ความคิดเห็นที่ 1 เคยคิดอยากให้มีเหมือนกันค่ะ แต่ไม่รู้จะเสนอชื่ออะไรดี ชื่อนี้ดีค่ะ รู้สึกดีๆ ที่มีให้น้องกระต่ายที่น่ารักของพวกเรา สนับสนุนค่ะ ....ไว้อาลัยแบมแบมนะจ๊ะ จากคุณ : pumuq - [ 23 ก.พ. 50 15:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โถ แบมแบม น่ารักมากๆเลยค่ะ สนับสนุนด้วย เผื่อเค้าอาจจะได้รับรู้ว่า พ่อแม่ไม่เคยลืมหนูๆนะจ๊ะ ไปอยู่สวรรค์ให้สนุกๆเลยนะแบมแบม จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ - [ 23 ก.พ. 50 15:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยู่ในความทรงจำตลอดไป RIP นะจ้ะ ^-^ จากคุณ : dorapanda - [ 23 ก.พ. 50 16:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แบมแบม จะอยู่ในความทรงจำตลอดปายยยย เห็นด้วยกับความเห็นนี้ค่ะ... จากคุณ : sumojung - [ 23 ก.พ. 50 17:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยจ้า อย่างน้อยก้อจะเป็นความรู้ในเรื่องสาเหตุการจากไปของน้องต่าย เราจะได้ระมัดระวังหรือดูแลในเรื่องที่เราอาจจะคาดไม่ถึงเป็นพิเศษน่ะจ้า ไว้อาลัยแบมแบมด้วยคนนะคะ ขอให้แบมแบมนอนหลับให้สบายนะจ๊ะ ดอกไม้สำหรับหนูนะคะ...น้องแบมแบม จากคุณ : JDT - [ 23 ก.พ. 50 18:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อกี๊ลืมรูปดอกไม้อ่ะค่ะ แหะๆ ดอกไม้สำหรับน้องแบมแบมจ้า ^_^ จากคุณ : JDT - [ 23 ก.พ. 50 18:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนับสนุนเต็มที่จร๊า จากคุณ : แม่กระต่าย - [ 23 ก.พ. 50 18:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 RIP นะ น้องแบมๆ เป็นความคิดที่ดีมากเลยค่ะ อยากให้คุณแม่คุณพ่อคนอื่นๆมาโพสท์ความทรงจำถึงลูกตัวเองกันด้วยนะคะ แปะรูปและข้อความอะไรก็ได้ ที่อยากจะเขียนถึงลูกที่อยู่ในความทรงจำของเราค่ะ จากคุณ : Nikk Zarx - [ 23 ก.พ. 50 19:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่มาไว้อาลัยให้น้อง"แบมแบม" ^_^ ตอนนี้"แบมแบม"นอนหลับสบายอยู่ในกระถางต้นคุณนายตื่นสาย ^_^ ... ออกดอกสดใสเหมือน"แบมแบม"เลยค่ะ อยากให้พ่อแม่กระต่ายคนอื่นๆมาโพสท์ความทรงจำแบบที่คุณ Nikk Zarx ว่าเหมือนกันค่ะ จากคุณ : a little green frog - [ 23 ก.พ. 50 22:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอาดอกไม้มาวางให้แบมๆคะ จากคุณ : Chollaphin - [ 23 ก.พ. 50 22:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 /whiterose  แด่น้อแบมๆคะ จากคุณ : KulcHaya - [ 25 ก.พ. 50 20:02:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ่อ ต้องวงเล็บท้ายชื่อกระทู้ว่า [กระทู้น้ำตาร่วง โปรดอ่านด้วยความระมัดระวัง น้ำตาจะทำให้เครื่องสำอางเลอะ] จากคุณ : เซี่ยวลี้ฮูหยิน - [ 26 ก.พ. 50 15:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 "แบมแบม" เป็นไงมั่งลูก ... ^_^ จากคุณ : a little green frog - [ 28 ก.พ. 50 10:39:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แงๆ น้ำตาร่วงไปแล้ว T-T แบมแบมไปดีนะหนูนะ เห็นกระทู้แบบนี้แล้วคิดถึงลูกจับใจ สำหรับเราแล้วเค้าเป็นกระต่ายตัวแรก เลี้ยงเค้าได้ 3 ปี เราเลี้ยงในบ้านไม่ได้ แม่ไม่ให้เลี้ยงในบ้าน เค้าเลยได้วิ่งเล่นสนามหน้าบ้าน แล้วก็เป็นที่อยู่ของเค้าไปโดยปริยาย มีความสุขมากๆ ได้อยู่อย่างอิสระ แต่มีมารผจญนิดๆ เพราะให้อาหารกลางแจ้ง เจ้านกพิราบ นกเขา นกกระจอก แย่งกินอาหารประจำ ต้องให้อาหารเยอะหน่อย เปลี่ยนน้ำบ่อยๆ เวลาเรากลับบ้านเค้าก็จะมาวิ่งรอบๆขานัวเนีย พร้อมกับกระดิกหางดุกดิก (บางทีก็เกือบล้มเหมือนกัน) ถ้าเราไปนั่งเล่นนอกบ้านเค้าก็จะวิ่งมาเลียมือ เลียนิ้วเท้า รู้สึกได้ ถึงความรักที่เค้ามีให้เรา แล้ววันนึงเค้าท้องเสียหนักมาก โดยที่เราเองก็ไม่รู้ว่าเกิดจากเหตุใด (นี่เป็นผลเสียจากการเลี้ยงกระต่ายนอกบ้าน โดยไม่มีกรงใส่) โชคไม่ดีที่เป็นเวลาตี2 ตี3 หาหมอยากมาก แต่โชคดีที่เรานอนดึก ทำให้ได้อยู่กับเค้าจนวาระสุดท้าย กอดศพเค้าทั้งน้ำตา เพราะถ้านอนเร็วกว่านั้นตื่นเช้ามาคงเจอศพเค้าเป็นแน่ คงไม่ได้อยู่เป็นกำลังใจให้เค้า โอย...เศร้าเกินไปแล้ว คิดถึงทุกครั้งที่มองสนาม มองชามข้าว ที่ตอนนี้แมวน้ำก็ใช้อยู่ ตอนนี้คงหลับสบายที่ใต้ต้นแก้ว ข้างกรงแมวน้ำ ให้แมวน้ำอยู่เป็นเพื่อน นะลูก ช่วยคุ้มครองเ้จ้าแมวน้ำด้วยนะ รัก "หมาน้อย" มากๆ จากคุณ : เจ้าหนูลูกชิ้น - [ 3 มี.