เพิ่งเคยตั้งกระทู้ในห้องนี้เป็นครั้งแรกค่ะ ด้วยความอาลัยรักแด่โอเลี้ยงแมวสุดที่รักของเรา
จริงๆแล้วไม่เคยคิดจะเลี้ยงแมวเลย เพราะบ้านเราเลี้ยงหมาไว้ 3 ตัว (จริงๆมี 4 แต่หายไป 1) แต่แล้วราวๆ กลางปีที่แล้วก็มีแม่แมวมาคลอดลูกที่ระเบียงห้องชั้นสองของเรา (ก่อนหน้านี้ก็เคยมาคลอดไว้ 1 ตัว แต่น้องแมวอยู่ได้ไม่นานก็ตาย) ส่วนครอกนี้แม่แมวคลอดลูกมา 2 ตัว ตัวผู้สีขาว เราก็เรียกเค้าว่าขาว ส่วนตัวเมียสีดำเราเรียกเค้าโอเลี้ยง ส่วนแม่แมวพอคลอดได้ไม่นานก็หายไปเลย ด้วยความสงสารยายเราก็เลยตั้งใจเลี้ยงเค้าไว้ โดยให้อยู่ที่ระเบียงซึ่งก็ค่อนข้างใหญ่พอสมควร ประตูห้องของเรากับห้องของยายสามารถเปิดออกไปที่ระเบียงนี้ได้ แล้วก็ยังมีหลังคากว้างๆ ที่ติดกับต้นมะม่วงให้เค้าปีนเล่นกันได้ ส่วนน้องหมาก็อยู่ชั้นล่างในบ้าน จะปล่อยไปในสวนก็เป็นบางเวลาเท่านั้น
ขาวค่อนข้างจะเชื่องส่วนโอเลี้ยงเค้าจะกลัวคนและไม่ยอมให้จับตัว พวกเราก็พยายามทำความคุ้นเคยกับเค้าไปเรื่อยๆจนเค้ายอมให้เราจับได้ จนในที่สุดก็กลายมาคุ้นเคยกัน เค้าจะชอบมานอนในห้องบนเตียงของยายเกือบทั้งวัน บางทีก็จะมานอนเล่นห้องเราบ้าง แล้วก็ชอบมานอนบนพุงเราประจำ ส่วนขาวเค้าชอบมาฉี่เลอะเทอะยายเราก็เลยไม่ค่อยให้เข้าห้องเท่าไหร่ แต่เค้าก็จะมีที่ประจำที่ชอบนอนอยู่ตรงหลังคา ด้วยความที่เราทำงานอยู่ที่บ้านเป็นโฮมออฟฟิศเราก็เลยจะได้เจอเค้าตลอด พอว่างปุ๊ปก็จะต้องขึ้นไปหาเค้าปั๊ป เวลาเครียดๆก็ไปเล่นกับเค้า ทำให้เรามีความสุขมาก
ส่วนขาวเค้าเป็นแมวหนุ่มเลยชอบออกเที่ยวบ่อยๆ มีช่วงที่ติดสัดก็จะหายไปทั้งวันจะกลับมาเวลาหิวเท่านั้น มีครั้งนึงถูกกัดกลับมาเป็นแผลค่อนข้างใหญ่ หลังจากนั้นมาขาวก็เริ่มอ่อนแอลง เราพาไปหาหมอก็พบว่าเค้าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว และก็จากเราไปวันที่ 25 มิ.ย.
เราเริ่มผูกพันกับโอเลี้ยงมากขึ้นเรื่อยๆ เค้าเป็นแมวที่น่ารักมาก เจอหน้าใครที่คุ้นเคยก็จะร้องทักตลอด ส่วนคนแปลกหน้าอย่างเช่นช่างแอร์ที่เค้าไม่รู้จัก เค้าก้จะรีบวิ่งหนีไปซ่อนตัวทันที บางครั้งเราเจอเค้าลงมานั่งเล่นในสวนเราก็จะรีบไล่เค้าขึ้นไปเพราะกลัวว่าถ้าหมาๆออกมาจะโดนกัด เคยมีครั้งนึงหมาออกมาวิ่งไล่เค้า แต่ด้วยความปราดเปรียวว่องไวเค้าก็หนีขึ้นต้นไม้แล้วกลับไปที่ระเบียงห้องอย่างปลอดภัย
ทุกๆเช้าประมาณตีห้า เวลาที่น้องสาวเราอาบน้ำ เค้าก็จะชอบมาโผล่ที่หน้างต่างมุ้งลวดของห้องน้ำแล้วก็ส่งเสียงทักตลอด เวลาเราอยู่ในห้องน้ำเค้าก็จะชอบโผล่มาทักเช่นกัน แล้วก็ตะกุยมุ้งลวดจนเป็นรอยเล็บเค้าเต็มไปหมด
แต่แล้ววันที่เค้าต้องจากเราไปก็มาถึง ประมาณอาทิตย์ที่แล้วเค้าอาเจียนและไม่ยอมทานอาหาร เรากับยายก็เลยพาเค้าไปหาหมอ ตอนแรกก็กังวลมากกลัวว่าเค้าจะเป็นโรคเหมือนขาว เพราะคุณหมอเคยบอกว่ามันเป็นโรคติดต่อ แต่จากผลตรวจก็โล่งอกว่าเค้าไม่ได้เป็น แต่อาจมีอาการอักเสบในช่องท้อง ก็ให้ยามาทานแล้วก็นัดตรวจอีกที เค้าก็ดูแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมแล้วก็ทานอาหารได้มากขึ้น แต่พอมาวันอาทิตย์ที่ผ่านมาอาการก็ดูจะแย่ลงอีก ไม่ยอมทานอาหาร แล้วก็เริ่มไม่มีแรง