ความคิดเห็นที่ 1 Live and Learn อัลบั้ม: Millions Ways to Love Part 1 สร้างสรรค์เพลง บอย โกสิยพงษ์ ขับร้อง กมลา สุโกศล ชอบเพลงนี้เป็นที่สุด ทั้งคำร้อง ทำนอง จังหวะและลีลาการร้องลงตัวไปหมด เนื้อเพลงที่กลั่นกรองประสบการณ์ การเปลี่ยนแปลงในช่วงชีวิต การต่อสู้ ความมุ่งมั่น เป็นเนื้อเพลงที่มีความหมาย คนร้องก็พิสูจน์ให้เห็นว่ามืออาชีพนั้นเค้าร้องเพลงกันอย่างไร เต็มที่แบบที่เค้าเรียกกันว่า “ร้องให้สุดคำ รำให้สุดแขน” ไม่น่าเชื่อว่าอายุในวัยขนาดนี้ เสียงร้องยังมีพลัง และขับให้เพลงนี้มีความหมายมากขึ้น หลายครั้งที่เราพบว่าบทเพลงดีๆ ก็สอดคล้องกับชีวิตเราอย่างประหลาดเหมือนกัน “......อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด......” หมายเหตุ ทุ่งแห่งความฝันเป็นความเรียงรำพันจากการเปลี่ยนแปลงชีวิตของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ตัดสินใจก้าวเดินตามฝันของตัวเอง จากชีวิตเมืองกรุงที่ทำงานอยู่ตึกสูงเสียดฟ้าตำแหน่งสูงลิบในบริษัท Multinational ไปคลุกคลีกับชิวิตเปื้อนฝุ่นในท้องทุ่งของตัวเอง ที่เก็บเกี่ยวทุกสิ่งทุกอย่างในทุ่งแห่งความฝันให้เป็นองค์ความรู้จากท้องทุ่งแห่งความจริง ที่จะพัฒนาเธอและเขาจากเกษตรกรมือใหม่หัดขับเป็นเกษตรกรมืออาชีพ ไม่ใช่ reality ไม่ใช่ฉากหนึ่งในชีวิต แต่เป็นชีวิตหนึ่งที่อยู่ในฉากที่กว้างใหญ่ ถ่ายทอดในลักษณะ “ปูมชีวิต”นับตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเดินบนท้องทุ่งจนถึงปัจจุบัน จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สัมปทานลม รถสองแถวเร่วิ่งปุเลงๆ ผ่านหน้าที่ เสร็จแล้วค่อยๆ เลี้ยววกเข้ามาจอดหน้าแคมป์พักคนงาน คนงานเฮละโลเข้าไปรุมสั่งโอเลี้ยง หวานเย็น เครื่องดื่มบำรุงกำลัง แล้วพลอยถือโอกาสพักเหนื่อยกันไปในตัว เร็วจริงแฮะ แค่เปิดแคมป์คนงาน ถมดิน ขุดดิน วางระบบได้แค่สองวัน รถสองแถวเร่วิ่งให้บริการกันขวักไขว่ ไม่ใช่แค่เฉพาะรถขายโอเลี้ยง แต่ยังมีรถขายหมู ขายเนื้อ ขายลูกชิ้น ผลไม้สด – ดอง ต้มเครื่องในวัว แม้กระทั่งรถขายหวยบนดิน ใต้ดิน หรือรถบริการรับ - ส่งไปรษณีย์ยังเข้ามาบริการถึงที่ ฟาร์มเราก็อยู่ซะกลางป่า ทางลูกรังขรุขระเลาะไปตามพุ่มไม้ไม่ได้เอื้อให้คนค้าขายรู้หรอกว่าข้างในยังมีแค้มป์ตั้งอยู่ แล้วเค้ารู้ได้อย่างไร ? ทางดินที่ถมไว้ลวกๆ พออำนวยความสะดวกให้รถสองแถวเลี้ยวเข้ามาให้บริการได้อย่างสะดวก ขายเสร็จบรรดารถเร่ก็ย้อนกลับไปทางเดิม ไม่ยักกะไปต่อข้างหน้าทั้งๆ ที่เข้าไปอีกไม่ไกลก็เป็นหย่อมบ้านไกลปืนเที่ยงเหมือนกัน ชาวบ้านหย่อมนั้นคงอยากจับจ่ายสินค้าคลายร้อน คลายเหงากันบ้าง เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณสองอาทิตย์ ด้วยความสงสัยใคร่รู้จึงทำทีไปซื้อของที่รถเร่กับคนงานดูบ้าง คุยเรื่องโน้นนี้ตามประสา แล้วก็วกเข้าตรงประเด็นว่า อุตส่าห์วิ่งรถมาตั้งไกลแล้วขายแค่ที่แคมป์ ทำไมไม่เลี้ยวขวาเข้าไปหย่อมบ้านโน้นดูบ้าง เผื่อจะขายของได้  คนหย่อมบ้านโน้นจะได้ซื้อหากันบ้าง จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทุกคนตอบเหมือนกันหมด เขตสัมปทานขายของเร่สิ้นสุดแค่ต้นตะโกหน้าฟาร์มเท่านั้น ถ้าเลยต้นตะโกจะเป็นของรถเร่เจ้าโน้น ขึ้นอยู่กับสัมปทานของผู้ใหญ่บ้านอีกคนหนึ่ง เกิดมาก็เพิ่งเคยรู้ว่ารถเร่ขายของเหล่านี้ก็ต้องมีสัมปทาน สัมปทานที่มองไม่เห็น ขึ้นอยู่กับความคุ้นเคย ไว้เนื้อเชื่อใจ แบ่งพื้นที่กันทำมาหากินและให้ความช่วยเหลือ ไม่แน่ใจตอนบ่ายลองถามไถ่รถเร่ขายหมู ได้คำตอบทำนองเดียวกันเป๊ะ แต่เจ้านี้มาแปลก made to order ซะด้วย สันนอก สันใน หมูแดดเดียว หัวหมูไหว้เจ้าเราจัดส่งให้ทุกบ้านแต่ต้องอยู่ในเขตสัมปทานที่ได้รับเท่านั้น