ค. 50 17:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้คุณเจ้าหนูลูกชิ้น เศร้าจังค่ะ ไปดีนะลูกนะ ... จากคุณ : a little green frog - [ 4 มี.ค. 50 22:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณเจ้าหนูลูกชิ้น .... เราจำได้ เรื่องของหมาน้อย คุณเคยมาโพสต์ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่มีคลับใช่ป่าว ตอนนั้นกระทู้กระต่ายหาอ่านน้อยเหลือเกิน เราอ่านไปก็น้ำตาซึมไปเหมือนกัน ป่านนี้หมาน้อยอยู่สวรรค์ชั้นไหนแล้วไม่รู้ สบายดีนะหนู จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ - [ 9 มี.ค. 50 22:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านเรื่อง "หมาน้อย" ของคุณเจ้าหนูลูกชิ้นแล้วน้ำตาหยดเลยอ่ะค่ะ ขอให้หมาน้อยนอนหลับให้สบายนะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 50 14:27:59 จากคุณ : JDT - [ 11 มี.ค. 50 14:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณค่ะ คุณa little green frog  คุณแดง  คุณJDT ขอตอบคุณแดงนะคะ กระทู้นั้นนานมากแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยังคงจำได้ ตอนนั้นพิมพ์ไปน้ำตาร่วงไป เพราะ สดๆร้อนๆ จะว่าไปตอนนี้ก็ยังน้ำตาร่วงอยู่ดี หุหุ เป็นเด็กขี้แงน่ะค่ะ ก็อยากให้เพื่อนๆคนอื่นร่วมส่งเรื่องราวของเด็กๆในความทรงจำ เป็นการระลึกถึงเค้า แถมยังเป็นอุทาหรณ์ ในเรื่องสาเหตุการเสียชีวิตของกระต่าย เพื่อเพื่อนๆคนอื่นจะได้นำไปป้องกันต่อไป กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ดีค่ะ จากคุณ : เจ้าหนูลูกชิ้น - [ 13 มี.ค. 50 12:23:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบชื่อจังเลยค่ะ อ่านแล้วทำให้มีความรู้สึกคิดถึงความหลังครั้งเก่าก่อน ที่อยู่ลึกๆในหัวใจ เก็บไว้เป็นความทรงจำดี *** งั้นหน่อยขอแจมด้วยคนนะคะ *** *** เรื่องของน้องซาจิ กระต่ายน้อย ถึงเธอจะอยู่ในโลกนี้ได้แสนสั้น แต่เราก็รักเธอนะ *** ย้อนไปประมาณ 5 ปีที่แล้ว กระต่ายตัวแรก ชื่อน้องซาจิ เป็นกระต่ายเท็ดดี้ แบร์ ซื้อjj ตอนประมาณ 18.30 ซื้อเพราะ....เห็นครั้งแรกแล้วอนาถใจ ทำไมหนูต้องมาอยู่ในกรงหนูถีบจักรแคบๆ ขอเค้าจับออกมาดู สัญชาตญาณบอกแว๊บแรกหนูป่วยนิคะ .... แว๊บที่ 2 จากประสบการณ์ ป่วยขนาดนี้ไม่น่าจะรอด อาการไม่ใช่ท้องเสีย แต่ตัวจะนิ่มเหมือนไม่มีแรง แต่ไม่ใช่ใกล้ตายมากมาย บอกไม่ถูกเหมือนกัน ก็โทรถามคุณหมอ ว่าพี่หนูจะซื้อกระต่ายไม่สบายนะ รักษาให้ด้วยนะ ได้ยินเสียงคัดดค้าน แต่แล้วก็ต้องตบปากรับคำ...ด้วยความเคยชิน จากการพูดคุยกะคนขาย เค้าพยายามอธิบายสัพคุณของน้องต่าย แต่เราก็คิดในใจ "นิเธอ ชั้นไม่ได้เชื่อในใจที่คุณพูดเลย เลิกพล่ามได้แล้ว ชั้นจะพาเค้ากลับบ้าน" แถมคนขาย ก็พยายามจะเทส การแสดงออกถึงความร่าเริงของน้องต่าย โดยการโยนน้องลงพื้น เหมือนดั้งที่ได้เทสให้ลูกค้าท่านอื่นดู .........เราถึงออกปากว่า ไม่ต้องเทสหรอกค่ะ พอเห๊อะ..........จ่ายตังค์ กลับบ้านกันเห๊อะเน๊อะ ก่อนกลับบ้าน โทรหาคุณหมอท่านเดิม พี่ค่ะ ....หนูจะเอาไปเช็คร่างกายอะ ว่าหนูต้องเตรียมพร้อมรับมือกับอะไรบ้าง เบื้องต้นรูปแค่ว่า นิ้วข้างนึงที่ขาหลังหลุด เลือดจับเป็นก้อนแข็ง ...... แต่แล้วก็ต้องตัดใจ เพราะว่าคลีนิคประจำทางด้านexotic pet ไม่มีหมอประจำเข้า ....แต่คิดไป คิดมา เข้าไปดีก่า ให้หมอท่านอื่นลองตรวจทั่วไปก็ได้ และจะขอmultivitamin มาให้เค้ากินซักกะหน่อย เจอคุณหมอทั่วไป ...เป็นไรมาเอ๋ย หน่อย  อืมม...พาน้องเค้ามาตรวจทั่วไปอะคะ (ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก) คุณหมอทั่วไป  ตรวจๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรผิดปกตินะ แต่ขอทำแผลที่นิ้วหน่อยแล้วกันนะ ก็o.k ทุกอย่างผ่านไป และก็กลับบ้าน ทุกอย่างผ่านไปได้ดี ..... ตอนนั้นยังไม่มีกล้องดิจิตอล ก็ไปซื้อฟิลม์มาถ่ายรูป เพราะลึกๆ คิดว่าหนูจะอยู่กับพี่ได้นานแค่ไหนนะ (จากประสบการณ์เลี้ยงป่วยๆมา ได้แค่มอบความรัก และอยู่เป็นเพื่อนเค้า กอดเค้า ก่อนที่เค้าจะจากไป) เรามาถ่ายรูปกันดีกว่านะคะ ...... เช้าวันจันทร์ แชะ แชะ ถ่ายภาพ ได้แค่ประมาณ 10 ภาพ คืนนั้นก็รักกัน รักกัน น้องต่ายไม่มีอาการตื่นกลัว รู้สึกเหมือนกับว่า เค้าต้องการอยู่ใกล้เรามากจนเกินไป ทั้งๆที่เพิ่งซื้อมาได้แค่วันนี้วันเดียว หนูรักพี่ พี่ก็รักหนู เรารักกัน รักกัน .......... คืนนั้นต่างคน ต่างแยกย้ายไปนอนในที่ ที่เป็นของตัวเอง ..... คืนนั้นหน่อยได้ยินเสียงกระต่ายร้องอิ๊ด เปิดไฟมองดูเค้า ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ มดไม่มี สัตว์อื่นก็ไม่มี เพราะตอนนั้นมีเค้าตัวเดียว แต่แล้วตอนเช้า พี่จะเรียนหนังสือละนะ .....