ความคิดเห็นที่ 1 คนหางานให้คนอื่นทำก็ต้องเริ่มก่อนนะคะ ความสุขของอิฉันเกิดขึ้นทุกทีที่คิดถึงเรื่องนี้ค่ะ กล้วยไม้ของพ่อ....พ่อเสียชีวิตไป ๒๐ กว่าปีแล้ว พ่อเป็นคนธรรมดาเดินดิน มนุษย์เงินเดือนคนชั้นกลาง ธรรมดาๆ จึงไม่ได้มีสมบัติพัสกนธ์อะไรทิ้งไว้ให้ลูกเมีย นอกจากที่ดินผืนเล็กๆ ผืนหนึ่งที่แม่และพี่ๆ ได้อาศัยทุกวันนี้ หีบเหล็กเก่าๆ ภายในบรรจุของใช้ส่วนตัวไม่มีราคาค่างวดอะไร และความรู้ที่อยู่ในสมองลูกๆ ให้นำไปใช้ทำมาหากินเลี้ยงตัวเอง ตลอดไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าผ่าน ๒๐ ปีเศษไปแล้วของๆ พ่อจะยังอยู่และเพิ่มพูนงอกงาม (ส่งก่อนนะคะ แล้วค่อยมาเติม กลัวโดนปาดยักษ์โดดใส่คะ) มาต่อค่ะ คือสมัยพ่อมีชีวิตอยู่จะมีเรือนกล้วยไม้โย้เย้ที่สะสมพรรณไม้นานาชนิด ที่พ่อสรรหาอะไรต่ออะไรมาใส่ สรรหากรรมวิธีบำรุงบำเรอมัน แต่ผลลัพธ์ ไม่ค่อยดีหรอกค่ะ กล้วยไม้บางอย่างไม่เคยมีดอกเลยช่วงที่พ่อเลี้ยง จนพ่อเสียไป แม่ดูแลต่อ แล้วพอออกดอกมา....เราก็รำพึงกันว่า... "เจ้าตัวไม่ได้เห็นเนาะ" มีแคทลียาสีทับทิม (แคทลียาพันธุ์แท้ดอกเล็ก) อยู่ต้นหนึ่งที่พ่อเลี้ยงแล้ว ออกดอกดีทุกๆ ปีไป จนกลายเป็นเครื่องหมายการค้าของพ่อ อิฉันก็ไม่ค่อย ได้สังเกตว่าเรือนกล้วยไม้ (ที่ย้ายแล้วย้ายอีกโดยฝีมือแม่) มีเจ้าแคทที่ว่านี้ ตลอดเวลาหรือไม่ จนปีนี้เอง ได้สังเกตเห็นแบบจะๆ เพราะมันมีจำนวน กระถางและปริมาณดอกแยะมากๆ จำนวนกระถางน่าจะสัก ๓๐ มีดอกทุกต้น แม่เขาค่อยเลี้ยงค่อยขยายไปจนได้ปริมาณเท่านี้แหละค่ะ อิฉันได้นำมาขยายต่อที่เชียงใหม่ และได้ให้เพื่อนชาวเน็ทไปบางจำนวน และกำลังพยายามขยายต่อไปเรื่อยๆ เพราะแคทโบราณแบบนี้คงหายากแล้ว ตอนขอแม่มา แม่บ่นว่า "จะได้เรื่องรื้อ แคทดอกเล็กๆ ไม่มีใครชอบ" แต่อิฉันยืนยันว่ามีคนชอบแน่ๆ เห็นด้วยไหมคะ? รออ่านเรื่องของเพื่อนๆ ท่านอื่นด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 09:55:00 จากคุณ : ศูนย์สองหก - [ 10 ต.ค. 51 09:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แถมอีกภาพค่ะ มากประมาณนี้ (มีคนทักว่า....นึกว่าหวาย !!!! ) จากคุณ : ศูนย์สองหก - [ 10 ต.ค. 51 10:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝากบอกคุณแม่ว่า...ชอบครับชอบ ชอบแคทด้วย ... ชอบกระทู้นี้ด้วย (เรื่องจะเล่ามีเยอะ แต่เดี๋ยวขอนึกก่อนครับคุณแป้น จะเกี่ยวกับต้นไม้ไหมนี่ ?) บนสะพานลอยข้ามถนน แถวพระโขนงเมื่อกว่ายี่สิบปีก่อน ผมเดินเลี้ยวลงบันไดมาแล้ว ได้ยินเสียงกระป๋องสังกะสีกระทบขั้นบันได หันกลับขึ้นไปดู... ชายคนขายล้อตเตอรี่พิการตาบอด เดินเตะกระป๋องเศษสตางค์ของขอทานขาด้วน เหรียญหลายขนาดกระจาย บางอันกลิ้งลงตามขั้นบันได ที่ไปไกลผมช่วยเก็บให้ เหรียญอันเล็กๆหยิบยากซะจริง ที่กระเด็นไม่ไกล คนตาบอดวางไม้เท้าวางกล่องล้อตเตอรี่ ใช้มือคลำไปตามพื้น เก็บเหรียญ ปากก็พร่ำบอก ขอโทษครับ... ขอโทษครับ เสร็จเรียบร้อย ถือกล่องล้อตเตอรี คว้าไม้เท้าอลูมิเนียมออกเดิน เหมือนนึกอะไรได้ ร้อง "อ้อ...เดี๋ยวครับ....เดี๋ยวครับ.." หันกลับมา เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง นั่งลงเอามือคลำหากระป๋องสังกะสี เจอแล้วก็ใส่เหรียญลงไปดัง...กริ๊ง เสียงเหรียญกระทบกระป๋องเสียงนั้น ช่างเป็นเสียงใส..ที่ผมและคนรอบข้างต่างอมยิ้ม โลกใบนี้คงน่าอยู่จริงๆ แม้จะเป็นโลกมืดของเขา แต่ในหัวใจช่างสว่างไสวนัก แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 10:54:05 จากคุณ : พรเลิศ - [ 10 ต.ค. 51 10:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านไดอาล็อกของเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ  ในห้องนี้แหละมีความสุก  เอ่อ!สุขค่ะ จากคุณ : บางปลาสร้อย - [ 10 ต.ค. 51 10:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามารับความสุข จากคุณ : เอ้ (PALIN_OMSIN) - [ 10 ต.ค. 51 10:10:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาบอกว่า ชอบกระทู้นี้เช่นกันค่ะ เดี๋ยวจะมาเล่าถึงเรื่องราวที่ก่อให้เกิดความสุขนะคะ แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 10:16:23 จากคุณ : สเลเต - [ 10 ต.ค. 51 10:10:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะคุณศูนย์สองหก... แวะมาอ่านความสุขค่ะ..ชอบกระทู้นี้จังเลย...แคทสวยมากๆเลยนะคะ... อ่านแล้ว..ยังคิดเรื่องเล่าไม่ออก...ไว้คิดออกจะมาเพิ่มเติมค่ะ... ............................................................................................. คิดเรื่องที่จะเล่าไม่ออก...นั่งคิดไปคิดมา...เอาเรื่องนี้มาก็แล้วกันค่ะ...ลงไปแล้วในกระทู้ของตัวเอง...แต่เอามาแจมที่นี่อีกทีค่ะ... แม่...มักจะเล่าเรื่องอะไรๆให้เราฟังเสมอ...เรื่องชีวิตวัยเด็กของแม่...หนึ่งในเรื่องที่เราชอบมากๆนั้นก็คือ..." ดอกต้าง " ดอกไม้ในความทรงจำของแม่... แม่เล่าให้ฟังตั้งแต่เด็กๆแล้ว...ว่า " ดอกต้าง " เป็นอย่างนั้นอย่างนี้...แม่บอกว่าสมัยก่อน..ต้างมีเยอะมาก...เก็บมาร้อยเป็นสร้อยบ่อยๆ...ดอกสวย...กลิ่นหอม..เราเองก็ได้แต่นึกจินตนาการภาพเอาเอง...คิดอยู่ในใจว่า...จะสวยซักแค่ไหนน๊า... ด้วยความที่เรายังเด็ก...เรื่องที่จะมาค้นหาอะไรๆในเน็ต...จึงไม่มีทางเป็นไปได้...เราเองก็ทำได้แต่คิดภาพเอาเอง...อย่างเดียวเท่านั้น... เวลาผันผ่านไปนานหลายปี...เราเองก็ยังคิดอยู่ว่า...ต้างของแม่...จะมีหน้าตาเป็นยังไง...แต่ยังไม่เคยได้ค้นหาเจ้าดอกนี้อย่างจริงๆจังๆสักที... จนวันนึง...ที่เรานึกถึง.." ดอกต้าง " ของแม่..ขึ้นมาได้...เราเลยเริ่มค้นหา...เจ้าดอกต้างนี้..ในอินเตอร์เน็ต...ด้วยความหวังที่ว่า...จะได้เจอดอกไม้ในความทรงจำของแม่สักที...และจะให้แม่ได้เห็นดอกไม้ในความทรงจำของแม่...อีกสักครั้ง... ค้นเจอดอกต้าง..ด้วยความดีใจ...เอาภาพให้แม่ดู...ถามแม่ว่า..." ดอกต้างของแม่...แบบนี้ใช่มั้ยแม่...? " แม่บอกว่า.. " ไม่ใช่ๆ...ต้างของแม่...เป็นไม้เลื้อย...ไม่ใช่ไม้ยืนต้น..ต้างจะเกาะอยู่บนต้นไม้เหมือนกาฝาก..." แม่ยังบอกอีกว่า...ใบต้าง..คล้ายๆใบเดฟ...แต่ใบจะใหญ่กว่า..บางต้นใบคล้ายๆรูปหัวใจ...แต่บางต้นใบก็เล็กนิดเดียว..ใบจะหนาๆแข็งๆด้วย...ดอกออกเป็นช่อๆกลมๆ... แม่บอกว่า...ดอกต้างของแม่มีสีขาวๆ..สีนวลๆ...เกสรแข็งๆสีแดงๆ...สีชมพูม่วง...อะไรประมาณนี้... อ๋อ...ต้างนี้ไม่ใช่...เพราะต้างที่เราค้นเจอ...เป็นต้นต้างหลวง...นั้นเอง...รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย...แต่ยังหาต่อไป... หาไปหามาอยู่สักพัก...