อ้อ ถ้าอยากได้ที่ดินเพิ่มมีคนฝากขายที่ดิน ว่าแล้วก็ควักเอาสำเนาโฉนดที่ดินข้างเคียงออกมากางให้ดู พ่อค้าขายหมูอารมณ์ดีอธิบายต่อไปอีกว่า ป่าไผ่ด้านหลังเป็นของกลุ่มโน้น ป่าไผ่ด้านข้างเป็นของป้าท้ายบ้าน ส่วนมะขามเทศ สะแก สะเดาเผาถ่าน เก็บยอดเก็บดอก แบ่งสัมปทานสามส่วนเวียนเก็บกันคนละปี อือม์ สัมปทานที่มองไม่เห็น สัมปทานลม มิน่า วันก่อนป้าอะไรก็ไม่รู้ มาตัดต้นสะเดากลางไร่หน้าตาเฉย บอกว่าจะเอาไปเผาถ่าน ตกเย็นก็ยังมาตกปลาหมอที่สระหน้าฟาร์ม แกบอกว่าปลาหมอเยอะ ดำผุดดำว่าย ตัวกำลังน่ากิน ป้าจ๋า ไอ้ปลาหมอที่เห็น ผมเพิ่งเอาพ่อพันธุ์แม่พันธุ์มาปล่อยได้แค่สองวันเท่านั้น บทเรียนบทที่หนึ่งเริ่มต้นขึ้นแล้ว ฟาร์ม สวน ไร่หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราเฝ้าคอยจะทำเกษตร พื้นที่ส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างจะออกไปชานเมือง หลายที่เราอาจจะไม่รู้จักพื้นที่ดีพอด้วยซ้ำ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่เปิดที่ชาวบ้านเค้าเดินผ่านกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เมื่อมันยังไม่ได้ล้อมรั้วมันก็ยังคงเป็นพื้นที่เปิด มันเป็นสิทธิหน้าหมู่ที่เค้ายังคงสามารถเก็บกินเก็บใช้ ตราบใดที่เรายังไม่ล้อมรั้ว มันก็ยังคงสามารถแบ่งกันกินกันใช้ได้ ถ้าไม่ล้อมรั้วแล้วอย่าหวง และถ้าไม่ล้อมรั้วก็อย่าเพิ่งปล่อยปลาปล่อยไก่ ไม่อย่างนั้นมันก็ยังไม่ได้เป็นของเรา เพราะว่าเราเพิ่งเข้าไปอยู่อาศัย จึงต้องใช้ความสังเกตให้รอบคอบ เรียนรู้เยอะๆ ถามไถ่ไปมาเดี๋ยวก็รู้เรื่องเพิ่มขึ้นเอง ยิ้มเป็นการลงทุนที่ถูกที่สุด ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ เริ่มจากดินฟ้าอากาศผลผลิต จนเรื่องสัพเพเหระ แล้วค่อยวกเข้าเรื่องรอบๆ พื้นที่ เพียงแค่นี้มิตรภาพมันก็ค่อยๆ ก่อร่างสร้างตัวขึ้น เรื่องราวต่างๆ ยังกล่นเกลื่อนอยู่ในท้องทุ่ง องค์ความรู้สืบทอดกันรุ่นต่อรุ่นอยู่ในผู้คน รอให้เราเก็บเกี่ยวไว้ใช้ เพื่อให้เราเดินไปบนเส้นทางนี้อย่างมั่นใจต่อไป จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โรงเรียนสารพัดช่าง กับบทเรียน “คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก” โรงเรียนสารพัดช่างกลางท้องทุ่งเริ่มแล้ว แบบร่างฟาร์มต้นแบบกางอยู่บนลานดินใต้ต้นประดู่ใหญ่ อธิบายให้คนถมดินเข้าใจว่าเราต้องการอะไร ตัดถนนเลียบชายประดู่ยาว 110 เมตร เลี้ยวหักขวาไปอีก 155 เมตร คนถมดินบอกกลับมาว่า อ๋อ ยาวสี่เส้น กว้างสองวา มีบ่าถนน เส้นๆ วาๆ ศอกๆ นี่ไม่ค่อยคุ้น กำลังงงๆ อยู่ช่างที่จะมาก่อสร้างโรงเรือนเดินมาบอกว่าต้องตั้งแค้มป์คนงาน ช่วยสั่งเสายูคา 60 ต้น ไม้พื้นสี่ยก สังกะสีเก่าสักสิบหาบคงจะพอ ไอ้ไม้พื้นสี่ยกนี่มันกี่แผ่น สังกะสีหนึ่งหาบนี่กี่แผ่น แล้วสังกะสีมือสองนี่จะไปหาที่ไหน ตำราปริญญาโทที่เรียนมาเก็บไว้ในลิ้นชักชั่วคราว ไม่ยอมถามช่าง ไม่อย่างนั้นเค้าจะรู้ว่าเราไม่รู้ เก็บความสงสัยกลับไปถามป๊า แค่นั้นคำตอบก็พรั่งพรู เราทั้งสองคนต้องย้อนกลับไปใช้ตำราเรียนเล่มแรกสมัยป.1 – 4 โน่น ผ้าหนึ่งกุลีมี 20 ผืน ระยะทางเค้าวัดเป็นเส้น เราต้องทอนกลับมาเป็นเมตร ไม้ปูพื้นไม่ต้องซื้อเป็นยก เลือกซื้อไม้อัดอย่างหนาแทน เมื่อรื้อแคมป์คนงานแล้ว เรายังเก็บไม้อัดไว้ใช้ต่อได้ สังกะสีมือสองให้วิ่งไปซื้อที่ร้านรับเหมาก่อสร้าง เค้าจะมีสังกะสีเก่าขายไปเลือกเอา หนึ่งหาบก็แปดถึงสิบแผ่น แล้วแต่ขนาดของความยาวสังกะสี โอ้.........