เรื่องที่ 1.
เมื่อวาน เพื่อนน้องสาวมาหาที่บ้าน ด้วยท่าทางเศร้าและเซ็งจัด
เธอเล่าว่า ที่บ้านเลี้ยงทั้งหมาและแมว เลี้ยงอย่างดี เพราะรักสัตว์กันทั้งบ้าน
ที่บ้านมีหมาอยู่หลายตัว แต่มีตัวเมียตัวเดียว อายุเกือบปี
เมื่อสองวันก่อน นัดหมอให้มาทำหมัน หมาที่บ้าน
วันที่หมอมาพร้อมอุปกรณ์การทำหมัน
เธออยู่กับหมอตลอดเวลา เห็นทุกขึ้นตอน
จนกระทั้งถึงช่วงเวลาที่สำคัญ และแสนเศร้า
ตอนที่หมอเอามดลูกออกมา ในนั้นมีตัวอ่อนลูกหมาอยู่เจ็ดตัว
คนทั้งบ้านตะลึง ตกใจ เสียดาย เสียใจ
คาดว่าหมอเองก็รู้สึกไม่แพ้กัน
ขณะที่เธอเล่าเราก็ถามว่า หมอคลำท้อง ตรวจดูก่อนไหม
เธอบอกว่าหมอดูแล้วสรุปว่า ทำหมันได้
หมอคลำแล้ว บอกว่าไม่ท้อง
เราเองไม่มีความรู้เรื่องนี้ ฟังแล้วก็สงสัยมากๆว่า
หมา แมว เวลาที่ตั้งท้อง กี่เดือนหมอถึงจะคลำรู้ว่าท้อง
แล้วตัวอ่อนลูกหมาที่มีอวัยวะครบทุกอย่างแล้ว อายุครรภ์น่าจะสักเท่าไหร่
ฟังเรื่องนี้แล้ว รู้สึกเสียใจ และสะเทือนใจมากๆค่ะ
อยากฝากไว้ให้แม่แมว พ่อแมว ระวังเรื่องนี้ด้วยค่ะ
เรื่องที่ 2.
เรื่องนี้เป็นเรื่องของแมว
ปีที่แล้วเคยมาโพสต์เล่าเรื่อของ น้ำข้าว แมวลูกครึ่งที่ข้างบ้านไปเอามาเลี้ยง
แล้ววันนึงโดนรถทับ แล้วไม่ดูแล รักษา (ด่าเราอีกด้วย ที่ไปยุ่งกะแมวเค้า)
หลังจากที่น้ำข้าวโดนรถทับเลือดไหลออกมาจากช่องคลอด
เจ้าของก็ไม่ได้สนใจไยดี มันต้องดูแลรักษาตัวเองไปตามธรรมชาติ
หรืออาจจะรอดเพราะมีเทวดาช่วย หลังจากที่มันลุกขึ้นเดินได้
มันก็ออกจากบ้านหลังนั้น (แมวคงรู้ว่าไม่ควรอยู่อีกต่อไป) ไปอยู่บ้านตรงข้าม
ไปนอน ไปกินที่นั่น เราเองก็ไม่รู้ว่า บ้านที่น้ำข้าวไปอาศัยเขาอยู่ เขาพร้อมจะดูแลแค่ไหน
ส่วนบ้านเจ้าของเดิม ก็เลิกสนใจน้ำข้าวอย่างแนบเนียน ไม่เรียกกลับบ้าน ไม่ให้ข้าวปลาอาหาร
เรารู้สึกโกรธโกรธเจ้าของเดิม ที่ไม่ดูแล ทอดทิ้ง น้ำข้าวแมวที่บอกว่ารักนักหนา
เขาเอาแมวมาใหม่ (เอามาช่วงที่น้ำข้าวนอนเจ็บ)
แมวตัวใหม่เพิ่งคลอดลูกออกมา อีก 4
เขาก็ปล่อยให้ลูกแมวออกมาเดินเพ่นพ่านนอกบ้าน
ทั้งแม่แมว และลูกแมวก็มากินอาหารที่เราเทให้ทุกเช้าเย็น
หลายเดือนมานี่เราเห็นน้ำข้าวอีกที ก็ผอมโซ ท้องห้อยย้วย
จากแมวลูกครึ่งที่แสนสวย กลายเป็นแมวขาดอาหาร
สิ่งเดียวที่ทำได้คือ ลุ้นให้เธอมากิน อาหารที่เทไว้เช้าเย็น
ด้วยความหวังว่าน้ำข้าวจะมากิน
จนกระทั้งเมื่อเช้า เราเห็นน้ำข้าวเดินโซซัด โซเซมากิน
เรายืนมองด้วยความดีใจ ดีใจจนน้ำตาไหล
แล้วก็ทุกข์ใจว่าจะทำอย่างไรกับน้ำข้าวดี
เพราะเราเอาเข้ามาอยู่ในบ้านไม่ได้แน่ๆ คงโดนลูกหลานเราคงรังแก
เราถามเจ้าของเดิมของน้ำข้าวว่า ทำไมปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้
เขาตอบเราว่า "ก็มันไปอยู่บ้านนั้นเอง"
เราเลยพูดกลับไปว่า "ฮืมม มันฉลาดรู้จักเอาตัวรอด"
เรื่องนี้ ...ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาของคนบางคน
แต่เรายอมรับว่า มันเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาเลย
มันใกล้ตาใกล้ใจจนเรารู้สึกว่าละเลยไม่ได้
แต่ก็อยากบอกตรงๆค่ะว่า ไม่ทราบจะทำอย่างไรดี
เลี้ยงลูก รักลูก อย่าทอดทิ้งลูกนะคะ
(แก้คำผิด และ วรรคตอนค่ะ)
แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 51 12:26:28
จากคุณ :
เช้านี้ยังมีเธอ 
- [
17 มี.ค. 51 12:15:58
]
*~*~*~*~ คุณรังเกียจความเศร้า ชิงชังเรื่องเศร้าไหมคะ *~*~*~*~
