กี่ชั่วโมงแล้วนะที่โดนัทจากเราไปแบบไม่มีวันกลับแล้ว...
เมื่อวานทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก.. พาโดนัทไปหาหมอตามปกติที่ต้องรักษาอยู่ประจำ
ไปถึงคลินิกประมาณ 9 โมงนิด ๆ โดนัทดูเหนื่อยๆ และมองด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก
พร้อมทั้งพยายามให้เราลูบหัว แต่ ณ.ตอนนั้นคิดว่าเป็นการอ้อนปกติธรรมดาตามนิสัย
พอสักพักถึงคิวที่โดนัทต้องขึ้นไปรอบนเตียงตรวจ
วันนี้โต๊ะทีได้ตัวเล็กมาก เลยบอกขำ ๆ กับโดนัทว่า ทำตัวเล็ก ๆ หน่อยดิ ไอ้อ้วนเอ๊ยย
ระหว่างรอคิว โดนัทถอยตูดมาเพื่อนั่งชิดเราที่สุด เราก็ลูบหัว ลูบหาง ไปตามประสา
มีจังหวะหนึ่งที่โดนัทหันมามอง เรายังจำสายตาสุดท้ายที่สบตากับมันได้ดี
สายตาที่คุ้นเคยที่สุดตลอด 10 กว่าปีที่ผ่านมา
เราบอกกับมันว่า "รอก่อนนะ" คำ ๆ นี้คือคำพูดสุดท้ายที่เราพูดกับมัน
พอสักไม่ถึงสองนาที โดนัทก็ชัก และฟุบลงกับโต๊ะตรวจ
หมอหันมาบอกว่า ย้ายโต๊ะดีกว่า เดี๋ยวเขาตกโต๊ะ
พอย้ายมาโต๊ะตัวใหม่ อุ้มโดนัทมา แต่โดนัทฟุบลงไป ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก
ได้ยินเสียงหมอปานสั่ง ผช.หมอว่า "ปั๊มเลยคะ หัวใจหยุดเต้น"
เราทำไรไม่ถูกเลย เงียบ ยืนมองอยู่ปลายโต๊ะ
ผช.หมอ 2 คน พยายามปั๊มหัวใจ พร้อมฉีดยาอะไรสักอย่างเข้าที่แขนโดนัท
ณ. วินาทีนั้น เราไม่กล้าแม้แต่จะแตะตัวโดนัท เพราะกลัวว่าจะทำให้โดนัทเจ็บมากขึ้นกว่าที่เป็น
สักไม่ถึง 1 นาที โดนัท เฮือกตัวขึ้น 1 ครั้ง ในใจตอนนั้นคิดว่า โดกลับมาอยู่กันก่อนนะ อย่าเพิ่งทิ้งไปนะ
แต่อาการของโดนัทที่ตามมาคือ เลือดกระอักออกจากปาก มันเยอะมาก มากจนเรารู้คำตอบว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
แล้วคำตอบที่ชัดที่สุดจาก หมอก็มาถึง หมอหันมาบอกว่า เขาไม่อยู่แล้วคะ เมื่อกี้ยื้อมาได้แต่เขาก็ไปแล้ว
.........
ทำไมคำว่า "รอก่อนนะ" ของเรามันถึงไม่ใช่คำสั่งสุดท้ายที่โดนัทเชื่อมัน
ทำไมโดนัทต้องดื้อ กับคำสั่งคำนี้ของพี่รี่ด้วย ทำไมไม่อยู่ด้วยกันก่อนอย่างที่เคยขอไว้
.........
