ป๊อกๆ เป็นหมาไทยๆ พันธุ์ทางธรรมดาๆตัวหนึ่ง ซึ่งโชคชะตากำหนดให้ต้องมาอยู่บ้านของเรา
ในคืนวันหนึ่งเมื่อ 12 ปีที่แล้ว หลานสาวซึ่งอายุ8 ขวบ ณ เวลานั้น ได้ไปพบลูกหมาตัวหนึ่งเข้า ขาสั้นๆ หู
ตั้งกางขนเกรียน สี ขาว น้ำตาล
ลูกหมาตัวนี้ อายุประมาณ เดือนกว่าๆ สกปรกมอมแมม ไม่สวยกำลังขุ้ยกองขยะอยู่ที่ขยะ ข้างบ้านเพื่อหาอาหารกิน
หลานก็เดินตรงเข้าไปดู ..และพูดกับลูกหมาตัวนี้ ว่า ถ้าฉันเรียกเธอว่า ป๊อกๆ และเธอเดินตามฉันมาจนถึงบ้าน ก็จะเลี้ยงเธอไว้
ปรากฎว่า เขาก็เดินตามหลานมาจนถึงประตูบ้าน หลานก็เลยอุ้มเข้าบ้าน ซึ่งตอนนั้น ที่บ้านก็เลี้ยง หมาอยู่แล้ว 4 ตัว
อายุไล่ๆกันคือ อายุ 2-4เดือน มี rocky พุดเดิ้ล สีดำ pooky ปักกิ่ง สีน้ำตาล และหมีหมาไทย สีนวล จะมีแต่ เจ้า pinkyพุดเดิ้ล toy สีขาวที่อายุมากกว่าเขาเพื่อน คือ 6เดือน
หมาทุกตัวสวยหมด แม้กระทั้งเจ้าหมี ถึงจะเป็นหมาไทย ที่ไปช่วยมาจากข้างถนน ก็หมาไทยที่สวย มากๆ
ส่วนเจ้าป๊อกๆ จะไม่สวยเลย และไม่สวยมากๆ ถึงมากที่สุด ถ้าเอามายืนพร้อมๆกับหมาตัวอื่นในบ้าน จะเห็นได้ชัดเจนถึงความขี้เหร่ของป๊อกๆ นอกจากไม่สวยแล้วกลิ่นตัวก็แรงมาก ถึงแม้จะเอาน้ำบ่อย และยังเป็นโรคผิวหนังเป้นประจำรักษาอย่างไรก็ไม่หาย
โดยเฉพาะกับ ถ้าเทียบกับ pinky พุดเดิ้ล toyแสนสวย เจ้าหญิงของ พวกเรา
เราสังเกตุ และรู้สึกได้ว่าป๊อกๆ เขามีปมด่อย และอิจฉาpinky อย่างมากๆถึงมากที่สุด
pinky พุดเดิ้ล toyแสนสวย คุณเธอจะเป็น เหมือนเจ้าหญิงที่ถูกรุมรักและตามใจจากคนและหมา เขาจะเป็นอะไรที่หมาทุกตัวจะเกรงใจและรัก ถึงแม้ว่าเขาจะตัวเล็กที่สุด
pinky จะเป็นหมาที่เอาแต่ใจตัวเอง เจ้าน้ำตา ขี้ วี๊ด โวยวาย เห่าเก่งมากๆ กับป๊อกๆ เขาก็จะข่ม แกล้งมารยา จน ป็อกๆถูกทำโทษตลอดเวลา
ป๊อกๆซึ่งมีปมด่อยเรื่องรูปร่างหน้าตา อิจฉา pinky พุดเดิ้ล toyแสนสวย อยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และยังต้องย่อมๆๆๆๆๆๆๆๆ โดยไม่สมัคใจอีก ก็ได้แต่สะสมความแค้นความขมขื่น ไว้กับอก ซึ่งนับวันก็เพิ่มมากขึ้นๆ
จนมีอยู่วันหนึ่ง..ในขณะที่ไม่มีใครอยู่บ้านเหลือแต่แม่ คนเดียว ป๊อกๆ สาวล่ำ ก็ตรงเข้าไปขย่ำ กัด pinky ที่คอ
จนจมเขี้ยว และสบัด ๆ ไปมา กะเอาให้ตายที่เดียว
กว่าแม่จะห้ามไว้กว่ามันจะปล่อย กว่าจะเอาไป รพ สัตว์ทองหล่อ pinky ก็อาการหนัก และไปสิ้นลมที่
รพ สัตว์ ทองหล่อ
ป๊อกๆ รู้ตัวดีและสำนึกผิด เป็นอย่างมาก เขาถูกหมาทุกตัวในบ้านเห่า ต่อว่า ป๊อกๆได้ แต่ เอาขาหน้าสองขา ปิดหน้าปิดตาไว้ ด้วยความละอายใจ จนไม่อาจจะสู้หน้าหมาๆตัวอื่นในบ้านได้อีก
พอพวกเรากลับมาบ้าน ป๊อกๆ ก็หนีไปแอบ อยู่ใต้เก้าอี้ เอาสองขาหน้าปิดหน้าปิดตาไว้ ซ้อนหน้าไว้ด้วยความละอายใจ และสำนึกผิด กลัวเราจะทำโทษ
