 |
****ชะตาชีวิตที่ถูกกำหนด...ของย่น****
ความทรงจำดี ๆ สำหรับลูกหมาตัวหนึ่ง..."ย่น"
ในวันหยุดเรามักจะเอาอาหารเม็ดไปให้สุนัขที่วัดที่ไม่ไกลจากบ้านเรานัก สุนัขที่นี่เท่าที่นับเวลาที่มากินอาหารนับได้ประมาณ 40 ตัว วันนั้นขฯที่เรากำลังตักอาหาร เราได้ยินเสียงเหมือนลูกสุนัขร้องเบา ๆ เพียงครั้งเดียวแล้วก็เงียบหายไป มองหาก็ไม่เจอ ลองเดินดูรอบ ๆ ที่ซอกเล็ก ๆระหว่างรูปปั้นกับอ่างบัวลูกหมาตัวเล็ก ๆตัวหนึ่งนอนหงายท้องติดอยู่ที่ซอกนั้น ตอนที่เราอุ้มย่นขึ้นมารู้สึกว่าที่ฝ่ามือเราเปียกอะไรเหนียว ๆ มันคือหนองที่ไหลออกมาจากแผลที่หลังของย่น ตามตัวของย่นมีรอยที่หมอบอกว่าเป็นของมีคมจิ้มตามตัว 10 กว่าแผล ที่เป็นมากคือที่กลางหลังกับที่ข้อขา เราเจาะหนองออกมาได้เกือบเท่าถ้วยซุป
ตอนที่เราวางย่นบนพื้น ย่นรีบวิ่งไปกินอาหารเม็ดอย่างหิวโหย เราคิดว่าจะเดินไปบอกหลวงตาที่เรากับน้าในตลาดซื้ออาหารเม็ดมาให้ทุกเดือน แต่ไปเจอพระองค์อื่น 2 องค์ เราบอกท่านว่ามีลูกหมาติดอยู่ที่อ่างบัว พระ2องค์นั้นหัวเราะกัน ก่อนที่จะบอกเราว่า หน้าร้อนแล้วไม่มาฉีดวัคซีนให้หมาที่วัด เดี๋ยวหมาบ้านกัดพระขึ้นมาว่าไง อึ้งไปเลยเรา ก่อนที่จะบอกท่านว่าให้ไปบอกเทศบาล เราไม่ใช่สัตวแพทย์ เสียความรู้สึกมาก วันนั้น เราพาย่นกลับมาเลี้ยงในโรงเรือนเล็ก ๆที่เรากับเพื่อนสร้างไว้
ตอนนั้นเราไม่มั่นใจว่าย่นจะรอด รู้แต่ว่าทำใจทิ้งไว้ที่นั่นไม่ได้ แต่แล้วย่นก็รอด สัปดาห์ต่อมา เราก็ไปให้อาหารที่วัดนั้นอีก คราวนี้เจอหลวงตา ท่านก็ถามถึงย่น เราบอกท่านว่าสบายดี พระองค์เดิมเดินมาพูดกับเรา เมื่อไหร่จะมาฉีดวัคซีนให้ เดี๋ยวพระก็บ้าซะก่อนหรอก เรามองหน้าพระองค์นั้น ไม่ได้พูดอะไร พระองค์นั้นก็คงรู้สึกนะ เพราะเจอกันวันหลัง ก็ไม่เห็นท่านมาพูดอะไรกับเราอีก สัปดาห์นั้น เราเจอลูกหมาอีกตัว เป็นพี่น้องกับย่นแต่ตัวเล็กกว่า เราเรียกว่าตัวยุ่ง เพราะซนมาก
