วันนี้เป็นวันที่เศร้ามากอีกวันของกุ้ง ลูกของกุ้งต้องมาตายจากไปอีกตัว ทั้งที่ เคยเสียใจมาก้อมากกับการตายของลูกที่ผ่านมา และ พยายามปลอบใจตัวเองว่า ทุกสิ่งในโลกนี้ที่มีชีวิต มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย พยายามจะปลอบใจตัวเองให้เจ็บปวดน้อยที่สุด แต่ มันก้อไม่เคยเจ็บปวดน้อยลงเลยสักครั้ง นับวันก้อยิ่งเจ็บมากขึ้น ตอนนี้ เหลือลูกที่รักอีก 35 ตัว ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะผ่านไปได้อีกแค่ไหน เพราะ อีก 35 ครั้งที่ต้องเจ็บปวดมันคงสาหัส และ ทรมานมาก เคยคิดอยากตายก่อนพวกเค้า เพราะทนไม่ได้ กับการสูญเสียพวกเค้าไป แต่ คิดไปคิดมา ถ้า กุ้งเป็นอะไรไป ใครจะรักเค้า และ ทำเพื่อเค้าได้เท่าเรา หาคำตอบไม่เจอ จึงตัดสินใจที่จะยอมเจ็บปวดทนเห็นพวกเค้าจากไปดีก่า ตอนนี้ ลูกๆที่รักได้จากไป 4 ตัวแล้ว ตัวแรกเป็นลูกชายสุดที่รัก เมื่อ 3 ปี เกือบ 4 ปีที่แล้ว เคยบอกกับตัวเองว่า ทรมานมาก และ ขออย่าเพิ่งเกิดขึ้นในขณะนั้นเลย ซึ่งก้อเป็นการโชคดีมาก ที่ เว้นช่วง มาตั้ง 3 ปี เมื่อกลางปีที่ผ่านมา ได้สูญเสียลูกสาวสุดที่รักไปอีก 1 ตัว เป็นพันธุ์ชิห์สุ เช่นกัน ตัวแรกจากไป เพราะ เค้าจมน้ำตายหน้าร้านเก่าของเรา ซึ่ง ไม่อยากโทษใคร มันคงเป็นกรรมครั้งสุดท้ายของเค้า แต่ ไม่ว่าอย่างไร เค้าก้อยังลอยกลับมาให้เราเอาเค้าไปเผา เก็บกระดูกไว้คุยกับเค้าทุกวันอยู่ทุกวันนี้ ตัวที่สอง ติดโรคลำใส้อักเสบ ทั้งที่ เค้าฉีดยาครบแล้ว อายุก้อจะ 5 เดือนแล้ว ซึ่งมันเลยเวลา ที่จะตายจากโรคนี้ ที่สำคัญ ยาก้อฉีดครบแล้ว แต่ปัญหาคือ เค้าตายเพราะ ลำใส้อักเสบ โคโรน่าไวรัส ซึ่งเป็นโรคที่หมอเว้นไว้ไม่ฉีดยาให้ เนื่องด้วย หมอให้เหตุผลว่า โดยปกติก้อไม่ฉีดกัน เพราะ โรคนี้ เป็นแล้วส่วนมากไม่ตาย สามารถรักษาได้ ไม่ร้ายแรงเท่า ลำใส่อักเสบ พาโวไวรัส (ถ้าจำสลับกับอันบนต้องขอโทษด้วยนะค่ะ เพราะตอนนี้สับสนมากนะค่ะ ) แต่ ลูกสาวของเรา ดันเป็นส่วนน้อยที่ตาย ยอมรับว่า แทบขาดใจตายตามเค้าไป เสียใจมาก ถึงแม้จะพยายามทำใจตั้งแต่แรกที่เห็นอาการของเค้าแล้ว เพราะ เคยมีหลานปอมที่เพิ่งเกิดใหม่ได้ไม่นานของเรา และ เป็นความรู้เท่าไม่ถึงการของเรา ทำให้เค้า ติดโรคนี้ ตายไป 2 ตัว เห็นอาการแต่แรก ก้อพยายามทำใจแล้ว ถึงแม้ หมอจะบอกว่า ไม่ต้องซีเรียส โรคนี้ เป็นแล้ว หายได้ แต่ เหมือนจะมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีว่า