หลังจากที่ช่วงนี้ยุ่ง ๆ มาหลายวัน วันนี้ว่างแล้วครับเลยเข้ามาห้องหมาซะหน่อย...
เหตุผลที่วันนี้ว่างเพราะว่าวันนี้ไอ้เจ้าซื่อบื้อไม่อยู่ครับ...
เมื่อวานนี้หลังจากที่ผมกลับมาจากคณะ ปรากฏว่าพอกลับมาที่ร้าน คนที่ร้านบอกว่าเจ้าซื่อบื้อโดนรถมอไซค์ทับ ผมรีบเข้าไปดูซื่อบื้อ ปรากฏพอมันเห็นผมมันเดินเอาหน้ามาเกยกับตัก ผมถามคนที่ร้านว่าโดนทับเมื่อไหร่ เค้าบอกว่าเมื่อกี๊เอง ผมรีบพาเจ้าซื่อบื้อไปที่คลินิกใกล้ๆ ก่อน ไม่รุ้ว่าอะไรแตกอะไรหักมั่งรึเปล่า...
ระหว่างทางที่พาไปผมลองเช็คดู ไม่มีแผล ไม่มีเลือด ในใจก็นึกกลัวมันช้ำใน เร่งบอกพี่คนขับบอกให้ขับเร็ว ๆ หน่อย แล้วก้พยายามเรียกชื่อมันไปด้วย ไอ้ซื่อบื้อยังพอมีสติก็หันหน้าตามเสียงที่เรียก...
พอไปถึงคลินิกหมอตรวจดู ไม่มีกระดูกหัก ไม่มีแผล...แต่เลือดอาจจะคั่งในอก....
หมอลองเช็คดูที่เหงือกปรากฏว่าซีดมาก ไม่มีเลือด หมอให้น้ำเกลือ แล้วเช็คดูการตอบสนอง ปรากฏว่าการตอบสนองช้า...จะพาไปโรงพยาบาลสัตว์ในตัวเมืองก็อยู่ไกล ตัดสินใจวัดดวง หมอบอกโอกาส 50-50 ตอนอยู่ที่คลีนิก ผมพยายามเรียกชื่อมัน ลูบหัวมัน ซักพักนึง เหมือนจะดีขึ้น ผมเดินออกไปนอกห้อง มันลุกขึ้นยืนทำท่าเหมือนจะตามมาด้วย ค่อยยังชั่ว....อาจจะมีทางรอด
แต่อีกไม่กี่ชั่วโมง ซื่อบื้อเกิดชักขึ้นมา หลังจากนั้นมันก็ค่อยๆ หายใจช้าลง ๆ จนกระทั่งไม่มีลมหายใจ....
ผมให้พี่ช่วยขุดหลุมที่หลังร้าน ซึ่งเป็นที่ที่ไอ้ซื่อบื้อชอบมาก ถ้าได้มาจะวิ่งกระโดดราวกับกระต่ายก็ไม่ปาน ผมใส่เสื้อสีฟ้าให้ซื่อบื้อ ตัวซื่อบื้อค่อยๆ เย็นลง ๆ ตุ๊กตากระต่ายที่อดีตเคยเป้นสีเหลืองสดใส แต่ปัจจุบันโดนฟัดเละจนกลายเป็นสีโคลนอยู่ข้างตัว ผมจะให้มันเอาไปเล่นด้วย...
หลุมขุดใกล้เสร็จแล้ว ผมอุ้มซื่อบื้อไว้ในอ้อมแขน วันนี้ผมรู้สึกว่าซื่อบื้อตัวหนัก ทั้ง ๆที่ผ่านมา ผมสามารถอุ้มมันด้วยมือเดียวได้สบาย ซื่อบื้อกำลังหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนผม เมื่อ 3 อาทิตย์ที่แล้ว ผมพาซื่อบื้อไปตัดขนทรงpuppy cut ทำให้หน้าของซื่อบื้อเด็กลงไปหลายเดือน วันนี้ซื่อบื้อมองดูเหมือนวันแรกที่มาอยู่กับผม เจ้าลูกหมาตัวเล็ก นอนหงายหลับอยู่ในอ้อมแขนเพราะเหนื่อยจากการเล่น เพียงแต่ว่าวันนี้ซื่อบื้อจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาเล่นต่อแล้ว...
