ความคิดเห็นที่ 1 มากิโน่ โทมิทาโร่ บิดาแห่งวงการพฤกษศาสตร์ของประเทศญี่ปุ่น โดย วีระชัย ณ นคร ในโลกนี้มีนักปรัชญาเมธี นักวิทยาศาสตร์ นักเขียนหรือแม้แต่จิตรกรหลายท่าน ที่ได้สร้างผลงานเป็นประโยชน์แก่ชาวโลกอย่างเอนกอนันต์ แต่ที่ยังจำกันได้จริงๆ ในปัจจุบันก็มีเพียงไม่กี่ท่าน อาทิ ชาลส์ ดาร์วิน ลีโอนาโด ดาร์วินซี่ แคโรลัส ลินเนียส หลุยส์ ปลาสเตอร์ มาดามคูรีย์ แวนโก๊ะ ปิคาสโซ่ หรือเช็คสเปียร์ ฯลฯ แต่ในโลกของพฤกษศาสตร์หรือด้านพืชแล้ว คนทั่วๆไปโดยเฉลี่ยจะรู้จักชื่อพืชอยู่ไม่เกิน 100 ชื่อเท่านั้น และมักจะเป็นชื่อซ้ำๆกันเสียด้วย อีกทั้งส่วนใหญ่ก็จะไม่รู้จักชื่อนักพฤกษศาสตร์ที่เคยสร้างชื่อเสียงและผลงานให้กับประเทศของตนเสียด้วยซ้ำ แต่สำหรับประเทศญี่ปุ่นแล้วมีอยู่ชื่อหนึ่งที่เป็นที่รู้จักกันดีทั่วประเทศ คือ มากิโน่ โทมิทาโร่ แม้ว่าจะน่าเสียดายที่ชื่อเสียงและผลงานของท่านได้เป็นที่รู้จักและยอมรับกัน ภายหลังเมื่อเขาได้ตายไปแล้วหลายปี ดร. มากิโน่ เป็นบุคคลที่ญี่ปุ่นทั้งประเทศในปัจจุบัน ได้ยอมรับกันทั้งกายและใจ ว่าเป็นบิดาทางด้านพฤกษศาสตร์ของประเทศอย่างแท้จริง ซึ่งการยอมรับในระดับนี้ของประเทศญี่ปุ่น ไม่ใช่ของง่ายนัก และหากได้รู้จักกับผลงานและเส้นทางชีวิตทั้งชีวิตที่อุทิศให้กับการศึกษาพรรณพืชของประเทศญี่ปุ่นแล้ว ถือได้ว่า ดร.มากิโน่ สมควรได้รับเกียรตินี้อย่างแท้จริง แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 49 22:16:25 จากคุณ : -.- - [ 17 ส.ค. 49 22:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวิตวัยเด็ก มากิโน่ โทมิทาโร่ เกิดเมื่อวันที่ 24 เมษายน 1862 (พ.ศ. 2405) ณ หมู่บ้านซากาวา เมืองโตซ่า หรือที่เรียกแคว้นโคชิ ในปัจจุบัน ในสมัยนั้นหมู่บ้านแห่งนี้เป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆ ที่ล้อมรอบไปด้วยป่าไม้และทิวเขาสูง เขาเป็นลูกชายคนเดียวของนายซากาว่า โทมิทาโร่ ซึ่งเป็นเจ้าของโรงงานสาเกขนาดใหญ่ เด็กชายมากิโน่ จึงน่าที่จะเกิดมาและมีชีวิตอย่างสะดวกสบายตามสมควรแก่ฐานะ แต่ชะตาชีวิตของเขาได้ถูกกำหนดให้ผกผันไปเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด เมื่อเขาอายุได้ 3 ขวบ พ่อของเขาก็ได้เสียชีวิตไป และต่อมาแม่ของเขาก็จากเขาไปอีกเมื่อเขาอายุได้เพียง 5 ขวบ อีกทั้งปู่ที่ได้ทุ่มเทให้ความรักและดูแลเขาอย่างใกล้ชิดก็มาเสียชีวิตไปอีกเมื่อเขามีอายุได้เพียง 6 ขวบ เขาจึงได้รับการเลี้ยงดูต่อมาจากย่า นางนามิโก๊ะ โทมิทาโร่ ซึ่งได้หล่อหลอมให้มากิโน่เป็นเด็กที่มีความซื่อสัตย์ ปราดเปรียวและเฉลียวฉลาดกว่าเด็กในรุ่นเดียวกัน และยังมีใจรักในธรรมชาติเป็นที่สุด และที่หลังบ้านของเขานั้นเองก็เป็นเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยพรรณไม้ป่านานาชนิด มีไม้เล็กๆ อีกทั้งไผ่และหญ้านานาพรรณขึ้นอยู่ตามพื้นป่าทั่วไป ที่พากันผลิดอกออกผลให้มีสีสันหลากหลายอยู่ตลอดปี สถานที่แห่งนี้เองที่เขาได้ใช้เป็นที่วิ่งเล่น เก็บใบไม้ ดอกไม้ และกลิ้งเกลือกไปตามพื้นหญ้า จึงได้จุดประกายและฝังรากลึกเกี่ยวกับความสนใจด้านพืชของเขา ตั้งแต่เล็กเป็นต้นมา จากคุณ : -.- - [ 17 ส.ค. 49 22:21:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในวัยเด็กมากิโน่ ได้เข้ารับการศึกษาจากหลายโรงเรียน โดยเริ่มจากโรงเรียนเอกชนของเมืองที่ชื่อ โรงเรียนเทอราโกย่า (Terakoya) ซึ่งเป็นโรงเรียนระดับประถมศึกษาที่มีชื่อเสียงมากในสมัยนั้น ทำให้เขาได้รับการศึกษาพื้นฐานในการอ่าน การเขียนเป็นอย่างดี และต่อมาเมื่อเลื่อนระดับสูงขึ้นเป็นประถมศึกษาตอนปลายก็ได้รับการศึกษาแบบที่เรียกว่า แรนรินจูกู (Ranrin-juku) คือมีการศึกษาวิชาคณิตศาสตร์ และภาษาจีนเพิ่มขึ้นด้วย และตลอดมาผลการเรียนของเขาอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่าดีมาก เมื่ออายุได้ 10 ขวบ ในปี 1872 (พ.ศ. 2415) เขาได้ย้ายไปเรียนที่โรงเรียนที่มีชื่อเสียงอีกแห่งหนึ่ง ที่ชื่อโรงเรียน ไมอิเกียวกัน (Meikyokan) ซึ่งทำให้เขาได้มีความรู้เพิ่มขึ้นอีกทางด้าน คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และภูมิศาสตร์ แต่ขณะเดียวกันรัฐบาลญี่ปุ่นในสมัยนั้นกำลังปรับปรุงหลักสูตรการศึกษาใหม่ โดยค่อยปรับเปลี่ยนจากแบบเดิมให้เป็นรูปแบบที่มีวิชาต่างๆเพิ่มมากขึ้น เป็นระดับนานาชาติกว้างขวางมากขึ้น ด้วยระบบนี้เองการศึกษาแบบไมอิเกียวกันจึงได้ถูกล้มเลิกไป และค่อยถูกแทนที่ด้วยระบบโรงเรียนมัธยมตั้งแต่ ปี 1874 (พ.ศ. 2417) เป็นต้นมา ขณะนั้นมากิโน่ อายุได้เพียง 12 ขวบ ด้วยระบบการศึกษาใหม่นี้ทำให้มากิโน่ เกิดความเบื่อหน่ายและเริ่มเฉื่อยชาในวิชาต่างๆ เพราะมีวิชาเรียนที่หลากหลายเกินไป และเขาได้รับการศึกษาในวิชาหลักต่างๆในระดับที่สูงกว่ามาแล้ว วิชาที่สอนในชั้นเรียนดูจะง่ายสำหรับเขาไปเสียทั้งหมด หลังจากนั้นเพียงประมาณ 2 ปี เมื่อเขาอายุได้เพียง 13-14 ปี เขาก็ออกจากโรงเรียน ทำให้ประวัติชีวิตของมากิโน่ได้รับการบันทึกไว้ว่า เขาไม่ผ่านและจบการศึกษาระดับมัธยม และด้วยเหตุนี้เองทำให้เขาต้องประสบกับความยากลำบากในช่วงชีวิตต่อมาอย่างยาวนาน แม้ว่าจะมีผลงานทางวิชาการด้านพืชระดับสูงออกมาอย่างมากมายก็ตาม ซึ่งเขาได้กล่าวในภายหลังว่าที่เขาออกจากโรงเรียนเพราะเขาเพียงต้องการใช้เวลามากขึ้นกับวิชาที่เขารักและโปรดปราน นั่นก็คือเรื่องเกี่ยวกับพืชโดยเฉพาะ จากคุณ : -.- - [ 17 ส.