PANTIP.COM : J5491360 ป้าบัว แม่พระของสุนัขไร้บ้าน [สุนัข]

ป้าบัว แม่พระของสุนัขไร้บ้าน

บางคนอาจจะสงสัยว่า คนๆ หนึ่งจะผูกพันกับสุนัข ได้มากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือแต่สำหรับ 'นางกมลพร' หรือที่รู้จักในชื่อว่า " ป้าบัว" แล้ว ดูเหมือนว่า ชีวิตนี้เธอจะมีหมาเท่านั้น เพราะปัจจุบันเธอต้องรับผิดชอบ พวก มันมากกว่า 100 ตัว วุฒิวัฒน์ อัครวัฒน์สุขกุล นำเสนอเรื่องราวชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่อุ้มชูอีกหลายๆ ชีวิตให้อยู่รอด

"ไปๆ ไปให้ที่อื่น มันสกปรก"
"เหม็นโค....เลย ไอ้....เอ๋ย เมื่อไหร่จะตาย ๆ หมดเสียที"
"เลี้ยงแล้วเดือดร้อนชาวบ้าน ไปทำบุญที่อื่นเลยไป"
"ไอ้หมาพวกนี้ เดี๋ยวฆ่าให้ตายเสียเลย ชอบไล่เห่านัก" ฯลฯ

สารพัดคำด่าและคำพูดจาเสียดสี กระทบหูหญิงชราจนชาชิน ไม่มีเสียงตอบ มือขวายังคงจับทัพพี ตักข้าววางให้เจ้าสุนัขข้างถนนหลายตัวที่ยืนกระดิกหางมองหญิงชราด้วยความหิว

วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ร่วมสิบกว่าปี ที่หญิงชรา ป้าบัว วัย 60 ปี คอยหยิบยื่นแบ่งปันอาหารให้กับสัตว์สี่ขา สุนัขที่พิการ ไร้บ้าน ถูกทอดทิ้งในย่านดอนเมือง แม้จะพบกับอุปสรรคมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเสียงด่าทอ เสียงบ่น พูดจาสอดเสียด จากคนที่คอยรังเกียจรังงอนแก แต่เมื่อนึกถึงสุนัขและแมวที่บางตัวผอมโซ เป็นขี้เรือน หน้าตาละห้อย ซึมเศร้านึกถึง เจ้านายเก่าที่ใจดำนำพวกมันมาทิ้ง หญิงชราต้องอาศัยความอดทน หรือบางครั้งก็พยายามหลีกเลี่ยง เช่น เคยหิ้วถังข้าว ตระเวนเดินให้หมาในตอนกลางวัน ในบางตรอกซอกซอย เมื่อผู้คนเข้านอนกัน หมดแล้ว เวลาห้าทุ่มเที่ยงคืน ก็จะเห็นป้าบัวเดินด้อมๆ บ้างก็ปั่นจักรยาน ไปในป่าไกล ๆ เพื่อหยอดข้าวให้หมาทุกคืน

สุนัขจรจัดข้างถนนต่างอิ่มหนําสำราญก็จากความเมตตาของป้าบัว ที่ผ่านมาไม่เคยมีคำว่าเจ็บไข้ได้ป่วย หรือการ ได้ พักผ่อนอยู่กับบ้านเฉยๆ ทุกวันป้าบัวจะตระเวนไปเก็บเศษข้าวและอาหารที่ชาวบ้านละแวกใกล้เคียงมาให้ และนำมาตระเตรียม แจกจ่ายให้กับ เจ้าตูบ ข้างถนน และเมื่อพบเห็นตัวที่ถูกรถชนบาดเจ็บ หรือถูกทารุณด้วยการฟัน สาดนํ้ากรด หญิงชราจะไม่นิ่งเฉย ต้องรีบคว้าตัว จ้างรถตุ๊กๆ ไปโรงพยาบาลสัตว์ทันที

