ประกาศล่วงหน้า...
ข้อความในกระทู้ที่ท่านทั้งหลายกำลังจะได้อ่าน
เป็นความคิดเห็นของผมเพียงผู้เดียวนะครับ
ไม่มีความคิดของผู้อื่น...และไม่ได้มีใครเรียกให้มาเขียน...
...............................................................................
เช้าตรู่วันอาทิตย์...
ผมตื่นนอนงัวเงียด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกเอาไว้ก่อนหน้า
หลังสลัดหัวไล่ความมึนงง ก็มานั่งคิดว่าตรูตั้งนาฬิกาปลุกทำไม
รื้อ ๆ ไฟล์ในมือถือดู ก็เลยถึงบางอ้อ...
"เอ่อ...ตรูไปสัญญาว่าจะไปร่วมงานชนกันได้ไงหว่านี่..." (^_^")
เพิ่งจะเห็นจากในมือถือตัวเองนี่แหละ...ว่าดันอยากไปงานชนกันเอง
งานแรกมีตติ้งอาหารการกินของห้องก้นครัว
อีกงานก็คือว่าจะเข้าไปดูความเป็นไปของวัดทำเลทองเสียหน่อย...
ตัดสินใจพลิกไปพลิกมาสามรอบครึ่ง...
ก็ตัดใจ เพราะงานก้นครัวมีอีกทีอาทิตย์หน้า 555
ไปดูน้องหมาก็ได้...(ฟระ) เพราะไม่ได้เข้าไปนานมากแล้ว
นับตั้งแต่ที่มีทีมงานประมูลเพื่อช่วยเหลือน้อง ๆ หมาตาดำ ๆ ที่วัดเกิดขึ้น
ผมเป็นคนที่ถ่อสังขารตัวเอง ขับรถตามจีพีเอสไปถึงวัด
ถ่ายภาพ กลับมาเขียนเรื่อง เพื่อเริ่มดำเนินโครงการในครั้งนั้น...
นับเวลาจากครั้งนั้น น่าจะผ่านมาปีกว่า ๆ เข้าไปแล้ว...
ผมก็ไม่ได้เข้าไปที่วัดอีกเลย...เพราะเหตุผลหลาย ๆ อย่าง
แต่ช่วงนี้ดูเหมือนสถานการณ์อะไร ๆ จะเริ่มเปลี่ยนไป
บางอย่างเริ่มร้อนแรง...แต่บางอย่างดูเจือจางไปสักเล็กน้อย
จะด้วยเรื่องอะไรก็ช่างมัน กระทู้นี้จะไม่พูดถึง...
ก็แค่อยากจะเล่าสิ่งที่ไปพบเห็นวันนี้ให้ฟังกันคร่าว ๆ
เพราะการไปวัดครั้งนี้ ไม่น่าจะเป็นครั้งสุดท้าย...
คงมีอะไรให้ต้องเข้าไปดำเนินการ จัดการกันอีกหลายยก
การเข้าไปที่วัดในวันนี้...
ทำให้ได้รู้ว่ามีปัญหาอีกมากมายที่รอการตัดสินใจเพื่อแก้ไข
รู้ว่ามีทีมงานใจดี ที่พร้อมจะเข้าไปแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น
รู้ว่ามีน้ำใจดีดีที่หากันได้ยากในสังคมยุคทุนนิยม...แต่ที่นี่มีให้ไม่อั้น
รู้ว่าเรื่องบางเรื่อง...ถ้าไม่ลงไปดูด้วยตัวเอง...ก็จะไม่ได้รู้อะไรทั้งหมด
การไปในครั้งนี้...ทำให้ได้พบทีมงานทั้งหลายทั้งแหล่ ที่เข้ามาไปช่วยงานตลอด
มีโอกาสได้พบน้อง ๆ พี่ ๆ ที่แม้จะต่างวิธีการ...แต่หลักการเดียวกัน
ได้ทำให้รู้สึกว่า...อยากเห็นโครงการนี้เดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ
จนกว่าจะหมดแรง หมดกำลังกันไปข้าง...
จริง ๆ แล้วไม่อยากสารภาพว่าเป็นคนกลัวหมาที่มาพร้อมกันหลาย ๆ ตัว
เป็นคนเกลียดกลิ่นและเสียงของหมาที่อยู่รวมกันมาก ๆ
แต่วันนี้พอเห็นน้อง ๆ ไปเดินกันตามคอกแล้ว...มันอดไม่ไหวจริง ๆ
ต้องวิ่งตามเข้ากรงนู้น ออกกรงนี้ ไปกับเขาด้วย
แม้จะไม่ค่อยมีประโยชน์ แถมไปเกะกะในบางจังหวะต่างหาก...
แต่ทั้งหมดที่วันนี้ไปสัมผัสมา...
ผมไม่เสียดายเลยครับที่ไม่ได้ไปงานของก้นครัว...ที่มีอาหารเพียบ
แต่ผมจะเสียดายมากกว่า...ถ้าวันนี้ไม่ได้ไปวัดทำเลทอง...
ไปเดินตามกรง...เพื่อดูว่าน้อง ๆ เป็นอย่างไรกันบ้าง
น้อง ๆ หลายตัวแสดงอาการให้เห็นชัดเจน...
ว่าไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า "ความรัก" ที่เราพอจะแบ่งปันกันให้ได้
การแก้ไขปัญหาเป็นเรื่องหนึ่งครับ...
แต่การให้ความรัก ให้ความรู้สึกดีดี และให้ความหวังเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ผมเชื่อว่าน้อง ๆ หมาตาดำ ๆ เหล่านั้น
ต้องการความรักไม่แพ้อาหาร การเลี้ยงดูที่ดี และการบำรุงรักษา
และการได้เห็นจุดบกพร่องของมนุษย์...กับการนำหมาแก่มาเพื่อ "ทิ้ง" ไว้ที่วัด
ด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่...ก็ยิ่งตอกย้ำความเชื่อข้างบนของผมมากขึ้น...
ผมเองก็ไม่รู้ว่าจากนี้ไปมันจะเป็นอย่างไร...
โครงการจะเดินหน้าไปได้หรือไม่ จะมีใครเดินทางไปวัดอีกหรือเปล่า
แต่จากคำสัญญาของทีมงานที่เจอวันนี้...คิดว่าคงได้เห็นภาพดีดีแบบนี้ไปเรื่อย ๆ
ขอบคุณครับ...
กับคำชวนให้ไปที่วัดด้วยกันวันนี้
กับการนำทางที่ดีกว่าจีพีเอสติดรถ ทำให้ไม่ต้องคลำทาง
กับการทำงานอันแข็งขันที่ทำให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว
กับน้ำใจดีดีที่มีให้กันตลอดทั้งวัน...
กับข้าวหมูกระเทียมแสนอร่อย ที่ใช้เวลารอนานกว่านั่งกิน
กับแนวทางดีดีที่เสนอกันมา เพื่อหาทางออกที่ดีให้กับเรื่องต่าง ๆ
ขอบคุณทีมงานในวันนี้ ทีมงานในอดีตและทีมงานในอนาคต...
แล้วเจอกันใหม่ที่วัดทำเลทองเมื่อโอกาสอำนวยนะครับ...\\(^_^)//
แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 51 02:13:59
จากคุณ :
GondoraS
- [
15 ธ.ค. 51 01:50:59
]