PANTIP.COM : J7838963 เมื่อการสูญเสียเกิดขึ้น ทำไมไวขนาดนี้ เราพาแมงเม่ามาลาพี่ๆห้องจตุจักรพันทิปค่ะ [สุนัข]

ความคิดเห็นที่ 37

ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นมากๆ
เรากับน้องสาวตอนนี้ก็พยายามทำใจให้ได้ว่าเม่าเค้าไปสบายแล้ว
แต่มันก็อดที่จะคิดถึงไม่ได้ เพราะในทุกๆวันเวลาเดินไปไหนมาไหน
จะต้องมีเม่าเดินมาหา หรือเดินมากวนพร้อมกับทำท่าทางอ้อน
ไม่มีเสียงวิ่งเล่น ไม่มีเสียงถีบประตูเวลานอน ไม่มีเสียงเห่าเรียก
เรารู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันเงียบเหงาเหลือเกิน
เจ้าเพชร หมาที่ค่อยเล่นกับเม่ามาตั้งแต่เม่ายังเด็ก ก็ยังวิ่งหาเม่าอยู่
เรารู้สึกได้ว่าเพชรมันตามหาเม่าตลอดเวลา

บ้านเราอยู่ติดริมถนนสุขุมวิท ข้างบ้านเราเค้าทำอาชีพขายของเก่า
แต่ว่าบ้านเราอยู่ในบริเวณเดียวกันไม่มีรั้วกั้น เนื่องจากที่ดินข้างๆเป็นของญาติ แล้วเค้าให้คนมาเช่า เราบ่นกับน้องหลายครั้งว่าอยากให้มีรั้วกั้น
เหตุการณ์ในวันนั้นเราไม่ได้อยู่ด้วยเพราะเรากำลังฝึกงาน ซึ่งมันก็เป็นวันฝึกงานวันสุดท้ายที่เสียใจที่สุดเลยก็ว่าได้

6 พฤษภาคม 2552 เวลา 17.30 น. โทรศัพท์มือถือเราดังขึ้นปลายสายพูดมาว่า เม่าถูกรถชน เราแทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเองยังหาว่าล้อเล่นเพราะตอนบ่ายเรากลับมากินข้าวที่บ้านเม่ายังอยู่ดี แต่ดูจากน้ำเสียงแล้วคงจะเป็นจริงเรามือไม้สั่นพร้อมกับบอกพี่ๆที่ทำงานว่าเราขอกลับก่อน หมาที่บ้านถูกรถชน เราวิ่งออกมาที่รถเรามาถึงบ้านไม่ถึง 5 นาทีเพราะอยู่ห่างไม่ไกลมาก

ในวันนั้นเรากลับมากินข้าวที่บ้านยังพูดกับเพื่อนว่าไม่อยากกลับไปทำงานแล้ว อยากอยู่บ้าน แต่ก็เอาเหอะวันสุดท้ายแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะฝึกเสร็จ
ก่อนออกจากบ้านเรายังบอกเม่าเลยว่า เย็นนี้เจอกันนะเม่า

เรามาถึงสภาพเม่าลิ้นเขียวแล้วน้องเราทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้
พร้อมกับส่งเสียงเรียกเม่าตลอดเวลา พวกเรารีบพาเม่าขึ้นรถไปที่โรงพยาบาลทันที เราใช้เวลาขับรถจากหนองมนไปถึงโรงพยาบาลสัตว์(ที่อยู่ก่อนถึงตึกน้ำ)ไม่ถึง 5 นาที ระหว่างทาง น้องเราและเพื่อนเราร้องไห้ตลอดเวลา เราพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ไม่อยากร้องไห้ เราคิดว่าถ้าตอนนี้เราร้องไห้อีกคนแล้วใครตอนนั้นจะมีสติกับสิ่งที่เกิดขึ้น น้องเราบอกว่าเม่านิ่งไปแล้ว
เราเลยบอกว่าให้เรียกชื่อ เม่า เอาไว้แล้วก็จิกเนื้อมันเพื่อให้มันรู้สึก เราพยายามสร้างความหวังให้กับเราทุกๆคนในเวลาตอนนั้น ว่าเม่ายังไม่จากไป

ณ วินาทีนั้นเราขับรถได้แย่มาก ถ้าหากวันนั้นเราบีบแตรใส่รถใครเปิดไฟสูงใส่เราก็ต้องขออภัยด้วย ตอนนั้นเราเพียงแต่คิดว่าต้องพาเม่าไปหาหมอให้เร็วที่สุด มือเราสั่นไปหมด ใจเต้นแรง มือเท้าเราแทบจะไม่ขยับ