อุแม่เจ้า จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คนงานเริ่มตั้งแคมป์กันแล้ว ล้อที่แบกเทิ่งๆ มาสองล้อ ประกอบเสร็จเรียบร้อยกลายเป็นรถเข็นอุปกรณ์เพื่อผ่อนแรงแบก ไม้ยูคาสามท่อนแปลงเป็นหมอนรองเหล็กตัวซี แล้วค่อยๆ หมุนไปโกดังเก็บของ ของชิ้นไหนที่หนักก็ประยุกต์ใช้หลักคานดีดคานงัดเพื่อผ่อนแรง ภาพย้อนกลับนึกถึงวัยประถมที่เรียนคานดีดคานงัด แรงเสียดทาน กระจ่างแจ้งกันในวันนี้นี่เอง งานอิฐ หิน ปูน ไม้ งานขุด งานก่อ งานฝัง งานสร้างโรงเรือน สร้างห้องเก็บของ สร้างบ้านพักคนงาน แยกชุดกันทำอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย จากท้องทุ่งโล่งๆ สุดสายตา เริ่มมีเส้นเสาตั้งฉากกับพื้น รอบๆ พื้นที่เริ่มเป็นรูปร่างล้อมรั้วกันแนวเขต แยกสิทธิส่วนบุคคลออกจากสิทธิหน้าหมู่ที่คุ้นชินกันมาเนิ่นนาน ความรู้เก่าก็หยิบออกมาใช้ ความรู้ใหม่ก็ต่อยอดไม่สิ้นสุด กลายเป็นองค์ความรู้เฉพาะตัวที่เคี่ยวกรำประสบการณ์ให้เข้มเต็มคน จากที่ทำงานบนตึกสูงเสียดฟ้า สู่ที่ทำงานติดดินกลางท้องทุ่ง หนึ่งสมอง สองมือของคนสองคนยังคงมุ่งมั่นมองไปข้างหน้า ช่วยกันก่อร่างสร้างฝันจากแผ่นกระดาษให้เป็นความจริง ‘อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด’ เสียงเพลงยังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เราสองคนยังคงยิ้มให้กัน ยืนมองท้องทุ่งของเราที่กำลังเปลี่ยนจากทุ่งแห่งความฝัน ให้เป็นทุ่งแห่งความจริง จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ‘คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก’ ทุกอย่างต้องปรับเปลี่ยนและยืดหยุ่นได้ตามสถานการณ์ คิด คิด คิด คิด และคิดให้เยอะ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนก้าวเดิน บ่อยครั้งเราพบว่าแผนงานที่วางไว้สวยหรู ต้องสะดุดปัญหาหรือมีข้อจำกัด ก็ต้องปรับเปลี่ยนให้สอดคล้องกับความจริงด้วย เราเริ่มสร้างฟาร์มไก่ไข่ในเดือนสิงหาคม 2547 เป็นปีแรกที่เกิดไข้หวัดนกแพร่ระบาดพอดี ปศุสัตว์ออกมาตรการเข้ม กำหนดมาตรฐานโรงเรือนอย่างเข้มงวด วัสดุก็ขึ้นเอาๆ ค่าแรงก็แพงขึ้นเรื่อยๆ เราจึงคิดกันให้เยอะ ตั้งแต่ต้นจนจบ ประโยชน์สุด ประหยัดสุด คือคำที่เราท่องกันจนขึ้นใจ เราต้องคิดไปให้ไกลกว่าช่าง โรงเรือนต้องฝังเสาทั้งหมด 160 ต้น สองโรงรวมเป็น 320 ต้น บวกกับอาคารย่อยๆ อีก รวมแล้วต้องขุดดินฝังเสากว่า 400 ต้น ต้องขุดหลุม 60 x 60 x 80 ซม.เฉพาะขุดเสาก็ปาเข้าไปหลายวันแล้ว ขึ้นเสาไม่ได้  ก็ขึ้นโครงไม่ได้ อย่างนี้จะทำให้งานอย่างอื่นยิ่งช้าไปอีก อย่ากระนั้นเลย รวมงานขุดทั้งหมดเข้าไว้ด้วยกัน เรียกแม็คโครเล็กเข้ามาขุดเบิกร่อง สามชั่วโมงสามพันขุดหลุมเสร็จหมดสี่ร้อยต้น พร้อมด้วยหลุมวางระบบน้ำและ เสาที่ใช้ต้องแบกน้ำหนักพิเศษ ต้องเจาะรูสำหรับร้อยเชือกและรอกที่ความสูงจากฐาน ที่ระยะ 80 ซม. และถ้าจะติดตั้งระบบให้อาหารอัตโนมัติ ต้องเผื่อความสูงอีกครึ่งเมตร กว่าจะคิดแบบนี้ได้ หมายความเราต้องมองเห็นภาพโรงเรือนชัดเจนตั้งแต่ต้น หมายความว่าเราต้องเก็บข้อมูลและทำความเข้าใจระบบทั้งหมดตั้งแต่ต้น หมายความว่าเราต้องคุยกับช่าง คุยกับเจ้าของระบบ และคุยกับซัพพลายเออร์ตั้งแต่ต้น และเราต้องคำนวนกลับมาเป็นต้นทุนเงิน ต้นทุนแรง ต้นทุนเวลาให้เรียบร้อย ทั้งหมดต้องคิดให้จบก่อนเริ่มงาน ไม่อย่างนั้นจะเสียเวลาทำไปแก้ไปและงานไม่เดินหน้า เมื่อทุกอย่างคำนวนเสร็จเรียบร้อย เราก็สั่งหล่อเสาพิเศษ ให้ทะยอยส่งจะได้ทำงานไปพร้อมกัน จำนวนทีคำนวนไว้ชัดเจนแต่แรก ทำให้เราสามารถต่อรองราคาพิเศษได้ นี่เป็นเพียงแค่ตัวอย่างเดียว จากหลายร้อยความจริงที่ได้พบเจอระหว่างก่อสร้างโรงเรือน “ประโยชน์สุด ประหยัดสุด” เป็นถ้อยคำที่จำขึ้นใจ “คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก” เป็นคาถาประจำตัว