สมัยก่อนตอนเด็กๆผมอยู่หมู่บ้านหนึ่งแถวภาคอิสาน...ที่ค่อนข้างกันดารมาก

วันหนึ่งพ่อผมอุ้มลูกหมาพันธ์ไทยแท้ตัวหนึ่งเข้าบ้านเพื่อเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน...มันชื่อเจ้า "ลาย"(เพราะตัวมันลายเหมือนเสือ)

ผมกับมันสนิทกันมากเล่นด้วยกันเพราะเราเป็นเด็กเหมือนกัน....แต่ความคิดพ่อผมคือตามรสนิยมของแถวนั้นคือเลี้ยงมันไว้เพื่อให้มันเป็น รปภ เฝ้าบ้าน

ต่อมาไม่กี่ปีผมก็ยังคงเป็นเด็กอยู่ แต่เจ้าลายกลายเป็นหนุ่มแล้ว...เป็นหนุ่มที่แข็งแรงและฉลาดเฉลียว กลายเป็นขวัญใจของพ่อผมเลย เวลาพ่อผมจะไปหาปลาหรือล่าสัตว์มาเป็นอาหาร(คือข้างหมู่บ้านผมจะเป็นป่าทึบ) มักจะเอาเจ้าลายไปด้วย เป็นลูกมือพ่อผมเป็นอย่างดี

อยู่มาวันหนึ่งมีนายใหญ่ของพ่อผมมาจากอำเภอมีหมายกำหนดการจะมาตรวจหมู่บ้านนี้...พ่อผมรีบเตรียมงานทุกอย่างทุ่มสุดตัวซื้อเนื้อมาหลายกิโล(ซึ่งเป็นเงินไม่ใช่น้อย) หลายส่วนแม่ผมก็เอาเนื้อส่วนนั้นไปตากแห้งหลังบ้านรอไว้เป็นจำนวนมาก

แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!!! วันนั้นพ่อแม่ก็พาผมและน้องๆไปงานศพของญาติ ทิ้งไว้ให้เจ้าลายเฝ้าบ้านเพียงตัวเดียว....แต่พองานศพเสร็จกลับบ้าน ผลปรากฏว่าไอ้ลายมันขโมยกินเนื้อที่อยู่หลังบ้านและอาหารอื่นๆซะเรียบ!!!!

พ่อผมแค้นมาก!!! ทั้งรักทั้งแค้น!!! แกไม่ทำอะไรก้มหน้าน้ำตาซึม แล้วชวนแม่ไปคุยสองต่อสองที่ห้อง...แต่ผมแอบได้ยินพ่อแม่คุยกันโดยบังเอิญ คือตัดสินใจจะฆ่ามัน!!!

ผมได้ยินผมรีบวิ่งร้องไห้ไปหาพ่อแม่เลย ขอร้องอย่าฆ่ามัน!!! พ่อแม่ผมถึงกับตกใจ!!!

แล้วพ่อผมก็บอกว่า...."นี่ลูก!!! จริงๆพ่อเองก็รักมันนะ!!! แต่มันทำผิดร้ายแรงมาก เหมือนลูก!! ถ้าลูกทำผิดพ่อก็ใช้ไม้เรียวตี!!! แต่เจ้าลายมันทำผิดร้ายแรงมาก!!! พ่อก็ไม่อยากทำมัน...แต่กฎมันต้องเป็นกฏลูก!!!"

และพ่อก็พูดต่อไปอีกว่า...พ่อจะยิงมัน!!! ถ้าพ่อยิงพลาดถือว่ามันมีบุญ และมันจะอยู่กับเราตลอดไป!!!   พอพ่อพูดเสร็จผมยิ่งร้องไห้แทบเป็นสายเลือด ขอร้องกอดขาพ่อกับแม่...แต่มันก็ไม่มีประโยชน์!!!

วันรุ่งขึ้นพ่อเอาอาหารใส่จานที่เจ้าลายมันชอบมาล่อมัน แล้วแกก็อยู่ชั้นสองของบ้านเปิดหน้าต่างออกมา เล็งปืนลูกซองใส่เจ้าลาย แล้วลั่นไกเสียงดัง เปี๊ยง!!! หลังจากนั้นเห็นเจ้าลายกระโดดหนี ร้องเสียงเอ๋ง!!!  พ่อผมยิงพลาด!!!(ตอนแรกผมดีใจมากที่พ่อผมยิงพลาด พอระยะหลังผมโตเป็นผู้ใหญ่ ลองวิเคราะห์ดูว่า คือพ่อผมจะแม่นปืนมาก พ่อผมเคยพาผมไปยิงนกในป่าข้างหมู่บ้าน(เพื่อนำมาเป็นอาหาร) ผมเคยสังเกตุขนาดนกจับอยู่บนต้นไม้ระยะห่างจากเรา 50 เมตร พ่อก็ไม่เคยยิงพลาด แต่ยิงเจ้าลายจากชั้นสองระยะไม่ถึง 5 เมตร พ่อพลาดได้ยังไง!!! หรือแกแกล้งยิงพลาด!!! ตรงนั้นยังเป็นปริศนาสำหรับผม)

แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นครอบครัวเราก็มีความสุข และรู้สึกพ่อผมจะชอบมันมากขึ้น และเจ้าลายก็ทำตัวดีขึ้นคงเส้นคงวามาตลอด

