 |
ปีโป้ผจญภัย..ครั้งแรกของการได้ลิ้มลองหญ้าขน
และแล้ววันนี้ก้อได้ฤกษ์พาปีโป้ไปหาหมออีกซักครั้งซักที หลังจากที่กะว่าๆๆๆๆๆๆๆ....จะพาไปๆๆๆๆๆๆๆ หลายวันแล้ว แหะๆ เพราะเรามันดันเดี้ยงไม่สบายไปด้วยซะนี่
ก่อนจะไปก้อกลัวโน่นกลัวนี่ไปหมดเลย เพราะต้องนั่งรถตู้นานเป็นชั่วโมงๆ ทั้งขาไปขากลับ อากาศก้อร้อน...ก้อเลยกลัวปีโป้จะช็อค อุตส่าห์เลือกขึ้นรถตู้ท่าที่คิดว่ามีแต่รถใหม่ คันใหญ่ ไม่อึดอัด แอร์เย็น ก้อดันโชคร้ายไปเจอเอารถตู้ที่แอร์มันเสีย คันเล็ก อึดอัด ช่างตรงข้ามกับที่คิดไว้ทุกข้อเลยอ่ะค่ะ เราก้อเลยคิดว่าถ้าร้อนแบบนี้ไม่ไหวแน่ ไอ้เราน่ะทนได้ แต่ปีโป้จะทนไม่ได้ก่อนถึงมือหมอ แล้วตอนนั้นก้อยังอีกตั้ง 5 คน up กว่าจะเต็มแล้วรถถึงจะออก เราเก๊าะเลยรีบลงจากรถเลย ทำเนียนทำฟอร์มว่า เดี๋ยวมานะคะ ลืมของค่ะ 555 แล้วก้อเดินเลยไปขึ้นรถตู้อีกท่านึงซึ่งเป็นท่าประจำของเราตอนไปทำงาน ซึ่งปกติจะมีแต่รถเก่า คันเล็ก แอร์ไม่ค่อยดี แต่ก้อเดินไปเผื่อจะโชคดี แล้วก้อเป็นโชคดีของปีโป้จริงๆ ด้วยค่ะ เจอคุณลุงคนขับที่คุ้นเคยกัน แถมยังใจดีบอกให้เราวางตะกร้าปีโป้ได้ตามสบายสองที่เลย อิอิ พอมีคนขึ้นมาใหม่คุณลุงก้อจะกันให้เค้าไปนั่งที่อื่นไม่มาเลือกนั่งตรงนี้ แต่เราเกรงใจอ่ะค่ะ ก้อเลยเอาตระกร้าปีโป้มาวางบนตัก เพราะแบบนี้ถนัดกว่า เราสามารถเปิดตะกร้าลูบหัวลูบหูเกาคางเค้าไปตลอดทางไม่ให้เค้าเครียดได้ แถมรถยังคันใหญ่ แอร์เย็น ไม่อึดอัดได้อย่างใจเลยอ่ะค่ะ โชคดีจริงนะปีโป้เอ๊ยย...
แต่กว่าจะไปถึงร้านคุณหมอก้อทำเอาปีโป้ค่อนข้างเครียดเหมือนกันค่ะ ให้กินก้อไม่กิน นิ่งตลอด แถมยังตะกรุยผ้ารองฉี่อีก เราก้อกลัวใจ...กลัวเค้าจะเครียดแล้วจะช็อค ลุ้นใจหายใจคว่ำไปหมด
ในที่สุดก้อถึงร้านคุณหมอจนได้ คุณหมอก้อจับตรวจอาการ ส่องจมูก ดูปากดูฟัน ฟังปอด คุณหมอบอกว่าอาการหวัดของปีโป้ค่อนข้างจะเรื้อรังเหมือนที่เราเคยพาไปตรวจที่โรงพยาบาลในอยุธยา ก้อเรียกว่าประมาณติดเชื้อทางเดินหายใจ แต่คุณหมอบอกว่าปอดยังโอเค เราก้อลุ้นๆ อยู่กลัวเรื่องปอดมากๆ กลัวเค้าจะเป็นปอดบวม ตอนนั่งรถมาก้อมองหน้าเค้าตลอดลูบหัวเค้าตลอด เค้าก้อมองหน้าเราตลอดดวยสายตาบ้องแบ๊วไม่เข้าใจว่าพาเค้าออกมานั่งรถให้ปวดหัว เครียด ทำไมเนี่ย เห็นสายตาเค้ามองมาแล้วจะร้องไห้....
