ความคิดเห็นที่ 1 แต่ส่วนที่มีส่วนสำคัญมากที่สุดที่ทำให้ "พี่ปุ๊" ของเรารักในต้นไม้มากที่สุด ก็น่าจะเป็นเพราะมียายและแม่เป็นคนที่ปลูกฝังและทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง กล่าวคือ ทั้งยายและแม่ต่างก็เป็นคนที่ชอบปลูกต้นไม้ โดยยายนั้นถึงกับสอนไว้ด้วยว่า ต้นไม้ชนิดใดควรปลูกและชนิดใดควรเว้น (เพราะเชื่อตามคติโบราณ) ในส่วนแม่นั้น ต้องย้ายตามพ่อซึ่งรับราชการในสังกัดกรมชลประทานไปในจังหวัดต่างๆ ซึ่งทุกแห่งที่ย้ายไป แม่ก็จะมีพันธุ์พืชสวนครัวไปปลูกในแปลงหน้าบ้านอยู่เป็นประจำ ซึ่ง "พี่ปุ๊" ได้เขียนถึงยายไว้ตอนหนึ่งว่า "ยายปลูกต้นไม้มากมายหลายต้นไว้หน้าบ้านและรอบบ้าน เติบโตและและงอกงามทั้งไม้ดอก ไม้ผล ญาติและคนรู้จักมาเยี่ยมเยียนออกปากชมว่า ยายเป็นคน "มือเย็น" คนแบบนี้ดูเหมือนภาษาอังกฤษเรียกว่า นิ้วเขียว (green fingers) ปลูกต้นไม้มีชีวิตและต้นไม้รักเจ้าของ ผมเองคุ้นเคยกับความร่มรื่นในบ้านอย่างนั้นตลอดมา กลายเป็นนิสัยของนักรักคลั่งไคล้ว่า flower and plant lovers ผมปลูกต้นไม้ก่อนปลูกบ้าน แล้วต่อมาปลูกป่าในบ้านแบบว่า รกครึ้มในบาร์ถึงในห้องนอน แล้วกำเริบเสิบสานถึงขนาดปีนดอยขึ้นไปปลูกบ้านในป่าสวนทูนอิน สวนนี้พูดแบบลิ้นเปื้อนเนยผสมควันกัญชาว่า TUNE-IN gardens S ข้างหลังทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าโดนผีไวยากรณ์ถาม" (เมนูบ้านท้ายวัง) สำหรับบรรยากาศของสวนทูนอินและการใช้ประโยชน์จากกล้าไม้ในงานศพของ "พี่ปุ๊" นั้น "อิสรีอิน" ได้เขียนเล่าไว้ในบทไว้อาลัย "แด่... "รงค์ วงษ์สวรรค์ กับ "ทูนอิน" ไม่สิ้นมนต์ขลัง" ซึ่งตีพิมพ์ใน "เนชั่นสุดสัปดาห์" ฉบับที่ 877 มีข้อความตอนหนึ่งว่า "ส่วนกล้าไม้ที่รับ จะนำไปตกแต่งงานศพและนำไปสร้าง "สีเขียว" ให้แก่เมืองเชียงใหม่ เนื่องจาก "รงค์ วงษ์สวรรค์ เป็นคนที่มีความรักในต้นไม้มากคนหนึ่ง รักป่าเป็นอาจิณ ในฐานะที่เป็นทั้งที่อยู่ ที่กิน เถารอบสวนทูนอินที่บางคนอาจบอกว่ารกเรื้อ จึงไม่อาจถูกถอนดึงออกไปง่ายๆ หากไม่ได้รับคำสั่งจาก "รงค์ วงษ์สวรรค์ เสียก่อน "ถ้าจะเอาอะไรออกมา อาจะขอดูก่อน จะมาถอนเล่นไม่ได้ อะไรขึ้นมาต้องเอาไม้ไปปักไว้..." เจ้าของบ้านฝากถ้อยคำไว้กับ "สานใจคนรักป่า" คราวเยือนตูบบนดอย ปี 2544 อย่างชัดเจน ไม่น่าแปลกใจที่สวนทูนอินจะเป็นบ้านที่ตกอยู่ในวงล้อมดงไม้ร่มครึ้ม ซึ่งเรื่องนี้มีที่มา "...เกิดมาก็เห็นต้นไม้ แม่-ยาย ปลูกต้นไม้ อยู่ที่ไหนมีรั้วไม่ได้ ต้องปลูกมะระปลูกอะไรต่ออะไร..." คนรักต้นไม้เอ่ย ขณะที่พ่อซึ่งเป็นวิศวกรของกรมชลประทาน ต้องย้ายถิ่นฐานบ่อยครั้ง จนจำไม่ได้ แต่ภาพหนึ่งตรึงใจเสมอคือ ไม่ว่าไปที่ไหน แม่จะมีเมล็ดพันธุ์ผักไปด้วยเสมอ "...