วันนี้เข้าเช้าวันที่ 2 แล้วซินะ..ที่อุ้มบุญอยู่กับเรา ผ่านมาแล้วหนึ่งวันเต็มๆ
ช่วงสิบโมงเมื่อวาน เราเอาข้าวและลูกชิ้นไส้ยา..ไปให้กิน (ที่โกดัง)
ทำไมตัวสั่นอย่างงี้นะ.. เราเรียก "อุ้มบุญ" กินข้าวนะ..ไม่ต้องกลัว..
เจ้าหนูตัวสั่น.. มองเราแบบหวาดๆๆ แต่ก็ยอมให้ลูบหัว..เรานั่งอยู่ใกล้ๆ ซักพัก..ก่อนจะปลีกตัวกลับออกมา
ซักพักมีเสียงรถยนต์วิ่งผ่านหน้าโกดัง
เจ้าอุ้มบุญตัวดี รีบเขย่งสองขาหน้า.. วิ่งจู๊ด (เร็วเหมือนกันนะเรา) ออกมาจากโกดัง เราก็วิ่งตาม
สุดท้ายเจ้าหนูก็หยุด และนั่ง.. อยู่ตรงถนน.. หน้าโกดัง
... มองตามท้ายรถที่วิ่งผ่านไปจนลับตา ...แล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น..
.....
......
เรา..นิ่ง...อึ้ง และแล้วก็ยอม .. ปล่อยให้เค้านั่งอยู่อย่างนั้น..
...
"รอเค้าทำไมลูก.... เค้าทิ้งหนูไปแล้ว.. รู้ตัวบ้างมั๊ย... พอได้รึยัง.."
"ป่ะ กลับไปข้างในนะ.."
เจ้าตัวดียอมให้ผูกเชือกที่คอแต่โดยดี.. และยอมเข้าไปในโกดัง.. เราเลยจำเป็นต้องผูกเค้าเอาไว้เช่นเดิม...
ก่อนกลับออกมา .. เค้ามองหน้าเรา ทำไมแววตาของเค้าถึงเศร้าแบบนี้นะ.. "เดี๋ยวตอนเย็นพี่มาหาใหม่ อยู่ตรงนี้นะ อย่าดื้อ อย่าซนนะลูก"
ตอนเย็นแวะมาให้กินข้าว ตัวสั่นอีกแล้ว..
หลังจากถามไถ่จากคนงาน ก็รู้ว่าเมื่อช่วงบ่าย คนงานเจียรเหล็ก คงจะมีประกายไฟกระเด็น
นึกสงสาร ใจคอไม่ค่อยดีเลยเรา แต่เย็นนี้ก็จำเป็นต้องให้นอนที่โกดังเช่นเดิม ยังหาที่นอนอื่นให้ไม่ได้
เย็นนี้ ท่าทางดูตั้งหน้าตั้งตารอเรานะ..(แอบเข้าข้างตะเอง) ก็แหม พอเรามาเห็นร้องโหวกเหวก ดูเหมือนดีใจ.. ^_^
เย็นนี้นั่งอยู่ด้วยนานหน่อย เพราะเลิกงานแล้ววว... ท่าทางเค้าดูมีความสุข เวลาที่เราลูบหัว น่าเอ็นดู...หลับตาพริ้มดูมีความสุขเชียว..
เอาน่า ใครจะทิ้งก็ช่างมัน..
เมื่อคืนซิ นอนไม่หลับ.. คิดถึงแต่เรื่องอุ้มบุญ..ว่าจะทำยังไง? เอาไปไว้ไหนดี..
ครั้นจะเอาไปไว้ที่บ้าน บ้านก็คับแคบเหลือเกิน.. แถมที่บ้านก็มีเจ้าหมูอ้วนอยู่แล้วหนึ่งตัว... คิด คิด คิด... - -"
จนเผลอหลับไป.. พร้อมกับความรู้สึกสงสัยในใจ..ว่าฉลาดและรู้ภาษาขนาดนี้..เจ้าของเอามาทิ้งลงคอได้ยังไง...
และเราเอง..จะผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ยังไง...
จากคุณ :
Vickyka 
- [
8 ก.พ. 51 12:17:43
]
เลิกรอได้แล้วลูก... (ภาคต่อ ความภักดีแห่งการรอคอย)
เราร้องไห้ ร้องไห้ ให้กับน้ำใจของคุณเลยอ่ะ ... ซึ้งน้ำใจมากๆ
