นักสู้ คำนี้ชั้นคิดว่ามันเป็นอะไรที่เหมาะมาก ๆ กับ "เก้ง" หมาไทยหลังอานที่น่ารัก ของชั้น วันแรกที่เราได้พบกัน มันเป็นเหตุผลจากสภาวะเศรษฐกิจที่ย่ำแย่เหมือนกับในตอนนี้แหละ
พ่อไปเล่นกีฬาตะกร้อลอดบ่วงที่วัด และได้เห็นลูกหมาไทย 2 ตัวที่น่ารัก ตัวแรกเข้ามาหาพ่อด้วยสัณชาตญาณ คงรับรู้ได้ถึงความเป็นคนที่มีเมตตาของพ่อ พ่อเล่นกับมันพอจะเรียกอีกตัวออกมา มันกลับหนีไปอยู่ใต้ท้องรถ คนที่อยู่แถวมันบอกว่ามันกลัวเพราะเวลามีคนมาเล่นด้วย พวกหมาใหญ่ในวัดจะมากัดมัน
เย็นนั้นพ่อเอาหมาตัวแรกกลับมาบ้าน หลังจากที่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ชั้นกับแม่ก็บอกพ่อให้กลับไปรับมันมา ชั้นไปกับพ่อด้วย กว่าเราจะหลอกให้มันเข้ามาหาได้ใช้เวลานานพอสมควรเลยที่เดียว พอจับได้แล้วเอากลับมาที่บ้านเห็นหน้าเพื่อนอีกตัว มันเข้าไปหากันด้วยความสนิทที่ต้องสู้มาด้วยกัน เราตั้งชื่อมันว่า เก้ง และ กวาง
มันทั้งสองตัวเป็นเพื่อนที่น่ารัก กวางนั้นเป็นตัวแรกที่เอามา มันจะเข้ากับคนอื่น ๆ ได้ดีกว่า ส่วนเก้งในช่วงแรกมันอยู่ด้วยความระแวง กลัวโดนทำร้ายอยู่ตลอด เราไม่รู้ว่าก่อนที่มันเจอเรานั้น มันพบเจออะไรมาบ้าง แต่ด้วยความรักและเมตตาที่เรามีให้แก่สัตว์ทุกตัวที่เรามี มันทำให้ในวันหนึ่ง มันตอบแทนความรักของเรากลับมาอย่างมากมาย
มันคอยรับคอยส่งเราทุกคนในบ้านทุกวัน กลับมาจะต้องเห็นมันนั่งคอยอยู่ตลอดเวลา และแล้ววันหนึ่งกวางก็จากไป มันเป็นโรคมะเร็ง เราไม่รู้ว่ามันเกิดได้ยังไง เกิดเมื่อไร กวางไม่มีการแสดงอาการอะไรเลย เค้าจากไปอย่าง สงบ
เวลาผ่านไปหลายปี เรายังคิดถึงกวาง และเก้งก็ยังคงทำกิจกรรมเดิม ๆ ที่เคยทำ นั่งรับส่งพวกเรา เฝ้าระวังภัยต่าง ๆ ที่จะเข้ามาตลอด แต่แล้วพ่อก็เห็นสิ่งผิดสังเกต ก้อนเนื้อบางอย่างเกิดขึ้นบริเวณราวนมของเก้ง เราพามันไปหาหมอ หมอบอกว่ามันเป็นมะเร็งระยะเริ่มต้น ผ่าตัดออกได้
พ่อตัดสินใจให้ผ่าตัดและทำหมันมัน เพื่อให้ได้เจ็บตัวครั้งเดียว ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีจนผ่านมาอีก 2-3 ปี เริ่มมีก้อนเนื้อขึ้น เลื่อนขึ้นมาตรงหน้าอก พ่อพาให้ไปหาหมอ ก็ผ่าออกไปอีกครั้ง ทุกอย่างน่าจะเหมือนเดิม แต่เจ้าโรคน่ารังเกลียดกลับเล่นตลก มันเลื่อนขึ้นมาที่ขาขวาด้านหน้า เก้งเริ่มเดินขากระเพกตลอดเวลา เรากลับไปหาหมอ หมอบอกว่าสายไปเสียแล้ว มะเร็งลุกลามเข้าไปในต่อมน้ำเหลืองแล้ว หมอทำการฉีดคีโมให้ รอดูอาการ 1 สัปดาห์
อีก 1 สัปดาห์ เรากลับไปหมอบอกว่ามันไม่ตอบสนองต่อคีโมแล้ว ต้องปล่อยให้มันเป็นไป เราได้แต่สงสารมันทุกครั้งที่มองเข้าไปในตามัน มันยังคงมองกลับมาด้วยความเด็ดเดียว ด้วยตาที่ไม่มีความท้อ หรือทรมานกับอาการของมะเร็งที่เป็นอยู่ แผลเริ่มพุ แตกและแมลงก็กวน ส่งกลิ่นเหม็นของเนื้อตายไปทั่ว เป็นเราจะเจ็บปวดและทรมานขนาดไหนนะ
เก้งนอนบ้าง เดินไปเดินมาอย่างทรมาน บางครั้งก็ร้องครางออกมา เราออกไปดู ได้แตบอกกับมันว่าไปเถอะ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องทรมานแล้ว แต่มันมองกลับมาด้วยสายต่อของนักสู้ตลอด ไม่มีความท้อแท้ในสายตาของมันเลย ทุกครั้งที่พ่อหรือชั้นไปบอกมันว่าให้ไปเถอะ สิ่งที่ได้เห็นกลับมาคือแววตา และการลุกขึ้นเหมือนมันจะบอกว่ามันไม่เป็นไร และยังคงตามพ่อหรือชั้นไปนั่งอยู่ที่หน้าบ้านตลอด หรือไปนอนพักเอาแรงในที่ ๆ จะเห็นพวกเราได้เสมอ
เมื่อ 2 วันก่อน มันเริ่มไม่กินข้าว เอาตับไปให้ ทานได้นิดหน่อย สิ่งที่ทานตลอดคือน้ำผสมเฮลบูลบอย ทานแล้วคงมีแรงขึ้น เมื่อวานนี้ไม่ทานข้าว ทานตับเลย เช้าวันนี้ มีเสียงครางดังขึ้น ชั้นเดินไปดูมัน มันนอนนิ่ง ๆ ไม่ยกหัวขึ้นวันก่อน ๆ ชั้นคิดว่าวันนี้คงจบสิ้นความทรมานของมันเสียที และเวลา 10.45 น. เก้งจากไปอย่างสงบพร้อมทั้งน้ำตาของชั้น
ลาก่อนเพื่อนรักที่ซื่อสัตย์และน่ารักของชั้น
ลาก่อน เก้ง....
แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 52 19:48:27
แด่นักสู้ที่รัก