หนูไปวิ่งเล่นที่ระเบียงมั้ยค่ะ เช้าๆอากาศดีนะ .......แต่พอวางที่ระเบียง เค้าไม่วิ่ง นิ่งอยู่เฉยๆ ตอนนั้นไม่คิดไรมาก สงสัยเค้าคงตื้นเต้น หน่อยไปจัดการกับตัวเอง เพื่อไปเรียน และจะกลับมาพาเค้าไปตรวจ ตามที่ได้นัดกับคุณหมอไว้แล้ว แต่งตัวเสร็จ ออกมาดู แอ๊ะ...ทำไมหนูอยู่ที่เดิมไม่เคลื่อนไหวเลย อยู่กระเบื้องแผ่นเดิม ที่เดิม แปลกไปแล้วนะ อุ้มขึ้นมาดู .....โลกทั้งโลก เหมือนจะดับลง ซาจิ...ตายแล้ว....ร้องไห้ ร้องไห้ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว....โทรหาพี่หมอ....พี่ค่ะ ซาจิตายแล้ว  เสียงจากทางบอกว่า เพิ่งเสียรึเปล่า ปั๊มหัวใจเร็ว แล้วรีบพาไปส่งโรงพยาบาล (เมื่อก่อน เคยพูดกันเล่น เรื่องการปั๊มหัวใจ ของน้องต่าย หรือในสัตว์เล็ก) ปั๊มหัวใจดวงเล็ก นวดๆที่หน้าอก พร้อมมือก็โทรหาtaxi   ซาจิ ฟื้นขึ้นมา สะบัดตัว...หน้าตางง แต่ก็ยังไม่มีแรงมากมาย หายใจอ่อนเต็มที ตัวอ่อนปวกเปียก ซาจิ อย่าที่พี่ไปนะ อยู่กับพี่นะคะ มันเร็วไปเหลือ รอพี่ก่อน taxiมาถึง ก็รีบไปที่รพ.เกษตรทันที ไปถึงก็เจอคุณหมอเกษตร ให้คุณหมอเกษตรคุยกับพี่หมอ.... คุณหมอเกษตรจับตรวจร่างกาย .....พบว่า ซาจิเค้าอยู่ในอาการช๊อค ..... ระหว่างวินิจฉัยจะทำอะไรต่อ .... ซาจิ ก็กำลังจะจากเราไปอีกครั้ง ....ตัวน้องกระตุก กระตุก เรายืนร้องไห้ คุณหมอเกษตร รีบปั๊มหัวใจน้องอีกครั้ง .....น้องฟื้นขึ้นมา .... หลังจากนั้น คุณหมอก็ให้น้ำเกลือ ให้นอนเบาะไฟฟ้า  เพื่ออบอุ่นร่างกายไม่ให้อุณภูมิน้องตกลงไปมากกว่านี้ น้องดูอ่อนเพลีย แต่ตาก็แป๋ว มองหน้าพี่ไม่ละสายตา ถ้าพี่หันไปไหน หนูก็จะเหลียวตามอง  “หนูรักพี่เหรอค่ะ” พี่ก็รักหนูค่ะ พี่ไม่ทิ้งหนูไปไหนหรอกนะ  หลับซะ ...... ระหว่างนั้น คุณหมอเกษตร ก็มาอธิบายอาการของน้องให้พี่ฟัง .... น้องมีอาการติดเชื้อในกระแสเลือด (ลืมบอกไปค่ะ  ตอนที่คุณหมอเช็คร่างกายครั้งแรก คุณหมอขอเอาเลือดไปตรวจ ) และบอกอีกว่า นิ้วเท้าน้อง นิ้วนั้นที่พี่เห็นเป็นแผล  กระดูกเท้าหนูแตก และแผลติดเชื้อ แต่ไม่เน่า ......แต่แผลนั้นมันทำให้หนูติดเชื้อในกระแสเลือด หลังจากนั้น คุณหมอก็อธิบายเสร็จ ...... ก็บอกว่า หน่อยอย่าตั้งความหวังมากนะ ..... แต่หมอก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ ..... ระหว่างนี้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเรียกหมอได้ ....แต่หมอก็จะเข้ามาดูเรื่อยๆ เรานั่งร้องไห้ตลอด หลังจากที่คุณหมอออกไป “ทำไมหนูถึงได้โชคร้ายขนาดนี้ละลูก ...... โลกนี้มีอะไรอีกมากมายให้หนูได้ชื่นชม อะไรที่ไม่ดี เราก็อย่าไปจำมันเลยนะคะ มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ ...... “ พี่จะรักหนูให้มากๆ พี่จะไม่ทิ้งหนู ให้จากโลกนี้ไปอย่างเดียวดาย ....... ถ้าหนูสู้ไหว หนูก็นะ พี่ก็จะสู้ไปพร้อมกับหนูนะคะ ............... หน่อยพาเค้ามาโรงพยาบาล ตอนประมาณ 10 โมงเช้า จนตอนนี้ประมาณ เกือบๆจะบ่ายโมงแล้วนะ   ระหว่างนี้ก็มีคุณหมอแวะเวียนเข้ามาดูอยู่เรื่อย ...........พี่นั่งเฝ้าหนูตลอด ตอนนี้หนูเหมือนจะมีแรงขึ้น พยายามจะชันตัวนั่ง ลุกไม่ไหวก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่หนูเริ่มมีแรง พี่ก็ดีใจแล้วค่ะ ตาแป๋วๆ ก็ยังจ้องมองพี่อยู่เหมือน  เหมือนเรากำลังพูดกัน แต่ไม่มีเสียง แค่เชื่อมกันด้วยใจ เราต่างรู้สึกได้ซึ่งกันและกัน แต่แล้วไม่นาน เหมือนฟ้าก็ผ่าเปลี้ยงมากลางหัวใจ  .......... น้องเริ่มชักกระตุกอีกแล้ว .......... เราวิ่งเรียก คุณหมอ คุณหมอ ........ คุณหมอวิ่งเข้ามา มาตรวจดู และนวดหัวใจอีกครั้ง .....ปากคุณหมอก็พร่ำพูดว่า “ฟื้นซิลูก อยู่กับหมอก่อน ฟื้นซิลูก” แต่แล้วน้องก็จากไป อย่างไม่มีวันกลับ คุณหมอก็ปลอบว่า “ทำดีที่สุด  อย่าร้องไห้เลยนะ  หมอขอโทษ”  ในใจเราก็ได้แต่คิด “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหมอ เราต่างหากที่ต้องขอบคุณ..คุณหมอมากมาย แค่คุณหมอเห็นคุณค่า กระต่ายของเรา รักษาของเราอย่างสุดความสามารถ แค่นี้เราก็ขอบคุณมากมายจากใจ” วันเวลาไม่อาจย้อนกลับ ...........ทุกอย่างจบลง ในบ่าย 2 โมงวันนั้น ........เรานั่งร้องไห้ฟูมฟายที่นั้น .....จนกระทั่งเพื่อนเรามารับกลับ .........