จะไม่มีหมาที่ดีใจเว่อร์เวลาที่ผมกลับจากข้างนอก....
จะไม่มีไอ้หมาเวรร์ มาแย่งผ้าห่มเวลาหนาว ๆ ....
จะไม่มีหมามาทำต้องเหนื่อยเวลาอาบน้ำแปรงขน....
ผมหอมมันเป็นครั้งสุดท้าย แย่หน่อยที่ผมวางแผนว่าผมจะอาบน้ำให้มันในวันรุ่งขึ้นเพราะเหม็นเต็มทน แต่คงไม่มีโอกาสแล้วผมค่อย ๆ วางมันลงในหลุม พี่เค้าขุดแคบไปหน่อย แต่พออยู่ได้นะ ผมเอาตุ๊กตากระต่ายสีเหลืองให้มันกอด...
ผมลูบหัวมันเป็นครั้งสุดท้าย....ขนมันนิ่มมืออย่าบอกใครเชียว พร้อมกับน้ำตาหยดลงไปบนขนมัน 1 ดอก ผมค่อย ๆ เอาดินค่อย ๆ กลบมัน ในใจก็นึก ตื่นมายังทันนะโว้ยย กลบดินมิดแล้วหมดโอกาสแล้วนะเว้ย แต่ดูท่าทางว่ามันคงมีทางของมันแล้ว ผมกลับดินจนหมด วางหินไว้บนหลุมของมัน...คนอื่นไปกันหมดแล้ว ผมยืนมองมันเป็นครั้งสุดท้ายอยู่พักนึง "หลับให้สบายนะ"....
มีคนถามผมว่าแล้วคิดจะเลี้ยงหมาอีกมั๊ย ผมเองก็ไม่รุ้เหมือนกันนะ ไม่อยากเลี้ยงแล้วมั้งครับ แต่ผมก็หวังว่าซักวันนึงเจ้าซื่อบื้อมันคงจะกลับมาเจอกับผมอีก...
คืนนั้นผมรู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องนอนคนเดียวบนเตียง กลิ่นเจ้าซื่อบื้อติดอยู่บนตุ๊กตาหมีของแฟนผมที่มันชอบเอาไปข่มขืนบ่อย ๆ ปกติผมจะไม่ชอบเนื่องจากมันเป็นกลิ่นสาบของหมา แต่วันนี้ ผมอยากให้กลิ่นของมันอยู่ใกล้ ๆ ผม ทุกคืนเจ้าซื่อบื้อต้องมาข้างเตียงเพื่อให้ผมเอามือไปยื่นให้มันงับเล่น แต่คืนนี้ผมยื่นมือไปไม่มีอะไรเกิดขึ้น....
รุ่งเช้าตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองตาบวมนิดหน่อย แต่พอจะถูไถได้ว่าเล่นเกมดึก ผมไปหาเจ้าซื่อบื้อแต่เช้า เผื่อว่าจะเจอหลุมถูกคุ้ยขึ้นมาและเจ้าซื่อบื้ออาจจะนอนรออยู่แถวนั้น ๆ แต่หลุมก็ยังคงอยุ่เช่นเดิม ก้อนหินยังวางอยู่บนนั้น ซื่อบื้อยังคงนอนหลับอยู่ใต้ดินนั้น...ตลอดไป
"แล้วคงจะได้พบกันอีกนะ"
จากคุณ :
Masashiro 
- [
23 ธ.ค. 49 21:40:41
]
บ๊ายบาย ซื่อบื้อ....
เสียใจด้วยนะครับ คิดว่าเขาไปสบายแล้วกันนะ 