นึกถึงคำแม่...ที่ว่า... " ใบคล้ายๆใบเดฟ...แต่ใหญ่กว่า...บางต้นใบคล้ายๆรูปหัวใจ...แต่บางต้นใบก็เล็กนิดเดียว..ใบจะหนาๆแข็งๆ..." เราคิดไปว่า...เหมือนใบโฮย่าเลย...เลยลองค้นภาพ..โฮย่า..ให้แม่ดู... ถามแม่ว่า..." แบบนี้...ใช่หรือเปล่าแม่..." น้องเรายังขำ...ว่าจะใช่ได้ยังไง...โฮย่า..ชื่อออกจะหรูหราซะขนาดนั้น...เราเองก็ไม่มีหวังแล้วว่า..จะใช่ " ต้างของแม่ "... แต่คำตอบที่แม่บอกมา...กลับกลายเป็นว่า... " เออ...นี่แหละๆ...ใช่ๆ...นี่แหละดอกต้าง "... น้ำเสียงแม่..บ่งบอกถึงความดีใจซะเหลือเกิน...เหมือนกับแม่ได้เจอบางอย่างที่ขาดหายไปนานแล้ว.... ทีแรก...รู้สึก...อึ้งและงง..ไม่คิดว่า...เจ้าโฮย่า...จะเป็นดอกต้าง..ของแม่เลย... พูดตามตรงว่า...เคยคิดว่า..โฮย่า..เป็นไม้นำเข้า...เป็นไม้เมืองนอก...ไม่คิดว่า...จะเป็นไม้ท้องถิ่นของไทย...( เฉลยความโง่..ของตัวเองอีกแล้ววว..อิอิ.. )..และไม่คิดด้วยว่า...จะกลายมาเป็นดอกต้างของแม่... นอกเหนือไปจากความรู้สึกอึ้ง...คือความรู้สึกดีใจ...ดีใจมากจริงๆ...ที่ได้รู้จักดอกต้างของแม่จริงๆซะที...ดีใจที่แม่ได้เห็นดอกไม้ในวันวาน..และวันวารของแม่อีกครั้ง... คืนนั้น..แม่ลูก...นอนคุยกันเรื่องดอกต้าง..ซะนาน...แม่เล่าอีกว่า...ต้างของแม่..มีเยอะมากจริงๆ...แม่เด็ดมาเล่น..เด็ดมาร้อยเป็นพวงๆ...เด็ดมาแซมผมบ่อยๆ... เวลาเดินไปนา...ผ่านต้นไม้ต้นไหน...ก็เห็นต้างเกาะอยู่ทั้งนั้น..แม่บอกว่ามีแทบทุกต้น...เดินผ่านตอนเช้า..กลิ่นจะหอมมากกกก...แม่บอกว่า..เดินผ่านทีไร...ก็จะเก็บมาเล่นทุกที...วันไหนถ้ารีบๆ..ก็ไม่เก็บทีละช่อ...แต่จะสาวลงมาเป็นเครือๆเลย... ต้นไม้บางต้น...มีต้างเกาะอยู่เยอะจนต้นไม้ต้นนั้นตายไปเลย...แม่ยังบอกอีกว่า...ต้างไม่เพียงมีแต่บนต้นไม้...แต่มีเครือไต่ลงมาที่พื้นดินด้วย... เพราะความที่คนยังไม่นิยม...ต้างของแม่...จึงไม่ได้มีค่าใดใด..ต่อคนในสมัยนั้น... แต่ไม่น่าเชื่อเลย..ว่า.." ต้างของแม่ " นั้น..กลับเป็นดอกไม้มีมีคุณค่าทางใจ...ของแม่ในตอนนี้...และของเราตลอดไปด้วย... คิดถึงเรื่องนี้..แล้วเรามีความสุขค่ะ...นึกแล้วคิดถึงแม่...เลยเอามาเล่าแบ่งปันให้ทุกคนฟังกัน... ขอบคุณค่ะ... ปล. เล่าแล้วยาวจังค่ะ...ขอโทษด้วยนะคะ...^^ แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 14:38:13 แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 14:35:19 แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 14:32:29 จากคุณ : เอื้องน้ำต้น - [ 10 ต.ค. 51 10:11:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จองความเห็นนี้ไว้ก่อน เดี๋ยวจะมาเพิ่มเรื่องครับ ปล.แคทดอกเล็ก งามดีมีเสน่ห์ครับ จากคุณ : กะได - [ 10 ต.ค. 51 10:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แคทดอกเล็กสวย น่ารัก แปลกตามากคะ   ปล. ไม่รุจะเล่าอะไร  มาขอชมแคทดีกว่าคะ จากคุณ : noon_963 - [ 10 ต.ค. 51 10:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วรอยยิ้มเปื้อนหน้าคอมฯ ค่ะ........ขอบคุณความสุขเช้า ๆ  กับโลกใบเก่าที่แสน (น่าจะเลิก) วุ่นวาย ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ เช่นนี้...........ประทับใจ จากคุณ : คุณนายแย้มศรี - [ 10 ต.ค. 51 10:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นต้นไม้ในบ้านออกดอกมาให้ชมและบางทีก็ให้ดม จากคุณ : แม่ริม - [ 10 ต.ค. 51 10:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอระลึกชาตินิดนึงครับ สมัยตอนอายุเด็กๆ ก็เอาแต่เล่นซน คุณพ่อปลูกต้นกล้วยไว้จำนวนหนึ่ง รวมกับไม้อื่นๆ ก็ เช่น มะม่วง ชมพู่สาแหรก แก้มแหม่ม อัมพวา และดง เฮลิโคเนีย ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้จักหรอกว่ามันมีชื่อนี้ เรียกมันว่า ต้นก้ามปู (ด้วยดอกที่เหมือนกับก้ามปูห้อยลงมาของมัน) เรื่องมันไม่มีอะไรจนกระทั่ง สมัยเด็กๆเราคึกคะนอง บ้านก็อยู่ริมคลอง มีเพื่อนก็ชวนกันว่ายน้ำเล่น ปีนต้นอัมพวา กระโดดลงน้ำ เป็นที่สนุกสนาน เหนื่อยนักเราก็ขึ้นต้นชมพู่เก็บชมพู่กินกัน จนกระทั่งเรื่องเกิดเมื่อเราคิด กันว่า อยากได้เรือจะพายไปที่ไกลๆ ด้วยแรงอันน้อยนิดของเด็ก จะว่ายน้ำ ไปไหนต่อไหนไกลๆก็คงไม่ได้ เลยพากันตัดต้นกล้วยที่คุณพ่อปลูกมาทำ เรือเพื่อพาเราไปเที่ยวเล่นไกลๆจากเดิม แรกๆก็แค่ตัดมาทำเรือพยุงเราว่ายน้ำไป หลังๆเริ่มมีวิธีการเล่นแปลกๆ ขึ้น คือ ให้เพื่อนปล่อยเรือต้นกล้วย แล้วเราก็กระโดดจากฝั่งไปถีบต้นกล้วยให้ หักเล่น ใครทำได้ถือว่า เก่ง บางทีก็พลาดกระโดดไปคร่อมต้นกล้วยเล่นเอา หน้าเขียวหน้าเหลืองไปตามกัน แต่ก็ไม่มีใครเคยเข็ดสักคน จนกระทั่ง ต้นกล้วยเริ่มลดจำนวนลงจนโตไม่ทัน การทำลายของเรา(อิอิ) คุณพ่อเริ่มสงสัย จึงได้ซักถาม เราก็โกหกให้พ้นตัวไป แต่ในที่สุดความจริง ก็ไม่พ้นความจริงไปจนได้ คุณพ่อรู้ว่าเราเอาต้นกล้วยไปทำอะไรไม่ได้เรื่อง เลยโดนไม้มะยมฟาดซะคนละหลายที ความทรงจำตอนนั้นก็ยังคงอยู่ และบางครั้งเราก็นึกว่า สมัยเด็กๆเราเองก็ทำ อะไรที่ไม่ถูกต้องไปมากมาย แต่เราก็คงต้องรับในความผิดของเราเอง ใน เมื่อเราเองผิดจริงเราก็ต้องยอมรับผิด การยอมรับผิดไม่ใช่สิ่งที่น่าอาย แต่กลับเป็นสิ่งที่กล้าหาญ เรื่องก็มีแค่นี้แหละครับ จะมีความสุขหรือเปล่าก็ไม่รู้กันนะครับ แต่ถ้านึกย้อนไปหลายๆคนก็คงมีประสบการณ์ซนๆแบบนี้ล่ะมั้ง อิอิอิ จากคุณ : สนามหญ้าหน้าบ้าน - [ 10 ต.ค. 51 10:31:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวยจังครับ มรดกอันมีค่าคือน้ำใจ ความห่วงใย และมิตรภาพ จากพ่อและแม่ มาสู่ลูก และเพื่อนของลูก ซึงแฮะ จากคุณ : มังกรไฟ หัวใจเขย่าโลก - [ 10 ต.ค. 51 10:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นคนมีความสุขทุกๆ วัน ถ้าเล่าจะยาวนานมาก ไม่ต้องพยายามหาหรอกค่ะ ส่วนมากจะวิ่งมาชนเอง อยู่ที่ใจจะเปิดรับโอกาสนั้นหรือเปล่า แต่พออ่าน คห.1 นะคะ นึกออกแล้วว่าจะเล่าอะไร มีต้นไม้ที่เป็นมรดกจากอาก๋งเหลืออยู่ต้นเดียว คือโป๊ยเซียน พันธุ์เก่าๆ ดอกสีแดงเล็กๆ ที่สมัยนี้อาจจะไม่นิยม ความสุขตอนเด็กคือ จะมานับว่ามี 8 ดอกหรือเปล่า เหมือนมาลุ้นอะไรสนุกๆ เป็นนิสัยติดตัวมาจนเดี๋ยวนี้ ไม่ค่อยอยากนับ 8 ดอก กับพันธุ์ใหม่ เพราะมีเกิน 8 ดอกแน่ๆ นับ 8 เฉพาะต้นของอาก๋ง วันไหนมี 16 ดอก โอ้ หลั่นล้า สุขจัง ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ตั้งกระทู้โดนใจ จากคุณ : iloveham - [ 10 ต.