ช่วงนี้ไม่รู้ไรค่ะ แบบว่ามีแต่เรื่องแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ
ตั้งแต่วันเสาร์แล้ว ตอนเช้าไปฟอร์จูนกับต่อ พอจะกลับแม่เจ้า !!! ทำบัตรจอดรถหาย ก็เลยต้องไปจอดตรงที่จอดสำหรับบัตรจอดรถหาย (แสดงว่าเราไม่ใช่คนแรก ถึงได้ทำที่เฉพาะไว้ให้) ให้ยืนล้วง ควัก กันตามชอบใจ (ล้วงกระเป๋าควักหาบัตรนะ ไม่ได้ทำแบบอื่นจริง ๆ) หาเท่าไรก็ไม่เจอ
ความซวยมาเยือนแล้วสิ ด้วยความสิ้นหวังเลยหันไปบอกต่อ เอ่อ...เรามาผลัดกันล้วงเหอะ ต่อล้วงของจอย จอยล้วงของต่อ เมื่อตกลงกันได้จอยก็ย้ายที่กับต่อ ไปล้วงหาตรงส่วนคนขับ และแล้วปาฎิหารย์ก็เกิดขึ้น ล้วงเข้าไปใต้เบาะก็เจอจนได้
โชคดีที่ไม่ต้องเสียเงิน แต่ว่า...ความซวยยังไม่จบเท่านั้น พอออกจากห้างได้ก็แยกย้ายกันไป จอยไปทำผมที่ห้างเซ็นทรัล สวยสะพรั่งพร้อมจะไปประชันกับป้าเองและอี้ในตอนเย็นแล้วก็นั่งรถกลับมาที่บ้าน พอล้วงกระเป๋าสะพาย
แม่เจ้า !?! กุญแจบ้านหายไปไหนว่ะ
ล้วงหาอยู่ตั้งนาน เหงื่อโง่ก็ไหลย้อย สงสัยจะลืมไว้ในบ้าน โอ้ววววววววววพระเจ้า แล้วจะเข้าบ้านอย่างไร นอนที่ไหนกันละเนี่ย โชคดีที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำตัวแบบนี้ ก็เลยมีเบอร์ช่างกุญแจติดตัวเอาไว้ ว่าแล้วก็โทรไปตามมันสะเดาะกลอนให้ เขาบอกให้รอ 30 นาที
ระหว่างนั้นเอง แท็กซี่คันเดิมก็วิ่งมาจอดพร้อมกับยามแล้วถามว่า คุณ ๆๆ ทำกระเป๋าตังค์ตกหรือเปล่า ถึงได้รู้ตัวว่านอกจากกุญแจจะอยู่ในบ้านแล้ว กระเป๋าตังค์ก็ตกอีกต่างหาก จากนั้นก็รับกระเป๋าเปิดดู แล้วก็พบว่าเงินในกระเป๋าเหลือสองร้อย (โปรดอย่าถามว่าก่อนหน้านั้นมีกี่บาท รู้ไว้แต่ว่าหายไปไม่น้อย) ก็เลยยื่นให้แท็กซี่เป็นสินน้ำใจไปหนึ่งร้อยบาท
แม่เจ้า !?! ทำไมชีวิตจอยถึงได้ซวยแบบนี้ก็ไม่รู้
หลังจากนั้นช่างกุญแจก็มาไขบ้านได้ เงินปลิวหายไปอีก 650 บาท ช้ำใจจริง ๆ
หลังจากนั้นวันสองวัน จู่ ๆ โม๊ะจัง (ชื่อเล่นของเอลโม่) ก็อ้วกแตกเต็มบ้านให้แม่มันเช็ดเสียอย่างนั้น ก็งง ๆ ไปกินไรมาว่ะ พอจะเอาไปหาหมอก็ร่าเริงขึ้นมาอย่างนั้นแหละ ตอนเกิดเรื่องใหม่ ๆ เลยไม่ได้เอาไป พอเช้ามาโม๊ะจังก็ซึมกะทือแบบว่าเหมือนป่วยหนักเลย จากนั้นก็ทำท่าเหมือนหมาจะลาตาย อาลัยเจ้าของ จึงต้องไปตามต่อมารับเพื่อพาโม๊ะไปหาหมอ
