ผมแก่ตัวลงไป ตกในสภาพเดียวกับออสซี่ ผมอาจโชคดีมีใครสักคนดูแล                แต่ ความหวังก็คือความหวัง             " ความจริงมักเจ็บปวด " แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 49 06:23:28 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 49 05:03:14 จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 15 ส.ค. 49 04:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ติดตามอ่านเรื่องของออสซี่กับคุณผู้ใจดี มาแต่ตั้งต้นค่ะ โล่งใจ ที่รู้ว่าออสซี่ยังอยู่เคียงข้างคุณ แม้ไม่แข็งแรงดังเดิมก็ตาม ขอเป็นกำล้งใจให้เพื่อนแท้ทั้งคู่ สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : ดานิสา - [ 15 ส.ค. 49 05:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านแล้ว  น้ำตาซึม  เลยค่ะ เข้าใจความรู้สึกของคุณค่ะ     ปลาบปลื้มใจ  ใน   "  ความรักของเพื่อนแท้" ที่มีให้กันและกัน  ตลอดไป        ขอส่งกำลังใจมาให้ค่ะ      รักษาสุขภาพด้วยนะคะ จากคุณ : ใบบัง - [ 15 ส.ค. 49 06:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 44 หวังลึกๆว่า สักวันหนึ่ง ผมแก่ตัวลงไป ตกในสภาพเดียวกับออสซี่ ผมอาจโชคดีมีใครสักคนดูแล แต่ ความหวังก็คือความหวัง " ความจริงมักเจ็บปวด " เข้าใจความถึงรู้สึกของความหวังนี้มากๆ นอกจากคุณและออสซี่ ยังมีอีกหลายๆคน ที่มีความหวังลึกๆ เฉกเข่นเดียวกัน อย่างน้อย ก็คนโดดเดี่ยว เดียวดาย อย่าง "ครูตุ้ม" อีกคนค่ะ จากคุณ : ครูตุ้ม - [ 15 ส.ค. 49 06:38:58 A:203.113.40.71 X:203.151.140.116 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เพียงเท่านี้ล่ะค่ะ ที่ "ออสซี่" ต้องการ จากคุณ : เจ้าของจำเป็น - [ 15 ส.ค. 49 11:19:00 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เชื่อว่าสวรรค์มีตา และใครบางคนที่มองคุณอยู่จากข้างบน คงต้องชื่นชมในน้ำใจและความพยายามของคุณ และคุณจะได้เจอแต่สิ่งดีๆ ร่วมให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : แม่โกลเดนค่ะ (แม่โกลเดนค่ะ) - [ 15 ส.ค. 49 14:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เข้ามาอีกหลายๆ รอบ  ขอส่งกำลังใจให้ทั้งเจ้าของกระทู้และออสซี่ จากคุณ : Pecan - [ 15 ส.ค. 49 14:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ติดตามอ่านมาตลอดค่ะ  พยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่สุดท้ายมาเจอที่บอกว่าต้องคอยพยุงออสซี่ลุกขึ้น เข้าใจความรู้สึกมากๆ น้ำตาร่วงจนได้ เพราะเคยทำอย่างนั้นมาก่อนแล้ว กับเจ้ามอม ลาบราดอร์สีดำตัวแรกในชีวิต ตอนแรกมอมมีก้อนเนื้อขึ้นในตา  มีคนบอกว่าเห็ดหลินจือรักษาพวกซีสต์ต่างๆได้ ยอมอด  กินมาม่า  เอาเงินไปซื้อแคปซูลเห็ดหลินจือให้มอมกิน  มันก็ยุบไปนะค่ะ  แต่มันก็ไปโผล่ขึ้นตามตัวหลายสิบเม็ด  ตัดชิ้นเนื้อส่งตรวจ ผลคือมะเร็ง ทุกวันต้องพามอมไปเดินทั้งเช้าและเย็น บางวันเค้าเดินๆก็ล้มลง ต้องพยุงพาเค้ากลับบ้าน เค้าตัวใหญ่มาก น้ำหนักต่างกับเราไม่เท่าไหร่ กึ่งลากกึ่งประคองกันกลับบ้านทั้งน้ำตา  