วันที่ 14 ที่ผ่านมา เวลาทุ่มกว่า
เราพิ่งกลับมาถึงบ้าน เลยเปิดประตูให้เขาได้กินลมชมวิว
นั่งเล่นกันอยู่พักนึง ก็มีผู้ชายคนนึงไม่รู้จักกันเลย
ไม่เคยเห็นกันมาก่อน มาลูบหัวเปรม เราก็มองอยู่
คิดในแง่ดีว่าเขาคงรักแมว
ลูบอยู่สามสี่ที แล้วอุ้มไปเลย
ขอย้ำ .. อุ้มไปหน้าตาเฉย
เราก็ตกใจ วิ่งออกไปดู
แรกๆ ยังมองโลกในแง่ดีว่า
เขาคงอยากอุ้มแมว
แต่ไม่ใช่แล้ว
เพราะเขาเดิน ไกลออกไป ไกลออกไป
แล้วจ้ำอ้าวๆๆๆ เราก็วิ่งตาม
วิ่งงๆๆๆ จนถึงตัวเขา แล้วบอกว่า
"แมวไม่เคยออกไปไกลบ้านค่ะ"
เขาหันกลับมา ส่งเปรมคืน
แล้ววิ่งหนีเราอย่างสุดชีวิต
เชื่อมั้ยคะ ตอนนั้นใจมันระทึกไปหมด
ถ้าเราไม่เห็น ลูกชายจะเป็นยังไง
ไปนอนบ้านใคร
หรือไปเป็นอาหารมื้อเย็นของใครหรือเปล่า (แง๊)
รูปพรรณสัษฐานของไอ่ลูกชายก็บ่งบอกว่ามีเจ้าของ
มีทั้งสร้อยคอ ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย
ไม่น่าทำอย่างนี้เลยว่ามั้ยคะ
ไม่น่าเลย
------------------
รอดมาได้จนถึงวันนี้
เช้าตรู่ คลุกข้าวให้กินเรียบร้อย
เปิดบ้านให้ออกไปออกกำลังกาย
เราก็ทำกิจวัตรส่วนตัว ทุกคนเร่งรีบ
เปรมวิ่งจู้ดดด เข้าบ้าน
เราก็เอ๊ะ ... วิ่งทำไม
ว้ายย คาบหนูตัวโตเข้ามาด้วย
เราก็ "ไม่เอาเปรม แม่ไม่เอา"
พยายามจับตัวเขาออกไปนอกบ้าน
แย่งหนูออกจากปาก
ไอ่ลูกตัวดีมันขู่แม่ด้วย
เงยหน้าขึ้นมาอีกที
คนที่อยู่ในซอยเดียวกัน ถัดไปหลายหลัง
ออกมายืนมอง แล้วชี้กันดู
เราก็นึกในใจ มันจะดูอะไร
ไม่เคยเห็นแมวจับหนูเหรอ
พวกเขาค่อยๆๆ เดินใกล้เข้ามาๆ
แล้วบอกว่า
"หนูที่บ้านผมเอง เมื่อกี้อุ้มไปจับหนูที่บ้าน"
โอว ... พระเจ้าจอร์จ คุณยอดมาก
ขโมยลูกฉันไปเนี่ยนะ
ไม่เอาไปเฉยๆ เอาไปจับหนูบ้านคุณเนี่ยนะ
แล้วลูกฉันมันก็คาบหนูบ้านคุณ เข้ามาบ้านฉัน
(ทั้งหมดนี้คิดในใจ)
โห .... คนเรา
ทำไมมันคิดอะไรกันง่ายๆขนาดนี้
ต่อไปนี้
คงต้องขังไว้ไม่ให้ออกไปกินลมชมวิวแล้วมั้งเปรม
แม่โป้งหนูจริงๆ นะเนี่ย ไอ่แมวขี้เหร่เอ๊ยย
แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 49 10:29:57
---- คุณเปรมโดนลักพาตัว ----
แต่จะอุ้มไปก็น่าจะบอกกันหน่อยนะค่ะ ว่าแต่รอบนี้หนูตัวใหญ่มากมั้ยค่ะ 