ทุกอย่างจบลงภายในวันเดียว  วันแห่งความสุขระหว่าง “เรา และซาจิ” ก็มีแค่วันเดียวเช่นกัน ทุกอย่างผ่านไป เหลือแค่ภาพไว้คอยเตือนสติว่า “นี้แหละ กระต่ายน้อยตัวแรกของฉัน  และฉันก็รักเขามากมาย จนถึงวันนี้ ผ่านไปประมาณ 5 ปีกว่า” ทุกอย่างก็เหลือแค่ “ความทรงจำสีจาง” ที่ฉันไม่เคยลืมเธอเลย *** ซาจิ = ผู้หญิงที่มีแต่ความสุข *** *** เรื่องของน้อง tyty ค่ะ ชื่อจริง ดญ.party สาวน้อยของมีมี้ *** จะเข้ามาเล่าใหม่อีกครั้งนะคะ จากคุณ : zazimi - [ 14 มี.ค. 50 17:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เศร้า ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า ....  ลักกี้  กระต่าย  ตัวแรกของชีวิต   ได้ลักกี้มาตอนป.5-ป.6  ลักกี้เป็นกระต่ายดัช  น่ารัก  ตอนได้มาตัวเค้าก็โตแล้ว.... ....จำได้ไม๊  วันแรก  นู๋มาบ้านพี่   พ่อปล่อยนู่ออกมาจาก กล่อง  นู่สิ่งไปสำรวจรอบๆบ้าน   คุณตา คุณยายยังมองๆนู่แบบระแวงๆ  นู๋จะดื้อไม๊นะ ....แล้วไปก็ดับ  นูวิ่งมานั่งตัดพี่ทันที  พี่จำได้  นู๋วิ่งมา  ทั้งๆที่เราก็เพิ่งรู้จักกัน ....นู๋ชอบให้พี่อุ้มใช่ไม๊    พี่ไม่ค่อยเอานู่ใส่กรง  นู๋วิ่งเล่นที่สนามหน้าบ้าน  กับพี่วินดี้(เซนต์เบอร์นาท)    พี่ชอบจัง ....ยังจำได้ครั้งนึง  หนูร่าเริงสนุกสนาน  หนูป็อปคอร์น  กระโดดได้สูงมากๆ  หมุนตัว  แล้วหัวเราะ เอิ๊กอ๊าก  อย่างกับว่า นู๋เป้นเด็กเล็กๆที่วิ่งเล่นอย่างมีความสุข .....ผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว  นับจากวันที่เราเจอกัน  จวบจนวันที่นู๋หายไป ...นู่เคยหายไปแล้วครั้งนึง  นู่หนีพี่ไปอยู่ที่ไร่มันข้างบ้าน  พี่หานู๋เจอ   รู้มั๊ย  วันที่พี่เห็นนู๋อยู่ที่ไร่มัน  พี่ดีใจขนาดไหน ... นู่กลับมาหาพี่  มาอยู่กับพี่  ไม่นาน นู๋ก็ทิ้งพี่ไปอีก....   พี่ให้คนไปหาที่ไร่มัน  ก็ไม่เจอ ...พี่รอนู่ทุกวันพี่ยังเติมข้าวในชามให้นู๋   เป็นเดือนๆ  เพื่อหวังว่านู๋จะมากิน  แต่นู่ไม่กลับมาแล้ว   ...บ้านของเรามันไม่ใหญ่พอสำหรับนู๋อีกแล้ว  นู๋คงออกไปวิ่งเล่นที่ป่าริมเขื่อน  อาจจะเจอเพื่อนกระต่ายป่า     ป่านนี้นู่อาจจะมีลุกมีหลานเต็มไปหมดแล้วก็ได้เนาะ   ++++ไม่มีวันไหน  ที่พี่ไม่คิดถึงนู่เลย  นับจากวันที่นู๋จากไป....รูปครอบครัวของเรา  ที่พี่อุ้มนู๋อยู่ด้วย  กับเอสเส  ที่มีเรื่องของนู๋ พี่ยังเก็บมันไว้อยู่  และนู๋ ก็ยังคงกระต่ายที่พี่คิดถึงเสมอ  ++++ จากคุณ : blueprince - [ 17 มี.ค. 50 02:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ป่านนี้ซาจิคงวิ่งเล่นซนกับลักกี้อย่างมีความสุขไปแล้ว ... แบมแบมเจอพี่ๆเค้ารึยังลูก จากคุณ : a little green frog - [ 20 มี.ค. 50 16:23:11 ]

ความคิดเห็นที่ 22 น้องโซดา กับน้องชาเย็น ....ก่อนเลี้ยงก็ศึกษาข้อมูลอยู่ประมาณอาทิตย์นึงค่ะ ตัดสินใจอยากเลี้ยงเท็ดดี้แบร์ค่ะ น่ารักดีขนฟู(แม่จะหวีขนให้หนูทุกวันเลย) ตอนนั้นอยากได้สีขาวค่ะเลยคิดชื่อไว้ในใจว่า น้องโซดา แต่ป๊าบอกว่าอยากให้เลี้ยงสองตัวเค้าจะได้ไม่เหงาเพราะเราทำงาน ไม่ค่อยได้กลับบ้านกลัวลูกสาวจะเหงา เราก็อะได้ตังป๊านิ..ซื้อให้กี่ตัวก็เอา ....พอไปถึงร้านไม่เห็นเจอกระต่ายสีขาวที่ถูกใจเลย ไม่ใช่ไม่น่ารักนะคะแต่ว่าดันเป็นตัวผู้อะ ไม่ค่อยอยากได้เพราะเค้าชอบฉี่ออกนอกกรงค่ะ แล้วก็มาสะดุดตากับกระต่ายน้อยสีดำขนฟูทั้งตัว...น่ารักจัง ถามคนขายว่าเพศอะไรจ้ะ...ผู้หญิงครับ อะ...กลับบ้ายกับแม่เลยลูกแม่เอาหนูนี่แหละ แล้วก็เลยเลือกน้องโกโก้อีกตัว ตกลงใจเอาสีน้ำตาลน่าตาน่ารักตัวนึง ....พอพากลับบ้าน เรียกน้องโซดา น้องโกโก้ กระต่ายตัวสีน้ำตาลไม่ค่อยหันค่ะ เลยลองเปลี่ยนชื่อให้เค้า เป็นน้องชาเย็น...อืมคราวนี้เค้าหันมาหาค่ะ วันแรกก็วิ่งเล่นทำความคุนเคยกัน(น่ารักจริงๆลูกเรา) พอตื่นนอนก็เอากรงน้องเค้าลงมาข้างล่าง(ลืมบอกไปค่ะว่าที่บ้านเลี้ยงน้องหมาอยู่ก่อนแล้ว 1 ตัว เป็นหมาขี้อิฉาด้วยค่ะตอนเอากรงน้องเข้ามาในบ้านเค้าเห่าใหญ่เลย อาละวาดด้วยเลยต้องเอาน้องขึ้นห้องนอนด้วยก่อนคืนนึง) ลูกสาวทั้งสองเริ่มชินกับแม่มากขึ้นแล้วก็ชินกับบ้านมากขึ้นด้วยค่ะ แต่ว่าน้องหมายังไม่ชินกับลูกสาวใหม่ค่ะเค้าจะวิ่งเข้าใส่มาดมๆมาเลียด้วย บางทีเห็นน้องกระโดดได้เค้าก็จะเห่าคงงงๆ ไม่รู้ว่าตัวอะไรมั้งคะแต่ว่าโซดากับชาเย็นก็ไม่มีทีท่าว่าจะตกใจเสียงเห่าของพี่ชายเค้าสักเท่าไหรเค้าก็วิ่งเล่นของเค้ากันเองเหมือนไม่กลัวน้องหมาเลย เฮ้อ...แม่มันโล่งอกลูกสาวลูกชายต่างสายพันธุ์อยู่ด้วยกันได้ น้องเค้าก็กินอาหารเม็ดกับหญ้าค่ะ ....