แต่.......พวกเราไม่ได้โกรธ ป๊อกๆ เลยแม้แต่นิดเดียว และ ก็ไม่ได้ทำโทษเขาด้วย กลับมีแต่ความเมตตา และสงสารเขา และเข้าใจเขาที่ถูกpinky ข่ม และแกล้งสารพัด เรายังรักป๊อกๆเหมือนเดิม และอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ถึงรักมากที่สุด
และถ้ามามองย้อนหลังกลับไป มันเป็นความผิดของเราเองส่วนหนึ่ง ที่เราเอาแต่รักๆๆๆๆๆๆๆๆpinky มากเกินไป จนลืมนึก
ถึงจิตใจของป๊อกๆ ทุกครั้งที่ pinky แกล้ง ป๊อกๆ เราจะไม่ห้าม เลย แต่กลับไปห้าม ป็อกๆไม่ให้สู้แทน
เราจะอุ้ม pinky ตลอดเวลา แทบจะไม่ให้เท้า แตะดินเลย ถ้าไม่จำเป็น เพราะเขาตัวเล็กไม่หนักด้วย
ส่วนป๊อกๆ จะต้องเดินตามตลอดเวลา ไม่มีใครอุ้มเขาเลย เพราะเขาตัวหนักมาก เคยเห็นป๊อกๆ แอบมอง pinky ด้วยแววตาซอนความอิจฉาอยู่ลึกๆ และเงียบๆ
แต่ก็ไม่คิดว่าป๊อกๆ จะเป็นมากขนาดนี้ ถ้ารู้ พวกเราก็จะอุ้มเขาบางเป็นบางครั้ง
กอดเขาและหอมเขาบ้าง เพื่อที่เขาจะได้ไม่รู้สึกต่ำต้อยเกินไป และน้อยเนื้อน้อยใจ จนเกิดเหตุการณ์ที่น่าเศร้าเสียใจเช่นนี้
ถึงแม้พวกเราจะรัก pinky ที่สุด แต่เราก็เข้าใจป๊อกๆนะ เพราะเขาเป็นหมา เป็นสัตว์ ที่ทำไปด้วยสัญชาติญาน
เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาทำอะไรลงไป เขาไม่ได้มีสติปัญญาเหมือนคน เขาไม่รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก
การเสีย เจ้าหญิง pinky พุดเดิ้ล toyแสนสวย ของเราไป ก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้ามากๆ อยู่แล้ว พวกเราร้องไห้ จนไม่มี
น้ำตาจะไหลอีกแล้ว กับ pinky เจ้าหญิงสุดแสนสวยของเราที่จากเราไปอย่างไม่มีวันกลับ
แต่เราคงไม่ปล่อยให้ความเศร้าเสียใจมาทำให้เราจนขาดสติ...
ยิ่งเรา รักpinky มากเท่าไหร่ เรากลับทุ่มความรักความเมตตามาที่ ป๊อกๆ ทั้งหมด มันเหมือนกับเป็นการชดเชย ที่เราเสีย pinky ไป
ตั้งแต่นั้นมาป๊อกๆ เขาก็ดูมีความสุขมากขึ้น ที่ไม่ต้องมีpinky คู่แค้นคู่แข่ง มาค่อยเห่าไล่ คอยขัดหูขัดตาคัด
คอกันอีกแล้วเ และก็ได้กินอาหารดี และขนมอร่อยๆ ที่เมื่อก่อนได้แต่ดู pinkyกิน
ถ้าเราเอาไปให้ป๊อกๆกินบ้าง Pinky ก็จะเอาแต่เห่าๆๆๆๆๆ ไม่หยุด ไม่ยอมให้ป๊อกๆกิน จนเราจะให้อะไรก็ต้องแอบให้ ด้วยความเกรงใจ pinky
และได้เสื้อสวยๆใส่ ได้มีปลอกคอสวยๆหลากหลาย ทั้งไข่มุก สร้อย
ทอง เงิน หนัง(มีครบทุกสี ตั้งแต่วันจันทร์ ถึงอาทิตย์) เหมือนกับที่ pinky เคยมี เราจะห้อย พระองค์เล็กใส่กรอบพาสติกไว้ทีคอเขาตลอดเวลา
พอมีความสุขขึ้น กินข้าวก็อร่อย และกินเก่งมาก และขนมสุนัขก็มีให้ตลอดเวลาทำให้น้ำหนัก เพิ่อขึ้น อย่างรวดเร็ว จนเหมือนแมวน้ำ เหมือนหมู จนมีฉายาใหม่ว่า....เจ้าพุงกาง....