หลังจากนั้นก็จะนำมาทำการปฐมพยาบาลที่บ้านบนเนื้อที่ 20 ตารางวา จนสุนัขและแมวที่เจ็บป่วยส่วนใหญ่หายเป็น ปกติ หลายตัวเข้าในบ้านก็เต็มไปด้วยสุนัขถึง 40 กว่าตัว และยังนำอาหารไปเลี้ยงสุนัข ท้ายสนามบินดอนเมือง ซึ่งแต่ก่อนเคยเป็นแค้มที่พักคนงาน หลังจากที่การก่อสร้างสิ้นสุด คนงานก็จากไปและทิ้งสุนัขเหล่านั้นไว้โดยไม่มีใครดูแล ไม่ไกลจากบ้านแกเท่าไรนักอีก 10 กว่าตัว ภาระหน้าที่นี้ยังไม่จบสิ้น ทุกวันยังมีหมาข้างถนน ตามตรอกซอกซอยอีกหลายตัวรอป้าบัว

"ตอนแรกป้าเลี้ยงหมาขาย เคยปฏิญาณกับพระท่านไว้ว่าป้าจะไม่เลี้ยงหมาแล้ว ใจจะขาดเวลาเขาเอามันไป เลี้ยงดีเราก็ดีใจ บางคนเห็นเป็นตุ๊กตาพอเบื่อแล้วก็ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ มัน ป้าเห็นแล้วก็อดไม่ได้ ตั้งแต่ 3 ตัว จนป่านนี้เกือบร้อยแล้ว ไปเจอรถชนมั่ง ทิ้งอยู่กลางตลาดมั่ง โดนฟัน ขาขาด หูขาด ปากแหว่ง ป้าก็ไปเอามารักษา คอยกรอกนํ้า กรอกนมจนหาย ป้าก็ไปเลี้ยงซอยใกล้บ้านด้วย คนมันรู้ว่าป้าเลี้ยงก็มาปล่อยตามซอย เมื่อหมามันเยอะ ก็โดนด่า เขาว่า เขาไล่เขาแจ้งตำรวจ จับ ป้าก็พูดกับตำรวจเขาดีๆ ตำรวจโรงพักสายไหม เขายังขอหมาป้าไปเลี้ยง ส่วนที่บ้านมันหลายตัวคนแถวบ้านเขาก็หนวกหู รำคาญ เขาก็มาด่าว่าเรา เราก็เห็นใจเขานะ ทำไงได้ ป้าก็พยายามหาทางอยู่แต่ไม่มีหนทางไหน ทุกวันนี้ก็อาศัยข้าววัด พระมั่ง คนแถวนี้มั่งมาช่วยเหลือ"

เมื่อเป็นเช่นนี้ป้าบัว เคยพยายามหาที่อยู่ใหม่ให้กับสุนัข เพราะลำพังป้าไม่มีรายได้อะไร นอกจากตัดเป็นคนดูแลที่ดินให้กับเจ้าของที่ละแวกนั้นได้เป็นค่าตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ พออาศัยกินไปวัน ๆ และไม่มีเงินเก็บเพราะต้องหาเลี้ยงตนเองและลูกสาวกำลังเรียนอยู่ ที่ผ่านมามีคนนำสุนัขไปปล่อยให้เป็นภาระของป้าบัวเป็นจำนวนมาก

"ตอนนั้นพอเอาหมามาอยู่ที่นี่ มันก็เริ่มอดยาก เพราะป้าไม่มีเงินเลย วันไหนไม่มีจะกิน ป้าจะต้องไป กู้เขามา เมื่อก่อนป้าเลี้ยงที่กรุงเทพฯ แถวดินแดง ตอนนั้นเลี้ยงหมาขายส่งลูกเรียน ไม่เคยไปขอใครเลย ไปเก็บข้าวตามวัดบ้าง พอมันเจ็บป่วยทีนึง ป้าก็จะเช่ารถเขาขนเอา ลำบากมากพอสมควร"

ไม่เพียงแต่เท่านั้นเพื่อสุนัขผู้น่าสงสาร ป้าบัวก็ได้ คนใจบุญอย่างคุณวุฒิ คุณต้นและเพื่อนบ้านละแวกนั่น ที่รักสัตว์คอยช่วยเหลืออยู่เสมอมา

ชีวิตนี้เพื่อหมา

ทุกวันนี้ป้าบัวแกรับผิดชอบดูแลสุนัขทั้งหมดกว่า 90 ตัว จากร้อยกว่าตัว เนื่องจากต้องเจอกับโรคระบาดไข้หัดหมา จึงทำให้เสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก ปัจจุบันเหลือสุนัขประมาณ 100 ชีวิต และได้อาศัยในที่ดินแห่งนี้มากว่ายี่สิบปีแล้ว