เราต้องบังคับป้อนข้าวกับยา เค้าก็ดิ้อไม่ยอมทานง่ายๆเลย ตั้งแต่วันที่เราป้อนยาเค้าๆ ก็ดูจะงอนๆเรา ทำเป็นเมินหน้าหนี พอทานเสร็จยายก็ปล่อยให้เค้าออกไปที่ระเบียง แล้วเค้าก็หายไป เรากับยายตะโกนเรียกและตามหารอบๆบริเวณบ้านก็ไม่เจอ คืนนั้นฝนตกหนักมาก เรากังวลมากกลัวเค้าจะหายไปเลย แต่พอรุ่งเช้าเราก็ได้ยินเสียงยายคุยกับเค้าแสดงว่าเค้ากลับมาแล้วแต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นไปดู ก็โล่งอกว่าเค้าไม่ได้หายไปไหน คราวก่อนตอนขาวไม่สบายเค้าก็หายไปอย่างนี้ ปรากฏว่าเค้าไปอยู่ใต้ฝ้าหลังคาต้องรื้อหลังคาบางส่วนเพื่อจะเอาเค้าออกมาเลยทีเดียว
วันจันทร์ก่อนลงไปทำงานแวะไปหาเค้าที่ห้องยายเหมือนเคยแต่เค้าไม่อยู่ ไม่เป็นไรเดี๋ยวสายๆค่อยขึ้นมาหาก็ได้ ยายก็บอกเดี๋ยวสายๆขึ้นมาช่วยป้อนข้าวป้อนยาด้วยนะ เราก็ทำงานไปเรื่อยๆ ห้องทำงานของเราอยู่ติดกับสวน เป็นห้องกระจกใสครึ่งนึงซึ่งมองออกไปข้างนอกได้ เวลาเกือบสิบเอ็ดโมงยายตะโกนเรียกเราตรงสวนข้างห้องทำงานเรา เรารีบออกไปดู ยายอุ้มโอเลี้ยงขึ้นมาจากใต้ต้นไม้ มีหมาคอยเห่าอยู่รอบๆ ร่างเค้าแน่นิ่งไม่ไหวติง ตามตัวมีรอยโดนกัด เราใจหายวาบเลย ได้แต่พูดกับยายว่า โอเลี้ยงเหรอยาย (บ้านเรามักมีแมวอื่นหลงเข้ามาเหมือนกัน) ยายก็ยื่นโอเลี้ยงมาให้เราอุ้มเค้าไว้ ด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก เราก็บอกยายพาไปหาหมอดีมั้ย แต่ยายบอกว่าเค้าเสียแล้ว เราเลยอุ้มเค้าขึ้นไปบนระเบียงแล้ววางเค้าลง พยายามดูว่าเค้ายังหายใจไหมแต่เค้าก็นิ่ง ปากยังอ้าค้างอยู่ เราก็นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นกับน้าเราที่ก็รักเค้ามากเหมือนกัน ทุกคนในบ้านรักเค้าหมด ยายก็อุ้มเค้าไว้ที่ตักแล้วก็ร้องไห้ ที่หูมีเลือดไหลซึมๆ ยายก็เช็ดให้เค้า เรานั่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ก่อนจะลงไปขุดหลุมเพื่อฝังเค้า
เราไม่เคยมีความรู้สีกเศร้าเสียใจมากขนาดนี้มาก่อน ปกติไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น แต่คราวนี้นั่งปล่อยโฮแบบไม่อายใครเลย ไม่อยากอยู่คนเดียวในห้องเพราะจะคิดถึงเค้าตลอดแล้วก็ร้องไห้อีก พอมองเห็นทุกที่ที่เค้าเคยอยู่ เคยนอน เคยกิน เคยเล่น น้ำตามันก็พาลจะไหล คิดถึงเค้ามากๆๆๆๆ
ยายกับน้าก็บ่นคิดถึงเค้าตลอด เค้าน่าจะอยู่กับเราได้นานกว่านี้มาก เราได้แต่คิดถ้าเราขึ้นไปหาเค้าเร็วกว่านี้ ป่านนี้เค้าก็คงจะยังอยู่กับเรา ทำไมวันนั้นเราออกไปช่วยเค้าไม่ทันทั้งที่ปกติเวลาหมาเราวิ่งออกมาจากบ้านเราจะต้องรีบวิ่งออกไปดูก่อนเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีแมวตัวไหนมาเดินเล่นอยู่ วันนั้นเราไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งยายตะโกนเรียก
ไม่แน่ใจว่าเค้าจะตกลงมาจากหลังคาหรือเปล่า แล้วด้วยความที่ไม่มีแรงก็เลยหนีไม่ทัน
ตอนนี้ก็พยายามทำใจอยู่ ว่ามีพบก็ต้องมีจาก แล้ววันนึงเราคงได้เจอกันอีก..
หลับให้สบายนะโอเลี้ยง ขอให้หนูไปอยู่บนสวรรค์ และหนูจะอยู่ในใจพวกเราตลอดไป..
จากคุณ :
@Mulberry@ 
- [
19 ก.ย. 51 22:33:30
]
กระทู้นี้ขอไว้อาลัยแด่..โอเลี้ยง..
- [
19 ก.ย. 51 23:14:10
]