พอไปถึงเราก็รีบวิ่งไปบอกพนักงานว่าช่วยด้วยหมาถูกรถชน พนักงานเข้ามาดูแล้วบอกว่า น้องเค้าไปแล้ว เรา3คน ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นขากลับก็ได้แต่ร้องไห้ เราพยายามคุมสติให้ได้เพราะเราต้องขับรถ เรารู้สึกเสียใจมากในวันนั้นเรายังไม่ได้กอดเม่าเลย แต่คนที่เสียใจมากกว่าก็คือ น้องสาวเรา น้องเรารักและผูกพันธ์กับเม่ามาก อะไรที่กินแล้วว่าดีก็จะต้องซื้อมาให้ น้องเราดูแลเม่าทุกอย่าง อาจเป็นเพราะบ้านเราที่บ้านเราพ่อกับแม่ต้องทำงานต่างจังหวัด ส่วนเราก็ไปเรียนที่กรุงเทพ น้องเราอยู่บ้านคนเดียวคงจะมีแค่หมาเป็นเพื่อน

สาเหตุที่เม่าวิ่งข้ามถนนไปนั้น ถ้าหากใครอยู่หนองมน คงจะเห็นว่าจะมีร้านโกดัก ซึ่งข้างๆนั้นจะมีหมาอาศัยอยู่ 1 ตัว สีดำเราไม่ทราบว่าเป็นหมาของใคร ซึ่งเจ้าหมาตัวนั้นจะชอบเห่าและไล่เห่ารถทุกประเภท ยิ่งดึกๆเราเห็นวิ่งไล่รถสิบล้อ บางครั้งเสียงแตรดังลั่นเลย
วันนั้นม่าวิ่งตามรถมอเตอร์ไซด์เพื่อนออกมา แต่พอมาถึงหน้าบ้านเพื่อนเราก็จอดรถเอาเม่ากับเพชรเข้าบ้าน เพื่อนเราคว้าเจ้าเพชรไว้ได้ก่อน แต่เม่าเห็นเจ้าหมาสีดำเห่าก็รีบวิ่งไป เพื่อนเราบอกว่าตอนวิ่งไปรถหลบให้เม่า
แต่ตอนขากลับ เม่าวิ่งมาเกือบจะพ้นเลนขวาแล้วแต่รถเมล์มาไวมาก
ถนนหน้าบ้านเรามี 3 เลน เม่าวิ่งมาถึงกึ่งกลางระหว่างเลนขวากับเลนกลาง
เพื่อนเรา ซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เพื่อนเราเห็นรถเมล์มาชนและทับซ้ำ
เพื่อนเรากรี๊ดลั่นเป็นคนบ้า แล้วก็ทรุดตัวลงหลับตาแน่นไม่อยากมอง
น้องสาวเราตื่นมาเห็นเสียงดังโวยวาย น้องเลยออกมาแต่ภาพที่น้องเห็นนั้น
คือเม่า นอนชักอยู่กลางถนน พร้อมกับเสียงร้องโหยหวน

เรากับน้องอดคิดไม่ได้ว่าทำไมเม่าถึงต้องจากพวกเราไปเร็วเหลือเกิน เร็วมากเกินไปจนทำใจไม่ได้
เราแอบคิดว่าทำไมหมาดำตัวนั้น ไล่เห่ารถทุกอย่าง และรถทุกคันต่างก็มาเร็วแต่ทำไมมันไม่ตาย แถมรั้วก็ไม่มีไม่รู้ว่ามีเจ้าของหรือเปล่า
แต่เม่าไม่เคยเห่าแบบนั้นกลับต้องตาย

สุดท้ายเราก็คิดว่าเม่าเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม อย่างน้อยก่อนที่มันจะตายช่วงเวลาชีวิตที่มันได้เติบโตมันก็มีความสุข

จากคุณ : หมาน้อยจมูกแดง - [ วันวิสาขบูชา 13:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 50