เตรียมไปหมดเลย หัวหอม หัวกระเทียม ต้องไปปลูกกินเอง มะระ พริกชี้ฟ้า พริกขี้หนู แม่ต้องจัดไว้หมดเลย ใส่ถุง ใส่ตะกร้าไป แล้วสุดท้ายแม่ก็มีกล้วยสองหน่อ ไปถึงพอคุณพ่อตั้งแคมป์ตั้งออฟฟิศเสร็จ กล้วยเริ่มแทงหน่อปลีแล้ว เราเห็นอย่างนี้ตลอดชีวิต" "รงค์ วงษ์สวรรค์ เล่าไว้เมื่อวัย 69 กับภาพที่คงฉายชัด" เป็นการ "ตอกย้ำ" ว่า นิสัยของความเป็นคนที่รักต้นไม้นั้น ก็เนื่องจากได้เห็นประโยชน์จากการที่ยายและแม่ได้ทำไว้เป็นตัวอย่างนั่นเอง จากคุณ : C.KURT - [ 28 เม.ย. 52 12:26:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอาล่ะ, เมื่อได้ทราบถึงภูมิหลังที่ทำให้ "พี่ปุ๊" รักต้นไม้แล้ว ทีนี้เราก็น่าจะต้องมาศึกษาข้อเขียนเกี่ยวกับต้นไม้ของ "พี่ปุ๊" กันบ้าง ต้นไม้บางชนิดอาจจะเขียนโดยอาศัยความทรงจำจากประสบการณ์ตรงเพียงอย่างเดียว แต่บางชนิดก็ต้องอาศัยการศึกษาค้นคว้าจากตำราประกอบเข้าไปด้วย ในที่นี้ผู้เขียนจะขอยกมาจากหนังสือ "เมนูบ้านท้ายวัง" แต่เพียงเล่มเดียว (เพราะหาพบและอยู่ใกล้มือมากที่สุด) 1. เรื่อง สาคู "สาคู สาคูที่ยายเตือนว่า ถ้าขุดในสวนของคนอื่นเขาเอามากินจะผิดศีล ข้ออทินนา หรือ "ลักทรัพย์" นั้น หมายถึง ต้นสาคู พืชล้มลุกขนาดและรูปโฉมละม้ายขิงและขมิ้น แต่นับญาติกับคล้า (calathea) ในวงศ์ Marantaceaee ถิ่นกำเนิดในบราซิล โคลอมเบีย อเมริกาเขตร้อนแถบนั้น สาคู (Maranta arundinacea) ปลูกง่ายบนดินชุ่มชื้นแดดรำไร งอกงามแตกหน่อและไหลขยายพันธุ์เองแน่นขนัดเป็นดง ใบยาว ปลายใบแหลมเรียว โคนใบมน โคนรากงอกหัวเก็บแป้ง และขุดเอาหัวนั้นมาต้มกับเกลือพอมีรสเค็มนวลปาก กินเล่นและกินเพลิน บางคนจิ้มน้ำตาลปึกหรือน้ำตาลหม้อละลายเหลวค่อนข้างข้นก็อร่อยอีกแบบ เด็กบ้านไร่บ้านสวนรู้จักกินด้วยความหิวขนม แต่ไม่อยากกินถึงกระวนกระวาย หมายความว่าไม่มีอะไรกินดีกว่าก็ขุดหัวสาคูเอามาต้มกิน ผมขออนุญาตอธิบาย เนื่องจากไอ้บัก.. น้อยมันแกล้งถามว่า "แปลก! สาคูนี่งอกในดินหรือพ่อ?" สาคูของคนรุ่นนี้ส่วนมากหมายถึง เม็ดสาคู เม็ดเล็ก (ขนาดดอกประยงค์) เม็ดใหญ่ (ขนาดตาปลา) สาคู (Sago, sagu) แป้งจากต้นพาล์มบางพันธุ์ เรียกว่า sago palm งอกงามตามป่าชายเลนริมทะเล ฯลฯ" 2. เรื่อง ข้าว "พี่ปุ๊" ของเราก็ตามไปเก็บเอาคำเรียกชื่อข้าวในภาษาต่างๆ มาบันทึกไว้มากมายเลยทีเดียว... "ข้าว (cereal) พืชเมล็ดที่เป็นอาหารกำเนิดจากสกุลต้นหญ้าหลายพันธุ์ ภาษาทมิฬเรียกข้าวว่า - อริสิ บัณฑิตแขนงภาษาและโภชนาถือว่า คำนี้เป็นรากคำของลาติน oryza หรือ oryzum ผ่านไปถึงหลายปากหลายสำเนียงในยุโรพ กรีก = oryza, oryzon อังกฤษโบราณ = rys, ris ฝรั่งเศสในยุคเดียวกันเลียนคำเรียกว่า ris แต่ในยุคนี้นางระบำหรือประธานาธิบดีเรียกเหมือนกันว่า riz (อ่านว่า "รี" และ riziere (รีซีแอ) แปลว่า นาข้าว-ไพบูลย์) สุวรรณี สุคนธา ใน พ.ศ.