คุณหมอก้อให้ยามาทานค่ะ แล้วให้รอดูอาการอีกสัปดาห์นึง ถ้ายังไม่หายหรือยังไม่ดีขึ้นก้อคงต้องพาไปฉีดยาทุกวัน อันนี้สิคะยิ่งเครียดกว่า...ถ้าเค้าต้องนั่งรถแบบนี้ทุกวัน ลำพังเราน่ะไม่เป็นไรแน่นอนค่ะ เพราะก่อนหน้านี้ทำงานไปกลับอยุธยา - สีลมอยู่ทุกวันมาเป็นปีๆ จนชินแล้ว แต่ปีโป้นี่ดิคะน่าเป็นห่วงมากๆ เฮ้อ...กลุ้มใจจัง
คุณหมอก้อจับหงายดูตูด ก้อเห็นเป็นร่องรอยว่าปีโป้ถ่ายเหลว เราก้อรู้มาก่อนหน้าแล้วน่ะค่ะว่าปีโป้อึเป็นพวงองุ่นตั้งแต่เมื่อวาน ก้อมาเป็นอีกทีตอนในรถตู้นั่นแหละค่ะ สงสัยจะเครียดจัด เราได้กลิ่นอันหอมหวลแล้วเลยต้องรีบเอาผ้ารองฉี่ปกปิดกลิ่นไว้ ก้อพอโอเคกลิ่นหายจางๆไปน่ะคะ ไม่งั้นอาจมีสิทธิ์โดนอัปเปหิลงจากรถตู้ทั้งแม่ทั้งลูกเก๊าะได้ 555
คุณหมอก้อถามว่าเคยให้กินไรบ้าง เคยกินหญ้าขนมั๊ย เราก้อบอกว่า ไม่เคยค่ะ กำลังจะอ้าปากพูด คุณหมอก้อบอกว่า หาไม่ได้ อิอิ ไม่ต้องตอบเลยแฮะ คุณหมอรู้คำตอบเลยอ่ะ แต่คุณหมอใจดีน่ารักมากๆ ค่ะ ก่อนกลับเก๊าะให้หญ้าขนมาหนึ่งกำมือให้ปีโป้ได้ลิ้มลองรสชาติของหญ้าขนเป็นครั้งแรก ดีใจสุดๆ...ดีใจแทนปีโป้ว่า "ในที่สุดก้อได้กินหญ้าขนแล้ว" แต่ที่ดีใจอีกต่อก้อคือ อานิสงค์นี้พลอยเป็นลาภปากไปถึงโปเต้ด้วยเลยค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากๆ นะคะ ^_^
และแล้วการผจญภัยของปีโป้กับการนั่งรถนานๆ ต้องเผชิญกับอากาศร้อน รถกระแทกกระเทือน ทำให้เครียด อึก้อเหม็น ก้อผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ แล้วก้อกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพด้วยอ่ะจ้า โชคดีที่ปีโป้ไม่มีอาการซึมมากนักน่ะค่ะ พอกลับมาถึงบ้านเปิดตะกร้าปุ๊บก้อวิ่งออกจากตะกร้าไปนอนมุมของเค้า โปเต้วิ่งมาเห็นปุ๊บก้อมานอนซบ มาดันๆหัวปีโป้ขึ้นเพื่อจะมุดหัวไปใต้คางปีโป้ แล้วปีโป้ก้อเลียโปเต้ใหญ่เลย เห็นแล้วอดยิ้มอดหัวเราะไม่ได้จริงๆเลยค่ะ ความเครียดหายไปทันทีทันใด อิอิ :D
แหะๆ พล่ามมาซะยาวเลยค่ะ อย่าเพิ่งตาลาย ปวดหัว รำคาญกันซะก่อนนะคร๊าบบพ่อแม่พี่น้อง เก๊าะมาเล่าสู่กันฟังอ่ะจ้า :D
ปีโป้ : พี่ๆ เพื่อนๆ ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย บ้านโพรงกระต่ายทุกท่านคับ มาเป็นกำลังใจให้ป๋มหายเร็วๆ ด้วยนะคับ ป๋มไม่อยากนั่งรถบ้าๆ นี่ไปฉีดยาทุกวันแล้วอ่ะคับ มันเครียดคับ ป๋มเหม็นอึตัวเองคับท่าน :D
โปเต้ : อารายๆๆๆๆ มีโปเต้เป็นกำลังใจคนเดียวไม่พอเหรอยะปีโป้ ยังเรียกร้องกำลังใจเพิ่มเติมอีกเหรอ เชอะๆๆๆๆงอนๆๆๆๆ :P
ปีโป้ : แหม..เก๊าะป๋มอยากอยู่กับเพื่อนๆพี่ๆ และทุกคนที่บ้านโพรงกระต่ายแห่งนี้ไปนานๆนี่คับ ป๋มก้อเลยอยากหายจากอาการป่วยไวๆแล้วอ่ะคับ รักป๋มน้อยๆ แต่ร๊ากนานๆ นะคร๊าบบบบบพี่น้อง... *_*
จากคุณ :
JDT 
- [
15 มี.ค. 50 21:22:33
]
|
|
|
|
|
|
