**-สมุดบันทึกของเม่าตังย้ายมาห้องจตุจักรแล้วจ้า-**
ลุงแดงหมาเพื่อนบ้าน
คุณแม่ขาเดี๋ยวพี่กาวกับน้องแป้งจะเอาน้ำและอาหารไปให้แดง คุณพ่อจะไปเป็นเพื่อนค่ะ เสียงพี่แป้งดังออกมาจากในครัว ผม(ข้าวตัง)เดิ นเล่นอยู่ในสนามหน้าบ้าน ข้าวเม่ากำลังแทะกระดูกเทียมอย่างเอร็ดอร่อย
เอ!ชักสงสัยแล้วสิว่าแดงเป็นใคร ทำไมต้องเอาอาหารไปให้แดงด้วย จะไปสืบซักหน่อยว่าเรื่องเป็นอย่างไรกันนะครับ ผมเดินไปที่หน้าประตูครัว พอดีได้ยินคุณแม่พูดว่า ได้สิแป้ง สงสารแดงนะ มันไม่มีบ้านอยู่ โชคดีที่เจ้าของคอนโดให้อยู่ใต้ถุนตึกได้ และมียามให้อาหารแต่คงได้กินไม่ทุกมื้อ เพราะยามคนนี้ไม่ได้อยู่คอนโดตลอดเวลา พี่แป้งบอกคุณแม่ พี่เล็กบอกว่าแดงเป็นหมาที่เคยมีเจ้าของอยู่แถวนี้ เมื่อสิบปีที่แล้วพอเจ้าของย้ายบ้าน ไม่เอาแดงไปด้วย มันก็เลยไม่มีบ้าน พี่เล็ก พี่ปาน พี่ศรีก็เคยให้อาหารแดง แดงเป็นหมาที่ดีนะคะคุณแม่ มันไม่เคยกัดใครหรือหมาตัวไหน พอเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาในซอย แดงจะเห่าใหญ่เลย ไม่ยอมหยุด จนคนนั้นกลับออกไป ผมก็เลยรู้ประวัติความเป็นมาของลุงแดงผู้น่าสงสาร
พอคุณพ่อ พี่กาว พี่แป้งเดินกลับมาจากการให้อาหารแดง ผมได้ยินพี่แป้งเรียกแดง แดง แดง มานี่เร็ว มารู้จักข้าวตัง ข้าวเม่า ผมเห็นลุงแดงเป็นครั้งแรก เป็นหมาพันธ์ไทยสีน้ำตาลอมแดง หน้าตาใจดี ตัวสูงสมส่วน แต่ผอมเห็นซี่โครง ลุงแดงมาที่หน้าบ้าน ไม่เห่าผมกับน้อง มาดมๆแล้วก็เดินกลับ
ต่อมาผมก็เจอลุงแดงอีกครับ คราวนี้นะครับลุงแดงทำหน้าที่หมาคุ้มกัน คือเพื่อนบ้านจูงลูกหมามาเดินเล่นแถวหน้าบ้านผม มีลุงแดงคอยเดินตามเหมือนเป็นผู้อารักขา เพื่อนบ้านคนนี้รู้จักลุงแดงดีเลยไม่กลัวลุงแดงจะมากัดลูกหมาเขา
ทันใดนั้นมีหมาสองตัววิ่งมา ชื่อของสองตัวนี้คล้ายๆชื่อของผมคือ ตังและตาล เจ้าของคือคุณน้าที่อยู่ข้างๆบ้านผมเอง ตาลกับตังไม่เคยกัดใคร แถมขี้เล่นอีก แต่ด้วยความที่มันตัวโตกว่าลูกหมา ลุงแดงยืนกันไม่ให้ตาลและตังเข้าใกล้ลูกหมาสงสัยลุงแดงกลัวว่าตาลและตังจะเล่นแรงๆกับลูกหมา ลุงแดงดันหมาสองตัวให้กลับบ้านไป เจ้าสองตัวนี้ก็หันหลังเดินกลับบ้านแต่โดยดี ลุงแดงก็เดินตามลูกหมาน้อยต่อไป จนเพื่อนบ้านพากลับบ้าน ลุงแดงเดินไปส่งถึงประตูรั้ว หลังจากนั้นเดินกลับคอนโด