ป๊อกๆ เขาจะเป็นหมาที่พิเศษมาก เด็กทำงานบ้าน เมื่อก่อนนี้เราจ้างไว้ 13 คน เพราะเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ หลายครอบครัว ในบริเวณบ้านเดียวกัน
พวกเด็กทำงานบ้าน พวกนี้ จะมีส่วนหนึ่งชอบแอบหนีออกไปเที่ยวกลางคืน หมอลำ ดิสโก เขาจะแอบออกไปตอนพวกเราหลับหมดแล้ว และจะกลับเข้ามาตอนตี3 ตี4
ถ้าพวกนี้กลับมา ป๊อก ๆ เขาจะ จำหน้าไว้ไม่ทำอะไร เพราะว่าถ้าเขาเห่าหรือทำอะไรตอนนั้นเขาคงถูกรุมตี
พอตอนเช้า คนไหนที่เมื่อคืนออกไปเที่ยวกัน พอกำลังทำงานบ้าน เพลินๆ เขาจะแอบย่องเข้ามาข้างหลังและกัดน่องจนจมเขี้ยวทุกครั้งไป จนเด็ก ลาออกไปก็หลายคน
ป๊อกๆ เขาจะกัด อย่างจริงจังมาก ถึงแม้ว่า เด็กพวกนี้ บางคนจะเป็นคนให้ข้าวให้น้ำเขาก็ตาม เขาจะเกลียดมากที่ใครไม่รักษากฎระเบียบของบ้าน
เขาจะทำหน้าที่ ดูแลบ้าน ให้เราอย่างที่หมาตัวอื่นในบ้านไม่เคยทำให้อย่างนี้ เขาฉลาด รู้จักแยกว่าอะไรควร หรือไม่ควร เขาจะไม่เคยจงรักภักดี กับใครถึงแม้จะให้ข้าวให้น้ำเลยนอกจากพวกเรา ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก ๆ
ตอนนี้ที่บ้านหมาก็มีอายุมากขึ้น ไปตามๆกัน ตอนนี้ก็มีบางแก้วที่ไปช่วยมาจากข้างนอก ก็กำลังป่วยเป็นโรคไต ต้องให้น้ำเกลือและฉีดยาทุกวัน มาได้5-6เดือนแล้วเราก็นึกว่าตัวนี้จะไปก่อนเพื่อน
แต่กลับเป็นเจ้า ป๊อกๆ ที่ไปก่อนเพื่อน ซึ่งพึ่งจะเข้า รพ ได้ แค่4-5 วัน ก่อน วัน Valentineเท่านั้น
เขาอาเจียน ไม่หยุด พอไปถึงมือหมอ หมอก็บอกว่าเขาคงไม่รอดแล้ว เพราะเขาเป็นหลายโรค มาก
แต่ละโรคก็ขั้นสุดท้ายแล้ว
และแล้วเขาก็จากไปอย่างสงบใน คืน แห่งความรัก...นั้นเอง
แก้ไขข้อความ ..เพิ่มเติมและแก้คำผิด
ขอขอบคุณ..คุณ Termsiri Chairuangsirikul จาก หนังสือ แมรี แคลร์
ที่เอื้อฟื้อ.ช่วยถ่ายภาพป๊อกๆในวันนั้น และได้มอบ.รูปภาพ บางส่วนให้กับ
กระทูไว้อาลัย เจ้าป๊อกๆคะ...ขอบคุณมากคะ
แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 51 01:16:22
แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 51 23:43:48
...แด่ป๊อกๆ..เจ้าพุงกาง...ที่จากไปในคืน Valentine.....
เสียใจด้วยนะครับ 