เค้าคงไม่ได้กลับบ้านกับเรา 2 วันที่เอาเค้าไปรักษาที่โรงพยาบาล กุ้งไม่เป็นอันทำอะไรเลย ไปโรงพยาบาลแทบจะทุก 2 ชม ไปนั่งคุยกับเค้า ไปนั่งเช็ดตัวให้เค้า ไปปลอบใจเค้า ไปบอกลาเค้า ไปบอกให้เค้าไปสบาย ทั้งที่หมอบอกว่า ไม่ต้องซีเรียส แต่ กุ้งกลับมั่นใจว่า เค้าคงตายแน่ๆ ทั้งที่ ไม่เคยคิดอยากให้เค้าตาย คิดเหมือนคนบ้า ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร ที่จะปลอบใจเค้า เห็นเค้าทรมานแล้วก้อแย่ ร้องไห้ตลอดเวลา ไม่เป็นอันทำอะไร ได้แต่ กอดเค้าและ ร้องไห้ ตัดสินใจบอกเค้าว่า "ถ้าหนูทรมานมาก ไม่ต้องทนนะลูกนะ ไปดีกว่านะลูก ไม่ต้องกัวว่า พ่อและแม่จะเสียใจหรอกนะลูกนะ ถึงเวลาที่หนูจะไปเกิดแล้ว เกิดเป็นคน ไม่ต้องทรมานแบบนี้แล้วนะลูกนะ พ่อกับแม่ก้อไม่รู้หรอกนะว่า หนูจะไปเกิดที่ไหน จะดีก่าที่หนูเป็นทุกวันนี้ไหม แต่ พ่อกับแม่เชื่อว่า หนูจะไม่ต้องทรมานแบบนี้อีก ถามว่า รักหนูไหม รักหนูมากนะ แต่ มันคงดี ถ้าการไปของหนูจะทำให้หนูหมดความทรมาน และ จะเป็นการไปที่ดีของหนู เค้าว่ากันว่า หมาทุกตัวต้องไปสวรรค์นะลูกนะ ไม่ต้องห่วงว่า เราจะไม่ได้เจอกัน สักวัน จิตของเราต้องเจอกันนะลูกนะ เพราะฉะนั้น หนูอย่าทรมานเลยลูก แต่ ถ้าหนูสู้ไหว และ มันยังไม่ถึงเวลาของหนู หนูก้อต้องสู้นะลูกนะ เราจะได้กลับบ้านด้วยกันไงลูก " 2 วันที่ทรมานนั้น พร่ำแต่พูดคำพวกนี้กับเค้า เค้าดูเหมือนจะรู้เรื่อง แต่ เค้าคงสงสารเรา เลยไม่ยอมตายต่อหน้ากุ้ง พอกุ้งกลับไปที่ร้าน เพื่อทำธุระ กลับไปได้ ไม่ถึง 10 นาที ทางคุณหมอก้อโทรมาบอกว่า เค้าไปแล้ว หลังจากกุ้งไปไม่ถึง 10 นาที บอกได้อย่างเดียวว่า เสียใจมาก ทรมานมาก แต่ ก้อพยายามปลอบใจตัวเองว่า ปล่อยเค้าไปสบายดีก่า ปล่อยเค้าไปเกิดใหม่ดีกว่า มันคงถึงเวลาของเค้า ให้คิดเสียว่า เค้ามีกรรมแค่นี้ เค้ากำลังจากเราไปในทางที่ดี ถ้าเรารักเค้าจริง ทำไมต้องทำให้เค้าห่วง ควรดีใจกับเค้า แต่ พอถึงเวลาไปรับเค้า น้ำตามันก้อมาจากไหนก้อไม่รู้มากมาย ทำไม่ได้สักที
ทุกครั้งที่ไหว้พระ สิ่งที่ไม่เคยลืมที่จะบอกท่านก้อคือ ขอให้ลูกของเราทุกตัวปลอดภัย ตอนนี้ ยังไม่พร้อมที่จะสูญเสียจริงๆ ขอให้ อย่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นเร็วๆนี้ แต่ เหมือนกับว่า ความเจ็บของเรา มันคงเป็นความเจ็บที่ต้องเจอ ผ่านมาได้ ไม่ถึง สองเดือน ก้อต้องสูญเสียลูกชายสุดที่รักพันธุ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ ไปอีกตัว