หลังจากนั้นลุงแดงจะมาแถวหน้าบ้านผมอีก(บ้านผมอยู่สุดซอย) เหมือนกับว่ามาตรวจตราในซอยว่าเรียบร้อยหรือเปล่า คุณแม่กับพี่แป้งบางทีเอาอาหารและน้ำวางไว้หน้าบ้าน ลุงแดงก็กินนิดหน่อย ผมได้ยินเสียงคุณแม่(พี่แป้ง)คุยกํบคุณพ่อ น่าสงสารแดงจัง มันผอม ให้อาหารก็ไม่ค่อยกิน อยากอาบน้ำให้มันบ้าง คุณพ่อตอบ มันคงไม่ยอมให้เราจับไปอาบน้ำ เพราะมันชินกับการอยู่ตัวเดียว ไม่มีใครมายุ่ง ยกเว้นแค่ให้อาหารมันเท่านั้น ความจริงนะอยากพาแดงไปหาสัตวแพทย์ที่เกษตรฯ จะได้ฉีดยากันพยาธิหนอนหัวใจและพิษสุนัขบ้า แต่ไม่รู่ว่าจะพามันไปยังไงดี จะให้หมอมาฉีดยาก็ลำบากเพราะบางวันเจ้าแดงไม่อยู่ที่คอนโด หาตัวไม่เจอ
ผมได้ยินคุณแม่ถอนหายใจดังเฮือกแล้วพูดว่า เจ้าของแดงน่าจะเอาแดงไปด้วย ไม่น่าทิ้งมันเลย แดงคงคิดถึงเจ้าของและคิดว่าวันหนึ่งเจ้าของจะกลับมา มันเลยคอยอยู่แถวนี้มาไม่น้อยกว่าสิบปีแล้ว ถ้าคนไม่รักหมาจริง เลี้ยงเพื่อคิดถึงแต่ประโยชน์ของตัวเอง เลี้ยงหมาไวักันขโมย แต่ไม่คิดถึงจิตใจหมา ก็ไม่น่าเลี้ยงหมาเลย
ผมเห็นด้วยครับ ผม น้องข้าวเม่า และเพื่อนหมาๆร่วมโลกกับผมมีนิสัยรักและภักดีต่อเจ้าของ ไม่ว่าเจ้าของจะรวยหรือจน เป็นคนดีหรือไม่ก็ตาม พวกเราก็รักเขาหมดหัวใจเลยครับ
ไม่คุ้มค่าเลยนะครับที่ลุงแดงรักเจ้าของ แต่เจ้าของไม่สนใจเค้าเลย ไม่แคร์ความรู้สึกของลุงแดง ใจร้ายจังนะครับ ผมและน้องโชคดีที่ไม่ได้ไปบาห์เรน เพราะที่บ้านนี้มีแต่คนใจดี ดูแลและเอาใจใส่ผมและน้องเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าคุณแม่พี่กาวพี่แป้งไม่ชอบให้ผมและน้องเลียมือ เลียเท้า แต่ไม่เคยละเลยการกินการอยู่ของพวกเรา
ส่วนคุณพ่อ พี่กาว พี่แป้ง(ผู้ที่ไม่รังเกียจการเลียของผมและน้อง)ชอบเล่นกับพวกเรา ให้อาหารอร่อยๆ(เป็นกับข้าวที่คุณพ่อ พี่กาว พี่แป้งทานกัน)และขนมทานบ่อยๆ ส่วนพี่ปาน พี่ศรีเป็นคนให้อาหารหลัก อาบน้ำ ป้อนขนมให้เราทานกันทุกวัน พีวินัยก็เป็นผู้ขับรถพาเราไปหาหมอ เห็นไหมครับว่าเราสองตัวโชคดีแค่ไหน
ในวันนี้ลุงแดงได้จากโลกนี้ไปแล้ว ผมไม่ทราบว่าลุงแดงอายุเท่าไหรกันแน่ แต่รู้แน่ๆเลยว่าอายุอย่างน้อย 15 ปี ผมคิดว่าลุงแดงมีทั้งโชคดีและโชคร้ายที่เกิดมาในโลกนี้ โชคดีที่ลุงแดงเจอคนใจดีให้น้ำ ให้อาหาร ให้ที่อยู่ แต่โชคไม่ดีที่มีเจ้าของแบบไม่มีหัวใจ ลุงแดงไปสบายแล้ว ขอบคุณมากนะครับลุงแดงที่คอยดูแลคนและหมาในซอยนี้ให้อยู่กันอย่างปลอดภัย ผมและน้องข้าวเม่าจะไม่มีวันลืมลุงแดงเพื่อนบ้านที่แสนดีของเราเลยครับ
จากคุณ :
maotung 
- [
4 ต.ค. 50 17:37:37
]
สมุดบันทึกของเม่าตัง ตอนลุงแดงหมาเพื่อนบ้าน
ลุงแดงแกหมดกรรมแล้ว ไปสบายนะลุง 