ค. 49 22:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในสมัยนั้นมากิโน่ มีความสนใจมากที่สุดเรื่องเกี่ยวกับชื่อพืช ในสมองของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากรู้จักชื่อพืชใหม่ๆ และเกล็ดเรื่องราวที่เกี่ยวกับพืชชนิดต่างๆ เพิ่มขึ้นอยู่ตลอดเวลา อุปสรรคที่สำคัญในช่วงนี้ก็คือเขาไม่สามารถเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง และไม่มีใครจะช่วยบอกได้ถึงชื่อพรรณไม้แปลกๆและพรรณไม้ป่าต่างๆ ที่มีอยู่อย่างมากมาย เขาจึงเริ่มตระหนักว่า พืชที่เขายังไม่รู้จักนั้นยังมีอีกมากมายเสียเหลือเกิน เขาได้เล่าความในใจนี้ให้กับย่าของเขา และบอกว่าตอนนี้เขาต้องการหนังสือเป็นอย่างมาก เขาต้องการซื้อหนังสือตำราวิชาการด้านพืช (Textbooks) ให้ได้มากที่สุดเพื่อนำมาศึกษาค้นคว้าด้วยตัวของเขาเอง และด้วยความที่หนังสือเหล่านี้ล้วนแพงมาก โดยเฉพาะหนังสือเก่าและหนังสือต่างประเทศที่เป็นชุดหลายๆเล่ม ย่าของเขาจึงต้องใช้จ่ายเงินไปอย่างมากมายกับหนังสือที่เขาต้องการ หรือหากจะรวมๆ ไปแล้วจะเรียกว่าเป็นจำนวนมหาศาลก็คงจะได้ เป็นเรื่องที่น่าฉงนเกี่ยวกับความสามารถด้านภาษาของ มากิโน เพราะตำราต่างๆ ทางพฤกษศาสตร์ในสมัยนั้นนอกจากจะเป็นภาษาญี่ปุ่นแล้ว จะเป็นภาษาอังกฤษ รัสเซียหรือฝรั่งเศสเป็นส่วนใหญ่ และคนญี่ปุ่นในสมัยนั้นที่รู้ภาษาดีๆหรือแค่พอใช้ได้ก็นับว่ามีน้อยมาก มากิโน่ จึงต้องเป็นผู้ที่มีความอดทนและมานะอย่างยิ่งยวดในการศึกษาเรื่องภาษาต่างประเทศด้วยตนเอง ในห้องสมุดของเขาจึงพบว่าเขาสะสมดิกชั่นนารี ต่างประเทศไว้เป็นจำนวนมาก ด้วยความซาบซึ้งใจและรู้ถึงคุณค่าของหนังสือ ซึ่งเขาได้กล่าวว่า เขารักหนังสือและเปรียบเทียบมันเหมือนกับเพื่อนของเขา มากิโน่ได้ทุ่มเทเวลาให้กับตำราเหล่านั้นทุกเล่มอย่างจริงจัง และหลังจากนั้นไม่นานความรู้ทางด้านพืชของมากิโน่ อีกทั้งด้านภาษาและภูมิศาสตร์ ก็ได้เพิ่มขึ้นอย่างมากมายโดยรวดเร็ว และเมื่อโรงเรียนที่เขาออกมาขาดครู เขาก็ได้รับเชิญให้ไปช่วยสอนหนังสือในโรงเรียนที่เขาได้ลาออกมานั้นเอง จากคุณ : -.- - [ 17 ส.ค. 49 22:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมืองโคชิ ในตอนนี้เองสถานที่บริเวณหมู่บ้านซากาว่า ที่เขาอยู่อาศัย ได้คับแคบเกินไปเสียแล้ว มากิโน่ตัดสินใจไปเรียนต่อในเมืองใหญ่คือเมืองโคชิ เขาจากหมู่บ้านซากาว่า ในปี 1879 (พ.ศ. 2422) ขณะนั้นมากิโน่ มีอายุได้ 17 ปี ได้เข้ารับการศึกษาในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ชื่อโรงเรียนโกโชกาคูช่า (Gosho-gakusha) และไม่ช้าเขาก็รู้สึกผิดหวังอีกที่โรงเรียนใหม่ก็ไม่ได้ให้ความรู้เพิ่มเติมกับเขาได้มากนัก โดยเฉพาะทางด้านพืชที่เขาต้องการเรียนรู้ ในไม่ช้ามากิโน่ก็ตัดสินใจเลิกเรียนและออกไปศึกษาหาความรู้ทางด้านพฤกษศาสตร์และภูมิศาสตร์เพิ่มเติมด้วยตนเอง อย่างไรก็ดีชีวิตในเมืองใหญ่ก็ไม่ได้สูญเปล่าเสียทีเดียว เขาได้ยินว่ามีอาจารย์ท่านหนึ่งชื่อ โคชิโร่ นากานูม่า (Kochiro Nakanuma) ที่สอนวิชาวิทยาศาสตร์ อยู่ในวิทยาลัยครูแห่งหนึ่ง เป็นผู้มีความรู้เป็นอย่างมากเกี่ยวกับวิชาด้านวิทยาศาสตร์ของซีกโลกตะวันตก และยังมีความรู้ด้านพืชเป็นอย่างดี อีกทั้งยังเป็นผู้ที่มีผลงานแปลหนังสือภาษาต่างประเทศหลายเล่ม   มากิโน่ ได้เข้าไปขอพบอาจารย์ท่านนี้ และเกิดความเคารพประทับใจในความรู้ทางด้านพฤกษศาสตร์ของอาจารย์นากานูม่าอย่างเต็มเปี่ยม แต่ในขณะเดียวกันอาจารย์นากานูม่า ก็มีความประทับใจในความรู้ด้านพืชของมากิโน่ เป็นอย่างมาก เพราะขณะนั้นมากิโน่ก็ยังมีอายุน้อยมาก เขาจึงได้ให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี โดยเฉพาะได้สอนและชี้ทางให้มากิโนล้มเลิกความคิดและความตั้งใจที่มีมาตั้งแต่เด็ก ที่จะพยายามรู้จักและตั้งหน้าเรียนรู้ชื่อพืชและเรื่องราวที่เกี่ยวกับพืชให้ได้มากที่สุด ว่าหากจะทำได้อย่างถูกต้องแล้วจะต้องทำการศึกษาเรียนรู้วิชาขั้นสูงขึ้นไปอีกคือจะต้องศึกษาวิชาทางด้านพฤกษศาสตร์ จากคุณ : -.- - [ 17 ส.ค. 49 23:04:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาคาราวะท่านอาจารย์ใหญ่ค่ะ จากคุณ : สาวสวยไม่หมวยแต่อึ๋ม - [ 17 ส.ค. 49 23:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ด้วยการชี้แนะและสนับสนุนจากอาจารย์นากานูม่า ความคิดของมากิโน ก็ได้เตลิดกว้างไกลออกไปอีก เขายิ่งมีความกระหายที่จะเรียนรู้เพิ่มขึ้น ต้องการตำราวิชาการด้านพืชระดับสูงขึ้นที่หลายเล่มต้องซื้อหามาจากต่างประเทศ ต้องการอุปกรณ์เครื่องมือเครื่องใช้ที่ดีขึ้น อาทิกล้องจุลทรรศน์ตัวใหม่ เพื่อส่องดูและบันทึกรายละเอียดส่วนต่างๆ ของพืช ฯลฯ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มากิโน่ ต้องการอาจารย์ที่มีความรู้ทางด้านพฤกษศาสตร์อย่างแท้จริง มาสอนและให้คำแนะนำ เมืองโคชิขณะนี้ก็เล็กไปเสียแล้วสำหรับมากิโน่ เขาจึงได้เดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองโตเกียว ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศญี่ปุ่น และเป็นศูนย์กลางแห่งการศึกษาค้นคว้าตรรกวิทยาที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงศาสตร์สมัยใหม่ทั้งปวง ระยะทางในปัจจุบันหากเดินทางโดยเครื่องบินโดยสาร จากเมืองโคชิถึงโตเกียวจะใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง แต่ในสมัยของมากิโน่นั้นส่วนใหญ่จะต้องเดินทางโดยเรือซึ่งจะต้องใช้เวลาไม่น้อยกว่า 2 วัน หรือหากจะเดินทางข้ามเขาสูงและต่อเรือข้ามเกาะใหญ่ไปอีกฟากหนึ่ง แล้วจึงเดินทางด้วยเท้าต่อไปจะยากลำบากมากและใช้เวลาไม่น้อยกว่า 7 วันทีเดียว จากคุณ : -.- - [ 17 ส.ค. 49 23:47:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณสาวสวยค่ะ  ป้าลงข้อความเต็ม  ไม่ตัดทอน เพื่อซาบซึ้งกับเรื่องราว และสำนวนน่าอ่านของดร.วีระชัย ณ นคร อ่านลำบากไหมคะ  ป้าลงไว้เป็นบันทึกเรื่องราว  เผื่อจะมีประโยชน์สำหรับใครบ้าง สำหรับตัวป้าเอง  เมื่อฟังเรื่องย่อพร้อมกับภาพตัวอย่างฝีมืออาจารย์ใหญ่ท่านนี้ ป้าถึงกับใจขึ้น ตื่นตา ตื่นใจ  และตั้งใจว่า จะทำงานให้ดีเหมือนที่เห็นตัวอย่างจากท่าน ท่านทำงานจนถึงอายุแปดสิบกว่า  ไม่เคยหยุด  และเขียนภาพไว้มากมาย ภาพสวยงามจนเหลือเชื่อ ว่าเป็นฝีมือของผู้ที่ไม่ได้เรียนทางศิลปะเลย นับถือท่านมากมายค่ะ ต่อตอนสองพรุ่งนี้  หนุ่มน้อยเข้าเมืองหลวงแล้วค่ะ จากคุณ : -.- - [ 17 ส.ค. 49 23:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาไหว้อาจารย์ใหญ่ และอาจารย์ประจำชั้นค่ะ จากคุณ : Montela_Hoya - [ 18 ส.ค. 49 08:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาคารวะอาจารย์ใหญ่ด้วยค่ะป้า.. จากคุณ : ระเบียงไม้ - [ 18 ส.ค. 49 09:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาขยายตัวหนังสือให้ใหญ่ขึ้นและนั่งอ่านค่ะ จากคุณ : ดา ดา - [ 18 ส.ค. 49 10:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาทำตามแบบย่าดาครับ.. มาทำความเคารพครับ จากคุณ : เงือกลม - [ 18 ส.ค. 49 11:35:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาครับ แต่ไม่รู้จะโฟล่ หายๆ หรือเปล่านี่สิ จากคุณ : สิงโตสยาม (เสือจุ่น) - [ 18 ส.ค. 49 15:54:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รอติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ไม่รู้หนูไม่ได้ทำ - [ 18 ส.ค. 49 19:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หนุ่มน้อยมากิโน มาต่อตอนสองแล้วค่ะ คราวนี้  เขามุ่งหน้าเข้าเมืองกรุง มหานครโตเกียว ขอบคุณสาวสวย ย่าดา เงือกลม สิงโตสยาม(รายนี้  ถูกกติกาคนเดียว มีนามแฝง) คุณโฮย่า คุณหนูพุดซ้อน(รายนี้ ป้าจำนามแฝงได้ค่ะ) คุณไม่รู้ นักเรียนของเรา เจ็ดคนนี้  ขยันมาเช็คชื่อ น่ารักค่ะ อ่านตอนต่อตามนี้ มหานครโตเกียว มากิโน่ ได้เดินทางไปยังมหานครโตเกียว ในปี 1881 (พ.ศ. 2424) เป็นครั้งแรกในชีวิตของเด็กหนุ่มอายุ 19 ปี แต่ไม่ใช่แบบไปเที่ยวหรือนักเผชิญโชค ที่นี่เขาไปเสาะหาซื้อตำราระดับสูงด้านพืชที่เขาต้องการได้จำนวนมาก รวมทั้งกล้องจุลทรรศน์ตัวใหม่ที่มีคุณภาพดีอีกด้วย ซึ่งก็หมายถึงว่าเขาได้ใช้เงินของทางบ้านจำนวนมากไปเพื่อการนี้ด้วย ที่มหานครโตเกียว ในขณะนั้นมีนักธรรมชาติวิทยาที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดคือ ทานากะ โยชิโอะ (Tanaka Yoshio) ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นคณะกรรมการด้านการศึกษา ของกระทรวงศึกษาประเทศญี่ปุ่นด้วย   เมื่อมากิโน่ ได้ไปขอพบและเล่าถึงความตั้งใจในชีวิตที่จะศึกษาพรรณไม้ของประเทศญี่ปุ่นทั้งหมดแล้ว ทำให้ทานะกะ มีความทึ่งและฉงนมาก และเมื่อได้รู้จักมากิโน่มากขึ้น จึงได้เห็นความตั้งใจ และให้การสนับสนุนในส่วนที่เกี่ยวกับการศึกษาของเขาอย่างเต็มที่ โดยให้คำแนะนำต่างๆ ในด้านการจัดทำตัวอย่างพันธุ์ไม้แห้งตามแบบมาตรฐานและอย่างเป็นระบบ ขั้นตอนวิธีการตรวจเอกสารต่างๆและการใช้กล้องจุลทรรศน์ที่ถูกวิธี แล้วยังช่วยให้มากิโน่ได้มีโอกาสไปเยี่ยมชมภาควิชาพฤกษศาสตร์ ห้องสมุด และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆของมหาวิทยาลัยโตเกียว ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศญี่ปุ่นในสมัยนั้น สถานที่แห่งนี้เองที่ได้จุดประกายความฝันของมากิโน่และคิดจะมาทำการศึกษาที่นี่ในอนาคต นอกจากนี้มากิโน่ยังได้ไปเยี่ยมชมสวนพฤกษศาสตร์โคอิชิกาว่า (Koishikawa) ซึ่งเป็นสวนพฤกษศาสตร์ที่ร่วมงานเป็นสาขาของทางมหาวิทยาลัยอีกด้วย จากคุณ : -.- - [ 19 ส.ค. 49 00:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ภาพวาดทางพฤกษศาสตร์ ที่มหานครโตเกียวนี้เอง มากิโน่ได้มีความรู้เพิ่มเติมทางด้านพฤกษศาสตร์ระดับสูงเพิ่มขึ้นอย่างมาก และยังได้รับอิทธิพลและแรงจูงใจให้เข้าสู่บรรยากาศอีกโลกหนึ่งของงานพฤกษศาสตร์ที่ละเอียดอ่อน นั่นก็คือการวาดภาพทางพฤกษศาสตร์ (Botanical illustration) ซึ่งต่อมานอกจากงานทางด้านพฤกษศาสตร์แล้ว มากิโน่ยังได้ทุ่มเททั้งชีวิตจิตใจให้กับการสร้างผลงานภาพวาดทางพฤกษศาสตร์ของพรรณไม้ญี่ปุ่นขึ้นอย่างต่อเนื่อง และด้วยพรสวรรค์และความขยันหมั่นเพียรของเขาจึงเกิดเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดด้านพืชอีกชิ้นหนึ่งของประเทศ การวาดภาพทางพฤกษศาสตร์สมัยนั้นยังไม่มีผู้ริเริ่มไว้ มากิโน่ต้องหาผลิตอุปกรณ์วาดภาพแบบเฉพาะต่างๆขึ้นใช้เอง อาทิ การใช้ขนหางม้าไม่กี่เส้นมามัดเรียงทำเป็นพู่กันสำหรับเขียนรายละเอียดที่เป็นเส้นเล็กๆ เวลากลางวันก็ตรวจสอบรายละเอียดตัวอย่างพรรณไม้และบันทึกรายละเอียดต่างๆใต้กล้องจุลทรรศน์ไว้ ในเวลากลางคืนก็ทุ่มเทเวลาให้กับการวาดภาพพรรณไม้ ซึ่งผลงานของเขาทุกชิ้นที่ออกมามีความสวยงามมาก มีความถูกต้อง มีรายละเอียดต่างๆอย่างสมบูรณ์ เปี่ยมไปด้วยความคมชัดและละเอียดอ่อน มีทั้งที่เป็นภาพขาวดำและที่เป็นภาพสี บ่งบอกได้ถึงพรสวรรค์ สมาธิ ความตั้งใจอย่างแน่วแน่ และเวลาในชีวิตทั้งหมดที่เขามอบให้กับงานด้านพฤกษศาสตร์ของประเทศญี่ปุ่นอย่างแท้จริง จากคุณ : -.- - [ 19 ส.