ที่เขียนงูร้องไห้ดอกไม้ยิ้ม และการเดินทางกลับจากโรม หล่อนบอกว่าภาษาอิตาลี เรียกข้าวจำง่าย แต่ค่อนข้างเปลืองลิ้นว่า riso หรือ risotto ในการบินกับโบอิ้ง 707 ของแพน-อเมริกัน เที่ยวบินปฐมฤกษ์ 2502 ดาเรลล์ เบอร์ริแกน บรรณาธิการบางกอก เวิร์ลด์ กับผม เป็นผู้รับเชิญจากกรุงเทพฯ สองคน การร่อนเร่ในโตเกียวหลายเดือน และงานเขียนคลี่กิโมโนแบบ semi-fiction article จุลพันธ์ ศิริวงศ์ ณ อยุธยา เพื่อนแห่งเพื่อนของ สุเทพ วงศ์กำแหง เขาสอนผมว่า "โกฮังแปลว่า ข้าว..." Gohan = boil (cook) rice เมลานีเชียน และโพลีนีเชียนแห่งแพซิฟิคใต้เรียกข้าวว่า ไรติ (raiti) บาลีนีส และอินโดเนเชียน นาซิ หรือ นาสิ (nasi)" และในหนังสือเล่มเดียวกัน ตอนหนึ่ง "พี่ปุ๊" ยังได้กล่าวถึง เทพธิดาแห่งข้าวของชาติต่างๆ ว่า "คนหลายผิวหลายพันธุ์ผู้ชอบกินข้าวมากกว่าหัวเผือก หัวกลอย ต่างมีเทพเจ้าองค์นี้องค์นั้นของตนไว้กราบไหว้บูชา และส่วนมากสมมุติเพศเป็นผู้หญิง โรมัน เทพธิดาข้าวชื่อ เซเรส (Ceres) รากคำของพืชเมล็ดพันธุ์นี้ว่า -cereal และนานหลายศตวรรษก่อนนำมาใช้ในความหมายของข้าวตอก-ข้าวเกล็ด (cornflakes) ราดนมสดและน้ำตาลกินแบบอเมริกัน เทวีศรี (Dewi Sri) เทพธิดาข้าวของชวา อีนาริ (Inari) เทพธิดาข้าวของญี่ปุ่น ในขณะที่เทพธิดาข้าวของไทยเรา ได้แก่ นางโคสก หรือแม่โคสก (เชื่อว่าเป็นมเหสีของท้าวสักกะเทวราช) หรือบางแห่งก็เรียกว่า แม่โพสพ จากคุณ : C.KURT - [ 28 เม.ย. 52 12:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับต้นไม้ที่ยายของ "พี่ปุ๊" ห้ามปลูก เพราะถือว่า "อัปมงคล" นั้น ก็ได้แก่ ลั่นทม พิกุล โพธิ์ มะรุม มะตูม และพุทรา ดังสำนวนของ "พี่ปุ๊" ที่เล่าไว้เอง ดังนี้ "ต้นไม้ที่ยายห้ามปลูก ถือว่าอัปมงคลนั้นหลายต้น ทั้งไม้ผลและไม้ดอก ลั่นทม - หมายถึง ความทุกข์ระทม พิกุล -ดอกไม้บนลานวัด ไม่สมควรนำมาไว้ในบ้าน คนโบราณกับการปกครองระบบเจ้าขุนมูลนายถูกอบรมเคร่งครัดถึงกับถือว่าเป็นบาปในการทำเทียมเจ้า (วัง) และในการทำเทียมวัด เทียมกรณีนี้หมายถึง การตีเสมอหรือลอกเลียน แต่วันเวลาและความเปลี่ยนแปลงเป็นกฎเกณฑ์แน่นอนกว่า คนยุคนี้ถือว่ากีดกั้นสิทธิ์และเป็นข้อห้ามไร้สาระ คนสามัญผู้บากบั่นพากเพียรในชีวิตจำนวนไม่น้อยของประเทศร่ำรวยกว่าเจ้ากิ่งเจ้าแขนงปลายใบ ผู้ยากจนลงด้วยความหลงไหใหลได้ปลื้มกับอดีตหรือทรงขี้เกียจโดยบริสุทธิ์ เศรษฐี (นักการเมืองฉ้อฉล หรือนักธุรกิจอาวุธสงคราม) บ้านแบบคฤหาสน์ของเขาราคาแพงราวการปลูกบนเมฆ ใครและใคร รวมทั้งผมในบ้านขนาดโรงม้าผู้ดีริมคลอง ผมปลูกต้นไม้ทุกต้นที่อยากปลูกและรัก ยายตายไปแล้วหลายปี ผมจุดธูปไหว้ขออนุญาตปลูกต้นโพธิ์ด้วยถือว่าเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เพื่อการรำลึกถึงพุทธิปัญญาแห่งเจ้าชายสิทธัตถะพระบรมศาสดา... มะรุม - ความป่วยไข้และโชคร้ายจะพากันมารุมมาล้อมบ้าน มะตูม - เคราะห์และความพินาศโดยไม่คาดฝัน พุทรา หรือ พุดซา (monkey apple) ผวนคำแล้วอ่านหรือพูด-พาทรุด ในความเชื่อถือโชคลาง ยายถือว่าเป็นความตกต่ำด้านการเงินและเกียรติยศ" เป็นข้อเขียนที่ "พี่ปุ๊" เขียนไว้ในหนังสือเชิงชีวประวัติของตนเอง "เมนูบ้านท้ายวัง" ที่ตีพิมพ์ไว้ตั้งแต่ ปี พ.