
ปกติเดินไปไหน วอลโว่จะเคียงข้างไม่ห่าง
และถ้าออกเดินทางไปไหนด้วยกัน
วอลโว่จะขึ้นลงรถตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
....................................
แต่วันนั้น...ที่ไปถึงบ้านคุณแม่และคุณพ่อรอน
พอรถตู้จอดสนิท
ทุกคน ทุกตัว ต่างทยอยลงจากรถ เหลือเพียง วอลโว่
ไม่รู้ทำไมจู่ๆ วอลโว่ เกิดอาการดื้อดึงอย่างที่ไม่เคยเป็น
วอลโว่ ขืนตัว ทิ้งน้ำหนักไม่ยอมลง นับสิบกว่านาที
ก็ทำให้ใจเสีย...พลอยคิดเข้าข้างตัวเอง หรือวอลโว่ไม่อยากจากไป...
เราร้องไห้ กอดวอลโว่ไว้
"วอลโว่ต้องลงนะลูก นี่บ้านของหนู"
วอลโว่ ยังนั่งนิ่ง มองมาด้วยสายตาเศร้าคู่เดิม
เราเริ่มเอ็ดเสียงดัง ร้องไห้ไปด้วย
จำไม่ค่อยได้ว่าพูดอะไรไปบ้าง
แต่ก็พอจะจำประโยคท้ายๆ...
"คุณพ่อคุณแม่รออยู่ข้างล่าง ลงไปนะลูก หนูกำลังจะมีความสุข"
...................................
ถึง ณ ปัจจุบัน รู้แล้วว่า การลงจากรถครั้งนั้นของวอลโว่
ทำให้ชีวิตของวอลโว่ ก้าวขึ้นสู่ชีวิตใหม่ ได้เป็นคุณหนูแองจี้ในวันนี้
ขอขอบคุณความรัก ความเมตตา ที่มีค่ามหาศาล จากคุณคุณแม่แก๊งค์ลูกหมา -คุณพ่อ MR.RON BRANDON / น้องอังเดร-น้องอาร์โนลด์ ที่มอบแด่หมายักษ์ตกยากตัวหนึ่ง
ขอขอบคุณเพื่อนร่วมทางทุกคน คุณเก๋จัง/ คุณjeab-jujee/ คุณมามี้น้องหงอย - คุณอ๊อฟ/ คุณลูกหมามาเฟีย
ขอขอบคุณลูกๆที่น่ารัก น้องหงอย/ แฮปปี้/ ฟิชโช่/ ไข่มุก/ โอลีฟ/ สไปซี่
ขอขอบคุณของขวัญสุดน่ารัก ที่คุณปุ๋ย Elza ให้วอลโว่กับโอลีฟ
ขอขอบคุณลูกแกะ "โอลีฟ" ที่หนูเข้มแข็งตลอดมา อยู่กับแม่และรอจนถึงวันสุดท้าย ได้ส่งพี่วอลโว่ด้วยกัน
ขอขอบคุณท่านเวปมาสเตอร์พันทิป
ขอขอบคุณท่านสมาชิกพันทิป + กองเชียร์วอลโว่
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 22:47:17
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 22:10:33
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 16:58:01
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 16:42:12