ค. 51 10:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 **ขออภัยที่ใช้ความเห็นเปลือง ตอนแรกนึกว่าจะไปเพิ่มเรื่องที่คห.8 แต่ลืมไปว่าภาพประกอบไม่สามารถเอาไปใส่เพิ่มได้** กลับมาที่ความสุขเรื่องต้นไม้ ชีวิตมีความสุขไปหมดเลย ตั้งแต่เห็นเมล็ดที่เราเพาะงอก  เห็นต้นไม้เจริญเติบโต เห็นต้นไม้ที่เฝ้ามองทุกวันออกดอก จะมีความสุขมากๆ เมื่อได้กลิ่นหอมของดอกไม้ และจะมีความสุขยิ่งขึ้นเมื่อได้เด็ดดอกไม้ไปให้แม่ แต่เรื่องความสุขที่จะเล่านี้เกิดขึ้นในชีวิต ช่วงที่ต้องไปอยู่บนดอยสูง ผมได้ไปอาศัยอยู่กับพี่น้องลีซอมาเกือบสองปี ได้เรียนรู้อะำำไรมากมาย โลกที่ว่ากว้างแล้ว ก็ยิ่งกว้างเข้าไปอีก ทุกเสี้ยวชีวิตมีมุมมองแตกต่างกันไป บนดอยมีต้นไม้ พรรณไม้ใหม่ๆ ให้ค้นพบอยู่ประจำ อยู่ในเมือง ไปตลาดต้นไม้ มองปราดเดียวก็รู้หมดว่าต้นอะไรเป็นอะไร อยู่บนดอยห้อมล้อมไปด้วยป่าเขา เราก็เหมือนเด็กน้อยที่ไม่ประสีประสาที่ต้องมาเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ มีความสุขมากที่ได้รู้จักพืชผัก ผลไม้แปลกๆ และมีความสุขมากที่สุดเมื่อได้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างคนกับต้นไม้ในอีกมิติหนึ่ง ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เศร้า เหงา สนุก ชีวิตบนดอยมีต้นไม้เข้ามาเกี่ยวข้องอยู่เสมอครับ จากคุณ : กะได - [ 10 ต.ค. 51 11:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านกระทู้นี้แหละค่ะ แถมมีดอกไม้สวยๆให้ดูอีก มีความสุขแล้วค่ะ จากคุณ : octonut - [ 10 ต.ค. 51 11:13:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมเองก็มีความสุขกับการนั่งกด F5 ไปเรื่อยๆ 555+ อ่านเรื่องราวของแต่ละท่านแล้ว อืมมมม รู้สึกดีและมีความสุขจริงๆด้วยสิครับ ขอขอบคุณ คุณศูนย์สองหก ที่นำสิ่งๆดีๆและบรรยากาศดีๆกลับมาสู่ครอบครัวต้นไม้อีกครั้งนะครับ ส่วนเรื่องของผมเองยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเล่าเรื่องไหนดีเพราะมันมีแต่เรื่อง...555+ หน่ำซ้ำ บางครั้งก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นคนแปลกหน้าสำหรับที่นี่ไปซะแล้ว จากคุณ : B-Nursery - [ 10 ต.ค. 51 11:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ..ขอเข้ามาอ่านหาความสุขหน่อยค่ะ จากคุณ : เจ๊ดา - [ 10 ต.ค. 51 11:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาจองที่เก็บความสุขครับ จากคุณ : HKK - [ 10 ต.ค. 51 11:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักค่ะ อ่านแล้วต้องยิ้ม จากคุณ : Anglo Mania - [ 10 ต.ค. 51 11:56:44 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทุกเช้าวันเสาร์ – อาทิตย์หรือช่วงปิดเทอมในวัยเยาว์สำหรับฉันนั้น เป็นวันที่แสนสนุกสนานอย่างแท้จริง  เพราะทุกทุกเช้ายายจะตระเตรียมทำขนมแสนอร่อยไว้ให้พวกเรา... หลานหลานที่อยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน    หนึ่งในขนมพื้นบ้านของยายที่แสนจะอร่อยเป็นนักหนานั้นก็คือขนมฝักบัว            ในการเตรียมทำขนมฝักบัวนั้นยายจะแช่ข้าวเจ้าไว้หนึ่งคืน    ในเช้าวันต่อมายายก็จะนำข้าวสารที่แช่แล้วมาโม่  ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันมักจะป้วนเปี้ยนอยู่กับยายเพื่อขอมีส่วนร่วมในการโม่แป้งด้วย   หากเพราะยังเยาว์วัย ไม่มีกำลังพอที่จะหมุนเครื่องโม่ ฉันจึงอาสาที่จะตักข้าวหยอดในเครื่องโม่ให้ยาย  หลายต่อหลายครั้งที่ฉันกะพลาดหยอดข้าวไม่ลงหลุม ข้าวสารหล่นเกลื่อนไปทั่ว แต่ยายก็มิเคยก่นว่า  เพียงแต่สอนให้ฉันรู้จักกะระยะให้ถูกต้องก่อนที่จะหยอดข้าวสารลงโม่             หลังจากเตรียมแป้งแล้ว ยายก็ออกจากบ้านไปทอดขนมฝักบัวขายที่หน้าวัด  บางครั้งฉันก็จะติดรถไปขายขนมฝักบัวกับยายด้วย แต่โดยมากแล้วฉันมักจะเป็นฝ่ายไปรับยายกลับบ้านเสียมากกว่า เพราะฉันเบื่อที่จะต้องนั่งอยู่หน้าเตาทอดขนมฝักบัวเป็นเวลานานนาน ฉันจึงมักที่จะไปเล่นสนุกกับเพื่อนในวัยเดียวกัน  ครั้นเหนื่อยและหิว จึงกลับมาขอขนมฝักบัวจากยายไปกินและฝากเพื่อน                  ขนมฝักบัวของยายนั้นอร่อยและหอมหวาน   จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ยายจะขายขนมหมดทุกวัน  ตอนขากลับ  ยายมักจะชวนฉันเดินกลับบ้าน  ยายบอกว่าจะได้แวะซื้อดอกบัวข้างทางเพื่อนำไปบูชาพระด้วย   ยายมักจะซื้อดอกบัวหลวงกำโตเกือบทุกวัน ยิ่งวันในเป็นวันโกนยายก็จะซื้อดอกบัวมากขึ้นกว่าที่เคยซื้อในวันปกติ เพราะนอกจากจะแบ่งไว้บูชาพระที่หิ้งพระในบ้านแล้ว   ในวันรุ่งซึ่งเป็นวันพระยายก็จะเก็บงำดอกบัวเหล่านั้นไว้เพื่อไปบูชาพระที่วัดอีกด้วย               ฉันมักถามยายว่าทำไมยายไม่ซื้อดอกไม้ชนิดอื่นไปบูชาพระบ้าง    เพราะสำหรับเด็กวัย 10 ขวบอย่างฉันแล้ว ไม่เห็นเลยว่าดอกบัวจะสวยตรงไหน หอมก็ไม่หอม  แถมก้านดอกก็ยังมีหนามตะปุ่มตะป่ำชวนให้ระคายมือเวลาจับถือ   ยายยิ้มละไมพลางเคี้ยวหมากในปากก่อนที่จะบอกกับฉันว่า ดอกบัวนั้นในทางพุทธศาสนาถือว่าเป็นไม้มงคล เป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ผุดผ่องและคุณงามความดี แม้จะเกิดจากโคลนตม อันสกปรก และตกตะกอนใต้น้ำ ก็พยายามเติบโตจนสามารถโผล่ดอก และใบให้พ้นน้ำ หรือเหนือผิวน้ำ จนกลายมาเป็นดอกไม้ที่ใช้เป็นพุทธบูชา คนเราก็เช่นกันไม่ว่าจะเกิดมายากจนหรือต่ำต้อยเพียงไร ก็ยังมีโอกาสดีได้ทุกคน ถ้าผู้นั้นมีความตั้งมั่น และความพยายาม  ในยามนั้นฉันได้แต่รับคำเพราะยังเยาว์วัยเกินกว่าที่จะทำความเข้าใจในคำสอนของยายได้                       กว่าที่ฉันจะทำความเข้าใจในคำสอนของยายได้ ก็ผ่านเลยกาลเวลามาเนิ่นนาน   ยามที่ผกผันกับกระแสคลื่นลมที่แปรปรวนและโหมพัดกระหน่ำจนล้มลุกคลุกคลาน  เจ็บปวดและสิ้นหวังกับเรื่องราวหลายหลากที่ผ่านเข้ามาในชีวิต      ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งเหล่านั้น  ไม่ง่ายเลยสักนิดกว่าจะรู้จักตนเองได้อย่างถ่องแท้และถี่ถ้วน  จวบถึงวันนี้.....เมื่อได้ผ่านกาลเวลาอันหนักหน่วง ฉันจึงเข้าใจในคำสอนของยายได้อย่างถ่องแท้ ในวันนี้ ยามที่ฉันเห็นดอกบัว ฉันก็มักจะนึกถึงขนมฝักบัว พร้อมๆกับความทรงจำเกี่ยวกับยายก็พร่างพรายอยู่ในหัวใจฉัน **ขอบคุณภาพประกอบจากพี่สนามหญ้าหน้าบ้าน แก้ไขคำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 12:24:43 จากคุณ : สเลเต - [ 10 ต.ค. 51 12:02:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 พี่สเลเตคะ หนูหิวค่ะ แถวนี้ไม่มีฝักบัวให้ทานด้วย จะไปหาที่ไหนดีล่ะเนี่ย จากคุณ : octonut - [ 10 ต.