ศ. 2541 โดย "สำนักพิมพ์สารคดี" อันที่จริงข้อเขียนเชิงสารคดีของ "พี่ปุ๊" นั้น มักจะมีเรื่องของต้นไม้ วัฒนธรรมในการกินและตำรับอาหารของชาติต่างๆ สอดแทรกไว้อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นข้อเขียนของ " "รงค์ วงษ์สวรรค์ (หนุ่ม)" ใน "กาพย์ห่อใบตองหมกไฟ" ซึ่งตีพิมพ์ใน "ฟ้าเมืองไทย" ตั้งแต่ก่อนวันที่ 3 ตุลาคม 2531 (เนื่องจากนิตยสาร "ฟ้าเมืองไทย" ซึ่งมี "อาจินต์ ปัญจพรรค์" เป็นบรรณาธิการได้ตีพิมพ์เป็นฉบับสุดท้ายคือ ฉบับปีที่ 20 ฉบับที่ 1023 - วันพฤหัสบดีที่ 27 ตุลาคม 2531 แต่บรรณาธิการได้แถลงลาจากและนัดพบในนิตยสาร "ฟ้า" อีก โดยระบุวันที่ลาจากไว้ คือ วันที่ 3 ตุลาคม 2531) หรือว่าจะเป็นข้อเขียนของ " "รงค์ วงษ์สวรรค์" (ไม่มีคำว่า "หนุ่ม" ในวงเล็บต่อท้าย) ในคอลัมน์ "สำเริงคดี "รงค์ วงษ์สวรรค์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์" ในนิตยสาร "ต่วย"ตูน" รายปักษ์ ในระยะหลังๆ ก็ตาม จากคุณ : C.KURT - [ 28 เม.ย. 52 12:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพื่อเป็นการไว้อาลัย แด่ " "รงค์ วงษ์สวรรค์" หรือ "พี่ปุ๊" ของเรา เราจะลองย้อนไปดูสำนวนเกี่ยวกับต้นไม้ 2 ชนิด ใน "กาพย์ห่อใบตองหมกไฟ" อันได้แก่ มะรุม กับ กันกุมา (?) โดยมะรุมเป็นต้นไม้ที่กำลังได้รับการกล่าวขวัญในด้านสรรพคุณของสมุนไพร ส่วนกันกุมานั้น เป็นพืชชนิดที่คนไทยรู้จักกันน้อยมาก แต่หากเอ่ยอีกชื่อหนึ่งว่า "หญ้าฝรั่น" น่าจะมีคนรู้จักมากขึ้น "พี่ปุ๊" เขียนเรื่องมะรุมไว้ใน "ฟ้าเมืองไทย" ฉบับที่ 953 และฉบับที่ 951 ดังนี้ "มะรุม ผมก็ชอบกิน, drumstick (อังกฤษ), Shingh fali (ฮินดี), mooroongakai (ทมิฬ), murunga (สิงหลีส) และ marum (ไทย)" - (ฉบับที่ 953) ใน "ฟ้าเมืองไทย" ฉบับที่ 951 "พี่ปุ๊" ได้พาเราไปชิมแกงกะหรี่ฝักมะรุม ดังสำนวนเขียนที่ว่า "สิกิริยา, ศรีลังกา ผมได้รับการแนะนำให้กินแกงกะหรี่ฝักมะรุม รสถูกปากตามนิสัยของผมซึ่งเคารพในอารยธรรมการกินของผู้อื่นเสมอ สาวใช้ในร้านยิ้มแย้มกับการจุ้มนิ้วหยิบฝักมะรุมในถ้วยเข้าปาก การกินด้วยมือเป็นกิริยาดีของสิงหลีส และในความอร่อยนั้น ผมถามถึงวิธีแกง หล่อนอธิบายและผมบันทึกไว้ว่า "เคี่ยวกะทิ เจือน้ำพอประมาณกับผงกะหรี่ในหม้อนะคะ หม้อกลมหรือหม้อแบนก็เหมือนกัน พอเดือดแล้วเอาฝักมะรุมขูดผิวหั่นเป็นท่อนลงต้มให้สุกและหอม รอให้เดือดอีกหนเอาปลาอะไรที่คุณชอบกินลงต้มแล้วปิดฝาหม้อ คะเนว่านกบินผ่านหลังคาบ้านไปเกาะยอดเจดีย์ท้ายวัดจึงเปิดฝาหม้อ ปรุงรสด้วยพริกป่นกับเกลือ แค่นั้นค่ะ" ภาษาสิงหลเรียกมะรุมว่า murunga คนบนเกาะรูปหยดน้ำตานี้สังเกตว่าชอบมะรุมกัน อย่างปลูกไว้ในบ้านแทบทุกบ้าน ในวันต่อมาผมจึงได้กินอะไรอีกตำรับ ผมเรียกเอาเองว่า เมี่ยงใบมะรุม วิธีของเขาอย่างนี้ ใบมะรุมยอดอ่อน (ลวกหรือต้มครึ่งสุก) ปลา (ต้มแล้วยีเป็นปุย) ผงกะหรี่ หัวหอมแดง (โขลกทั้งหัว) น้ำมันพืช น้ำส้มมะขาม น้ำตาล เกลือ เขาผัดปลากับผงกะหรี่ หัวหอมแดง เกลือ เคล้ากันและปรุงรสเปรี้ยวเหลื่อมรสหวานพอนวลปาก บางคนแนะนำว่าถ้าผสมยอดกัญชาบ้างก็ไม่บาปปาก โชยกลิ่นหอมและกลมกล่อมแล้วตักใส่จานโรยใบมะรุมยอดอ่อน กินกับข้าวเกรียบกุ้งแบบห่อเมี่ยง แกล้มเหล้าหรือแกล้มเบียร์เพลิดเพลินเหมือนกินบุญในปาก ผมแนะนำอาหารตำรับนี้กับเพื่อนบนสวนทูนอิน แม่ริม หนานปั๋นกับน้อยแก้วกินกันอย่างครึกครื้น และเรียกว่า เมี่ยงใบผักอีฮึม" นั่นคือ ตำรับการกินที่ใช้วัตถุดิบใบมะรุมของชาวศรีลังกา ที่ " "รงค์ วงษ์สวรรค์ (หนุ่ม)" เขียนไว้ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2530 ใครมีต้นมะรุมอยู่กับบ้านก็ลองปรุงกินดู น่าจะได้ทั้งอาหารและยาไปในตัว อีกเรื่องหนึ่งคือ เรื่องของพืชหัวชนิดหนึ่งที่ให้ดอกและเกสร กลายเป็น "หญ้าฝรั่น" ที่มีราคาแพงลิบลิ่ว ซึ่งเป็นเรื่องของพืชที่มีแหล่งผลิตอยู่แถวทะเลอเดรียติค, ฝรั่งเศสตอนใต้, สเปนตอนใต้, กรีซ อิหร่าน และแถบภาคเหนือของอินเดีย ซึ่ง "พี่ปุ๊" เรียกชื่อพืชหัวชนิดนี้ว่า "กันกุมา" ซึ่งผู้เขียนก็ไม่ทราบว่าท่านไปเอามาจากไหน เพราะไม่เคยพบชื่อนี้ในหนังสือเล่มใดมาก่อนเลย แต่ก่อนที่จะไปพบกับข้อเขียนของ "พี่ปุ๊" เรามาสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับพืชหัวชนิดนี้จากพจนานุกรม 2 เล่ม เพื่อทำความรู้จักกับพืชชนิดนี้กันก่อน เล่มแรก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 โดยเปิดตรงคำว่า "หญ้าฝรั่น (-ฝะหรั่น) น. ชื่อเรียกยอดเกสรเพศเมียแห้งของไม้ล้มลุกมีหัว ชนิด Crocus sativus L. ในวงศ์ Iridaceae ใช้ทำยาและเครื่องหอม (อาหรับ za-faran ; อ. Saffron)" เล่มที่สอง พจนานุกรม ฉบับมติชน/2547 ที่คำเดียวกัน "หญ้าฝรั่น น. เครื่องยาที่ได้จากส่วนปลายเกสรแห้งของพืชชนิดหนึ่ง ซึ่งเป็นต้นมีหัวในดินอย่างกระเทียม ใบยาวเรียว กลางใบเป็นร่อง สีขาว ดอกใหญ่ขนาดดอกลั่นทม สีม่วงสด กลีบดอกมี 6 กลีบ เกสรตัวผู้สีเหลือง 3 ก้าน และเกสรตัวเมีย ก้านยาวสีแดง 3 ก้าน (คำอาหรับว่า jafran จึงควรเขียน ย่าฝรั่น แต่ที่เขียน หญ้าฝรั่น เป็นที่แพร่หลายมากกว่า)" พจนานุกรมทั้ง 2 เล่ม ไม่ได้เอ่ยถึงชื่อ "ต้นกันกุมา" เลย แต่ "พี่ปุ๊" ตั้งหัวเรื่องใน "กาพย์ห่อใบตองหมกไฟ" ซึ่งตีพิมพ์ใน "ฟ้าเมืองไทย" ฉบับที่ 956 (16 กรกฎาคม 2530) ว่า "ภวตัณหาของกันกุมา" ซึ่งสรุปได้ว่า กันกุมาเป็นพืชที่ปลูกได้เฉพาะถิ่น เคยนำมาปลูกที่สวนทูนอินแล้ว ปรากฏว่าไม่ได้ผล เรามาลองอ่านสำนวนของ " "รงค์ วงษ์สวรรค์ (หนุ่ม)" ในบางตอนกันดีกว่า "เวลาผ่านศตวรรษมาถึงนาฑีนี้ (นายหน้าที่แอ็มสเทอร์แด็มกำลังรอรายงานผลการผลิตอย่างกระวนกระวาย...) วงการพืชยอมรับกันแล้วว่าเป็นความทะเยอทะยานอย่างไร้สาระกับการปลูกกันกุมาในอาณาเขตอื่นนอกจากแถบอเดรียติค (ภาคกลางของอิแทลีล่วงถึงยูโกสลาเวีย) ภาคใต้ของฝรั่งเศส ภาคใต้ของสเปน กรีศ (ผู้เป็นโคตรพันธุ์) อิหร่าน และภาคเหนือของอินเดียในแถบแคฌเมียร์ ลำเนาอื่น อาทิ อังกฤษ เยอรมนี ออสเตรีย ล่วงถึงแถบตะวันออกกลางบางประเทศ อิจิปต์ และจีน (ผู้อ้างการเป็นปราชญ์แทบทุกแขนงจากดินปืนถึงเข็มทิศและการพบพันธุ์ผักกาด) คงพยายามปลูกกันกุมากันอย่างไม่ลดรา แต่ไม่ได้ผลงดงามตามคาดหมาย ครับ-ผมเองกับความโง่เขลาก็เคยนำเอาหัวกันกุมมาจากลอนดอนมาปลูกเล่นบ้าง เหมือนกับบนสวนทูนอิน บางพันธุ์งอกงามแต่ยกเว้นพันธุ์ที่ปลิดเกสรตากแห้งเป็นหญ้าฝรั่น ความเย็นแบบแห้งในบางเดือนบนความสูงเหนือระดับน้ำทะเลหลายพันฟุตนั้น อะไรก็ปลูกได้ไม่ยากโดยไม่ต้องใช้ความชำนัญพิเศษ นาร์ซีสสัส แด็ฟโฟดิล แลทิวลิพ สวยแทบว่า อยากฉีกกลีบกิน..." ในตอนท้ายของบทความ "พี่ปุ๊" ได้เล่าถึงการเก็บเกสรของดอกกันกุมา จนกลายมาเป็นหญ้าฝรั่นที่มีราคาแพงถึงกรัมละ 7.5 ดอลลาร์ (200 กว่าบาท) น่าสนใจมากทีเดียว ลองอ่านดูเถิด "...แต่ในกลางถึงปลายตุลาคม ฤดูใบไม้ร่วงเวลาของการนัดหมาย กันกุมาผลิก้านใบเรียวปลายแหลมโอบอุ้มทรวดทรงต้านทานการระเนนเอนราบ บานดอกบนก้านกลีบสูงเคียงเกียกเหนือผืนดิน อวลกลิ่นตำบลไกลกว่าการบินของผึ้งและนก เกสรยาวแค่องคุลี (2 เซนติเมตร) ไกวแผ่วเบากับแรงลมในห่อของกลีบนั้น กันกุมา 1 หัว ผลดอกอย่างมาก 3 ดอก 1 ดอก ผลิกลีบ 5 ถึง 9 กลีบ (สีม่วง) 1 ดอก เปล่งเกสร 3 เกสร (สีแดง) เวลาสองสัปดาห์ ชาวไร่ต้องระดมแรงงานกันทั้งตำบลเก็บดอกกันกุมาจำนวนอสงไขยและบานในช่วงเวลาเดียวกัน" ดอกกันกุมาจะบานในเวลาเช้าตรู่ ต้องเก็บดอกให้ทันภายใน 24 ชั่วโมง ปลิดเกสรให้ทันภายใน 36 ชั่วโมง เกสรที่ตูมจะวิเศษกว่าเกสรบาน (ปลายเกสร) จากนั้นก็ต้องนำไปตากแดด ผิงไฟ หรืออบแห้ง กล่าวว่า แถบยุโรป ดอกกันกุมา ประมาณ 55,000 ดอก ถึง 82,000 ดอก บดเป็นผงจะได้น้ำหนักราวๆ 1 ปอนด์ ส่วนแถบอนุทวีป (อินเดีย ที่แคชเมียร์) ประมาณ 75,000 ดอก หรือ 225,000 เกสร จึงจะได้ผงในปริมาณที่เท่ากัน ในขณะที่ราคาขายตกกรัมละ 7.5 ดอลลาร์ หรือ 200 กว่าบาท ซึ่ง "พี่ปุ๊" ได้สรุปไว้ท้ายบทความว่า "ผมไม่มีปัญญาคิดตัวเลขเป็นเงินบาท แต่บอกตัวเองว่า ถ้าหุงข้าวหมกแพะอบร่ำ หญ้าฝรั่นอย่างถูกตำรับกินกันสองหม้อ คงจนนานกว่าสองเดือน!" เรื่องราวของ " "รงค์ วงษ์สวรรค์" เกี่ยวกับต้นไม้มีอยู่มากมาย แต่ผู้เขียนขอเลือกมานำเสนอไว้เพื่อเป็นการรำลึกถึงและไว้อาลัยแต่เพียงแค่นี้ ขอปิดท้ายด้วย "ข่าวสั้น" เรื่อง "บรรจุศพ "รงค์ วงษ์สวรรค์" ที่ว่า "เมื่อเวลา 09.30 น. วันที่ 23 มีนาคม นางสุมาลี นายวงศ์ดำเลิง นายสเริงรงค์ วงษ์สวรรค์ ภรรยา และลูกชาย "รงค์ วงษ์สวรรค์ ศิลปินแห่งชาติ (สาขาวรรณศิลป์ ปี 2538) พร้อมญาติและเพื่อนจากหลากหลายวงการ ร่วมกันเคลื่อนศพ "รงค์ วงษ์สวรรค์ จากศาลาสหัส-หงส์ วัดพระสิงห์วรมหาวิหาร อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ ไปยังสุสานชั่วคราววัดเจดีย์หลวงวรวิหาร อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ เพื่อบรรจุรอการฌาปนกิจต่อไป ผู้สื่อข่าวรายงานว่า สำหรับต้นไม้กว่า 70 ชนิด จำนวน 390 ต้น ที่มีผู้นำมามอบให้แทนพวงหรีด ครอบครัววงษ์สวรรค์ได้ส่งมอบต้นไม้ใหญ่ให้กับอุทยานแห่งชาติดอยสุเทพ-ปุย ไปดูแล ก่อนนำกลับคืนสู่ป่า ส่วนดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมนำขึ้นไปปลูกไว้ที่สวนทูนอิน ตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งเป็นบ้านพักของ "รงค์ วงษ์สวรรค์ (มติชนรายวัน, วันอังคารที่ 24 มีนาคม 2552) ข้อมูลจาก:หนังสือเทคโนโลยีชาวบ้าน ฉบับ 453 หน้า 61 http://info.matichon.co.th/techno/techno.php?srctag=05061150452&srcday=&search=no จากคุณ : C.KURT - [ 28 เม.ย. 52 12:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณสิ่งดีๆ ที่นำมาให้ได้อ่านค่ะ จากคุณ : ป้ามินท์ (ระริน...มิ้นท์) - [ 28 เม.ย. 52 12:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณครับ จากคุณ : พุงป่องใส่แว่น - [ 28 เม.ย. 52 12:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณครับ จากคุณ : แม่ริม - [ 28 เม.ย. 52 12:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ด้วยความอาลัย เหมือนญาติผู้ใหญ่ได้จากไป เพียงอ่านงานเขียนของท่านหนึ่งบรรทัด ก็ได้ความหลากหลายทางอารมค์มากมาย ระลึกถึงนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้เสมอค่ะ จากคุณ : หญ้าสีเขียว - [ 28 เม.ย. 52 12:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาร่วมซึมซับด้วยคนค่ะ จากคุณ : That's the way I am - [ 28 เม.ย. 52 13:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องไปหามะรุมมาปลูกเพิ่มอีกต้นเป็นแน่แท้ ขอบคุณข้อมูลที่ดีๆ ค่ะ จากคุณ : catjaja - [ 28 เม.ย. 52 13:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นนักเขียนในใจของตระกูลเรา และตระกูลของสามีค่ะ ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ นะคะ จากคุณ : ยุกยิกหวานเย็น - [ 28 เม.ย. 52 13:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ต้องไปหามะรุมมาปลูกเพิ่มอีกต้นเป็นแน่แท้ ขอบคุณข้อมูลที่ดีๆ ค่ะ จากคุณ : catjaja - [ 28 เม.ย. 52 13:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาอ่านบทความดีๆครับ^^ เพิ่งรู้ว่ามีพืชที่ชื่อสาคู นอกจากปาล์มนอกครับ^^ ปกติรู้จักแต่สาคูตัวนี้ครับ... Metroxylon sagu (sago palm) ^^ +++เพิ่มเติมนิดนึงครับ เค้าเอาแก่นของต้นมาทำแป้งสาคูครับ... เพราะสาคูออกดอกช่อเดียวแล้วตายเหมือนต้นลาน... เดี๋ยวนี้ประเทศไทยไม่ได้ใช้ลำต้นสาคูมาทำแป้งสาคูแล้วครับ... แต่มีพี่คนนึงให้ความรู้ไว้ที่บอร์ดอื่นว่า ที่อินโดนีเซียยังใช้ต้นสาคูทำแป้งกันอยู่ครับ^^ +++ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 52 13:33:54 จากคุณ : เต้น (ScreamChorus) - [ 28 เม.