หลังจากพาโดนัทกลับบ้าน ก็คิดว่าจะทำยังไงกับโดนัทดี
มองโดนัทเหมือนนอนหลับอย่างทุกที ยอมเป็นบ้า ลองเอามือปลุกโดนัทดูเผื่อจะตื่นมาเหมือนทุกครั้ง
แต่ก็รู้ความจริงว่า...มันไปแล้ว
ณ. ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก นอกจากพาโดนัทไปวัดคลองเตยใน ให้เขาจัดการทุกอย่างตามที่สมควร
ระหว่างนั่งรถไป แอบลองเอามือปลุกโดนัทอีกหลายหน
บอกโดนัทว่านอนนานไปแล้วนะวันนี้ ตื่นเหอะ อย่าขี้เซาเลยนะ
แต่จนถึงวัด..โดนัทก็หลับเหมือนอย่างตอนมาจากบ้าน เขาคงไม่ใช่แค่หลับจริงๆ แล้ว
ทำไมเรายังรู้สึกเหมือนอยากให้เป้นแค่ความฝัน แค่เวลาไม่ถึง 1/2 วัน แต่เหมือนความสุขมากมายโดนดึงออกจากชีวิต
เถ้ากระดูกโดนัทอยู่ในพานที่มีดอกไม้โรย...
นาทีนั้นตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเอาโดนัทไปลอยอังคาร หรืออยากเก็บโดนัทไว้จนกว่าจะทำใจได้
แต่ความรู้สึกลึก ๆ บอกว่า ปล่อยโดนัทไปเถอะ.. ชาตินี้มันทุกข์ทรมานมากพอแล้ว
เลยบอกพี่ที่วัดว่า ขอพาโดนัทไปลอยอังคารด้วย
เวลาแค่ 1/2 วันจริงๆ ทุกอย่างจบลงเพียงแค่บ่ายสองโมง
แต่..ความรู้สึกที่ติดอยู่ตอนนี้ มันไม่รู้ทำไม
กะแค่คนอื่นคิดว่าหมาตายตัวเดียว ทำไมเราถึงเศร้าได้ขนาดนี้
ปัญหาทุกอย่างที่เคยต้องเจอ ตอนยังมีโดนัท มันคงเพราะมีกำลังใจ ทำให้ไม่เคยมองอะไรใหญ่เกิน
รับเลย
แต่..วันนี้ วันที่กำลังใจ และพลังที่คอยดูดจากโดนัทหมดไป
เราอ่อนแอเหลือเกิน เมื่อไหร่ถึงจะหายดี เมื่อไหร่ถึงจะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม
ทำไมทุกอย่างมันถึงไม่เป็นแค่ความฝัน...
เมื่อไม่นานเราฝันว่าโดนัทหายไป แต่มันเป็นความฝันที่รู้สึกเพียงว่าโดนัทหายไม่ใช่ตายยังมีความหวังที่จะได้กลับมา
แต่ลืมตา ณ. ความเป็นจริงตอนนี้ โดนัทไปแล้ว ไปอย่างไม่มีความหวังว่าจะกลับมาแล้ว
หรือทุกอย่างเป็นการเตือนว่าเราจะไม่ได้อยู่กับมันแล้วหว่า? ใช่แน่เลย
ไม่ว่าจะเป็นความฝันอันนั้น และบันทึกที่เขียนใน hi5 เมื่อวันที่ 2
เพราะมันมานอนข้างๆ แล้วอยู่ๆ ก็รู้สีกตามที่เขียนไปจริง ๆ
ทำไมเราถึงโง่แบบนี้... ถ้าเรารู้และคิดได้แบบนี้
เราจะใช้เวลาที่เหลือทั้งหมด พูดกับมันในทุกสิ่งที่เราเคยพูด
แต่นี้ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว.. ป่านนี้มันจะอยู่ไหนนะ คิดถึงมันจัง
"โดนัท... อยู่ตรงนั้นให้สบายนะ พี่รี่จะพยายามทำใจให้ได้ไว ๆ นะ"
"ถ้าว่าง ๆ กลับมารักกันใหม่นะ กลับมาเติมพลังให้กันใหม่นะ"
แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 20:06:16
...นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว....[กำลังพยายามทำใจคะ]