ค. 51 12:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาอ่านความสุขของเพื่อนๆ ก็อิ่ม...เอ๊ยสุขแล้ว จากคุณ : ต้นโพธิ์ต้นไทร - [ 10 ต.ค. 51 12:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 5555555555 ชอบรูปนี้ของคุณกะไดมากเลยค่ะ ขอๆๆๆเลยนะฮ๊า จากคุณ : เจ้นก - [ 10 ต.ค. 51 12:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หนูเล่าตอนเด็กคงไม่ไหวค่ะลืมไปแล้ว ขอย้อนไปเมื่อ7-8ปีที่ผ่านมาดีกว่าค่ะ สมัยนั้นอยู่ต่างบ้านต่างเมือง  และก็หลงมาในโลกไซเบอร์ และแล้ววันหนึ่งก็มาเจอ ห้องต้นไม้ แห่งนี้ จากที่แวะมาหนนั้นหนูมาจาก0ได้กับการรู้จักชื่อต้นไม้ อยู่ไปอยู่มา โดนดุมั่ง ต่อว่ามั่ง  กับการที่เราเรียกชื่อดอกไม้ต้นไม้ผิด และพิมพ์ก็ผิด บ่อยจนพี่ๆน้องๆได้เฮฮากันก็บ่อย แต่หนูก็จำ และคิดว่า ผิดเป็นครู ค่ะ จนเวลาผ่านไป ณ. ตอนนี้ ความรู้เรื่องต้นไม้ ชื่อของต้นไม้ ของหนู ดีขึ้นมาน่าจะ70%ได้แล้วค่ะ จากเพื่อนพี่น้องที่เจอกันแค่ตัวหนังสือ ก็มาเจอหน้าตา และตัวตนกันจริงๆ พอกลับมาอยู่บ้านที่เมืองไทย ต้นไม้ จากหลายๆทิศทั่วไทย น้ำใจจากพี่น้อง ส่งมาให้หนูเลี้ยงดู จนออกดอก เติบโตมาสวยงาม เต็มสวนในวันนี้ นี่คือสิ่งที่หนูมีความสุขมากๆค่ะ ที่ได้เห็นต้นไม้ ของเพื่อน ๆพี่น้อง ส่งมารวมกันที่สวนเรามากมาย นี่คือแค่บางส่วนของดอกไม้ที่ได้จากพี่น้องและเพื่อนๆค่ะ จากคุณ : ดอกปีป - [ 10 ต.ค. 51 12:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มีความสุขมากที่ได้อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น....ได้เดินดูต้นไม้รอบบ้าน จากคุณ : ซามูไรสายฟ้า - [ 10 ต.ค. 51 12:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เมื่อหลายปีก่อน..เป็นคนที่อยากได้ต้นอะไรก็หามาปลูก ตายไปก็ซื้อใหม่... จนมาเจอพี่1 ก็ยังไม่เลิกนิสัยเดิมๆ อยากได้ต้นอะไร ก็ขอมาปลูก..งอแงๆ ต้องขอให้ได้ จนทำต้นไม้ดีๆของพี่เค้าตายไปหลายต้น จนถึงต้นโปรดของเค้าที่มีอยู่แค่ต้นเดียว...เลยโดนเอ็ด... "สักแต่ว่าอยากปลูก แล้วดูแลมันได้มั๊ย ถ้าตั้งใจดูแล แล้วมันยังตาย ชั้นจะไม่ว่าสักคำ!!" หายบ้าเลยค่ะ เริ่มหาข้อมูลก่อนปลูก เริ่มใส่ใจต้นไม้มากขึ้น ดูแลต้นไม้ได้ดีขึ้น จนวันหนึ่ี่ง พี่1 ก็ส่งต้นไม้มาให้ 1 คันรถ 10ล้อ มีทั้งไม้หายาก และไม้เลี้ยงยาก   ความดีใจที่ได้ต้นไม้มากมายนั้น มันไม่มากเท่า ความดีใจที่รู้สึกว่า.... ความพยายามของเราทำให้เค้าไว้ใจและวางใจที่จะให้ต้นไม้ที่เค้ารักมาอยู่กับเรา... แต่จากวันนั้นจนทุกวันนี้ ก็ยังมีคนแอบบ่นอยู่เป็นระยะๆว่า ยังพยายามไม่พอนะ -*- เวลาคิดถึงเรื่องนี้ ก็อมยิ้มทุกที คนอะไรดุเป็นบ้าเลย ต้นไม้ตายต้นนึงบ่นได้เป็นปีอ่ะ อิอิ จากคุณ : นีออน - [ 10 ต.ค. 51 12:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คิดถึงแบบ คห. 14 เรื่องนึงแล้วกัน เป็นเรื่องที่จำได้จากพ่อค่ะ (เสียไปเมื่อปี 45 ) พ่อจะเล่าให้ฟังว่า มีต้นโป๊ยเซียนอยุ่ต้นนึง พ่อปลูกไว้ (ที่บ้านเรียกพ่อว่าป๋า) เพราะมีเชื้อมอญ ป๋าชอบต้นโป๊ยเซียนต้นนี้มาก  ปกติเค้าก็จะนับ ดอกกันใช่ไหมคะ ถ้าครบ 8 ละก็จะโชคดี ป๋าก็คอยดูอยู่เรื่อย ๆ นะคะ ว่าเมื่อไหร่จะครบ 8 ดอกเสียที จะได้ซื้อ....  555 อย่างว่านั้นล่ะ ก็มีอยู่คืน หนึ่ง ป๋าฝันว่ามีเสียงใครก็ไม่รู้เสียงเหมือนคนจีนค่ะ มาร้องว่า จับซา จับซา ป๋าตกใจตื่น ใครที่ไหนมาร้องจับซา จับซา  เดินออกมานอกห้องเจอต้นโป๊ย เซียนที่วางไว้ข้าง ๆ ห้อง ก็เลยนึกขึ้นได้ค่ะ  ลองคิดต่อเอาเองก็น่าจะรู้นะคะ ป๋าก็ถูก 13 นะซิ อิอิ   ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ป๋ายังเล่าอีกตั้งหลายครั้ง (เรื่องจริง) เกี่ยวกับต้นไม้ยังมีอีกหลายเรื่อง ตอนนี้แค่นี้ก่อนนะคะ ขอให้มีความสุขทุกวันนะคะ  อยู่กับต้นไม้แล้วมีความสุข ไม่เครียดนะคะ มีโป๊ยเซียนเก่า และ แก่อยู่ต้นนึงค่ะ อายุเกิน 15 ปี แน่นอน เพราะย้ายมา อยู่ที่นี่เกิน 15 ปี แล้ว เห็นมาตั้งแต่นั้น จากคุณ : LILY_PINK - [ 10 ต.ค. 51 12:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่ะลืม คนข้างบ้นนู้็นน่ะ รู้สึกว่าจะไมได้ใบแดงมานานแล้วนะคะ....อิอิ จากคุณ : นีออน - [ 10 ต.ค. 51 13:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ความสุขของตัวเองเก็บเกี่ยวได้ทุกวันค่ะ ความสุขที่ได้ดูแลเค้า รดน้ำ ใส่ปุ๋ย พรวนดิน เปลี่ยนกระถาง เฝ้ามองเค้าเติบใหญ่ ออกดอกออกผล หาเพื่อนใหม่ให้เค้า รับรู้ถึงความเจ็บป่วยของเค้า และโศรกเศร้ายามเค้าจากไปค่ะ    ต้นไม้ของฉัน จากคุณ : plantty (plantty) - [ 10 ต.ค. 51 13:07:16 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เจ้นกอยู่บ้านนี้มานานหลายปี มีเรื่องราวสนุกๆมากมาย หลายๆเรื่อง..อ่านแล้วนั่งหัวเราะจนน้ำตาไหล เช่น...น้องปีปๆ เขาเรียกชื่อเจ้าดอกม่วงๆนี้ว่า... ดอกช่องนาง... (เขายังแย้งอีกว่า ก็แถวบ้านเขาเรียกกันแบบนี้ ) จากคุณ : เจ้นก - [ 10 ต.ค. 51 13:13:34 ]

ความคิดเห็นที่ 32 -เจ้โน้กกกกกกกก.. ช้องนางต้องดอกสีเหลืองต่างหาก มั่วป่าวเจ้ เดี๋ยวเด็ก ป.4 มาจำไปผิดถูกๆล่ะแย่เลย! จากคุณ : ด้วงแว่น - [ 10 ต.ค. 51 13:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 33 งั้นของผมขอเป็นเรื่องดอกไม้ ดอกแรกที่ผมนั่งพินิจบนโต๊ะอาหารเช้ามื้อแรกของการเริ่มต้นชีวิตแต่งงาน วันแรกที่ตื่นเช้ามาก็ด้วยความที่เคยชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวก็ไม่ทันได้ทักทายใครตื่นมาก็เดินพล่าน คว้ากล้องได้ก็ถ่ายไปเรื่อย...แล้วก็มานึกได้อีกทีว่า " เฮ้ย!ลืมปลุกเจ้ากลม(ภรรยาผมเอง) ก็ขำๆ ดีนะครับ มันเหมือนชีวิตเรากลับกันปกติผมเป็นคนตื่นสาย เค้าเป็นคนตื่นเช้า(เค้าต้องโทรมาปลุกผม ไปทำงานทุกเช้า)แต่วันนี้ผมกลับเป็นคนตื่นเช้าแทน หลังจากที่เดินถ่ายภาพอะไรต่อมิอะไรเสร็จก็นึก ขึ้นได้อย่างที่บอกแหละครับ ลืมปลุกเค้าให้ตื่นมาสูดอากาศบริสุทธิ์ตอนเช้าด้วยกันแต่ก็คิดว่าตัวเองคิด ถูกแล้วล่ะที่ไม่ได้ปลุกเค้าเพราะผมว่าเค้าเองก็คงอยากตื่นสายดูบ้างหมือนกัน(เข้าข้างตัวเอง 555) หลังจากที่บริกรเตรียมอาหารเช้าขึ้นโต๊ะให้เราเรียบร้อยแล้วผมก็นั่งจ้องเจ้าดอกคาเนชั่นสีชมพูได้อยู่ เป็นนานสองนาน จนกระทั่งมีเสียงทักมาว่า"ไม่หม่ำเหรอ" แต่ผมดันลุกขึ้นไปหยิบกล้องมาถ่าย ภาพสิ่งที่อยู่บนโต๊ะอาหารเช้าซะงั้น...โดยที่ไม่ได้มีเสียงต่อว่าอะไรทั้งสิ้น สงสัยว่าเธอคงจะเริ่มทำ ใจได้แล้วล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ แล้วหลังจากนั้นเธอก็หายกลับเข้าไปในห้องนอนซะนานเชียวแหละครับ จนต้องตามเข้าไปดูว่าหายไปไหน...น่านนน นั่งเรียงกลีบกุหลาบแดงเป็นหน้าแมว เฮ้อ...แล้วก็ บอกผมว่า " พี่ถ่ายรูปเก็บไว้ด้วยสิ " สรุปว่าผมว่ามันก็พอๆกันทั้งคู่แหละเน๊อะ แต่ผมก็คิดว่าเราก็ มีความสุขกันดีประสาเราน่ะครับ อย่างน้อยๆต่อไปนี้เวลาผมไปถ่ายภาพต้นไม้ที่ไหนก็คงมีคนตามไปด้วย แล้วล่ะครับทีนี้. แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 51 13:27:28 จากคุณ : B-Nursery - [ 10 ต.ค. 51 13:23:21 ]