11 กรกฎาคม 2550 วันนั้นทั้งวัน ลูลู่ อยากออกไปข้างนอกมากๆ ไปรู้เป็นยังไงวันนั้นเองดิฉันตื่นเช้าก็หยิบภาพในมือถือที่มีแต่ ลูลู่ เต็มไปหมด ขึ้นมาดูตั้งแต่ตัวมันยังเล็กๆ จนกระทั่งมันโตเป็นสาว ลูลู่ เป็นหมาขี้เล่น และชอบเล่นขี้ เลี้ยงอยู่กับแมวที่ชื่อละมุด และละม่อม ลูลู่ สนิทกับ ละมุดมากกว่าละม่อม อาจเป็นเพราะ ละม่อมขี้รำคาญ แต่ละมุดยอมให้ลูลู่ เข้าไปตบหัวเหมือนหยอกเย้ากันได้ และเมื่อ ลูลู่ ตบหัว ละมุด มากๆเข้า เจ้ามุดก็จะหงุดหงิดและจะทำท่าไล่ตบ ลูลู่ เหมือนทุกครั้ง สภาพเหมือนแมววิ่งไล่จับหมา ซึ่ง ลูลู่ จะชอบมาก และเล่นเป็นปกติของคู่หูคู่นี้เสมอๆ
วันนั้น ลูลู่ เล่นกะมุดจนเหนื่อย มันเดินมาเลียหน้าแม่มันก็คือดิฉันเป็นปกติ
วิธีการเลียก็จะเลียแบบเป็นจริงเป็นจัง ตั้งแต่หน้า คอ แขน นิ้วทุกนิ้ว ดิฉันรู้ว่านั่นคือการบอกรักแม่ของมัน แม้จะเป็นวิธีที่ดูสกปรกแต่ดิฉันบอกเลยว่า ดิฉันมีความสุขทุกครั้งที่ ลูลู่ ทำแบบนี้ให้ เวลา ที่มือ หรือ แขน ดิฉันเป็นแผล มันก็จะเลียตรงจุดเหล่านี้ให้มากเป็นพิเศษ ดิฉันเองก็จะกอด ลูบหัว ลูบตัว เอาคางเกยหัวเค้าทุกครั้งที่เราบอกรักกันแบบนี้ทุกๆวัน ดิฉันรัก ลูลู่ มาก มากจนบางทียังไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเลี้ยงหมาตัวแรกในชีวิตไว้ในบ้านร่วมกะแมวได้มาจนถึง 2 ปีกว่าขนาดนี้
วันนั้นดิฉันสังเกตุดู ลูลู่ อย่างละเอียด บอกกับตัวเองว่าเราก็เลี้ยงหมาได้ดีเหมือนกันนะเนี่ย มันสะอาด อ้วน แข็งแรง น่ารัก ขี้อ้อน ขี้ประจบ จนบางทีลืมเรื่องเครียดๆในชีวิตไปได้หมดเมื่อเห็นหน้า ลูลู่ ที่นั่งรอเรากลับบ้านจากที่ทำงานทุกๆวัน แต่วันนั้น ลูลู่ มองท้องฟ้ามากเป็นพิเศษ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ดิฉันพยายามมองท้องฟ้าตามมันบ่อยๆ ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ มีแต่ก้อนเมฆ ฟ้าสีสดใส และสายลมที่พัดเข้ามาจนใบไม้และหูของ ลูลู่ ปลิวไปตามลมแบบสบายกายสบายใจ
แต่ยังไงก็ตาม วันนั้น ลูลู่ วิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน มันตะกายด้วยความอยากออกมากเป็นพิเศษ ดิฉันจึงตัดสินใจพามันเดินไปคลีนิคแถวบ้านเพื่อหยอดฟร้อนไลน์กำจัดเห็บหมัดก็แล้วกัน จะได้ถือโอกาสพาเดินเล่นไปในตัว เพราะปกติจะต้องนั่งตุ๊กๆไปกัน ว่าแล้วก็เอาสายจูงผูกคอมันแล็วก็เดินจูงกันไปถึงคลีนิค พอดีในห้องรักษามีหมาอยู่ในห้อง ผู้ช่วยหมอก็เลยหยอดยาให้ ลูลู่ ที่ประตูหน้าห้อง แต่ปรากฎว่า ลูลู่ คงคิดว่ากำลังจะโดนฉีดยามั้งคะ จึงเกิดอาการดิ้นตามประสาของมันที่ไม่ชอบสถานที่แบบนี้ ถึงมันจะดิ้นแต่ดิฉันก็พยายามจับมันเอาไว้อย่างเต็มที่ การหยอดยากำลังจะสำเร็จแล้ว จู่จู่เจ้า ลูลู่ มันดิ้นจนปลอกคอหลุด และพรวดจากอ้อมแขนดิฉันออกไปจากคลีนิคอย่างรวดเร็ว และด้วยความที่คลีนิคแห่งนี้เป็นห้องแถวไม่มีประตูกระจกเหมือนกับที่อื่นๆ ดิฉันตกใจวิ่งตามมันไปยิ่งวิ่งตามมันก็ยิ่งหนี จึงต้องเพลาขาให้ช้าลงเพราะจุดที่ ลูลู่ กำลังยืนอยู่นั้นมันเป็นริมถนนแล้ว ตรงนั้นเป็น 4 แยกที่มีรถวิ่งเยอะมาก ใจของดิฉันเต้นเป็นระส่ำว่าเราควรจะเดินต่อหรือหยุดอยู่กับที่ นาทีนั้นยอมรับว่าตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันนานสัก 3 นาที ในระยะห่างกันประมาณ 200 เมตร ดิฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหามันช้าๆพร้อมกับบอกให้ ลูลู่ นิ่งๆอย่าเดินหน้า แต่ไม่เป็นเช่นนั้นค่ะ เจ้าลูกดื้อของดิฉันมันเดินหน้าและวิ่งไปกลางถนนทันทีที่ดิฉันเดินไปใกล้ เท่านั้นแหละค่ะ รถกระบะสีขาวออกครีมชนเข้าที่ตัวมันอย่างจัง แต่มันยังดื้อวิ่งไปฟุตบาทฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว ดิฉันไม่รอช้ากระโดดไปกลางถนนโดยไม่สนใจรถแล้วค่ะ เสียงรถเบรคดัง เอี้ยด..อ้าด พร้อมกับเสียแตรดังลั่น ดิฉันเข้าหา ลูลู่ ในขณะที่มันยังคงตะกายตัวเดินเพื่อหนีดิฉันต่อไปอีก ดิฉันโกรธพร้อมจับตัวมันขึ้นมาอุ้มและบอกกับลูกว่าต้องเสียเงินค่ารักษาเท่าไรเท่ากัน เพราะตอนนั้นสภาพของมันมีแต่เลือด ดิฉันวิ่งกลับไปที่คลีนิคผู้ช่วยหมอตะโกนให้หมอดูอาการเจ้าลูลู่ก่อนเพราะเลือดออกมาก ก็กว่าจะนำหมาที่กำลังรักษาอยู่บนโต๊ะออก เคลียร์พื้นที่เพื่อนำลูลู่ขึ้นโต๊ะ ถึงหมอฉีดยาห้ามเลือดให้ก็คงไม่ทันแล้วค่ะ หมอบอกว่าสงสัยซี่โครงทิ่มปอด เลือดออกเยอะมากแล้วมันก็ไม่หายใจแล้ว ดิฉันโมโหมากตอนนั้นตะโกนด่าว่า ลูลู่ ทำไมๆๆๆถึงไม่เชื่อแม่ ทำไมๆๆต้องมาทิ้งแม่ไปในสภาพแบบนี้ ทำไมๆๆๆไม่รักแม่แล้วหรือ ทำไมๆๆๆอีกเต็มไปหมด ด่าลูกไปก็ร้องไห้ไปอย่างไม่อายใคร ผู้ช่วยหมอบอกให้ทำใจ ดิฉันบอกไม่ยอม ลูลู่ ต้องห้ามตาย ต้องลุกขึ้น ผู้ช่วยหมอจึงช่วยปั๊มหัวใจไปได้พักนึง เชื่อมั้ยคะ มันฟื้นขึ้นมามองหน้าดิฉันอย่างนั้น แล้วก็หลับตาลงไปชั่วนิรันดร์
หมอและผู้ช่วยหมอแสดงความเสียใจ พร้อมคิดเงินค่าฟร้อนไลน์และค่ายาห้ามเลือด แถมกล่องใส่ ลูลู่ ให้ 1 กล่อง ดิฉันร้องไห้อยู่ที่คลีนิค นั่งอยู่อย่างนั้นแบบลุกไม่ขึ้น มองกล่องที่มีร่างลูลู่อยู่ในนั้น ตัวมันยังอุ่น แต่เลือดยังคงออกมาเรื่อยๆ พอรวบสติได้ก็โบกตุ๊กๆกลับบ้าน เช็ดตัวมันให้สะอาด แต่งตัวด้วยชุดสวยๆให้ ลูลู่ ลงแป้งให้เหมือนลูกกำลังหลับอยู่ มองร่างของลูกจนมันเริ่มแข็ง น้ำตาไหลจนเหมือนไม่มีจะให้ไหลแล้ว ดิฉันถ่ายรูปลูกเอาไว้แล้วรอจนกว่าน้องชายดิฉันกลับบ้าน เพื่อพามันไปฝังที่วัด ถึงวัดดิฉันก็ขุดดินเป็นหลุมและทำใจยากมากกว่าจะเอาร่าง ลูลู่ลงในนั้น จนพระต้องเตือนสติว่า ลูลู่มันไปสบายแล้วนะ ไปกับสายลมและลอยไปบนท้องฟ้าแล้ว ร่างที่เห็นนั้นไม่ต้องกลัวมดไต่ไรตอมเพราะมันไม่มีชีวิตแล้ว ดิฉันถึงยอมทำใจได้เพราะนึกถึงตอนที่ลูกมองท้องฟ้า เพราะสิ่งนั้นคงเป็นการบอกว่า ถึงเวลาที่ลูลู่ต้องไปแล้วแต่จะอยู่ข้างๆตัวแม่เหมือนดังสายลมและท้องฟ้าที่แม่สัมผัสได้ตลอดไป.

จากคุณ : ชัญญ่า - [ วันวิสาขบูชา 20:26:08 A:125.24.37.241 X: TicketID:207903 ]