ค. 49 00:08:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ทานากะ มีความเห็นว่า หากจะเริ่มทำการศึกษาพรรณไม้ของประเทศญี่ปุ่น (Flora of Japan) แล้ว จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเริ่มต้นด้วยการเก็บตัวอย่างพรรณไม้ทั้งประเทศ ตรวจสอบรายชื่อและจัดทำทะเบียนรายชื่อพรรณไม้เป็นระบบไว้ให้ถูกต้อง       และจะต้องเริ่มทำเป็นแม่แบบของที่ใดที่หนึ่งไว้ จึงได้เสนอแนวความคิดนี้ให้กับมากิโน่ และแนะนำให้เริ่มเก็บตัวอย่างและจัดทำรายชื่อพรรณไม้ของพื้นที่บริเวณเมืองโตซ่า (Tosa Shokubutsu Mokuroku) หรือ (Flora of Tosa) ซึ่งจะเป็นเสมือนตำราที่รวบรวมรายชื่อพรรณไม้ทั้งหมดของแคว้นโตชิไว้ด้วย พื้นที่เขตนี้เป็นสถานที่บ้านเกิดของมากิโน มีพื้นเพครอบครัวประกอบอาชีพอยู่ และเขามีความคุ้นเคยกับพื้นที่และพรรณไม้ท้องถิ่นส่วนใหญ่อยู่แล้ว มากิโนจึงเห็นพ้องด้วยและได้รีบดำเนินการอย่างแข็งขันในทันที ในไม่ช้าตัวอย่างพรรณไม้จำนวนมากจากทุกพื้นที่ของเมืองโตซ่าและแคว้นโคชิ ก็ได้รับการเก็บตัวอย่างมาบันทึกรายละเอียดต่างๆ ตรวจสอบรายชื่อถูกต้อง และจดบันทึกไว้อย่างเป็นระบบ ทุกขั้นตอนในการศึกษาพืชเหล่านี้ ไม่ได้ยากลำบากเลยสำหรับมากิโน่ เขาได้ทุ่มเทเวลาให้กับการศึกษาพืชของแคว้นโคชิอย่างคร่ำเคร่ง มีผลงานก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ปัญหาต่างๆ ก็ได้เพิ่มมากขึ้นทุกทีในการปฏิบัติตามขั้นตอนพฤกษานุกรมวิธานแบบสากล ซึ่งเป็นไปตามรูปแบบวงศ์ (Family) สกุล (Genus) ชนิด (Species) และสายพันธุ์ (Variety) ฯลฯ จากคุณ : -.- - [ 19 ส.ค. 49 00:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาอ่านด้วยคนคะ ป้าน่าจะมีรูปมาลงด้วยนะคะ จากคุณ : สายเดี่ยว โจงกระเบน - [ 19 ส.ค. 49 00:13:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สิ่งซึ่งทำให้มากิโน่มีความขัดข้องใจเป็นอย่างยิ่งนั่นก็คือ เมื่อเขาพบตัวอย่างที่ไม่สามารถตรวจสอบรายชื่อได้ เนื่องจากอาจเป็นพืชชนิดใหม่ เอกสารอ้างอิงและตัวอย่างพรรณไม้แห้งที่มีการรวบรวมไว้เพื่อการศึกษาเปรียบเทียบของประเทศญี่ปุ่นในขณะนั้นก็ยังมีไม่มาก และไม่เพียงพอในการค้นคว้า ดังนั้นจะต้องขอความช่วยเหลือจากนักพฤกษศาสตร์ในหอพรรณไม้ของทวีปยุโรป ในเรื่องเอกสาร การช่วยตรวจดูและเปรียบเทียบกับพรรณไม้แม่แบบ รวมถึงขั้นตอนการบรรยายพรรณไม้ใหม่ ก็จะต้องผ่านขั้นตอนการตีพิมพ์ลงในวารสารทางพฤกษศาสตร์ต่างประเทศ ทุกขั้นตอนเป็นระบบที่ทำให้ผลออกมาล่าช้ามาก และในหลายโอกาสยังต้องให้นักพฤกษศาสตร์ต่างประเทศที่ช่วยตรวจรายชื่อหรือศึกษาพรรณไม้ในกลุ่มนั้นอยู่ มีชื่อร่วมด้วย ซึ่งมากิโนมีความเห็นว่าไม่เป็นการยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง ขั้นตอนเหล่านี้ทำให้เกิดงานค้างจากการตรวจสอบรายชื่อพรรณไม้มากมาย และหากจะเร่งดำเนินการ นักพฤกษศาสตร์ญี่ปุ่นก็จะต้องเดินทางไปตรวจสอบตัวอย่างพันธ์ไม้พบใหม่ ที่หอพรรณไม้ใหญ่ๆต่างประเทศเกือบทั่วโลก ซึ่งการเดินทางในยุคนั้นยังไม่มีความสะดวก อีกทั้งจะต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากและต้องใช้เวลา นักพฤกษศาสตร์ญี่ปุ่นในขณะนั้นจึงไม่สามารถดำเนินการได้ ทำให้ไม่มีความมั่นใจหรือคำตอบให้กับพืชชนิดใหม่ที่ค้นพบ เกิดความล่าช้าเป็นอย่างมากในการศึกษาพรรณไม้ของประเทศ และทุกขั้นตอนเมื่อมีข้อมูลพันธุ์ไม้เพิ่มขึ้นก็จะต้องพึ่งพานักพฤกษศาสตร์จากหอพรรณไม้ต่างประเทศเพิ่มมากขึ้น สิ่งเหล่านี้ทำให้มากิโน่เกิดความกังวลเป็นอย่างมาก จากคุณ : -.- - [ 19 ส.ค. 49 00:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ในตอนนี้เองมากิโน่ ก็มีปัญหาจากทางบ้านประดังเข้ามาอีกด้วย เนื่องจากมากิโน่เป็นลูกชายคนเดียวของพ่อเขา นายซากาว่า โทมิทาโร่ ซึ่งเป็นเจ้าของโรงงานสาเกขนาดใหญ่ ที่ได้เสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่เขายังเล็ก และย่าของเขาซึ่งเป็นผู้ดูแลอยู่ก็ชราภาพลงมากแล้ว ย่าซึ่งเป็นผู้เลี้ยงดูเขามาแต่เล็กและให้การสนับสนุนเขาตลอดมามีความประสงค์ต้องการให้เขาเป็นผู้ดูแลกิจการโรงงานสาเกนี้ต่อไป ทุกคนพากันคิดว่างานด้านพืชที่เขาทำอยู่นั้นเป็นเพียงงานอดิเรกหรือเป็นสิ่งที่เขาลุ่มหลงไปเพียงชั่วขณะ และเมื่อสนุกสนานกับงานนี้อย่างเต็มที่แล้ว วันหนึ่งความรับผิดชอบของมากิโน่ก็จะกลับคืนมา และกลับบ้านมารับผิดชอบงานของครอบครัวต่อไป มากิโน่ขณะนั้นโตเป็นหนุ่มแล้วไม่สามารถทัดทานความต้องการของครอบครัวได้ ในที่สุดก็ต้องยอมรับดูแลโรงงานสาเกของครอบครัว ซึ่งทำให้เขามีเวลาน้อยลงที่จะทุ่มเทให้กับการศึกษาด้านพืช มากิโน่ ได้กล่าวในภายหลังว่า ทุกคนไม่รู้เลยว่าเขาได้ตัดสินใจแล้วอย่างแน่วแน่ และมีความตั้งใจอย่างแรงกล้า ที่จะทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจให้กับการศึกษาพรรณพฤกษชาติของประเทศญี่ปุ่น เขาได้เดินทางไปไกลมากแล้วกว่าที่จะหวนกลับมาใช้ชีวิตในชนบทแบบปกติ และความตั้งใจนี้ก็เรียกได้ว่าเพิ่มขึ้นทุกลมหายใจ จากคุณ : -.- - [ 19 ส.ค. 49 00:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 รออ่านตอนต่อพรุ่งนี้ค่ะ ขอขอบพระคุณ ดร.วีระชัย? ณ? นคร อีกครั้งค่ะ   ราตรีสวัสดิ์ จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 19 ส.ค. 49 00:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คห.18 คุณสายฯ อยากเห็นรูปถ่ายอาจารย์ ผมเอารูปจากกูเกิ้ลมาแจมนะครับป้าจาบ หนุ่มน้อย โทมิทาโร มาคิโน จากคุณ : พรเลิศ - [ 19 ส.