ความคิดเห็นที่ 34 5555 จากคุณ : เจ้นก - [ 10 ต.ค. 51 13:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เอาอีก เอาอีก หนุกดี เรื่องที่จะเล่าเนี่ยไม่พ้นคุณพี่ค่ะ  คุณพี่แกเป็นคุณพี่ของสามีค่ะ  แกเป็นชอบซื้อค่ะ (ทุกอย่าง)  ช่วงที่สนามบินสุวรรณภูมิเปิดใหม่ คุณพี่ก็มีอันจะต้องระเหเร่ร่อนมาอยู่กับเราเพราะว่าบ้าน เราอยู่ใกล้สนามบินสุวรรณภูมิค่ะ เดิมแกอยู่ดอนเมืองค่ะ แกมาอยู่ตอนแรก แกก็ยังไม่ได้สนใจ ต้นไม้นะคะ แกไปยิงนกตกปลาอะไรของแกเนี่ยแหละ มีที่นึงเป็นบึงตกปลาค่ะ และเค้ามีต้นไม้ขายค่ะ ตั้งแต่นั้นมาที่บ้านเราก็กลายเป็นสวนต้นไม้ ไม้ดอก ทุกอย่างที่คนขายบอกว่าดีว่าสวย แพง ถูกไม่สนใจ คิดดูซิคะ แกไปหาซื้อต้นมะนาว กระท้อน ถึงเมืองจันทร์ เราก็ไปค่ะ ขนใส่รถมา แต่ขอโทษพวกเราคนทำงานไม่ได้อยู่กะต้นไม้ ดูแลไม่เป็นค่ะ ก็ตายบ้าง รอดบ้าง แบบว่าตามมีตามเกิดค่ะ ต่อจาก มะนาว กับกระท้อนที่แกไปเหมามา  แกก็เริ่มบร้าค่ะ  (ต้องใช้คำว่าเริ่มบร้าค่ะ) เพราะว่าสับปรดสีที่มีกี่อย่าง หลายพันธุ์ แกก็ไปสรรหามาค่ะ เราก็ไม่รู้จักค่ะ สับปรดสีเอามาทำไมกินก็ไม่ได้ เฮ้อ   แกซื้อมาก็ไม่ได้สนใจจะเปลี่ยนกระถางเปลี่ยนดินค่ะ ต้นไม้ก็โทรมค่ะ บางต้นก็ตายค่ะ แกนึกจะลงตรงไหนแกก็ปลูกค่ะ  (สวนมั่วค่ะ) จนเราคิดว่า ต้องลงมือเองซะแล้ว ดิฉันคิดได้ดังนั้น ก็หาซื้อดิน ซื้อกระถาง แกซื้อต้นไม้ แต่ดิฉันต้องซื้อกระถางพลาสติกดำ ซื้อกระถางมาเปลี่ยน มาเพิ่มค่ะ   ดิฉันก็ปล่อยให้มันตายไปตั้งเยอะ ด้วยไม่รู้ค่าของต้นไม้ว่าเค้าซื้อมาแพงมั่ก ๆ เค้าบอกว่าแพง ๆ  แต่ก็ซื้อ  ไอ้เราก็รู้ว่าแพงแล้วจะซื้อทำไม และก็คอยรดน้ำให้ คอยแยกหน่อสับปะรดให้ เฮ้อ วันหยุดเสาร์อาทิตย์นี่ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ นั่งคลุกอยู่กับกระถางต้นไม้นั่นแหละค่ะ   รกไปหมดเลย  ต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงบริเวณไปเรื่อย ๆ ค่ะ  สรุปนะคะ  พี่เค้าซื้อมาเรื่อย ๆ ค่ะ  จนวันหนึ่งค่ะ เราก็ได้รู้ว่า  พี่เค้าหายไปแล้วค่ะ เค้ากลับไปอยู่ดอนเมืองเหมือนเดิม แล้วเค้าก็ทิ้ง ๆ  ต้นไม้ทั้งหลายนั้นนะไว้ให้เราค่ะ ตกลงดิฉันจะร้องให้หรือจะหัวเราะดีคะ  5555555555 จบ ปล.  จันผาของพี่เค้า 7 ต้น ของเราแค่ 2 ต้น   ตัดใจซื้อ ก็เค้าแพง ต้นตั้ง 850   ซื้อ 2 ต้น       (รักหรอกนะจึงซื้อ)   กะลังสงสัยว่า  ตอนนี้   เค้าคงเป็นของเราหมดแล้ว 55555555555 (ถ้าไม่มาเอาคืน) จากคุณ : LILY_PINK - [ 10 ต.ค. 51 13:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เอิ๊ก... ขำคห33อะ หนอย...ทำไปด้าย เรียงกลีบกุหลาบเป็นหน้าแมว 555 นอกจากชั้นแล้ว ยังมีเธออีกคนนะ..ยัยกลม ที่ติงต๊อง งานนี้พี่เฟิร์สได้สองต่อค่ะ มีน้องติงต๊องแล้วยังได้ภรรยาติงต๊องอีกอะ 555กุหลาบหน้าแมว ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : สเลเต - [ 10 ต.ค. 51 13:40:36 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เรื่องของเพื่อนผมชื่อไพรัฐ ไพรัฐเป็นเพื่อนสนิทของผมตอนสมัยเรียนอยู่ชั้นประถมโน่น... เวลาผ่านมาหลายปีดีดัก ไพรัฐทำวีรกรรมแปลกๆ น่าทึ่งในความสามารถสำหรับเด็กวัยเดียวกัน เป็นต้นว่าขโมยพ่อพันธุ์ปลาทองหัวสิงห์ตัวใหญ่มากจากร้านเพาะพันธุ์ปลา... ... ในสายตาของเพื่อนๆ ไพรัฐเก่งมากๆ... พวกเราถามกันใหญ่ขโมยมาได้ไง  พอได้ความผมกับพวกตามไปขโมยลูกปลาทองเลียนแบบ... เรื่องนี้ไม่ดี น่าตีชะมัด ส่วนเรื่องเกี่ยวกับต้นไม้นั้นน่าสนุกเช่นกัน คือที่บ้านไพรัฐนั้นเลี้ยงนกแก้ว นกแก้วกินเมล็ดพืชเป็นอาหาร หนึ่งในเมล็ดที่นกแก้วชอบกินมากคือทานตะวัน... มีวันหนึ่งไพรัฐเอาเมล็ดทานตะวันของนกแก้วมาแจกให้เพื่อนๆ ไปปลูก และเขาแบ่งส่วนหนึ่ง 4-5 เม็ดไปโรยไว้ในแปลงปลูกผักของโรงเรียน ไพรัฐ เฝ้าถนอมรดน้ำ ไม่นานทานตะวันก็เติบใหญ่ สูงท่วมหัวเด็กๆ แล้วก็ออกดอก เป็นดอกทานตะวันทายท้าแสงตะวันงดงาม... เมื่อดอกงดงามนักจึงไม่น่าแปลกที่ช่วงเช้าหรือเวลาพักเด็กๆ ในโรงเรียนพากันมามุงดูดอกทานตะวันของไพรัฐ  เด็กบางคนชะเง้อจมูกขึ้นดมกลิ่นดอกทานตะวันและบอกว่าหอม... เมื่อเขาว่าหอมคนอื่นก็อยากดมด้วย ผมยังจำได้ว่ากลิ่นดอกทานตะวันในวันนั้นมันมีกลิ่นเหมือนซูกัส(เม็ดอมเคี้ยวหนึบกลิ่นผลไม้) พอหลายๆ คนลงความเห็นว่าหอม เด็กที่มาดูดอกทานตะวันคนอื่นๆ ที่ยังไม่ได้ดมก็ต้องการดมตามบ้าง บางคนเป็นเด็กเล็กจึงต้องไปหาเก้าอี้เก่าๆ มาตัวหนึ่งให้เด็กได้ปีนขึ้นไปดมไปดูใกล้ๆ เหตุการณ์อันน่าสนใจนี้ ทำให้ครูใหญ่ต้องเดินออกมาจากห้องพักครูเด็กๆ พากันถอยห่างดวยความกลัว ครูใหญ่มาดูและมาดมดอกเหมือนที่เด็กๆทำ  ครูใหญ่ยืนดูๆ ดมๆ อยู่สักพัก ก็ให้ภารโรงเอาไม้รวกมาล้อมเป็นคอกห่างต้นทานตะวันประมาณ 1 เมตรและห้ามไม่ให้ปีนเก้าอี้ขึ้นไปดมดอก รวมถึงไพรัฐที่เป็นคนปลูกทานตะวันกลุ่มนี้ขึ้นมาก็ถูกห้ามด้วยเช่นกัน ทานตะวันบานให้เด็กๆ ชื่นชมอยู่พักใหญ่ๆ ก็โรยราเหี่ยวเฉาไป เหลือเพียงช่อดอกที่มีเมล็ดสีดำๆ อยู่ข้างใน... ซึ่งเด็กๆ ก็แบ่งกันกลับบ้านเอาไปปลูก... มีความสุขตามภาษาเด็กเอย... จากคุณ : bite25 - [ 10 ต.ค. 51 14:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ก่อนอื่นต้องขอแสดงความยินดีกับความสุขของคห.33 ความสุขของเรามีมากมาย ล้วนมาจากความดีงาม ธรรมชาติและจากใจ วันนี้ขอเล่าความสุขที่มาจากใจ ใจที่ซ้อมความมีสติก่อนตาย ทำให้ไม่กลัวอีกต่อไป -ว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ ตอนเด็กๆเคยหนีไปเล่นน้ำคนเดียวที่คลองแถวพระประแดงฝั่งธนฯบ้านคุณย่าใหญ่ แต่มีมือที่มองไม่เห็นมาดึง ชราจนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นมือใคร -ครั้งที่สอง ผ่านมา20กว่าปี นั่งเรือเล็กจากบ้านเพื่อน กลับมาที่จอดรถแถวตำบลบางกะเจ้า(พระประแดงอีกแล้ว) ในคืนวันลอยกระทง เรือล่มกลางแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนนั้นตั้งสติจับขอบเรือไว้คิดแต่ว่ายังไม่ได้ลาพ่อแม่เลยแต่...