ซัก 2 วันเค้าเริ่มจำชื่อตัวเองได้ค่ะ จะกลิ่นแม่ได้แล้วด้ย(แม่มันดีใจมากมายลูกจำได้) แต่แม่มันก็ต้องออกไปทำงานนอกบ้านประจำเลย เหมือนซื้อมาให้พ่อกับแม่เราเลี้ยงเลย โซดากินไม่ค่อยทันชาเย็นค่ะเพราะชาเย็นชอบขึ้นไปนั่งกินบนชามข้าวเค้าเอง...โซดาเลยได้กินทีหลังต้องรอให้ชาเย็นกินอิ่มก่อนถึงเข้าไปกินอาหารได้..เฮ้อดีนะที่โซดายอมแต่เราก็กลัวเค้าหิวเลยต้องคอยเอาหญ้าแห้งเติมให้เค้าบ่อยๆ แต่เค้าก็รักกันดีค่ะตอนปล่อยออกมาวิ่งเล่นนอกกรงก็ชอบวิ่งเล่นข้างๆเรา เราอะหลงรักลูกสาวเราทั้งสองมากมายจนไม่อยากไปทำงานเลย(เฮ้อ...อาการหนัก) พอเรียกชื่อเค้า...โซดาๆ น้องเค้าก็จะวิ่งมาหาค่ะ พอเรียกชาเย็นๆ...เจ้าชาเย็นกระโดดขึ้นมานั่งตักเลยค่ะ แล้วก็ปีนมาดมๆแม่ด้วย(ลูกใครวะน่ารักจริงๆ) พอตอนเอาใส่กรงน้องเค้าก็มาทำท่าชูคอขอออกมาวิ่งเล่นข้างนอก(น่ารักจริงๆลูกใครเนี่ย) พอเรียกชื่อเค้า...โซดาจุ๊บๆ เค้าก็จะยื่นหน้ามาจุ๊บแม่ทีนึง ชาเย็นจุ๊บๆ....ชาเย็นก็ยื่นหน้ามาจุ๊บเหมือนกัน...อะน่ารักจริงๆ ....แล้วพอตกกลางคืนเดินผ่านกรงน้องก็ทำท่าขอออกมาเล่นนอกกรงอีก ไอ้แม่มันก็ใจอ่อนเห็นสายตาลูกขอร้องขนาดนี้ เลยปล่อยลูกให้วิ่งเล่นทั่วบ้านเลย พอดีน้องหมาออกไปนั่งชมวิวนอกบ้านอยู่แม่มันก็มัวแต่ดูต้นทางกลัวพี่(น้องหมา)จะมาวิ่งเล่นงับหูน้องด้วย จนแทบจะมองไม่ทันว่าลูกสาววิ่งซนไปที่ไหนบ้าง วิ่งกันเร็วจริงๆแล้วก็ได้ยินเสียงดักก็อกๆแก็กๆในห้องน้ำ อะเลยวิ่งไปดู....อะแม่เจ้าโซดาคาบฝากรองน้ำทิ้งในห้องน้ำอยู่ในปากค่ะ โอ้แม่รีบเอาออกจากปากแทบไม่ทันแต่รู้สึกว่าขาหน้าของโซดาจะเปียกทั้งสองข้างเลยใจก็คิดว่าคงเป็นน้ำในห้องน้ำธรรมดาอย่าให้เป็นน้ำในท่อน้ำทิ้งในห้องน้ำเลย พอเราเช็ดขาเค้าเสร็จเราก็รอดูอยู่นะว่าเค้ามีอาการผิดปกติอะไรไหม แต่ก็ไม่นะน้องเค้าก็กิน-เล่น-นอน ปกติดีแถมปีนกรงเล่นได้อีกตั่งหาก(ซนไม่เลิกจริงๆ) น้องชาเย็นก็ร่าเริงปกติดี อืม...แม่เห็นปกติดีก็เลยขึ้นห้องนอน .....แล้วตอนสายๆก็ได้ยินเสียงแม่เรียกว่า "มาดูโซดาซิทำไมมันนอนท่านี้ เป็นอะไรรึป่าว" เท่านั้นเลยค่ะ...ตาสว่างวิ่งหน้าตั้งลงมาดูลูกสาวแทบไม่ทันพอลงมาเจอโซดาเค้านอนตะแคงนิ่งๆ ก็เลยอุ้มเค้าขึ้นมาดูตัวเค้านิ่งมากแค่นั้นเราก็เข่าอ่อนทำอะไรไม่ถูกแล้วเหมือนเค้าไม่หายใจแล้วพอลองฟังเสียงก็ไม่ได้ยินเสียงเค้าหายใจแล้วทำแทบจะร้องไห้เลย(ใจก็คิดว่าทำไม...โซดาตายนไม่ได้นะลูกหนูตายแล้วแม่จะทำยังไง) แล้วก็หันไปเห็นชาเย็นนอนนิ่งอยู่ในกรงเราก็เลยรีบไปดูน้องเค้า ชาเย็นก็ยังปกติอยู่แต่เหมือนเค้าจะไม่ค่อยมีแรงเราก็เลยพยายามเอาน้ำผสมยา+วิตามินให้ชาเย็นกินแต่เหมือนน้องเค้าไม่ค่อยอยากกินเท่าไหรพยายามคายออกมาตอนั้เราทำอะไรไม่ถูกแล้วคิดได้อย่างเดียวอย่าเป็นอะไรไปอีกนะลูกแม่รับไม่ได้ถ้าหนูเป็นอะไรไปพร้อมๆกัน แล้วซักพักก็เหมือนชาเย็นจะไม่มีแรกมากขึ้นขาหลังเค้าชันขึ้นมาท่านั่งไม่ได้ นอนตะแคงแล้วก็หายใจช้าๆอยู่เราเห็นแล้วแทบร้องไห้เลยซักพักน้องชาเย็นเริ่มชักๆ เกร็งๆ เราน้ำตาร่วงเลยสงสารน้องเค้ามากแต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงบอกเค้าว่า"แข็งใจอยู่กับแม่ต่อนะลูก สู้ต่อไปเพื่อแม่นะลูกอย่าทิ้งแม่ไปเหมือนโซดานะลูก" พอเด็นน้องเค้าชักมากขึ้นเรายิ่งเจ็บแทนเค้ามากขึ้น ร้องไห้มากขึ้น.....จนเราบอกน้องเค้าว่า"ถ้าหนูไม่ไหวก็ไปเถอะลูก...แม่ทนเห็นหนูเป็นอย่างนี้ไม่ไหวแล้วลูก" ซักพักแล้วชาเย็นก็นิ่งไป...น้องเค้าหลับไปแล้วไม่ต้องทรมานอีกแล้ว.... .....ขอโทษนะลูกที่แม่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ปล่อยหนูวิ่งเล่นโดยไม่ได้คิดเลยว่าหนูยังเล็กเลยไม่ทันระวังอันตรายสำหรับหนูที่มันรออยู่ในห้องน้ำ(ฝาท่อน้ำทิ้ง) ยกโทษให้แม่นะลูก(แม่อยากให้หนูกลับมาเกิดเป็นลูกแม่ใหม่จัง) หลับให้สบายนะลูก...หนูจะอยู่ในใจของแม่ตลอดไป ไม่ว่าแม่จะมีลูกใหม่แต่ยังไง....โซดากับชาเย็ยจะอยู่ในใจแม่ตลอดไปนะลูก หลับให้สบายนะจ้ะลูกสาวทั้งสองที่น่ารักของแม่ จากคุณ : mtdarin - [ 24 มี.ค. 50 16:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 23 น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัยเลย ฮือๆๆๆ ทนอ่านแทบไม่ไหว จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ - [ 31 มี.ค. 50 01:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านเรื่องของคุณmtdarin แล้วคิดถึงลูกๆที่บ้านขึ้นมาจับใจ ป่านนี้จะทำอะไรกันอยู่นะ หลับให้สบายเลยนะหนูนะ จากคุณ : a little green frog - [ วันจักรี 13:33:36 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ทุกเรื่องเศร้ามาก ๆ เลยน้ำตาไหลพราก ๆ จนคนข้าง ๆ บอกว่าบ้า แง้แง้แง้ จากคุณ : porpui (porpui) - [ วันเนา (14) 00:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านเรื่องน้องซาจิ,  น้องโซดา  และน้องชาเย็นแล้วน้ำตาหยดเป็นทางเลยอ่ะค่ะ  ถ้าเป็นเราก้อรับไม่ได้เหมือนกัน... เราเคยเลี้ยงกระรอก...เลี้ยงได้แค่ 7 วันเอง พอเค้าตาย เราร้องไห้ทุกวันตลอดสามเดือน  ถึงจะเป็นความผูกพันในระยะเวลาสั้น แต่ผ่านมาสิบปีแล้วเราก้อยังไม่ลืมภาพและช่วงเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับเค้าได้เลย...คิดถึงน้องบุ๊คจัง... จากคุณ : JDT - [ 20 เม.ย. 50 16:31:21 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จากใจป๊าถึงโคล่า ลูกสาวที่รัก วันที่21 เมษายน 2550 เวลาตี2.00 น. วันนี้ป๊าไปซื้ออาหารให้วุ่นวายแล้วบังเอิญไปเจอร้านที่หนูอยู่ ป๊าเห็นตอนแรกก็ชอบหนู หนูน่ารักมาก ขนเป็นมัน ตาโตๆสีดำ อยู่ในกรงรวมกับตัวอื่นๆหลายตัว ป๊าอุ้มหนูหลายครั้ง ถามราคา ตัดสินใจอยู่นาน ป๊าตัดสินใจพาหนูกลับมาอยู่บ้านด้วย ป๊าจะเลี้ยงหนูเอง ไม่ต้องทนอยู่กรงแคบๆ ตั้งแต่ป๊าได้ซื้อหนูมาจากจตุจักร เอาใส่กล่องแล้งขึ้นรถแท๊กซี่เอากลับมาที่หอ เอาหนูวางไว้บนเตียงแล้วก็ลูบหนูหนูเป็นเด็กดีมากไม่ดื้อไม่ซน วุ่นวายก็ดูไม่ชอบหนู วิ่งไล่กัดกันจนต้องจับแยก หนูรู้มั๊ยหนูน่ารักมาก ป๊าดูแลเอาใจใส่หนู หาอาหาร ข้าวโพด ถั่ว ให้หนูกิน หนูชอบข้าวโพดมาก ป๊าก็พยายามหาให้หนูกิน หน้าหนาวหนูก็เป็นหวัดป๊าก็บ่นหนูขี้โรคเป็นนั่นเป็นนี่ แต่ป๊าก็บ่นไปยังงั้น ป๊าหาอะไรมาเช็ดออกให้ จนหนูหายใจสะดวก หน้าร้อนก็อาบน้ำให้ หนูชอบมากัดเวลาป๊าทำความสะอาดที่นอนให้ มาดมว่ามันคืออะไร มากัดที่ตักอึยกทิ้ง กลางคืนหนูก็ยกชามข้าวขึ้นๆลงๆ เพื่อบอกว่าข้าวหมด น้ำหมด หนูฉลาดมาก หนูชอบโดดจากเตียงเวลาป๊าพาขึ้นไปนอน วิ่งไสลจนขาขวิดเลย ป๊าชอบมากเลยที่หนูดูแข็งแรงจนวิ่งได้แบบนั้น หลังจากอยู่ด้วยกันมาเป็นปี มีบ้างที่ป๊าตีหนู แต่ก็ตีด้วยความรัก หนูก็น่ารักทำตัวกลมๆ ตากลมๆ ป๊าชอบอุ้มหนู ชอบแกล้งหนู เอาหนูมาไว้บนเตียง อุ้มไว้บนขา หนูก็ไม่ดิ้น ไม่ซน มีบ้างที่ข่วนป๊า แต่ป๊าไม่เคยโกรธหนู เดือนที่แล้วเราย้ายหอป๊าก็เอาหนูใส่กล่องเดินมาป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถมาหาใหม่ หนูร้อนจนน้ำลายเต็มปากเลยป๊าห่วงหนูมาก เลยเอาออกมา จนม๊าดุ หลังจากเอาหนูมาไว้ที่หอแล้วก็เอาหนูไว้ข้างนอกกับวุ่นวาย แปลกที่หนูไม่กัดกันอยู่กันได้ ปกติหอเดิมหนูจะอยู่ในห้องกับป๊า เพราะออกไปไม่ได้โดนวุ่นวายกัดจนต้องกรี๊ด กลางคืนป๊าเล่นเกมหนูวิ่งไล่กันแล้วโดดเข้ามาข้างในป๊าดุหนูเอาหนูออกไปข้างนอก หนูก็โดดมาใหม่ บางคืนก้แทบไม่ได้นอนเป้นห่วงหนูจะกัดกัน ป๊าคิดถึงเวลาหนูโดดเข้ามาขอความช่วยเหลือ ป๊าต้องอุ้มหนูมาปลอบใจ แล้วพากลับไปข้างนอก หลังจากที่เราย้ายหอมา ป๊าก็ไม่ได้สังเกตว่าหนูทนเจ็บขามานาน มีแผลที่ขาทั้งสี่ข้าง ป๊าไม่ได้สนใจจะพาหนูไปหาหมอ ให้หมอรักษาหนู ได้แต่จับหนูนอนหงาย เอายาทาให้ หวังว่าจะหายดี เมื่อวาน อากาศร้อนป๊าไม่คิดว่าข้างนอกจะร้อนจนขนาดทำให้หนูทั้งสองร้อนได้ จนมาวันนี้วันที่หนูจะจากป๊าไป วันที่20 เวลาบ่ายๆ บ่าย3 ป๊าเห็นหนูนอนแหงนหน้ามากเลยอุ้มมาข้างใน หนูก็ตัวเกร็ง เกิดอาการเป็นลม ป๊าไม่คิดว่าวันนี้จะเป้นวันสุดท้ายที่ป๊าได้อุ้มหนู ได้กอดหนู แสดงความรักให้หนู ป๊าอยู่ใกล้ๆหนู เอาน้ำเช็ดตัว ให้เอาพัดลมเปิดให้ แล้วอุ้มไว้ในอ้อมอก บอกให้หนูอยู่กับป๊า เอาจมูกมาชนกัน แล้วก็คุยกับหนู หนูไม่ร่าเริง ซึมๆ แล้วหนูก็อดทน อดทนจนถึงที่สุด ป๊าคิดว่าหนูจะหายแล้ว เห็นหนูกินข้าว กินน้ำ แต่สังเกตว่าหนูเคี้ยวไม่ค่อยถนัด แต่ป๊าก้ใจชื้นขึ้นมานิดนึงคิดว่าหนูต้องหายละ ป๊าจะพาหนูไปหาหมอพรุ่งนี้ ถ้าหนูไปหาหมอตั้งแต่แรกหนูคงไม่ต้องมาลงเอยแบบนี้ เวลาตี1กว่าๆ ป๊าสังเกตหนูนอนซึม เดินไม่ไหวเลยพาหนูมากอดไว้ อธิษฐานขอให้หนูอยู่กับป๊า แต่หนูก็เริ่มตัวเกร็งกัดฟัง แล้วก็ดิ้น รู้มั๊ยป๊าเจ็บปวดมาก ป๊ารู้สึกกลัวแล้วหนูก็จากป๊าไป ป๊าร้องไห้ทั้งคืนเลยรู้หรือปล่าว มันเป็นความผิดของปําที่ไม่ยอมพาหนูไปตั้งแต่ทีแรกไม่ยังงั้นหนูคงอาการดีขึ้นแล้วไม่ต้องมาทนทุกทรมานจนขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ป๊าได้แต่อุ้มหนูไว้ ป๊าเสียใจจริงๆ เสียใจที่ไม่ได้ช่วยดูแลหนูให้ดีที่สุด ถ้าหนูตายหลังจากกลับหาหมอป๊าจะไม่เสียใจเท่านี้ .. ชาติหน้าขอให้เราได้พบกันอีกนะโคล่า รับรองป๊าจะเลี้ยงหนูอย่างดี ไม่ปล่อยให้หนูลำบากแบบนี้อีก ป๊าขอโทดนะ ป๊านอนกอดหนู จูบหนู หลังจากหนูตาย ป๊าคิดถึงหนูมาก ขอให้หนูไปสบายนะ รักหนูนะโคล่า.