และกลายเป็นพฤติกรรมการคิดเรื่องอื่นๆ ต่อไป จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ครูช่าง – ช่างมืออาชีพ ช่างเหมือนกัน แต่ว่าช่างไม่เหมือนกัน ความแตกต่างของช่างทั้งสองประเภทคือมุมมองและการบริหารงาน ครูช่างหรือช่างชั้นครูจะมองไปข้างหน้า พินิจพิเคราะห์ดูว่าจะประดิษฐ์คิดสร้างสรรค์งานตรงหน้าให้ออกมาดีที่สุดได้อย่างไร ปัญหาคือความท้าทาย คือโอกาสที่เปิดให้ทดลองสิ่งใหม่ๆ กลายเป็นองค์ความรู้ใหม่ๆ ที่ถ่ายทอดให้กับช่างรุ่นต่อไป ซึ่งทุกอย่างต้องใช้เวลา การทุ่มเทพิเคราะห์ทำให้ละเลยงานส่วนอื่น หรืองานส่วนอื่นไม่สามารถขับเคลื่อนไปข้างหน้าได้ เพราะต้องรอการ diagnosis จากครูช่าง บ่อยครั้งเราจะพบว่าครูช่างมักจะใช้ Heart > Head ช่างมืออาชีพ จะมองทุกอย่างข้างหน้าคือการจัดการ การจัดการที่ดีที่สุด จะทำให้งานออกมามีประสิทธิภาพสูงสุด คือใช้งานได้ดีจริง ใช้เวลาน้อยมีต้นทุนต่ำ และช่างมีกำไรพอประมาณ ปัญหาที่อยู่ข้างหน้า ช่างมืออาชีพจะพลิกแพลงจากประสบการณ์เพื่อให้งานลุล่วงไปดีที่สุด และเราจะพบว่าช่างมืออาชีพจะใช้ Head > Heart นี่เป็นความแตกต่างๆ คร่าวที่ผมประเมินไว้จากการคลุกฝุ่นกับช่างทั้งสองประเภท จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฟาร์มไก่ไข่ที่เราสองคนควบคุมงานอย่างใกล้ชิดช่วยให้เราหวนประหวัดถึงช่างทั้งสองคน เมื่อมองย้อนกลับไป ณ วันที่เราเริ่มต้น มีเรื่องราวไม่รู้จบแฝงอยู่ในนั้น รวมทั้งเรื่องราวของช่างทั้งสองประเภท ฟาร์มของเราเป็นต้นแบบในหลายๆ เรื่อง มีทั้งการประยุกต์ใช้ ทั้งการทดลองสร้างระบบใหม่ๆ ที่เกิดจากครูช่าง ช่างล. (นามสมมุติ) เป็นครูช่างที่เก่งในเรื่องระบบและการมองงานขาดตั้งแต่ต้น เวลาแกเสนองานเราแกจะอธิบายภาพละเอียด ให้เราเห็นความสำคัญและความสัมพันธ์ของสิ่งต่างๆ เรามองเห็นภาพอุโมงค์ลมขนาดยักษ์ เห็นระบบรางเลื่อนให้อาหาร และระบบรอกชักลากมูลไก่ซี่งแกประยุกต์ระบบเกียร์รถยนต์มาใช้ ภาพร่างในความคิดของช่าง ล. ช่วยให้เราแกะแบบสั่งงานซัพพลายเออร์ได้ชัดเจน ประสิทธิภาพดี และประหยัดต้นทุนที่เป็นเงินได้มากโข แต่ความผิดพลาดอยู่ที่ว่าการสร้างสรรค์มักจะควบคู่ไปกับการลองผิดถูก แกมักจะง่วนอยู่กับที่เพื่อจัดการงานตรงหน้า การเชื่อมขาลูกกรงหลายร้อยอัน แกอาจจะใช้วิธีการเชื่อมถึงสิบแบบ ส่วนงานตรงอื่น ลูกน้องก็ทำตามที่แกสั่งงานไว้ตอนเช้า บางทีเกิดปัญหาลูกน้องก็ต้องง่วนแก้ไขด้วยตัวเอง งานจึงช้ากว่าที่กำหนด เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า จนกระทั่งมีกำหนดเวลาแน่นอนว่า 4 ธค. 47 ไก่กระทงชุดแรกจะต้องลงเล้า แต่วันที่ 14 พย.งานโรงเรือนยังไม่เข้าที่ ระบบที่เป็นหัวใจยังไม่เสร็จ ตะวันอ้อมข้าวลับเหลื่ยมเงาไม้ไปแล้ว พระจันทร์ใกล้วันเพ็ญส่องกระจ่างอยู่กลางทุ่ง ค่ำนั้นเราทั้งสองคนเริ่มคุยกับช่าง ล.อย่างจริงจังถึงกำหนดที่ไก่จะลง และการส่งมอบงาน เราสรุปว่าแทนที่จะกระจายช่างทำงานทุกส่วน ควรจะหุบช่างทั้งหมดมาช่วยงานให้เสร็จที่ละโรง เพราะเราต้องเผื่อเวลาติดตั้งกรง ติดตั้งระบบ ทำความสะอาดโรงเรือน พ่นน้ำยาและทดลองระบบทั้งหมด ซี่งจะช่วยให้งานเสร็จเร็วตามกำหนด และส่วนอื่นจะได้ทะยอยทำต่อไปได้ ช่างล.