สุดท้ายมอมเดินไม่ไหวแล้ว เราต้องมานอนเฝ้ามอม ป้อนนมกับสลิงซ์ เช็ดตัวพลิกตัวให้ ทำความสะอาดร่างกายให้  คุยกับหมอว่าจะ PUT เค้าดีมั้ย แต่ก็ทำใจไม่ได้  มอมทรมานอยู่เกือบเดือน เพื่อนชวนไปทำสังฆทานให้เจ้ากรรมนายเวรของมอม  เลยซื้อของที่จะทำสังฆทานมาแล้วเอาวางตรง ขามอม  ยกมือไหว้ขอให้เจ้านายเวรปล่อยมอม  แล้วไปถวายสังฆทานที่วัด กลับจากวัด มอมลุกขึ้นเดินมากินน้ำเสียงดังเหมือนที่เคยทำ  เราตกใจมาก เพราะเราต้องคอยป้อนน้ำป้อนนม มอม มาเกือบเดือนแล้ว  เลยปอกส้มโชกุนให้เค้ากิน  มอมเดินมาหมอบที่เท้าแล้วยื่นขามาข้างหน้าเหมือนมากราบลา  แล้วมอมก็จากไปคืนน้น เรานั่งเฝ้าเค้าอยู่  เค้าหายใจแรงมาก เหมือนหายใจลำบาก  บอกเค้าว่า มอม..แม่อยู่ได้ ลูกไม่ต้องห่วง ไปเถอะจะได้ไม่ทรมาน  เค้าก็ไม่ยอมไป พอเราลุกขึ้นไปตรงอื่นเค้าก็จากเราไป ตอนนั้น เหมือนไม่อยากให้เราเห็นตอนเค้าจากไป  มอมจากไปด้วยวัยเพียง 4 ปี และเราก็ไม่เคยลืมมอมเลย ทุกวันนี้เรามีลาบราดอร์อีกหลายตัว แต่ไม่มีใครแทนที่มอมได้เลย  เป็นกำลังใจให้คุณนะคะ  ฝากความระลึกถึงมายังออสซี่ด้วยค่ะ จากคุณ : แม่เจ้าเดี่ยว - [ 15 ส.ค. 49 18:24:32 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ชื่นชมเจ้าของกระทู้ด้วยใจจริง ออสซี่โชคดีมากที่มีคุณเป็นเพื่อนแท้ในทุกช่วงชีวิตของเค้า เป็นกำลังใจให้คุณและออสซี่ เดินเคียงบ่าเคียงไหล่และสู้ร่วมกันไปนะคะ ขอให้อาการของออสซี่ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ จากคุณ : minicookies - [ 15 ส.ค. 49 19:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 50 อยากปรบมือให้ คุณ จขกท. เช่นที่ คุณ Pecan ทำไว้ใน คคห. ที่ 47  ...  แต่... ทำไม่เป็นอ่ะ ชื่นชม คุณ จขกท. ค่ะ  จิตใจคุณประเสริฐมากๆ ค่ะ  กับคำกล่าวที่ว่า "สิ่งที่ผมทำลงไป ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน ไม่ได้หวังแม้นแต่เอาบุญ"  รู้สึกดีมากๆ กับคำกล่าวของคุณ  น่าจะเป็นอนิสงฆ์จากการปฎิบัติธรรมที่คุณสั่งสมไว้นะคะ  คุณเข้าถึงแก่นธรรมโดยแท้   ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ความจริงมักเจ็บปวด แต่ก็ยังความที่จริงกว่า นั่นคือ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามวาระแห่งกรรม และต่างก็หนีไม่พ้นสัจธรรมแห่งชีวิตค่ะ เข้มแข็งไว้นะคะ และขอให้สิ่งที่ดีที่สุดต่อออสซี่ปรากฎในเร็ววันค่ะ จากคุณ : Smiling-girl - [ 15 ส.ค. 49 19:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 51 น่าสงสารเจ้าออสซี่นะค่ะ แต่อย่างไรก็ขอให้เจ้าออสซี่ดีขึ้นนะค่ะ ขอให้ออสซี่เจ็บปวดน้อยลงกว่านี้ และขอเป็นกำลังใจให้กับคุณซอยวัดไผ่ตันด้วยนะค่ะ สู้ๆๆนะค่ะ จากคุณ : บางนา - [ 15 ส.ค. 49 19:46:31 A:210.203.178.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 ตามอ่านมาตั้งแต่แรกๆ ซึ้งค่ะ อ่านแล้วก็มามองดูตัวเองว่าเราจะ"ให้"เจ้าสี่ตัวของเราได้ซักครึ่งนึงของที่คุณซอยวัดไผ่ตันทำหรือเปล่า.... จากคุณ : พอลล่า - [ 15 ส.