ก็มีคนมาช่วยทัน -ครั้งที่สาม ไปลอยอังคารคุณพ่อที่เกาะล้าน เหมาเรือประมงลำใหญ่ เรือใหม่ ไว้ถ่ายหนัง ไม่ค่อยได้ใช้งาน (ทางโรงแรมเค้าว่าอย่างนั้น) เครื่องไปดับอยู่กลางทะเล จากที่เห็นเกาะอยู่ข้างหน้า  2-3ชม.ต่อมา เห็นแต่น้ำกับฟ้า ไม่รู้อยู่ตรงไหนของอ่าวไทย ก็เลยนั่งเกาะเสากระโดงเรือคิดว่าคุณพ่อคงอยากให้อยู่เป็นเพื่อน...แต่ก็รอดมาได้ก่อนที่มรสุมกระหน่ำในค่ำนั้น เพราะทางโรงแรมเค้าเอาเรือออกมาตาม มันน่าจะเป็นเฉียดตายใช่มั้ยคุณแป้น จากคุณ : คนซอย8 - [ 10 ต.ค. 51 14:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผมนั่งอ่านไป อมยิ้มน้ำตาซึม....ไปเลยครับถึงไม่กล้าเล่าเรื่องในวัยเด็กของตัวเอง กลัว...ผมคิดถึงคุณพ่อกับคุณตามากๆ ท่านทั้งสองเป็นผู้ที่ปลูกถ่ายหัวใจ...รักต้นไม้ ให้แก่ผม. จากคุณ : B-Nursery - [ 10 ต.ค. 51 14:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 40 สมัยเรียนมีต้นลำไยอยู่ข้างห้องสมุด แล้วลำไยนี่ก็ออกลูกกำลังน่ากินพวกเราก็เพียรไปเฝ้ามอง บางคนก็บอกว่า   : "เฮ้ย..ลำไยสีชมพูแหง ๆ เลย" อีกคนก็ว่า          : "ชั้นว่าลำไยกระโหลกว่ะ" ไอ้เราบอกว่า      : "อยากรู้ว่าลำไยอะไร ก็ปีนขึ้นไปเก็บซิวะ" แล้วก็จัดแจงให้เพื่อนดูต้นทาง ส่วนเราถลกกระโปรงปีนขึ้นไปพอเก็บได้ แกะออกมาดู แหงะ..เนื้อยังกะผ้าขาวบาง แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ขอชิมซักหน่อยเป็นไร "อี๋..เหม็นเขียวอ่ะ เนื้อก็บาง นี่มันลำไยกระดูกชัด ๆ ปลูกไว้ทำไมวะเนี่ย" แล้วเสียงคุ้น ๆ ก็ดังขึ้นปานฟ้าผ่ากลางวัน "ก็ปลูกไว้....ล่อไอ้พวกลิงทโมนอย่างพวกเธอนะซิ" อุแม่เจ้า...ซิสเตอร์ใหญ่ ตัวจริง เสียงจริงเจ้าค่ะ ตกใจจนลิงหลอกเจ้าอย่างเราแทบตกจากต้นไม้ ไอ้พวกข้างล่างเผ่นแน่บ!!! แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมายืนฟังเทศน์มหาชาติปัดรังควานวิญญาณลิงออกจากตัว.... แถมแจกไม้เรียวรสแสบ ๆ คัน ๆ กันคนละ 3 ที ที่โคนต้นลำไย แล้วตอนนั้นมันตอนเช้าก่อนเข้าห้องเรียน พ่อคุณ แม่คุณเอ๊ย!! ทั้งพ่อแม่ผู้ปกครอง ทั้งนักเรียนมุงดูกันเพียบ คิดดูแล้วกันว่าจะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน... จากคุณ : ไม่รู้หนูไม่ได้ทำ - [ 10 ต.ค. 51 15:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 41 แต่เดิมเป็นคนไม่สนใจต้นไม้เลย ที่บ้านจะมีพื้นที่เป็นหย่อม ๆ หญ้าขึ้นรกบางที่ก้อมีแต่ตอไม้ มีแต่ดินเปล่า ๆ ทุก ๆ ปีที่บ้านจะมีงาน จะมีญาติมาเต็ม แม่จะซื้อต้นไม้ที่มีดอกสวย ๆ สมบูรณ์แล้วมาตั้ง ตามจุดต่าง ๆ พอผ่านไปไม่ถึงเดือนก้อแห้งเหี่ยวตายหมด ต่อมา พอจะว่างเลยได้เข้ามาวิ่งเล่นใน pantip ได้หลงเข้ามาในห้องต้นไม้ เห็น ต้นไม้ของแต่ละคนสวย ๆ ทั้งนั้นเลย เกิดนึกอยากลองปลูกบ้าง ......จึงได้เริ่มไปตัดหญ้า ตัดแต่งกิ่งไม้ต่าง ๆดูบ้าง ช่วงวันแรกที่แม่เห็น แม่ตกใจ ต้นไม้เหลือแต่ตอ เราบอกแม่ว่าเด๋วมันก้อจะงอก ยิ่งช่วงนี้ฝนตก ยิ่งงอกดี พอ ที่พร้อม ดินพร้อม กระถางพร้อม ได้เริ่มหาเมล็ดจากที่ต่าง ๆ จากโลตัส จากต้นของบ้านข้าง ๆ เอามาลงเพียบ รดน้ำวันแรก รดน้ำวันที่สอง รดน้ำวันที่สาม พ่อคงเห็นถึงความตั้งใจ เลยเอาสายยางมาวางให้ ก่อนหน้านั้นเดินหิ้วน้ำ จนมาเด๋วนี้ ได้เพียงสองอาทิตย์ ดีใจและ ภูมิใจที่เห็นมันโต เหมือนได้ดูแลอะไรซักอย่าง บางต้นใบ บางต้นสองใบ แม้จะยังไม่เห็นดอก แต่ก้อจะรอต่อไป สรุป มีความสุขตอนที่เห็นต้นไม้โตค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงใบไม้ - [ 10 ต.ค. 51 15:54:42 A:203.113.0.206 X: TicketID:190078 ]

ความคิดเห็นที่ 42 กำลังคิดอยู่ว่าจะหยิบสุขอันใหนมาเล่า กลัวว่าความสุขมากมายจะน้อยใจ ถ้าเล่าเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เอาเป็นว่า บัดเดียวมีความสุขในการได้ อ่านความสุขของทุกท่านแล้วกันค่ะ จากคุณ : หญ้าสีเขียว - [ 10 ต.ค. 51 16:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 43 มาอ่านความสุขของเพื่อนๆ จากคุณ : ป้าจายท้ายสวน (-.-) - [ 10 ต.ค. 51 16:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คห.38 ทำผิดกฎ เอาใหม่ค่ะ อยากเล่าวีรกรรมคอนแวนต์แบบคุณอุ๊ แต่ไม่มีต้นไม้ให้ปีนมีแต่ปีนรั้ว สุขที่สุดคือปี43 หลังตัดสินใจลาออกจากงาน ไปใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่ตจว. วันแรกที่ไปนั่งที่ศาลาไม้ไผ่ที่สวนปราจีนบุรี  มองไปข้างหน้าเห็นทิวเขาใหญ่ ทุ่งนา(แล้งข้าว) ทิวไผ่ หันมามองรอบๆ ภูมิใจกับไม้ดอกไม้ผลที่เริ่มลงไว้ จิตใจปรอดโปร่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คิดว่านี่คือความสุขที่แท้จริง ไร้ซึ่งมลพิษทางอารมณ์ ต่อมาได้ถูกซื้อตัว(โม้ค่ะ)ให้มาทำงานที่หน่วยงานหนึ่งในปราจีน งานหนักแต่ไม่เครียด ทำงานอย่างมีความสุข เลยทุ่มเทให้อย่างเต็มที่ สิ่งแวดล้อมที่ทำงานก็เป็นภูเขาและต้นไม้นาๆพันธุ์ ซึ่งนะวันนี้ได้ออกดอกอย่างสวยงามให้ชมอย่างเต็มที่ จากคุณ : คนซอย8 - [ 10 ต.ค. 51 17:12:53 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เข้ามาอ่านก็มีความสุขแล้ว จากคุณ : พุดสีม่วง (พุดสีม่วง) - [ 10 ต.ค. 51 17:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 46 โฮ้ จาน 0 แล้วจะเล่ายังไงละ  สุขตอน เปลียน สีของดอกไม้ เป็นสีม่วงๆๆ ของ ธนาบัตร กระมัง สำหรับผม จากคุณ : Handsome old - [ 10 ต.ค. 51 19:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 47 แคทลียา พันธุ์แท้ บาวริงเกีบน่า ครับ C.bowringiana จากคุณ : ROJIN - [ 10 ต.ค. 51 19:36:26 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ปรกติแล้วจะไม่ค่อยได้เข้ามาแจมกระทู้บ่อยนัก วันนี้ขอแบ่งปันความสุขกับเพื่อนๆด้วยคนนะคะ สมัยที่ยังเป็นเด็ก ที่บ้านสวนมีผลไม้และดอกไม้เยอะมาก  พ่อจัดการปลูกอยู่คนเดียวล่ะค่ะ  แม่ชอบปลูกแต่ผักสวนครัวเท่านั้น ดอกไม้ที่ป้าแจ๋วชอบมากๆ  ก็เป็นกระดังงาสงขลาและมณฑาทองค่ะ แต่ก่อนขนมขี้ฟันไม่มีขาย  ขนมทุกอย่างแม่เป็นคนทำให้ลูกๆกินเอง และก็เป็นขนมไทยแท้ๆ เช่น ถ้วยตะไล ขนมกล้วย มันผิง  หม้อแกง ฯลฯ พอแม่เรียกหา ให้ลงไปเก็บดอกกระดังงาให้หน่อย  จะดีใจมาก  ..........  