ด้วยความชราที่ย่างกรายเข้ามาทุกขณะ อาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าก็ต้องเลิกทำเพราะตามัว สุขภาพก็ไม่คล่องแคล่ว ข้อเข่าก็เริ่มเสื่อม เดินก็แทบไม่ไหวในบางวัน แต่สุนัขเหล่านี้มันจะรู้หรือไม่ว่า วันไหนที่พวกมันไม่มีอาหารจะกิน ป้าบัวจะต้องเป็นทุกข์ขนาดไหนกับการเดินไปเที่ยวกู้หนี้ยืมสินเพื่อนฝูง มาเป็นทุนในการประกอบอาหารให้พวกมัน

"ทุกวันนี้ป้าติดหนี้อยู่นะ ก็ติดหนี้เพื่อหมานี่แหละ เมื่อก่อนไม่มีหนี้เพราะเราไปเก็บข้าวเอามาให้เขากินได้ แต่พอมาอยู่ที่นี่เราไม่มีรายได้อะไร บางทีคนแถวนี้ ร้านอาหารโต้รุ่งหน้าบ้านเค้าเกลียดหมาป้า เอาไปแอบตีจนมันตายก็หลายตัว เราก็ได้แต่ร้องไห้ ทำไงได้ล่ะลูก...."

ด้วยความที่ยังเป็นห่วงสุนัขที่ยังเหลืออยู่ในแค้มพักคนงานร้าง ซึ่งมีคนเอามาทิ้งนับสิบตัว และสุนัขป่วยที่บ้านชื่อเจ้าไมค์ เพราะโดนสารเคมีจากโรงผลิตแบตเตอรี่ ทำให้หน้าตาเจ้าไมค์บูดเบี้ยวมีน้ำหนองไหลตลอดเวลา ที่ดูแลรักษาอยู่

" บางวันจึงต้องเดินทางไปหาหมอแบบไปเช้าเย็นกลับ นอนค้างโรงพยาบาลไม่ไหวป้าไม่มีปัญญา" คือน้ำเสียงสั่นเครือของป้าที่พูดออกมาจากความรู้สึกน้อยใจในโชคชะตา

" แม้การได้อยู่กับสุนัขมีความสุข แต่ก็มีปัญหากับชาวบ้านหลายครั้ง บ้างก็ว่าหมาเห่าหนวกหู บางครั้งก็เคยพูดว่าหมากะทบเราก็มี "

"พอรู้ว่าป้าเลี้ยง ชาวบ้านเขาก็เอาหมามาปล่อย แต่ก่อนมันไม่เยอะอย่างนี้หรอก อย่างเมื่อไม่กี่วันมานี้ คนที่ไหนก็ไม่รู้ เอาลูกหมามาทิ้งไว้ให้อีก 4 ตัว หมาขาเจ็บ หมาป่วย มีเยอะ บางตัวก็เจ้าของตายไป บ้านร้าง หมาอยู่ในบ้านก็ไม่มีใครดูแลมันก็เดินมาหาป้า นึก ๆ ไปแล้วก็เวทนามัน"

" สำหรับค่าอาหารนั้น ถ้าเป็นหมาปกติ ไม่เจ็บไม่ป่วย จะให้กินอาหารสำเร็จรูปบ้าง ปกติป้าจะให้ข้าว คลุกเศษอาหาร ไม่ก็โครงไก่ต้ม อาหารเม็ด ถุงขนาด 10 กิโล ก็เคยมีคนเอามาให้ ตอนหลังเขาเงียบ ๆ ไปเราก็ไม่กล้ารบกวน หุงข้าวให้หมาป่วย หมาเด็กอีก 1 หม้อใหญ่เบอร์ 40 ค่าอาหารเหล่านี้มีคนใจบุญช่วยมาบ้างเพราะความสงสาร แต่ก็ไม่ เพียงพอกับจำนวนที่พวกมันต้องกิน ที่ตกวันหนึ่งกว่าห้าหรือหกร้อยบาท พวกมันเคยอดมาสองสามครั้งแล้ว ป้าวิ่งหากู้หนี้ ยืมสินไม่ทัน บางทีก็เกรงใจเขา ถ้าเรามีเมื่อไหร่ก็จะรีบเอาไปคืนเขาทันที "

จากคุณ : maotung - [ 9 มิ.ย. 50 15:37:24 ]