ย. 52 13:25:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณครับ จากคุณ : Garcinia - [ 28 เม.ย. 52 13:40:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แต่ก่อนเคยอ่านงานเขียนของคุณรงค์ ในต่วยตูนบ่อยๆค่ะ ตอนช่วงที่ไปเรียนต่างจังหวัด เพราะมีต่วยตูนขายแถวสถานี ซึ่งน่าอ่านที่สุดในบรรดาหนังสือที่วางขายบนแผงแล้ว ฮ่าๆๆๆ อ่านแล้วชอบสำนวนจนจำชื่อเจ้าของคอลัมน์ได้ เสียใจที่เค้าจากไป และยังระลึกถึงอยู่เสมอค่ะ จากคุณ : Orange Jasmin - [ 28 เม.ย. 52 13:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามเข้ามาอ่านครับ จากคุณ : สายลมปุยเมฆกับฟ้าสีคราม - [ 28 เม.ย. 52 13:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Thanks. จากคุณ : coji - [ 28 เม.ย. 52 13:59:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อยากไปเห็นสวนทูนอืนจังเลยครับ คงร่มรื่นมากๆ จากคุณ : HKK - [ 28 เม.ย. 52 14:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จากคุณ : พ่อ@LLถุง - [ 28 เม.ย. 52 14:04:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รู้จักแต่สาคูไส้หมูอ่ะจิ  ต้นสาคูเป็นยังไง ไม่เคยเห็นคร้าบ อ่านตาแฉะเลย แต่ได้ข้อมูลเพียบ จากคุณ : น้ำค้างรุ่งอรุณ - [ 28 เม.ย. 52 14:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เชิญเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ไปเที่ยวสวนทูนอินผ่านทางหน้าจอกันครับ http://www.tuneingarden.com/tunein/index.shtml แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 52 14:16:43 จากคุณ : C.KURT - [ 28 เม.ย. 52 14:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จากคุณ : honeybfit - [ 28 เม.ย. 52 14:24:33 ]

ความคิดเห็นที่ 23 - - จากคุณ : คุณนุ่มนิ่ม - [ 28 เม.ย. 52 15:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : แมวน้ำทะเลเดือด - [ 28 เม.ย. 52 18:22:30 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จากคุณ : iloveham - [ 28 เม.ย. 52 18:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านสองวันเลย ชอบ รงค์  วงษ์สวรรค์  ค่ะ จากคุณ : โกมาซุม - [ 29 เม.ย. 52 10:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : jasmin rice - [ 2 พ.ค. 52 14:06:56 ]

ความคิดเห็นที่ 28 "ข้-า-ว ผมเขียนคำนี้บนกระดาษแล้วประนมมือไหว้บนอากาศ ขอบใจแม่และยายผู้ป้อนข้าวบดกล้วยน้ำว้าให้กิน...    ชอบ จากคุณ : แม่ดอกทองหลาง....คนชั้นฟ้า - [ 2 พ.ค. 52 21:23:44 ]