แม่จะทำขนมอร่อยๆให้กินอีกแล้ว ช่วงหน้าแล้ง น้ำในคลองไม่มากนัก เวลาน้ำลง น้ำจะขอดคลองเชียวค่ะ พอพ่อถามว่าใครอยากกินข้าวเหนียวหน้ากุ้งบ้าง  ลูกๆยกมือกันทันที ลูกๆทุกคนมีส่วนร่วมด้วย  เราสนุกสนานกันมาก   แม่เตรียมแช่ข้าวเหนียว ทุบขมิ้นสดๆลงไปแช่ด้วยให้ข้าวเหนียวเป็นสีเหลือง  แล้วก็ขุดมะพร้าวเตรียมนึ่งและมูนข้าวเหนียว  ขูดแล้วสับมะพร้าวทึนทึก ตำหริกไทยดำ ซอยใบมะกรูดอ่อนไว้พร้อมเสร็จ พอน้ำแห้งคลอง พ่อกับพี่ๆจะลงไปกั้นทำนบที่หัวและท้ายบ้าน  แล้วช่วยกันกวนน้ำในคลองให้ขุ่น   โดยมียัยตัวเล็กตัวยุ่ง(ป้าแจ๋ว)  ส่งเสียงเชียร์ลั่นอยู่หัวสพาน  สักพัก กุ้งก็จะลอยโผล่หัวมาหายใจเหนือน้ำ หนวดกุ้งตัวที่โตหน่อยจะมาเกยอยู่ข้างตลิ่ง   พ่อและพี่ๆก็เลือกจับเอาเฉพาะตัวที่โตๆ  วันไหนป้าแจ๋วเกิดมันเขี้ยวขึ้นมา  และแม่มัวแต่สาละวนอยู่บนบ้าน  ป้าแจ๋วก็ค่อยๆขยับไหลลงไปทีละนิด   พอเลอะแล้วก็เลยตามเลย  ๕๕๕๕๕๕ โดยมากแล้วป้าแจ๋วจับไม่ได้อ่ะค่ะ  กรีมันแทงทุกที และขาที่ยังสั้นก็จมโคลนจนขยับไม่ได้ ต้องเดือดร้อนพี่ๆลากขึ้นทุกที    กุ้งแม่น้ำตัวโตๆ   จับเอาแค่พอกิน   อยากเมื่อไหร่ก็ลงจับได้อีก     ข้าวเหนียวหน้ากุ้ง  กระดังงาสงขลา   ความหอมอร่อยและความสนุกในวัยเด็กของป้าแจ๋วค่ะ มาถึงวันนี้ กระดังงาสงขลาต้นเดิมยังอยู่เลยนะคะ   ต้นใหญ่เท่าขาและดอกดกทั้งปี   แต่น่าเสียดาย ที่กุ้งแม่น้ำในคลอง มันเป็นอดีตไปเสียแล้ว สำหรับแคทม่วงของพ่อแม่แป้น  งอกงามกอโตแล้วค่ะ   ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ป้าแจ๋วแหวว - [ 10 ต.ค. 51 20:43:34 ]

ความคิดเห็นที่ 49 แค่อ่านก็สุขแล้ว จากคุณ : นางหงส์ - [ 10 ต.ค. 51 20:44:55 ]

ความคิดเห็นที่ 50 จากคุณ : jasmin rice - [ 10 ต.ค. 51 21:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ชมมานาน คอยคิวแจกอยู่ ถ้าได้ จะมีความสุขมากเลย อุ้ย เปิดเผยเกินไปซะแล้ว จากคุณ : jasmin rice - [ 10 ต.ค. 51 21:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เข้ามาอ่านเรื่องดีๆ ก่อนนอนค่ะ จากคุณ : นกกระรางฯ (hoopoeน้อย) - [ 10 ต.ค. 51 22:38:16 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ชอบดอกแคทเล็กๆค่ะ..สีสวยน่ารักมากๆ.. ได้อ่านความสุขของเพื่อนๆแล้ว..ก็อมยิ้มไปด้วย.. ความสุขของตัวเอง.. เวลาที่ได้รับเมล็ดพันธุ์จากเพื่อนๆ..จะดีใจมาก.. คอยลุ้นเวลาเค้างอกและมีความสุขกับการเฝ้าดูเค้าเติบโต เมื่อเค้าออกดอกให้เชยชม..เหมือนประสบความสำเร็จ.. ก็รีบเอาส่งการบ้านค่ะ.. ทุกวันนี้เวลาที่เห็นต้นไหนออกดอก..ก็จะนึกถึงผู้ใ้ห้มา.. และถ้าต้นไหน แจกต่อได้..ก็จะแจก แบ่งปันความสุข ให้เพื่อนๆต่อไปค่ะ.. จากคุณ : อมยิ้มนิดนิด - [ 11 ต.ค. 51 04:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มาอ่านความสุขครับ จากคุณ : เงือกลม - [ 11 ต.ค. 51 23:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 55 กลับเข้ามาซึมซับความสุข และละเลียดอ่านทีละคำอีกครั้ง ตรงกระทู้ของคุณศูนย์ เจ้าของเรื่องแหละค่ะ เพราะคุณทำให้ป้ามีความสุขอย่างมากเมื่ออ่านเรื่องแคทดอกเล็กๆ สมบัติที่พ่อฝากไว้ให้แม่ เรื่องนี้  เหมือนกับที่เกิดในชีวิตป้าเลยค่ะ ต่างตรงที่ พวกเราย้ายบ้านบ่อย สิบกว่าครั้ง หกจังหวัด ทำให้แคทสีสวยดอกเล็กและหอมจัดนี้  ไม่เหลือติดบ้านเสียแล้ว เมื่อป้าอายุประมาณ 5-6 ขวบ จำอะไรไม่ค่อยได้ จำได้แต่ภาพแม่นั่งเล่นที่ระเบียงไม้หน้าบ้าน ในยามค่ำคืนที่ว่างจากภาระการบ้านงานครัว  แม่จะดูแลแคทหลายๆกระถางที่พ่อหาซื้อมาแขวนไว้ ดูแม่แยกต้นแคท  ตัดใบเสีย เปลี่ยนเครื่องปลูก ใส่ถ่าน ใส่ปุ๋ย   แม่จะทำงานอย่างเพลินใจ พร้อมกับฮัมเพลงจีนสากลในคอเบาๆ  เพลงเพราะๆ ดอกไม้ก็สวย ภาพที่เห็นนี้  นับเป็นภาพที่บ่มเพาะความรักต้นไม้ให้ป้ามาตั้งแต่เด็กๆ เห็นแคทของคุณศูนย์แล้ว  ป้ารำลึกเรื่องความสุขของแม่กับแคทที่พ่อหาซื้อให้ ป้าก็สุขใจเหลือเกิน ขอบคุณคุณศูนย์สองหกมาก ตอบแทนด้วยภาพกล้วยไม้ที่ป้าวาดเอง  สายหลวงลาวค่ะ จากคุณ : ป้าจายท้ายสวน (-.-) - [ 12 ต.ค. 51 10:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ...ผมมีความสุข ตรงที่เห็นทกุคนในที่นี่มีความสุข ผมขอแบ่งปันภาพสวนหย่อมเล็กๆทีทำมากับมือเป็นกำลังใจน้อยๆให้ทุกท่านสู้ๆครับ.. จากคุณ : สะเลียม - [ 12 ต.ค. 51 15:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณค่ะท่านผู้เข้ามาร่วมแบ่งปันความสุข ขอโทษที่หายไปเลย ไปทำงาน ในที่ๆ ไม่มีเน็ทเสีย ๓ วันค่ะ คุณพรเลิศ.....ขอบคุณค่ะ แล้วจะบอกแม่ให้ค่ะ ขอทานกับคนตาบอดซึ้งจริงๆ ค่ะ คุณ : บางปลาสร้อย / คุณ : เอ้ (PALIN_OMSIN) / คุณ : สเลเต.....ขอให้วันนี้และ ทุกๆ วันเป็นวันดีค่ะ คุณ : เอื้องน้ำต้น .....ตื้นตันใจไปด้วยค่ะ เรารักแม่เหมือนกันเลยเนาะ ไม่แปลกเลยค่ะที่คิดว่าโฮย่าเป็นไม้เมืองนอก เพราะอิฉํนก็เคยคิดแบบเดียวกัน มาก่อน ดีใจจังเนาะ เขาเป็นไม้พื้นเมืองไทยเรา คุณ : กะได / คุณ : noon_963 / คุณ : คุณนายแย้มศรี / คุณ : แม่ริม.....ขอบคุณที่เข้ามา เป็นกำลังใจและเติมรอยยิ้มให้โลกเราค่ะ คุณ : สนามหญ้าหน้าบ้าน .....สวัสดีค่ะ ไม่เห็นชื่อเสียนานมาก !!!! อิจฉาคนบ้านใกล้น้ำจังค่ะ อิฉันคนบ้านดอน ขอบคุณเรื่องน่ารักๆ ที่เล่าค่ะ คุณ : มังกรไฟ หัวใจเขย่าโลก / คุณ : octonut / คุณ : เจ๊ดา / คุณ : HKK .... ขอบคณที่เข้ามาเป็นแรงใจค่ะ คุณ : iloveham ....ขอบคุณค่ะ ชอบตรงนี้จัง เป็นคนมีความสุขทุกๆ วัน ถ้าเล่าจะยาวนานมาก ไม่ต้องพยายามหาหรอกค่ะ ส่วนมากจะวิ่งมาชนเอง อยู่ที่ใจจะเปิดรับโอกาสนั้นหรือเปล่า นับโป๊ยเซียน (พันธุ์โบราณดอกเล็กๆ) ก็เคยเพียรนับค่ะ ไม่เคยได้ ๘ คู่สักที คุณ : กะได (รอบสอง).....เก๋ และเท่มากๆ เลยค่ะ ความสุขแบบนี้แหละที่อิฉัน หวังใจเหลือเกินให้ชาวบ้านเขาตระหนักในความสุขที่ตนเองมีแบบพอเพียง ในบ้านเกิดเมืองนอนตัวเอง ไม่ใช่สุขแบบต้องมีชีวิตเหมือนคนในเมือง คนเราอยู่ในบริบทที่ต่างกัน ไม่จำต้องมีชีวิตออกมาพิมพ์เดียวกันหรอกนะคะ (ความคิดส่วนตัว) คุณ : B-Nursery ....ขอบคุณคุณบีฯ เองด้วยค่ะ ที่เข้ามามีส่วนร่วมให้วงล้อความคิดเห็น ในกระทู้นี้หมุนไป คุณ : สเลเต (รอบสอง) ....ขอบคุณค่ะ (อ่านไปกลืนน้ำลายไป) แหม...สำนวนหวานซึ้ง แบบนี้ เหมือนนักเขียนหนังสือเล่มนั้นที่เคยอ่านจังเลยค่ะ คุณ : Anglo Mania / คุณ : octonut  / คุณ : ต้นโพธิ์ต้นไทร / คุณ : เจ้นก....ขอบคุณที่เข้ามา ช่วยกันอ่านค่ะ จากคุณ : ศูนย์สองหก - [ 13 ต.ค. 51 10:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 58 คุณ : ดอกปีป....ขอบคุณสำหรับความหลังฝังใจที่มีต่อห้องต้นไม้ที่เล่ามาค่ะ ใครน้อ? ช่างมาดุคณปีปได้ อิๆ คุณ : ซามูไรสายฟ้า / คุณ : plantty (plantty)....ขอบคณที่เข้ามาค่ะ คุณ : นีออน....อิฉันยังโชคดีสินี่ ที่ทำต้นไม้ของเพื่อนตาย (เพื่อนคนข้างบนโน่นแหละ) เขาไม่ดุ แต่ให้มาเลี้ยงใหม่ จนกว่าจะเข็ดกันไปข้างหนึ่งค่ะ ขอบคุณที่มาเล่าค่ะ คุณ : LILY_PINK ....