ขออนุญาติตั้งซ้ำค่ะ
เพราะว่ากลัวว่าคนที่ติดตามเจ้าบางขันจะหากระทู้ไม่เจอ
แล้วก็อยากขอบคุณบัญชีฉุกเฉินด้วยค่ะ
12 ธันวาคม 2549
ผมนอนหนาวเหน็บด้วยความเจ็บปวด
สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน ชนแล้วหนี
ปล่อยให้หมาเชื้อชาติไทย สัญชาติขี้เรื้อนมีชีวิตเปื้อนฝุ่นและโคลนตม
ผมเจ็บจนไม่มีเสียงจะร้องอ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากใคร
ในใจนึกเพียงว่า หรือนี่จะเป็นนาทีสุดท้ายของชีวิต หมาเร่ร่อน
ไร้หัวนอนปลายเท้า ว่างเปล่าทั้งพ่อแม่และที่พักพิง
13 ธันวาคม 2549
เจ็ดโมงเช้า ผู้หญิงคนนั้นมองผมแล้วเดินผ่านไป
เธอคงคิดว่าผมตายแล้ว
ผมภาวนา ให้เธอเข้ามาดูใกล้ๆ
มารับรู้ว่าผมยังมีลมหายใจและต้องการความช่วยเหลือ
คำอธิษฐานของผมเป็นจริงเมื่อ11โมงครึ่ง
เธอพักกลางวันกำลังจะเดินไปกินข้าว
เหลือบมาเห็นผมยังคงนอนขดอยู่ที่เดิม
เธอตัดสินใจเดินมาดูผมใกล้ๆ ผมพยายามกระดิกหางขอความช่วยเหลือ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ผมอยู่ในคลินิก มนุษย์ชายหญิงสามสี่คนล้อมรอบตัวผม
เขาพูดอะไรกันผมไม่ค่อยได้สนใจ เพราะกะลังเจ็บแผล
พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้น ผมทำอะไรไม่ได้แม้แต่จะยืน
นอกจากคอ ขาหน้าสองข้างกับหางแล้ว ผมขยับไม่ได้อีก
คืนนี้ผมนอนในลัง มียาจุดกันยุง มีคนเอาอาหารมาให้
มีการให้ไฟเพื่อให้ความอบอุ่น
แต่ขาสองข้างของผมนั้น มันยังทำอะไรไม่ได้
ไม่ต่างจากเมื่อวาน
จากคุณ :
HEINEKEN GIRL 
- [
29 ธ.ค. 49 10:18:28
]
@@@!!!โอว...ผมได้สัมผัสความรักและเอื้ออารีจากบัญชีฉุกเฉิน!!!@@@