รับปาก พยายามปรับทำทุกอย่าง แต่ว่าความเคยชินก็คือความเคยชิน เวลาหมดไปงานก็ยังไม่เป็นไปตามเป้าหมาย เราจึงคุยกับครูช่างบ่อยมากขึ้น ‘สุขก็เตรียมไว้ ว่าความทุกข์คงตามมาอีกไม่ไกล จะได้รับความจริงเมื่อต้องเจ็บปวดไหว’ จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:25:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยู่กับความจริง ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน วิกาลคล้อยดึก ดวงจันทร์กำลังจะลับโค้งฟ้า ทุกอย่างอยู่ในความเงียบและภวังค์ เวลาตีสี่กว่าๆ ปลายเดือนพฤศจิกายน 2547 โทรศัพท์มือถือก็ดังระงมตอนย่ำรุ่ง เพลียแดด เพลียลมแค่ไหนก็ต้องตื่นขึ้นมารับสาย คนงานที่เฝ้าฟาร์มโทรมาบอกว่าช่างทั้งหมดขนของออกไปตอนตีสาม เอาอุปกรณ์ทั้งหมดออกไปด้วย ส่วนช่าง ล. หายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบ สะบัดหัวไล่ความมึนงงทิ้งออกไป ไล่เรียงความคิดทั้งหมด ไม่รีบผลีผลามออกไปกลางดึก เหตุการณ์ที่ตึงเครียดขนาดนี้ ออกไปกลางทุ่งตอนย่ำรุ่งอย่างนี้เสี่ยงอันตรายเกินไป ไก่ต้องลงวันที่ 4 ธค. ช่างทิ้งงานในวันที่ 24 พย. ระบบที่เป็นหัวใจเสร็จไปเพียงหนึ่งโรง อีกโรงยังไม่ได้เริ่ม จะว่าไปฟาร์ม 1 นั้นเสร็จเพียงแค่ 90 % เท่านั้น ที่เหลือยังไม่เรียบร้อย ส่วนฟาร์ม 2 เสร็จเพียงแค่ตัวโรงเรือน ส่วนระบบยังไม่ได้เริ่ม ช่างเก็บอุปกรณ์เฉพาะของช่างไป ส่วนที่เป็นอุปกรณ์ของเราเค้าไม่แตะต้อง รวมทั้งค่าแรงที่ยังไม่ถึงงวดเบิก แกก็ไม่ขอเบิกต่อ ดูเหมือนว่าช่าง ล. ตั้งใจที่จะทำต้นแบบที่ฟาร์ม 1 ทิ้งไว้ให้ดูเพียงหนึ่งชุด ที่เหลือปล่อยให้เราแกะรอยแกหาทางทำต่อไปเอง แกจากไปด้วยความคิดแบบครูช่าง ที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล และไม่สามารถปล่อยให้เราเข้าไปก้าวก่ายวิธีการทำงานของแกได้ แกทิ้งฝีมือช่างชั้นครูไว้ให้เราดูต่างหน้า และจากไปด้วยหัวใจทรนงที่ไม่ยอมเบิกแม้กระทั่งค่าแรง จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากหายมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ชีวิตก็ต้องก้าวเดินกันต่อไป เมื่อแจ้งกับบริษัทฯต้นสังกัด และร่วมกันหาทางออก เจ้าหน้าที่ก็ติดต่อช่างจ. จากอีกที่ให้เราได้คุยกัน บ่ายวันเดียวกันช่างจ. ก็ขับรถมาหาที่ฟาร์ม แกเดินดูงานไป ปากก็ทั้งติ ทั้งชม โวยวาย โอ้อวดและข่มหมู ติ ในแง่ที่ว่าทิ้งงานโดยไม่รับผิดชอบ เหลือเวลาอีกเพียงสิบกว่าวันต้องลงไก่แล้ว กลับทิ้งงานกลางคัน ชม ในแง่ที่ว่าระบบต่างๆ  ในโรงเรือนที่เป็นหัวใจเป็นระบบใหม่ที่ช่างได้ใช้เวลาคิดค้นและปรับแก้จนใช้งานได้ดี เป็นระบบใหม่ที่ช่างจ. ต้องใช้เวลาแกะงาน หรืออีกนัยหนึ่งช่างจ. ได้เรียนรู้ระบบใหม่ที่ดีกว่าเดิมและมีประสิทธิภาพกว่าที่ช่างจ.เคยทำมา ช่างล. และช่างจ. ไม่รู้จักกันเป็นส่วนตัว ติและชมด้วยหัวใจ ช่างจ. รับทราบเนื้องานที่เหลือและข้อจำกัดต่างๆ ช่างจ. อธิบายงานด้วยเสียงดังโอ้อวด แต่เนื้องานที่แกอธิบายก็มีประเด็นที่รับฟังได้ เป็นการอธิบายในแบบฉบับของช่างมืออาชีพ ที่รู้และเข้าใจงาน กระด้าง โอ้อวด แต่ทำงานด้วย Head > Heart รุ่งขึ้นช่างจ.พาคนงานมา 20 คน ยืนเรียงหน้ากระดาน ช่างจ.ก้าวเดินไปพร้อมกับคนงาน ทำงานไปด้วยกัน ปรับแก้ไปด้วยกัน เรียนรู้ไปด้วยกัน คนงานของช่างจ. ไม่แยกกันทำงาน ทำงานร่วมกันเป็นทีมเดียวกัน นิสัยคล้ายกัน ฟังหัวหน้างาน มีวินัย ทำเป็นทำ พักเป็นพัก ตรงเวลาเป๊ะ งานทุกอย่างเสร็จก่อนกำหนดที่แกบอกไว้สองวัน ทดสอบระบบทุกอย่างและปรับแก้จนเข้าที่ วันสุดท้าย ช่างจ.พร้อมด้วยคนงานยี่สิบคนของแกยืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดาน จากหน้าฟาร์ม แกเดินพร้อมกับคนงานไปท้ายฟาร์ม เก็บขยะ เก็บเศษวัสดุ ตรวจเช็คงานทั้งหมดจนเสร็จ ก่อนจากกันวันนั้น ช่างจ. บอกว่าแกชื่นชมและเคารพในความคิดเชิงครูช่างของช่าง ล. แต่ขอตำหนิในวิธีการทำงานที่ทิ้งงานกลางคัน ซึ่งแกจะไม่ขอใช้เป็นเยี่ยงอย่าง “อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด” จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หัวเราะกับชีวิตได้ทุกเมื่อ “เพราะชีวิตคือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน .” โรงเรือนทั้งสองฟาร์มเสร็จแล้ว บ่อชีวภาพฝีมือช่างจากมช.