โอ โย้ โหย่ว....ถ้าจับซาอีกรอบละก็ พันทิประเบิดแน่ๆ เชียวทีนี้ อุๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะ คุณ : เจ้นก ....เจ้เอาแต่ขำคนอื่น มีใครมานั่งขำเจ้มั่งไหมน๊อ? คุณ : ด้วงแว่น ....ทำผิดกติกา ให้มามีความสุข ดันเอาความทุกข์เข้ามาได้ หัก ๓๐ หัวใจ คุณ : B-Nursery .....โอ้....นี่สิของจริง อ่านแล้วสำลักความสุขไปหมดเลยค่ะ ขอแสดงความยินดีด้วยใจจริงนะคะ ขออภัยด้วยที่ไม่ค่อยได้เข้ามาเลยไม่ได้ แสดงความยินดีไปกะเขาแต่แรกเลยค่ะ น่ารักมากค่ะ คุณ : LILY_PINK (รอบที่เท่าไรอิฉํนนับไม่ถ้วนค่ะ)....ดีจังค่ะ อย่างน้อยก็ช่วย โลกมีสีเขียวเพิ่มขึ้นอีกหน่อย คุณ : bite25 .....คุณไพรัฐต้องเป็นนักคิดนักประดิษฐ์ที่ดีในอนาคตแน่ๆ ค่ะ ขอบคุณค่ะที่มาเล่าสู่กันฟัง คุณ : คนซอย8.....โอ้....ออกแนวทุกข์นำนะคะนี่ เรื่องราวทั้งสาม อย่าประมาทอีกนะคะ น่ากลัวออก ขอบคุณที่มาเล่าค่ะ คุณ : B-Nursery  (รอบที่เท่าไรลืมนับเช่นกัน)....คนโบราณเลี้ยงลูกเข้มงวด พวกเราถึงได้ดีไงคะ คุณ : ไม่รู้หนูไม่ได้ทำ....โอ้ เรื่องราวช่างเฮี้ยวเหมือนเวลาปัจจุบันเหลือเกินค่ะ คุณหนไม่รู้ ขอบคุณที่มาเล่าค่ะ จากคุณ : ศูนย์สองหก - [ 13 ต.ค. 51 11:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 59 คุณ : เจ้าหญิงใบไม้ ....ขอบคุณค่ะ ขอให้ต้นไม้เติบโต งดงามเต็มบ้าน นะคะ คุณ : หญ้าสีเขียว  / คุณ : ป้าจายท้ายสวน (-.-) ...ขอบคุณค่ะ คุณ : คนซอย8 (รอบที่สอง).....ดีใจด้วยค่ะ สดชื่นทุกๆ วันนะคะ คุณ : Handsome old ....โอ้ ความสุขของป๋ษนวนช่างไม่มีใครเมหือน และ ไม่เหมือนใครจริงๆ เลยค่ะ คุณ : ROJIN ....หมายถึงแคทของพ่อหนูเหรอคะ บาวริงเกียน่า? โอ้ขอบคุณมากค่ะ ในที่สุดก็รู้ชื่อแซ่เสียที คุณ : ป้าแจ๋วแหวว .....อะหูย กระทู้หนูล่อป้าแจ๋วออกจากถ้ำมาเจียวหรือคะนี่??? ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วอร่อยจังเลยค่ะป้าแจ๋ว ฮิๆๆๆ คุณ : นางหงส์  / คุณ : jasmin rice / คุณ : นกกระรางฯ (hoopoeน้อย) ...ขอบคุณค่ะ คุณ : อมยิ้มนิดนิด / คุณ : เงือกลม...ขอบคุณค่ะ คุณ : ป้าจายท้ายสวน (-.-) ....ขอบคุณค่ะป้าจาย ภาพสวยมากเลยค่ะ ปีหน้าถ้าโชคดีหนูจะได้ชมสายหลวงที่ฟูมฟักมาด้วยตัวเองสักที คุณ : สะเลียม ....เราก็ต้องช่วยกันส่งเสริมความสุขให้เกิดมีต่อๆ ไปนะคะ สวนหย่อมสวยมากค่ะ จากคุณ : ศูนย์สองหก - [ 13 ต.ค. 51 11:20:27 ]

ความคิดเห็นที่ 60 สวัสดีครับคุณศูนย์ ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆ ขอเพิ่มเติมเรื่องบนดอยนะครับ ตอนนี้ทุกคนอยู่ในปริบทของความเปลี่ยนแปลง  ชีวิตบนอยก็เปลี่ยนแปลงมาเรื่อยๆ ความสุขแบบ idealistic มันเป็นไปได้ยากในยุคนี้ครับ   เวลาปลูกผักขาย (ให้คนพื้นราบทาน) กะหล่ำโลละ 7-8 บาท พ่อค้าจะมาบุกถึงดอยกันเลย  หรือจ้างบ้านคนดอยด้วยกันที่มีรถในราคากิโลละบาท  แต่พอราคาตกเหลือโลละบาทสองบาท  คนเมืองก็ไม่ขึ้นมาซื้อ  คนดอยที่ไม่มีรถก็ไม่รู้จะทำไง จ้างเพื่อนบ้านก็ขาดทุนไม่ได้อะไรก็ปล่อยให้เน่ากันไป ตอนนี้เสี่ยงกับการปลูกมะเขือเทศกันอย่างเดียว  ถ้าโชคดีก็ได้เงินหลายแสน ถ้าโชคร้ายก็ต้องปล่อยให้เน่าคาไร่เลยทีเดียว รถยนต์ ทีวี โทรศัพท์เป็นสิ่งจำเป็นต่อเค้าแล้วครับ  บางคนเคยบอกว่าสมัยก่อนไม่มีรถ  ป่วยทีก็ต้องหาบหิ้วกัน เดินลงดอยกันเป็นวันๆ  จะให้พี่น้องชาวดอยมีชีวิตแบบดั้งเดิมก็คงไม่ได้แล้ว  ไม่มีบ้านไหนฝันอยากได้รถเก๋ง หรือ หิ้วกระเป๋าหลุยส์นะครับ  ทุกคนอยู่อย่างพอเพียงในปริบทของสังคมที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วครับ  ความสุขบนดอยมันสั้นมากจริงๆ มีอะไรที่น่าวิตก และ โหดร้ายมากกว่าเรื่องวัตถุนิยมอีกเยอะที่ต้องเป็นห่วงมากกว่า พิมพ์มากๆ ไปเดี๋ยวจะกลายเป็นความทุกข์ไปได้   ขออภัยด้วยครับ :) ปล. พี่น้องชาวลีซูเค้ายังคงภูมิใจกับอัตลักษณ์ของตนเองครับ ส่วนใหญ่ไม่มีใครอยากเลียนแบบชาวพื้นราบเลย ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะออกมาพิมพ์เดียวกันคร้าบ :) จากคุณ : กะได - [ 13 ต.ค. 51 12:36:16 ]

ความคิดเห็นที่ 61 5555  (ได้ยินเสียงหัวเราะนี้ไหม?) ก็..มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องราวที่ดีๆ ผ่านกระทู้ จากเพื่อนพ้องน้องพี่ หลานๆ เลยลืมรายงานตัว...อิอิ จากคุณ : ชาวเหนือ - [ 13 ต.ค. 51 13:06:51 ]

ความคิดเห็นที่ 62 โอ ... แต่ละท่านความสุขความหลังยาวกันจริงๆ แบบนี้สุราไม่หมดไม่เลิกราเป็นแน่แท้ เอิ๊กๆ จากคุณ : ชิดขวา_>>> - [ 13 ต.ค. 51 14:16:28 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ....มาหาความสุขค่ะ ขอบคุณนะคะ  อ่านเรื่องราวความสุขของพี่ๆน้องๆ  มีความสุขจังเลย จากคุณ : เจ้าเอ๋ย - [ 13 ต.ค. 51 15:44:33 ]

ความคิดเห็นที่ 64 อ่านแล้วก็มีความสุข   ทำให้นึกถึงเรือนกล้วยไม้ของพ่อ    ตอนเรายังเป็นเด็กน้อย   ชอบไปป้วนเปี้ยนกับดอกไม้สวยๆของพ่อ   ดอกไหนต้องตาก็หายวับเข้าปาก   มือบอนตั้งแต่เด็กเห็นดอกไม้สีสวยๆเป็นไม่ได้  พ่อก็จะยิ้มขำๆคอยมาอุ้มเรามาให้แม่เก็บ    เราก็มีความสุขกับดอกไม้ของพ่อเรื่อยมา  จนถึงวันหนึ่ง พ่อเค้าก็ขี้เกียจหายใจซะอย่างนั้น   กล้วยไม้ดอกไม้สวยๆของพ่อก็เลยแจกจ่ายให้คนอื่นไป   เพราะถ้าเอาไว้เวลาเรามองดูก็จะคิดถึงคนปลูก   ตั้งแต่นั้นมาเรากับกล้วยไม้ก็ไม่ได้พบปะกันเลย   ได้แต่หยุดยืนดูเวลาเจอตามร้านต้นไม้  หรือที่เขาปลูกกันไว้  แต่จะไม่ซื้อกลับมาบ้าน  จนเมื่อไม่กี่ปีมานี้แม่ไปธุระแถวประเทศเพื่อนบ้านเรานี่แหละ   แล้วมีคนให้กล้วยไม้เขาแกะป่าแม่มากอใหญ่มาก ออกดอกมาเป็นสิบช่อ   แม่เลยเอาให้เราเป็นคนดูแล    เดินวนเวียนดูอยู่หลายวันคิดว่าจะปลูกหรือไม่ปลูกดีหว่า  แหมสีสันก็ช่างสวยถูกใจเหลือเกิน   เหมือนเขาแกะกวักมือเรียกจิ๊กๆสีชั้นสวยนะ  น่ากิ๊นน่ากิน   ความรู้สึกเราเหมือนได้เจอเพื่อนเก่าที่ไม่เห็นกันมานาน  นิสัยเสียเก่าๆกลับมาอีกแล้ว   ไอ้มือบอนเริ่มทำหน้าที่   เด็ดดอกจึ๊ก เข้าปากทันที (ผีหนอนแก้วสิงอีกแล้ว)   จากวันนั้นมากำแพงบางอย่างในใจเรามันหายไป  เริ่มเสาะหามาปลูกเยอะขึ้นเรื่อยๆ   ทั้งกล้วยไม้และไม้ดอกไม้ต้นสวยๆ   จนตอนนี้ที่บ้านเริ่มเตือนว่าพอได้แล้ว   แม่บอกว่าจะเป็นป่าแล้วนะลูก   เราก็ได้แต่ยิ้มแหะๆ  บอกแม่ว่าก็มันชอบ  ปลูกแล้วมีความสุข  บ้านเราก็จะได้อากาศดีไง  " เราจะเป็นป่าเล็กๆในเมืองคอนกรีตไงแม่จ๋า" จากคุณ : มาเจนต้า - [ วันออกพรรษา 01:11:58 ]