อยู่มาวันหนึ่งพ่อผมมีผลงานเลยได้ย้ายไปทำงานที่ตัวจังหวัด(อ๋อ..ลืมบอกไปพ่อผมรับราชการ) เลยทำการย้ายบ้านกันยกใหญ่ เหมารถสองแถวญาติกันประจำหมู่ขนของและคนไปที่ตัวจังหวัด(ตอนนั้นครอบครัวเรามีรถมอร์เตอร์ไซด์โบราณแค่คันเดียว) แต่ที่พ่อทำแปลกที่สุดก็คือย้ายทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด แต่ทิ้งเจ้าลายไว้ตัวเดียว(แต่ภายหลังพึ่งรู้ว่าพ่อแอบฝากเพื่อนบ้านข้างๆให้เลี้ยงดูชั่วคราวไว้แล้ว)

แต่หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ พ่อผมบอกว่าจะพาผมไปรับเจ้าลายที่หมู่บ้านด้วยกัน อือหือ!!! ผมดีใจมาก!! แล้วสองพ่อลูกก็ขับมอร์เตอร์ไซด์บึ่งสู่บ้านนอก!!!

พอไปถึง!!! เจ้าลายเห็น ถึงกับกระโดดและเลียพ่อผมและผมเป็นการใหญ่!!! ผมกะจะอุ้มมันซ้อนมอร์เตอร์ไซด์พ่อผมกลับบ้าน แต่พ่อเบรคไว้!!! บอกว่า...ไม่ต้อง!! ให้มันวิ่งตามเรา!!!....ตอนแรกผมถึงกับงงๆ เพราะระยะทางจากบ้านนอกถึงตัวจังหวัดหลายสิบกิโลเมตรพอสมควร!!!

แต่ตอนนั้นผมก้ยังเด้ก,,,ชอบมากเห็นเจ้าลายวิ่งตามรถมอร์ไซด์เราติดๆ ก็ดระโกนเรียก,,เฮ้ย!!! เจ้าลาย!! เร็วๆ!! สู้ๆ!! แต่พอวิ่งมาสักระยะหนึ่งพ่อผมก้หยุดรถพักซะเฉยๆ!! ผมเลยแปลก อ้าวพ่อทำไมไม่ไปต่อล่ะ!!! พ่อผมเลยตอบว่า...ลูกไม่เหนื่อยเพราะลูกซ้อนรถพ่อ แล้วลูกไม่คิดเลยเหรอว่าเจ้าลายมันออกแรงวิ่งตามเรามาตลอดทางมันจะไม่เนื่อย ลูกอาจจะเห็นมันใจสู้วิ่งตามเราด้วยความปิติ แต่พละกำลังของมันมีขีดจำกัดนะลูก!!!....เออ ผมเลยคิดได้ อิอิ!!  นับตั้งแต่นั้นมาเลยวิ่งบ้างพักบ้างหลายๆครั้งเป็นระยะๆตลอดเส้นทางจนถึงบ้านใหม่เราตัวจังหวัด

พอเราใช้ชีวิตในเมืองตัวจังหวัดครอบครัวเราก็อบอุ่นเหมือนเดิม เจ้าลายก็เป็นที่รักของครอบครัวเราเหมือนเดิม จนกระทั่งผมเป็นวัยรุ่น ส่วนเจ้าลายก็เริ่มแก่ชราภาพมากแล้ว แต่มันยังทำหน้าที่ได้เสมอต้นเสมอปลาย,,,ครั้งหนึ่งตอนตีสามมันเคยเห่าและกัดขโมยที่ลักลอบเข้าบ้านได้ และทำให้พ่อผมรู้ตัว พ่อผมยิ่งชอบมันใหญ่

แต่วาระสุดท้าย...มันถูกยาเบื่อตายครับ!!!  ซึ่งทุกคนก็รู้ๆกันอยู่ว่าใครวางยามัน พ่อผมก็น้ำตาซึมๆแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นการเมือง!!! พ่อผมก็อยากอยู่รวมสังคมกับเพื่อนบ้านรอบๆโดยไม่มีปัญหา...คือเจ้าลายมันก็ผิดจริงถึงมันจะเป็นหมาแก่ปลงแล้ว แต่นิสัยตระกละชโมยของเขากินในอดีตยังไม่หายร้อยเปอร์เซ็นต์ เลยโดนแบบนั้น!!!

พ่อผมเลยเอามันไปฝั่งอยู่สวนหลังบ้าน...ผมเลยปลูกต้นตะขบตรงนั้น(คือสมัยก่อนแถวนั้น เงาะ ลำใย ทุเรียน ยังเป็นผลไม้ชั้นสูงสำหรับผมอยู่ เรากินแต่หมากตะขบ) แล้วหลังจากนั้นไม่ทันไรต้นตะขบต้นนี้กลับต้นโตสูงใหญ่ เวลาว่างผมมักปีนป่ายไปเก็บลูกมันมากิน

หลังจากนั้นอีกหลายปี จนผมจบมหาลัย และไปทำงานแถวภาคตะวันออก จะกลับมาเยี่ยมบ้านปีหนึ่งสองครั้ง คือ ปีใหม่และสงกรานต์ พอกลับไปดูสวนหลังบ้าน ต้นอย่างอื่นล้มหายตายจากหมด เหลือแต่ต้นตะขบอยู่ต้นเดียวที่ยังยืนหยัดสูงเด่นเป็นสง่าอยู่หลังบ้าน

ผมกลับบ้านทีเราผมต้องขึ้นไปปีนป่ายต้นตะขบทุกทีเหมือนสมัยเด็กๆ เพราะมีความรู้สึกว่าผมกำลังเล่นอยู่กับเจ้าลายอยู่!!!

จากคุณ : สายเมฆ - [ 28 มี.ค. 52 06:20:29 ]