ป๊าจะไม่ลืมตาโตๆของหนู แววตาขี้อ้อน หนูที่ไม่เคยซน หนูที่ป๊าอุ้มมานอนด้วยทุกวัน ลาก่อนลูกสาวของป๊า หนูจะอยู่ในใจป๊าตลอดไป จากคุณ : เอก - [ 27 เม.ย. 50 04:03:00 A:203.156.94.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 - - - - - - Lulu Guinness - - - - - - เดือนมีนา ปี 2006 หม่ามี๊พบลูลู่โดยบังเอิญ ตอนที่กลับเข้าบ้าน ตอนแรกอากับลูกอา ตัดสินใจจะเลี้ยงหนูไว้ หม่ามี๊เห็นหนูแว้บๆ คิดในใจ หนูน่ารักดี หม่ามี๊พยายามเดินเลี่ยงๆ หลบๆ จะได้ไม่เห็นหนู ไม่รักหนู ไม่เอ็นดูหนู เพราะมี๊รู้อยู่แล้วว่าอาเลี้ยงหนูได้ไม่ดีเท่าไหร่แน่ๆ แล้วหนูก็กระโดดออกมาให้มี๊เห็น มี๊รักหนูและเชื่อว่ารักแรกพบมีจริง...... แล้วก็เป็นอย่างที่หม่ามี๊คิด วันรุ่งขึ้นบ้านนั้นเค้าตัดสินใจไม่เลี้ยงหนูอีกต่อไป เพราะหนูอึกับฉี่เรี่ยราดและที่สำคัญ อึเยอะมากๆ หม่ามี้สงสารหนู เลยรับปากหนูไปว่าจะหาบ้านที่เค้ารักหนูให้ได้แน่ๆ เพราะหนูเปลี่ยนมาหลายบ้านแล้ว  แล้วสุดท้ายมี๊ก็ตัดสินใจรับหนูเข้ามาในชีวิตหม่ามี๊ หนูเป็นเด็กดีมาก ตลอดเวลามี๊มีความสุขที่ได้อยู่กับหนู ถึงลูลู่จะป่วยบ่อยและเป็นหลายโรค มี๊ไม่เคยท้อที่จะรักษาหนูเลย มี๊เชื่อเสมอว่าสักวันหนูจะต้องเป็นกระต่ายสุขภาพแข็งแรง แล้วเชื้อราหนูหายเมื่อไหร่ มี๊จะเอาหนูมานอนกอดบนเตียง แต่หนูก็ไม่หายสักที วันนึงหนูท้องเสีย มี๊ตกใจมากๆ พาลูลู่ไปฝากไว้กับคุณหมอ หลังหายท้องเสีย หนูก็ท้องอืด แล้วก็อืดมานาน คงเป็นเพราะหนูมีปัญหาเรื่องฟันด้วย เป็นเรื่องที่ทุกคนคาดไม่ถึง เพราะคิดว่าหนูท้องอืดจากเรื่องท้องเสียมากกว่า หนูเริ่มไม่ทานอาหารเอง รอหม่ามี๊ป้อนให้ หม่ามี๊ก็ยอม เพราะกลัวหนูจะหิว ตั้งแต่หนูเด็กๆ มี๊กลัวหนูจะจากมี้ไปมากๆ มี๊พูดกับหนูทุกๆวันว่า "อยู่กับหม่ามี๊ไปนานๆนะ หม่ามี๊รักลูลู่นะคับ อยู่กับมี๊ให้นานที่สุดเท่าที่หนูจะทำได้น๊า" มี๊จะบอกหนูทุกๆครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน...... ก่อนหน้าที่หนูจะจากมี๊ไปมี๊เคยคิดไว้ว่า ถ้าหนูจะเป็นอะไรตาย อย่างน้อยๆหนูต้องตายในมือหม่ามี๊ หรือไม่ก็คุณหมออ้อย คืนที่ลูลู่จากหม่ามี๊ไป 27 เมษา 2007 หม่ามี๊กำลังจะเข้านอน เลยแวะลงมาดูหนูอีกทีนึง ทำไมหนูนอนนิ่งๆล่ะลูก หม่ามี๊อุ้มหนูขึ้นมาลูบๆเกาๆหนูให้ หนูก็ทำท่าเหมือนชอบ หม่ามี๊คิดว่าหนูสบาย หนูชอบให้เกา พอวางหนูลงสักพัก หนูมีอาการเหมือนช๊อค แต่ที่ช๊อคยิ่งกว่าคือมี๊ ตอนนั้นมี๊ตัวชา น้ำตาไหลเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าทำไม แต่หม่ามี๊รู้แล้วว่าหนูจะไปคืนนั้นแน่ๆ มี๊รีบพาลูลู่ไปหาหมอ ด้วยความหวังว่า เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกันอีก มี๊จะต้องได้หัวใจมี๊กลับมาดูแลเหมือนเคย ระหว่างทางมี๊กอดหนูไว้ตลอด หนูหายใจเบามากๆ มี๊เสียใจที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้ ทั้งๆที่หนูอยู่กับมี๊แท้ๆ แต่มี๊กลับช่วยอะไรหนูไม่ได้เลย มี๊ขอโทษนะลูก พอถึงโรงพยาบาล คุณหมอลองนวดหัวใจหนู แต่หนูจากมี๊ไปแล้ว ทำยังไงหนูก็ไม่ฟื้น คุณหมอบอกว่าหนูจากไปเพราะท้องอืด และ ช๊อค จริงๆแล้วสำหรับกระต่ายท้องอืด ถ้าเป็นตัวอื่นคงไปนานแล้ว...... มี๊อดคิดไม่ได้ว่า ลูลู่เข้าใจที่มี๊พูดมาตั้งแต่เด็กๆหรือเปล่า ว่าให้อยู่กับมี๊ให้นานที่สุด หนูคงมาได้แค่นี้จริงๆ เพราะมี๊รู้ว่าหนูพยายามแล้ว..... มี๊รักลูลูนะลูก ระหว่างทางกลับ หม่ามี๊กอดหนูไว้ตลอด เพราะมี๊รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หม่ามี๊ได้กอดหนู ในหัวมี๊มันมีแต่ภาพลูลู่ เหตุการณ์ต่างๆเข้ามาตลอด ภาพที่ทุกวันลูลู่จะวิ่งเข้ามาหามี๊ วิ่งวนรอบๆขา พอมี๊นั่งลงหนูก็จะเกาะหลังมี๊ เรียกร้องความสนใจ มี๊อุ้มหนูมา kiss kiss หนูจะส่ายหัว เหมือนว่า ไม่เอานะแม่ ทำไรอ่ะ แต่หนู่ไม่เคยถีบมี๊เลย ทั้งๆที่ปกติหนูจะถีบมี๊ทันทีที่หม่ามี๊ทำไรที่หนูไม่ชอบ ภาพที่หนูอยู่ห่างมี๊ แต่พอมี๊นั่งโซฟา แล้วตบเบาะเรียกชื่อหนู ลูลู่จะรีบวิ่งมา และกระโดดขึ้นโซฟา มาอยู่กับมี๊.....