วันที่27มค 2551 เวลาประมาณ 15 นาฬิกา
เราได้กระต่ายมา 1ตัว พันธ์วู๊ดดี้ ทอย คิดว่าจะเลี้ยงเค้าให้ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างเราจะทำได้ เค้าเป็นกระต่ายที่ขี้เล่น
ร่าเริง แข็งแรง กินเก่งมากๆ ชอบอึเรื่ยราดเป็นที่1 เราก้อเลยตั้งชื่อมันว่าเจ้าลูกหมู เพราะกะว่าโตขึ้น ต้องเป็นหมูแทนกระต่ายแน่ๆ ลูกหมูเป็นกระต่ายที่กินน้ำเก่ง ซึ่งทำให้เราสบายใจสุดๆ เพราะเท่าที่อ่านมาจากในเว็บหลายๆที่ กระต่างมักไม่ค่อยจะกินน้ำกัน ลูกหมุของแม่เก่งจังเลย(",) ตอนเย็นวันนั้น ลูกหมูกับเราก้อเดินทางจากกทม. เพื่อไปพิษณุโลก เพราะเราเรียนอยู่ที่นั่น นั่งรถกัน 2คนแม่ลูก เราก้อดูแลเค้าอย่างดี เพราะว่าเค้ายังเล็กแถมยังต้องเดินทางอีก แล้วก้อถึงอย่างสวัสดิภาพ ดูลูกหมูยังงงๆอยู่ว่า..นี่มันที่ไหน แต่พอเทน้ำให้กินเท่านั้นแหละ..หมดความสงสัย ติดเท้าไฟ แหกโค้ง เบรกทีนึงแล้วค่อยๆมากินน้ำ ลูกหมูอยู่ในกรงอย่างเดียวประมาณ 2วัน เพื่อติวเข้มเรื่องการฉี่ ซึ่งก้อได้ผล ลูกหมูฉี่ในห้องน้ำได้แล้ว หลังจากนั้นลูกหมูก้อเริ่มติดเรา พอเรียกลูกหมู ครั้งแรกจะนิ่ง เรียกครั้งที่2 หูเริ่มกระดิก แต่ยังไม่มา ต้องครั้งที่ 3พร้อมกับเอามือเคาะที่พื้นไปด้วย เค้าก้อจะวิ่งควบ ทั้งๆที่ลื่น เท้าก็จะแบะๆ มาหาอย่างรวดเร็ว ช่วงนี้เราให้เวลากับเค้าที่สุด เรากับลูกหมูอยู่ด้วยกันตลอด เราซื้อบ้าวมากินพร้อมลูกหมูแทนที่จะออกไปกินกับเพื่อนข้างนอก(ซึ่งเพื่อนเราเข้าใจ) เรากับลูกหมูรักกันมาก จนมาคืนวันที่ 1ก.พ.ฝนตกหนักมาก เราไปเอากรงที่อยู่ที่ระเบียง เข้ามาไว้ในห้องซึ่งปกติจะเป็นบ้านซึ่งเป็นที่ฉี่ แล้วก็หม่ำข้าวของลูกหมู ส่วนคุณเค้าจะนอนในห้องกับเรา แล้วก็หลับกันอย่างมีความสุข
ตื่นมาก็วิ่งเล่นกันปกติ สักพัก...เกิดรัยขึ้นเนี่ย กลิ้งไป กลิ้งมา เราเลยพยายามทำให้ตัวเค้าอุ่นที่สุด ในใจคิดว่า เค้าจะต้องช๊อคแน่ๆ แต่จากอะไรอ่ะ เมื่อกี้ยังดีๆ เราจะทำไงดี ต้องรีบพาไปหาหมอให้เร็วที่สุด แต่ยังไงดีหละ อยู่นี้ก็มีแต่มอไซค์พี่ที่มีรถ ก็ไปทำงาน เราโทรหาเพื่อนที่อยู่ในเมือง เค้าทำงานอยู่แต่บอกว่าจะมาให้เร็วที่สุด เราเลยได้รอ เรียกลูกหมูไปเรื่อยๆ ทำทุกอย่างที่ทำได้
ลูกแม่สู้นะลูก เรารู้สึกได้เลย พอเราเรียกชื่อ เค้าจะมองมาทางเราแล้วกระพิบตา เค้าพยายามสู้มากๆเลยเราโทรหาพี่เราที่เป็นสัตวแพทย์อยู่กท.โน่น เค้าบอกให้ค่อยๆป้อนน้ำเค้า แล้วเรียกอย่าให้เค้าหลับเด็ดขาด ทำให้เค้าอุ่นๆไว้ แต่พี่เค้าให้ทำใจ เพราะมัน50-50เลยนะ
เอาว่ะ..กว่าจะไปถึงหมอคงอีกนาน เพราะต้องเข้าไปในเมืองด้วย เราพยายามทำตามที่พี่เค้าบอก ลูกหมูเหมือนจะดีขึ้นกระพริบตาเป็นระยะๆ แล้วก้อชักขึ้นมาอีก พี่หมอบอกว่าเค้ากำลังต่อสู้ เราต้องเรียกเค้าไปเรื่อยๆ อย่าให้เค้าหลับ เอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวเค้า นวดตรงหัวใจเค้าเบาๆ
แล้วโทรหาเพื่อนให้ซื้อแบรนด์มาค่อยๆป้อนเค้า เราทำตามทุกอย่าง เวลาผ่านไปชม.กว่าๆ เราใจไม่ดีเลย น้ำตามันเอาแต่จะไหล
วันที่2กพ.2551 เวลา 10.10
แล้วเวลานั้นมันก็มาถึงจนได้ ลูกหมูชักอีกครั้ง ครั้งนี้แรงมาก ตัวเกร็งไปหมด เราเห้นแล้วน้ำตาไหลไม่หยุดแล้ว เราได้แต่ภาวนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แล้วเราก้อเรียก
ลูกหมู...หมูลูกแม่..ลูกหมูสู้เค้านะลูก ใจเย็นๆนะลูก แต่เราอ่ะมือสั่นไปหมดแล้ว ลูกหมูดีขึ้นอีกรอบ ลูกคงเหนื่อยมากๆเลยใช่มั๊ย หนูสู้จนสุดท้าย
ครั้งนี้ชักแล้วลิ้นออกมาจุกปาก แม่เห็นแล้วจะช๊อกตาม แม่เอามือแหย่ยพยายามไม่ให้หนูกัดลิ้นตัวเอง แต่ไม่ทันแล้ว ลูกไม่หายใจแล้ว เราค่อยๆปั๊มหัวใจ
แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น ลูกตัวแข็งไปหมดแล้ว จะว่าเว่อก็ได้นะ มันเหมือนโลกหยุดหมุน ทำไรไม่ถูก ได้แต่เอาเค้ามากอด ร้องไห้อย่างเดียว โทสับดังก็ไม่อยากรับ
นี่ขนาดเค้าไม่ใช่ลูกที่เราคลอดออกมา แต่เรารักเค้าเหมือนลูกจริงๆ ความรู้สึกที่ได้ยินกันบ่อยๆว่า หัวใจแม่แตกสลายอ่ะ!! เป็นยังไง
วันนี้เราได้รู้ซึ้งแล้ว แม้จะอีกในแง่มุมหนึ่งก็ตาม
สุดท้ายนี้เราขอให้ลูกหมูไปสู่สุคติ หลับให้สบายนะลูกรักของแม่ แม่จะไม่ลืมหนูเลย...แม่สัญญา T_T
จากคุณ :
noonnat_wow 
- [
2 ก.พ. 51 14:32:44
]
หลับให้สบายนะลูก...