ค. 49 10:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อาจารย์ มาคิโน ในภาคสนาม จากคุณ : พรเลิศ - [ 19 ส.ค. 49 10:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มีความสุขกับงานศิลปะเมื่อสูงวัย จากคุณ : พรเลิศ - [ 19 ส.ค. 49 10:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาคารวะอาจารย์ใหญ่ด้วยค่ะ ขอบคุณป้าจายสำหรับเรื่องราวดีดี ขอบคุณคุณพรเลิศสำหรับภาพอาจารย์ค่ะ จากคุณ : สเลเต - [ 19 ส.ค. 49 11:47:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ยังมีรูปอาจารย์มาคิโน อีกรูปนึงเอาแบบชัดหน่อย ถ่ายมาจากสูจิบัตรงานประชุมนานาชาติ การวาดภาพทางพฤกษศาสตร์ครับ จากคุณ : พรเลิศ - [ 19 ส.ค. 49 19:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จากคุณ : ดอกแก้ว (ไข่มุกน้อย) - [ 20 ส.ค. 49 04:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาคารวะอาจารย์ใหญ่ด้วยค่ะ ขอบคุณป้าจายสำหรับเรื่องราวดีดีมาให้ระลึกถึงค่ะ ขอบคุณคุณพรเลิศสำหรับภาพอาจารย์ที่เอามาประกอบครับ จากคุณ : คุณหนูสุดท้อง - [ 20 ส.ค. 49 07:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณคุณพรเลิศมากค่ะ ที่มาช่วยให้กระทู้นี้ ไม่แห้งแล้ง เพราะมีแต่ตัวหนังสือ เครื่องของป้ามีปัญหา ที่ยังแก้ไม่ตก ไม่สามารถจะลากภาพออกจากเว็บได้ค่ะ แม้แต่เซฟภาพหน้าจอก็ทำไม่ได้ ทั้งที่เคยทำได้มาก่อน ต้องรอให้ลูกเอาเครื่องไปฟอร์แมทละมัง จากประวัติของท่านที่่เราอ่านกันมาสองสามวัน จะเห็นได้ว่า ท่านมีความมุ่งมั่นในสิ่งที่ท่านชอบ และฝ่าฟันเพื่อไปถึงจุดหมายนั้น ท่านไม่เคยย่อท้อ ไม่เคยผันแปรไปเป็นอื่น  อ่านตอนหลังๆจะได้ทราบว่า แม้มีเงินมากอง เพื่อแลกกับงานของท่าน  ท่านก็ยังมั่นคง ท่านเริ่มงานวาดภาพพฤกษศาสตร์ควบคู่ไปกับการจัดทำข้อมูลพืช เมื่อท่านยังมีอายุน้อยมาก  ยี่สิบต้นเท่านั้น น่านับถือเป็นที่สุดค่ะ อ่านตอนต่อนะคะ  แล้วป้าจะตามหาภาพจากกล้องของดร.วีระชัย มาให้ชมกันค่ะ รายนี้  เราคงต้องเชิญท่านเป็นสมาชิกกิติมศักดิ์ด้วยกระมังคะ จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 20 ส.ค. 49 11:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ชีวิตใหม่ในมหานครโตเกียว ในปี 1884 (พ.ศ. 2427) มากิโน่ อายุได้ 22 ปี เขาได้เดินทางไปมหานครโตเกียวอีกเป็นช่วงที่สอง เพื่อไปพบกับ ศ.ดร.ยาตาเบ้ ริวคิชิ (Yatabe Ryokichi) ที่คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยโตเกียว ดร.ยาตาเบ้ เป็นผู้ที่สำเร็จการศึกษาด้านพฤกษศาสตร์มาจากมหาวิทยาลัยคอร์เนล ประเทศสหรัฐอเมริกา เป็นผู้บุกเบิกงานทางพฤกษศาสตร์สมัยใหม่ของประเทศญี่ปุ่นในสมัยนั้น มากิโน่ได้เล่าถึงประสบการณ์ งานที่ได้ทำมาและอุปสรรคต่างๆ ในการจัดจำแนกพืชที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะการที่ต้องพึ่งพาอาศัยประเทศในทวีปยุโรปเป็นหลัก ซึ่งน่าที่จะได้มีการทบทวนปรับปรุงสำหรับประเทศญี่ปุ่น แม้ว่ามากิโน่จะไม่มีพื้นฐานทางด้านการศึกษารองรับแต่ประสบการณ์ที่เขามีอยู่ในขณะนั้น ทำให้เขาสามารถสื่อความหมายด้านพืชกับ ศ.ยาตาเบ้ ได้เป็นอย่างดี เขาได้ขออนุญาตมาปฏิบัติงาน ณ ภาควิชาพฤกษศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยโตเกียว ซึ่งเขามีความประทับใจและไฝ่ฝันที่จะได้ปฎิบัติงานที่นี่ตั้งแต่การที่ได้เคยมาเยี่ยมชมครั้งก่อน ศ.ยาตาเบ้ ก็ได้อนุญาตให้คนหนุ่มไฟแรงผู้นี้มาใช้ได้เป็นกรณีพิเศษ และด้วยการสนับสนุนจาก ศ.ยาตาเบ้ ทำให้มากิโน่ ได้กลับมาทำงานทางด้านพฤกษศาสตร์ที่เขารักและลุ่มหลงอีกครั้งหนึ่ง เขาได้เช่าห้องพักไว้ห้องหนึ่งที่ย่านลิดามาชิ (Lidamachi) ในกรุงโตเกียว และในไม่ช้าห้องนี้ก็เต็มไปด้วยตัวอย่างพืช โคลนและกระดาษหนังสือพิมพ์ จนได้รับการกล่าวขานว่า ช่างรกราวกับรังหนู (Raccoon dog’s den) ในห้องปฏิบัติการของมหาวิทยาลัยโตเกียว มากิโน่เป็นผู้ที่มีอัธยาศัยดีและเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ ในไม่ช้าก็เป็นที่รู้จักและรักใคร่ของทุกคน เขาได้ศึกษาตัวอย่างที่เก็บมาจากสถานที่ต่างๆ อ่านตำรา และได้แลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นกับเพื่อนผู้ร่วมงานของเขา ได้แก่ มิโยชิ มานาบุ (Miyoshi Manabu) โอกามุระ คินตาโร่ (Okamura Kintaro) และ อิกิโน่ เซอิชิโร่ (Ikeno Seiichiro) ซึ่งทั้งหมดต่อมาก็ได้สำเร็จการศึกษาเป็นนักพฤกษศาสตร์ที่มีชื่อเสียงของประเทศญี่ปุ่น และต่อมาภายหลังด้วยมิตรภาพของเพื่อน มากิโน่ ก็ได้รับความช่วยเหลือเมื่อมีเรื่องเดือดร้อนประดังเข้ามาในหลายโอกาสต่อมา จากคุณ : -.- - [ 20 ส.ค. 49 11:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ความโชติช่วงและความสูญเสียในชีวิต วันที่ 15 กุมภาพันธ์ 1887 (พ.ศ. 2430) เป็นช่วงเวลาพิเศษที่เป็นประวัติศาสตร์ทางด้านพฤกษศาสตร์ของประเทศญี่ปุ่น โดยวารสารทางด้านพฤกษศาสตร์เล่มแรกของประเทศ (Japan Botanical Magazine) ก็ได้มีการตีพิมพ์ออกมา ทั้งนี้โดยคำแนะนำของ ศ.