ก็เสร็จแล้ว กรงไก่ติดตั้งทั้งหมด เพื่อรองรับไก่ไข่ได้ทั้งหมด 22240 ตัว และวางระบบไฟชั้นยอดอย่างละเอียดยิบควบกับระบบคอมพิวเตอร์ก็เสร็จเรียบร้อย หลังจากทำความสะอาดเล้า เราปล่อยผ้าใบพลาสติกปิดโรงเรือน และต้องพ่นน้ำยาและอบโรงเรือนด้วยยาฆ่าเชื้ออีกครั้ง วันนี้เราจะได้พักผ่อนกันเต็มที่ อีกสามวันพวกเราทุกคนจะต้องเหนื่อยกับการลงไก่กระทงล็อตแรก ไม่มีใครรู้ว่าอีกสามวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เพราะไม่เคยมีใครที่มีประสบการณ์เลี้ยงไก่ไข่โดยตรงมาก่อน จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คนงานสามีภรรยาคู่แรกที่เคยเฝ้าฟาร์มเคยมีประสบการณ์เลี้ยงไก่เนื้อมาบ้าง ซื่อสัตย์และไว้ใจได้ ขลุกอยู่ที่ฟาร์มมาตั้งแต่กลางเดือนกันยายน คนงานสามีภรรยาอีกคู่หนึ่งไม่เคยเลี้ยงไก่มาก่อน เพิ่งลาออกจากโรงงานผลิตรองเท้าและมาอยู่กับเราได้หนึ่งอาทิตย์ เราสองคนจากลาตำแหน่งใหญ่บนตึกสูงเสียดฟ้ามาได้พักใหญ่ๆ เฉพาะผมลาออกจากงานประจำมาคลุกคลีที่ฟาร์มแห่งนี้ที่ทุ่งแห่งความฝันของเราสองคน นับจากวันแรกที่เราเริ่มขุดดินชิงชัยภูมิในวันศุกร์ที่ 12 สิงหาคม 2547 จนถึงวันที่ฟาร์มเสร็จเป็นเวลาร่วมสี่เดือน มีประสบการณ์เก็บไข่ใต้ถุนบ้านในวัยเด็กมานิดหน่อย สำหรับภรรยาไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการเกษตรและงานช่างมาก่อน เมื่อทำวิทยานิพนธิ์ปริญญาโทเสร็จก็ลาออกจากงานมาก่อนหน้าผมนิดหน่อย และเราสองคนมาเริ่มงานที่ฟาร์มพร้อมกัน เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ทุกเรื่องและผ่านเวลาทุกข์ยากมาด้วยกัน เราย้ายจากบ้านในเมืองมานอนที่เรือนพักคนงานได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว เพื่อสังเกตความเป็นไปทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับชีวิตเกษตรกรที่เลี้ยงไก่ไข่ในอีกสามวันข้างหน้า หรือ 4 ธันวาคม 2547 จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คืนนั้นเอง จันทร์กระจ่างฟ้าหลังวันลอยกระทงได้ไม่กี่วัน โรงเรือนตั้งตระหง่านอยู่กลางทุ่ง อาบแสงจันทร์ และยืนหยัดท้าทายเปลวเพลิงที่ลุกไหม้อยู่ข้างฟาร์ม ห่างจากโรงเรือนไปเพียงยี่สิบเมตร เราทั้งหกคนยืนมองด้วยความกังวลและเป็นห่วง น้ำพักน้ำแรงที่ทุ่มเทลงไปจะหมดไปกับกองเพลิงหรือไม่ เปลวเพลิงจากป่าอ้อยลุกโหมกระหน่ำ เสียงปะทุของใบอ้อยซังอ้อยเปรี๊ยะปร๊ะ เป้นระยะๆ เราทั้ง 6 คน นายและลูกน้องยืนเว้นระยะตั้งแต่หัวฟาร์มยันท้ายฟาร์ม ถือกระป๋องน้ำ สายยางและน้ำเตรียมพร้อมเผื่อฉุกเฉิน ในยามนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าภาวนาในใจ มองไปข้างหน้าก็เห็นเปลวเพลิงจากป่าอ้อยโหมกระหน่ำกินพื้นที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ มองมาข้างหลัง ก็เห็นผ้าใบพลาสติกที่ปิดโรงเรือนกลายเป้นฉากดำผืนใหญ่ เงาไม้ส่ายไหวทาบทาบนผนังโรงเรือน ลมหนาวยังคงพัดอื้ออึงอยู่รอบกาย .. จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ‘ความสุขความทุกข์ ไม่มีใครรู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ จะยอมรับความจริงที่เจอได้แค่ไหน...ฮืมมมมม เพราะชีวิตคือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน‘ ฟาร์มไก่ไข่นำชัยฟาร์มดำเนินกิจการเข้าสู่ปีที่สี่ อยู่ระหว่างการเลี้ยงไก่ไข่รอบที่สาม เมื่อมีเวลาคิดย้อนกลับไปถึงวันเริ่มต้น เพลงนี้ก็จะแว่วมาทุกครั้ง เพราะว่าชีวิตมันคือการเรียนรู้ Live & Learn จึงเป็นบทสรุปที่ดีที่สุด และจะยังคงเป็นเพลงที่อยู่ในใจของเราทั้งสี่คน พ่อ – แม่ – ลูกชาย – ลูกสาว “อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดและสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด” (ตอนต่อไป “ทุ่งแห่งความฝัน # 4 : บทเรียนจากนายไข่เจียว”) จากคุณ : สอบวา - [ 5 ก.