ตอนที่เราเจอยุ่ง แผลหายแล้ว หลวงพี่องค์ที่รักษายุ่งเล่าให้ฟังว่า ตอนที่ท่านเจอ ทั้งตัวยุ่งก็มีรอยเหมือนของมีคมแหลม ๆจิ้มทั้งตัวเหมือนกัน และก็ไข้สูง โชคดีที่ท่านเจอและรักษาจนหาย แต่ที่เมื่อครบกำหนดท่านก็สึกไป ตอนที่เรากลับไปอีกครั้ง เราถามหายุ่ง พระบอกว่า คงไปหลบนอนในโรงเก็บของ เพราะที่ใต้ต้นโพธิ์ริมน้ำ มีตัวเงินตัวทองใหญ่ขนาดเท่าเสาโบสถ์มาลากลูกหมาไปกินตอนกลางคืน ขนลุกเลยเรา โชคดีของยุ่งที่วันนั้นมาคนมาทำบุญที่วัดช่วยหา ไปเจอนอนซมด้วยพิษไข้อยู่ที่กองไม้ เราก็เลยอุ้มยุ่งกลับมาเลี้ยงไว้กับย่น
วิบากกรรมของทั้งคู่ยังไม่หมด เริ่มที่ยุ่งตัวน้องก่อน ท้องเขาบวมมาก ไปหาหมอ ก็ได้ยาขับน้ำมากิน พอท้องหายบวม ยุ่งก็ผอมเหลือแต่ซี่โครง กินเท่าไหร่ก็ไม่ยอมอ้วน ส่วนย่นอยู่มาวันหนึ่ง ก็มีไส้ไหลออกมาทางก้น วันนั้นทรหดมาก เพราะต้องขับรถฝ่าฝนไปร้านหมอเกือบ 50 กิโล ไปเย็บก้น กินยาไปอีก 2 สัปดาห์ เหมือนทุกอย่างจะดี ย่นก็มาป่วยอีก
ช่วงนั้นฝนตกหนักมาก เห็บก็เยอะมากเช่นกัน เรารู้สึกว่าย่นที่เคยร่าเริง ซ฿ม ๆลง ไม่ค่อยออกจากห้อง วันที่เราจะไปธุระที่ต่างจังหวัด เราพาย่นไปฝากไว้กับหมอ วันนั้นย่นยังลุกมากินลูกชิ้นได้ เราหวังว่าเมื่อเรากลับมา เขาจะหายดี
อีก 2 วันหลังจากนั้น เรากลับไปรับย่น หมอบอกว่าย่นอาการหนัก ตัวบวมทั้งตัว ซ๊ดด้วยโอกาสรอดน้อยมาก ไม่สามารถควบคุมระบบขับถ่ายได้เลย เรารู้สึกใจหาย ตอนที่ไปเจอ ย่นลุกไม่ได้ แต่เรารู้ว่าย่นดีใจที่เห็นเรา หางที่แกว่งไปมาพร้อมกับที่พยายามลุกมาหาเรา เราตัดสินใจพาย่นกลับบ้าน
ตลอดทางที่เราขับรถกลับบ้าน ย่นพยายามจะลุกมาหาเรา ตาย่นจะมองเราตลอดเลย ก่อนกลับบ้าน เราแวะให้ยายุ่งที่โรงเรือนที่เราเลี้ยงย่นกับยุ่ง เมื่อเรากลับมาที่รถ ย่นจากไปแล้ว เราฝังย่นไว้ใกล้ ๆโรงเรือนที่เราเลี้ยงเขา ดีใจที่ไม่ได้ทิ้งให้ย่นตายอย่างโดดเดี่ยวที่คลินิค พี่เราบอกว่าบางทีย่นอาจจะถูกกำหนดให้ตายตั้งแต่ครั้งที่ถูกคนใจร้ายทำร้ายย่นจนเป็นแผลทั้งตัวก็ได้ เราได้แต่ขอให้ย่นไปเกิดในที่ดีดี อย่าได้อาภัพเหมือนชาตินี้อีกเลย
จากคุณ :
ชิโร่ kung 
- [
6 ก.ค. 51 15:43:54
]
|
|
|
|
|
|