เค้าเป็นลูกชายที่น่ารัก สวย เรียบร้อย เราไม่เคยคิดเลยว่า เราจะสูญเสียเค้าไปไวขนาดนี้ มันไม่มีลางบอกเหตุ ไม่มีการเจ็บป่วย เพราะ เราเลี้ยงดูเค้าอย่างดี อายุของเค้า ในตอนที่ตาย ก้อ อายุ ตั้ง 9 เดือน จะ 10 เดือนแล้ว แต่ เราก้อได้รับบทเรียนที่ว่า เมื่อมันถึงเวลา มันก้อต้องถึงเวลาอยู่ดี ถึงแม้เราจะเลี้ยงเค้าดีแค่ไหน แต่ บางที เค้าก้อ จำเป็นต้องจากเราไป เมื่อถึงเวลาของเค้า เค้าจากไปในวันที่ จังหวัดอุดรร้อนมากๆ แต่ เราไม่ได้อยู่ในจังหวัดอุดร เพราะ เรามากรุงเทพ มาทำธุระ เตรียมย้ายกลับมาที่บ้าน มาดูแลกิจการของทางบ้าน ต้องมาจัดการหลายอย่าง เรามาแค่ 2 วันเท่านั้น แต่ ข่าวที่ได้รับ มันทำให้เราแย่มากๆ เราไม่เคยคิดว่า เค้าจะเป็น ฮีทสต็อก ตาย ถ้าเราอยู่ เค้าคงไม่ตาย เพราะ เราคงรู้ได้ว่า เค้ามีอะไรผิดปกติ คงพาไปหาหมอทัน เพราะ เราอะไรนิดอะไรหน่อย ก้อ แจ้น หาหมอแล้ว ตอนนั้น กุ้งทำธุระยังไม่เสร็จ แต่ กุ้งจะทิ้งให้เค้าตาย แบบไม่ไปส่งเค้า หรือไปดูเค้าไม่ได้ ตัดสินใจขับรถกลับจาก กทม ไป อุดร เพื่อฝังศพเค้า และ ตีรถกลับทันที เพราะ วันรุ่งขึ้นต้องมีเอกสารให้เซ็นเยอะมาก ถึงแม้ มันจะเป็นการขับรถที่เคยขับแบบไม่เคยเหนื่อย แต่ วันนั้น มันเป็นการขับรถที่เหนื่อยมาก และ เหมือนมันจะถึงช้าเหลือเกิน ทรมานมาก ตอนแรกจะขึ้นเครื่องบินกลับ แต่ เที่ยวบินก้อไม่มีเลย มีตอนเย็น ซึ่ง คิดว่า กลับไปไม่ทันฝังเค้าแน่ เพราะมันมืด ไม่อยากให้เค้าต้องอยู่แบบน่าเกลียดสำหรับคนอื่น เพิ่มขึ้นอีกวัน อยากฝังให้เค้าไปอย่างสบายจริงๆไวๆ จึงคิดว่า ขับรถไป สามารถไปทัน และ ฝังเค้าได้ ถึงแม้จะเป็นการไปฝังเค้าแค่ ไม่ถึงชั่วโมง แต่ มันก้อเป็นความรู้สึกที่เต็มใจ และไม่เคยคิดว่า จะไม่ทำเลย อย่างน้อยได้กอดเค้า ได้ลูบหัวเค้า ได้ บอกลาเค้าเป็นครั้งสุดท้าย ได้บอกให้เค้าไปสบาย ไปสวรรค์ เหมือนที่เคยพูดซ้ำๆกัน กับลูกตัวอื่นๆที่ตายไป แต่ มันก้อเป็นคำพูดที่ต้องพูดกับลูกทุกตัว เมื่อเค้าจะต้องจากเราไป ไม่เคยคิดจะทิ้งเค้าให้ใครก้อได้ เอาเค้าไปฝัง โดยที่ เราไม่ได้มีส่วนร่วม อย่างน้อยอยากให้เค้ารับรู้ว่า เราไม่เคยทิ้งเค้า ไม่ว่าจะเป็นไงก้อตาม คนอื่นอาจคิดว่า บ้า แต่ สำหรับกุ้ง เพื่อลูก ไม่เคยคิดว่า ตัวเองบ้า หรือโง่ หรือ เวอร์เลย มันเป็นความจริงใจที่มาจากใจเรา และจะทำแบบนี้ กับลูกทุกตัว
จากคุณ :
mhaja 
- [
26 พ.ย. 49 22:18:29
]
สับสนกับชีวิตเหลือเกิน....ผิดไหมที่รักหมา