พ. 51 23:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รอชมต่อ ค่ะ จากคุณ : soomchon - [ 6 ก.พ. 51 00:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อื้อฮือ!!!!! เล่าเรื่องราวได้ยอดเยี่ยมมากครับ แต่สงสัยว่าทำไมตัวผมเองไม่เคยเห็นภาค1และ2ล่ะ รบกวนช่วยทำlinkให้หน่อยได้มั้ยครับ ใครก็ได้ช่วยที จากคุณ : ปุลากง - [ 6 ก.พ. 51 01:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โรงเรือนเลี้ยงไก่ไข่ของ คุณสอบวา  ถ้าไม่ติดเรื่องมาตราฐานฟาร์ม นะครับ  จะแนะนำให้เพาะลูกน้ำส่งขายด้วยเลย     กำไรจากการเพาะลูกน้ำขาย มากพอดูอยู่นะครับนี่  ถ้าทำได้.......          รอชมฟาร์มต่อครับ จากคุณ : ญี่ปุ่น35 - [ 6 ก.พ. 51 04:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ท่านสอบวา  มาทีไร  ทำเอาทึ่ง อ่านกระทู้ นี้เหมือนอ่านวรรณกรรรมเล่มดีๆ ที่ตั้งใจ ถ่ายทอดความคิด และประสบการณ์ ดิฉันพยายามอ่านให้ซึมซับกะสิ่งที่คุณสอบวาถ่ายทอด ถ้อยคำ  และความคิด  คม  และแจ่มค่ะ  (คมมาก รู้สึกโดนบาดไปทั่วเลย 555) เอาลิ้งค์เดิมมาให้เพื่อนๆ ที่สนใจภาคแรกของคุณสอบวาอยู่นี่เด้อ   ตอน 1  ทุ่งแห่งความฝัน : กับวันเวลาวิกฤติวัยกลางคน http://topicstock.pantip.com/jatujak/topicstock/2007/10/J5966824/J5966824.html ตอน 2  ทุ่งแห่งความฝัน : ในวิกฤติมีโอกาส ในโอกาสมีวิกฤติ http://topicstock.pantip.com/jatujak/topicstock/2007/11/J5989028/J5989028.html ใครมีเพลง Live and Learn เอาลิ้งค์มาแปะด้วยค่ะ  จะได้อ่านเม้นท์ไป ฟังเพลงให้อินไปกะเรื่องราวปราชญ์แห่งท้องทุ่ง  เลือดนักสู้แห่งนำชัยฟาร์ม     ขอนั่งอ่านอีกรอบ  ค่อยมาเม้นท์นะคะ จากคุณ : Farm Girl in High Sierra - [ 6 ก.พ. 51 06:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามมาอ่านกระทู้ดีๆ   จากคุณ : ไม้ดอกหอม - [ 6 ก.พ. 51 09:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ประทับมชใจมากมายครับ เพิ่งได้อ่าน ไม่รู้ว่าหลุดภาค 1และ 2 ไปได้อย่างไร เดี๋ยวจะตามไป่อ่านต่อครับ จากคุณ : นายทิว - [ 6 ก.พ. 51 13:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านมาแล้ววววว.....ซึมซับแบบไม่ไหลย้อนกลับเลยแหละคับ  .... ได้ใจจริงๆ..คับพี่ท่านสอบวา... ปูเสื่อนั่งรอชม ภาคต่อ อยู่นะคับ        “......อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน        ตามความคิดสติเราให้ทัน        อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน       และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด......”   ขอเก็บไปใช้ด้วยนะคับ... จากคุณ : ...และทำวันนี้..ให้ดีที่สุด... (คนดง คนเดิม) - [ 6 ก.พ. 51 14:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รออ่านต่อค่ะ ปล่อยให้เพื่อน ๆ รอซะตั้งนาน แล้วสถานการณ์ไข้หวัดนกที่ชุมแสงเป็นไงบ้างค่ะ คุณสอบวาอยู่ชุมแสงรึเป่า จากคุณ : ธัมมะระตี - [ 6 ก.พ. 51 17:37:59 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ติดตามมา 3 ภาคแล้วค่ะ   แกร่งจริง ๆ จากคุณ : สาวสวนแตง (จาปาตี) - [ 6 ก.พ. 51 17:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 24 รอ (“ทุ่งแห่งความฝัน # 4 : บทเรียนจากนายไข่เจียว”) นะครับ จากคุณ : ดอกไม้ทะเล - [ 6 ก.พ. 51 19:47:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณอีกครั้งค่ะ....