ยาตาเบ้ โดยได้รับการตีพิมพ์ในนามของ Tokyo Botanical Academy แต่ทั้งนี้ก็เป็นพื้นฐานมาจากงานเขียนและวารสารที่ มากิโน่และเพื่อนเขาได้จัดทำขึ้นและพยายามตีพิมพ์มาแล้ว มากิโน่ ทำหน้าที่เป็นแกนนำในการผลิตวารสาร ด้วยการเป็นบรรณาธิการ และผู้เขียนบทความนำในทุกๆเล่ม และวารสารฉบับนี้ก็ได้ยังตีพิมพ์อยู่ในปัจจุบัน โดยมีอายุมาเกินกว่าร้อยปี เนื้อหาภายในเป็นตัวบ่งบอกถึงเรื่องราวการพัฒนางานด้านพฤกษศาสตร์ตั้งแต่สมัยก่อน จนถึงปัจจุบันของประเทศญี่ปุ่นได้เป็นอย่างดี แม้ว่ามากิโน่ จะมีผลงานลงตีพิมพ์ในวารสาร J. Bot. Mag. อย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ แต่เขาก็มีความรู้สึกไม่มั่นใจลึกๆ อยู่ตลอดเวลาว่า งานต่างๆ ของเขายังมีความไม่สมบูรณ์อยู่หลายประการ ทำให้บทความต่างๆ ของเขามีความหลากหลาย มีเนื้อหาสั้นบ้างยาวบ้างไม่แน่นอน ความยากลำบากเหล่านี้ทำให้เขามุ่งเน้นที่จะกลับมาสู่งานที่มุ่งมั่นไว้แต่เดิม คือการจัดทำรายชื่อพรรณไม้ของประเทศ จากคุณ : -.- - [ 20 ส.ค. 49 11:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แต่ความยากลำบากที่สุดในขณะนั้น กลับกลายเป็นเรื่องที่จะต้องจัดพิมพ์วารสารวิชาการที่ออกมาใหม่ฉบับนี้ ให้ออกมาได้อย่างต่อเนื่องและมั่นคงนั่นเอง นอกจากเขียนเรื่องลงแล้ว มากิโน่ ในฐานะบรรณาธิการ ยังต้องทำทุกอย่างตั้งแต่การจัดทำรูปเล่ม ไปจนถึงขั้นตอนการพิมพ์ เขาต้องทุ่มเทเวลาไปอย่างมากเพื่อการนี้และเพื่อเป็นการลดค่าใช้จ่ายต่างๆ ลงให้มากที่สุด เขาเริ่มต้นด้วยการจัดซื้อแท่นพิมพ์และส่งกลับไปดำเนินการที่บ้านของเขาในเมืองโคชิ จากนั้นเขาก็ศึกษาขั้นตอนเกี่ยวกับการเย็บปก เข้ารูปเล่ม ฯลฯ จากโรงพิมพ์แห่งหนึ่งใน กรุงโตเกียว และแน่นอนว่าขณะเดียวกันเขาก็ทำงานด้านพืชของเขาควบคู่ไปด้วย อย่างไรก็ดี ท้ายสุดเขาก็ยอมรับว่าไม่สามารถทำทุกอย่างได้ด้วยตนเอง และด้วยความร่วมมือของสำนักพิมพ์ หลังจากนั้นประมาณ 1 ปี ในเดือนพฤศจิกายน 1888 (พ.ศ. 2431) หนังสือสำคัญด้านพฤกษศาสตร์เล่มแรกของประเทศญี่ปุ่น คือ The Japanese Flora Illustrated ก็ได้รับการตีพิมพ์ออกมา หนังสือเล่มนี้เป็นจุดผกผันที่สำคัญอีกครั้งหนึ่งในชีวิตของมากิโน่ ทำให้เขาได้รับเกียรติและการยกย่องอย่างสูงจากนักวิชาการทั่วประเทศ ขนาดรูปเล่มของหนังสือ เนื้อหา ความสวยงาม ความถูกต้องของภาพวาด และรายละเอียดต่างๆที่ปรากฏ ทำให้หนังสือเล่มนี้ได้รับคำนิยมและคำชม จากนักพฤกษศาสตร์ทั่วโลก ศ. คารล์ อิวาโนวิช มาคสิโมวิค (Karl Ivanovich Maksimovick) นักพฤกษศาสตร์ชาวรัสเซีย ซึ่งเป็นผู้ทำการศึกษาพรรณไม้ของประเทศญี่ปุ่นและเอเชียตะวันออก ได้มีจดหมายถึงมากิโน่ และกล่าวชมว่า ภาพวาดต่างๆ ของมากิโน่มีความเที่ยงตรงและถูกต้องเป็นอย่างสูง หนังสือเล่มนี้ถือเป็นผลงานที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง “Your drawings are extremely accurate, and this publication is highly valuable” จากคุณ : -.- - [ 20 ส.ค. 49 11:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ด้วยคำนิยมนี้ กระตุ้นให้มากิโน่มีกำลังใจที่จะสร้างผลงานชิ้นต่อๆไป และจากนั้นเขาก็ได้มีการแลกเปลี่ยนข้อมูลและแนวความคิดต่างๆ กับ มาคสิโมวิค อยู่เสมอ   และได้ตีพิมพ์ The Japanese Flora Illustrated ครั้งที่ 2 และ 3 ขึ้นอีก และทุกครั้งล้วนได้รับการตอบรับจากนักวิชาการด้านพืชอย่างกว้างขวาง ในช่วงนี้ เขาได้ประสบผลสำเร็จในงานด้านพฤกษศาสตร์อย่างสูงขึ้นไปอีก พืชหลายชนิดที่เขาค้นพบใหม่ตั้งแต่ปี 1884 (พ.ศ. 2427) ได้รับการตรวจสอบแน่นอนว่ามีความถูกต้อง เขาได้กลายเป็นนักพฤกษศาสตร์ญี่ปุ่นคนแรกที่ตั้งชื่อวิทยาศาสตร์ให้พืชของประเทศญี่ปุ่น โดยชื่อแรกเป็นพันธุ์ไม้พื้นบ้านที่มีชื่อสามัญว่า ยามาโตกูซ่า (Yamatogusa) โดยให้ชื่อวิทยาศาสตร์แก่พืชชนิดนี้ว่า Thelygonum japonicaum Okubo et Makino ซึ่งเป็นผลงานร่วมกันระหว่างเขากับเพื่อนนักพฤกษศาสตร์ที่ชื่อ ซาบุโร่ โอกุโบ (Saburo Okubo) และ ณ จุดเริ่มต้นนี้เอง ได้ถือเป็นการนับตั้งต้นว่าวิชาการทางสาขาพฤกษศาสตร์ของประเทศญี่ปุ่น ได้รับการยกระดับเป็นสากลแล้วอย่างแท้จริง และจากนั้นต่อมาก็ได้มีนักพฤกษศาสตร์ญี่ปุ่น อาทิ ยาตาเบ้ ริวกิชิ (Yatabe Ryokichi) และ มิโยชิ มานาบุ (Miyoshi Manabu) ได้ตั้งชื่อพฤกษศาสตร์ใหม่ให้กับพืชอีกหลายชนิด ทำให้งานด้านพฤกษศาสตร์ของญี่ปุ่นเริ่มที่จะดำเนินการได้ด้วยตนเอง มากิโน่ โทมิทาโร่ ผู้ที่ได้ทุ่มเททำงานอย่างหนักให้กับงานด้านพฤกษศาสตร์ จนมีความสัมฤทธิผลสูงสุดในขณะนั้น เขามีอายุอยู่ในวัยเพียง 26 ปีเท่านั้น จากคุณ : -.- - [ 20 ส.ค. 49 11:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาคาระวะ อาจารย์ใหญ่ด้วยค่ะ  และขอบคุณป้าจายที่นำเรื่องราวน่ารู้เล่าสู่กันฟัง  และขอบคุณผู้สนับสนุนภาพถ่ายให้เห็นใบหน้าท่านค่ะ จากคุณ : มงกุฎไพร - [ 21 ส.ค. 49 22:43:48 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ประวัติอาจารย์ใหญ่ท่านนี้  ยังมีอีกหลายหน้าค่ะ เพราะค่อนข้างละเอียด เรียน ดร.วีระชัย ณ นคร ให้ท่านทราบแล้ว  ว่ามีนักเรียนรออ่่านกันอยู่ ท่านบอกป้าว่า ท่านจะให้ภาพที่ท่านถ่ายเอง จากบ้านมากิโน และที่สวนมากิโน รอท่านสักหน่อยคงจะดีกว่า  กระทู้จะได้ไม่แห้งด้วยค่ะ จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 23 ส.ค. 49 13:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 36 นั่งอ่านประวัติอาจารย์มาคิโน่แล้ว  ดีจังเลยนะคะ  คนที่รู้จักตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย ขอบคุณมากค่ะ ป้าดาวกระจาย ขอบคุณ นายเพกา ด้วยนะคะสำหรับรูปหล่อๆของอาจารย์  ชอบคห.24จังค่ะ  ดูแล้วช่างมีความสุขที่สุดเลยนะคะ จากคุณ : มะลิเจ้าเอ๋ย (เจ้าเอ๋ย) - [ 23 ส.ค. 49 13:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณคุณป้าดาวกระจายมากครับ มาติดตามอ่านท่านอาจารย์ครับผม จากคุณ : kittscake - [ 28 ส.