ค. 49 20:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 53 นี่ล่ะมั๊งค่ะที่เค้าเรียกว่าเพื่อนแท้..รักแท้..จากที่หมาตัวนึงมีให้กับเรา...แล้วคนรอบ ๆ ตัวเรา สมัยนี้คงจะหายากแล้วนะคะ..(แต่ก็ยังคงพอหาได้นะ..จากเพื่อน ๆ ในห้องนี้งัยคะ...ถึงแม้ได้แค่คุยผ่านตัวหนังสือ...เราก็ยินดีแล้วที่มีคนเข้าใจเราอยู่กลุ่มนึง...)....ความจริงใจ  ซื่อสัตย์  ที่มีให้อย่างมากมายเช่นนี้..ก็คงไม่พ้นจากเจ้าเพื่อนยากของเราหรอกค่ะ... จากคุณ : pai.w - [ 15 ส.ค. 49 20:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ตามอ่านเรื่องของเจ้าออสซี่ จนอยากรู้จักหน้าค่าตาเค้า ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสหรือเปล่าคะ คุณซอยวัดไผ่ตัน ชอบวิธีการนำเสนอเรื่องราวของคุณค่ะ ถ้ามีงานเขียนอื่นๆ อย่าลืมนำมาแบ่งปันอีกนะคะ.. จากคุณ : ดานิสา - [ 15 ส.ค. 49 20:56:46 ]

ความคิดเห็นที่ 55 หวัดดีคะ... ออสซี่ผู้ทรนง...ยังอยู่ใช่มั้ยคะ.... ฝากกระซิบบอกเจ้าออสซี่ผู้ทรนงด้วยว่า...เข้มแข็ง และแข็งแรง ขอให้เจ้าทรนงจนวินาทีสุดท้าย... สำหรับคุณเจ้าของกระทู้...ขอให้คุณประสพแต่สิ่งดีๆ คะ... จากคุณ : แม่เฮงเฮง (My revenge) - [ 15 ส.ค. 49 21:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 56 คุณเป็นคนที่ดีมาก ๆ ที่สุดคนหนึ่งค่ะ ชีวิต ก็คือ ชีวิต ทุกชีวิตมีค่าเสมอและเท่ากันหมดไม่ว่าชีวิตนั้นจะเป็นอย่างไร สิ่งที่คุณทำถูกต้องแล้วนะคะ คุณไม่ต้องกลัวว่าปั้นปลายชีวิตของคุณจะโดดเดี่ยวหรอกนะคะ เพราะอย่างน้อย ๆ คุณก็ยังมีเราเป็นเพื่อนค่ะ ยามคุณท้อแท้ ยามที่คุณต้องการเพื่อน เราจะอยู่ข้าง ๆ คุณเสมอค่ะ ขอเพียงให้คุณเห็นเราอยู่ในสายตาของคุณบ้างเท่านั้นเองค่ะ อีกเรื่องที่อยากทราบ... โรคกระดูกคอทับเส้นประสาท อาการจะชาและปวดเป็นพัก คุณเป็นโรคนี้ด้วยเหรอคะ คุณคงจะรู้สึกแย่เมื่อเกิดอาการอย่างนั้นขึ้นมาสินะคะ อย่าว่าเรานะคะ ถ้าเราจะใช้คำว่า เห็นใจคุณจริง ๆ ค่ะ จากความจริงใจที่เราจะบอกคุณได้ เราทราบว่าคุณไม่ท้อถอยแน่ ๆ อยู่แล้วใช่ไหมคะ เราเป็นกำลังใจให้คุณเสมอนะคะ ถ้าคุณต้องการเพื่อน คิดถึงเรานะคะ เราอยู่ใกล้ ๆ คุณเสมอค่ะ ขอสิ่งศักดิ์ที่คุณนับถือคุ้มครองคุณในทุก ๆ เรื่อง ทุก ๆ ที่ที่คุณอยู่ ให้คุณแคล้วคลาดและปลอดภัยนะคะ *** เพื่อนของคุณคนหนึ่งค่ะ *** จากคุณ : คนนอกสายตา - [ 16 ส.ค. 49 06:02:46 A:58.147.52.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 57 คิดว่าคุณคงไม่โดดเดียวเพระคุณชั่งมีน้ำใจกับออสซี่จริงๆค่ะ ขอให้เจ้าออสซี่ผู้ทรนง จงทรนงต่อไปนะค่ะ (แต่เศร้าจัง) จากคุณ : หมูปิ้ง - [ 16 ส.ค. 49 06:06:00 A:210.203.178.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 58 ต้องขอโทษคุณซอยวัดไผ่ตัน ด้วยนะค่ะ  ที่เข้าใจผิดคิดไปว่านู๋ออสซี่จากไปด้วย  ต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่ง  ดีใจมากๆค่ะที่นู๋ออสซี่ ณ ปัจจุบันนี้ยังเคียงข้างคุณอยู่  คุณยอมเยี่ยมจิงจิง  ขอภาวนาให้นู๋ออสซี่มีสุขภาพกาย สุขภาพใจที่เข้มแข็ง และแข็งแรง  สู้ สู้ นะ ออสซี่ จากคุณ : DOGHALL - [ 16 ส.ค. 49 15:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 59 แล้วกลับมาเล่าเรื่องราวตอนต่อไปของคุณกับออสซี่อีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : เจ้าของจำเป็น - [ 16 ส.ค. 49 16:02:52 ]