น้ำตามันไหลๆๆๆหม่ามี๊ไม่คิดว่ามี๊จะหยุดร้องได้หรอก หม่ามี๊อยากร้องต่อไปจนกว่าน้ำตาหมดไปเอง...... คืนนั้นทุกคนเป็นห่วงมี๊มาก เลยให้คุณพ่อหม่ามี๊มานอนเป็นเพื่อน ทั้งๆที่มี๊คิดว่าคืนนั้นมี้จะลงไปอยู่ในห้องของลูลู่ทั้งคืน มี๊เลยได้แค่แอบลงไปหาหนูกลางดึก หลับให้สบายนะลูลู่ลูกรัก ตลอดเวลาหนูพยายามเพื่อหม่ามี๊มาพอแล้ว ตอนนี้หม่ามี๊ไม่รู้หรอกนะว่าลูลู่อยู่ไหน แต่ทุกๆอย่างในห้องของหนู ยังวางเหมือนเดิม...... ลูกบอลที่หนูวิ่งเล่นยังอยู่ที่เก่า กรงหนูกับขวดน้ำและของเล่นยังอยู่ที่เดิม ทุกๆครั้งที่มี๊เดินผ่าน มี๊จะเปิดประตูเข้าไปดู ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าลูลู่ไม่ได้อยู่ในนั้น หม่ามี๊ทำใจไม่ได้นี่นา...... หลังเลิกงานมี๊ไม่รู้ว่ามี๊จะต้องรีบกลับมาบ้านทำไม ไม่มีกระต่ายน้อยที่รอมี๊ป้อนข้าวอีกต่อไป พอกลับมาเวลาป้อนข้าวล้างกรงหนูแล้วมันทรมานใจมากนะ ผ่านไปก็ 3 วันแล้ว วันนี้จะเป็นวันที่ 4 แล้วสินะ หม่ามี๊ไม่อยากอยู่บ้านเลย ไม่อยากให้ถึงเวลาที่ต้องดูแลหนู เพราะมี๊คิดถึงหนูมากมาย...... หม่ามี๊รู้ว่าลูลู่คงอยากให้มี๊ใช้ชีวิตได้ตามปกติ และคงบอกกับหม่ามี๊ว่า "แม่ค๊าบๆ ลูลู่สบายดี หม่ามี๊ไม่ต้องเป็นห่วงลูลู่นะ" มี๊ก็อยากคิดให้ได้อย่างงั้นนะลูก แต่มันยากเหลือเกิน มี๊ฝังหนูไว้ใกล้ๆกับน้องหมาของมี๊ จากวันที่น้องหมาจากไป มันก็ปีกว่าแล้วสินะ มี๊ยังทำใจไม่ได้เลย แล้วไหนจะหนูอีก หม่ามี๊จะทำใจได้ไงล่ะ มี๊ยืนมองลูลู่โดนดินกลบ แล้วมี๊ก็วางดอกไม้ขาวไว้บนหลุม สีขาวสินะ สีเดียวกับหนูเลย แล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุด...... ชีวิตหม่ามี๊แต่ละวันในตอนนี้มันยากเหลือเกินตั้งแต่หนูจากไป เวลามี๊เหนื่อยใจ ก็ไม่มีลูลู่ให้กำลังใจมี๊อีกแล้ว ของขวัญอย่างนึงที่ลูลู่ให้มี๊ หม่ามี๊ได้รับแล้วนะลูก ขอให้หม่ามี๊สมหวังด้วยเถอะนะ เป็นกำลังใจให้หม่ามี๊ด้วยนะลูกรัก สักวันนึง เราจะได้พบกันอีก แล้วหม่ามี๊จะดูแลลูลู่เอง ก่อนลูลู่และน้องหมาจะจากไป หม่ามี๊ได้ยินเพลงนี้ และเหมือนมันจุกมากๆเลยนะ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ทุกครั้งที่เราได้เจอกันนั้นช่างแสนสุขใจ เฝ้าแต่นับเวลาที่ผ่าน เมื่อไหร่จะถึงวันที่เฝ้ารอวันนี้ * แต่ว่าเวลาที่หมุนผ่านไป มันบังคับให้เราต้องไกลกันอีกในไม่ช้า ก่อนทุกสิ่งจะไม่อาจย้อนกลับมา ฉันอยากจะขออะไรสักอย่างก่อนจะได้ไหม โปรดเถอะ โปรดเถอะ โปรดเถอะ โปรดเถอะ ** ขอให้ช่วงเวลาดีๆ อยู่กับเราไปอย่างนี้ เป็นความทรงจำที่จะไม่ลบไปจากใจ อยากขอให้เธออยู่นานๆ ได้ไหม เพราะช่วงเวลานี้ คือช่วงชีวิตที่ดีที่สุดของฉัน ทุกสิ่งรอบกายในวันวันนี้ดูช่างสวยงาม แต่ไม่มีภาพใดที่สวยเกินกว่าภาพเธอคนนี้ ในช่วงเวลาตอนนี้ (*,**,**) ขอบคุณวันเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน หม่ามี๊พาลูลู่มาอยู่ในห้องความทรงจำสีจางนะลูก แต่ความรู้สึกที่หม่ามี๊มีต่อหนูมันไม่จางลงไปแน่ๆ ไม่ว่าลูลู่จะอยู่ไหน ขอให้หนูรู้ว่าหม่ามี๊รักลูลู่มากๆนะคับ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะลูกรัก รักลูลู่เหลือเกิน กระต่ายน้อยสีขาว ขนนุ่มๆ ตากรีดอายไลเนอร์ กระต่ายน้อยที่ได้หัวใจของหม่ามี๊ไปทั้งหมด...... แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 50 11:26:04 จากคุณ : รินรินจัง - [ วันแรงงาน 11:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 29 วันที่ 6 มีค. 2007 เวลา ตี ห้า เม็ดฝ้ายที่รักของแม่ก็จากไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับ แต่แม่คิดถึงหนูทุกๆวัน แม่เอาหนูมาเพราะคิดว่าแม่คงเลี้ยงหนูให้เติบโตได้ แม่มั่นใจว่าหนูต้องโตมาหล่อ น่ารัก ขี้อ้อน หนูเป็นขวัญใจของหลายๆคน เป็น น้องตาหวานของพ่อป๊อป และแม่มิ้นต์ แม่ถนุถนอมหนู แต่หนูก็ คงเจ็บปวดมาก ถึงวันนี้แม่ยอมให้หนูจากแม่ไป ถ้ามันแลกได้กับความเจ็บปวดที่หนูต้องทนทุกข์ทรมาน วันนี้แม่ก็ยังรักหนู กับ พี่เง๊อะง๊ะ เสอม วิ่งเล่นอยู่บนสวรรค์ รอแม่น๊ะ วันนึงแม่คงได้พบกับหนูแล้วเราจะไปวิ่งเล่นด้วยกันนะจ๊ะคนดี จากคุณ : แม่กระต่าย - [ 2 พ.ค. 50 03:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอไว้อาลัยให้บุญทิ้งคะ หลังจากที่สูญเสียเค้าไป ห้องกระต่ายก้อเงียบเหงาขึ้น และขอให้พี่แดงกลับมาห้องกระต่ายเร็วๆนะคะ..ทุกคนรอพี่อยู่คะ ความทรงจำสีจางของบุญทิ้ง ที่น่ารักนะจ๊ะ จากคุณ : sumojung - [ 2 พ.ค. 50 10:57:54 ]