ค. 49 04:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณป้าจายค่ะ ที่ได้นำเรื่องราวดีๆมาสู่กันค่ะ รอชมภาพด้วยค่ะ ขอบคุณทุกท่านค่ะ ที่ให้ความรู้ค่ะ จากคุณ : ดอกสารภี - [ 28 ส.ค. 49 18:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มีนักศึกษาหน้าใหม่ๆ  มานั่งเรียนประวัติอาจารย์ใหญ่กันแล้ว ป้าขอต่อตอนต่อไปค่ะ ชะตาชีวิตที่ผกผัน ในปี 1890 (พ.ศ. 2433) ชีวิตของมากิโน่ก็ตกต่ำดำดิ่งลงอีกครั้ง หลังจากประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เพียง 2 ปี เมื่อวันหนึ่งมากิโน่ ได้ไปทำงานตามปกติที่ห้องภาควิชาพฤกษศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยโตเกียว เขาก็ได้รับแจ้งจาก ศ. ยาตาเบ้ ผู้ที่เคยให้การสนับสนุนเขามาแต่ต้น ให้เขาย้ายออกไปจากมหาวิทยาลัย ทั้งนี้ด้วยระบบการศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัย ไม่อนุญาตให้ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง มาใช้สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือวิชาการหรือตัวอย่างพรรณไม้ อันถือเป็นทรัพยสินของมหาวิทยาลัย มากิโน่ ไม่เชื่อเลยว่าเรื่องนี้จะเป็นไปได้ เขาได้ร้องขอโดยยืนยันว่าจากผลงานที่ปรากฏ และจากประสบการณ์ที่เขามีอยู่ เขามีคุณสมบัติของนักพฤกษศาสตร์อย่างเพียงพอในการใช้ห้องสมุดและห้องปฏิบัติการของมหาวิทยาลัย แต่สิ่งที่เขาร้องขอก็ได้รับการปฏิเสธ และยิ่งมีความประหลาดใจขึ้นไปอีกเมื่อได้รับคำตอบว่า เขาจะสามารถใช้สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆของมหาวิทยาลัย หากเขาสามารถผ่านการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย และผ่านการสอบแข่งขันเข้ารับการศึกษาในมหาวิทยาลัยโตเกียวได้ มากิโน ยอมรับว่าเขามีความเสียใจมากเพราะทุกคนก็ทราบดีว่าเขาไม่ได้มีพื้นฐานการศึกษาแม้แต่ระดับมัธยมต้น เขาจึงต้องยอมรับคำสั่งของทางมหาวิทยาลัยและปฏิบัติตามด้วยดี ตอนนี้มากิโน่ มีความรู้สึกเหมือนเขาเป็นนกที่ไร้ปีก ไม่สามารถโบยบินไปที่ไหนได้ อีกทั้งการดำเนินการเรื่องจัดทำรายชื่อพรรณไม้ของประเทศญี่ปุ่น ก็ไม่สามารถดำเนินการได้ต่อไป เมื่อไม่มีตัวอย่างพรรณไม้จำนวนมากให้ศึกษาและไม่มีตำราต่างๆ ให้ค้นคว้าอย่างเพียงพอ ด้วยความอับอายที่ขาดรากฐานทางการศึกษารองรับ เขาตัดสินใจที่จะเดินทางไปศึกษาต่อที่ประเทศรัสเซีย โดยเขียนจดหมายไปขอความช่วยเหลือจาก ศ. มาคสิโมวิค เพื่อให้รับเขาไว้เป็นลูกศิษย์ แต่โชคไม่ดีเอาเสียเลยที่ขณะนั้น มาคสิโมวิค เจ็บป่วยอยู่ และได้เสียชีวิตลงหลังจากได้รับจดหมายของเขาเพียงไม่นาน มากิโน่ ขณะนั้นจึงเสมือนกับแสงเทียนที่ริบหรี่และใกล้มอดดับลง คล้ายจะหมดสิ้นความหวังในชีวิต จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 28 ส.ค. 49 22:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ในช่วงนี้เอง มากิโน่ ก็ได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ หลายคน ได้แก่ อิกิโน เซอิชิโร่ (Ikeno Seiichiro) และ ฟูจิอิ คินจิโร่ (Fujii Kinjiro) ที่ช่วยให้มากิโน่สามารถทำงานด้านพืชที่เขารักได้ต่อไป โดยให้ไปใช้ห้องปฏิบัติการทางพฤกษศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยเกษตร ในย่าน โคมาบา (Agricultural University, Komaba) ในกรุงโตเกียว ด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนๆ เหล่านี้ มากิโน่ได้รวบรวมพลังทั้งหมดของเขาขึ้นมาอีกครั้ง และตัดสินใจที่จะทำผลงานลงตีพิมพ์ในหนังสือ The Japanese Flora Illustrated ให้เป็นนิตยสารรายเดือน และจากนั้นมานิตยสารดังกล่าวก็ได้รับการตีพิมพ์ออกมาอย่างต่อเนื่องทุกๆ 2 เดือน ในฤดูใบไม้ร่วงของปี 1891 (พ.ศ. 2434) นั้นเอง เมื่อนิตยสารดังกล่าวได้ตีพิมพ์ถึงเล่มที่ 11 มากิโนก็ประสบวิกฤติการร้ายแรงในชีวิต เงินที่ทางบ้านเคยส่งเสียให้เขาได้ทำงานอย่างสะดวกสบายทุกเดือนไม่ได้มีการส่งมาอีก บัดนี้ชีวิตของเขาได้พบกับความโชคร้ายที่สุดและถึงจุดหักเหที่สำคัญ ว่าจะต้องล้มเลิกงานที่เขาได้มุ่งมั่นไว้หรือไม่ จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 28 ส.ค. 49 22:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 41 จากผู้มีฐานะอันมีจะกิน มาเป็นนักวิชาการที่ยากไร้ ตลอดระยะเวลา 7 ปี ที่มากิโน่ ได้เดินทางมาทำงานด้านพืชอยู่ในมหานครโตเกียว โดยปฏิบัติงานที่มหาวิทยาลัยโตเกียว จนย้ายมาปฏิบัติงานอยู่ที่มหาวิทยาลัยเกษตรโคมาบา ชีวิตมากิโน่ มีการผกผันทั้งประสบความสำเร็จและตกต่ำลง แต่ด้วยความทุ่มเทที่มอบให้กับงานการศึกษาพรรณไม้ของประเทศญี่ปุ่น และด้วยความขยันหมั่นเพียรศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง จึงสามารถยกระดับตนเองด้วยผลงานขึ้นเป็นนักพฤกษศาสตร์ที่มีชื่อเสียงของประเทศ จนเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางทั่วโลก ในทุกช่วงเวลาแห่งชีวิตของมากิโน เขามีผู้หนึ่งที่อยู่เบื้องหลังคอยเคียงข้างและให้กำลังใจแก่เขาตลอดมา นั่นก็คือภรรยาของเขาที่ชื่อซิวโกะ (Sueko) นั่นเอง ในช่วงแห่งความสำเร็จและได้รับเกียรติให้เป็นนักพฤกษศาสตร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศญี่ปุ่นนั้น เขาก็จนที่สุดด้วย ทั้งนี้เนื่องจากเขาได้ใช้เงินของเขาเองเป็นส่วนใหญ่ในการทำงาน ในการจัดซื้ออุปกรณ์ต่างๆ และจัดพิมพ์หนังสือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่เขาได้ใช้เงินจำนวนมหาศาลในการจัดซื้อตำราทางด้านพฤกษศาสตร์มารวบรวมไว้ จนเรียกได้ว่าเป็นห้องสมุดทางพฤกษศาสตร์ส่วนตัวที่สมบูรณ์ที่สุดของประเทศญี่ปุ่น มากิโน เมื่อขาดการสนับสนุนจากทางบ้าน ด้วยความยากลำบากและใกล้สิ้นเนื้อประดาตัว เขาได้กู้ยืมเงินเพื่อนของเขาหลายคน และครั้งหนึ่งเกือบจะต้องขายตัวอย่างพันธุ์ไม้แห้งทั้งหมด ที่เขาได้รวบรวมไว้ออกไปให้หอพรรณไม้แห่งหนึ่ง เพื่อรักษาทุกสิ่งทุกอย่างของสามีไว้ ซิวโกะภรรยาของเขาจึงต้องเปิดร้านขายอาหารเล็กๆ อยู่ในเมืองโคชิ เพื่อช่วยดูแลค่าใช้จ่ายต่างๆ เธอเป็นคนที่มีความขยันขันแข็งและมีความอดทนอย่างน่าชมเชยยิ่ง ได้ทำงานหนักตรากตรำตลอดชีวิตเพื่อช่วยหาเลี้ยงครอบครัว จนท้ายสุดมากิโน ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องขายตัวอย่างพรรณไม้แห้งของเขาออกไป เมื่ออยู่ที่มหานครโตเกียวนั้น มากิโน่เช่าห้องเล็กๆอยู่ อาศัยเงินที่ทางบ้านส่งมาให้จำนวนไม่มากนัก และมีรายได้จากการทำงานให้กับมหาวิทยาลัยเพียงเดือนละ 35 เยน เท่านั้น ซึ่งน้อยมากแทบจะไม่พอเป็นค่าใช้จ่ายอะไร ทั้งนี้เพราะเขาไม่มีวุฒิความรู้อะไรนั่นเอง โดยเงินเดือนศาสตราจารย์ในขณะนั้นจะตกอยู่ราว 350 เยน เรียกได้ว่าเขาได้เงินเดือนน้อยกว่าศาสตราจารย์ถึง 10 เท่า แต่เขาได้รับการเปรียบเทียบว่าทำงานเหมือนศาสตราจารย์ 10 คน และมีผลงานเป็น 10 เท่าอีกด้วย จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 28 ส.ค. 49 23:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ปริญญากับภรรยาสุดที่รัก แม้ว่าในช่วงบั้นปลายของชีวิต มากิโน่ จะประสบผลสำเร็จในงานด้านพฤกษศาสตร์เป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่มีประกาศนียบัตรหรือปริญญาอะไรที่เป็นเกียรติคุณทางการศึกษาเลย ทุกคนก็ได้แต่พากันให้ความเห็นใจเขา แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ถือว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่น่าอับอายในชีวิตแต่อย่างใด เขากล่าวว่าตัวเขามีความภาคภูมิใจมากในงานด้านพืชที่เขาได้ทุ่มเททำมาตลอดชีวิต และยังได้กล่าวถึงการอุทิศเวลาให้กับการศึกษาค้นคว้าด้วยตนเองว่า “ในโลกนี้อาจมีปริญญาเอกทางสาขาวิทยาศาสตร์หลายคน แต่ที่เป็นแบบมากิโน่ โทมิทาโร่ มีเพียงคนเดียว There are many doctors of science, but there is only one Makino Tomitaro” มากิโน ต้องการให้ความสำเร็จของเขา กระตุ้นให้ผู้ที่มีความเกียจคร้าน และผู้ที่มีความขยันหมั่นเพียรทำงานหนักแต่ไม่มีโอกาสได้เข้ารับการศึกษาในมหาวิทยาลัย ยึดถือเป็นแบบอย่างในชีวิต และเขายังมีความวิตกว่าถ้าเขารับดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์แล้ว อาจทำให้เขาสูญเสียความกระตือรือร้นในการทำงานและเกียจคร้านอีกด้วย ในช่วงที่มากิโน มีอายุได้ 60 ปี เขาเป็นอาจารย์พิเศษของมหาวิทยาลัยโตเกียว โดยได้รับเงินค่าสอนเพียงเล็กน้อย แต่กลับมีลูกศิษย์ลูกหามากมาย และหลายคนได้ยึดถือเขาเป็นแบบอย่างโดยไม่ได้ให้ความสำคัญมากนักกับปริญญา ในการแก้ไขปัญหานี้ เพื่อนๆของมากิโน ได้แนะนำและหว่านล้อมให้เขารับปริญญากิตติมศักดิ์ จากทางมหาวิทยาลัย ในตอนแรกมากิโนไม่เต็มใจนักแต่หลังจากทบทวนดูแล้ว มากิโน่ก็ยินดียอมรับเกียรตินั้น ในเดือน เมษายน 1927 (พ.ศ. 2470) เมื่อมากิโน่ อายุได้ 65 ปี เขาก็ได้รับปริญญาเอกกิตติมศักดิ์ สาขาวิทยาศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยโตเกียว และก็เหมือนกับเป็นทุกขลาภ ในปีต่อมาเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 1928 (พ.ศ. 2471) คู่ชีวิตและคู่ทุกข์คู่ยากของเขา ซิวโกะ โทมิมาโร่ ก็ได้เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน ด้วยวัยเพียง 54 ปี ดร. มากิโน่ตระหนักดีว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตเธออยู่ทั้งชีวิต เธอเป็นกำลังสำคัญที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของเขา และเขาเองก็ยังไม่ได้ตอบแทนคุณงามความดีของเธอให้สมกับที่เธอควรจะได้รับแต่อย่างใด เขาจึงได้ตอบความดีงามของซิวโกะ ตามแบบฉบับของนักพฤกษศาสตร์ ด้วยการตั้งชื่อไผ่ชนิดหนึ่งที่เขาค้นพบในเขตเมืองเซนใด แคว้นมิยากิ โดยให้ชื่อเรียกพื้นบ้านตามชื่อของเธอว่า ซิวโกะซาซ่า (Suekozasa) และให้ชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Sasaella suwekoano Makino และเขายังได้เขียนโคลงญี่ปุ่นแบบไฮกุ 2 บท ให้กับเธอว่า My wife kept house In favor of my studies May Suekozasa exists As long as the world lasts! จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 28 ส.ค. 49 23:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 43 รออ่านตอนจบพรุ่งนี้ นะคะ ภายหลัง เมื่อป้ามีเวลามากพอ และได้รับรูปจากกล้องของดร.วีระชัย ณ นคร แล้ว ป้าจะเรียบเรียงและใส่รูปใหม่ ให้น่าอ่าน  เพื่อจะได้เก็บเข้าคลังกระทู้เก่า ให้เป็นประโยชน์โดยทั่วกัน หลังจากนี้  ป้าได้ตกลงกับป๋าเพกาว่า  เราจะทำประวัตินักวาดภาพที่มีชื่อเสียงอีกหลายท่าน และจะทำสั้นๆ  เหมือนเรื่องยอดหญิงในทุ่งหญ้า จะได้อ่านง่าย  และต้นฉบับภาษาอังกฤษก็มีอยู่หลายท่านเสียด้วย โปรดติดตาม ตอนต่อไป ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ป้าดาวกระจาย (-.-) - [ 28 ส.ค. 49 23:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาคารวะความตั้งใจอันสูงส่งของอาจารย์ใหญ่ครับ แล้วจะเข้ามาอ่านตอนจบและชมภาพสวยๆครับ ^ ^ จากคุณ : ส้มแปะ (สิงโตอ้วน) - [ 1 ก.ย. 49 07:21:54 ]