ความคิดเห็นที่ 60 วันนี้ผมพึ่งได้ย้อนกลับเข้ามาอ่านกระทู้หลังจากที่เขียนจบไปแล้ว  สิ่งแรกเลยที่สัมผัสได้คือ ความมีนํ้าใจของคนไทย   สิ่งนี่แหละที่ทำให้วัฒนธรรมไทยไทยโดดเด่นแตกต่างออกไปจากวัฒนธรรมของชาติอื่นๆ     คำ ขอบคุณ ที่มีต่อทุกคนดูจะเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยไป เพราะ พรํ้าบอกเท่าไรก็ไม่สามารถแทนความรู้สึกแท้จริงที่มีอยู่ได้หรอก      ในท้ายที่สุดนี้ อยากเรียนให้ทราบว่า ออสซี่ ยังสู้ครับ แต่เวลาออสซี่ จะมีเหลืออีกเท่าไร ใครจะรู้     ผมแค่แบ่งปันประสบการณ์ที่มี เผื่อว่าสิ่งเหล่านี้ อาจช่วยทำให้มนุษย์เข้าใจสิ่งมีชีวิตอื่นๆดีขึ้นว่า เขามีความรู้สึกเยี่ยงเรา เขาเป็นเพื่อนทุกข์เกิดแก่เจ็บตาย เช่นเรา แค่นั้นผมก็ดีใจแล้ว จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 16 ส.ค. 49 19:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ออสซี่ ณ. ปัจจบันนี้ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ซอยวัดไผ่ตัน - [ 16 ส.ค. 49 19:59:35 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ออสซี่น่ารักมากๆค่ะ ใจสู้มากๆด้วย แววตายังสดใสอยู่เลย ขอให้เค้าสุขภาพดีขึ้น แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่าได้ต้องเจ็บปวดอีก ขอให้ต่อไปนี้มีแต่ความสุขกายสบายใจ ได้ใช้ชีวิตอยู่กับคุณไปอีกนานๆหลายปีเลยนะคะ จะคอยส่งใจไปช่วยนะคะ ขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองคุณและออสซี่ค่ะ จากคุณ : เจี๋ยมเจี้ยมเอี้ยมเฟี้ยมขอร้าบ - [ 17 ส.ค. 49 03:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ออสซี่น่ากอดจังเลย...ตัวกล๊มกลม....^_^ จากคุณ : aammy26 (aammy26) - [ 17 ส.ค. 49 11:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ทุกนาทีมีค่าเพราะเราได้อยู่กับสิ่งที่เรารัก ออสฃี่ทรนงเสมอ  เพราะมีคุณอยู่ข้างเขา จากคุณ : marchly - [ 17 ส.ค. 49 13:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ติดตามอ่านมาหลายวัน คุณเป็นคนที่น่าทึ่งคนหนึ่ง เราเองเป็นคนรักหมามาก แต่คิดว่าความพยายามของคุณมีมากกว่าเรามากมายนัก ออสซี่โชคดีจริงๆ ที่มีคุณเป็นเจ้าของ จากคุณ : แม่โมโม่ - [ 17 ส.ค. 49 17:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ออสซี่น่ารักจัง สู้ต่อไปนะออสซี่ ขอเป็นกำลังใจให้ จากคุณ : ตนคนข่าว - [ 17 ส.ค. 49 19:47:00 A:210.203.177.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ ขอให้สู้และอดทนต่อไปทั้งคุณซอยวัดไผ่ตันและออสซี่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : FC (Fruit Cake) - [ 18 ส.