ระหว่างที่นั่งรถอยู่ก็เลยลูบคลำคอเล่นเพื่อปลอบใจมัน แล้วก็ไปสะดุดกับตุ่มไรไม่รู้ เลยนั่งคลำจนแน่ใจว่าตายละหว่าหมาโม๊ะไปกินมาไม่รู้แล้วติดคอ พอถึงคลีนิคหมอก็เลยรีบบอกว่า ไม่รู้ในคอหมามีอะไรอ่ะ หมอช่วยคลำดูหน่อยสิคะ
หมาก็จัดแจงลูบ ๆ แล้วหันมาบอกว่า เอ้อ นั่นกล่องเสียงหมาค่ะ
เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว กล่องเสียหมามันกลม ๆ ไม่ใช่เหรอ อันที่มันเป็นแท่ง ๆ แหลม ๆ
นั่งเถียงกับหมอเลยว่าตกลงไอ้ตรงนั้นมันคืออะไรกันแน่ หมอผู้ช่วยที่เป็นผู้ชายเลยทนไม่ไหว มานั่งลูบคลำโม๊ะอีกคน แล้วก็หันมายืนยันว่า สงสัยจะไม่ใช่ลูกกระเดือกหมาแล้วพี่ หมอผู้หญิง ก็เลยไปตามหมอใหญ่มาลูบคลำโม๊ะของเราอีกคน (ยืนยันอีกครั้งโม๊ะเป็นชื่อหมานะจ๊ะ) แล้วก็บอกว่า สงสัยต้องรีบเอาออกแล้วล่ะ
เราก็เลยถามว่า แล้วจะเอาออกไงคะเนี่ย มันอยู่ในคอลึกเหมือนกันนะเนี่ย หมอก็บอกว่าจะพยายามล้วงดูก่อน ถ้าไม่ได้คงต้องผ่า จากนั้นก็ให้ยาซึมโม๊ะ จอยทำใจไม่ได้เลยไปรอข้างนอก เจอหน้าหมออีกทีตอนที่หมอเอาแผลมาให้ดู บอกว่าล้วงเข้าไปแล้วโดนตำเลือดออกอ่ะ
จากนั้นไม่นานก็ออกจากห้องมาบอกอีกว่า โม๊ะร่วมมือดีมาก เอาออกมาได้แล้วเป็นเข็มเย็กผ้า
แม่เจ้า !?! กินเข้าไปทำไมเข็มอ่ะ โม๊ะเอ้ย ข้าวมีตั้งเยอะไม่กินว่ะเนี่ย ดีนะไม่กินอั้ม กินเมย์เข้าไปด้วย ไม่งั้นตีกันตายเลย
หมอบอกว่าเนี่ยหมาเชื่องมากเลย เหมือนรู้ว่ามาช่วย ยาซึมยังไม่ทันออกฤทธิ์ก็เอาออกมาได้แล้ว จากนั้นเราก็เห็นหมาซเนาเซอร์ตัวหนึ่งวิ่งปรู๊ดออกมาจากห้องตรวจ และพอสักนาทีหนึ่งก็เดินเป๋ๆๆ ไม่เป็นท่า ก็เลยอุ้มแล้วไปจ่ายเงิน เฮ้อ...ชีวิตจอยทำไมถึงได้ซวยแบบนี้ก็ไม่รู้ ดีนะเนี่ยที่โม๊ะไม่เป็นไรมากค่ะ
ป.ล.ตอนนี้มันเป็นปกติแล้ว ไม่มีเค้าหมาลาตายเมื่อเช้าเลยละค่ะ
จากคุณ :
ตอกะจอ 
- [
6 พ.ย. 50 20:05:42
]
ล้วง ลูบ คลำ
ขำทั้งจอยทั้งป้าเอง (เล่าได้น่าสงสารมากกกเลยอ่ะจอย