ที่นำเรื่องราวชีวิตที่ทรงคุณค่ามาแบ่งปัน รักษาสุขภาพด้วยนะคะ  อากาศเมืองไทยเราแปรปรวนเหลือเกิน จากคุณ : แมกไม้ไทย - [ 7 ก.พ. 51 07:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ไปลากพ่อบ้านดิฉันมานั่งดู  และอ่านเรื่องราวเลือดนักสู้แห่งท้องทุ่ง ให้แกฟัง ลงความเห็นพ้องต้องกันว่า   "ยอดเยี่ยมมาก" ทั้งวิสัยทรรศน์ กระบวนการเรียนรู้ และแก้ไขปัญหา อ้อ  พ่อบ้านสาวบ้านนาชม ช่างก่ออิฐ ทำบ่อได้สวยมากค่ะ จากคุณ : Farm Girl in High Sierra - [ 8 ก.พ. 51 05:42:00 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ คืนนี้ที่ปากน้ำโพมีแห่มังกร ไว้ค่ำๆ จะพาคนงานออกไปดูเค้าแห่มังกรกัน บ่วงสื่อยู่อี่ ทุกเรื่องสมปารถนากันทุกท่านครับ คิดอะไรก็ขอให้มีความมุ่งมั่นทำกันได้ทุกเรื่อง พอมีเวลาว่างก็เขียนเก็บไว้แบ่งปันกัน เดี๋ยวนี้จะทำอะไรก็ต้องหูตากว้างไกล หาข้อมูลเยอะๆ ไว้ก่อน มีข้อสงสัยก็ซักถามกันให้เยอะๆ นั่นแหละดี ผมเองถ้ามีโอกาสว่างๆ ก็เข้ามาร่วมด้วยช่วยคุย บ้างก็สอบถามหาความรู้เหมือนกัน คุณธัมมะระตี ผมอยู่บึงบอระเพ็ดด้านที่ไปท่าตะโก แถวสถานีรถไฟนครสวรรค์ คนละด้านกับชุมแสงก็ไม่ได้โดนหางเลขไปด้วย แต่ที่ฟาร์มก็เฝ้าระวัง และป้องกันเต็มที่ไว้ก่อนเหมือนกัน โดยปกติแล้วไก่ไข่จะแข็งแรงและมีมาตรการป้องกัน เฝ้าระวังเข้มงวดกว่า ไก่เนื้อครับ และอีกอย่างฟาร์มที่มีปัญหาคิดว่าน่าจะเป็นผลมาจากการที่ทำบ่อปลาไว้ข้างโรงเรือน มาตรฐานฟาร์มรุ่นใหม่เค้าไม่แนะนำให้ทำบ่อปลา แบบเดิมอีกแล้วครับ ทั้งเพื่อป้องกันนก อีกอย่างเป็นเรืองสุขอนามัยของ อาหารที่จะไปสู่ผู้บริโภคด้วย ผมไม่ได้ทำบ่อปลา แต่ปลูกกล้วยน้ำว้านวลตลอดแนวโรงเรือนไว้ลดความร้อน และลดแรงลมปะทะ กรองฝุ่นกรองเสียงประมาณนั้น และปลูกไผ่เลี้ยงไว้นิดหน่อยครับ เรื่องไข้หวัดนกนี่เป็นเรื่องใหญ่ ไว้ผมยกยอดไปเล่าเป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้วกัน มันมีความซับซ้อนซ่อนเงื่อนค่อนข้างเยอะ ตรุษจีนปีนี้ขอให้สนุกสนานกับทุกท่านครับ จากคุณ : สอบวา - [ 9 ก.พ. 51 11:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน...ขอบคุณที่แบ่งปันครับ จากคุณ : snowboy - [ 4 มี.ค. 51 01:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก ละครแห่งชีวิต อีกหนึ่งประสบการณ์จริง ที่ถ่ายทอดออกมาได้อย่างครบถ้วน สวยงาม เข้ามาเก็บเกี่ยวความสุขใจไปด้วย คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก คิดใหจบก่อนที่เราจะก้าว ก้าวแรกที่สำคัญ คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก “ลงทุนน้อย กำไรมาก ไม่มาก ลงทุนมาก กำไรน้อย ไม่น้อย” คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก เข้ามาโดยบังเอิญ กำลังจะหาซื้อสังกะสี หนึ่งหาบมีกี่แผ่น กูเกิ้ล ดันพามาเจอขุมทรัพย์ความรู้เข้าให้แล้ว คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก สิงหาคม 2547 เหล็กเส้นคันรถแรกประมาณ 7ตันส่งถึงบ้านเพื่อเตรียมผลิตเป็นเหล็กปลอก ระยะเวลาพร้อมๆกับคุณสอบวา ถึงตอนนี้คุณสอบวาเดินเก็บไข่720กม.ต่อปี รวมสามปีเดินไป 720*1000*3=สองล้านหนึ่งแสนหกหมื่นเมตร หนึ่งเมตรเดินสองก้าว เดินไปแล้ว สี่ล้านสามแสนสองหมื่นก้าว ของผมล้อรถหมุนไปไม่ต่ำกว่าสองแสนกิโลเมตร คิดให้จบ สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก บึงบอระเพ็ดผ่านจนนับครั้งไม่ถ้วน ท่าตะโก หางน้ำ หัวถนน ห้วยลึก พระนอน บ้านใหม่ หนองปลิง ปากน้ำโผล่ อย่าตกใจถ้าจะมีรถติดข้อความ " สิบก้าวไม่สำคัญเท่าก้าวแรก " เข้าไปเยี่ยมชม จากคุณ : ศริยา สตีล - [ 11 มี.ค. 51 20:52:23 A:118.172.172.7 X: ]