ค. 49 00:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ออสซี่ดูแข็งแรงและน่ารักอยู่เลยค่ะเราเชื่อว่าความทรนงของเค้าจะทำให้เค้าสู้และอยู่เคียงข้างคุณอีกยาวนานแน่นอน  ออสซี่โชคดีมากที่มีคุณเป็นเพื่อน ถ้าทุกคนมีความรู้สึกดีดีเช่นคุณคงจะดีมากน่ะค่ะ .......ขอให้คุณและออสซี่สู้ต่อไปน่ะค่ะ......... จากคุณ : splitz (splitzjr) - [ 18 ส.ค. 49 17:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เพิ่งมาอ่านวันนี้ค่ะ น้ำตาร่วงตั้งแต่ย่อหน้าที่ 4 แล้ว ดูจากรูป แวดตาออสซี่คิดว่าเขาคงสู้ไม่ถอยค่ะ ^^ ที่บ้านเลี้ยงเจ้าสี่ขาไว้เหมือนกันค่ะ จริงๆโตมากับพวกนี้เลยด้วยซ้ำ เลี้ยงตั้งแต่รุ่นคุณตา  กับเพื่อนยากพวกนี้เลยจะผูกพันเป็นพิเศษ ตอนนี้ใกล้จะเรียนจบเต็มที คิดอยากจะไปเรียนต่อ แต่พอคิดถึงไอ้สามตัวที่บ้านทีไร ก็อดกลัวไม่ได้ ว่าถ้าไปแล้วเกิดอะไรขึ้น เราจะทำยังไง... ความรักเป็นกิเลสที่ตัดยากที่สุดจริงๆเลยนะคะ จากคุณ : oriole - [ 19 ส.ค. 49 01:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาที่นี่เพื่อเป็นกำลังใจให้ทั้งออสซี่ และเจ้าของ เป็นครั้งที่ 3 แล้ว ยังไม่รู้สึกเบื่อที่จะอ่านเลย ดีใจที่ได้เห็นออสซี่อีกครั้ง แม้จะแค่ในภาพ ต่อๆไป ถ้ามีสิ่งดีๆ มีความรู้สึกดีๆอย่างนี้ หวังว่าคงได้รับความกรุณาจาก คุณซอยวัดไผ่ตัน ได้นำมาเผยแพร่ แบ่งปัน ร้อยรัดเป็นตัวอักษรสู่กันอีกนะคะ..รอคอย และติดตามเสมอค่ะ จากคุณ : ครูตุ้ม - [ 19 ส.ค. 49 07:12:38 A:203.113.40.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่ซึ้งใจ ฝากกำลังใจไปให้ออสซี่สู้ๆอยู่กับคุณไปอีกนานแสนนาน จากคุณ : Appreciator - [ 19 ส.ค. 49 11:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ฝากเป็นกำลังใจให้กับออสซี่นะคะ สู้ๆๆต่อไปนะออสซี่ จากคุณ : แม่เปาเป่า - [ 19 ส.ค. 49 18:44:13 A:210.203.178.80 X: TicketID:125624 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ตามอ่านคารมการตอบกระทู้ ของคุณซอยวัดไผ่ตันมานานแล้วค่ะ พอได้อ่านเรื่องนี้อีก ยิ่งชื่นชมคุณมากขึ้น ขอให้คุณและเพื่อนสี่ขา มีสุขภาพแข็งแรงในเร็ววันค่ะ จากคุณ : ขาประจำ - [ 19 ส.ค. 49 22:31:52 A:58.8.157.24 X: TicketID:125526 ]

ความคิดเห็นที่ 74 มีหมาคนรู้จักที่นี่ พันธุ์เดียวกะออสซี่เรยย แล้วก้อเป็นหมาออสซแท้ๆี่ชื่อแองเจิ้ล ตาข้างนึงสีฟ้า ข้างนึงสีเขียวอะ แต่เค้าเป็นโรคหัวใจ ขี้หงุดหงิดมาก ใครจับไม่ได้ นอกจากเจ้าของอะ เลยแอบสงสัยว่า ลักษณะตาสองสีแบบนี้ มีผลทำให้เค้าเป็นโน่นเป็นนี่ ง่ายก่าหมาอื่นมั๊ยอ่าคะ แล้วก้อมาให้กะลังใจออสซี่กะลูกพี่นะคะ ชอบประโยค"เขาเป็นมากกว่าหมา เขาเป็นมากกว่าเพื่อน" จากคุณ : SimonW - [ 20 ส.ค. 49 22:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 75 หอบเอากำลังใจมาฝากเจ้าออสซี่ กับคุณซอยวัดไผ่ตันค่ะ จากคุณ : เจ้าของจำเป็น - [ 22 ส.ค. 49 10:43:25 ]

ความคิดเห็นที่ 76 อ่านแล้วนั่งน้ำตาร่วงเลยสามารถถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีมากๆและขอให้ออสซี่อยู่กับคุณไปอีกนานๆ จากคุณ : mook (mook23_ubss) - [ 27 ส.ค. 49 00:53:22 ]